Νοσταλγοί της εποχής του "εμείς"......

Πηγή: http://vasanakia.blogspot.gr

Η συζήτηση έλαβε χώρα στη Μικρή Φάρμα,μια ομάδα του facebook ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα σχετικά με την αγροτική ζωή...Μια νέα κοπέλα δήλωσε πως της αρέσει η ζωή στα παλιότερα χρόνια αφού της φαίνεται πως τότε οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί...Πολλοί- σχολιάζοντας την άποψη- την διαβεβαίωσαν πως οι άνθρωποι ήταν πάντα ίδιοι και πως τα ίδια προβλήματα τους ταλάνιζαν ,μόνο που δεν προβάλλονταν τόσο όσο σήμερα...Κάποιοι μάλιστα θεώρησαν πως η σημερινή εποχή είναι πολύ καλύτερη από την περασμένη αφού δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αναπτύξουν ελεύθερα την προσωπικότητά τους,σε αντίθεση με τις παραδοσιακές κοινωνίες που ήταν αναγκασμένοι να ακολουθούν-στις περισσότερες των περιπτώσεων-τη ζωή που η ανάγκη,η συνήθεια ή οι γονείς επέλεγαν γι αυτούς...

 Σκέφτηκα πολύ αυτή την αίσθηση της κοπέλας...Τι της δίνει άραγε την εντύπωση ότι θα ήθελε-μια σύγχρονη κοπέλα-να ζει σε εποχές ξεχασμένες,παρωχημένες...σε μικρές κοινωνίες,σε χωριό...Σε τι θα διέφερε η ζωή της;;Και γιατί αυτό θα ήταν καλύτερο;Είναι διαφορετικό να νοσταλγώ εγώ τη ζωή του χθες,αφού μεγάλωσα σε χωριό και είμαι μεγάλη ώστε να έχω ζήσει εκείνα τα χρόνια...Αλλά ένα κορίτσι της πόλης...που γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί;Αρχικά πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι νέοι σήμερα είτε θα ήθελαν να ζουν σε παλιότερες εποχές είτε δεν θα ήθελαν να ζουν στη δική τους χωρίς να μπορούν να πουν το γιατί...Γι αυτό έχω πειστεί μετά από τόσα χρόνια στο δημόσιο σχολείο(δεν υπήρξαν παρά ελάχιστες περιπτώσεις μαθητών που στην ερώτηση που θα επιλέγατε να ζούσατε δεν επέλεξαν τα παλιότερα χρόνια και μάλιστα στο χωριό)....Επίσης συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι οι συμπεριφορές των ανθρώπων σε κάθε εποχή μοιάζουν μεταξύ τους...Πάντα υπήρχαν,υπάρχουν και θα υπάρχουν συμπεριφορές βάναυσες,σκληρές ή γεμάτες καλοσύνη και αλτρουισμό...Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει παρά μόνο στο βαθμό που ο καθένας από εμάς το αποφασίσει και αγωνιστεί γι αυτό...Έτσι και παλιότερα και τώρα η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια...

 Τότε τι είναι αυτό που διαφέρει;Για να μπορέσω να δώσω μια εξήγηση χρειάζεται επίσης να παραθέσω μια βασική παραδοχή της ψυχολογίας σχετικά με τον άνθρωπο και το κυνήγι της ευτυχίας...Ο άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση από τρεις πηγές που όμως απέχουν πολύ μεταξύ τους ως προς την ποιότητα της ευχαρίστησης που προσφέρουν...Στο πρώτο επίπεδο μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση από την απόκτηση ή κατανάλωση των υλικών αγαθών και τις σαρκικές απολαύσεις...Η ευχαρίστηση αυτή είναι κατώτερης ποιότητας,δεν τρέφει την ψυχή και χρειάζεται διαρκώς να ανατροφοδοτείται αλλιώς αφήνει στον άνθρωπο την αίσθηση της κενότητος...Είναι το επίπεδο στο οποίο ο άνθρωπος συναντάται με τα ζώα...Και-δυστυχώς-είναι το μοντέλο που προωθεί κατά κόρον η εποχή μας... Έτσι όνειρο των περισσότερων σήμερα είναι η καταξίωση μέσω της απόκτησης πολυτελούς σπιτιού,ακριβού αυτοκινήτου,γκουρμέ φαγητού,εξωτικών ταξιδιών,σεξουαλικών εμπειριών χωρίς ίχνος συναισθήματος...Καταξιωμένος θεωρείται ο κατέχων τα περισσότερα από τα παραπάνω...Όσα όμως κι αν αποκτήσει δεν βρίσκει τη χαρά...μόνο μια επιφανειακή και πρόσκαιρη ευχαρίστηση...

 Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση από την επίτευξη των στόχων που ο ίδιος θέτει... Ο αγώνας για να πετύχει του δίνει αυτοπεποίθηση και τον καταξιώνει κοινωνικά... Τον κάνει να αισθάνεται δυνατός,άρχοντας της ζωής του...Αυτή η ευχαρίστηση είναι ποιοτικότερη από την προηγούμενη αλλά-περιέργως-δεν φέρνει την ευτυχία και την αίσθηση της γαλήνης στον άνθρωπο...Αντίθετα τον βάζει στο παιχνίδι της διαρκούς επανατοποθέτησης των στόχων του ώστε να βρίσκεται σε συνεχή κίνηση κι έτσι να νιώθει ζωντανός....Οι άνθρωποι που αντλούν ευχαρίστηση από αυτό το επίπεδο δεν αντέχουν να μείνουν ούτε λεπτό σε αδράνεια,σε συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό τους,γιατί τότε καταλαβαίνουν την κενότητα των ενεργειών τους...

Λίγοι είναι οι άνθρωποι της εποχής μας-δυστυχώς-που φτάνουν κάποτε να βρουν την ευτυχία μέσα από το τρίτο επίπεδο,αυτό της άντλησης ευχαρίστησης μέσω της σύναψης σχέσεων,με το Θεό και τον συνάνθρωπο...Ο άνθρωπος εκεί βρίσκει το νόημα της ζωής....Εκεί συναντά την ευτυχία... Είναι ο τρόπος που απεχθάνεται η εποχή της ύλης και της κατανάλωσης,η εποχή μας-αφού δεν έχει χρόνο ούτε για την σύναψη ούτε-πολύ περισσότερο-για την καλλιέργεια σχέσεων οικογενειακών, φιλικών, με γείτονες, συμπολίτες και -ακόμη λιγότερο-με το Δημιουργό μας...Χρόνο έχει μόνο για το κυνήγι του κέρδους και την "απόλαυση" της κατανάλωσης....Έτσι όσο περισσότερο οι κοινωνίες προωθούν τη σύναψη σχέσεων(καλών ή κακών λίγη σημασία έχει....ακόμη και οι εχθρικές σχέσεις είναι μια μορφή επικοινωνίας)τόσο πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους έχουν στους κόλπους τους και όσο πιο πολύ στηρίζονται στην ύλη και την ατομική καταξίωση τόσο πιο μοναχικούς και καταθλιπτικούς...

 Οι παλιότερες κοινωνίες λοιπόν,,αυτές των παππούδων μας,ήταν εποχές που ευνοούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις...Αρχικά τα υλικά αγαθά ήταν δυσεύρετα και λίγοι τα είχαν σε αφθονία...Οι περισσότεροι είχαν πάνω κάτω τα ίδια μικρά σπίτια,τα ζώα και τους κήπους τους...Σκοπός ήταν να επιβιώσουν και όχι να κάνουν επίδειξη πλούτου στο γείτονα και το φίλο...Η ατομική τους πρόοδος ήταν αδύνατη σχεδόν, χωρίς τη βοήθεια της κοινότητας....Οι περισσότεροι έθεταν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες σε δεύτερο επίπεδο,μετά τις ανάγκες του συνόλου δηλαδή της οικογένειας,του χωριού ή της πατρίδας...Λίγοι είχαν δυνατότητα να σπουδάσουν και να φύγουν από τον τόπο τους και αποδέχονταν αυτή την κατάσταση χωρίς μεγάλες αναλύσεις...Οι περισσότεροι συνέχιζαν τη δουλειά της οικογένειας και έτσι κέρδιζαν τη θέση τους μέσα στην κοινωνία...Ακριβώς επειδή η ζωή τους ήταν δύσκολη και γεμάτη ανασφάλεια,στηρίζονταν από ανάγκη στον συνάνθρωπο....

 Ο γείτονας,ο χωριανός ήταν ο άνθρωπος από τον οποίο θα ζητούσαν βοήθεια όταν τη χρειάζονταν,με τον οποίο θα κουβέντιαζαν,θα διασκέδαζαν,θα επικοινωνούσαν,θα περνούσαν μαζί του τα μεγάλα απογεύματα του χειμώνα και τα αποσπερίσματα του καλοκαιριού....Δεν υπήρχε τηλεόραση,τηλέφωνο ή διαδίκτυο που αντικαθιστούν(κουτσά στραβά βέβαια)όλα τα παραπάνω....Ούτε είχαν αυτοκίνητα που θα έδιναν τη δυνατότητα αναζήτησης ανθρώπων με τους οποίους να ταιριάζουν τα...χνώτα τους...Με όσους είχαν γύρω του έπρεπε να συμβιώσουν αλλιώς τους περίμενε η απομόνωση...

 Ακόμη και οι πιο απλές ανάγκες τους ήθελαν τη βοήθεια του γείτονα... Όταν τέλειωνε η ζάχαρη ή το αλεύρι δεν υπήρχε δυνατότητα άμεσης αντικατάστασης παρά μόνο αναπλήρωσης από την κουζίνα του γείτονα... Ποτέ δεν θα φύγει από τη μνήμη μου η συνήθεια των γυναικών στο χωριό του πατέρα μου, στην Κρήτη, να μπαίνουν με άνεση στο περιβόλι των γειτόνων όταν δεν τους έφταναν τα λαχανικά (ιδιαίτερα οι κολοκυθοκορφάδες) για τα γεμιστά τους...Όλοι το θεωρούσαν αυτονόητο(δεν υπήρχαν και ούτε-ευτυχώς-υπάρχει μέχρι σήμερα σούπερ μάρκετς)...και ήταν για τις κοινωνίες αυτές αφού και ο γείτονας το ίδιο θα έκανε την άλλη μέρα...Η παλιότερη εποχή δεν μπορούσε παρά να στηρίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις και στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό....Κι αυτό έδινε στους παλιότερους την αίσθηση του ανήκειν και τη θαλπωρή της ομάδας...

