Δ. Καζάκης: Ο πόλεμος που μας απειλεί δεν είναι ένας ακόμη περιφερειακός πόλεμος...

του Δημήτρη Καζάκη

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι έτοιμοι να βομβαρδίσουν την Συρία. Ο λόγος; Ανθρωπιστικός! Η υποκρισία στο απόγειο της. Το παραμύθι έχει ως εξής: το καθεστώς Άσαντ στη Συρία επιτέθηκε με δηλητηριώδη αέρια σε περιοχές αμάχων που ελέγχονται από τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες» με αποτέλεσμα χίλιοι και πάνω νεκροί. Το παραμύθι έχει δυο πηγές. Τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες» και τις στρατιωτικές αρχές του Ισραήλ (βλέπε Μοσάντ).

 Στημένη προβοκάτσια εξαρχής…

Κανείς ανεξάρτητος παρατηρητής δεν επιβεβαιώνει το συμβάν και κυρίως ότι προέρχεται από ενέργεια των δυνάμεων του καθεστώτος Άσαντ. Δεν έχει καμιά σημασία. Οι εκπρόσωποι της Ουάσινγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού βγαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα και χωρίς να χάσουν χρόνο δηλώνουν ότι η εμπλοκή της κυβέρνησης Άσαντ είναι «αδιαμφισβήτητη» και ότι οι κυβερνήσεις τους είναι έτοιμες να βομβαρδίσουν εγκαταστάσεις με χημικά όπλα των Συριακών ενόπλων δυνάμεων. Από εκεί και πέρα ανέλαβαν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης διεθνώς.

Παρ’ όλα αυτά καμιά απόδειξη δεν έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα για αυτή την «αδιαμφισβήτητη» εμπλοκή της κυβέρνησης Άσαντ. Ακόμη και τα επίσημα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μεταδίδουν τις επιφυλάξεις των αρμόδιων υπηρεσιών. «Έτσι, ενώ η υφυπουργός Τζον Κέρι, δήλωσε τη Δευτέρα ότι οι σχέσεις μεταξύ της επίθεσης και της κυβέρνησης Άσαντ είναι «αναμφισβήτητη», Αμερικανοί αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών δεν είναι τόσο βέβαιοι ότι η ύποπτη χημική επίθεση διεξήχθη με βάση διαταγές του Άσαντ, ούτε είναι ακόμα και εντελώς σίγουροι ότι διεξήχθη από τις κυβερνητικές δυνάμεις, δήλωσαν οι αξιωματούχοι.» (AP, 29/8/2013).

Ωστόσο, η μηχανή του πολέμου μπήκε μπροστά. Η καλλιέργεια της πολεμικής επέμβασης στη Συρία προετοιμάζεται ενεργά από τον Μάρτιο του 2012. Τότε ήταν που ξεκίνησε η προσπάθεια να αναφλεγεί εμφύλιος στη χώρα με την εισροή σ’ αυτήν «αντικαθεστωτικών ανταρτών», οι περισσότεροι εκ των οποίων αποδείχτηκε ότι ήταν μισθοφόροι τζιχαδιστές σαν αυτούς που πολέμησαν στο Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν και πιο πρόσφατα στη Λιβύη υπό τις διαταγές και την χρηματοδότηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Μάλιστα αρκετοί απ’ αυτούς πήγαν στη Συρία αμέσως μόλις πήραν εξιτήριο από ελληνικά νοσηλευτικά ιδρύματα όπου αποθεραπεύτηκαν μετά τον πόλεμο διάλυσης και διαμελισμού της Λιβύης. Με χρηματοδοτική βιτρίνα κάποιους εμίρηδες από το Κουβέιτ και την Αραβία, οι μισθοφόροι τζιχαδιστές ανέρρωσαν στην Ελλάδα προκειμένου να αναλάβουν τη νέα αποστολή τους στη Συρία. Αυτό το νόημα έχει η προσέλκυση «ιατρικού τουρισμού» κατά τους κυβερνώντες και την τρόικα.

Ωστόσο ήδη από το καλοκαίρι του 2012 τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά για τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες». Αποδείχτηκαν μεγαλύτεροι σφαγείς του πληθυσμού απ’ ότι υπήρξε ποτέ το καθεστώς Άσαντ κι έτσι ο λαός της Συρίας δεν τους στήριξε, ούτε τους διευκόλυνε να στήσουν μόνιμους θύλακες μέσα στη χώρα. Αυτή την απείθειά του, ο λαός της Συρίας την πλήρωσε πολύ ακριβά με εκατόμβες θυμάτων, μιας και οι «αντικαθεστωτικές δυνάμεις», όποτε έπαιρναν τον έλεγχο μιας περιοχής εφάρμοζαν τακτικές μαζικής σφαγής των «καθεστωτικών» – που ήταν όποιος δεν συμπαρατασσόταν μαζί τους – και αφήνοντας πίσω τους καμένη γη όταν αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την περιοχή που είχαν καταλάβει. Από την άλλη, καθώς δεν μπόρεσαν να στρατολογήσουν μαζικά από τον γηγενή πληθυσμό της Συρίας και από λιποτάκτες του Συριακού στρατού, παρέμειναν ένα ξένο στοιχείο. Δηλαδή οι συμμορίες κυρίως μισθοφόρων που ήταν εξαρχής.

Η εμπλοκή της Ρωσίας

Όμως, όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες καταστάσεις με τον υπόκοσμο, οι συμμορίες των «αντικαθεστωτικών» άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους και να διασπόνται σε ακόμη περισσότερες αυτοκέφαλες σπείρες. Η Συρία με άμεση πρακτική ενίσχυση των Ρώσων αντιμετώπισε αποτελεσματικά τις δυνάμεις των «αντικαθεστωτικών ανταρτών» χωρίς ακόμη και σήμερα να εμπλέξει στην αναμέτρηση τις καθαυτό ένοπλες δυνάμεις της. Με την βοήθεια και ειδικών δυνάμεων από την Ρωσία (λέγεται ότι έδρασαν ή και δρουν ακόμη ανεπίσημα μαζί με τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας, ενισχυμένα κλιμάκια ειδικών δυνάμεων σπετζνάτ από την Ρωσία) οι δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν τους μισθοφόρους από τη Δύση και να εγκλωβίσουν σε συγκεκριμένους θύλακες τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες».

Έτσι άλλαξε η τακτική και άρχισαν οι προβοκάτσιες. Οι «αντικαθεστωτικοί» προσπάθησαν τον περασμένο Νοέμβριο να εμπλέξουν την Τουρκία σε πόλεμο με την Συρία, αλλά έκοψαν την φόρα του Ερντογκάν και του ΝΑΤΟ οι μαζικές διαδηλώσεις του τουρκικού λαού σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας με κεντρικό σύνθημα «όχι στον πόλεμο». Πρελούδιο της μεγάλης εξέγερσης του τουρκικού λαού που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και απειλεί άμεσα το καθεστώς Ερντογκάν.

Όλα αυτά είναι η προϊστορία ενός προμελετημένου πολέμου. Η τεχνική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ στην Λιβύη, απέτυχε στην περίπτωση της Συρίας. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που επελέγη τώρα μια παλιότερη και εντελώς ξεπερασμένη τεχνική προετοιμασίας της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Επέλεξαν να ακολουθήσουν την ίδια τεχνική που χρησιμοποίησαν στην περίπτωση του Κοσσόβου και του Ιράκ. Έστω κι αν η προβοκάτσια είναι τόσο μα τόσο εμφανής, που ακόμη και οι επίσημες υπηρεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ διστάζουν να της δώσουν εγκυρότητα.

Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ βιάζονται να ξεκινήσει το μακελειό και δεν πολυνοιάζονται για την αληθοφάνεια της προβοκάτσιας που θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι. Βέβαια, άλλο τι θέλουν και άλλο τι μπορούν. Μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Συρίας δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ακόμη κι αν περιοριστεί σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και χτυπήματα ακριβείας. Η αντιαεροπορική άμυνα των Σύρων, ενισχυμένη με συστοιχίες S-300 που λένε ότι χειρίζονται μικτά πληρώματα από Συρία και Ρωσία, έχουν αποδείξει ότι δεν χωρατεύουν.

Όταν το ΝΑΤΟ έβαλε πέρυσι τον Ερντογκάν να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα της αεράμυνας των Σύρων, κανένα από τα τουρκικά αεροσκάφη που στάλθηκαν να διεισδύσουν τον εναέριο χώρο της Συρίας δεν σώθηκε. Όλα καταρίφθηκαν. Η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε για μια κατάρριψη, αλλά οι στρατιωτικές πληροφορίες εκ Ρωσίας αναφέρουν καταστροφή τουλάχιστον 6 πολεμικών αεροσκαφών της Τουρκίας που προσπάθησαν να διεισδύσουν από διαφορετικά σημεία στον εναέριο χώρο της Συρίας.

Μια αναμέτρηση με απρόβλεπτες συνέπειες

Η ισχυρή αεράμυνα της Συρίας έκανε τους Βρετανούς να το ξανασκεφτούν και να δηλώσουν ότι δεν θα συμμετάσχουν στο «πρώτο πλήγμα» εναντίον της Συρίας. Δεν θέλουν οι πιλότοι και τα αεροσκάφη τους να αποτελέσουν το δόλωμα με σκοπό οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να εντοπίσουν τις «τρύπες» στην αεράμυνα της Συρίας. Ελπίζω ειλικρινά τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων της χώρας και κυρίως της πολεμικής αεροπορίας να έχουν την ελάχιστη τσίπα να αρνηθούν κατηγορηματικά να αναλάβουν οι δικοί μας πιλότοι και τα δικά μας αεροπλάνα το ρόλο του δολώματος. Γιατί αν περιμένει κανείς από τους κυβερνώντες, τότε πολύ φοβάμαι ότι το έχουμε χάσει ήδη το παιχνίδι. 

Η προσπάθεια άμεσης εμπλοκής της χώρας σ’ έναν τέτοιο πόλεμο δεν σηκώνει «εγώ απλά εκτέλεσα διαταγές». Είναι καραμπινάτη εθνική προδοσία και συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με βάση το διεθνές δίκαιο, μιας και η πολεμική αυτή επέμβαση δεν έχει κανένα, μα κανένα έρεισμα στη διεθνή νομιμότητα. Επομένως μια τέτοια διαταγή απ’ όπου κι αν προέρχεται είναι εντελώς παράνομη, ανήθικη και παραβιάζει ακόμη και τον όρκο όσων υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση εκτέλεσης μιας τέτοιας διαταγής είναι η μόνη πατριωτική, νόμιμη, ηθική και έντιμη στάση ενός που φέρει εθνόσημο για την άμυνα της χώρας. Διαφορετικά γίνεται συνεργός σε εθνική προδοσία και κοινός εγκληματίας που οφείλει και είναι σίγουρο ότι θα λογοδοτήσει στον ελληνικό λαό.    

Οι ΗΠΑ όντως αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό επιχειρησιακό πρόβλημα σ’ αυτόν τον πόλεμο. Το κράτος και οι ένοπλες δυνάμεις της Συρίας δεν έχουν διαλυθεί, ούτε έχουν εξαγοραστεί, όπως έγινε στο Ιράκ και επέτρεψε στην εισβολή της «συμμαχίας των προθύμων» το 2003. Όχι ότι δεν προσπάθησαν, αλλά μέχρι στιγμής δεν τους βγήκε. Από την άλλη βιάζονται να χτυπήσουν και πρέπει να εξασφαλίσουν ότι πριν πατήσουν στο έδαφος της Συρίας οι μεραρχίες του ΝΑΤΟ (κυρίως από Αμερικανούς, αλλά και Τούρκους, Γερμανούς, Γάλλους, Ολλανδούς, κοκ) που έχουν συγκεντρωθεί για τον σκοπό αυτό στα σύνορα της Τουρκίας και της Ιορδανίας, δεν θα βρουν ισχυρή ένοπλη αντίσταση.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει τα πλήγματα που θα δεχθεί η Συρία από την αεροπορία και το ναυτικό της νέας «συμμαχίας των προθύμων» να τσακίσουν το ηθικό του πληθυσμού και την οργανωμένη άμυνα της χώρας. Μπορούν να το κάνουν; Θα το δούμε. Γιατί απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο η Συρία, αλλά και η Ρωσία, η οποία όχι μόνο στελεχώνει την αεράμυνα του Άσαντ, αλλά δήλωσε ότι θα κρατήσει και τη ναυτική βάση που διαθέτει στη Συρία ανοιχτή. Επίσης, το Ρωσικό επιτελείο καλοβλέπει την ιδέα να αξιοποιηθεί η Συρία για να δοθεί ένα αποφασιστικό μάθημα στο ΝΑΤΟ, σαν αυτό που εισέπραξαν οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν.

Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα. Για πρώτη φορά οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ καλούνται να αναμετρηθούν όχι απευθείας με τη Ρωσία, αλλά με τη Ρώσικη πολεμική τεχνολογία, όχι του προηγούμενου αιώνα, αλλά αιχμής. Κι αυτό είναι μια πτυχή του πολέμου που δεν πρέπει να μας ξεφεύγει. Το αν θα κατορθώσει η πολεμική αεροπορία και το ναυτικό των ΗΠΑ να επαναλάβει την εκστρατεία από αέρος που εφάρμοσε στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στη Λιβύη εναντίον της Συρίας με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα στις υποδομές της χώρας, είναι ένα μεγάλο στοίχημα για το Πεντάγωνο. Θα πρέπει να αποδείξει στην πράξη ότι οι νέες γενιές έξυπνων όπλων από αέρος, οι τόμαχοκ και οι κρουζ, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και όλα τα άλλα πανάκριβα οπλικά συστήματα με τα οποία εξοπλίζεται  σωρηδόν το Πεντάγωνο, δίνει τη δυνατότητα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να χτυπά όπου θέλει, όποιον θέλει, όποτε θέλει χωρίς δυνατότητα αποτελεσματικών αντίμετρων. Και τώρα καλείται να το αποδείξει αυτό απέναντι σ’ ένα πυκνό δίκτυο αεράμυνας με βασικό οπλικό σύστημα τους S-300 που ποτέ ξανά δεν έχει αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης η δυτική πολεμική αεροπορική και πυραυλική τεχνολογία.

