Πανηγυρισμοί στην Αργεντινή για τη «χρεοκοπία»

Τη στήριξή τους στην πρόεδρο της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, για την απόφασή της να μην υποκύψει στους εκβιασμούς διεθνών κερδοσκόπων, εξέφρασαν εκατοντάδες κάτοικοι του Μπουένος Αϊρες.

Ύστερα από την προηγούμενη αθέτηση πληρωμών, στην οποία είχε προχωρήσει η Αργεντινή πριν από 12 χρόνια, η εθνική οικονομία γνώρισε ορισμένους από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στον πλανήτη, που έφταναν το 8% για σχεδόν μια δεκαετία.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 95% στο διάστημα 2002-2011, η φτώχεια μειώθηκε κατά δυο τρίτα, η ανεργία έπεσε κατά 50% και οι κοινωνικές δαπάνες τριπλασιάστηκαν ανασύροντας εκατομμύρια πολίτες από την απόλυτη φτώχεια, στην οποία τους είχε οδηγήσει η νεοφιλελεύθερη πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Παρόλα αυτά η προχειρότητα που είχε ακολουθήσει η τότε κυβέρνηση και κυρίως το γεγονός ότι δεν πραγματοποίησε λογιστικό έλεγχο τους χρέους, ώστε να γνωρίζει ποιο τμήμα των ομολόγων κατέληγαν σε χέρια κερδοσκοπικών ταμείων, άφησαν πίσω τους «τρύπες» που δημιούργησαν σημαντικά προβλήματα.

Όπως είναι αναμενόμενο στα νυχτερινά δελτία ειδήσεων, συγκεκριμένοι παρουσιαστές – ο μισθός των οποίων πληρώνεται από συγκεκριμένες τράπεζες – θα συνεχίσουν να παραπληροφορούν τους τηλεθεατές τους εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία.

Συγκεκριμένα θα συγχέουν την χρεοκοπία της Αργεντινής, στην οποία οδηγήθηκε η χώρα ακολουθώντας τις συμβουλές του ΔΝΤ και κλειδώνοντας την ισοτιμία του νομίσματός της με το δολάριο (δημιουργώντας δηλαδή συνθήκες ευρωζώνης), με την αθέτηση πληρωμών η οποία ακολούθησε χρονικά.

Πιο απλά, όπως εξηγεί στο Iskra ο Ανδρέας Ζαφείρης:

Η Αργεντινή χρεοκόπησε (οι γνωστές εικόνες με τις κλειστές, κατεστραμμένες τράπεζες που οι νεοφιλελλέ περιφέρουν ως εφιάλτη) όταν:

1. Ήταν εν μέσω της απόπειρας «προσαρμογής» της στις επιταγές του ΔΝΤ και των δανειστών της, είχε συνδέσει το νόμισμά της με το δολάριο, η ανεργία είχε φτάσει στο 16%, η πτώση του λαϊκού εισοδήματος κατά 20% – 30% και η ύφεση 14,7%

2. Ήταν ενταγμένη σε μια οικονομική και πολιτική ένωση, τη Mercosur.

Ούτε στάση πληρωμών είχε κηρύξει, ούτε το νόμισμά της είχε ακόμη αποσυνδέσει από τη σταθερή ισοτιμία του με το δολάριο, ούτε τη μονομερή διαγραφή χρέους της κατά 75% είχε αρχίσει.

Γιατί δεν θα ακούσετε μια τέτοια ανάλυση στα νυχτερινά δελτία ειδήσεων; Γιατί ορισμένοι από τους «δημοσιογράφους» που θα αναλύουν την κατάσταση ήταν υπάλληλοι τραπεζών που μεταπήδησαν στα media λίγο πριν (ή κατά τη διάρκεια) της κρίσης.

Κυρίως όμως γιατί εσείς, ως φορολογούμενοι, δεχτήκατε να ανακεφαλαιοποιήσετε τις τράπεζες, που πληρώνουν τους μισθούς αυτών των δημοσιογράφων μέσω πακέτων διαφημίσεων και σκανδαλωδών δανείων σε κανάλια τα οποία θα έπρεπε να έχουν… χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια.

 Άρης Χατζηστεφάνου

Πηγή: http://info-war.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αργεντινή - Selective Default

Οι συνομιλίες μεταξύ αντιπροσωπείας της χώρας -υπό τον υπουργό Οικονομικών Αξελ Κισίλοφ- και των πιστωτών της τερματίστηκαν χωρίς την επίτευξη συμφωνίας, με αποτέλεσμα το Μπουένος Άιρες να βρίσκεται αντιμέτωπο με τη χρεοκοπία για δεύτερη φορά μέσα σε 12 χρόνια

Όπως δήλωσαν ανώτερο στέλεχος του τραπεζικού τομέα και μια δεύτερη πηγή της χρηματοπιστωτικής αγοράς, ένα ύστατο σχέδιο για την εξαγορά από εμπορικές τράπεζες της Αργεντινής του μη εξυπηρετούμενου χρέους που διατηρούν τα hedge funds προκειμένου να αποφευχθεί μια χρεοκοπία κατέρρευσε.

Νωρίτερα, ο Αμερικανός δικαστικός διαμεσολαβητής στην υπόθεση χρέους της Αργεντινής, Ντάνιελ Πόλακ, δήλωνε ότι δεν επετεύχθη συμφωνία στις διαπραγματεύσεις και «η Δημοκρατία της Αργεντινής σύντομα θα βρίσκεται σε επικείμενη αδυναμία πληρωμής».

Όπως είπε ο Πόλακ, η αδυναμία πληρωμής «δεν αποτελεί μία απλή ‘τεχνική’ κατάσταση, αλλά ένα αληθινό και οδυνηρό γεγονός που θα έχει επιπτώσεις στους ανθρώπους», συμπεριλαμβανομένων των πολιτών της Αργεντινής, των ομολογιούχων και των πιστωτών.

«Οι πολίτες της Αργεντινής θα είναι το πραγματικό και απόλυτο θύμα. Οι πλήρεις συνέπειες της αθέτησης δεν είναι προβλέψιμες, αλλά σίγουρα δεν είναι θετικές», τόνισε.

Νωρίτερα πάντως ο υπουργός Οικονομίας της Αργεντινής, Άξελ Κισίλοφ, δήλωνε ότι η χώρα δεν έχει αθετήσει τους όρους του χρέους της, επαναλαμβάνοντας ότι έχει αποστείλει τις απαιτούμενες πληρωμές στα μέλη της διοίκησης των τραπεζών.

Σχετικά με την πληροφορία που ήθελε τις ιδιωτικές τράπεζες της Αργεντινής να παρεμβαίνουν στην υπόθεση, ώστε τα funds να εισπράξουν μέρος των χρημάτων τους και να ζητήσουν από τον αμερικανό δικαστή αναστολή της απόφασης έως το τελος του 2014, ο Κισιλόφ είπε ότι «όλο αυτό το άκουσα και εγώ από τα Μέσα Ενημέρωσης».

Ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης Standard and Poor's κήρυξε χθες το βράδυ την Αργεντινή σε κατάσταση «επιλεκτικής χρεοκοπίας».

Την ίδια ώρα που ο Κισιλόφ έκανε δηλώσεις στους δημοσιογράφους, ο δικηγόρος που είχε αναλάβει το ρόλο του μεσολαβητή δήλωνε ότι η Αργεντινή βρίσκεται σε επικείμενη αδυναμία πληρωμής. «Δεν είναι απλά ένα τεχνικό γεγονός, είναι ένα αληθινό και επώδυνο γεγονός που θα έχει επιπτώσεις στους πολίτες της Αργεντινής, στους ομολογιούχους και στους πιστωτές.

«Οι πολίτες της Αργεντινής θα είναι το πραγματικό και απόλυτο θύμα. Οι πλήρεις συνέπειες της αθέτησης δεν είναι προβλέψιμες, αλλά σίγουρα δεν είναι θετικές» είπε.

Ο υπουργός απέρριψε τον χαρακτηρισμό της επιλεκτικής χρεοκοπίας, λέγοντας ότι τα χρήματα έχουν κατατεθεί στις αμερικανικές τράπεζες, αλλά ένας δικαστής με την απόφασή του δεν επιτρέπει να τα εισπράξουν.

«Στάση πληρωμών, τεχνική χρεοκοπία, Grifault*. Κανείς δεν ξέρει πώς να το χαρακτηρίσει. Είναι μια καινούργια κατάσταση» συνέχισε ο υπουργός.

«Εμείς θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα του 92,4% των ομολογιούχων. Θα συνεχίσουμε να αναζητούμε μια δίκαιη λύση για το 100% των πιστωτών μας» διαβεβαίωσε ο υπουργός.

O Κισιλόφ δεν έκλεισε τελείως την πόρτα των επαφών με την άλλη πλευρά. «Αύριο είναι μια άλλη μέρα, η χώρα θα προχωρήσει και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι είμαστε ανοικτοί στον διάλογο με όλους, υπό την προϋπόθεση ότι αυτός γίνεται με λογικούς όρους».

Διαβάστε περισσότερα...

Α. Ζαφείρης: Κι όμως, το Ισραήλ ηττήθηκε στη Γάζα

του Ανδρέα Ζαφείρη

Εάν υπάρχει κάποιος «τόπος», όπου οι λέξεις χάνουν εντελώς τη σημασία τους, αυτός είναι ο «τόπος» του πολέμου. Ειδικά λέξεις όπως «νίκη» ή «ήττα». Και είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να μιλήσεις για «νίκη» με φόντο διαμελισμένα σώματα 6χρονων παιδιών. Όμως η σκληρή αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ, παρά την γενοκτονικού τύπου επίθεση στη Γάζα, όχι απλά δεν νίκησε αλλά βρίσκεται μπροστά στη προοπτική μιας πολύ σημαντικής ήττας.