 Αντίθετα η εποχή μας ευνοεί την ατομική εξέλιξη των ανθρώπων,τον ανταγωνισμό μεταξύ τους με έπαθλο τη διάκριση,την καριέρα,την απόλαυση περισσότερων αγαθών...Είναι η εποχή της μοναξιάς της κορυφής όπου ο άνθρωπος δεν έχει αυταξία,αλλά αποκτά αξία από όσα καταφέρνει με την ατομική του προσπάθεια... Ο συνεχής ανταγωνισμός ευνοεί το άγχος και την ψυχική κούραση των ανθρώπων που από τη φύση τους είναι φτιαγμένοι να συνάπτουν σχέσεις κι έτσι -μέσα σε αυτές- να βρίσκουν τη χαρά,ώστε νιώθουν αφύσικη την κοινωνία του εγωισμού και του- μέχρι τελικής πτώσεως -αγώνα για επικράτηση οικονομική, επαγγελματική ή άλλου είδους...Αυτό μπορεί αρχικά να φαίνεται αναπαυτικό και να είναι,αφού ο καθένας σκέφτεται πρωτίστως και κυρίως τις ανάγκες του εαυτού του (τον οποίο εαυτό θεωρεί ανόητο να τον τοποθετήσει μετά τον άλλο,το γείτονα,το φίλο ή και το συγγενή)...

Η κυριαρχία του "εγώ" είναι αδιαμφισβήτητη στην εποχή μας...Και η δυστυχία εξαιτίας του επίσης... Γιατί όσο και να φροντίσουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε τίποτα να μην του λείπει,όσο κι αν τον ντύσουμε,τον ταΐσουμε,τον ταξιδέψουμε,τον κανακέψουμε....τα τείχη που έχουμε χτίσει γύρω του μας κόβουν τον αέρα,μας απομονώνουν... Η μοναξιά είναι αβάστακτη... Μαραζώνει ο σημερινός άνθρωπος κλεισμένος στην ατομικότητά του...Μόνο όταν κάνει χώρο στον άλλο,το συνάνθρωπο τα τείχη πέφτουν και φρέσκος αέρας πνέει...Σαν τον εγωιστή γίγαντα που βλέπει τον κήπο του να ανθίζει μόνο όταν γκρεμίζει τον τοίχο που εμποδίζει τα παιδιά να παίξουν εκεί(θυμόσαστε το παραμύθι;)...

Κι αυτό είναι νομίζω που νοσταλγούμε οι άνθρωποι που ζήσαμε σε παλιότερες εποχές...Τη συνάντηση με τον άλλο...Το "εμείς"...Το ίδιο που αναζητούν και οι νέοι αλλά δεν το βρίσκουν στην εποχή μας...Συνωστίζονται σε μπαράκια και καφετέριες προσπαθώντας απεγνωσμένα να νιώσουν τη ζεστασιά της παρέας, αλλά μάταια...Δεν είναι θέμα χώρου το "εμείς",αλλά στάση ζωής...Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο Α.Σαμαράκης στο "Ζητείται ελπίς"..."Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα"...Και ποτέ άλλοτε ο πόνος δεν ήταν τόσο μεγάλος...

Κι αυτός είναι ο λόγος που θέλουμε εκεί να γυρίσουμε!!!Μπορεί ο εαυτός να πιέζονταν σε παλιότερες κοινωνίες...ο άνθρωπος να μην μπορούσε να...ξεδιπλώσει τα...ατελείωτα ταλέντα του...να μην φαίνονταν η τεράστια αξία του(εγωισμός)αλλά η ψυχή του μπορούσε να τραφεί και να νιώσει ασφάλεια...Όσο κι αν προσπαθούν οι σειρήνες της εποχής μας να μας πείσουν ότι θα γίνουμε ευτυχισμένοι οδηγώντας ένα πανάκριβο αυτοκίνητο ή σουλατσάροντας σε ένα πολυτελές σπίτι η καρδιά δεν ξεγελιέται....

Αυτή την ανάγκη της ψυχής-πιστεύω- εξέφρασε η νέα κοπέλα λέγοντας πως θα ήθελε να ζει σε παλιότερους καιρούς...Την  ανάγκη του "εμείς"...Και πραγματικά της εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να αξιωθεί να ζήσει σε τέτοιες και ακόμη καλύτερες εποχές και κοινωνίες...Σε όλους μας το εύχομαι...Και τελειώνοντας θέλω να αναφέρω τη μοναδική ίσως κοιτίδα ενός τέτοιου κοινοτικού τρόπου ζωής που διατηρείται ακόμη σήμερα-με δυσκολία είναι αλήθεια-αυτόν της ενορίας...Παρόλο που κι εδώ ο εγωισμός έχει αλλοιώσει το πνεύμα της κοινότητας(είναι δυστυχώς πολλοί οι χριστιανοί σήμερα που επιλέγουν να δράσουν και να συγχρωτιστούν στην ενορία ή το Μοναστήρι της αρεσκείας τους,παραβλέποντας τον πραγματικό σκοπό της ενορίας που είναι να ζήσεις και να συλλειτουργήσεις με όλους τους συνανθρώπους που την αποτελούν,ανεξάρτητα αν ταιριάζεις μαζί τους ή όχι)παραμένει ο μόνος τόπος όπου νιώθει κανείς ότι δεν είναι μόνος,ότι με κάποιους σχετίζεται...ότι είναι γεμάτος...Μακάρι να μη χαθούν κι αυτές οι κοιτίδες,αλλά να αποτελέσουν το προζύμι της επιστροφής....

Διαβάστε περισσότερα...

"Πιτσιρίκος": Της Αμύνης τα παιδιά

του «Pitsirikos»

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου συνεχίζει το success story, χωρίς τον Φώτη Κουβέλη, και εξετάζει τώρα τη συγχώνευση των αμυντικών βιομηχανιών της χώρας. Η συγχώνευση συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της συνάντησης του Γιάννη Στουρνάρα και της υπολοχαγού Εθνικής Άμυνας Φώφης Γεννηματά.

Η κυβέρνηση δεν θα ακολουθήσει το πετυχημένο μοντέλο που ακολουθήθηκε με το λουκέτο στην ΕΡΤ, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος οι εργαζόμενοι στις αμυντικές βιομηχανίες να ακολουθήσουν το παράδειγμα των απολυμένων της ΕΡΤ και να ταμπουρωθούν στα εργοστάσια, περιμένοντας τα ΜΑΤ με πυροβόλα, πυραύλους και μπαζούκας.

Πηγές της κυβέρνησης αποκάλυψαν πως Σαμαράς και Βενιζέλος φοβήθηκαν μήπως οι εργαζόμενοι στις αμυντικές βιομηχανίες μεταφέρουν τίποτα πυροβολαρχίες στην ΕΡΤ και αμυνθούν μαζί με τους δημοσιογράφους και τους τεχνικούς, γιατί μετά θα έπρεπε να τους βομβαρδίσουν με F-16.

Φυσικά, ο σκοπός της συγχώνευσης των αμυντικών βιομηχανιών της χώρας είναι οι απολύσεις εργαζομένων και το ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας αλλά μπορεί η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να μην προλάβει να συνεχίσει το success story γιατί ένα πουλάκι μου είπε ότι θα πέσει.

Μπααααααααααμμμμμ!!!

Διαβάστε περισσότερα...

Κυβέρνηση … ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ

Του Γ. Δελαστίκ

Ακραία μνημονιακή κυβέρνηση σφαγιασμού εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και ταυτόχρονα κυβέρνηση   παραγκωνισμού των εσωκομματικών πολιτικών τους αντιπάλων είναι αυτή που συγκρότησαν το βράδυ της Δευτέρας ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Οι πρόεδροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ «πούλησαν» επίσης αδίστακτα στενούς κομματικούς τους φίλους στους οποίους χρωστούν πάρα πολλά σε προσωπικό πολιτικό επίπεδο, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι ποτέ κανένας ηγέτης δεν είναι πιστός φίλος.

Δύο είναι οι υπουργοί-σύμβολα της νέας κυβέρνησης και του εξτρεμιστικά αντιλαϊκού της χαρακτήρα: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης!

Ο πρωθυπουργός τοποθέτησε τον πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης με μία και μόνη αποστολή: να κάνει εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! 

Για να συγκρουστεί με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό και τελικά να προκαλέσει καταστροφικό χάος στο δημόσιο σύστημα υγείας τοποθέτησε ο Αντώνης Σαμαράς και τον Άδωνι Γεωργιάδη στη θέση του υπουργού Υγείας.

Από κοινού με το σφαγέα των εργασιακών δικαιωμάτων, τον υπουργό Εργασίας, Γιάννη Βρούτση, που αφέθηκε στο πόστο του για να συνεχίσει το ολέθριο έργο του, αυτοί οι τρεις υπουργοί θα πρωταγωνιστήσουν στο κυβερνητικό έργο το επόμενο διάστημα. Καθώς, μάλιστα, πρόκειται για πολιτικά ασήμαντες προσωπικότητες που μπορούν άνετα να «θυσιαστούν» στο βωμό της κοινωνικής αγριότητας και κανείς να μην τους κλάψει όταν θα πεταχτούν στην πολιτική χωματερή των απορριμμάτων, πρέπει να περιμένει κανείς τα χειρότερα. Είναι βέβαιο ότι την πολιτική τους μηδαμινότητα θα προσπαθήσουν να την καλύψουν με την επίδειξη υπέρμετρου ζήλου στην εφαρμογή των εντολών της τρόικας των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας.

Αποδυνάμωση Σαμαρά

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η νέα κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιο ασταθής και αδύναμη από την προηγούμενη τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη. Οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί των κυβερνητικών φερέφωνων είναι εντελώς αυθαίρετοι και απευθύνονται σε πολιτικά ηλίθιο ακροατήριο.

Ένα μόλις χρόνο μετά τη συγκρότηση της άθλιας συγκυβερνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που ξεκίνησε με 179 βουλευτές συνολικά, η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν έχει παρά μόνο 153 δικούς της βουλευτές – και μεταξύ αυτών πολλούς δυσαρεστημένους, που ενδεχομένως να καιροφυλακτούν για να προκαλέσουν ζημιά στους ηγέτες τους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να επανεκλεγούν.

Το μόνο για το οποίο μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος ο πρωθυπουργός είναι ότι όλοι οι βουλευτές που αρχικά εξελέγησαν με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ δεν θέλουν με τίποτα εκλογές. Από εκεί και πέρα όμως είναι άκρως αμφίβολο αν θα βρίσκονται κάθε φορά 151 από αυτούς για να ψηφίζουν κάθε νομοσχέδιο που θα προωθούν για επικύρωση στη Βουλή οι κατοχικές δυνάμεις και οι πολιτικά δωσίλογοι συνεργάτες τους - ιδίως αν υπάρχει κόσμος στους δρόμους και πλησιάζει η πολιτική γκιλοτίνα των εκλογών!

Ακόμη και ο πλέον αφελής αντιλαμβάνεται ότι ο Σαμαράς των 153 βουλευτών είναι πολύ πιο αποδυναμωμένος από τον Σαμαρά των 179 αρχικών βουλευτών που τον στήριζαν προ έτους, όταν σχηματίστηκε η άθλια συγκυβέρνηση.