Ένας ακόμη πόλεμος για την παγκόσμια κυριαρχία.

Το στοίχημα αυτό δεν είναι κρίσιμο μόνο για τη δυνατότητα των ΗΠΑ, αλλά και του ΝΑΤΟ να ενισχύουν την παγκόσμια κυριαρχία τους και με στρατιωτικά μέσα, αλλά και για τους μελλοντικούς σχεδιασμούς του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Στην παγκόσμια αγορά οπλικών συστημάτων παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ κυριαρχούν έχοντας περίπου το 40%, η Ρωσία του Πούτιν αποδεικνύεται ένας πολύ σοβαρός ανταγωνιστής αν και διαθέτει μόλις το 6%. Η αναμέτρηση σε αποτελεσματικότητα των δυο βασικών παραγωγών οπλικών συστημάτων, που βασίζονται σε δυο ριζικά διαφορετικές φιλοσοφίες κόστους και οφέλους στο πεδίο της μάχης, θα κρίνει το ποιος θα κυριαρχήσει στον ανταγωνισμό των εξοπλισμών που αισίως φτάνει στα επίπεδα του ψυχρού πολέμου.    

Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το κυνηγητό των εξοπλισμών έχει πάρει τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά το τελευταίο παγκόσμιο κραχ το 2008, τρελές διαστάσεις. Δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Ούτε μόνο η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία που έχουν πυροδοτήσει έναν ξέφρενο κυνηγητό εξοπλισμών. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 1.200 εργοστάσια σε 98 χώρες που παράγουν πλήρη σειρά ελαφρών πολεμικών όπλων και πυρομαχικών για όποιον έχει να πληρώσει, δηλαδή για την ελεύθερη αγορά. Με τη ζήτηση να τροφοδοτεί διαρκώς την προσφορά

Ταυτόχρονα διεξάγεται ένας απίστευτα οξύτατος ανταγωνισμός τόσο στον τομέα της αεροδιαστημικής με διαρκώς και νεότερες γενιές πολεμικών αεροσκαφών, συμβατικών πυραύλων και στρατιωτικών δορυφόρων.

Το ίδιο και στην ανάπτυξη του πολεμικού ναυτικού που έχει ξανά αποκτήσει τη σημασία που είχε στην εποχή των πολέμων για τον έλεγχο των θαλασσίων οδών. Έτσι σήμερα βλέπουμε όχι μόνο την Κίνα να ναυπηγεί δικά της αεροπλανοφόρα, αλλά και την Ινδία. Επίσης, εντελώς πρόσφατα η Ιαπωνία αποκάλυψε την κατασκευή ενός ακόμη πολεμικού σκάφους που χαρακτηρίζει «αντιτορπιλικό», αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί το μεγαλύτερο πολεμικό σκάφος που ναυπηγεί μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο με δυνατότητα μετατροπής σε αεροπλανοφόρο.

Η τεράστια συγκέντρωση οπλικών συστημάτων και εξοπλισμών προμηνύει ένταση των πολεμικών συρράξεων παγκόσμια το αμέσως επόμενο διάστημα. Όχι μόνο των περιφερειακών συγκρούσεων, ούτε μόνο των πολεμικών επεμβάσεων, αλλά και των εμφυλίων πολέμων που ανθούν στις μέρες μας. Πρόκειται για ένα νέο είδος εμφυλίου που διεξάγεται από φυλάρχους και συμμορίες στη βάση θρησκευτικών ή άλλων προφάσεων με επιδότηση και ενίσχυση από το εξωτερικό. Όπως συμβαίνει στην Τυνησία σήμερα, στη Λιβύη και στην Αίγυπτο, όπως και σε άλλες 58 χώρες του πλανήτη.

Ο νέος τύπος παγκόσμιου πολέμου και οι στόχοι του

Με αυτή την έννοια ένας πιθανός πόλεμος εναντίον της Συρίας δεν θα είναι ένας ακόμη περιφερειακός πόλεμος. Ούτε θα έχει στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την αντικατάστασή του με ένα φιλοδυτικό. Είναι μια νέα ποιοτική βαθμίδα στον παγκόσμια πόλεμο που κήρυξε πρώτη η ηγεσία Μπους το 2001 μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Ο στόχος αυτής της νέας εκδοχής του παγκόσμιου πολέμου δεν είναι η τρομοκρατία τύπου Αλ Κάιντα όπως πρώτα, αλλά απευθείας η ίδια η αυτοτελής κρατική συγκρότηση των λαών.

Οι παγκόσμιες αγορές κεφαλαίων σήμερα, πολύ περισσότερο μετά το παγκόσμιο κραχ του 2008 και τη συνεχιζόμενη κρίση χρέους που κλιμακώνεται κυρίως στις μεσαίου και ανώτερου επιπέδου οικονομίες, δεν ανέχεται πλέον σύνορα και συγκροτημένα κράτη που έστω και τυπικά οφείλουν να παίρνουν υπόψη τους λαούς τους. Δεν αρκεί πια η επιβολή κοινών πολιτικών και οικονομικό άνοιγμα συνόρων. Η διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίων που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε τον βασικό πολιορκητικό κριό που γκρέμιζε σύνορα, εθνικές ρυθμίσεις και θεσμούς, που ισοπέδωνε εθνικές οικονομίες και επέβαλε τους όρους ανταγωνισμού της διεθνούς αγοράς, με μέτρο το μεροκάματο και τις συνθήκες κινέζου κούλη, υπέστη τραγική υποχώρηση. Μέσα στα χρόνια μετά το κραχ του 2008 έχασε πάνω από το 60% της παγκόσμιας κίνησης.

Δεν μπορούν πλέον οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου να σπρώξουν την παγκοσμιοποίηση της ισοπέδωσης λαών και εργαζομένων με οικονομικά μέσα. Ήρθε η ώρα των εξωοικονομικών μέσων. Το κράτος σήμερα καλείται να επανέλθει στις ρίζες του. Να μετατραπεί ανοιχτά σε μοχλό ανοιχτής βίας κατά του λαού προς όφελος των πιο ισχυρών παραγόντων των αγορών διεθνώς, όπως είναι οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια που ελέγχουν την παγκόσμια κίνηση κεφαλαίων.

Η παλιά αστικοδημοκρατική ψευδαίσθηση ότι το κράτος οφείλει να είναι κράτος δικαίου και μάλιστα να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, σήμερα εγκαταλείπεται ολοσχερώς. Το κράτος σήμερα οφείλει να υπηρετεί με προκλητικό και άμεσο τρόπο τις δυνάμεις της αγοράς, ακόμη κι αν χρειαστεί να εξοντώσει τον λαό του, να τον υποδουλώσει προς όφελος ξένων δυνάμεων, να τον σπρώξει σε αλληλοσφαγή και εμφύλιο προκειμένου να μην είναι σε θέση να αντιδράσει.

Είναι τυχαίο που οι δυνάμεις ασφαλείας της Αιγύπτου μόλις πριν καναδυό εβδομάδες εντελώς αναίτια άνοιξαν πυρ εναντίον δυο ειρηνικών καθιστικών διαμαρτυριών των λιγοστών οπαδών του Μοχάμεντ Μόρσι, επειδή διαμαρτύρονταν εναντίον της αντικατάστασής του από τον στρατό μετά από παλλαϊκές διαδηλώσεις εναντίον του; Είναι σαφές ότι η ηγεσία του στρατού της Αιγύπτου, η οποία ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ, αποφάσισε να σπρώξει την χώρα και τον λαό της στη δύνη του εμφυλίου. Ο λόγος είναι απλός. Θέλει να ελέγξει με κάθε τρόπο την λαϊκή εξέγερση που μαίνεται στην Αίγυπτο από την εποχή της πλατείας Ταχρίρ και την ανατροπή του Μουμπάρακ. Κι επειδή δεν υπάρχουν περιθώρια για εξαπάτηση και εξαγορά έστω και τμημάτων του εξεγερμένου λαού, που έμαθε πώς να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, επελέγη ο εμφύλιος σπαραγμός.

Είναι επίσης τυχαίο ότι την ίδια ώρα το Ιράκ βιώνει ένα από τα πιο εκτεταμένα και θανατηφόρα κύματα βομβιστικών επιθέσεων από το 2008 μέχρι σήμερα. Μόνο μια βομβιστική ενέργεια με αφορμή τις γιορτές με τις οποίες ολοκληρώνεται το Ραμαζάνι, στοίχισε πάνω από 100 νεκρούς, σχεδόν όλοι τους άμαχοι πολίτες. Ανάλογη θρησκευτική βία αναφέρεται και σε πολλές περιοχές της παραμεθορίου του Ιράν με ανάλογες βομβιστικές επιθέσεις κυρίως από το έδαφος του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Την ίδια ώρα οξύνονται ακόμη μια φορά οι σχέσεις Πακιστάν και Ινδίας με τους θερμοκέφαλους να ανταλλάσουν πυρά και τις βιομηχανίες οπλισμού να τρέχουν για να κλείσουν πολύτιμα συμβόλαια. Κι ο κατάλογος συνεχίζεται.

Τα επιτελεία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ξέρουν πολύ καλά ότι με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί λόγω της παγκόσμιας κρίσης, αφενός, πρέπει να χρησιμοποιήσουν πολιτικά και στρατιωτικά μέσα για να ανοίξουν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες, να επιβάλλουν τον παγκόσμιο νόμο του τοκογλύφου και του κερδοσκόπου που ξέρει να επωφελείται ιδιαίτερα από την καταστροφή. Αφετέρου, γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι από αυτή την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη από την οποία θα μπορέσουν να επωφεληθούν ελάχιστα έστω οι εργαζόμενοι και οι λαοί. Η ανείπωτη μιζέρια, η άνευ προηγουμένου εξαθλίωση, η ανυπαρξία δικαιωμάτων και κοινωνικής ασφάλισης οποιουδήποτε είδους και επιπέδου, όπως και η σκληρή δουλειά με όρους μετανάστη είναι το παρών και το μέλλον για την μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου πληθυσμού του πλανήτη. Είτε βρίσκεται στις ανεπτυγμένες οικονομίες, είτε όχι. Ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί παρά να περιμένει το επίπεδό του να βυθίζεται διαρκώς και με χειρότερους όρους.

Αναπόφευκτες οι κοινωνικές εξεγέρσεις

Τα δεδομένα αυτά κάνουν τις κοινωνικές και λαϊκές εξεγέρσεις αναπόφευκτες. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι λαοί θα εξεγερθούν ακόμη και στην καρδιά της μητροπολιτικής Ευρώπης και Αμερικής. Πώς λοιπόν μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο βέβαιο ενδεχόμενο; Η παλιά τακτική των παραχωρήσεων είναι πλέον αδύνατη. Δεν το επιτρέπει πια το επίπεδο συσσώρευσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου παγκόσμια. Το μόνο που μένει είναι η βία, η άγρια καταστολή του λαού με την δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής όπου τα κράτη δεν αναγνωρίζονται ως αυτεξούσια, ως νομική έκφραση των λαών τους. Αντίθετα τα κράτη, ή τα κρατικά μορφώματα οφείλουν σήμερα να είναι οργανικά μέρη και προεκτάσεις του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης όπου οι αποφάσεις παίρνονται σε υπερεθνικό και υπερκρατικό επίπεδο.

Επομένως κανένα κράτος δεν πρέπει να εκφράζει την εθνική και κοινωνική συγκρότηση του λαού του. Πρέπει να λειτουργεί ως τοποτηρητής των συμφερόντων και των επιλογών του παγκόσμιου συστήματος. Οι κυβερνήσεις οφείλουν να αποτελούν οργανικό μέρος αυτού του παγκόσμιου συστήματος, αδιαφορώντας για τις ανάγκες, τις αγωνίες και την αληθινή κατάσταση του λαού τους. Κι επομένως αν ένας λαός αντιδράσει η λύση είναι απλή και σίγουρη: εμφύλιος με όρους εσωτερικής διάλυσης, διάσπασης και αποσύνθεσης της κοινωνίας και του λαού ώστε να μην μπορεί με την ενότητά του να διεκδικήσει τη χώρα του. Όπως, π.χ., έκανε ο λαός της Αιγύπτου ανατρέποντας τον Μουμπάρακ πρώτα και μετά τον Μόρσι.

Συνεπώς ο πόλεμος που είναι στα σκαριά εναντίον της Συρίας έχει σαν στόχο την ολοκληρωτική διάλυση της χώρας και του λαού, τον διαμελισμό της και την μετατροπή της σε νέο Ιράκ, ή Αφγανιστάν. Ο πόλεμος αυτός είναι σίγουρο ότι θα συμπαρασύρει τις γειτονικές χώρες, όχι μόνο στις καθαυτό πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και στην καθαυτό επαναχάραξη των συνόρων της περιοχής με τον διαμελισμό ακόμη και της Τουρκίας. Η εγγύς ανατολή θα πάρει την μορφή που έχει σήμερα η βόρεια Αφρική. Κομματιασμένα κράτη σε αποσύνθεση με τους εμφυλίους ανάμεσα σε φυλάρχους να κατατρώνε τις σάρκες των λαών της περιοχής. Αυτή θα είναι η νορμάλ κατάσταση από εδώ και πέρα για τις περισσότερες χώρες και περιοχές του πλανήτη προκειμένου οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου να διαχειριστούν την κρίση τους.