Μια ήττα σε πολλαπλά επίπεδα:

Στρατιωτικά: οι απώλειες του Ισραήλ ανέρχονται σε 43 νεκρούς στρατιώτες (και 2 πολίτες) και πάνω από 100 τραυματίες. Το 2009, στη διάρκεια του τότε πολέμου στη Γάζα, ύστερα από 23 ημέρες συγκρούσεων, ο ισραηλινός στρατός είχε απώλειες μόνο 10 στρατιώτες, (τεσσάρων από αυτούς από φιλικά πυρά), ενώ είχε προκαλέσει 1417 νεκρούς, τη καταστροφή 4000 κατοικιών και ζημιές ύψους 2 δις δολ.

Η Hamas σήμερα δεν έχει φτάσει στο επιχειρησιακό επίπεδο της Hezbollah, έχει όμως αναβαθμιστεί, ειδικά στο επίπεδο των συγκρούσεων σε αστικό πεδίο, καθώς διαθέτει μεγάλο αριθμό ρωσικής κατασκευής αντιαρματικούς πυραύλους, ιδανικούς για συγκρούσεις σε πόλη, όπως το RPG-29.

Παραμένουν επίσης στρατιωτικά ενεργές οι Ταξιαρχίες Abu Ali Mustafa, (η ένοπλη πτέρυγα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), όπως και οι Ταξιαρχίες Abdelqader Husseini, Al-Aqsa, Al-Quds. Συνολικά οι οργανώσεις εκτός της Hamas διαθέτουν 10.000 ενόπλους.

Ο τυπικός στρατιωτικός στόχος των ένοπλων δυνάμεων του Ισραήλ, η καταστροφή των σηράγγων, εκ των οποίων 31 έχουν βρεθεί, είναι ένας στρατιωτικός στόχος επιπέδου Σίσυφου και επιπλέον μια απόδειξη ότι το Ισραήλ δε μπορεί να υποτάξει στρατιωτικά τη Γάζα.

Επικοινωνιακά: Πάντα σε ένα πόλεμο η διαχείριση της πληροφορίας αλλά και η λειτουργία της είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και καθοριστική. Ας αναλογιστούμε μόνο το πόσο σημαντικό ρόλο είχε αυτός ο τομέας στο πόλεμο του Vietnam. Στην Ελλάδα, για μια σειρά από λόγους (που δεν είναι του παρόντος), ανέκαθεν υπήρχε μια πιο αντικειμενική (η έμφαση είναι στο πιο, όχι στο αντικειμενική) πληροφόρηση γύρω από τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή και ειδικά στο Παλαιστινιακό.

Στην υπόλοιπη Δύση, η προπαγάνδα των ΜΜΕ ήταν πάντα τρομακτικά μονόπλευρη. Στις ΗΠΑ, ακόμη και παραδοσιακά «φιλελεύθερα» ΜΜΕ (ABC / NBC / CBS / New York Times / Washington Post) υπεύθυνα για τη διαμόρφωση της «γνώμης» των πιο «δημοκρατικών» τμημάτων της αμερικανικής κοινωνίας, ταυτιζόταν σε αντι-παλαιστινιακή προπαγάνδα με τα μέσα των «συντηρητικών», που είναι «μεσσιανικά» ταυτισμένοι με το κράτος του Ισραήλ.

«Ο πόλεμος είναι ο τρόπος που διάλεξε ο Θεός για να διδάξει στους Αμερικανούς Γεωγραφία»έγραφε ο A. Bierce.

Από τα διάφορα blogs έως  το Facebook, μια έκπληκτη(;) δυτική κοινή γνώμη μαθαίνει ότι η Γάζα δεν είναι ένα τεράστιο στρατόπεδο εκπαίδευσης τρομοκρατιών αλλά ένα μέρος όπου παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο στη παραλία (και μπορούν να δολοφονηθούν εκεί).

Ακόμη και για τη τόσο χειραγωγημένη δυτική γνώμη είναι δύσκολο να αποδεχθεί ότι για ένα χτύπημα του IRA η Βασιλική Πολεμική Αεροπορία θα έπρεπε να ισοπεδώσει όλο το Δυτικό Belfast.

Οι πρωτοφανείς διαδηλώσεις σε σειρά δυτικών πόλεων όχι μόνο πιστοποιούν ότι μεγάλο μέρος της Δυτικής κοινής γνώμης ανακάλυψε ότι και όσα (περίπου) γνώριζε και ο υπόλοιπος πλανήτης για δεκαετίες τώρα αλλά και ότι οι δυτικές κυβερνήσεις θα μπορούν ολοένα και πιο δύσκολα μα διαχειριστούν το Παλαιστινιακό σαν b-movie του Hollywood.

Πολιτικά: Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τόσο το Ισραήλ όσο και όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στη περιοχή «παίκτες» αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Το ευρωατλαντικό μπλοκ έχει ανάγκη το Ισραήλ αλλά θα πρέπει να διατηρήσει και να ενισχύσει τις συμμαχίες με το σουνιτικό τμήμα του Islam. Εξίσωση που είναι πολύ δύσκολο να λυθεί και έτσι η ΝΑΤΟική πολιτική στη περιοχή βαδίζει ολοένα και περισσότερο στη κόψη του ξυραφιού, τροφοδοτώντας και εντείνοντας τα αδιέξοδα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2010 η Hamas είχε εγκρίνει κρατικό προϋπολογισμό 540 εκ. δολαρίων, με το 90% να προέρχεται από "απόρρητη" ξένη βοήθεια, η οποία περιελάμβανε χρηματοδότηση από το Ιράν αλλά και τη σουνιτική Μουσουλμανική Αδελφότητα, όπως και θρησκευτικές δωρεές από ιδιώτες αλλά και «ιδιώτες» από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία.

Ολοένα και πληθαίνουν σε «φίλια» μέσα τα κείμενα «αναλυτών» που με αγωνία αναρωτιούνται για τη «βιωσιμότητα της κατάστασης» ή ακόμη και για τα όρια (και όχι μόνο τα γεωγραφικά) του κράτους το Ισραήλ.

Το Ισραήλ ηττήθηκε. Ηττήθηκε στρατιωτικά, επικοινωνιακά, πολιτικά. Η πιο συντριπτική του όμως ήττα, η ηθική, δεν υπολογίζεται από πολλούς. Κάνουν λάθος. Και η κλεψύδρα έχει γυρίσει.

από το «iskra.gr»

Διαβάστε περισσότερα...

Paul Craig Roberts: Πλησιάζει ο πόλεμος

του Paul Craig Roberts* (ΗΠΑ)   (μτφ. Κριστιάν)

Η εξαιρετική προπαγάνδα που ασκείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και τα Υπουργεία Προπαγάνδας τους (δηλαδή τα «Δυτικά μέσα ενημέρωσης») κατά της Ρωσίας έχει ως στόχο να οδηγήσει τον κόσμο σε έναν πόλεμο που κανείς δεν μπορεί να κερδίσει.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να βγούνε από αυτήν την απερισκεψία επειδή η Ευρώπη θα είναι η πρώτη που θα εξαφανιστεί σε καπνό, λόγω των αμερικανικών πυραύλων που...

φιλοξενεί και που υποτίθεται εγγυώνται την «ασφάλεια» της.

Ένα διεφθαρμένο Δικαστήριο στην Ολλανδία, αν και παράνομο να αποφασίσει για αυτό το θέμα, καταδίκασε τη Ρωσία να καταβάλει πρόστιμο ύψους 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το όφελος των μετόχων της Yukos, μια διεφθαρμένη οντότητα που λεηλατούσε τη Ρωσία και φοροδιαφυγούσε.

Όπως επισημαίνεται από τον Tyler Durden στο μπλογκ Zero Hedge , η αντίδραση της Ρωσίας ενώπιον αυτής της απόφασης είναι αποκαλυπτική: «Πλησιάζει ένας πόλεμος στην Ευρώπη.  Πιστεύετε ότι αυτή η απόφαση έχει καμία σημασία;», απάντησε ένας σύμβουλος του Πούτιν.

Η Δύση συνωμοτεί εναντίον της Ρωσίας, επειδή οι ​​Δυτικοί είναι τελείως διεφθαρμένοι.

Ο πλούτος της ελίτ δεν βασίζεται μόνο στη λεηλασία των ασθενέστερων χωρών, των οποίων οι ηγέτες μπορούν να αγοραστούν (διαβάστε τις Εξομολογήσεις ενός Οικονομικού Δολοφόνου  του John Perkins για να μάθετε πώς λειτουργεί αυτή η λεηλασία), αλλά και στη λεηλασία των ίδιων των πολιτών τους.

Οι αμερικανικές ελίτ έγιναν αυθεντίες στην λεηλασία των ίδιων των πολιτών τους και κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής μεσαίας τάξης στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. 

Αντίθετα, η Ρωσία αναδύθηκε από την τυραννία και μια κυβέρνηση που είχε χτιστεί πάνω σε ψέματα, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Μεγάλη Βρετανία καταδύουν σε μια τυραννία που προστατεύεται από ψέματα.