Παρά τους κομπασμούς, η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μοιάζει όλο και περισσότερο με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου λίγους μήνες πριν ανατραπεί.

«Λιώνει η κυβέρνηση»

Αυτή, άλλωστε, την εικόνα μεταδίδουν στο εξωτερικό για την κυβέρνηση της Αθήνας τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα έντυπα. «Λιώνει ο υπό τον Σαμαρά ελληνικός κυβερνητικός συνασπισμός» έγραφε π.χ., το Σάββατο στους τίτλους της η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine «Ο (κυβερνητικός) συνασπισμός γίνεται κομμάτια στην Ελλάδα» έγραφαν στον τίτλο της δικής τους ανταπόκρισης οι αμερικανικοί Τhe New York Times.

Δεν είχε άλλη άποψη η γαλλική Le Monde.  «Στο χείλος της διάλυσης ο ελληνικός (κυβερνητικός) συνασπισμός» έγραφε και αυτή στους τίτλους της την ίδια ημέρα.

Παρόμοιο πνεύμα και στην απέναντι ακτή της Μάγχης. «Ο Σαμαράς υφίσταται πλήγμα στον κυβερνητικό συνασπισμό» τιτλοφορούσαν τη δική τους ανάλυση οι Financioal Times του Λονδίνου. 

«Η απροσδόκητη απόφαση του Σαμαρά να κλείσει την κρατική τηλεόραση της ΕΡΤ ανανέωσε την εσωτερική πολιτική αστάθεια που πολλοί στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα είχαν ελπίσει ότι διαζόταν», πρόσθετε η βρετανική εφημερίδα.

«Συνεχίζει παραπαίοντας η ελληνική κυβέρνηση» ήταν ο τίτλος του βρετανικού συντηρητικού The Economist. Το λονδρέζικο περιοδικό, το οποίο αποκαλεί «πολιτικά ανδρείκελα» τους παρουσιαστές των ειδήσεων της ΕΡΤ, τονίζει ότι «αν γίνονταν πρόωρες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην έπιανε το αναγκαίο για την είσοδο στο Κοινοβούλιο 3%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, και ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ μπορεί να έχανε τη θέση του».

Πολιτική ανθρωποφαγία

Ό,τι και να λένε οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι πανευτυχείς. Ο πρώτος γιατί χάρη στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να είναι πρωθυπουργός• ο δεύτερος γιατί ελπίζει ότι με τη συμμετοχή του κόμματος του στην κυβέρνηση θα μπορέσει, μέσω ενός οργίου «εξυπηρετήσεων» και διορισμών ή μοιράσματος κονδυλίων, να ανακάμψει εκλογικά και να μην διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ τη νύχτα των εκλογών εξαιτίας του κακού εκλογικού αποτελέσματος που αναμένεται να σημειώσει.

Παράλληλα, αξιοποίησαν και οι δύο την κυβερνητική συνεργασία τους για να εξουδετερώσουν τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους. Όλοι γνωρίζουν, π.χ., ότι ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Επειδή όμως στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας ακούστηκε ότι μπορεί να προωθείτο ο Αβραμόπουλος στη θέση του πρωθυπουργού, ο Σαμαράς κανόνισε με τον Βενιζέλο την τοποθέτηση του τελευταίου στο υπουργείο Εξωτερικών για να υποβαθμίσει τον Αβραμόπουλο, πράγμα που τελικά έκανε!

Οι πάντες έχουν επίσης επίγνωση του γεγονότος ότι ο Πάρις Κουκουλόπουλος ήταν ο πιο πιστός -ίσως και ο μοναδικός!- πολιτικός φίλος του Βαγγέλη Βενιζέλου μέσα στο ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο στελεχών κάποιου υποτυπώδους βάρους. Κι όμως ο Βενιζέλος δεν απαίτησε να γίνει ο Κουκουλόπουλος υπουργός Εσωτερικών, όπως ο τελευταίος διακαώς επιθυμούσε. Εκχώρησε το υπουργείο αυτό στη ΝΔ, με αποτέλεσμα ο Κουκουλόπουλος να μείνει εκτός κυβέρνησης!

Προσωπικά δεν τρέφουμε καμιά εκτίμηση στις πολιτικές ικανότητες ή την πολιτική προσωπικότητα του Αβραμόπουλου ή του Κουκουλόπουλου, αλλά αυτό είναι άσχετο και δεν έχει σημασία. 

Αναφέραμε τις περιπτώσεις τους για να δείξουμε την «πολιτική ανθρωποφαγία» και τον αδίστακτο, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χαρακτήρα των Σαμαρά και Βενιζέλου, τον απίστευτο κυνισμό τους για οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί το στενό προσωπικό τους συμφέρον κάθε δεδομένη στιγμή.

Νέα φάση

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτός ο ανασχηματισμός και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχουν σημασία πολύ μεγαλύτερη από το ποια είναι τα έτσι κι αλλιώς ασήμαντα πολιτικά πρόσωπα που την απαρτίζουν.

Η πρώτη κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια κυβέρνηση της ΝΔ, την οποία στήριζαν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά ουσιαστικά δεν συμμετείχαν στην καθημερινή χάραξη της πολιτικής που ασκούσε. Μόνο είχαν διορίσει κάποιους δικούς τους ανθρώπους και από καιρό σε καιρό αποφάσιζαν για κάποιο θέμα σε επίπεδο αρχηγών, εγκρίνοντας πάντα αυτό που έλεγαν ο Σαμαράς και η τρόικα.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Θα έχουμε μια «πλήρους πολιτικής ευθύνης» συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα εξουσίας της μεταπολιτευτικής περιόδου θα λειτουργήσουν ως πολιτικοί συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής και θα υποστούν τις συνέπειες αυτής της θεμελιώδους επιλογής τους.

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ

Η απόφαση του Βαγγέλη Βενιζέλου να μετατρέψει τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ σε «κυβερνητική τσόντα» της ΝΔ σηματοδοτεί το επερχόμενο τέλος του ως κόμματος.

Καθώς οι μνημονιακές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου αρχικά και του Βαγγέλη Βενιζέλου στη συνέχεια καταβαράθρωσαν την εκλογική απήχηση του ΠΑΣΟΚ, έπαψε πλέον το κόμμα αυτό να είναι χρήσιμο για την οικονομική ελίτ της χώρας ως αυτοτελές κόμμα εξουσίας.

Η περαιτέρω αποτυχία του Βαγγέλη Βενιζέλου να συνενώσει το ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, ώστε να δοκιμαστεί αν μπορεί να γεννηθεί ένας νέος «κεντροαριστερός» πόλος που να υπηρετεί το σύστημα,σφράγισε τη μοίρα του κόμματος. Δεν απέμενε άλλη επιλογή στους ηγεμονικούς επιχειρηματικούς κύκλους πέρα από τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της ΝΔ μέσω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.

Διαδικαστικές είναι πλέον οι λεπτομέρειες εξαφάνισης και του ονόματος του ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα κριθεί από το πολιτικό κλίμα που θα επικρατεί όταν θα γίνουν οι επόμενες εκλογές.

“Επίκαιρα”

Διαβάστε περισσότερα...

Με νέα ορμή ξαναβρισκόμαστε στο προαύλιο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή!

ΤΟ ΕΠΑΜ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΡΤ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/6 (7:00 μμ) ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΜΕΓΑΡΟΥ. ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ.

Οι εξελίξεις είναι ταχύτατες στην υπό κατάλειψη ΕΡΤ. Δημιουργείται ένα ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα εργαζομένων που θεωρεί πλέον ότι πρέπει να πάρει δυναμικά μέτρα προκειμένου η ροή προγράμματος της υπό κατάλειψη ΕΡΤ να εκφράσει μια αληθινά δημόσια και αυτοδιαχειριζόμενη ραδιοτηλεόραση στην υπηρεσία του λαού.

Αρνείται να παραδώσει την ΕΡΤ και την περιουσία της στα τσακάλια που εκπροσωπεί ο νέος Γκαίμπελς της κυβέρνησης, κ. Παντελής Καψής. Αρνείται να συζητήσει τους όρους της απόλυσής και του "αναδιάρθρωσης" της ΕΡΤ και αγωνίζεται πλέον ανοιχτά για δημόσια αυτοδιαχειριζόμενη ραδιοτηλεόραση υπό κοινωνικό έλεγχο ανοιχτή και στον τελευταίο έλληνα πολίτη.

Το πρώτο βήμα έγινε από τους εργαζόμενους στα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ, οι οποίοι στην γενική τους συνέλευση (21/6) σχεδόν ομόφωνα εξέδωσαν το ακόλουθο ψήφισμα:

"1. Δημόσια Ραδιοτηλεόραση αυτοδιαχειριζόμενη και ανοικτή στα μεγάλα προβλήματα της χειμαζώμενης κοινωνίας.

2. Να γίνει η ΕΡΤ ένα πραγματικό δημοκρατικό μέσο έκφρασης των λαικών πόθων για Δημοκρατία και Ελευθερία.

3. Να υπάρξει αιρετό Διοικητικό Συμβούλιο,ανακλητό,ψηφισμένο απ΄ ευθείας από τον Ελληνικό λαό όπου και θα αναλάβει την διασφάλιση της πολυφωνίας,του πλουραλισμού στην βάση της Δημοκρατίας και της Εθνικής ανεξαρτησίας όπως άλλωστε αναφέρεται στον 1730/87 Ιδρυτικό Νόμο της ΕΡΤ Α.Ε.

4. Επανεργοποίηση της ΑΣΚΕ,του εποπτικού συμβουλίου όπου θα ελέγχει και θα εποπτεύει το Δ.Σ. της ΕΡΤ.

Κάθε ΄Ελληνας πολίτης (έστω κι ένας) θα πρέπει να έχει την πρόσβαση και αναφαίρετο δικαίωμα να κοινωνήσει την άποψή του το πρόβλημά του στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση.

Τα Μουσικά Σύνολα όπως πάντα αναλαμβάνουν να ανυψώσουν το αίσθημα του Ελληνικού λαού δια μέσου της τέχνης,της παράδοσης,της Ελληνικότητας και της κουλτούρας του, όπου σε όλη την μεταπολίτευση χτυπήθηκε βάναυσα από κάθε είδους πολιτικού, κομματικού μηχανισμού που σε συνδυασμό με τα σκουπίδια της ιδιωτικής τηλεόρασης κατέστρεψε κάθε αξιακό υπόβαθρο στην κοινωνία μας.

Δεν θα αφήσουμε να καταργήσουν τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, μια όαση πολιτισμού, ένα τελευταίο προπύργιο κουλτούρας και πνευματικής ανάτασης."