Η εμπλοκή της Ελλάδας…

Όποιος νομίζει ότι το Αιγαίο και τα Βαλκάνια θα μείνουν εκτός αυτής της εξέλιξης, τότε τρώει σε μεγάλες δόσεις κουτόχορτο. Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε κατάσταση γενικής κατάρρευσης. Μέχρι τώρα αυτό που συγκρατεί την αποσύνθεση της χώρας είναι ο λαός της που δεν λέει να το βάλει κάτω και να μετατραπεί σε πεδίο άσκησης εμφυλίου πολέμου. Οι κυβερνώντες έχουν πάρει τις εντολές τους και τις εκτελούν κατά γράμμα. Έχουν εντολή να αφήσουν πίσω τους καμένη γη. Και προκειμένου οι ίδιοι να γλυτώσουν από το σκαμνί που σίγουρα θα τους καθίσει ο λαός, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν την Ελλάδα να καίγεται όπως σήμερα καίγεται η Αίγυπτος. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν τον ελληνικό λαό και τη χώρα να σπαράσσεται στις φλόγες ενός νέου εμφυλίου.

Να γιατί δίνουν και παίρνουν στις μέρες μας οι γιορτές μίσους από τον παλιό εμφύλιο τόσο από τα φασιστικά και χουντοδεξιά σχήματα και τους επίσημους συνδέσμους αποστράτων, όσο και από τις ηγεσίες της αριστεράς που από την αρχή της κρίσης ήταν οι καλύτεροι απολογητές του καθεστώτος κατοχής και διάλυσης της χώρας. Κανένας τους δεν μιλά και προπαντός δεν αναδεικνύει τον κυρίαρχα εθνικοαπελευθερωτικό, πατριωτικό και δημοκρατικό χαρακτήρα που έχει ο αγώνας του λαού, μιας και το κυρίαρχο πρόβλημα που έχει τεθεί είναι σε ποιον ανήκει αυτή η χώρα. Όλοι τους έχουν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους αποικιοκράτες και αντιμετωπίζουν τον δοσιλογισμό και την εθνοπροδοσία ως μια φυσιολογική πολιτική κατάσταση για το λαό.

Η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα του διαμελισμού της. Το οικονομικό και πολιτικό υπόβαθρό της είναι ήδη έτοιμο με όλες τις θεσμικές αλλαγές που έχει επιβάλλει η τρόικα. Η ένθερμη αποδοχή της πολεμικής επέμβασης εναντίον της Συρίας από τους κυβερνώντες, είναι το εισιτήριο για να μπει στον ντορβά και η Ελλάδα. Η μόνη αντίσταση μέχρι στιγμής σ’ αυτό το προμελετημένο ολοκαύτωμα είναι η αυθόρμητη πεισματική άρνηση του λαού μας να ενδώσει στα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που προσπαθούν να τον ταΐσουν από τα δεξιά και τα αριστερά. Και η μόνη ελπίδα οι δυνάμεις σαν το ΕΠΑΜ που ειλικρινά παλεύουν για την ενότητα του λαού πάνω από εμφυλιοπολεμικές διαχωριστικές γραμμές, πάνω από πλαστούς διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς με σκοπό την ταχύτερη δυνατή ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και δουλοπαροικίας του χρέους.

Ο ελληνικός λαός μπορεί να κάνει την έκπληξη. Άλλωστε δεν έχει άλλη εναλλακτική. Ή μάλλον η άλλη εναλλακτική είναι η γενοκτονία του λαού και ο διαμελισμός της χώρας υπό το άγρυπνο βλέμμα του ευρώ, του δολαρίου και των ντόπιων συνεργατών τους. Μπορεί λοιπόν να ανατρέψει το καθεστώς που του έχουν επιβάλλει αποικιοκράτες και δοσίλογοι, να κερδίσει την χώρα του και να επιβάλλει με την ενότητά του τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε γη, αέρα και θάλασσα με γνώμονα τη δική του ευημερία.

Αυτό το ενδεχόμενο είναι το μόνο που τρέμουν όσοι μεθοδεύουν την κλιμάκωση του παγκόσμιου πολέμου. Είναι στο μόνο ενδεχόμενο που δεν έχουν απάντηση, δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν ούτε καν με στρατιωτικά μέσα. Η ιστορία έχει δείξει ότι ένας λαός ενωμένος και αποφασισμένος, όσο μικρός κι αν είναι, αποδεικνύεται πάντα ανυπέρβλητος αντίπαλος όταν υπερασπίζεται την πατρίδα του και τον εαυτό του απέναντι ακόμη και στη μεγαλύτερη υπερδύναμη. Γι’ αυτό και ολόκληρη η στρατηγική τους βασίζεται στην έγκαιρη αποτροπή ενός τέτοιου ενδεχομένου πριν συμβεί. Έτσι όμως και συμβεί, όλα τα δεδομένα του προβλήματος αλλάζουν ριζικά τόσο για την Ελλάδα, για την περιοχή, αλλά και παγκόσμια. Θα είναι το πρώτο μεγάλο πλήγμα που θα δεχτεί η παγκόσμια τάξη, όπως ακριβώς έγινε και με την εθνεγερσία του 1821 παρά και ενάντια της Ιερής Συμμαχίας. Μόνο που σήμερα θα τελειώσουμε αυτό που έμεινε ατελείωτο τότε.

Σχόλιο της Ημέρας, 31/8/2013.

Διαβάστε περισσότερα...

Π. Παπακωνσταντίνου: Οι Γερμανοί κοιμούνται, οι Έλληνες ονειρεύονται

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Πολιτικοί και αναλυτές σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν στραμμένα τα μάτια στη Γερμανία εν αναμονή των βουλευτικών εκλογών της 22ας Σεπτεμβρίου. «Η Ευρωζώνη χρειάζεται ένα γερμανικό θαύμα» ήταν ο τίτλος πρόσφατου άρθρου της ισπανικής εφημερίδας El Pais. Ο αρθρογράφος συνόψιζε τον μακρύ κατάλογο ευσεβών πόθων και μάταιων ελπίδων που ευδοκιμούν αυτήν την εποχή, ιδίως στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, όπου συνηθίζεται να πιστεύει κανείς ό,τι τον συμφέρει να πιστέψει: απελευθερωμένη από τις εσωτερικές πιέσεις της προεκλογικής περιόδου η νέα γερμανική κυβέρνηση μπορεί να χαλαρώσει τα μνημονιακά λουριά, να στραφεί σε περισσότερο αναπτυξιακές πολιτικές, να συναινέσει σε μερική διαγραφή χρεών, ευρωομόλογα και πάει λέγοντας. Ολα αυτά «για το καλό της ίδιας της Γερμανίας», τονίζουν οι καλοπροαίρετοι συμβουλάτορες, ωσάν να γνωρίζουν καλύτερα από τους Γερμανούς πολιτικούς και ψηφοφόρους τι πραγματικά συμφέρει το Βερολίνο.

Δυστυχώς, οι ρεαλιστές Γερμανοί ουδόλως συμμερίζονται αυτό το απροσδόκητο πάθος των λοιπών Ευρωπαίων για τις εκλογές τους. Αντιμετωπίζουν την επικείμενη αναμέτρηση με παγερή αδιαφορία, στα όρια της υπνηλίας, πεπεισμένοι ότι τίποτα το πραγματικά σπουδαίο δεν διακυβεύεται -για τους ίδιους και για την Ευρώπη. Τα γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης επινόησαν μια καινούργια λέξη για να περιγράψουν τη γενικευμένη πολιτική αφασία: Nichtwahlkampf - καμία αναμέτρηση. Το ενδιαφέρον για τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις βρίσκεται σε αξιοθρήνητα επίπεδα και η αποχή αναμένεται να εκτοξευθεί.

Οι λόγοι είναι μάλλον προφανείς. Πρώτα απ’ όλα, οι φετινές εκλογές δεν έχουν το παραμικρό στοιχείο σασπένς. Εδώ και μήνες, οι δημοσκοπήσεις δίνουν πρακτικά αμετάβλητες προβλέψεις για όλα τα κόμματα, καθιστώντας βέβαιη μια τρίτη θητεία της Αγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία. Το μόνο ανοιχτό ζήτημα είναι με ποιους ελάσσονες εταίρους θα σχηματίσει κυβέρνηση: αν θα συνεχιστεί ο «μαυροκίτρινος» συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών (CDU)- Ελεύθερων Δημοκρατών ή αν δώσει τη θέση του σε έναν «μαυροκόκκινο» συνασπισμό του CDU με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) ή ακόμη και σε μια «μαυροπράσινη» συνεργασία με το κόμμα των μεταλλαγμένων Πρασίνων. Ωστόσο, τα εναλλακτικά σενάρια δεν εμπνέουν το παραμικρό πάθος στους ψηφοφόρους. Ενώ στις αρχές της δεκαετίες του ’90 το ποσοστό των πολιτών που δεν έβλεπε ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στο CDU και το SPD περιοριζόταν σε 30%, σήμερα έχει φτάσει το 70%.

Ακόμη και στην περίπτωση του ελληνικού προβλήματος, που εισέβαλε ξαφνικά στη γερμανική, προεκλογική σκηνή με αφορμή τη συζήτηση περί τρίτου πακέτου διάσωσης, η διαμάχη μοιάζει με τρικυμία σε κρασοπότηρο. Μπορεί ο υποψήφιος του SPD Πέερ Στάινμπρουκ να κατηγορεί τη Μέρκελ ότι δεν λέει την αλήθεια στο λαό για το πραγματικό κόστος που θα χρειαστεί να πληρώσουν οι Γερμανοί για τη διάσωση της Ευρωζώνης, αλλά δεν αμφισβητεί στο ελάχιστο τις βασικές επιλογές της καγκελαρίου, τις οποίες, άλλωστε, έχει στηρίξει το κόμμα του. Αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να θέσει ζήτημα μερικής διαγραφής του ελληνικού χρέους, αποδεχόμενος σιωπηρά ότι το όποιο νέο πακέτο διάσωσης θα συνοδευτεί από νέο Μνημόνιο.

Η ακαμψία των γερμανικών ελίτ, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Γιατί να αλλάξουν πορεία όταν οι ίδιες κερδίζουν από την κρίση των άλλων; Αυτήν τη στιγμή η Μέρκελ κάθεται πάνω σε ένα βουνό σκληρού συναλλάγματος, με το πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης να φτάνει τα 8,5 δισ ευρώ. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, η Γερμανία αποκόμισε από την κρίση της Ευρωζώνης 41 δισ. ευρώ λόγω της πτώσης των επιτοκίων δανεισμού, ενώ δεν χρειάστηκε να πληρώσει για τη διαχείριση αυτής της κρίσης παρά μόνο 0,6 δισ. Μόνο μεγάλης έκτασης κοινωνικές αναταράξεις και ανατροπές κυβερνήσεων στις χειμαζόμενες χώρες της περιφέρειας θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν τον γερμανικό γίγαντα από τη μακάρια υπνηλία του.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» την Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013.

Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΝΤΕΟ: Κερδοσκόποι - η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή: το ραδιοντοκιμαντέρ των Κακλαμάνου, Καζάκη που πρέπει να ακούσουν όλοι οι Έλληνες

Πηγή: http://www.toxwni.gr

Απρίλιος του 2011. Ο Μάνος Κακλαμάνος φιλοξενεί τον Δημήτρη Καζάκη στο στούντιο του (τότε) Ράδιο 9 για μια ολιγόλεπτη συνέντευξη που τελικά κράτησε 4 ώρες (!) και αποτέλεσε το υλικό για το ραδιο-ντοκιμαντέρ "Κερδοσκόποι - η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή".

Θυμάται ο Μάνος Κακλαμάνος:

''Την τελευταία δεκαετία δανειστήκαμε 490 δισ ενώ χρειαζόμασταν πραγματικά τα 20 δισ ! Τα υπόλοιπα πήγαν σε τοκοχρεολύσια πρηγούμενων ετών. Αυτό το χρέος μας ζητούν να πληρώσουμε...!

Αυτή είναι η πρώτη μου ραδιοφωνική γνωριμία με τον Δημήτρη Καζάκη. Είναι Απρίλιος του 2011 και μπαίνουμε στο στούντιο του (τότε) Ράδιο 9 για μια ολιγόλεπτη συνέντευξη. Τελικά η συνέντευξη διήρκεσε 4 ώρες και αποτέλεσε το υλικό για το ραδιο-ντοκιμαντέρ «Κερδοσκόποι - η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή».

Σκεφτείτε ότι όλα αυτά που θα ακούσετε (όσοι έχετε την υπομονή) ειπώθηκαν στο ραδιοφωνικό αέρα το 2011, όταν οι Έλληνες δεν γνωρίζαμε ακόμη τίποτα για τη δανειακή σύμβαση και θεωρούσαμε ότι σε λίγους μήνες θα βγούμε από την κρίση.

Θυμίζω ότι τότε ακόμη λέγαμε «επενδυτές» αυτούς που κερδοσκοπούσαν με τα ελληνικά ομόλογα. Μας δανείζανε και πανηγυρίζαμε. Και λέγαμε ότι επειδή μας δανείζουν, η ελληνική οικονομία πάει καλά.

Θυμίζω επίσης ότι είναι η περίοδος που ο τότε φερόμενος ως Έλληνας Πρωθυπουργός ΓΑΠ και ο Παπακωνσταντίνου έβγαιναν και δυσφημούσαν την Ελλάδα (θυμίζω. «Τιτανικός» και «χώρα της διαφθοράς»). Και οι κερδοσκόποι κέρδιζαν με τη σέσουλα.

Και ξεσκιζόντουσαν να κερδίζουν. Πότε με το λαθάκι της Τράπεζας της Ελλάδας. Πότε με τις δηλώσεις των Ελλήνων (;) αξιωματούχων. (θυμάστε που κάθε τόσο υπήρχε μια διαρροή Έλληνα αξιωματούχου, που ποτέ τα ΜΜΕ δεν μας έλεγαν ποιος είναι; Απλά βριζόντουσαν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και ο κόσμος εκτονωνόταν).

Όμως, αυτό που δεν είχα καταλάβει ποτέ μέχρι τότε, ήταν το πώς ακριβώς κερδίζουν οι κερδοσκόποι. Έψαχνα κάποιον οικονομολόγο που θα μπορούσε να μου εξηγήσει τα κερδοσκοπικά εργαλεία με απλά λόγια για να καταλάβω τη λογική τους. Και βρήκα τον Δημήτρη Καζάκη. Ναι, καμιά φορά είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου''.