Οι Δυτικές ελίτ επιθυμούν να λεηλατήσουν τη Ρωσία, ένα ζουμερό τζάκποτ, αλλά να που βγήκε ο Πούτιν στο δρόμο τους. 

Η λύση είναι να απαλλαγούν από αυτόν, όπως  ξεφόρτωσαν τον Προέδρο Γιανούκοβιτς στην Ουκρανία.

Οι αρπακτικές ελίτ και οι ηγεμονικοί νεοκόν έχουν τον ίδιο στόχο: να καταστεί η Ρωσία ένα υποτελές κράτος. 

Ένας στόχος που ενώνει τους χρηματοπιστωτικούς και πολιτικούς ιμπεριαλιστές. 

Έχω τονίσει στους αναγνώστες τη προπαγάνδα που χρησιμοποιείται για να δαιμονοποιήσουν τον Πούτιν και τη Ρωσία. 

Ωστόσο, έμεινα έκπληκτος με τα καταπληκτικά και αισχρά ψέματα της βρετανικής εφημερίδας «The Economist» (26 Ιουλίου 2014). 

Το εξώφυλλο δείχνει το πρόσωπο του Πούτιν σε ιστό αράχνης, με τον τίτλο  –θα έχετε μαντέψει-  «Ένας Ιστός από ψέματα».

(http://www.economist.com/news/leaders/21608645-vladimir-putins-epic-deceits-have-grave-consequences-his-people-and-outside-world-web?spc=scode&spv=xm&ah=9d7f7ab945510a56fa6d37c30b6f1709).

Θα έπρεπε να διαβάσετε αυτό το κείμενο, προκειμένου να μετρήσετε το επίπεδο της αηδιαστικής προπαγάνδας στη Δύση και το προφανή ελιγμό που στοχεύει να οδηγήσουν σε πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Δεν υπάρχει απολύτως καμία απόδειξη που να στηρίζει τις άγριες ​​κατηγορίες της Economist  όπως και την έκκλησή της για τον τερματισμό του δυτικού «κατευνασμού» προς τη Ρωσία, καθώς και για αποφασιστική δράση κατά του Πούτιν.

Το είδος των απερίσκεπτων ψεμάτων και η προφανή προπαγάνδα που αναμεταδίδονται από τη "The Economist" δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να οδηγήσουν τον κόσμο σε πόλεμο.

Οι δυτικές ελίτ και κυβερνήσεις δεν είναι απλώς διεφθαρμένες, είναι και φρενοβλαβείς. 

Όπως το έγραψα στο παρελθόν, μην περιμένετε να ζήσετε για πολύ καιρό.

Στο βίντεο που ακολουθεί, ένας σύμβουλος του Πούτιν και Ρώσοι δημοσιογράφοι μιλάνε ανοιχτά για τα σχέδια των ΗΠΑ για ένα προληπτικό χτύπημα κατά της Ρωσίας: http://financearmageddon.blogspot.co.uk/2014/07/official-warning-u-s-to-hit-russia-with.html

Πηγή:  www.paulcraigroberts.org

Source:http://www.controinformazione.info/paul-c-roberts-lancia-lallarme-la-guerra-sta-arrivando-war-is-coming/#more-5942.

Source originaire : http://www.paulcraigroberts.org/2014/07/28/war-comin

http://blogs.mediapart.fr/blog/segesta3756/300714/paul-craig-roberts-la-guerre-est-en-train-darriver-war-coming

http://www.les-crises.fr/la-russie-et-lhumanite-ont-elles-un-avenir/

*Paul Craig Roberts (born April 3, 1939) is an American economist and a columnist for Creators Syndicate. He served as an Assistant Secretary of the Treasury in the Reagan Administration and was noted as a co-founder of Reaganomics.^[1] He is a former editor and columnist for the Wall Street Journal, Business Week, and Scripps Howard News Service. He has testified before congressional committees on 30 occasions on issues of economic policy. Jointly published with the Strategic Culture Foundation. http://www.strategic-culture.org/news/2014/06/02/what-obama-told-us-at-west-point.html

από το "Ινφογνώμων"

Διαβάστε περισσότερα...

Λ. Βατικιώτης: Εξακολουθεί να βυθίζεται η ιδιωτική οικονομία

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ως νούμερο ένα χώρα υποψήφια για χρεοκοπία χαρακτήρισε η Blackrock την Ελλάδα

Ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν η τριμηνιαία έκθεση της Blackrock που αποτιμά τον κίνδυνο χρεοκοπίας που διατρέχουν 50 χώρες το κόσμου. Η τοποθέτηση της Ελλάδας στη τελευταία θέση, την 50η, δηλαδή πιο χαμηλά ακόμη κι από την Αργεντινή, την Ουκρανία, την Αίγυπτο και την Βενεζουέλα, ήταν πλήγμα για την κυβέρνηση δεδομένων των κριτηρίων που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση και αφορούν: 40% στην δημοσιονομική κατάσταση (από το ύψος του δημοσίου χρέους στο ΑΕΠ που με βάση στοιχεία της Eurostat το πρώτο τρίμηνο του 2014 έφτανε το 174,1%, αυξημένο κατά 13,3% σε σχέση με ένα χρόνο πριν, μέχρι την δομή του χρέους και τα φορολογικά έσοδα), 30% στην πρόθεση πληρωμών (που παραμένει προφανώς αναμφισβήτητη), 20% στον εξωτερικό τομέα της οικονομίας (που εξετάζει την κατάσταση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όπου παρατηρείται επιδείνωση με το εμπορικό έλλειμμα να αυξάνει κατά 3,4% το πρώτο τρίμηνο του 2014) και κατά 10% στην υγεία του χρηματοπιστωτικού τομέα. Κι εδώ, η Blackrock ξέρει για την κατάσταση των τραπεζών τόσα πολλά πράγματα, καθώς στελέχη της έκαναν την αξιολόγηση των ελληνικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με βάση την οποία εξέδωσαν το πόρισμα για τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, όσο κανένας άλλος. Η διείσδυσή της μάλιστα στην ελληνική οικονομία είναι σκανδαλώδης καθώς, με τις παράλληλες επενδύσεις της, θέτει θέμα σύγκρουσης συμφέροντος. Η τοποθέτηση επομένως της Ελλάδας στην 50η θέση μεταξύ 50 κρατών όλου του κόσμου (ευτυχώς για τον Σαμαρά που η λίστα δεν περιελάμβανε 100 ή περισσότερα κράτη) διαψεύδει το κλίμα αισιοδοξίας που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για να δείξει ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο, ενώ η έξοδος από την ύφεση είναι θέμα χρόνου.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν αποδειχθούν σωστές οι προβλέψεις για μη αρνητικούς ρυθμούς μεγέθυνσης φέτος, η άνοδος θα έχει προέλθει από επιχειρηματικές δραστηριότητες μηδενικής προστιθέμενης αξίας: από καφέ, σουβλατζίδικα και αρπαχτές στον τουρισμό που είναι το πραγματικό success story του αχαλίνωτου καπιταλισμού.

Προς επίρρωση οι απογοητευτικές επιδόσεις των εξαγωγών που αποτελούν για τους ίδιους κριτήριο αξιολόγησης του δυναμισμού μιας οικονομίας, ανεξαρτήτως για παράδειγμα της απασχόλησης που επιτυγχάνεται (μήπως έτσι μειωθεί η ανεργία από το 27%) ή του βαθμού κάλυψης των εσωτερικών καταναλωτικών αναγκών, που θα έπρεπε να είναι το μέτρο για την αποτίμηση των επιδόσεων μιας οικονομίας. Παρά λοιπόν τις θετικές προβλέψεις που διατυπώνονται για την άνοδο του παγκόσμιου ΑΕΠ και του εμπορίου φέτος (3,7% προβλέπει το ΔΝΤ) η πορεία που ακολουθούν οι εξαγωγές από τον Οκτώβριο του 2013 μέχρι και τον Μάριο του 2014 είναι έντονα καθοδική, συμβάλλοντας μαζί με την αύξηση των εισαγωγών στην προαναφερθείσα διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος.

Σε πτώση οι εξαγωγές, σε άνοδο το εμπορικό έλλειμμα

Η σημαντικότερη αιτία πίσω από την κόπωση που παρατηρείται στις εξαγωγικές επιδόσεις βρίσκεται, σύμφωνα με τους εξαγωγείς της Βόρειας Ελλάδας, στην έλλειψη διαθέσιμων κεφαλαίων. Δηλαδή, στην απροθυμία του τραπεζικού τομέα να χρηματοδοτήσει ακόμη κι αυτές τις επιχειρήσεις που είναι συνήθως οι πρωταθλητές του κάθε κλάδου, δηλαδή οι πιο επιτυχημένες, με το ρίσκο να βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο. Η επενδυτική αποχή των τραπεζών αποτυπώνεται με τον πιο παραστατικό τρόπο στα στοιχεία που εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδας για την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Με βάση αυτά, τον Ιούνιο του 2014 συνεχίστηκε η μείωση της χρηματοδότησης στον ιδιωτικό τομέα κατά 3,5% (σε ετήσια βάση) που διαμορφώθηκε σε 214,81 δισ. ευρώ. Η μεγαλύτερη δε μείωση καταγράφτηκε στην χρηματοδότηση επιχειρήσεων (-4,7%), αντίθετα πχ απ’ ό,τι συνέβη με την χρηματοδότηση ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών και ατομικών επιχειρήσεων (+1,5% δωδεκάμηνη μεταβολή).