Στην βάση αυτή πολλοί ακόμη εργαζόμενοι της ΕΡΤ - και κάτω από τον φόβο ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και συγκεκριμένοι εντεταλμένοι των κομματικών μηχανισμών θα τους "πουλήσουν" - συσπειρώνονται προκειμένου να δώσουν τον αγώνα τους υπέρ της ελληνικής κοινωνίας.

Οι εξελίξεις αυτές υποδηλώνουν ότι η μάχη της ΕΡΤ δεν έχει λήξει. Η υπόθεση δεν έχει ακόμη τελειώσει όπως θα ήθελαν οι κυβερνώντες, το σύνολο των κομμάτων, αλλά και οι λίγοι εγκάθετοί τους που ακόμη παραμένουν στην υπό κατάλειψή ΕΡΤ για να υπονομεύουν την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων και να νοθεύουν αιτήματά τους.

Το ΕΠΑΜ πιστό στην υπόσχεσή του ότι δεν θα εγκαταλείψει τους εργαζόμενους στον αγώνα τους από την στιγμή που θα θέσουν ως κεντρικό στόχο της λειτουργικής τους κατάληψης μια αληθικά δημόσια ΕΡΤ χωρίς κομματικούς και κυβερνητικούς κομισάριους, ανοιχτή σ' ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, οργανώνει εκδήλωση στον περίβολο του ραδιομεγάρου την Παρασκευή, 28/6 και ώρα 7:00 μμ.

Η εκδήλωση αυτή δεν έχει στενό πολιτικό χαρακτήρα, αλλά είναι μια ευκαιρία να βρεθούμε με τους ίδιους τους εργαζόμενους που επιμένουν στην κατάλειψη, να τους εμψυχώσουμε και να συζητήσουμε μαζί τους τον τρόπο που μπορεί να μεθοδευτεί ο αγώνας από εδώ και πέρα. Κι όπως είναι απολύτως φυσικό για Έλληνες αγωνιστές, η εκδήλωση θα συνοδεύεται με απαραίτητο τσιμπούσιον.

Όλοι όσοι κατανοούν την ανάγκη να περάσει στα χέρια του ελληνικού λαού η ΕΡΤ να έρθουν στην εκδήλωση και να συδράμουν στον αγώνα. Προσοχή! Μπορούμε να ανατρέψουμε τα πράγματα πριν τον ολοκληρωτικό αφανισμό μας. Κι αυτό μπορεί να ξεκινήσει από την ΕΡΤ. Τίποτε δεν είναι σίγουρο, αλλά αυτό ποτέ δεν έχει σταματήσει όποιον αληθινά το λέει η καρδούλα του. Είναι η ευκαιρία μας. Ας δώσουμε την δική μας απάντηση, μια αληθινά πατριωτική και δημοκρατική απάντηση στη νέα κυβέρνηση δολοφόνων, διεκδικώντας την ΕΡΤ για τον εαυτό μας, για τον ελληνικό λαό.

ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/6 ΚΑΙ ΩΡΑ 7:00 μμ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΜΕΓΑΡΟΥ ΤΗΣ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ.

Διαβάστε περισσότερα...

Ανακοίνωση του Ε.ΠΑ.Μ. για την απαγωγή του Μπουλούτ Γιαιλά

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Στις  30 Μαΐου 2013, ημέρα Πέμπτη,  στην οδό Σόλωνος στην Αθήνα και παρουσία πολλών μαρτύρων, έγινε η απαγωγή του πολιτικού πρόσφυγα Μπουλούτ Γιαιλά, με όχημα και  διακριτικά της ΕΛ.ΑΣ, όπως  παραδέχθηκε και η ηγεσία της και στη συνέχεια ακολούθησε  η παράδοσή του στις Τουρκικές αρχές  που τον καταδίωκαν.

Ανεξάρτητα από την πράξη για την οποία διώκεται ο εν λόγω Τούρκος από τις αρχές της χώρας του, είναι απαράδεκτη η απαγωγή ανθρώπων από Ελληνικές μυστικές υπηρεσίες σε συνεργασία με εκείνες της Τουρκίας και ίσως άλλων χωρών και μάλιστα κατά παραβίαση βασικών διατάξεων του Ελληνικού Συντάγματος περί  ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Άρθρο 6) και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (Άρθρο 276).

Το Ε.Πα.Μ. επισημαίνει ότι η σκευωρία αυτή και η ταύτιση, σε αυτήν τη συγκυρία, της Ελληνικής κυβέρνησης με το καθεστώς Ερντογάν, συνδέεται και με την ενοχοποίηση της Ελλάδας στη συνείδηση του αγωνιζόμενου Τουρκικού λαού.

Το Ε.Πα.Μ. δηλώνει κατηγορηματικά, ότι ο Ελληνικός λαός δεν έχει καμία σχέση με το καθεστώς δουλοπαροικίας χρέους και της δωσίλογης κυβέρνησης, που συνεργάζεται με το καθεστώς Ερντογάν και καταδικάζει απερίφραστα την απαγωγή και την παράδοση του Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα.

Αθήνα Ιούνιος 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΡΑΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΑΛΒΑΝΙΑ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

 Επίσημα αποτελέσματα μπορεί να μην είχαμε μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές για τις αλβανικές βουλευτικές εκλογές - τρεις ολόκληρες μέρες αφότου έκλεισαν οι κάλπες! – αλλά ήταν βέβαιο ότι ο κατ’ όνομα σοσιαλιστής Εντι Ράμα σάρωσε. Εκτιμάται ότι το ποσοστό του θα κυμανθεί γύρω στο 58% της λαϊκής ψήφου και έτσι θα πάρει τις 84 περίπου από τις 140 έδρες του αλβανικού κοινοβουλίου.

Όλα δείχνουν ότι η εποχή του δεξιού πρωθυπουργού Σαλί Μπερίσα, ο οποίος κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της Αλβανίας τα τελευταία είκοσι χρόνια, τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα, αν και τέτοιου είδους πολιτικές εκτιμήσεις είναι άκρως παρακινδυνευμένες αναφορικά με τη γειτονική μας χώρα. Ο Εντι Ράμα π.χ. όχι μόνο έχασε από τον Μπερίσα τις εκλογές του 2009 – οπότε βάσει του καταστατικού του Σοσιαλιστικού Κόμματος έπρεπε να παραιτηθεί αμέσως από αρχηγός του κόμματος – αλλά το 2011 έχασε και τις δημοτικές εκλογές στα Τίρανα και εκθρονίστηκε από δήμαρχος της αλβανικής πρωτεύουσας, μια θέση που κατείχε επί έντεκα (!) συνεχή χρόνια, από το 2000.

Όλοι τον θεωρούσαν ξεγραμμένο, αλλά από «ξεγραμμένος» ο Ράμα θα γίνει με το σπαθί του… πρωθυπουργός! Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο Εντι Ράμα δεν είναι ούτε σοσιαλιστής ούτε επίδοξος ανανεωτής της αλβανικής κοινωνίας, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα. Μπορεί να έσπευσε στα Τίρανα ο γενικός γραμματέας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – αλήθεια, απορούμε γιατί δεν πήγε ο πρόεδρός της, ο Γιώργος Παπανδρέου! – ο Χιλιανός Λουίς Αγιάλα και να δήλωσε κατενθουσιασμένος ότι η νίκη του Ράμα συνιστά «μια ιστορική νίκη και μια εξαιρετική είδηση για την Αλβανία, την Ευρώπη και την οικογένεια της διεθνούς Αριστεράς», αλλά αυτοί οι ισχυρισμοί είναι αβάσιμοι.

Τι σχέση έχει ο Ράμα με την «οικογένεια της Διεθνούς Αριστεράς» όταν π.χ. τρεις μέρες πριν τις εκλογές δήλωσε σε Ευρωπαίους δημοσιογράφους στα Τίρανα ότι «το πραγματικό πρόβλημα της Αλβανίας είναι ο μετασχηματισμός του κράτους σε ιδιωτική επιχείρηση (!)» όπως έγραψε το Σάββατο ο απεσταλμένος της στην αλβανική πρωτεύουσα; Είναι αλήθεια ότι το 2009 ο Ράμα είχε το προφίλ του «εξευρωπαϊστή» της Αλβανίας, αλλά αυτό μάλλον συνέτεινε στην ήττα του. Για να κερδίσει αυτές τις εκλογές, ο Εντι Ράμα ενσωματώθηκε πλήρως στο αλβανικό πολιτικό σύστημα και έδρασε βάσει των κανόνων του. Αυτό τον βοήθησε να πάρει τις εκλογές, γιατί «εδώ είναι Βαλκάνια», ως γνωστόν.

Με δεδομένο ότι είναι επιπλέον και κεντροαριστερός, ο δεξιός γερμανικός Τύπος δεν έχασε την ευκαιρία να εκφράσει δημόσια την απογοήτευσή του από τη μετεξέλιξη του Ράμα, ομολογώντας όμως ταυτόχρονα πράγματα και καταστάσεις για το πολιτικό σύστημα της Αλβανίας που απέφευγε να θίξει ευθέως όσο ο Σαλί Μπερίσα, ο δεξιός ομοϊδεάτης τους, βρισκόταν στην εξουσία. Είναι πολύ χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό το χθεσινό κύριο άρθρο της συντηρητικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» και μάλιστα στην πρώτη της σελίδα.

«Στη θέση των δημοκρατών μπαίνουν τώρα οι σοσιαλιστές, αλλά είναι ισχνή η ελπίδα ότι το σύστημα θα μπορούσε να αλλάξει. Η διαφθορά ανήκει στην καθημερινότητα, αξιώματα και τίτλοι αγοράζονται, η νομιμοφροσύνη εκβιάζεται» γράφει και συνεχίζει: «Η πολιτική θεωρείται αναπότρεπτο κακό, με το οποίο πρέπει να συμβιβαστεί κανείς. Το ότι τα κόμματα επί της ουσίας αποτελούν αρπακτικές συμμορίες (!) γίνεται σιωπηρά αποδεκτό». Αναφερόμενη δε προσωπικά στον νέο Αλβανό πρωθυπουργό, η γερμανική εφημερίδα τόνιζε ότι «ο πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Εντι Ράμα, άλλοτε δήμαρχος των Τιράνων, τον οποίο πριν από λίγα χρόνια συνόδευε η φήμη ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκράτη μεταρρυθμιστή, έχει συμβιβαστεί με αυτό το σύστημα». Οχι φυσικά ότι ο Μπερίσα ήταν διαφορετικός.