Μάνος Κακλαμάνος

Δείτε το ραδιο-ντοκιμαντέρ και φροντίσε να το δουν όσοι δε το έχουν δει ακόμη:

Διαβάστε περισσότερα...

Μ. Θεοδωράκης: Τύμπανα Πολέμου

του Μίκη Θεοδωράκη

- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή. Νέος στόχος η Συρία.

- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. 

Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία.

Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο...
υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαριά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκτέιλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;

- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί

- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;

- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.

- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.

- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;

Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;

*

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.

Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Διαβάστε περισσότερα...

Προδοσίας συνέχεια: όλο το λιμάνι του Πειραιά στην Cosco

Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται η εφημερίδα Ναυτεμπορική, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, βλέποντας τη δυστοκία στη λήψη αποφάσεων που εμφανίζει το ΤΑΙΠΕΔ, έδωσε εντολή στο υπ. Ναυτιλίας να αναλάβει δράση και να ετοιμάσει άμεσα το χρονοδιάγραμμα ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, μέσω της πώλησης μετοχών. Ένα χρονοδιάγραμμα το οποίο δεν αποκλείεται να ανακοινωθεί τις αμέσως επόμενες ημέρες και αφού λάβει την έγκριση του Μεγάρου Μαξίμου.

Ήδη, στο υπουργείο Ναυτιλίας εργάζονται πυρετωδώς σε συνεργασία με το ΤΑΙΠΕΔ και το Μέγαρο Μαξίμου, ώστε ίσως και σήμερα το χρονοδιάγραμμα να είναι έτοιμο.

Ο κύβος για την πώληση μετοχών ερρίφθη και, όπως τονίζουν από το υπουργείο Ναυτιλίας, άλλες απόψεις - εννοώντας του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου του ΟΛΠ Γιώργου Ανωμερίτη για παραχώρηση αντί πώληση μετοχών - είναι μεν σεβαστές, ωστόσο δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας.

Παράλληλα, οι ίδιες πηγές σημειώνουν με νόημα ότι, απέναντι στο «πακέτο» της Cosco (φιλικός διακανονισμός), η κυβέρνηση «αντιπρότεινε» το δικό της «πακέτο», που προβλέπει να «τρέχει» παράλληλα με τη συμφωνία φιλικού διακανονισμού ΟΛΠ-Cosco η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί το ενδιαφέρον των Κινέζων για το όλο εγχείρημα.

Σε ό,τι αφορά τη συμφωνία με τη ΣΕΠ, έχει να κάνει με την επέκταση του τρίτου προβλήτα στο δυτικό τμήμα του λιμανιού, συνολικής επένδυσης 224 εκατ. ευρώ, που είχε συμφωνηθεί σε πολιτικό επίπεδο μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της κινεζικής ηγεσίας.

Πηγή: tvxs.gr 

Διαβάστε περισσότερα...

Λ. Βατικιώτης: Οι Γερμανοί κρατικοποιούν και πάλι την ενέργεια, αλλά θέλουν να ιδιωτικοποιήσουμε τη δική μας (Επίκαιρα 14-21.8.2013)

Όταν οι άλλοι έρχονταν, αναζητώντας τρόπο να ξεφορτωθούν τους ιδιώτες από την διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας, εμείς πηγαίναμε, θεωρώντας ως την τελευταία λέξη του οικονομικού εκσυγχρονισμού την ιδιωτικοποίηση της παραγωγής ρεύματος και του δικτύου μεταφοράς του. Και ποιοι είναι οι άλλοι; Οι Γερμανοί πολίτες! Που δέκα χρόνια αφότου ξεκίνησε η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του πολυτιμότερου αγαθού μετά το νερό, έχουν έρθει αντιμέτωποι με τις δραματικές της επιπτώσεις και πιέζουν με κάθε τρόπο για να διώξουν τις ιδιωτικές εταιρείες. Το μέσο δε που ενεργοποίησαν είναι το δημοψήφισμα, αξιοποιώντας μια μακρά παράδοση που υπάρχει στη Γερμανία.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Συγκεκριμένα, τόσο στο Βερολίνο όσο και στο Αμβούργο μια πολλά υποσχόμενη πολιτική συνάντηση οικολόγων, αριστερών κομμάτων και συνδικαλιστικών στελεχών ξεκίνησε μια εκστρατεία συγκέντρωσης υπογραφών με αίτημα να διεξαχθεί δημοψήφισμα κι έτσι οι πολίτες των δύο κρατιδίων να πουν την δική τους γνώμη για το κατά πόσο θέλουν τα δίκτυα διανομής της ενέργειας να συνεχίσουν ανήκουν στους ιδιώτες. Στην γερμανική πρωτεύουσα όπου το μέτωπο που συγκροτήθηκε φέρει τον τίτλο Berliner Energietisch (Πίνακας ενέργειας του Βερολίνου) διευρύνθηκε στη συνέχεια με την συμμετοχή ενώσεων ενοικιαστών, εκκλησιαστικών οργανώσεων, ακόμη και με την παρουσία μιας από τις μεγαλύτερες κρατικές όπερες (Staatskapelle). Έτσι στις 11 Ιουνίου ανακοίνωσε δημόσια την τεράστια επιτυχία του καθώς συγκέντρωσε 265.000 υπογραφές εκλογέων, ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο των 173.000 υπογραφών (που αντιστοιχεί στο 7% των 2,4 εκ. ψηφοφόρων) το οποίο υποχρεώνει την κυβέρνηση του κρατιδίου να διενεργήσει το δημοψήφισμα. Η θετική ανταπόκριση των Βερολινέζων στο κάλεσμα συγκέντρωσης υπογραφών μπορεί να εξηγηθεί εύκολα, παρότι η πρωτεύουσα της Γερμανίας ουδέποτε έζησε τα ακραία εκφυλιστικά φαινόμενα που έφερε η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας για παράδειγμα στις ΗΠΑ με τα μπλακ άουτ της Καλιφόρνιας. Μόνο 10,7 λεπτά της ώρας ανέφερε χαρακτηριστικά σε πρόσφατο άρθρο του το περιοδικό Σπίγκελ έμειναν ολόκληρο το 2011 χωρίς ρεύμα οι Βερολινέζοι, όταν στο Λονδίνο ο αντίστοιχος χρόνος ήταν τριπλάσιος.

Αυξήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος

Τα δεινά που έφερε η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας στην Γερμανία ήταν άλλα. Πριν απ’ όλα η αύξηση της τιμής του ρεύματος κατά 21% μέσα σε δύο μόλις χρόνια που προκάλεσε τεράστιο πρόβλημα στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Η οργή των Βερολινέζων κατά της ιδιωτικοποίησης σχετίζεται επίσης με τις αντεργατικές τακτικές της σουηδικής εταιρείας Vattenfall που απέκτησε τον έλεγχο της BEWAG, έχοντας έτσι ένα ιδιωτικό μονοπώλιο να παίρνει την θέση του δημοτικού – κρατικού μονοπωλίου και την προπαγάνδα περί απελευθέρωσης της αγοράς ώστε να δημιουργηθεί περιβάλλον ανταγωνισμού με την συμμετοχή πολλών εταιρειών να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Η σουηδική εταιρεία μόλις τον Μάρτιο του 2013 απέλυσε 300 εργαζόμενους, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει στην κατάργηση 1.500 θέσεων εργασίας. Ως αποτέλεσμα την άνοιξη έγιναν πολλές εργατικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην σουηδική εταιρεία. Ο τρίτος και καθόλου αμελητέος λόγος, δεδομένων των ευαισθησιών των Γερμανών, σχετίζονται με την προκλητική επιμονή της Vattenfall να χρησιμοποιεί λιγνίτη για την παραγωγή ρεύματος, αντλώντας μόνο το 1,4% της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές. Η εμμονή της με τις πιο παρωχημένες, επικίνδυνες και βρόμικες πηγές ενέργειας έκανε την υπομονή των Γερμανών να ξεχειλίσει όταν η Vattenfall κατέθεσε μήνυση εναντίον της ομοσπονδιακής κυβέρνησης με αφορμή την απόφαση της καγκελαρίου Μέρκελ να διακόψει την λειτουργία των πυρηνικών εργοστασίων της χώρας, αμέσως μετά το ατύχημα στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, τον Μάρτιο του 2011. Η απάντηση των Σουηδών ήταν να απαιτήσουν ως αποζημίωση 1 εκ. ευρώ για κάθε μέρα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση την οποία μάλιστα έσυραν στο Διεθνές Κέντρο Διευθέτησης Επενδυτικών Διαφορών της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το συγκεκριμένο περιστατικό δείχνει με πολύ καθαρό τρόπο την αδιαφορία που επιδεικνύουν οι διεθνείς επενδυτές απέναντι σε εθνικές προτεραιότητες, όπως είναι για παράδειγμα η προσήλωση σε διαδικασίες παραγωγής φιλικές προς το περιβάλλον. Κι αν φτάνουν να οδηγούν την Μέρκελ στα δικαστήρια μπορούμε να φανταστούμε τι επιθετικότητα μπορούν να επιδείξουν οι διεθνείς επενδυτές απέναντι σε πιο αδύναμες κυβερνήσεις, εκ παραδόσεως επιρρεπείς στην υποτέλεια και την ξενοδουλεία, που δίνουν γη και ύδωρ στους διεθνείς επενδυτές αντιμετωπίζοντας τα κεφάλαιά τους ως μάννα εξ ουρανού ή ως επιβράβευση της πολιτικής που ακολουθούν. Σημείο των καιρών, θα μπορούσε κάποιος να πει: Όταν από τους ψηφοφόρους δεν αναμένεται καμιά επιβράβευση κι αντιμετωπίζονται ως «εχθρός λαός», τότε αυτή επιζητείται απ’ έξω κι από κείνους μάλιστα που αντιμετωπίζουν την χώρα ως πεδίο κερδοσκοπίας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως έχουν και τα αιτήματα της Βερολινέζικης πρωτοβουλίας που διεκδίκησε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος και πέτυχε να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό υπογραφών. Το πρώτο και προφανές αίτημα σχετίζεται με την εξαγορά της εταιρείας από τις κρατιδιακές αρχές. Ακόμη κι αυτό το αίτημα όμως συμπληρώνεται από άλλα αιτήματα που εγγυώνται την – όσο το δυνατόν – πιο δημοκρατική λειτουργία της εταιρείας. Ειδικότερα ζητούν στη νέα 15μελή διοίκηση να συμμετέχουν 7 αντιπρόσωποι από την δημοτική εταιρεία, 6 αντιπρόσωποι από τον κόσμο κι οι άλλες δύο θέσεις να καλύπτονται από τον υπουργό Περιβάλλοντος και τον υπουργό Οικονομικών του κρατιδίου. Με αυτό τον τρόπο η απόρριψη της ιδιωτικοποίησης δεν σημαίνει κατά κανέναν τρόπο παράδοση της εταιρείας στους κρατικούς μανδαρίνους και σε μια ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία που θα λειτουργεί προς όφελος των ιδιωτών. Ξεχωριστής σημασίας αίτημα που εξηγεί και την θέρμη με την οποία αγκάλιασαν οι Βερολινέζοι την εκστρατεία συγκέντρωσης υπογραφών, πέρα από την απαγόρευση επενδύσεων σε πυρηνικά εργοστάσια και λιγνιτικές μονάδες και την υποχρέωση επενδύσεων σε προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας, ήταν και η απαγόρευση καθ’ οποιονδήποτε τρόπο των διακοπών στην παροχή ρεύματος. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται ο δημοκρατικός, κοινωφελής χαρακτήρας της διαδικασίας ηλεκτροδότησης, καθώς ακόμη και οικογένειες που δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν τους λογαριασμούς δεν θα μένουν στο σκοτάδι, όπως ολοένα και συχνότερα συνέβαινε στο Βερολίνο, απ’ τη στιγμή που πρυτάνευαν τα κερδοσκοπικά κριτήρια.

Δημόσιο χρέος κατά δημοσίου συμφέροντος

Εξ ίσου επιτυχημένη ήταν και η διαδικασία συγκέντρωσης υπογραφών στο Αμβούργο όπου συγκεντρώθηκαν από την Πρωτοβουλία Unser Hamburg, Unsewr Netz (Το Αμβούργο μας, το Δίκτυο μας) 115.000 υπογραφές, όταν το όριο για να γίνει δεκτό το αίτημα είναι 60.000 υπογραφές ή το 5% του εκλογικού σώματος των 1,2 εκ. ψηφοφόρων. Στο Αμβούργο μάλιστα η επιτυχία μπορεί να χαρακτηριστεί μεγαλύτερη αν λάβουμε υπ’ όψη μας την σθεναρή αντίδραση του χριστιανοδημοκρατικού κυβερνώντος κόμματος που προσέφυγε μέχρι και στο ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο για να μπλοκάρει την πρωτοβουλία. Τόσο όμως η απόφαση του τον Μάρτιο του 2013, όσο κι οι εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που συγκεντρώθηκαν δεν εγγυώνται ότι οι κάτοικοι της γερμανικής πρωτεύουσας και του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας θα εκφράσουν έστω την άποψή τους για ένα θέμα που αφορά τόσο έντονα την καθημερινότητά τους. Κι αυτό γιατί παρότι οι εθνικές εκλογές στις 22 Σεπτεμβρίου αποτελούν ιδανική ευκαιρία για να στηθούν ταυτόχρονα και κάλπες στο κάθε κρατίδιο για να διεξαχθεί το δημοψήφισμα, οι κρατιδιακές κυβερνήσεις ξέροντας ότι το 60% των ψηφοφόρων θα πει όχι στην ιδιωτικοποίηση ήδη αναζητούν τρόπους για να το ματαιώσουν. Στο Βερολίνο για παράδειγμα εμφανίζεται ως εμπόδιο το υψηλό δημόσιο χρέος που φθάνει τα 60 δισ. ευρώ ώστε να απαγορευθεί οποιαδήποτε συζήτηση εξαγοράς του δικτύου.

