Παρέμβαση του Αλέκου Χαλβατζή, πρώην στελέχους της ΚΝΕ και του ΚΚΕ

Πηγή: Αλέκος Χαλβατζής

«Σύντροφοι, είναι απέραντη η σοσιαλιστική πατρίδα, κι όμως άλλος τόπος για υποχώρηση δεν υπάρχει! Πίσω μας είναι η Μόσχα…»*

*Τα λόγια αυτά αποδίδονται σε έναν πολιτικό επίτροπο του Κόκκινου Στρατού και απευθύνονταν το 1941 σε μονάδα εφέδρων υπερασπιστών της Μόσχας, σε κρίσιμο σημείο της πολιορκίας λίγο πριν την ανατροπή της και την έναρξη της σοβιετική αντεπίθεσης.

Στην παρούσα ανάρτηση δεν έχω την πολυτέλεια –από πλευράς χρόνου, χώρου και ιεράρχησης θεμάτων– να αναφερθώ αναλυτικά σε διάφορα γεγονότα που μεσολάβησαν από την προηγούμενη πριν 13,5 μήνες (18/2/2012). Ούτε φυσικά θα αναφερθώ στον οχετό που (απολύτως προβλέψιμα και αναμενόμενα) μου απευθύνθηκε μετά από αυτή την τελευταία ανάρτηση. Κάνω μόνο μια διευκρίνιση μιας και αρκετοί από τους “ευγενέστατους σχολιαστές” μου με κατηγόρησαν αφενός για «μεγαλομανία», «εγωπάθεια» κλπ επειδή μιλάω σε πρώτο ενικό και αφετέρου ως συμμέτοχο σε κάποια τεράστια «αντικομματική συνωμοσία». Διευκρινίζω λοιπόν ότι συνεχίζω να μιλάω σε πρώτο ενικό γιατί –καλώς ή κακώς– εξακολουθώ να μην εκπροσωπώ κανέναν άλλο ούτε να εκπροσωπούμαι από κανέναν άλλο, πέραν από τον εαυτό μου. Εξακολουθώ επίσης να τοποθετούμαι δημόσια, αποκλειστικά μέσα από το blog μου,http://www.alekosch.wordpress.com και πάντα επώνυμα και υπεύθυνα.

Όλο το διάστημα που μεσολάβησε δεν έκανα καμία δημόσια παρέμβαση γιατί θεωρούσα ότι η πρωτοβουλία ανήκε –τη συγκεκριμένη περίοδο– στους χιλιάδες υγιώς σκεπτόμενους και δρώντες συντρόφους μου που παραμένουν και επίσημα στις γραμμές του ΚΚΕ.

***

Αυτή τη στιγμή δε θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ αναλυτικά ούτε στο περιεχόμενο των Θέσεων-Σχεδίων (Προγράμματος-Καταστατικού) της ΚΕ του ΚΚΕ ενόψει του 19^ουΣυνεδρίου του, για πολλούς λόγους, δυο από τους οποίους είναι οι εξής:

• Αποτελούν κατά βάση απλώς αναδρομική νομιμοποίηση των εκτροπών που ζύμωνε και υλοποιούσε από χρόνια η πλειοψηφική (πλέον) φράξια που κουμαντάρει την ΚΕ του ΚΚΕ και όλο το Κόμμα (στη συνέχεια και χάριν συντομίας αναφέρονται ως«τιμονιέρηδες»). Τις εκτροπές αυτές, τις έχω ήδη καταγγείλει τόσο μέσα στο Κόμμα –όσο παρέμενα μέλος του– όσο και –στη συνέχεια– δημόσια σε προηγούμενες αναρτήσεις στο blog μου.

• Επιπλέον στον Δημόσιο Προσυνεδριακό Διάλογο που ολοκληρώθηκε σήμερα (η ημερομηνία υποβολής άρθρων έχει κλείσει από τις 15/3) και παρά τις μεθοδεύσεις φίμωσης (επιφυλάσσομαι να αναλύσω σε μελλοντικό post) εκφράστηκε μια αξιοθαύμαστη αντίθεση στα σχέδια των τιμονιέρηδων για μετάλλαξη του ΚΚΕ. Η αντιπαράθεση αυτή αποτελεί γεγονός πρωτόγνωρο στην ιστορία του ΚΚΕ και για  την ιστορία του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος γεγονός τουλάχιστον σπάνιο. Εκφράστηκε σε ποσοστό 20-25% απόλυτη απόρριψη των Θέσεων-Σχεδίων και συναγερμός για την πορεία του Κόμματος ενώ άλλο ένα 10-15% εξέφραζε σοβαρή ανησυχία άσχετα με το ότι δεν διευκρίνιζε ρητά αν επιπλέον απορρίπτει-καταψηφίζει. Δηλαδή 1/3 όσων πήραν το θάρρος να τοποθετηθούν δημόσια εξέφρασε τουλάχιστον μια σοβαρή κριτική. Φυσικά και φυσιολογικά καθεμιά από τις κριτικές τοποθετήσεις είχε το χαρακτήρα της, σε διάφορες πλευρές εξέφραζαν και διαφορετικές μεταξύ τους εκτιμήσεις, με κάποιες πλευρές προσωπικά δεν μπορώ να συμφωνήσω, παρόλα αυτά στη συντριπτική πλειοψηφία τους χαρακτηρίστηκαν από προσπάθεια υπεράσπισης του Μαρξισμού-Λενινισμού, ορθολογισμό, νηφαλιότητα, τιμιότητα και ειλικρίνεια. Και όλα αυτά έγιναν, καταρχήν, από απλά μέλη του Κόμματος, παρά και ενάντια στην εικόνα ομοφωνίας που χτίζουν οι τιμονιέρηδες και που τυπικά τουλάχιστον έχει εκφραστεί –τα τελευταία χρόνια– και με ομοφωνίες της ΚΕ ή άλλων σωμάτων. Όλη αυτή η κριτική έχει καταδείξει ότι Θέσεις–Σχέδια αποτελούν ένα διάτρητο συνονθύλευμα που έχει ήδη καταρρεύσει, αποτελούν ένα άταφο πτώμα.