Η απόφαση των τραπεζιτών να συνεχίσουν να διατηρούν τα θησαυροφυλάκιά τους ερμητικά κλειστά αποτελεί πρόκληση αν λάβουμε επιπλέον υπ’ όψη μας την σταθερή άνοδο που παρατηρείται στις τραπεζικές καταθέσεις. Επομένως δεν δικαιολογείται. Ο Ιούνιος ήταν ο τέταρτος συνεχόμενος μήνας που καταγράφηκε αύξηση, συγκεκριμένα αξίας 1,1 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα οι καταθέσεις να φτάσουν τα 163,2 δισ. ευρώ (εξακολουθούν επομένως να απέχουν έτη φωτός από το ιστορικό υψηλό των 237 δισ. ευρώ που είχε καταγραφεί στα τέλη του 2009). Η αύξηση μάλιστα όπως ήταν αναμενόμενο προήλθε από τις καταθέσεις των επιχειρήσεων. Οι ιδιώτες μόνο αναλήψεις κάνουν για να πληρώνουν δάνεια και οφειλές στην εφορία που μέχρι το τέλος του έτους (οπότε θα πρέπει να καταβληθούν 11 δισ. ευρώ σε φόρο εισοδήματος, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης, ενιαίο φόρο ιδιοκτησίας ακινήτων, τέλη κυκλοφορίας, κ.α.) θα φτάσουν σε νέα ύψη.

Οι τράπεζες επομένως μπορούν να χρηματοδοτήσουν την οικονομία, αλλά δεν θέλουν. Επιλέγουν να διατηρούν τα ρευστά διαθέσιμα στα ταμεία τους ξέροντας ό,τι γνωρίζει καλά και η Blackrock: την τεράστια δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν οι τέσσερις ελληνικές τράπεζες τον Οκτώβριο με αφορμή τα τεστ αντοχής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που θα έχει ως αποτέλεσμα να απαιτηθούν όχι μόνο τα 11,5 δισ. ευρώ που έχουν απομείνει στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (και σκανδαλώδους αδιαφάνειας) αλλά πολύ περισσότερα ακόμη κεφάλαια.

Το έγκλημα επομένως της «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας δεν περιορίζεται μόνο στο 2010 όταν, όπως είπε κι ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι την προηγούμενη εβδομάδα, «η Ελλάδα σώθηκε προκειμένου να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες». Το έγκλημα συνεχίζεται ακόμη και σήμερα με τις τέσσερις συστημικές τράπεζες να απορροφούν και τον τελευταίο εναπομείναντα πόρο της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας για να εξασφαλίσουν την δική τους επιβίωση.

από το «Πριν»

Διαβάστε περισσότερα...

Στο σκοτάδι πλέον η Γάζα: Βομβάρδισαν τον μοναδικό ηλεκτρικό σταθμό

Ο μοναδικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Γάζας σταμάτησε να λειτουργεί έπειτα από ισραηλινό βομβαρδισμό

Ο μοναδικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Λωρίδας της Γάζας σταμάτησε να λειτουργεί μετά τον βομβαρδισμό του από τον ισραηλινό στρατό τη νύκτα, ανακοίνωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο υποδιευθυντής της υπηρεσίας Ενέργειας του παλαιστινιακού θύλακα.

"Ο μοναδικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Γάζας σταμάτησε να λειτουργεί έπειτα από ισραηλινό βομβαρδισμό της περασμένης νύκτας, ο οποίος έπληξε τον ατμολέβητα και στη συνέχεια τις δεξαμενές καυσίμων, οι οποίες ανεφλέγησαν", δήλωσε στο Πρακτορείο ο Φάτι αλ-Σέιχ Χαλίλ.

Ο αγιατολάχ Χαμενεΐ αποκαλεί "λυσσασμένο σκύλο" το Ισραήλ, καλεί τον ισλαμικό κόσμο να εξοπλίσει τους Παλαιστίνιους                               

Ο ανώτατος πνευματικός ηγέτης του Ιράν αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ χαρακτήρισε σήμερα το Ισραήλ "λυσσασμένο σκύλο" που διαπράττει "γενοκτονία" στη Γάζα και κάλεσε τον ισλαμικό κόσμο να "εξοπλίσει" τους Παλαιστίνιους, σε ομιλία του που μεταδόθηκε απευθείας από την ιρανική τηλεόραση.

"Ενας λυσσασμένος σκύλος, ένας άγριος λύκος επιτίθεται κατά αθώων ανθρώπων, αθώων παιδιών που έχασαν τη ζωή τους. Αυτό που διαπράττουν οι ηγέτες του σιωνιστικού καθεστώτος είναι γενοκτονία, μία ιστορική καταστροφή", δήλωσε ο Αλί Χαμενεΐ με την ευκαιρία του τέλους του ραμαζανιού.

Ο Σλοβένος πρόεδρος, Μπ. Παχόρ ζήτησε άμεση εκεχειρία στη Γάζα                               

Ο πρόεδρος της Σλοβενίας, Μπορούτ Παχόρ, χαιρέτισε τη δήλωση του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ που καλεί σε άμεση και άνευ όρων ανθρωπιστική εκεχειρία στη Γάζα και τόνισε ότι οι δύο πλευρές πρέπει να καταλήξουν σε συνολική ειρήνη.

Το τελευταίο ξέσπασμα βίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων ήταν μεγάλη απειλή για μία συμφωνία αμοιβαίας αναγνώρισης, διαρκούς ειρήνης, ασφάλειας και συνεργασίας, υπογραμμίζει σε δήλωσή του ο Σλοβένος πρόεδρος.

Η Σλοβενία στηρίζει τις προσπάθειες βιώσιμης ειρήνης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, στοιχείο που τονίστηκε σε συνομιλίες με εκπροσώπους των δύο πλευρών στο παρελθόν, ανέφερε ο κ. Παχόρ.

Τονίζοντας ότι “κατανοεί το σεβασμό και το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα από τρομοκρατικές ενέργειες” της Χαμάς, ο κ. Παχόρ σημείωσε ότι η ισραηλινή απάντηση πρέπει να είναι σύμμετρη.

Ωστόσο προειδοποίησε ότι η συνεχής χρήση βίας και από τις δύο πλευρές θα αυξήσει τον κίνδυνο οι ειρηνευτικές προσπάθειες να αναβληθούν ή ακόμη και να εγκαταλειφθούν.

Αυτό θα εντείνει την αστάθεια στην περιοχή και θα αποτελέσει ένα ακόμη πλήγμα για τη διεθνή κοινότητα με δεδομένες τις υφιστάμενες κρίσεις σε όλο τον κόσμο, υπογράμμισε.

Ο κ. Παχόρ επανέλαβε την άποψη διάφορων μελών του ΟΗΕ ότι πρέπει να δημιουργηθεί στη Γάζα διεθνής ουδέτερη ζώνη παρόμοια με εκείνη στον Λίβανο και ότι η ανθρωπιστική βοήθεια πρέπει να παρέχεται στους Παλαιστινίους σύμφωνα με το ψήφισμα 1860 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Πηγή:  http://news247.gr

Διαβάστε περισσότερα...

"Πιτσιρίκος": Your Face Sounds Familiar

του "Πιτσιρίκος"

Αίσθηση έχει προκαλέσει η επιλογή του Αντώνη Σαμαρά -αν μπορούσε, ας έκανε κι αλλιώς- να προτείνει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο, ως νέο επίτροπο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η ειρωνεία για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο πάει σύννεφο.

Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται κάποιος πόσο γελοίος είναι ο ίδιος, όταν ειρωνεύεται τον Δημήτρη Αβραμόπουλο επειδή θα γίνει επίτροπος, ενώ πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Αντώνης Σαμαράς.

Προσωπικά, θεωρώ τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, ως την ιδανική επιλογή για την θέση του Έλληνα επιτρόπου.

Ούτως ή άλλως, η θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διακοσμητική, οπότε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος θα είναι καλό διακοσμητικό.

Μπορεί να έχει σιτέψει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αλλά συγκινεί πάντα δεξιές κυρίες που είναι σε εμμηνόπαυση, οπότε θα έχει και τις επιτυχίες του στις Βρυξέλλες που χρειάζονται λίγο πελοποννησιακό ταμπεραμέντο.

Παράλληλα, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποχαιρετά για λίγο την εσωτερική πολιτική σκηνή και γίνεται εκπρόσωπος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε σύντομα θα είναι ο «ιδανικός», για να επιστρέψει στην Ελλάδα, να αντικαταστήσει τον Αντώνη Σαμαρά στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, και να συνεργαστεί με τον Αλέξη Τσίπρα στον μεγάλο συνασπισμό Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ, που θα είναι η επόμενη κυβέρνηση.