Φαίνεται έτσι πώς όχι μόνο στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και στον βορρά αξιοποιείται το δημόσιο χρέος έτσι ώστε να προωθηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, της κοινωνικής ευημερίας, της ασφάλειας και της περιβαλλοντικής ισορροπίας. Φαίνονται επίσης και τα όρια που έχουν ανάλογες δημοκρατικές πρωτοβουλίες σε μια εποχή που το κράτος δεν διστάζει να καταστρατηγεί συντάγματα και νόμους.

Ξεχωριστή σημασία για την Ελλάδα όμως έχει το γεγονός ότι στην Γερμανία (κι όχι σε κάποια χώρα του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου με αδύναμο ρυθμιστικό πλαίσιο) το πείραμα υλοποιήθηκε και απέτυχε. Σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι οι ίδιοι οι πολίτες δεν επιθυμούν τους ιδιώτες στην ενέργεια, κατά συνέπεια οι ιδιωτικοποιήσεις στερούνται λαϊκής νομιμοποίησης. Δεν ξέρουμε ποιά ήταν η γνώμη των ψηφοφόρων του Βερολίνου και του Αμβούργου πριν δοθούν τα δίκτυα στους ιδιώτες. Τώρα όμως τοποθετούνται μετά λόγου γνώσεως, ζητώντας να φύγουν οι ιδιώτες! Ποιος τους ακούει;

«Κονταίνουν» τη ΔΕΗ

Τα παραπάνω συμπεράσματα αποκτούν μεγάλη σημασία για την Ελλάδα από τη στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά αποφάσισε να «σπάσει» στα τρία την ΔΕΗ για να μπορέσει να την ξεπουλήσει, εφαρμόζοντας τις προβλέψεις του Μνημονίου. Το κυβερνητικό σχέδιο τριχοτόμησης της ΔΕΗ, που θα ολοκληρωθεί το 2016,  είναι εμφανές ότι ως ζητούμενο δεν είχε την ενεργειακή ασφάλεια της Ελλάδας (την απρόσκοπτη δηλαδή παροχή ρεύματος για το μέλλον που κάθε άλλο παρά δεδομένη πρέπει να θεωρείται με βάση την γεωγραφία της Ελλάδας), το συμφέρον των καταναλωτών (πχ φθηνά τιμολόγια), κοινωνικά – δημοκρατικά κριτήρια (να σταματήσει με έναν κοινωνικά αποδεκτό τρόπο για παράδειγμα το αίσχος των διακοπών παροχής σε 1.000 νοικοκυριά την ημέρα) ή φιλοπεριβαλλοντικές ευαισθησίες (μείωση κατανάλωσης, χρήση ΑΠΕ, κλπ.). Κριτήριο της κυβέρνησης ήταν το «κόντεμα» της ΔΕΗ ώστε να βρεθούν πιθανοί αγοραστές, οι δυνατότητες των οποίων να είναι συμβατές με τα μεγέθη της προς πώληση εταιρείας. Οι κίνδυνοι ωστόσο που ελλοχεύουν όχι μόνο για τους 20.000 εργαζόμενους της εταιρείας αλλά και για τα 6,5 εκ. πελατών της και το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον είναι οφθαλμοφανείς. Κατ’ αρχήν ένα άνευ προηγουμένου πλιάτσικο σε μια επιχείρηση που το 2012 εμφάνισε θετικό αποτέλεσμα κατά 30 εκ. ευρώ και υπ’ αυτή την έννοια η πώλησή της δεν δικαιολογείται στην βάση του περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η ΔΕΗ είναι ήδη κερδοφόρα. Αν δε, έπαυε να επιδοτεί τους ιδιώτες παραγωγούς όπως κάνει σήμερα κατά σκανδαλώδη τρόπο θα μπορούσε κάλλιστα να μειώσει τα οικιακά τιμολόγια ή να επιδοτήσει την κατανάλωση ρεύματος στις οικογένειες των 1,3 εκ. ανέργων. Η κυβέρνηση επίσης χαμηλώνοντας τόσο πολύ τον πήχη στην πραγματικότητα δίνει μια δεύτερη ευκαιρία για εύκολα και γρήγορα κέρδη στους ευρωπαϊκούς ενεργειακούς κολοσσούς (την γερμανική RWE, την γαλλική EDF, την ιταλική ENEL, κ.α. που περιμένουν να μπουν στην ελληνική αγορά) τώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη αποκαλύπτεται ο καταστρεπτικός τους ρόλος στην διαχείριση ενός κοινωνικού αγαθού, όπως η ενέργεια. Η Ελλάδα δηλαδή θα αποδειχθεί Γη της Επαγγελίας για αχαλίνωτη κερδοσκοπία δεδομένης της απροθυμίας των κυβερνήσεων να επιβάλουν ακόμη κι αυτά τα ισχυρά ρυθμιστικά πλαίσια που ισχύουν στην Ευρώπη (και τα οποία αποδείχθηκαν πλήρως αναποτελεσματικά όπως διδάσκει η γερμανική εμπειρία). Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει από τώρα να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Αύριο θα είναι αργά…

Διαβάστε περισσότερα...

Κ. Λαπαβίτσας: Η Ελλάδα δε χρειάζεται ακόμη ένα πακέτο 'διάσωσης'. Χρειάζεται μια διέξοδο.

του Κώστα Λαπαβίτσα

Η Ελλάδα έχει γίνει κύριο θέμα στις γερμανικές εκλογές, καθώς οι πολιτικοί της Γερμανίας συζητούν την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης της ΕΕ και την πιθανή σπατάλη των χρημάτων των Γερμανών φορολογουμένων. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο ισχυρός Υπουργός Οικονομικών, δήλωσε ανοιχτά ότι θα υπάρξει νέο πακέτο για την Ελλάδα, αν και τα ποσά μάλλον θα είναι μικρά. Στο μεταξύ το ΔΝΤ πιέζει την ΕΕ να δεχτεί αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Η συζήτηση έχει βρει απήχηση και στην Ελλάδα, με κυβερνητικές πηγές να αφήνουν να εννοηθεί ότι ίσως υπάρξει κάποια ελάφρυνση του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές, το λόμπι των τραπεζών να επιχειρηματολογεί εναντίον της αναδιάρθρωσης και την αντιπολίτευση να απορρίπτει την παρέμβαση εξ ολοκλήρου.  

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ελληνικό πρόγραμμα έχει αποτύχει. Το 2010 το ελληνικό χρέος ήταν λίγο πάνω από 300δις ευρώ, στα χέρια κυρίως ιδιωτών, δύο τρίτα σε δανειστές του εξωτερικού, ενώ διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο. Η ορθολογική επιλογή θα ήταν να κηρύξει η Ελλάδα άρνηση πληρωμών, να επιδιώξει μια γρήγορη αναδιάρθρωση του χρέους της και να βάλει την οικονομία της σε άλλη βάση. Κάτι τέτοιο πιθανώς θα σήμαινε έξοδο από την ΟΝΕ, μια κίνηση με σημαντικό κόστος, αλλά και μεγάλα πλεονεκτήματα ώστε να επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να κάνει μια καινούργια αρχή.

Αντί γι’ αυτό η ΕΕ, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, αποφάσισε να ‘διασώσει’ την Ελλάδα διαθέτοντας γιγαντιαίο νέο δανεισμό και αναγκάζοντας τη χώρα να δεχτεί αυστηρή λιτότητα και περικοπές μισθών. Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά: σωρευτική συρρίκνωση της οικονομίας που πλησιάζει το 25%, ανεργία ενηλίκων που πλησιάζει το 30%, ανεργία των νέων κοντά στο 65%, φτώχεια χωρίς προηγούμενο, διάλυση του κράτους πρόνοιας και ανθρωπιστική κρίση στα αστικά κέντρα. Το ελληνικό χρέος, παρ’ όλα αυτά, είναι τώρα υψηλότερο από το 2010 έχοντας φτάσει τα 321δις ευρώ και δεδομένου ότι η οικονομία έχει καταρρεύσει ο λόγος του προς το ΑΕΠ πλησιάζει το εξωφρενικό 180%. Αυτό είναι το πλαίσιο της συζήτησης που διεξάγεται στη Γερμανία και αλλού.

Το πρόγραμμα ‘διάσωσης’ έχει ήδη περιλάβει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Ένα μέρος του έχει διαγραφεί, αν και ο κύριος όγκος των ζημιών έπεσε στους ώμους των Ελλήνων δανειστών – τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και μικρούς αποταμιευτές. Ο χρόνος αποπληρωμής επιμηκύνθηκε σημαντικά, ενώ το επιτόκιο έχει πέσει δραματικά και είναι σήμερα λίγο πάνω από 2%.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι το 2014-15 η Ελλάδα πρέπει να κάνει πληρωμές χρέους πάνω από 40δις και δεδομένου ότι το πρόγραμμα λήγει το 2014 δεν είναι ξεκάθαρο πως θα βρεθούν αυτά τα ποσά. Η κυβέρνηση έχει περιορίσει δραστικά τις δαπάνες της και επέβαλε καταιγίδα φόρων. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει κονδύλια που έχουν απομείνει από το δανεισμό των τριών προηγουμένων ετών. Ακόμη κι έτσι όμως είναι άκρως απίθανο να εξασφαλίσει όλο το ποσό, ιδίως γιατί η δημοσιονομική κατάσταση για το 2015-16 παραμένει ασαφής. Αυτός είναι και ο άμεσος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα πιθανόν να χρειαστεί νέο πακέτο ύψους ίσως και 20δις ευρώ.

Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι μακροπρόθεσμο. Το δυναμικό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας έχει καταρρακωθεί τα τελευταία τρία χρόνια και η πολιτική της ΕΕ να περικόπτει τους μισθούς και να ιδιωτικοποιεί τους δημόσιους πόρους σε τιμές ευκαιρίας κάνει τα πράγματα χειρότερα. Επιπλέον το πρόγραμμα ‘διάσωσης’ εξαναγκάζει τη χώρα να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 4,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2016 ώστε να αποπληρώνει το χρέος της. Η επιβολή λιτότητας τέτοιου μεγέθους εν μέσω μιας ύφεσης χωρίς προηγούμενο είναι καταστροφική, για να μην αναφέρουμε ότι είναι γελοία. Στις συνθήκες αυτές το βάρος του τεράστιου ελληνικού χρέους είναι αβάστακτο, ακόμη και με επιτόκια 2% και με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Μόνο οι πληρωμές τόκων θα φτάσουν τα 7δις ετησίως, ένα βαρύ κόστος για το συρρικνωμένο ΑΕΠ.

Άρα τι πρέπει να γίνει; Είναι καιρός η Ελλάδα να δείξει λίγο κουράγιο και να σταματήσει να δέχεται τους όρους που της επιβάλει η γερμανική πολιτική. Η χώρα δε χρειάζεται άλλο ένα πακέτο ‘διάσωσης’ που θα φέρει συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, πιθανόν με περαιτέρω αναποτελεσματική αναδιάρθρωση του χρέους. Η Ελλάδα πρέπει να κάνει αναστολή πληρωμών στο χρέος και μετά να προχωρήσει σε μια πραγματική αναδιάρθρωση που θα περιλαμβάνει βαθιά διαγραφή. Αυτή η αντιμετώπιση του χρέους πρέπει να συνοδεύεται από άρση της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας και των περικοπών των μισθών. Στη βάση αυτή η οικονομία θα μπορέσει να μπει σε νέα τροχιά αναπληρώνοντας το δυναμικό ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η Γερμανία αντιτίθεται ανυποχώρητα στην προοπτική αυτή και είναι πιθανόν να ορθώσει το φάσμα της εξόδου από την ΟΝΕ. Αλλά δεν είμαστε πια στο 2010. Είναι πλέον γενικά αποδεκτό ότι το κοινό νόμισμα έχει προκαλέσει οικονομική και κοινωνική καταστροφή στις χώρες της περιφέρειας, ενώ ασκεί όλο και πιο περιοριστική επίδραση στις χώρες του κέντρου. Ήδη διεξάγεται έντονη συζήτηση για τη βιωσιμότητα και το κατά πόσο είναι επιθυμητό το κοινό νόμισμα στη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία και ακόμη και τη Γερμανία. Οι πολιτικές υπεράσπισης του ευρώ από το 2010 και μετά δεν κατέστρεψαν μόνο την Ελλάδα, αλλά διέρρηξαν και την  ενότητα της Ευρώπης βάζοντας σε κίνδυνο τη μεταπολεμική ρύθμιση. Αν η Ελλάδα απειληθεί με έξοδο από αυτόν το σαραβαλιασμένο και παράλογο μηχανισμό, δε θα πρέπει να διστάσει να κάνει αυτό που χρειάζεται για να σώσει την οικονομία της και το λαό της.

Η παρούσα ελληνική κυβέρνηση είναι φυσικά ανίκανη να ακολουθήσει μια τέτοια πορεία αφού είναι πλήρως υποτελής στους δανειστές. Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στην  Αριστερά υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, της επίσημης αντιπολίτευσης. Υπάρχει βαθύς θυμός και απόγνωση στη χώρα που έχει αποβεί προς όφελος κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της φασιστικής Δεξιάς. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα δώσει τη δυνατότητα να επικρατήσει κάποια λογική στην Ελλάδα συμβάλλοντας παράλληλα στην αλλαγή πορείας της Ευρώπης πριν τα φαντάσματα του παρελθόντος επιστρέψουν πραγματικά.

Η Ελλάδα δε χρειάζεται άλλο πακέτο ‘διάσωσης’, αλλά ολική αλλαγή πορείας. Ίσως τότε ακόμη και οι Γερμανοί πολιτικοί να καταλάβουν τι πραγματικά έχουν δημιουργήσει στην Ευρώπη.

'Αρθρο στη Γκάρντιαν, 27/08/2013

Διαβάστε περισσότερα...