Κάθε άλλο. Τρεις μέρες πριν τις εκλογές ο Μπερίσα έδινε συγχαρητήρια δημοσίως στον… εαυτό του γιατί εισήγαγε στην Αλβανία «το καλύτερο σύστημα καταμέτρησης ψήφων που υπάρχει» και δήλωνε με κάθε επισημότητα ότι «αποκλείεται εντελώς» να αμφισβητήσει τα εκλογικά αποτελέσματα σε περίπτωση ήττας του. Παρόλο όμως που συνετρίβη με διαφορά άνω των… 20 (!) εκατοστιαίων μονάδων, τρεις ολόκληρες μέρες τις εκλογές δεν είχε βγει να κάνει μια δήλωση παραδοχής της ήττας του, παρά τις εκκλήσεις του Ράμα και τις ασφυκτικές πιέσεις της ΕΕ! Φαντάζεται εύκολα κανείς τι θα είχε γίνει αν ο Μπερίσα είχε χάσει οριακά τις εκλογές, με μία – δύο εκατοστιαίες μονάδες διαφορά!

Εδώ ο Εντι Ράμα δεν αναγνώριζε το αποτέλεσμα των εκλογών του 2009 επί… τρία χρόνια και απείχαν οι σοσιαλιστές από τις εργασίες του κοινοβουλίου όλο αυτό το διάστημα! Ποτάμι θα κυλούσε το αίμα…

Σίγουρα η Αλβανία εκσυγχρονίζεται βραδέως, αλλά έχει ακόμη πάρα πολύ δρόμο να διανύσει προκειμένου να γίνονται κανονικά ακόμη και οι εκλογές με δημοκρατικό τρόπο ως προς τους τύπους, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει και πολλά πράγματα επί της ουσίας.

*Δημοσιεύθηκε στο «ΕΘΝΟΣ» την Πέμπτη 27  Ιουνίου 2013

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Ν. Μπογιόπουλος (και μεγάλο μέρος της αριστεράς) "πατάει τη μπανανόφλουδα"...

Γράφει ο Ν. Μπογιόπουλος σε άρθρο του στον σημερινό "Ριζοσπάστη" (παρακάτω παραθέτουμε ολόκληρο το άρθρο):

Όλα αυτά που κάνει η κυβέρνηση δεν είναι προϊόν «έξωθεν πιέσεων». [...] Το παραμυθάκι να χρησιμοποιείται σαν «άλλοθι» η τρόικα, πίσω από την οποία η «καημένη» η εγχώρια πλουτοκρατία θα συνεχίσει να κρύβεται την ώρα που εξανδραποδίζει διά του πολιτικού της προσωπικού τον ελληνικό λαό, τελείωσε.

Και στη συνέχεια του άρθρου χρησιμοποιεί τμήμα από την ομιλία του ίδιου του Σαμαρά για να υποστηρίξει την άποψή του:

Ο κ. Σαμαράς στην χτεσινή του εισήγηση στο νέο Υπουργικό Συμβούλιο το ξεκαθάρισε.Οπως είπε, «τις θεσμικές αλλαγές» (σ.σ.: εννοεί το ξεθεμελίωμα των πάντων) «που έχει ανάγκη η χώρα» (σ.σ.: εννοεί που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο)«τις προωθούμε εμείς, γιατί τις πιστεύουμε εμείς. Δεν μας τις επιβάλλουν». 

Συμφωνούμε απολύτως. Είναι έτσι όπως το ομολόγησε ο Σαμαράς.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα:

1. Ο Σαμαράς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να του "ξεφύγει ακουσίως"  ότι για όλα αυτά τα δυσβάσταχτα μέτρα που οδηγούν τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού στην εξαθλίωση δεν ευθύνεται η Κατοχή της χώρας από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αλλά ο ίδιος και η κυβέρνησή του.

2. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι το εξής: Δεν υπάρχει χειρότερη κατηγορία για την κυρίαρχη τάξη ενός Έθνους από το ότι οδήγησε το ίδιο της το Έθνος στην υποτέλεια και στον εξανδραποδισμό προκειμένου να διασώσει τα προνόμιά της και τον πολυτελή της βίο. Αυτή η κατηγορία κυκλοφορεί στα χείλη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων. Μάλιστα, το αστείο (ή και τραγικό...) είναι πως οι μόνοι που δεν βλέπουν αυτή την προφανή αλήθεια είναι οι κατά τα άλλα "φωτισμένες" ηγεσίες της αριστεράς. Ο Σαμαράς φαινομενικά ομολογεί κάποιο έγκλημα... στην πραγματικότητα όμως προσπαθεί να κρύψει το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να πραγματοποιήσει το πολιτικό προσωπικό του Καθεστώτος και το οποίο μπορεί να οδηγήσει τον ίδιο τον Σαμαρά στη φυλακή και τα ντόπια οικονομικά συμφέροντα που τον καθοδηγούν στον "κάδο της Ιστορίας". 

Προκαλεί μεγάλη έκπληξη, αν όχι υποψίες, άνθρωποι που θέλουν να ανήκουν σε ανατρεπτικούς πολιτικούς χώρους, να τείνουν χείρα βοηθείας στην ανέλπιδα και εξ αρχής αποτυχημένη αυτή προσπάθεια του Σαμαρά...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ολόκληρο το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου:

«... τα ντόπια θεριά... »

Ολα αυτά που κάνει η κυβέρνηση δεν είναι προϊόν «έξωθεν πιέσεων». Δεν αποτελούν επιταγές των Μνημονίων ή των εταίρων με τις οποίες οι κυβερνώντες, τάχα, «δυσφορούν».

Το παραμυθάκι να χρησιμοποιείται σαν «άλλοθι» η τρόικα, πίσω από την οποία η «καημένη» η εγχώρια πλουτοκρατία θα συνεχίσει να κρύβεται την ώρα που εξανδραποδίζει διά του πολιτικού της προσωπικού τον ελληνικό λαό, τελείωσε.

Κι αν δεν πιστεύετε εμάς, φανταζόμαστε ότι ο λόγος του πρωθυπουργού είναι αρκούντως πειστικός.

Ο κ. Σαμαράς στην χτεσινή του εισήγηση στο νέο Υπουργικό Συμβούλιο το ξεκαθάρισε.

Οπως είπε, «τις θεσμικές αλλαγές» (σ.σ.: εννοεί το ξεθεμελίωμα των πάντων) «που έχει ανάγκη η χώρα» (σ.σ.: εννοεί που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο)

«τις προωθούμε εμείς, γιατί τις πιστεύουμε εμείς. Δεν μας τις επιβάλλουν».

*

Συμφωνούμε απολύτως.

Είναι έτσι όπως το ομολόγησε ο Σαμαράς.

Είναι έτσι όπως το περιγράφει ο ποιητής:

*

«Τις φορές, που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου

με τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου

το λυτάρι, δεμένος βρισκότανε πάλι.

Τόνε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι μεγάλοι.

*

Τώρα η Νύχτα τελειώνει... Παθοί και μαθοί

ξέρουν, όταν η μάχ' η μεγάλη δοθεί,

για να μην ξαναχάσουνε τη λεφτεριά τους,

θ' αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους».

*

(Κώστας Βάρναλης, από το ποίημα «Ιστορία» της συλλογής «Ελεύθερος Κόσμος»)

 

Διαβάστε περισσότερα...

Η Νέα Κυβέρνηση Σηματοδοτεί Το Λυκόφως Του ΠΑΣΟΚ

Πηγή:  Έθνος

του Γιώργου Δελαστίκ 

Διαφέρει ουσιωδώς από πολιτική σκοπιά η νέα κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου από την προηγούμενη που είχαν συγκροτήσει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Δεν αναφερόμαστε απλώς στο γεγονός ότι η νέα δικομματική κυβέρνηση είναι πολύ ασταθέστερη ακόμη και από πλευράς κοινοβουλευτικής ισχύος αφού έχει οριακή πλειοψηφία – μόλις 153 δικούς της βουλευτές έναντι 179 βουλευτών που είχε η προηγούμενη μόλις ξεκίνησε. Είναι αυτονόητο ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποδυναμώθηκε θεαματικά μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Αλλο όμως είναι το σοβαρότερο ζήτημα κατά τη γνώμη μας.Η συγκυβέρνηση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ επισφραγίζει το οριστικό τέλος του κάποτε κραταιού αυτού κόμματος ως αυτόνομου πόλου εξουσίας – και υπογραμμίζουμε τη λέξη «αυτόνομου». Η υπουργοποίηση του Ευάγγελου Βενιζέλου υπό τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά βεβαίως και παρατείνει προσωρινά τον πολιτικό βίο του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, όπως και κάποιων στελεχών του ίδιου κόμματος.

Στα μάτια του κόσμου όμως μετατρέπει όντως το ΠΑΣΟΚ σε απλή «συνιστώσα» της ΝΔ – και μάλιστα όχι και τόσο συμπαθή είτε στους ψηφοφόρους της Δεξιάς είτε στους εναπομείναντες ψηφοφόρους του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τώρα πνέει τα λοίσθια. Ενα ΠΑΣΟΚ όμως που είναι απλώς «τσόντα» της ΝΔ δεν λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα για το σύστημα και το κατεστημένο, αφού έτσι μένει χωρίς δεύτερο κόμμα πέραν εκείνου της Δεξιάς. Το ζητούμενο μέχρι εντελώς πρόσφατα ήταν η συνένωση, η συγχώνευση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ προκειμένου να δημιουργηθεί ένας κεντροαριστερός πόλος που να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του συστήματος.

Στόχος δεν ήταν να παραμείνει αυτοτελής αυτός ο νέος κομματικός φορέας που θα προερχόταν από την ενοποίηση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά να συνεργαστεί αμέσως με τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα. Μέσω της συνεργασίας αυτής να επιδιώξει κατ’ αρχάς να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ απολύτως εντός του συστήματος και στη συνέχεια να βοηθήσει στη μετάλλαξη και πλήρη ενσωμάτωσή του ώστε αυτή η νέα Κεντροαριστερά που θα προέκυπτε να ήταν το νέο κεντροαριστερό κόμμα του κατεστημένου.

Αυτή η προσπάθεια εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο μετά την προσχώρηση του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Αντικειμενικά μειώθηκαν έτσι οι δυνατότητες του συστήματος να ενσωματώσει ταχύτερα τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του εκβιασμού εξελίξεων. Αλλο, βέβαια, αν τμήμα της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θελήσει αυτοτελώς και αυτοβούλως να παίξει τέτοιο ρόλο – κάτι που κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει εκ των προτέρων ως πιθανότητα. Σήμερα όμως που μιλάμε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα του συστήματος. Δεν είναι κόμμα που η άρχουσα τάξη της χώρας μας προωθεί στην εξουσία για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Το τι θα γίνει στο μέλλον, θα το δούμε.