Και τώρα εμείς αποχαιρετούμε τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, και υποδεχόμαστε τον επόμενο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Γ. Δελαστίκ: «Ενδιάμεσοι σταθμοί» τα εθνικά κράτη κατά τους Γερμανούς

του Γιώργου Δελαστίκ

Εντυπωσιακός ο τίτλος άρθρου της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» - πόσω μάλλον που ο συγγραφέας του άρθρου είναι ο Νόρμπερτ Μπλουμ, υπουργός διαρκώς στις κυβερνήσεις του χριστιανοδημοκράτη Χέλμουτ Κολ επί σχεδόν 17 χρόνια, από το 1982 ως το 1998: «Το εθνικό κράτος είναι μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός»! Πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις του γηραιού πολιτικού, ο οποίος εκφράζεται με γερμανική ευθύτητα, χωρίς υπεκφυγές: «Το εθνικό κράτος δεν είναι θεόπεμπτο και επίσης δεν είναι το θεμέλιο της Ευρώπης, αλλά απλώς μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός της ευρωπαϊκής ιστορίας» υπογραμμίζει και συνεχίζει την ανάπτυξη των θέσεών του: «Δύο τάσεις θα καθορίσουν το μέλλον. Πρώτον, η πορεία υπό την ευρεία έννοια προς μια παγκόσμια ευθύνη και δεύτερον, η επιστροφή στις τοπικές ταυτότητες. Ανάμεσά τους θα εξαφανίζεται η σημασία του εθνικού κράτους!». Ο παλαιός υπουργός της Δεξιάς τονίζει: «Το «παλαιό εθνικό κράτος θα παίξει πιθανόν για ένα μεταβατικό διάστημα τον ρόλο μιας συγκολλητικής ουσίας ανάμεσα στις περιφερειακές και τις ευρωπαϊκές αρμοδιότητες». Ως δεξιός δίνει από τη δική του οπτική γωνία την εξήγηση γιατί πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η πορεία: «Οι χρηματοπιστωτικές αγορές σήμερα δεν δαμάζονται από ένα μοναχικό κράτος»! Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, η σκέψη του γράφοντος γύρισε πολλά χρόνια πίσω, σχεδόν είκοσι. Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που είχε γίνει στις Κάνες, στις 25 και 26 Ιουνίου 1995.

Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δώσει μια εκπληκτική συνέντευξη Τύπου. Ήταν το πολιτικό «κύκνειο άσμα» του, έναν χρόνο πριν πεθάνει. Δεκαεννέα χρόνια πριν από το άρθρο του Γερμανού Νόρμπερτ Μπλουμ, ο Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραψε από την αριστερή σοσιαλδημοκρατική οπτική γωνία το ίδιο φαινόμενο της εξέλιξης της ΕΕ. «Τι είναι η Ενωμένη Ευρώπη; Ποιος την κυβερνά; Τι ρόλο παίζουμε πλέον εμείς οι κυβερνήσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις;» αναρωτήθηκε ρητορικά και έδωσε την απάντηση ο ίδιος με κατηγορηματικό τρόπο: «Βαδίζουμε προς μια σμίκρυνση των δυνάμεων του έθνους ως έννοιας, προς τη δημιουργία σφαιρών επιρροής ανάμεσα στους μεγάλους...». Ήταν πραγματικός καταπέλτης. «Να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και τις γυμνασιακές ομιλίες περί των προσόντων και μη της Ενωμένης Ευρώπης» υπογράμμισε και συνέχισε ακάθεκτος: «Εδώ υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το Διευθυντήριο της ΕΕ»! Η ερμηνεία του ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του δεξιού Γερμανού πολιτικού, του επί δεκαεπτά χρόνια υπουργού Μπλουμ: «Και μην ξεχνάμε ότι αυτό μεταφέρει τη δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών (που επιθυμούν) σιγά σιγά να ελέγξουν οικονομίες και να παίξουν αυτές τον ρόλο του ενεργού και αποτελεσματικού κυβερνήτη!» είχε τονίσει με ιδιαίτερη έμφαση ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το συμπέρασμά του ήταν καταλυτικό: «Βαδίζουμε προς μια Ευρώπη που θα είναι δημοκρατική τύποις, αλλά που οι μεγάλες αποφάσεις θα παίρνονται από ένα triumviratum (σ.σ. τριανδρία) ηγετών της Ευρώπης... Βρίσκω ότι πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης, αλλά όχι στον βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στον βωμό των συμφερόντων. Των συμφερόντων, ρητά!».

Ήταν όντως η συγκλονιστικότερη συνέντευξη του Ανδρέα Παπανδρέου ως πρωθυπουργού. «Σμίκρυνση του έθνους ως έννοιας», «σχέδιο μηδενοποίησης των εθνικών κυβερνήσεων», «Ευρώπη μόνο τύποις δημοκρατική», ανάληψη του ρόλου της διακυβέρνησης από τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις...

Συγκλονιστικά πράγματα είχε δει είκοσι χρόνια πριν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Προς την πορεία που περιέγραψε αυτός τότε κινείται η κατάσταση στην Ευρώπη τις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε που τα έλεγε. Ήταν η ίδια συνέντευξη Τύπου που είχε πει μια ακόμη φράση που έγραψε Ιστορία, αν και αναφερόταν κυρίως στη στάση των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στην Τουρκία: «Πράγματι αισθάνθηκα για την Ελλάδα πολύ ξένος σε αυτό το κλίμα»! Είχε πει και κάτι άλλο εντελώς ξεχασμένο στην πράξη: «Η Ελλάδα δεν είναι συμπαθής γιατί έχει φωνή. Κάποτε λέει «Όχι». Όχι πάντοτε. Καταπίνει και μερικά. Αλλά κάποτε λέμε «Όχι»! Και σε αυτό έχουμε την πρωτοπορία στην Ευρώπη». Άλαλα τα χείλη των σημερινών κυβερνώντων...

από το «Έθνος»

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Βασιλειάδης: Τα προβλήματα των Ελλήνων και της Ελλάδας

Του Δαμιανού Βασιλειάδη

Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα όλων και να διαφυλάττεις τη δική σου, τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής
                                                                                     Βάσος Λυσαρίδης

Στα πλαίσια της «εκσυγχρονιστικής» εθνοκάπηλης εθνοαποδομητικής δεξιάς και της εθνομηδενιστικής «ανανεωτικής και αναθεωρητικής» Αριστεράς υπάρχουν διάφορες ιδεολογικές αναφορές μιας συγκεκριμένης σχολής σκέψης, που έχουν σχέση με τη γνωστή θεωρία του έθνους και έθνους – κράτους σε αντιπαράθεση με την ταξική πάλη.

Μια αποκλειστικότητα που αφορά μόνο την Ελλάδα, ως εκφυλιστικό φαινόμενο της μεταπολίτευσης, που έχει καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα και την κοινωνική της συνοχή, επειδή βάλει ευθέως εναντίον του εθνικού φρονήματος και της εθνικής παράδοσης του ελληνικού λαού και δημιουργεί φαινόμενα αποσταθεροποίησης και αποδόμησής του.

Το θέμα αφορά κυρίως την «παρακμιακή δεξιά «εκσυγχρονιστική» και αριστερή «αναθεωρητική» διανόηση της Ελλάδας και τα κόμματα που την εκπροσωπούν.

Αυτή η σχολή σκέψης διακηρύττει ότι «τα περί έθνους είναι χωρίς περιστροφές, ανοησίες και το μόνο που ισχύει 
είναι η ταξική πάλη».

Με αυτή την έννοια δεν ισχύει η ρήση του Αντόνιο Γκράμσι:

«Ασφαλώς η εξέλιξη τείνει προς τον διεθνισμό, το σημείο όμως αφετηρίας είναι ‘εθνικό’ και από αυτό το σημείο αφετηρίας πρέπει ακριβώς να ξεκινήσουμε».^[1]

Ούτε και του γνωστού ηγετικού στελέχους του κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας που διακήρυττε ότι «Είμαστε το κόμμα της εργατικής τάξης. Και, η εργατική τάξη ποτέ δεν αδιαφόρησε για τα εθνικά συμφέροντα»
Η φράση αυτή του Γκράμσι και του Τολιάτι βασίζεται πιθανόν στην άποψη που διατύπωσε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όπου συγκεκριμένα, αφού αναφέρει ότι «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν», προσθέτει ταυτόχρονα ότι «μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, ν’ ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης».^[2]

Οι θιασώτες της ταξικής πάλης αρνούνται τη θέση αυτή του Γκράμσι και του Τολιάτι, ακόμη και του Μαρξ, γιατί απλούστατα δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη του εθνικού.

Δεν υπάρχουν με αυτή τη έννοια σύνορα. Η χώρα αντιμετωπίζεται ως χώρος. Οπότε η λαθρομετανάστευση μετατρέπεται σε «μετανάστευση», που θεωρείται φυσιολογικό φαινόμενο. Εφόσον είναι έτσι, τότε άνετα δικαιούνται λόγω «διεθνισμού» να κατακλείσουν την Ελλάδα εκατομμύρια «μετανάστες».

Δεν παίζει κανένα ρόλο, αν είναι φανατικοί Ισλαμιστές και μεταβάλουν κάποια στιγμή την Ελλάδα σε ισλαμική χώρα, μιας και η νεολαία, το μέλλον της Ελλάδας, μεταναστεύει στο εξωτερικό.

Η τάση κατάργησης του έθνους- κράτους και η δημιουργία ανοιχτών συνόρων, που σημαίνει βασικά κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας, χαρακτηρίζει τόσο τη στρατηγική του κεφαλαίου, όσο και της εργασίας.^[3]

Ως γνωστόν Εθνική Ανεξαρτησία δεν υπάρχει, χωρίς την ύπαρξη έθνους -κράτους καθώς και η εδαφική ακεραιότητα συνδέεται άρρηκτα με την έννοια αυτή. Και τα δύο (κεφάλαιο και εργασία) επιδιώκουν μέσω της παγκοσμιοποίησης την απάλειψη (κατάργηση) του έθνους – κράτους, όπως επίσης την απάλειψη της εθνικής συλλογικής μνήμης και ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την εθνική συνείδηση και ιδιοπροσωπία. Για να γίνει απόλυτα κατανοητό.