Την μνήμη της Ευτυχίας Πρίντζου και των άλλων συναγωνιστών της, τιμούν τα Γιάννενα

Πρόκειται για ένα μεγάλο έγκλημα, με τις δίκες σκοπιμότητας του μισαλλόδοξου εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος

Η Ευτυχία Πρίντζου

Την μνήμη της Ευτυχίας Πρίντζου και των άλλων συναγωνιστών της, τιμούν τα Γιάννενα.

Ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, όχι και τόσο γνωστό, εκτυλίχτηκε στα Γιάννενα το 1948, στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για το γεγονός που έχει μείνει γνωστό ως «Υπόθεση Πρίντζου» και αφορά στη στημένη δίκη που έγινε τον Ιούλιο του 1948 στα Γιάννενα, στο κτίριο της Ζωσιμαίας Ακαδημίας.Στη δίκη αυτή οδηγήθηκαν 48 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, όλοι μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, ανάμεσά τους και η Ευτυχία Πρίντζου, γραμματέας της ΝΕ Ιωαννίνων του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου του ΚΚΕ.Η κατηγορία ήταν αυτό που έλεγε το περιβόητο Γ΄ Ψήφισμα, δηλαδή προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος. Το κατηγορητήριο βασίστηκε στις προκηρύξεις που ρίχτηκαν από την παράνομη οργάνωση της ΕΠΟΝ στις 23 Μάρτη 1948. 

Κατά τη δίκη καμία από τις κατηγορίες δεν αποδείχτηκε. Παρ' όλα αυτά καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι 48. Οι 16 εκτελέστηκαν! Τους σκότωσαν στο Σταυράκι σε τρεις ομάδες, στις 27 Ιουλίου, στις 9 και 10 Αυγούστου του 1948, ύστερα από φρικτά βασανιστήρια στο παγοποιείο «ΦΙΞ», τη «Μακρόνησο» των Ιωαννίνων. Αναλυτικά,στις 27.7.48 - τουφεκίστηκαν στο Σταυράκι Ιωαννίνων, η Ευτυχία Πρίντζου, η Ελπινίκη Μπίτη, ο Κώστας Ράπτης, ο Άγγελος Χατζής (στέλεχος του ΚΚΕ και συνταγματάρχης του ΕΛΑΣ στα Γιάννενα) και ο Χρήστος Πρέντζας. Μεσολάβησαν δύο βδομάδες δραματικές από το γεγονός ότι ο στρατιωτικός διοικητής είχε δικαίωμα ν’ αφήνει ελεύθερους ακόμα και καταδικασμένους τετράκις παμψηφεί σε θάνατο - πράγμα που έκανε και για δυο θανατοποινίτες της υπόθεσης Πρίντζου, «λόγω αυθορμήτου και καταφανούς εκδηλώσεως μεταμέλειας» και για να «διάθεση τούτους προς ενεργόν εξυπηρέτησιν του αγώνος κατά των συμμοριτών». (καλό είναι να αποφύγουμε να αναφέρουμε ονόματα).Τις υπόλοιπες δύο ομάδες των εκτελεσμένων αποτέλεσαν οι:Χολέβας Κωνσταντίνος, Μπίτης Απόστολος, Ράπτης Κωνσταντίνος, Χαρίτων Ευάγγελος, Ζουρνάς Τιμολέων, Χόρδος Απόστολος, Ευαγγελίδης Ευάγγελος, Ασπρίδης Ιωάννης , Χρόνης Κωνσταντίνος, Στεργίου Γιώργος, Μαρνέλης Παναγιώτης και Καλαντζής Ιωάννης.Καί ένας ακόμα Γιαννιώτης, ένα παλικάρι 27 χρονών, ο τσαγκάρης Βασίλης Ντέτσικας. που πιάστηκε μάλλον κατά λάθος (λόγω συνωνυμίας) στις 20.7.48, πέθανε δυο μέρες αργότερα από τα βασανιστήρια στις στρατιωτικές φυλακές «Φιξ», και τον έθαψαν κρυφά τη νύχτα στο νεκροταφείο του Αγ. Νικολάου, λέγοντας πως επιχείρησε τάχα να δραπετεύσει και σκοτώθηκε. Πρέπει να τονιστεί ότι, στη διάρκεια του εμφύλιου, οι φυλακές «Φιξ» αποτελούσαν πραγματικά ένα μικρό Μακρονήσι μέσα στο κέντρο των Ιωαννίνων (εκεί που βρίσκεται σήμερα το «Παλλάδιο») όπου γίνονταν κάθε είδους κτηνωδίες και βασανιστήρια κάτω από τις διαταγές, την επίβλεψη και την προσωπική συμμετοχή του λοχαγού Σπύρου Αραβανή.Για την Ιστορία, το Στρατοδικείο αποτελούσαν οι:Κουμπλής Ιωάννης, Ταγ/ρχης Πυρ/κού, Τσιμτσιλής Παναγιώτης Ταγ/ρχης ΣΕΜ, Ζώης Δημήτρης Ταγ/ρχης Διαδιβάσεων, Παττακός Στυλιανός Λοχαγός Μηχανοκινήτων, Μάνος Κων/νος Λοχαγός Πεζικού, ενώ Βασιλικός Επίτροπος ήταν ο Κοτταρίδης Ιωάννης Στρατ. Δικ. Συμβούλου Δ΄ Τάξης και γραμματέας ο Χριστιάς Ευάγγελος Ανθ/γός Στρατ/κής Δικαιοσύνης.Πρόκειται για ένα μεγάλο έγκλημα, με τις δίκες σκοπιμότητας του μισαλλόδοξου εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος.Τη μνήμη της Ευτυχίας Πρίντζου και των άλλων συμπολιτών μας, που εκτελέστηκαν το 1948 στο Σταυράκι, θα τιμήσει και φέτος ο Δήμος Ιωαννιτών.

Δυό λόγια για την Ευτυχία Πρίντζου

Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1915. Πατέρας της ο αρχίατρος Γιάννης Πρίντζος. Απόφοιτη της Ζωσιμαίας Σχολής των Ιωαννίνων και του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θεωρείται από τις οργανώτριες της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης. Στην διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε στο πλευρό του πατέρα της ως εθελόντρια νοσοκόμα. Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ. Διώχθηκε για την αντιστασιακή της δράση. Το 1948, ήταν γραμματέας της ΝΕ Ιωαννίνων του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου.

Οι μελλοθάνατοι συμπολίτες μας,στοπαγοποιείο «ΦΙΞ», τη «Μακρόνησο» των Ιωαννίνων

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Οι γνωστοί "άγνωστοι" ξαναχτύπησαν...

του Δημήτρη Καζάκη

Από το ιστολόγιο "πατάρι" που έμμισθα από το "βαθύ κράτος" και πολύ γνωστό κύκλωμα, ασχολείται αποκλειστικά με το ΕΠΑΜ, υπήρξε η παρακάτω δημοσίευση:

Δημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 29, 2013 8:51 pm    
Θέμα δημοσίευσης:    Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ το Δ.Καζάκη για δικτατορική συμπεριφορά και λογοκρισία!
Στο μπλογκ του, στα σχόλια για τη συνεργασία ΕΠΑΜ-ΣΕΕ, έγραψα το εξής, το οποίο ΕΚΟΨΕ επειδή προφανώς ΔΕΝ μπορεί να δώσει επαρκείς εξηγήσεις: "Αφού είναι casus beli η συμμετοχή του ΣΕΕ στις δεξιές γιορτές μίσους, ΓΙΑΤΙ Δ.Καζάκη δεν τους ζήτησες την ΑΝΑΣΤΟΛΗ της συμμετοχής τους; Και πώς θα επανορθώσουν, όπως λες; Συμμετέχοντας και σε κάποια εκδήλωση μνήμης του ΔΣΕ που οργανώνει κατά βάση το ΚΚΕ; Το ζήτημα είναι πως ενώ για το θέμα των επαφών του ΕΠΑΜ με τον Καραμπελιά περιγράφεις και κράζεις άγρια κι άδικα το Λεωνίδα Αποσκίτη ως υπεύθυνο, τον υπεύθυνο για τις επαφές του ΕΠΑΜ με το ΣΕΕ, τον ΚΑΛΥΠΤΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΑ αποφεύγοντας ακόμη και την παραμικρή αναφορά στο πρόσωπό του. ΓΙΑΤΙ Δ.Καζάκη; ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΣΥΛΙΑ είναι αυτή; ΠΟΙΟΣ είναι αυτός που ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ τέτοιες αυτοκτονικές κινήσεις και σε αναγκάζει να απολογείσαι αντ'αυτού; Είναι ζήτημα ηθικό αλλά και πολιτικό-οργανωτικό για ένα δημοκρατικό λαικό κίνημα όπως το ΕΠΑΜ. Κι ο νοών νοείτω για τις προεκτάσεις του" Γρηγόρης Μαρινάκης (Πυρήνας Χανίων)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ο συγκεκριμένος Γρηγόρης Μαρινάκης είναι ανύπαρκτο πρόσωπο και δεν υπάρχει ούτε σαν μέλος, ούτε σαν φίλος του Πυρήνα Χανίων, όπως με διαβεβαίωσε ο ίδιος ο πυρήνας. Απλά είναι μια ακόμη προβοκάτσια.

Σε κάθε περίπτωση με την ευκαιρία αυτή συνέταξα μια αναλυτική απάντηση για όλους τους προβοκάτορες και άσπονδους φίλους του ΕΠΑΜ που ψάχνουν την αφορμή για να το συκοφαντήσουν. 

Την απάντηση συνέταξα χθες και την απέστειλα δια των διαδικασιών που προβλέπει το καταστατικό του ΕΠΑΜ τόσο στον οικείο πυρήνα, όσο και στα όργανα του ΕΠΑΜ προς ενημέρωση.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον προβοκάτορα που μου δίνει την ευκαιρία να την δημοσιοποιήσω:

1.         Αποκλείεται να δεχτώ ότι ο εν λόγω κύριος είναι μέλος του ΕΠΑΜ και χρησιμοποιεί τέτοιους τρόπους για να επικοινωνήσει με εμένα, ή με τα όργανα του ΕΠΑΜ. Το μέλος του ΕΠΑΜ σέβεται όχι μόνο τις καταστατικές διαδικασίες, αλλά διαθέτει και την ευαισθησία να ζητά διαμέσου των διόδων του Μετώπου να μάθει όλα τα γεγονότα και τα δεδομένα πριν εκφέρει γνώμη. Έτσι διαμορφώνει άποψη και την καταθέτει στις διαδικασίες του Μετώπου, ζητώντας αν το κρίνει σκόπιμο και τις ανάλογες ευθύνες από πρόσωπα και όργανα. Ο εν λόγω κύριος δεν ξέρω από ποια τρύπα τυφλοπόντικα ξεπήδησε, αλλά μέλος του ΕΠΑΜ δεν μπορεί να είναι γιατί δεν ξέρει καν τις στοιχειώδεις διαδικασίες του Μετώπου. Απλά θέλει να κάνει το κομμάτι του σαν τυπικό κουτσαβάκι. Τζάμπα μάγκες και κουτσαβάκια δεν μπορούν να είναι μέλη στο ΕΠΑΜ. Μιας και δεν τον γνωρίζω τον εν λόγω κύριο και αν όντως είναι μέλος του ΕΠΑΜ, αφήνω στον πυρήνα του να του μάθει τα στοιχειώδη ώστε να αποκτήσει την αξιοπρέπεια και την προσωπική εντιμότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα μέλος του Μετώπου. Αν αποδειχτεί ανεπίδεκτος μαθήσεως, τότε έχω πλήρη εμπιστοσύνη τους συναγωνιστές του να του δείξουν την πόρτα ώστε να βρει κάπου αλλού να πάει να περνά την ώρα του. Απ’ ότι ξέρω από πολιτικά καφενεία δεν στερούνται ούτε τα Χανιά.

2.         Προσωπικά, αν κάτι με απελπίζει, είναι η απίστευτη ανθρώπινη βλακεία. Γράφει ο εν λόγω κύριος: «Αφού είναι casus beli η συμμετοχή του ΣΕΕ στις δεξιές γιορτές μίσους, ΓΙΑΤΙ Δ. Καζάκη δεν τους ζήτησες την ΑΝΑΣΤΟΛΗ της συμμετοχής τους;» Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κάποιος για να μην αντιλαμβάνεται ότι αυτό ακριβώς ζητήθηκε από την ΠΓ; Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κάποιος που στήνει με τον μυαλό του σενάρια χωρίς να ζητά επίσημα εξηγήσεις για να του πει η ΠΓ ότι όχι μόνο ζητήσαμε τη μη συμμετοχή τους στις γιορτές μίσους, αλλά και επίσημη ανακοίνωση του ΣΕΕ που να καταδικάζει γενικά τέτοιες πρακτικές και ενέργειες; Αναρωτιέμαι πόσο ηλίθιος, κακοήθης και βλάκας πρέπει να είναι κάποιος για να στέλνει δημόσιο σχόλιο χωρίς καν να ζητήσει αρμοδίως εξηγήσεις. Πόσο δύσκολο θα ήταν να ρωτήσει τα όργανα ή εμένα προσωπικά για διευκρινήσεις; Ή μήπως τα όργανα, τα μέλη τους και η αφεντομουτσουνάρα μου είναι τόσο δυσπρόσιτα και αφ’ υψηλού που δεν μπορεί να τα προσεγγίσει κάποιο μέλος; Χρειαζόταν αυτό το αλήτικο σχόλιο για να αναρτηθεί δημόσια στο blog μου; Εκτός πάλι κι  αν το σχόλιο αυτό στάλθηκε για να δημοσιοποιηθεί για να προκαλέσει δημόσια αντιπαράθεση με εμένα και το Μέτωπο, ώστε ο εν λόγω κύριος να δώσει καλά διαπιστευτήρια εκεί που πραγματικά ανήκει. Αν δεν ήθελε να δώσει διαπιστευτήρια αλλού και ήταν αγαθών προθέσεων – αν είναι ποτέ δυνατό με τόσο χυδαία υπονοούμενα – τότε γιατί δεν ζητούσε όλα τα δεδομένα από τα όργανα, ή από εμένα πριν εκφέρει γνώμη;  Κι αν οι απαντήσεις δεν τον ικανοποιούσαν, τότε θα είχε κάθε δικαίωμα όχι μόνο να μας ξεφωνίσει, αλλά θα μπορούσε να κινήσει διαδικασίες μομφής και ανάκλησης για τα όργανα, αλλά και για τα πρόσωπα που θεωρεί υπεύθυνα. Συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου. Αν κάτι με καταβάλει και με απελπίζει είναι αυτές οι συμπεριφορές. Έχω φτάσει να πιστεύω, ότι επειδή ο εχθρός δεν μπορεί να με καταβάλει διαφορετικά, δεν με μπορεί να με αντιμετωπίσει με άλλο τρόπο, έχει βαλθεί να εκτοξεύει όλη την ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια εναντίον μου! Έλεος με την ανθρώπινη ηλιθιότητα, κακοήθεια και βλακεία. Φτάνει δεν μπορώ άλλο!