Η εξάλειψη όμως του ΠΑΣΟΚ ως εναλλακτικού κόμματος εξουσίας έχει δύο τουλάχιστον σοβαρές συνέπειες. Πρώτον, το κατεστημένο πρέπει πάση θυσία να βγάλει πρώτο κόμμα τη ΝΔ με την ΠΑΣΟΚική «συνιστώσα» της. Δεύτερον, πρέπει να εντείνει τις προσπάθειες να ενσωματώσει τον ΣΥΡΙΖΑ όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Οι παράγοντες που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις γνωρίζουν πολύ καλά πόσο ζοφερό είναι το άμεσο μέλλον της Ελλάδας. Ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκδηλωθεί κοινωνική έκρηξη ακόμη και από απρόβλεπτη αφορμή. Η απροσδόκητη κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε όλη την επικράτεια εξαιτίας της απόφασης του πρωθυπουργού να κλείσει την ΕΡΤ τους το υπενθύμισε με έντονο τρόπο. Δεν θα ήθελαν λοιπόν κατά κανένα τρόπο να λάβουν χώρα λαϊκές κινητοποιήσεις που ενδεχομένως να οδηγήσουν σε κατάρρευση την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μη έχει ακόμη μεταλλαχθεί σε αξιόπιστο εκφραστή και υπερασπιστή των συμφερόντων τους.

Ο χρόνος πιέζει, επομένως, και πρέπει να δράσουν αποφασιστικά και συντονισμένα. Για την ώρα, η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ ενίσχυσε τους βουλευτές και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και υποχρέωσε τον Φώτη Κουβέλη να ηγηθεί ο ίδιος της αποστασιοποίησης από την κυβέρνηση. Πέρα από τους αβάσιμους ισχυρισμούς περί δήθεν αποτελεσματικότερης κυβέρνησης, η αλήθεια είναι ότι ο πρωθυπουργός τα έκανε κυριολεκτικά ρόιδο! Τα θαλάσσωσε και έφερε την κυβέρνησή του στο χείλος του γκρεμού, ένα μόλις βήμα πριν από την κοινοβουλευτική κατάρρευση! Ο σχηματισμός της δικομματικής κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ τον διέσωσε μεν προσωρινά, αλλά τον αποδυνάμωσε δραστικά. Οι επαΐοντες γνωρίζουν πλέον ότι βρισκόμαστε σε παραμονές σοβαρών πολιτικών εξελίξεων παρά τα φληναφήματα περί… «κυβέρνησης με προοπτική τετραετίας».

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Η νομιμοποίηση εκτροπών και πραξικοπημάτων μια ολόκληρη ζωή.

Τελικά το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μετεξελιχθεί σε βασικό μοχλό νομιμοποίησης της πιο άγριας κυβερνητικής παρανομίας. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ συνταγματικό και νόμιμο κρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με το ΑΠΕ. Η δημοσίευση της σχετικής απόφασης αναμένεται με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (17 Σεπτεμβρίου 2013).

Μην αναρωτηθείτε πώς και από πού «διέρρευσε» η απόφαση του ΣτΕ, μιας και η διάσκεψη της ολομέλειας ήταν «κεκλεισμένων των θυρών». Είναι περιττό, όταν πρόκειται για τέτοια συνύφανση δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, όπου η πρώτη απλά αποτελεί το άλλο πρόσωπο του Ιανού της σύγχρονης απολυταρχίας και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας.

Σας θυμίζουμε ότι στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πλέον των 7.000 ομολογιούχων (φυσικών προσώπων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κλπ). Όλοι στρέφονται κατά του «κουρέματος» των ομολόγων που κατείχαν, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υπολογιστεί το ακριβές ποσό.

Οι προσφεύγοντες στρέφονται κατά των πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI. Γιατί έκαναν την προσφυγή; Από ιδιοτροπία και καπρίτσιο; Όχι, από ανάγκη γιατί με το «κούρεμα» ουσιαστικά οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ, επιμελητήρια, οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοκ, ενώ ληστεύτηκαν οι αποταμιεύσεις φυσικών προσώπων που είχαν τοποθετηθεί σε ελληνικά ομόλογα. Κι όλα αυτά έγιναν αυθαίρετα, χωρίς να ρωτηθούν με παγίδευση από την Τράπεζα της Ελλάδος και την κυβέρνηση.

Η απόφαση αυτή του ΣτΕ δεν είναι μόνο κατάφωρα άδικη σε βάρος όλων αυτών των φυσικών και νομικών προσώπων, μιας και νομιμοποιεί την υπεξαίρεση και την ανοιχτή κλοπή, αρκεί να προφασιστεί η κυβέρνηση το δικό της «εθνικό συμφέρον», αλλά δημιουργεί δεδικασμένο και για επερχόμενα «κουρέματα». Δημιουργεί δηλαδή νομικό προηγούμενο για να δικαιολογηθούν «κουρέματα» σε αποταμιευτικούς λογαριασμούς, σε τρέχουσες καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων. Κι ο νοών, νοείτο.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Επιφυλασσόμεθα να δούμε την απόφαση του ΣτΕ και το σκεπτικό της δημοσιευμένο και τότε θα επανέλθουμε για να δείξουμε με στοιχεία το έγκλημα που έχει συντελεστεί με το PSI σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας. Ένα έγκλημα που άφησε ασυγκίνητους – απ’ ότι φαίνεται – τους δικαστές του ΣτΕ. Κάτι βέβαια που εδώ και μήνες είχε προδικάσει το υπουργείο οικονομικών και πιο συγκεκριμένα ο κ. Σταικούρας. Προς δόξα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Για πολλοστή φορά το ΣτΕ αποδεικνύει τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα του. Τα ειδικά δικαστήρια γενικά δεν συνάδουν με μια αληθινή δημοκρατία, ούτε με μια αληθινά ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Είναι απομεινάρια της απολυταρχίας στον κοινοβουλευτισμό, όπως και η περίπτωση του ΣτΕ που αποτελεί δάνειο από την συνταγματική παράδοση της Γερμανικής απολυταρχίας, το Σύνταγμα της μοναρχικής παλινόρθωσης της Γαλλίας μετά το 1815 και το προεδρικό που το διαδέχτηκε (1848) όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε την θέση του μονάρχη. Από τότε μας κατατρέχει.

Το ΣτΕ επιβλήθηκε στην χώρα μας πολύ πριν υπάρξει Σύνταγμα. Ήταν θεσμός που επέβαλλε η βαυαρική αντιβασιλεία και είχε σαν βασική αποστολή να δικαιολογεί και να δίνει νομιμοφάνεια σε κάθε αυθαιρεσία της βαυαροκρατίας. Ο συνταγματολόγος Φλογαίτης γράφει σχετικά: «Εν Ελλάδι ο θεσμός του Συμβουλίου της Επικρατείας ήν εισηγμένος προ του Συντάγματος του 1843 επί της απολύτου Μοναρχίας, κατά το 1835, αλλ’ ένεκα της χειρίστης αυτού καταρτίσεως εξ ανδρών κατά το πλείστον ανεπιστημόνων και αδαών της υπηρεσίας και παρασυρομένων υπό του φατριασμού εδείχθη ως γνωμοδοτικόν μεν σώμα τυφλόν όργανον των διαθέσεων του Άρμανσπεργ επί βλάβη της νομοθεσίας, ως δικαστήριον δε του αμφισβητουμένου διοικητικού άθλιον και κακόζηλον, ουδαμώς προασπίσαν τα δίκαια των διοικουμένων κατά της αυθαιρεσίας των διοικητικών αρχών.»[1]

Η εκτίμηση αυτή του Φλογαίτη θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράφει και τη σημερινή λειτουργία του ΣτΕ. Ο θεσμός αυτός κατέληξε στα σκουπίδια της ιστορίας μαζί με την εκθρόνιση του Όθωνα. Ένας από τους βασικούς λόγους που εκείνη την εποχή επικαλέστηκαν όσοι στάθηκαν ενάντιοι στο θεσμό ήταν «ότι το Συμβούλιον της Επικρατείας, διορισθέν και μισθοδοτούμενον από την κυβέρνησιν, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικόν λαόν και ότι, μη εκλεγέν από αυτόν, δια να τον αντιπροσωπεύση, δεν γνωρίζει και δεν δύναται να γνωρίζη «ούτε οποία η κατάστασις του τόπου, ούτε οποία η διαγωγή των διοικούντων προς τους διοικουμένους και οποία η εκ τούτου διάθεσις του λαού προς την εξουσίαν».»[2]

Ωστόσο, κατ’ απαίτηση του Γεωργίου του Α΄ «δια διαγγέλματος» και των βρετανών υποβολέων του στο Σύνταγμα του 1864 προβλεπόταν η ανασύστασή του. Παρά την προσπάθεια αναβίωσής του, τελικά στις 25-10-1865 δεκαέξι βουλευτές κατέθεσαν πρόταση στην Βουλή με σκοπό «... να καταργηθή το σώμα τούτο, ούτινος η δημιουργία, από των πρώτων ημερών, κατέστη λαομίσητος.»[3]Η πρόταση έγινε δεκτή με πλειοψηφία 3/4 και με τον νόμο ΡΙΒ' της 25ης-11-1865 καταργήθηκαν τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Από τα σκουπίδια της ιστορίας έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911. Η ίδια η αναθεώρηση ήταν μια πολιτική παρωδία. Ήταν η ανοιχτή προδοσία των λαϊκών προσδοκιών που είχαν ξεσπάσει με το κίνημα του 1909 και αποζητούσαν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον ξενοκίνητο θεσμό της μοναρχίας. Εκεί όπου οι λαϊκές μάζες ζητούσαν Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα για να απαλλαγεί ριζικά η χώρα από την μοναρχία και τους θεσμούς της, ο Βενιζέλος, πιστός στις προσταγές των Βρετανών, προχώρησε σε αναθεωρητική βουλή για να μην αναθεωρηθούν οι βασικές διατάξεις του Συντάγματος του 1864, που προστάτευαν τον θεσμό της μοναρχίας. Για να μην χάσουν δηλαδή τα βρετανικά συμφέροντα τον τοποτηρητή της εθνικής υποτέλειας των Ελλήνων.

Στις 25 Απριλίου 1911 κατετέθη στην Βουλή η τρίτη έκθεση της επί της Αναθεωρήσεως του Συντάγματος Επιτροπής, η οποία είχε ως Πρόεδρο τον Στέφανο Δραγούμη και ως Εισηγητή τον βουλευτή Αττικοβοιωτίας, Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, τον μετέπειτα πρώτο Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στην εισαγωγή αυτής της έκθεσης σημειώνεται ότι: «Το Συμβούλιον όμως της Επικρατείας, ούτινος έχει ανάγκη η σημερινή διοίκησις, κοινόν έχει μετά του παλαιού μόνον την ονομασίαν και ουδέν πλέον» και αναπτύσσει επιχειρήματα υπέρ της αναγκαιότητας του θεσμού.