Για τη «μαρξιστική» αυτή σχολή, που υπερθεματίζει υπερ της ταξικής πάλης, έθνος – κράτος (εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα)  και ταξική πάλη είναι έννοιες ασυμβίβαστες.

Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι η παγκοσμιοποίηση, την οποία αποδέχεται τόσο ο νεοφιλελευθερισμός, όσο και ο μαρξισμός – λενινισμός, αλλά η παγκόσμια εξουσία, (παγκόσμια διακυβέρνηση), για την οποία γίνεται τόσος λόγος τελευταία και για την επιβολή της οποίας διεξάγεται η πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο (σήμερα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η πολιτική του εκπροσώπηση) και η εργασία, δηλαδή η πάλη του προλεταριάτου μέσω της παγκόσμιας επανάστασης και η τελική επικράτηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως αποφαίνεται η θεωρία.^[4]

Πολλοί συγχέουν αυτά τα επίπεδα ή απλούστατα τα ταυτίζουν. Μέγα λάθος. Η παγκοσμιοποίηση είναι δεδομένη. Δεν είναι όμως δεδομένη η παγκόσμια εξουσία, για την οποία γίνεται η διαπάλη επικράτησης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. 

Υπάρχει ακόμη ένα αξεδιάλυτο πρόβλημα, που αφορά το έθνος και το έθνος – κράτος. Κατά πόσο δηλαδή το έθνος είναι και αποτελεί μια πραγματικότητα ριζωμένη στη συνείδηση των ανθρώπων διαχρονικά ως κοινότητα, που έχει διιστορική και υπερταξική αντοχή.^[5]

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός, ότι παρ’ όλες τις επιθέσεις εναντίον του  από το κεφάλαιο και το εργατικό κίνημα ανθίσταται και παραμένει ισχυρό, όπως ομολογούν πολλοί μαρξιστές, ανάμεσα στους οποίους π.χ. και οι δικοί μας Νίκος Πουλαντζάς και Παναγιώτης Κονδύλης, παρά τις τάσεις διεθνοποίησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αλλά και των δυνάμεων που τείνουν μέσω του διεθνισμού τους να ανατρέψουν τον καπιταλισμό.

Είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί κανείς ατιμωρητί να διαχωρίσει τα εθνικά θέματα από τα κοινωνικά; Είναι αξεδιάλυτα. 

Μόνο για την μελέτη τους μπορεί να γίνει αφαίρεση.

Υπάρχει οπωσδήποτε η αναγκαιότητα ύπαρξης αφετηριακού πλαισίου αναφοράς, που έχει σχέση με την ακεραιότητα του εθνικού μας χώρου και η ανεξαρτησία της πατρίδας μας,  σταθερά και μη διαπραγματεύσιμα σημεία της εξωτερικής μας πολιτικής κι ο ενωτικός δεσμός όλου του ελληνικού λαού.

ΙΙ. Έθνος – κράτος και ταξική πάλη

Δεν προτιθέμεθα να ασχοληθούμε με τις γνωστές θεωρίες υπέρ ή κατά του έθνους κράτους. Μπορεί ο καθένας να ανατρέξει στην σχετική βιβλιογραφία.^[6]

Υπάρχει και ένα πρόβλημα. Οι πολέμιοι του έθνους – κράτους ισχυρίζονται -λανθασμένα σαφώς – ότι το έθνος – κράτος είναι εχθρικό προς οποιαδήποτε υπερεθνική ενότητα ή ομοσπονδία και ότι θέλει να παραμείνει κλεισμένο στον εαυτό του, φοβούμενο οποιοδήποτε άνοιγμα προς τα έξω, μήπως και διακινδυνεύσει η αυθεντική του ύπαρξη και δημιουργηθεί αλλοίωση η κατάργηση των ιδιαιτεροτήτων  που το συνθέτουν.

Λάθος άραγε ή σκόπιμη ενοχοποίηση του έθνους – κράτους;

Τέλος υπάρχει και ένα επιπλέον πρόβλημα. Ο ισχυρισμός δηλαδή ότι το έθνος – κράτος διατίθεται εχθρικά προς άλλα έθνη – κράτη. Με την έννοια αυτή εξηγείται από ορισμένους κύκλους που θέλουν να το απαξιώσουν και να ταυτίσουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό.

Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Καμία σχέση δεν έχει ο πατριωτισμός, που σέβεται τον πατριωτισμό των άλλων εθνών, όπως λέει σαφέστατα ο Λυσαρίδης, με τον εθνικισμό, που αποτελεί εκφυλιστικό φαινόμενο και αντιστροφή του.

Εκείνοι που προσπαθούν «δια της βίας» να ταυτίσουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό το κάνουν για λόγους δογματικής ερμηνείας της μαρξιστικής θεωρίας ή για άλλες σκοπιμότητες, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε.

Ένα είναι βέβαιο για τη σχολή αυτή. Ο πατριωτισμός γι’ αυτούς ταυτίζεται με τον εθνικισμό. Γι’ αυτό η επίκληση του ΕΑΜ και της ΕΔΑ από την αναθεωρητική Αριστερά είναι προσχηματική, για λόγους επικοινωνιακής προπαγάνδας. 

Γιατί και τα δύο κινήματα ήταν πατριωτικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, στον σκληρό του πυρήνα, αυτός δηλαδή που είναι ιδεολογικά κυρίαρχος στις γραμμές του, δεν έχει σχέση με τον πατριωτισμό, γιατί απλούστατα τον ταυτίζει με τον εθνικισμό. Εξ’ ου και η ουσιαστική του αδιαφορία για τα εθνικά θέματα ή η λανθασμένη τοποθέτηση πάνω σ’ αυτά.

Η βασική τοποθέτηση αυτής της σχολής ή αυτού του ιδεολογικού ρεύματος, αν θέλουμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, θεμελιώνεται στην βασική αντίληψη ότι «Οι ‘εμμονές περί έθνους’ είναι εντελώς – μα εντελώς (και δίχως περιστροφές) – ασυμβίβαστες με την μαρξιστική και την εν γένει ταξική θεώρηση της ιστορίας…».^[7] Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη στον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ και ο κύριος εκπρόσωπός της είναι ο Γιάννης Μηλιός και η ομάδα του περιοδικού «Θέσεις» καθώς και κάποιες άλλες ομάδες, κυρίως τροτσκιστικής κατεύθυνσης, που είναι κυρίαρχες στο «άβατο» της ιδεολογίας του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ. Ο Μηλιός μάλιστα προσθέτει, για να κατοχυρώσει την ανωτέρω άποψη, ότι «το έθνος αποτελεί αναγκαία μορφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας».^[8]

Γράφει συγκεκριμένα: «Κεφάλαιο – κράτος (αστική πολιτική εξουσία) -έθνος αποτελούν όψεις μιας και της αυτής μορφής ταξικής εξουσίας: του καπιταλισμού».^[9] Συνεπώς η «αναγκαία αυτή μορφή» πρέπει και να καταπολεμηθεί και να εξαφανιστεί από τον χώρο της «αριστεράς».

Ταυτίζει για το λόγο αυτό τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, για να τον ενοχοποιήσει και τον καταπολεμήσει. Πολλοί μάλιστα μπερδεύουν τον ιμπεριαλισμό και τις επεκτατικές βλέψεις των κυβερνήσεων των γειτόνων μας με την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς μας. 

Όλοι οι ανωτέρω θεωρούν μάλιστα ότι αυτός ο ιδεολογικός πυρήνας ούτε συζητείται, ούτε αμφισβητείται, αλλά αποτελεί ιδεολογικό προαπαιτούμενο στο υπό εκκόλαψη « πληθωρικά πολυτασικό» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ.

Εδώ δεν υπάρχει κατά την άποψή μου καμία πολυτασική απόκλιση.  Με μια λέξη το θέμα αποτελεί ταμπού. Το 
παράξενο είναι ότι, ενώ η σχολή αυτή βάλει κατά του ελληνικού εθνικισμού, κρατά σιγή ιχθύος απέναντι στον εθνικισμό των γειτόνων μας ή και σε ορισμένες περιπτώσεις τον δικαιολογεί. Σαν καπιταλιστικό κράτος που είναι η Ελλάδα ασκεί προς τους γείτονες και όχι μόνο ιμπεριαλιστική πολιτική.

Για τους ανωτέρω ισχύει αυτό που είχε πει εκφράσει ο ισραηλινός διανοούμενος και συγγραφέας Ισραήλ Σαχάκ και αφορά την μεθοδολογία που ακολουθεί κάποιος για την έρευνα ενός προβλήματος:

«Για κείνους που αποκαλούν τους εαυτούς τους λενινιστές, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ιστορία ακολουθεί τις αρχές που έθεσαν ο Μαρξ και ο Λένιν. Δεν είναι μόνο η πεποίθηση καθεαυτή, όσο κι αν είναι δογματική, αλλά η ίδια η άρνηση της δυνατότητας να αμφισβητηθεί,, που αποκλείοντας κάθε ανοιχτό διάλογο, δημιουργεί έναν ολοκληρωτικό τρόπο σκέψης».^[10]

Υπάρχει άραγε στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ ένας ολοκληρωτικός τρόπος σκέψης; Τίποτε δεν αποκλείεται.

Γεγονός είναι ότι η όποια αντίθετη άποψη απαξιώνεται το ολιγότερο ή ποινικοποιείται το χειρότερο, ως αστική, αντιδραστική, συντηρητική κ.λπ. Παλιά μου τέχνη κόσκινο!