3.         Πάλι ο εν λόγω κύριος αναφέρει: «Το ζήτημα είναι πως ενώ για το θέμα των επαφών του ΕΠΑΜ με τον Καραμπελιά περιγράφεις και κράζεις άγρια κι άδικα το Λεωνίδα Αποσκίτη ως υπεύθυνο, τον υπεύθυνο για τις επαφές του ΕΠΑΜ με το ΣΕΕ, τον ΚΑΛΥΠΤΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΑ αποφεύγοντας ακόμη και την παραμικρή αναφορά στο πρόσωπό του.» Μάλλον έχω χάσει επεισόδια, αλλιώς δεν εξηγείται το σχόλιο αυτό παρά μόνο με ψυχιατρικούς όρους. Πότε και που περιέγραψα και έκραξα άγρια και άδικα τον Λεωνίδα Αποσκίτη; Πότε και πού; Επαναλαμβάνω: πότε και πού; Το να είσαι ψεύτης είναι πάθηση. Το να είσαι κακοήθης ψεύτης είναι ανίατη πάθηση. Πολύ φοβάμαι ότι υποκείμενα σαν τον εν λόγω κύριο – αν υπάρχει, γιατί δεν τον γνωρίζω προσωπικά – κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Στη ζωή μου δεν υπήρξα ποτέ τζάμπα μάγκας, ούτε Κατίνα να κρίνω με κουτσομπολιά και να κινούμαι στο ημίφως του παρασκήνιου. Όποτε ήθελα να θέσω ζήτημα προσωπικά για κάποιον το έθετα και μάλιστα επώνυμα. Νομίζω ότι το έχω αποδείξει και μάλιστα για ανθρώπους που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν πολύ κοντά μου, σχεδόν αδέρφια μου. Γι’ αυτό και θεωρώ τουλάχιστον μέγιστη προσωπική προσβολή από ένα υποκείμενο να αφήνει υπονοούμενα ότι αφενός αδικώ συναγωνιστές και αφετέρου καλύπτω άλλους. Πρέπει να είναι πολύ πρόστυχος κάποιος για να αφήσει τέτοιο υπονοούμενο για μένα. Και πολύ θρασύδειλο υποκείμενο, γιατί αν εγώ ήμουν στη θέση του και διαπίστωνα κάτι τέτοιο για τον ΓΓ του Μετώπου, θα αναποδογύριζα γη και ουρανό προκειμένου να ανακληθεί από το όργανο και τη θέση ευθύνης που κατέχει. ‘Όπως μου δίνει το δικαίωμα ως μέλους του ΕΠΑΜ το καταστατικό του Μετώπου. Δεν θα καθόμουν σαν γυναικωτός να στέλνω αλήτικα και κακοήθη σχόλια στο προσωπικό του blog. Εκτός κι αν αποχωρούσα από το Μέτωπο. Αλλά τότε η προσωπική μου αξιοπρέπεια δεν θα μου επέτρεπε να οικειοποιούμε τον τίτλο του μέλους μιας οργάνωσης που θέλω να χτυπήσω δημόσια. Μόνο σε πρόστυχους τυχοδιώκτες ταιριάζει αυτή η συμπεριφορά.

4.         Και για να τελειώνουμε με τις κατινιές: Κανένα θέμα δεν έχω θέσει ούτε για τον Αποσκίτη, ούτε για κανέναν άλλο. Όποιος το λέει ή το διακινεί είναι κακοήθης ψεύτης και πρόστυχος. Αν το είχα θέσει, τώρα θα συζητούσε ο πυρήνας του την διαγραφή του με βάση αίτηση που θα είχα καταθέσει εγώ ο ίδιος ως μέλος του ΕΠΑΜ. Κι αν όντως πίστευα ότι ο Αποσκίτης αποτελεί κίνδυνο για το ΕΠΑΜ δεν θα δίσταζα ούτε λεπτό. Δεν θα ησύχαζα αν δεν διαγραφόταν από τις γραμμές του ΕΠΑΜ. Κι αυτό θα το έκανα πάντα σεβόμενος τις διαδικασίες του μετώπου, όπως προβλέπει το καταστατικό του. Δεν είμαι από εκείνους που μετράνε ισορροπίες, ούτε υπολογίζω συνέπειες όταν πρόκειται για το κίνημα. Γι’ αυτό και επιμένω να λέω: δεν με νοιάζει ποιος θα ακολουθήσει το κίνημα. Εγώ ακόμη και μόνος μου θα τα βγάλω πέρα, θα φτάσω μέχρι το τέλος του δρόμου και θα νικήσω. Αυτό τον πόλεμο δεν θα τον χάσω, ακόμη κι αν χρειαστεί να τον δώσω ολομόναχος. Έχω τέτοια εμπιστοσύνη στο λαό μας,, τέτοια βαθιά γνώση της ιδιοσυγκρασίας του, που είμαι σίγουρος ότι θα τιμήσει τον αγώνα, όσοι κι αν χαθούν μέσα στις ιδεοληψίες τους, όσοι κι αν λιγοψυχήσουν στο δρόμο, όσοι κι αν αφήσουν την κακοήθεια με την οποία τους ανέθρεψαν από κούτσικα να τους στείλει στο διάολο κι ακόμη παρά πέρα. Για μένα ο λαός και η πατρίδα μου είναι αστείρευτη πηγή δύναμης και αντοχής. Γι’ αυτό και δεν υπολογίζω τίποτε και κανέναν. Δεν φοβάμαι τίποτε και κανένα. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για το ΕΠΑΜ που σήμερα πιστεύω ότι στέκεται τόσο γερά στα πόδια του και μέσα στο λαό ώστε κανένας κακοήθης συκοφάντης δεν μπορεί να το πλήξει. Ακόμη κι αν δρα μέσα από τις γραμμές του. Κι όποιος πιστεύει για μένα ότι θα μετρήσω περισσότερο από τον αγώνα φιλίες ή ισορροπίες, τότε δεν με ξέρει ούτε από την καλή, ούτε από την ανάποδη.

5.         Όταν βέβαια θέλω να ασκήσω κριτική σε πράξεις και ατοπήματα, αυτό θα το κάνω στο όργανο και στον πυρήνα που ανήκω όπως οφείλει να το κάνει κάθε μέλος του ΕΠΑΜ. Και το έχω κάνει ευθέως, χωρίς να μετρήσω τα λόγια μου όταν το έκρινα αναγκαίο, ακόμη κι όταν χρειάστηκε να χαλάσουμε τις καρδιές μας ακόμη και με αγαπημένους συναγωνιστές που ξέρω ότι δίνουν και την ψυχή τους για το Μέτωπο. Δεν το έπαιξα ποτέ τσάμπα μάγκας, ή κουτσαβάκι. Δεν χτύπησα ποτέ πισώπλατα και ποτέ δεν καταδέχτηκα να χρησιμοποιήσω κουτσομπολιά εναντίον εχθρών ή φίλων. Πρώτα και κύρια σέβομαι το Μέτωπο όπου ανήκω και τις διαδικασίες του. Όποιος λέει ότι κινούμαι υπόγεια, κρίνει απλά εξ ιδίων. Κι αυτό γιατί είμαι κακομαθημένος. Η ανατροφή μου δεν το επιτρέπει, όπως και η εκτίμηση που τρέφω στον εαυτό μου και στους συναγωνιστές μου. Ακόμη και σ’ αυτούς με τους οποίους έχω σοβαρές διαφωνίες κι έχω ανταλλάξει πυρά ακόμη και δημόσια. Ξέρω πολύ καλά ότι η δράση του καθενός μέσα στην κοινωνία, μέσα στο λαό, είναι το ανώτερο κριτήριο όλων. Αυτό δικαιώνει και αυτό καταδικάζει, συχνά αμετάκλητα. Ότι και να πει ο οποιοσδήποτε όσο μεγάλη σοφία κι αν φαντάζει σε αδαείς και ανόητους, δεν μετρά ούτε παρά όταν αυτός έχει μηδενική πρακτική συνεισφορά στο κίνημα και στην άντρωση του λαού. Γι’ αυτό και δεν ανησυχώ για τίποτε. Η κριτική μέσα στο Μέτωπο είναι απαραίτητη όσο το οξυγόνο για τον άνθρωπο, ακόμη κι όταν είναι επιθετική. Αρκεί να θέλει να βοηθήσει τους συναγωνιστές που θεωρεί ότι έπεσαν σε σφάλμα, αλλά και το κίνημα από στραβοτιμονιές. Αλλά και πρόστυχη να είναι και συκοφαντική, σαν αυτό το σχόλιο, δεν πειράζει. Η συλλογική δράση του Μετώπου ξέρει να κάνει τις δικές της αξιολογήσεις και να επιβάλει το δικό της αμείλικτο ποινικό κώδικα στους ξοφλημένους που ξέρουν μόνο από ιδεοληψίες, ή στους ανίκανους που ξέρουν μόνο από συκοφαντίες, χωρίς να χρειάζεται κανενός είδους παρεμβάσεις από τα κεντρικά όργανα. Άλλωστε οι πυρήνες μας πλέον – στη συντριπτική τους πλειοψηφία – είναι αρκετά ώριμοι για να ξεμπερδεύουν με τη σαβούρα που τους ταλαιπωρεί. Αυτή θεωρώ οφείλει να είναι η αντρίκια στάση για όσους τουλάχιστον σέβονται τον εαυτό τους και τον αγώνα στον οποίο έχουν ενταχθεί. Συγνώμη για την «σεξιστική» δήλωση, αλλά η υπογραφή Γρηγόρης Μαρινάκης (πυρήνας Χανίων) παραπέμπει σε άντρα. Αν και ο τρόπος του άλλα υποδηλώνει για το ποιόν του.

6.         Τέλος, μιας και το έφερε η κουβέντα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω για μια ακόμη φορά τα εξής σε σχέση με τον ΣΕΕ. Ο ΣΕΕ στήθηκε μερικούς μήνες πριν τις εκλογές του Μαΐου 2012 από πρώην στρατιωτικούς κυρίως. Αυτοί που είχαν το «πάνω χέρι» μέχρι και τις εκλογές ήταν ακροδεξιά στοιχεία – κάποιοι με χουντικό παρελθόν – και συνδέονταν με τα επίσημα όργανα των αποστράτων, τα οποία λειτουργούν κατ’ ουσία σαν παραρτήματα του υπουργείου άμυνας και οι ηγεσίες τους σαν εντεταλμένοι. Μετά τις εκλογές και μετά από μήνες εσωτερικών διεργασιών και αναμετρήσεων, αναδείχτηκε νέα ηγεσία που προσέβλεπε σε μια πιο πατριωτική και δημοκρατική μετεξέλιξη του ΣΕΕ. Στις αρχές του καλοκαιριού μας πλησίασαν με δική τους πρωτοβουλία με σκοπό να διερευνήσουν τη δυνατότητα συνεργασίας μαζί μας. Κάτι που για την προηγούμενη ηγεσία ήταν casus beli. Η ΠΓ το συζήτησε και απάντησε θετικά με την προϋπόθεση ότι υπάρχει όντως βάση για τέτοια συνεργασία. Κι έτσι ξεκίνησαν οι επαφές. Πρώτο ερώτημα: ήταν λάθος που δέχτηκε η ΠΓ την επαφή; Όχι βέβαια, αν όντως φιλοδοξούμε να είμαστε Μέτωπο και μάλιστα παλλαϊκό κι όχι αριστερό γκρουπούσκουλο σαν αυτά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, ή του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

7.         Κατά τη διάρκεια των επαφών διευκρινίστηκε από μεριάς τους ότι αφενός η παλιά ακροδεξιά ηγετική ομάδα έχει περιθωριοποιηθεί, αν και υφίσταται ακόμη στις γραμμές του ΣΕΕ και ότι αφετέρου υπάρχει η διάθεση να υιοθετήσουν ανάλογα με τα προτάγματα του ΕΠΑΜ. Εμείς θέσαμε ότι αφενός η στάση απέναντι στο ευρώ και στην ΕΕ κρίνει τον πατριωτικό χαρακτήρα μιας δύναμης και τη δυνατότητα συνεργασίας μαζί της. Μας διευκρίνισαν ότι κι αυτοί ήταν υπέρ του εθνικού νομίσματος και έχουν ξεκινήσει μια διαδικασία αλλαγής της θέσης τους που πρόβλεπαν να ολοκληρωθεί τον Σεπτέμβριο. Μετά από όλα αυτά εμείς είπαμε ότι η δυνατότητα συνεργασίας τελικά θα κριθεί στο δρόμο. Κάτι στο οποίο συμφώνησαν κι αυτοί, αν και είναι έξω από την ιδιοσυγκρασία τους. Όλα αυτά αποτυπώνονται στο κοινό ανακοινωθέν, που συντάχθηκε μετά την επίσημη συνάντηση κλιμακίων των σχηματισμών στις 21 Ιουλίου. Έχουν σημασία οι ημερομηνίες. Δεύτερη ερώτηση: Που υπάρχει πρόβλημα στον χειρισμό της όλης υπόθεσης; Που πλήττεται ο ηθικός, ο πολιτικο-οργανωτικός, ο δημοκρατικός χαρακτήρας του κινήματος και οι άλλες παπάρες που αναφέρει ο εν λόγω κύριος; Ή μήπως ο κ. Καραμπελιάς και το σκυλολόι που σέρνει μαζί του με χρηματοδότηση Εμφιετζόγλου είναι καλύτερο;