Η προσπάθεια του Βενιζέλου να επαναφέρει το θεσμό του ΣτΕ συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε:

Π. Κασσίμης: «Είναι θεσμός λαομίσητος, αντίκειται στο δημοκρατικόν πνεύμα… Το Συμβούλιον της Επικρατείας θα είνε ο τάφος του θάρρους και του ανδρισμού των πολιτικών ανδρών, τούτο σημαίνει μείωσιν των εθνικών δυνάμεν, θα καταψηφίσω τον θεσμόν μετά του αυτού αγρίου φανατισμού, μεθ’ ου θα καταψηφίζω πάντα θεσμόν τείνοντα εις περιορισμόν των λαϊκών ελευθεριών, της λαικής αναπτύξεως και εις δημιουργίαν τιμαριωτικών συνθέσεων εν δημοκρατουμένη πολιτεία, ως η ημετέρα.»[4]

Ι. Πατσουράκος: «Αναξιοπρεπές είνε να συζητή ήδη η Βουλή επί θεσμού, δις δοκιμασθέντος και καταπέσαντος. Μόνον απολυταρχική Κυβέρνησις ηδύνατο να εισηγηθή και να υποστηρίξη πάλιν τοιούτον θεσμόν… Εν τη Ελληνική δε αρχαιότητι υπήρχε τοιούτον συμβούλιον αλλά μόνον επί απολυταρχίας… Ιδρύθη, κατηργήθη, ιδρύεται και πάλιν ήδη, αλλά θα καταργηθή και πάλιν. Και θα καταργηθή, ουχί βεβαίως δι’ εξεγέρσεως ειρηνικής.»[5]

Ένας από τους υπέρμαχους της ανασύστασης του ΣτΕ, ο Π. Μυρλόπουλος έλεγε: «Επανελήφθησαν κατά του θεσμού όσα και άλλοτε. Αλλά τότε είχον λόγον. Νυν όχι. Η Συνέλευσις του 64, η καθιερώσασα τους άκρως φιλελεύθερους θεσμούς, οίτινες μας διέπουν σήμερον, απέρριψε δια ψήφων 2 τον θεσμό του Συμβουλίου. Κατεδίκασεν αυτόν ως δήθεν αντικείμενον εις το φιλελεύθερον καθεστώς. Και όμως θα ήτο φραγμός κατά των ακολασιών του καθεστώτος τούτου. Διότι αύται μας έφερον εις ο σημείον ευρισκόμεθα σήμερον, πιστεύω τούτο αδιστάκτως, η τρομερά και πρόδηλος κατάχρησις, η καταστρατήγησις και εκμετάλλευσις του άνευ ουδενός περιορισμού φιλελευθέρου τούτου καθεστώτος εδημιούργησε την δυστυχίαν της νέας Ελλάδος.»[6]

Αυτή ήταν η ουσία της λογικής πίσω από την ανασύσταση του ΣτΕ. Η Ελλάδα της εποχής ήταν πολύ φιλελεύθερη(!) και δεν το άντεχε. Η πολύ ελευθερία έβλαπτε τον τόπο και δημιουργούσε «καθεστώς ακολασίας». Έπρεπε λοιπόν να ενισχυθεί η εκτελεστική εξουσία έναντι της Βουλής και για νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο χρειαζόταν το ΣτΕ: «Φιλελεύθερος, ενισχυτικός της αυτοτέλειας της Εθνικής αντιπροσωπείας, της δυνάμεως και της εξουσίας του Υπουργού – εξασφαλίζων την νομιμότητα της εξουσίας ταύτης – φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας θα είνε το Συμβούλιον.»[7]

Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, προβλέφθηκε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1911, όπου ανάμεσα στα άλλα προβλεπόταν ότι «η γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν είναι υποχρεωτική δια τον  Υπουργόν» (άρθρο 84) και «τα τακτικά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται δια βασιλικού διατάγματος προτάσσει του Υπουργικού Συμβουλίου» (άρθρο 86). Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο «φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας» ιδρύθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης και του βασιλιά.

Μπορεί το ΣτΕ να ιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1911, αλλά για μια σειρά ιστορικούς λόγους δεν άρχισε να λειτουργεί παρά το 1929. Η Ελλάδα έως τότε είχε περάσει μια ολόκληρη δεκαετία συνεχών πολέμων, τον «εθνικό διχασμό» όπου η άρχουσα τάξη χωρίστηκε σε δυο μερίδες ανάλογα με τις εξαρτήσεις της από τους μεγάλους αντιπάλους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, την μικρασιατική καταστροφή του ελληνισμού για χάρη κυρίως των αγγλογαλλικών βλέψεων στην περιοχή και βρισκόταν μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση και χρεοκοπία της. Αυτήν ακριβώς την στιγμή «θυμήθηκε» ο Βενιζέλος την σύσταση του ΣτΕ.

Ο λόγος που έσπρωξε τον Βενιζέλο στην ίδρυση του ΣτΕ το 1929 τον εξηγεί ο ίδιος στην ομιλία του κατά την πρώτη συνεδρίαση της 17ης Μαΐου: «Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.»[8]

Με άλλα λόγια χρειαζόταν η κυβέρνησή του μια βιτρίνα νομιμοφάνειας που θα έπειθε τον ελληνικό λαό ότι υπάρχει «κράτος δικαίου». Σε μια εποχή όπου η συνταγματική νομιμότητα είχε πάει κατά διαόλου και οι κυβερνήσεις αυθαιρετούσαν επιβάλλοντας αναγκαστικούς νόμους. Ο Βενιζέλος ήταν εχθρός της δημοκρατικής έννομης τάξης, δεν καταλάβαινε γιατί θα πρέπει να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στο κοινοβούλιο και στους συνταγματικούς κανόνες. «Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκόμενη υπό την πλήρη εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας, η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκην να μη δυσαρεστήση τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μη διακινδυνεύση η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών… Πρέπει και εις την εκ της πλειοψηφίας τής Βουλής σχηµατιζοµένην Κυβέρνησιν νά δοθή µείζων ελευθερία κινήσεως. Πρέπει να δύναται να θέτη Νόµους, αφού γνωµοδοτήσουν επ' αυτών τό Οικονοµικόν Συµβούλιον καί το Συµβούλιον τής Επικρατείας.»[9] 

Να γιατί ήθελε στην πραγματικότητα το ΣτΕ ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Άλλωστε την εποχή εκείνη τον είχε συνεπάρει το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία. Γι’ αυτό και είχε φροντίσει από την 23^ηνΣεπτεμβρίου 1928 να υπογράψει με τον ίδιο τον Μουσολίνι στην Ρώμη το Ελληνοϊταλικό σύμφωνο φιλίας. «Το φασιστικόν καθεστώς επεφύλαξεν εξαιρετική υποδοχήν εις τον Έλληνα πρωθυπουργόν, εις τον οποίον απενεμήθη και το ανώτατον ιταλικόν παράσημον,» όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος και φίλος του Βενιζέλου Γρ. Δαφνής.[10] Βέβαια, ο Βενιζέλος δεν ακολουθούσε απλά μια δική του ανεξάρτητη πολιτική, αλλά εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα Βρετανικά συμφέροντα, που δεν έπαψε να υπηρετεί έως τον θάνατό του. Η Βρετανία εκείνη την εποχή έσπρωχνε την Ελλάδα σε διαχυτικές σχέσεις με το καθεστώς Μουσολίνι, μήπως και αποσπάσει τον Ντούτσε από τις αγκάλες του Χίτλερ, τουλάχιστον όσον αφορά την λεκάνη της Μεσογείου.

Κι έτσι επιτρεπόταν στον Βενιζέλο να ονειρεύεται μια φασιστική Ελλάδα κατά το πρότυπο της Ιταλίας του Μουσολίνι. Το 1933 σε μια στιχομυθία ανάμεσα στον Πλαστήρα και στον Βενιζέλο, όπου ο πρώτος ανακοινώνει στον δεύτερο την πρόθεσή του να επιβάλλει στην Ελλάδα δικτατορία, όμοια μ’ αυτήν της φασιστικής Ιταλίας με το επιχείρημα ότι «θα κάνουμε ότι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει,» ο Βενιζέλος αρκέστηκε να του πει: «Η Ιταλία πηγαίνει καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ.»[11]

Η στάση των ελληνικών δικαστηρίων μπρος στις απανωτές παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης ήταν απολύτως συμβιβαστική. Τον δρόμο άνοιγε, ως συνήθως, ο Άρειος Πάγος, ο οποίος δικαιολόγησε την προσφυγή στα αναγκαστικά διατάγματα υποστηρίζοντας ότι σε περίπτωση άμεσης απειλής κατά του κράτους – που αποτελεί τον «υπέρτατο» νόμο – η εκτελεστική εξουσία έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να εκδίδει αναγκαστικά διατάγματα με περιεχόμενο νόμου, ακόμη κι αν παραβιάζονται ρητές συνταγματικές διατάξεις.[12] Έτσι, «η ελληνική νομολογία των δεκαετιών του 1920 και του 1930 κατασκεύασε ένα δίκαιο ανάγκης, με γνώμονα το οποίο ανέχθηκε την προσφυγή σε μιαν αυτόνομη κυβερνητική νομοθεσία, της οποίας η εκτελεστική εξουσία έκανε συχνά χρήση, κατά τρόπο δυσανάλογο προς τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης συγκυρίας.»[13]

Η «κατάσταση πολιορκίας» με βάση την οποία επέβαλε το 1924-25 την δικτατορία του ο Πάγκαλος, η δικτατορία του στρατηγού Κονδύλη το 1935 με το ψευτοδημοψήφισμα που έφερε πίσω τον βασιλιά, αλλά και η δικτατορία της 4^ης Αυγούστου του Μεταξά (1936-1941), βασίστηκαν σε αναγκαστικούς νόμους και βασιλικά διατάγματα που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τόσο ο Άρειος Πάγος, όσο και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει: «Τα δυο διατάγματα με τα οποία οι Γεώργιος και Μεταξάς κήρυσσαν τη δικτατορία ήταν και τυπικά άκυρα… Παρ’ όλα αυτά δε βρέθηκε ούτε ένα δικαστήριο, ούτε ένας δικαστής να διακηρύξει την αντισυνταγματικότητα των διαταγμάτων της δικτατορίας. Όταν εκατοντάδες απλοί Έλληνες πήγαιναν στην εξορία, βασανίζονταν, πέθαιναν γιατί δεν δέχονταν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Μανιαδάκη και των χαφιέδων του, δε βρέθηκε ούτε ένας «φρουρός της νομιμότητος» να αντιταχθεί, με θυσία της θέσης του ή και της προσωπικής του, σε ανάγκη, ελευθερίας, στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας.»[14]

Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα. Η κατάλυση ακόμη κι αυτού του μισερού και μίζερου κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι κυβερνούν με σωρεία αναγκαστικών νόμων που σήμερα ονομάζονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και η αναγωγή σε «υπέρτατο νόμο» της θέλησης και των προσταγών από την τρόικα έχουν βρει την πλήρη δικαίωσή τους από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο σε βαθμό κακουργήματος. Να μου το θυμηθείτε: δεν είναι μακριά η μέρα όπου το ΣτΕ θα νομολογήσει υπέρ της επίσημης κατάλυσης του ελληνικού κράτους υπέρ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της κατάλυσης και των τελευταίων τυπικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού σ’ αυτόν τον τόπο που μόνο οι αγωνιστές Έλληνες επιμένουν να θεωρούν και να υπερασπίζονται σαν πατρίδα.