Ο σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ, που ελέγχεται από την εθνο- αποδομητική σχολή του Μηλιού και των τροτσκιστικών και άλλων σκληροπυρηνικών θεωρητικών ομάδων στο κόμμα αυτό, εκφράζει την άποψη ότι η Ελλάδα είναι στα πλαίσια του καπιταλισμού ιμπεριαλιστική χώρα, έστω κι αν αποτελεί τον αδύναμο κρίκο αυτής της αλυσίδας.

Μ’ αυτή την έννοια ο αγώνας είναι καθαρά ταξικός και όχι εθνικοαπελευθερωτικός ή και τα δύο μαζί σε μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους.

Παρ’ όλο που ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας μιλά για αποικία χρέους και ορισμένοι για μετατροπή της Ελλάδας σε «προτεκτοράτο», όπως και ο ίδιος ο Μανώλης Γλέζος στο πρόσφατο βιβλίο του.^[11]Βασικά δηλαδή για μια ιδιότυπης μορφής κατοχή της Ελλάδας, επειδή για τα πάντα, όπως πάλι λέει ο Μανώλης Γλέζος «για τα πάντα αποφασίζει η Τρόικα, το Δ.Ν.Τ. και η Γερμανική Κυβέρνηση».^[12]

ΙΙΙ. Εθνικοαπελευθερωτικός ή ταξικός αγώνας

Στο καθοριστικό αυτό πρόβλημα τίθενται πολλά ερωτήματα από τα οποία τα κυριότερα είναι τα εξής:

Είναι ο αγώνας απελευθερωτικός και βέβαια αμέσως ύστερα ταξικός; Είναι το ένα ή το άλλο, και από ποια κατοχή;

Αυτά τα ερωτήματα μας είχαν απασχολήσει ως καίρια προβλήματα, από την εποχή του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) από το οποίο προέκυψε κατά την μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ. Στα ερωτήματα, που και τώρα είναι πολύ επίκαιρα, γιατί με βάση την απάντηση σ’ αυτά καθορίζεται και η πολιτική των κομμάτων της Αριστεράς και η βασική τους στρατηγική, είχε τοποθετηθεί και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τα εξής λόγια:

«Η δική μας η θέση και θα έλεγα η δικιά μου η θέση, γιατί εδώ πέρα τις εισηγήσεις μας τις κάνουμε σαν πρόσωπα, αλλιώτικα δεσμεύουμε και τους άλλους. Λοιπόν, η δικιά μου η θέση σ’ αυτή την συζήτηση είναι η εξής: ότι ο αγώνας είναι απελευθερωτικός και ταξικός. Και το λέω αυτό όχι για να ξεπεράσουμε την Σκύλα και την Χάρυβδη, αλλά γιατί το πιστεύω. Είναι λάθος να περιορίζουμε το θέμα του ταξικού αγώνα σε πλαίσια μιας χώρας. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας πραγματικός μαρξιστής είναι να αναλύσει την διάρθρωση δυνάμεων της τάξης και της πάλης των τάξεων, αν θέλετε, στα πλαίσια μιας και μόνο συγκεκριμένης κοινωνίας σε εθνικά πλαίσια. Αυτά θα ήταν δυνατά σε μιαν εποχή πριν τον 13ο αιώνα, όταν πραγματικά οι οικονομικές, κοινωνικές σχέσεις μπορούσαν να απομονωθούν ή στην εποχή, ξέρω γω, πιο παλιά. Ασφαλώς να πούμε οι Ίνκας στην Αμερική μπορούσαν να μελετηθούν ξεχωριστά από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά σήμερα είναι αδύνατο, και για πολύ καιρό, για εκατονταετηρίδες είναι αδύνατο να μιλάς για την κοινωνία, ας πούμε της Ινδίας, άσχετα από την κοινωνία της Αγγλίας, η οποία ήταν τότε αυτοκρατορία και η Ινδία ήταν φυσικά αποικία. Υπάρχει με άλλα λόγια μια διεθνής διάκριση δυνάμεων. Υπάρχει διεθνής παραγωγή, υπάρχουν παραγωγικές σχέσεις σε διεθνές επίπεδο και βέβαια σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση χρόνος-τόπος. Σ’ ένα έθνος αυτό παίρνει μια εντελώς ειδική μορφή.

Για μας τους Έλληνες ο αγώνας είναι απελευθερωτικός και είναι εθνικοαπελευθερωτικός. Μα πολύ καλά μπορεί να απαντήσει κανείς, τέτοιοι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες πολλές φορές εκφράζονται από την αστική τάξη μιας χώρας. Δηλαδή από το ντόπιο εγχώριο κεφάλαιο, που αντί να είναι δεσμευμένο, κομπραδόρικο, παρασιτικό, υποταγμένο στο κεφάλαιο μιας υπερδυνάμεως, όπως σήμερα η Αμερική, προσπαθεί το ίδιο να κυριαρχήσει στον δικό του χώρο, να ανεξαρτητοποιηθεί και επομένως έρχεται το ίδιο σε  σύγκρουση με το κεφάλαιο του εξωτερικού, της ας πούμε ιμπεριαλιστικής δύναμης. Αυτό το σχήμα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων είναι πολύ γνωστό.
Όμως σήμερα είναι μάλλον ξεπερασμένο και ειδικά, στην  περίπτωση της Ελλάδας, απόλυτα ξεπερασμένο. Ο λόγος είναι ότι σήμερα με το ξάπλωμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού και με όργανο την πολυεθνική επιχείρηση, την άμεση δηλαδή επένδυση στην Γερμανία από αμερικάνικη εταιρία, στην  Ελλάδα από αμερικάνικη εταιρία, με τον έλεγχο των επιχειρήσεων που ξεπηδάει από μια βασική πηγή, κυρίως αμερικανική, αλλά όχι αποκλειστικά φυσικά, υπάρχει και ανταγωνισμός με το γιαπωνέζικο κεφάλαιο και με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Φυσικά είναι σαφές ότι η μπουρζουαζίες, οι αστικές τάξεις χωρών  σαν την Ελλάδα, την  Ισπανία, την Πορτογαλία, την Τουρκία, είναι εξαρτημένες, είναι ενδιάμεσες, μεσάζουσες τάξεις. Αυτές οι τάξεις, οι αστικές, ακριβώς γιατί εξαρτώνται από το μεγάλο ξένο κεφάλαιο που εξυπηρετούν, δεν είναι σε θέση να υψώσουν το ανάστημά τους και να επιδιώξουν εθνική απελευθέρωση σε αστικά πλαίσια.

Αυτό το ερώτημα και αυτό το πρόβλημα είχε κουβεντιαστεί το 1919 σε ένα συνέδριο του Κ.Κ. Υπήρξε τότε μια μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα σε έναν Ινδό, τον γραμματέα του κόμματος της Ινδίας και τον Λένιν.
Και ο Λένιν πήρε τη θέση, πως οι ντόπιες μπουρζουαζίες μπορούσαν να ηγηθούν, τότε, εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Ο Ινδός όμως, άριστα, σαν να μιλούσε σήμερα, είπε ότι δεν είναι».

Πολύ χαρακτηριστικά περιγράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου, (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ο θεμελιωτής της σημερινής κατάστασης), τη φύση αυτού του κεφαλαίου σε ομιλία του σε σεμινάριο του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος)  την άνοιξη του 1973. Λέει σχετικά:

«Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη δεν είναι αυτόνομη. Αποτελεί εξαρτημένο και κομπραδόρικο προγεφύρωμα του ξένου, μα ιδιαίτερα του αμερικάνικου μονοπωλιακού κεφαλαίου, που στα πλαίσια της παγκόσμιας δυναμικής του ιμπεριαλισμού, έχει μεταβάλει την Ελλάδα σε ξέφραγο αμπέλι για την ασύδοτη εκμετάλλευση του ιδρώτα του ελληνικού λαού και σε στρατώνα για την προάσπιση των στρατηγικών συμφερόντων του Πενταγώνου στη Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή».

Βέβαια τότε ήταν το αμερικάνικο κεφάλαιο. Τώρα έχουμε και το γερμανικό και, κύριος είδε, ποιο άλλο στο παρασκήνιο

Μετά τη μεταπολίτευση, τον καιρό που το έπαιζε ακόμη πατριώτης, προσδιόρισε ο ίδιος την εξάρτηση του ελληνικού κεφαλαίου από το μονοπωλιακό κεφάλαιο των ΗΠΑ πιο συγκεκριμένα:

«Στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη ‘φωνή του κυρίου της’».