8.         Η ΠΓ συζήτησε αν θα έπρεπε να δημοσιοποιηθεί το κοινό ανακοινωθέν της συνάντησης ΣΕΕ-ΕΠΑΜ και ομόφωνα, αν και οφείλω να ομολογήσω με ενδοιασμούς κυρίως από τους συναγωνιστές που χειρίστηκαν τις επαφές και ξέρουν τον εσωκομματικό αγώνα που διεξάγεται εντός του ΣΕΕ, αποφασίστηκε να γίνει η από κοινού δημοσιοποίηση. Προσωπικά ήμουν απ’ αυτούς που ένθερμα και χωρίς κανένα ενδοιασμό ήθελα την δημοσιοποίηση του κοινού ανακοινωθέντος. Οι λόγοι πολλοί. Όχι μόνο για λόγους ενημέρωσης, όπως κάνουμε με το κίνημα «δεν πληρώνω», το Π.Π.Κ και με όποιον άλλο έχουμε συνευρεθεί και έχουμε έστω καταρχήν αποφασίσει να δοκιμαστούμε σε κοινές δράσεις και αγώνα. Το βασικό κίνητρο για μένα ήταν ότι μια τέτοια κίνηση θα πυροδοτούσε, αφενός, οριστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα στον ΣΕΕ προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση και, αφετέρου, γιατί έτσι θα χαλάγαμε την σούπα που πήγαινε να στηθεί με την «ενότητα της λαϊκής δεξιάς». Η κίνησή μας να δημοσιοποιήσουμε τις επαφές και την καταρχήν συμφωνία σε προτάγματα και κοινές δράσεις, συντάραξε τα νερά τόσο μέσα στο ΣΕΕ, όσο και ευρύτερα στη λεγόμενη «πατριωτική» ή «λαϊκή δεξιά», στην οποία θέλει να παίξει και ο Καραμπελιάς με την σύσταση του δικού του «πατριωτικού χώρου». Κι έτσι άρχισαν τα κλαπατσίμπαλα, που όλοι μας περιμέναμε. Η ακροδεξιά αντιπολίτευση του ΣΕΕ αρνήθηκε να αποδεχθεί το κοινό ανακοινωθέν και τη συνεύρεση με τα προτάγματα και τις δράσεις του ΕΠΑΜ. Εξ ου και η καθυστέρηση να αναρτηθεί το κοινό ανακοινωθέν από τη δική τους ιστοσελίδα. Προκειμένου να εκθέσουν τη νέα ηγεσία του ΣΕΕ και να σπάσουν κάθε επαφή και σχέση με το ΕΠΑΜ, η αντιπολίτευση σε συνεργασία με τις ηγεσίες των καθεστωτικών συνδέσμων αποστράτων, που συνδέονται οργανικά με το υπουργείο άμυνας, έστησαν τη γιορτή μίσους και ζήτησαν από τον ΣΕΕ να συμμετάσχει για να πετάξουν, λέει, έξω την ΧΑ. Η ανακοίνωση για την γιορτή μίσους αναρτήθηκε πριν η ηγεσία του ΣΕΕ πάρει απόφαση για συμμετοχή και πριν την ανάρτηση του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο ακόμη δεν έχει αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΕΕ. Ταυτόχρονα υπήρξε ένας ορυμαγδός πιέσεων από δεξιά και αριστερά – μέχρι το σχήμα του Κοτζιά κατηγόρησε τον ΣΕΕ για την συνέυρεσή του με το ΕΠΑΜ – στον ΣΕΕ να αναθεωρήσει τη στάση απέναντι στο ΕΠΑΜ και να τραβήξει πίσω την προσπάθεια να υιοθετήσει ανοιχτά και καθαρά θέσεις για το χρέος, το εθνικό νόμισμα και το Σύνταγμα σαν εκείνες του ΕΠΑΜ. Η νέα ηγεσία του ΣΕΕ υπολογίζοντας ότι η βασική πηγή δύναμής τους είναι οι επίσημοι σύνδεσμοι αποστράτων, ενέδωσαν στη συμμετοχή τους στη γιορτή μίσους. Τους ξεκαθαρίσαμε ότι η συμμετοχή τους αυτή αναιρεί μια από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις συνάντησης των δυο μας: την πάλη για την ενότητα του λαού πάνω από διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς. Και ζητήσαμε να τοποθετηθούν δημόσια εναντίον των γιορτών μίσους που επαναφέρουν τους διαχωρισμούς του εμφυλίου μέσα στο λαό. Περιμένουμε να δούμε το πώς θα ανταποκριθούν και ανάλογα θα πράξουμε.

9.         Τρίτη λοιπόν ερώτηση και τελευταία: Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Μια γνώμη είναι εκείνη που λέει πώς αμέσως μόλις έγινε γνωστή η συμμετοχή του ΣΕΕ στη γιορτή μίσους θα έπρεπε το ΕΠΑΜ να βγει δημόσια να τον κατακεραυνώσει και να διακόψει κάθε επαφή. Αυτή είναι μια γνώμη που διαμορφώνει πολιτικές απόψεις από το διαδίκτυο και το συναίσθημα, χωρίς να βαθαίνει στις πολιτικές εξελίξεις και δεν ενδιαφέρεται να πλήξει τον αντίπαλο στα σχέδιά του, απλά θέλει να κάνει καλή εντύπωση στην παρέα της. Συγνώμη, αλλά η ΠΓ οφείλει να σκέφτεται πολύ πιο σοβαρά και σε μεγαλύτερο βάθος. Αλλιώς είναι βαρύδι για το Μέτωπο. Η προσέγγιση με τον ΣΕΕ μας ευνόησε; Και βέβαια ναι. Μας άνοιξε τις πόρτες σε εξαιρετικά συντηρητικούς ιδεολογικά και περιχαρακωμένους χώρους, αποδεικνύοντας ότι όταν λέμε ενότητα από τα κάτω πάνω από ιδεολογικούς διαχωρισμούς το εννοούμε. Να γιατί αντέδρασε έτσι το χουντοακροδεξιό σκυλολόι που θεωρούσε ότι μονοπωλεί αυτούς του χώρους. Να γιατί εγώ βγήκα δημόσια και υπερασπίστηκα την συνάντηση ΣΕΕ-ΕΠΑΜ ξεμπροστιάζοντας την στημένη επιχείρηση «ενότητα της λαϊκής δεξιάς». Για την οποία παρεμπιπτόντως μας είχε ενημερώσει πρώτος ο ίδιος ο Καραμπελιάς, όπως και για την πρόθεσή του να παίξει σ’ αυτό το παιχνίδι. Να γιατί θεωρήσαμε ότι δεν πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι των χουντοπρακτόρων μέσα στον ΣΕΕ και στις ηγεσίες των συνδέσμων αποστράτων, κόβοντας με δική μας πρωτοβουλία κάθε δίοδο επαφής με τον χώρο αυτόν. Τους πετάξαμε το μπαλάκι και δώσαμε τη δυνατότητα στον ίδιο το ΣΕΕ να ξεμπερδέψει μ’ αυτόν τον συρφετό. Αν δεν το κατορθώσει, κανείς δεν θα μπορεί να ρίξει την ευθύνη σε μας για την διακοπή των σχέσεων και έτσι θα συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε αποφασιστικά και σ’ αυτούς τους χώρους. Αν το κατορθώσει, ακόμη καλύτερα. Να θυμίσω ότι αντίστοιχη τακτική ακολουθούμε με όλους τους χώρους σε δεξιά και αριστερά. Γιατί στην περίπτωση του ΣΕΕ να διαφέρει; Επειδή το λέει ο κάθε παπαρούνας που θέλει να ικανοποιήσει τις δικές του ιδεοληψίες και προτιμήσεις σε βάρος της πολιτικής του Μετώπου;

10.       Γιατί θα πρέπει να αποδειχτούμε παντελώς ηλίθιοι πολιτικά και να χάψουμε την προβοκάτσια που έστησαν όλοι αυτοί που ήθελαν να δυναμιτίσουν τη συνεύρεση των δυο σχημάτων και να κάνουμε εμείς οικειοθελώς την δική τους δουλειά; Τι σόι ηθική, πολιτική, οργανωτική και δημοκρατική διάσταση θα έδινε στο Μέτωπό μας; Κι όλα αυτά γιατί; Για να ικανοποιήσουμε την ηλιθιότητα και την κακοήθεια ελάχιστων που υποτίθεται ότι είναι μέλη μας; Και για να τελειώνουμε: Μόνο τα γνωστά τρωκτικά του διαδικτύου, που κυριολεκτικά δεν έχουν άλλη δουλειά από το να συκοφαντούν χυδαία το Μέτωπο από το πρωί ως το βράδυ, όπως και η απίστευτη ηλιθιότητα και κακοήθεια στις γραμμές μας είδα να αντιδρούν με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς ή και υπονοούμενα για τα όργανα του Μετώπου. Λες και δήθεν επήλθε η συντέλεια του κόσμου για το Μέτωπο! Μπορεί ορισμένοι και μέσα στις γραμμές μας να το επιθυμούν διακαώς, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα τους κάνουμε την χάρη. Με τον κόσμο που συναναστρέφομαι κι αυτός είναι πολύ περισσότερος από τον κόσμο που συναναστρέφονται όλοι μαζί οι πυρήνες και τα μέλη του ΕΠΑΜ – και εννοώ τον κανονικό κόσμο κι όχι τις παρέες των ξεφτιλισμένων ιδεολογιών της αριστεράς και της δεξιάς – είδα μόνο θετική ανταπόκριση και μια καλοπροαίρετη διάθεση να μην μας πάρει από κάτω η χυδαία επίθεση που δέχεται το Μέτωπο και εγώ προσωπικά. Οι τρωγλοδύτες του διαδικτύου δεν με απασχολούν. Δεν μετράνε στην κοινωνία και επομένως δεν με ανησυχούν. Δεν ασχολήθηκα και δεν πρόκειται να ασχοληθώ μαζί τους. Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας. Κάποτε όμως θα πρέπει να τελειώνουμε με την ηλιθιότητα, την βλακεία και την κακοήθεια στις γραμμές μας, που σπέρνουν την ηττοπάθεια στα μέλη μας και δεν επιτρέπουν στους πυρήνες του ΕΠΑΜ να βγουν και να αγκαλιαστούν με τον απλό, με τον κανονικό κόσμο. Ιδίως τώρα που ο κόσμος είναι διατεθειμένος όσο ποτέ άλλοτε να μας ακούσει και να καταλάβει αυτό που του λέμε ότι πρέπει να κάνει.

29/8/2013.

Δημήτρης Καζάκης

ΥΓ: Θέλω να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη για το ύφος του κειμένου, αλλά όταν με προσβάλουν προσωπικά και με τόσο αλήτικο τρόπο, μου είναι αδύνατο να μετρήσω τα λόγια μου όπως κάνουν οι καλοστεκούμενες κυρίες των σαλονιών, με καλόγριες, γαλλικά και πιάνο στο βιογραφικό τους, οι πραματευτάδες της ιδεολογίας και της πολιτικής και οι κομματάρχες. Αξιώματα άλλωστε που ποτέ δεν διεκδίκησα και δεν κατέχω. Όποιος δεν έχει νιονιό να σκεφτεί και να μετρήσει την ουσία, μου είναι παντελώς αδιάφορο αν θα θιχτεί από το ύφος και τις εκφράσεις μου. Όποιος ψάχνει στο ύφος και στις εκφράσεις μου για να δικαιώσει τις δικές του ψυχώσεις, ιδεοληψίες, τα δικά του κρυφά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις του, παρακαλώ ελεύθερα. Έχει το ελεύθερο να το κάνει. Κακό στον εαυτό του κάνει, μιας και τίποτε κρυφό υπό τον ήλιο. Τα δικά μου πρότυπα είναι γίγαντες σαν τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Δασκαλαντωνάκη και τους ομοίους τους. Κι όχι σκουλήκια που κρύβονται πίσω από κουτσομπολιά στο παρασκήνιο και ξέρουν μόνο να είναι κακοήθεις ψεύτες. Ούτε ο επώνυμος συρφετός της σημερινής γλοιώδους πολιτικής, που τρέφεται μόνο με κολακείες από ανόητους και ηλίθιους. Κι αν κάτι έμαθα στη ζωή μου απ’ αυτούς του γίγαντες είναι να μην φοβάμαι, να μην κρύβομαι, να μην ανέχομαι με τίποτα τον μπαμπέση και την μπαμπεσιά, αλλά και να μιλάω πάντα ντόμπρα και σταράτα. Και σ’ όποιον αρέσει. Η ζωή και η πράξη πάντα δικαιώνει αυτόν που έχει δίκιο. Και ξέρουμε πολύ καλά που κατέληξαν όλοι οι επίδοξοι κριτές του ΕΠΑΜ που νόμιζαν ότι μπορούν να κόψουν και να ράψουν το Μέτωπο με μέτρο τις ιδεοληψίες τους, ή να το χρησιμοποιήσουν για τις δικές τους προσωπικές ατζέντες. Ποιος τους ανέχεται και ποιος τους δίνει σημασία σήμερα; Ούτε καν οι παρέες τους. Όσο μεγάλοι αγωνιστές κι αν φάνταζαν στον καθρέφτη του σπιτιού τους όταν θωρούσαν τους εαυτούς τους, όταν στράφηκαν ανοιχτά εναντίον του ΕΠΑΜ, όση χολή κι αν έβγαλαν, όσο κι αν το συκοφάντησαν, όσο κι αν το πολέμησαν και το πολεμούν με πάθος, το Μέτωπο προχωρά σταθερά και αναπτύσσεται ενώ αυτοί – μηδενός εξαιρουμένου –  κατέληξαν κάτι λιγότερο από μηδενικά. Ας το μετρήσει αυτό όποιος θέλει να ακολουθήσει το παράδειγμά τους.

Διαβάστε περισσότερα...