Τόσο το ΣτΕ, όσο και ο Άρειος Πάγος, έχουν πάψει προ πολλού να εκφράζουν τον ελληνικό λαό. Αντίθετα σαν θεσμοί είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό, του οποίου έχει απομείνει μόνο το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 120) για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα δικαιώματά του σ’ αυτόν τον τόπο.

---

[1] Θεοδώρου Φλογαίτου, Εγχειρίδιον Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνησι, 1879, σ. 110 (υποσημείωση).

[2] Γ. Αγγελίδη, «Καθίδρυσις και Κατάλυσις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί Όθωνος», Αρχείον Δ. Καλλιτσουνάκη, Αθήνα, 1956, σελ. 651.

[3] Γιάννη Αγγελίδη, «Ιστορικά για το Συμβούλιο της Επικρατείας 1864-1865», Τιμητικός Τόμος του Σ.τΕ, Αθήνα: 1979, Ι, σ. 87.

[4] Πρακτικά της Βουλής (Διπλή Αναθεωρητική), Εν Αθήναις, 1911, σ. 1077-1078.

[5] Ό. Π., σ. 1082.

[6] Στο ίδιο.

[7] Ό.Π., σ. 1083.

[8] Ελεύθερον Βήμα της 18ης Μαΐου 1929.

[9] Σ. Στεφάνου, Ελευθερίου Βενιζέλου Πολιτικαί Υποθήκαι, Αθήναι, 1965, σ. 115.

[10] Γρηγορίου Δαφνή, Η Ελλάς Μεταξύ Δυο Πολέμων, 1923-1940, Αθήνα, 1965, Β, σ. 52.

[11] Ό. Π., σ. 183.

[12] Απόφαση Αρείου Πάγου υπ’ αρίθμ. 93 του 1919.

[13] Νίκος Αλιβιζάτος, Οι Πολιτικοί Θεσμοί σε Κρίση 1922-1974. Όψεις της Ελληνικής Εμπειρίας, Αθήνα, 1995, σ. 81.

[14] Σπύρου Λιναρδάτου, 4^η Αυγούστου, Αθήνα, 1966, σ. 39-40.

Διαβάστε περισσότερα...

Λουκέτο στην «Κατσέλη»: Άλλο ένα «success story»

Πηγή: Αριστερή Διέξοδος

Περίπου 500 εργαζόμενοι - συν περίπου άλλοι τόσοι συνεργαζόμενοι που πλήττονται άμεσα - της εταιρείας Nutriart (πρώην Κατσέλης) ενημερώθηκαν ξαφνικά την Παρασκευή πως μένουν άνεργοι. Την ίδια ημέρα, το εργοστάσιο της εταιρείας στο Μενίδι ανέστειλε τη λειτουργία του. Την Τρίτη έγινε γνωστό πως η Nutriart κατέθεσε αίτηση κήρυξης σε πτώχευση στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Οι εργαζόμενοι πάντως δηλώνουν αποφασισμένοι να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο στο Μενίδι και να πάρουν πίσω τις δουλειές τους, ενώ σε μήνυμά τους προς την κυβέρνηση τονίζουν πως «η ανάπτυξη έρχεται με ανοιχτά εργοστάσια» και όχι με επιπλέον ανέργους. 

Πηγή: www.tvxs.gr 

Σε ανακοίνωσή της για το «λουκέτο», η εταιρεία Nutriart εξηγεί πως «η επιδείνωση της κρίσης, ταυτόχρονα με τις μεγάλες καθυστερήσεις που υπήρξαν στην οριστικοποίηση, σύναψη και υλοποίηση των συμφωνιών χρηματοοικονομικής αναδιάρθρωσης με τις τράπεζες, επιβάρυναν σε μεγάλο βαθμό την οικονομική κατάσταση της εταιρείας, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα η εταιρεία να μην είναι σε θέση πλέον να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις της».

Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους δηλώνουν ξαφνιασμένοι από την απόφαση. Όπως δηλώνει στο tvxs.gr ο εκπρόσωπος του σωματείου των εργαζομένων Κατσέλη Γιώργος Αρβανίτης, ξέραμε ότι υπήρχαν προβλήματα τα τελευταία δύο χρόνια, είχαμε και εμείς πρόβλημα στη μισθοδοσία, όμως τον τελευταίο ενάμιση μήνα, η εταιρεία με κάποιες προωθητικές ενέργειες είχε πάρει τα πάνω της στο θέμα των πωλήσεων.

Οι εργαζόμενοι ενημερώθηκαν ότι θα λαμβάνουν κανονικά τους μισθούς τους μέχρι τις 17 Σεπτεμβρίου. Την επόμενη ημέρα συζητείται στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών η αίτηση κήρυξης σε πτώχευση της εταιρείας. Όμως αυτό, όπως είναι λογικό, δεν είναι αρκετό γι’ αυτούς: Εμείς απαιτούμε και διαλαλούμε απντού: ανοιχτό εργοστάσιο, θέσεις εργασίας για όλους, να μην χαθεί καμία σύμβαση, τονίζει ο κ. Αρβανίτης.

Όπως σημειώνει, δεν νοείται τόσο μεγάλα brand name όπως η Αλλατίνη και ο Κατσέλης να φύγουν εκτός αγοράς. «Εμείς είμαστε κάθετοι και όλοι μαζί ενωμένοι ζητούμε απάντηση στο ερώτημα: γιατί τώρα και γιατί ξαφνικά;». Ο ίδιος εκφράζει την έκπληξή του που η εταιρεία δεν προχώρησε στην κίνηση αυτή πριν από περίπου ένα χρόνο, όταν υπήρχαν αποδεδειγμένα οικονομικά προβλήματα, αφού τους οφείλονταν τα δεδουλευμένα τεσσάρων μηνών, τα οποία τελικά αποπληρώθηκαν τον περασμένο Ιανουάριο.

«Είμαστε 500 οικογένειες και θα μείνουμε στο δρόμο», τονίζει ο εκπρόσωπος και προσθέτει: «Είναι κρίμα και θα πρέπει να αναλογιστούν όλοι οι φορείς που κοιτούν τα προβλήματα αυτής της χώρας, που με τους δήθεν ανασχηματισμούς νομίζουν ότι κάνουν κάτι: οι εργαζόμενοι του Κατσέλη λένε ανοίξτε τα εργοστάσια, δουλέψτε για να έχουμε ανάπτυξη». 

Πάντως, όπως διευκρινίζει ο κ. Αρβανίτης, δεν υπάρχει καμία σκέψη αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου από τους εργαζόμενους, όπως στην περίπτωση της ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη. «Εμείς δεν θέλουμε να μπλέξουμε με επιχειρηματίες, είμαστε εργαζόμενοι. Αν φτάσουμε στο «λουκέτο» η μόνη λύση είναι η αποζημίωσή μας», σημειώνει.

Το πρωί της Τρίτης οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν διαμαρτυρία έξω από το εργοστάσιο στο Μενίδι. Μάλιστα, σύμφωνα με τον εκπρόσωπό τους, θα διεκδικήσουν την επαναλειτουργία του εργοστασίου με καθημερινές πορείες και διαδηλώσεις.

Διαβάστε περισσότερα...

7 χρόνια κάθειρξη για τον Μπερλουσκόνι

Πηγή: http://www.koutipandoras.gr

Επτά χρόνια φυλάκιση και δια βίου αποκλεισμό από κάθε δημόσιο αξίωμα επέβαλε στον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι το Δικαστήριο του Μιλάνου, κρίνοντάς τον ένοχο για ερωτική συνεύρεση επί πληρωμή με ανήλικη και κατάχρηση της εξουσίας.

Η ετυμηγορία προσθέτει ένα ακόμη βάρος στον Ιταλό πρωθυπουργό Ενρίκο Λέτα, του οποίου η εύθραυστη κυβέρνηση συνεργασίας υποστηρίζεται από το το κεντροδεξιό κόμμα του Μπερλουσκόνι «Λαός της Ελευθερίας».

Ο Μπερλουσκόνι κρίθηκε ένοχος για το λεγόμενο σκάνδαλο «Ρούμπι-γκέιτ», για το οποίο κατηγορείται ότι συνευρέθηκε ερωτικά επί πληρωμή με την Μαροκινή ανήλικη τότε χορεύτρια νυχτερινού κέντρου Καρίμα ελ Μαχρούγκ, γνωστή ως Ρούμπι.

Οι τρεις ένορκοι, όλες γυναίκες, έκριναν επίσης ένοχο των 76χρονο πρώην πρωθυπουργό για κατάχρηση της εξουσίας του, ζητώντας την απελευθέρωση της Ρούμπι, όταν εκείνη συνελήφθη για ξεχωριστή υπόθεση κλοπής.

Μέχρι στιγμής ο «Καβαλιέρε» δεν θα εκτίσει κάποια από τις ποινές, εκτός αν επικυρωθούν και κατόπιν εφέσεως. Οι συνήγοροι του Μπερλουσκόνι αναμένεται να κάνουν προσφυγή στο Εφετείο του Μιλάνου.

«Πρόκειται για εξωπραγματική ετυμηγορία αλλά κατά κάποιο τρόπο την αναμέναμε», σχολίασε ο συνήγορος υπεράσπισης του Καβαλιέρε, Νικόλο Γκεντίνι.

Αργότερα, είναι πιθανό να εκδοθεί γραπτή ανακοίνωση του ιταλού κεντροδεξιού πρώην πρωθυπουργού, στο οποίο αναμένεται να χρησιμοποιήσει ιδιαίτερα υψηλούς τόνους.
Στα πρώτα σχόλιά τους τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για «σκληρή απόφαση».

Οι πρώτες αντιδράσεις

«Στην Ιταλία σήμερα πέθανε το κράτος δικαίου», δήλωσε ο κεντροδεξιός βουλευτής Φαμπρίτσιο Τσικίτο σχολιάζοντας την απόφαση του δικαστηρίου του Μιλάνου.

«Οι δικαστές ενοχοποίησαν τα εννέα εκατομμύρια Ιταλών που ψήφισαν τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, θυμίζει αποφάσεις στρατοδικείων», πρόσθεσε ο Τσικίτο.

Έξω από το δικαστήριο του Μιλάνου συγκεντρώθηκαν μέλη του κινήματος Πέντε Αστέρων που αμφισβήτησαν ηχηρά την Ντανιέλα Σαντανκέ, από τις στενότερες συνεργάτιδες του Μπερλουσκόνι, η οποία χαρακτήρισε «ντροπή» την απόφαση των δικαστών.

Διαβάστε περισσότερα...