Με την έννοια αυτή για την αστική τάξη δεν παίζει κανένα ρόλο το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κατοχύρωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, όπως π.χ. συμβαίνει με τους «εκσυγχρονιστές», σημιτικής κοπής, αλλά και για τη σχολή αυτή σκέψης, στην οποία ανήκει ο Μηλιός και οι ομοϊδεάτες του. Εάν λοιπόν το έθνος – κράτος δεν παίζει κανένα ρόλο ως καπιταλιστικό, τότε δεν έχει νόημα και η εθνική του ανεξαρτησία και η εδαφική τους ακεραιότητα. Τα σύνορα συνάμα δεν παίζουν κανένα ρόλο, γιατί εκλαμβάνονται ως χώρος και όχι ως χώρα. (έθνος -κράτος).^[13]

Στην ταξική θεώρηση της ιστορίας, την οποία επικαλείται ο Γιάννης Μηλιός, από τους βασικούς θεωρητικούς καθοδηγητές του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, κεντρικό ρόλο παίζει η θεωρία ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, έστω και ως αδύνατος κρίκος στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.^[14]

Αυτή η άποψη έρχεται σε αντίθεση με κάποιες βασικές θέσεις που είχε εκφράσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος χαρακτηρίζει, σε αντίθεση με τον Μηλιό, το ελληνικό κεφάλαιο ως παρασιτικό και εξαρτημένο.
Πολύ χαρακτηριστικά περιγράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ο θεμελιωτής της σημερινής κατάστασης, τη φύση αυτού του κεφαλαίου σε ομιλία του σε σεμινάριο του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος)  την άνοιξη του 1973. Λέει σχετικά:

«Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη δεν είναι αυτόνομη. Αποτελεί εξαρτημένο και κομπραδόρικο προγεφύρωμα του ξένου, μα ιδιαίτερα του αμερικάνικου μονοπωλιακού κεφαλαίου, που στα πλαίσια της παγκόσμιας δυναμικής του ιμπεριαλισμού, έχει μεταβάλει την Ελλάδα σε ξέφραγο αμπέλι για την ασύδοτη εκμετάλλευση του ιδρώτα του ελληνικού λαού και σε στρατώνα για την προάσπιση των στρατηγικών συμφερόντων του Πενταγώνου στη Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή».

Μετά τη μεταπολίτευση, τον καιρό που το «έπαιζε» ακόμη πατριώτης, προσδιόρισε ο ίδιος την εξάρτηση του ελληνικού κεφαλαίου από το μονοπωλιακό κεφάλαιο των ΗΠΑ πιο συγκεκριμένα:

«Στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη ‘φωνή του κυρίου της’».

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι άσχετα με το τι έπραττε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ορισμένες θέσεις του εξέφραζαν μια αντικειμενική αλήθεια, που δύσκολα μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει.

Με την έννοια αυτή για την αστική τάξη (την εθνοκάπηλη), δεν παίζει κανένα ρόλο το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κατοχύρωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας.

Όπως δεν παίζει και κανένα ρόλο, αν χθες ήταν το αμερικανικό κεφάλαιο και σήμερα είναι το γερμανικό ή κάποιο άλλο ή τελικά η Τρόικα ή το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Οι ανωτέρω θέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου αναιρούν τον ισχυρισμό του Μηλιού σχετικά με την φύση του ελληνικού κεφαλαίου ως ιμπεριαλιστικού, τουλάχιστον με την μορφή που το θέτει ο τελευταίος.

Οι θέσεις αυτές έχουν και μια πρακτική συνέπεια όσον αφορά τον αγώνα του ελληνικού λαού. Κατά πόσο δηλαδή ο αγώνας του είναι ταξικός ή εθνικοαπελευθερωτικός ή και τα δυο μαζί και με ποια μορφή.

Είναι θεωρητικά θέματα, αλλά έχουν μέγιστη πρακτική αξία για την χάραξη μιας σωστής εθνικής στρατηγικής. Έχει τεράστια σημασία, αν ο αγώνας του Ελληνικού Λαού ή του Μαζικού Λαϊκού Κινήματος, για να το εκφράσουμε διαφορετικά, έχει χαρακτήρα καθαρά ταξικό, όπως ισχυρίζεται ο Μηλιός ή εθνικοαπελευθερωτικό και αντιιμπεριαλιστικό και ταξικό, όπως διατείνεται ο Ανδρέας Παπανδρέου και μάλιστα με μια μορφή που ανταποκρίνεται στην σημερινή αντικειμενική πραγματικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν πρέπει απέναντι στον Ελληνικό Λαό, να τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο καθοριστικό αυτό θέμα. Αλλιώς όχι μόνο δημιουργεί σύγχυση, αλλά προσανατολίζει το Λαϊκό Κίνημα, αλλά και το κόμμα το ίδιο σε λάθος κατεύθυνση, που θα είναι επιζήμια και για το ίδιο, αλλά προπάντων για τον τόπο.

Όταν λοιπόν μιλάει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας για αποικία χρέους ή ιδιόμορφη κατοχή, παραδέχεται θεωρητικά, «χωρίς περιστροφές», ότι ο αγώνας είναι πρωταρχικά εθνικοαπελευθερωτικός, γιατί ο χαρακτήρας των αγώνων, που λάμβαναν χώρα στις αποικίες ήταν εθνικοαπελευθερωτικός.

Με αυτή την έννοια Ο ΣΥΡΙΖΑ φάσκει και αντιφάσκει. Αυτή όμως η αντίφαση στη θεωρία και πράξη του ΣΥΡΙΖΑ έχει τρομερές επιπτώσεις στην στρατηγική που θέλει να εφαρμόσει για την Ελλάδα.

Εκτός βέβαια, αν δεν υπάρχει ενιαία στρατηγική και η κάθε συνιστώσα ή η κάθε ιδεολογική κατεύθυνση ακολουθεί τη δική της γραμμή. Αυτό όμως δεν λέγεται κόμμα αλλά ένα συνονθύλευμα κόμματος. Ως ενιαίο κόμμα πρέπει να έχει ενιαία στρατηγική και όχι τις διάφορες στρατηγικές των διάφορων συνιστωσών. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση με το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη μέσα στα πλαίσια του διαλόγου στο κόμμα και τις διάφορες τάσεις, από τη διατύπωση της ενιαίας στρατηγικής που πρέπει να δεσμεύει όλους μέσα σ’ αυτό. Οι εσωτερικές θεωρητικές  διεργασίες, όπου η διαφορετική άποψη είναι δημοκρατικό δικαίωμα και κατάκτηση, δεν πρέπει να ταυτίζονται με τον καθορισμό της ενιαίας στρατηγικής.

---

[1] Αντόνιο Γκράμσι, Για τον Μακιαβέλι, εκδ. «Ηριδανός», Αθήνα 2005, σ. 177.

[2] Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά έργα, τόμ. Ι, Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, 1951, σ. 40-41.

[3] Ως γνωστόν Εθνική Ανεξαρτησία δεν υπάρχει, χωρίς την ύπαρξη έθνους -κράτους καθώς και η εδαφική ακεραιότητα συνδέεται άρρηκτα με την έννοια αυτή.

[4] Ο Μαρξ πίστευε ότι ο ιστορικός ρόλος του προλεταριάτου (εργασίας) θα αναδεικνυόταν, όταν ο καπιταλισμός θα έφτανε στην ανώτερή του μορφή, όπου απέναντι στο κεφάλαιο η μόνη αντίπαλη τάξη θα ήταν η εργατική. Η αναφορά του Μαρξ στη «δικτατορία του προλεταριάτου» στηρίζεται στο αναλυτικό του πρότυπο, σύμφωνα με το οποίο ο σοσιαλισμός θα υποκαθιστούσε τον καπιταλισμό, αφού ο τελευταίος θα είχε φτάσει στο τελευταίο του στάδιο.

[5] Ο ίδιος ο Λένιν έλεγε ότι «η πατρίδα, το έθνος, είναι ιστορικές κατηγορίες». Βλ. Λένιν, Σχετικά με τη γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό». Γράφτηκε Αύγουστο – Οκτώβρη του 1916, εκδ. «ΠΡΟΓΚΡΕΣ», σ. 41. 

[6] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, εκδ. «ΚΨΜ»,Αθήνα 2011 και Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012. Τα δύο αυτά βιβλία ερευνούν και επεξεργάζονται τη σχετική θεματολογία.

[7] Βλ. Σίσσυ Βωβού, μέλος της ΑΚΟΑ, Νάσος Θεοδωρίδης και Γιάννης Μηλιός, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ, Εφημερίδα «Εποχή» της ΑΚΟΑ, 2312.2006.

[8] Βλ. Γιάννης Μηλιός, Έθνος, ο λαός του αστικού κράτους, άρθρο στο ένθετο «Εντός Εποχής», της εφημ. «Εποχή, 8.7.2007.

[9] Γιάννης Μηλιός, Ο λαός του αστικού κράτους, άρθρο στο «Εντός Εποχής» της εφημ. «Εποχή», 8.7.2007.

[10] Β. Ισραήλ Σαχάκ, Εβραϊκή ιστορία, εβραϊκή θρησκεία, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 20089, σ.62.

[11] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Η έξοδος, εκδ. «σοφία», Αθήνα 2013, σ. 47. Στη σελίδα αυτή γράφει ο Μανώλης Γλέζος και ορισμένα άλλα αξιόλογα, όπως για το θέμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας: «Γι’ αυτό το λόγο η μεγαλύτερη κρίση είναι η Εθνική και γι’ αυτό το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας αποκτά προτεραιότητα και αποτελεί προϋπόθεση και τη διέξοδο από την οικονομική κρίση. Αξίωση πρωταρχική, κύρια και βασική».

[12] Βλ Μανώλης Γλέζος, ό.π., σ. 47.

[13] Βλ. δηλώσεις της Ψαρούδας – Μπενάκη και του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου, που όχι μόνο μιλούν εναντίον του έθνους – κράτους, αλλά και για αλλαγές συνόρων και κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας και τη παραχώρηση εθνικών εδαφών, λόγω τάχα της ειρήνης και σταθερότητας. 

[14] Βλ. Γιάννης Μηλιός,  Θεωρίες για τον παγκόσμιο καπιταλισμό, εκδ. «Κριτική», Αθήνα 1997, σ. 28, 50, 57.


Πηγή: http://mignatiou.com/

Διαβάστε περισσότερα...