Είναι αστείες οι κατηγορίες οτι, δήθεν, τεκμηριώνεται φραξιονισμός όσων εκφράζουν διαφωνία με τις Θέσεις επειδή, λέει, «οι διαφωνούντες γράφουν τα ίδια, σαν από καρμπόν». Αν πεις σε δέκα αγνώστους ότι ένα μαύρο άλογο είναι καναρίνι, τι θα σου απαντήσουν; Δε θα σου απαντήσουν όλοι ότι: α) κάνεις πλάκα β) είναι άλογο γ) είναι μαύρο;

Φράξια σημαίνει κόμμα μέσα στο κόμμα, με δομή, πειθαρχία, γερά πατήματα στην ηγεσία, ενιαίο σχέδιο. Πιστεύει κάποιος σοβαρός άνθρωπος ότι αυτοί που διαφωνούν με τις Θέσεις διαθέτουν κάτι τέτοιο;

Αν, ω φωτισμένοι τιμονιέρηδες, υπήρχε φράξια –πέρα από τη δική σας– που ήθελε να προωθήσει άλλη πολιτική πλατφόρμα, δεν θα φρόντιζε να την προωθήσει αμέσως στο Δημόσιο Διάλογο προκειμένου να διαμορφώσει κλίμα-συσχετισμούς πριν ολοκληρωθούν οι συνελεύσεις των ΚΟΒ? Ακόμα και εσείς όμως ξέρετε ότι με φραξιονισμό μπορείς να κυριεύσεις ένα κόμμα αλλά αναπόφευκτα επιπλεόν θα το σμπαραλιάσεις. Δεν μπορείς όμως να το διορθώσεις, ούτε να το σώσεις.

Στο Δημόσιο Διάλογο είναι καταφανές οτι δεν έγινε αυτό, αντίθετα σιγά-σιγά κάποιοι –και μάλιστα απλά μέλη που ποτέ δεν πέρασαν από υψηλόβαθμες θέσεις– έκαναν αυθόρμητα την αρχή και στην πορεία δημιουργήθηκε μια χιονοστιβάδα όταν και άλλοι σύντροφοι ένοιωσαν ότι δεν είναι τρελοί, όπως προσπαθούσατε να τους πείσετε με την υποτιθέμενη ιδεολογικο-πολιτική μονολιθικότητα που πουλάτε τα τελευταία χρόνια.

***

Από καιρό προβληματιζόμουν για το πότε και με ποια θεματολογία θα ήταν ωφελιμότερο για την υπεράσπιση της φυσιογνωμίας του Κόμματος και την υπόθεση της εργατικής τάξης να καταθέσω τους προβληματισμούς μου.

Αποφάσισα να το κάνω μετά την ολοκλήρωση της υποβολής άρθρων για το Δημόσιο Διάλογο. Με πρόλαβαν όμως οι εξελίξεις: η ενορχηστρωμένη επίθεση (με τσουβάλιασμα διαστρέβλωση, ψέματα και αισχρές αστήρικτες κατηγορίες) των τιμονιέρηδων προς τους συντρόφους που τόλμησαν να τους αμφισβητήσουν. Αυτή η επίθεση δε με ξάφνιασε. Απλά περίμενα πριν τοποθετηθώ να κατακάτσει ο πρώτος κουρνιαχτός.

Όπως είπα και πριν, έτσι και αλλιώς, δεν αποτελούσε ουσιαστικό ανασταλτικό παράγοντα για να τοποθετηθώ κάποιος φόβος ότι θα με κατηγορήσουν  ότι «εκθέτω το Κόμμα», αφενός γιατί δεν ισχύει, όπως έχω ξαναγράψει από καιρό οι τιμονιέρηδες το εκθέτουν με την απαράδεκτη γραμμή και πρακτική που έχουν επιβάλει,  και αφετέρου επειδή «ο βρεμένος τη βροχή δεν την φοβάται».

Οι εξελίξεις όμως των τελευταίων ημερών δίνουν και σε αυτό μια καινούργια διάσταση. Θα είναι πλέον τραγελαφικό να ισχυριστεί κάποιος καλοθελητής ότι εγώ πχ «εκθέτω το ΚΚΕ» στον ταξικό εχθρό μιλώντας δημόσια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αστικός τύπος ως την προηγούμενη εβδομάδα ελάχιστα και τυπικά είχε ασχοληθεί με το Συνέδριο (μόνο η «ισκρα» είχε, για τους δικούς της λόγους, κάνει σχετικά παιχνίδια) παρά την πρωτοφανή αντιπαράθεση στο Δημόσιο Διάλογο για την οποία στο παρελθόν θα έκαναν καθημερινό πάρτι. Αυτό άλλαξε όμως με επιλογή των τιμονιέρηδων όταν στις 23/3 δημοσιεύτηκαν οι εκτιμήσεις της ΓΓ για «αγράμματους» και του μέλους του ΠΓ Γ.Μαρίνου για φραξιονισμό κλπ. Και φυσικά πολύ περισσότερο όταν στις 28/3 (προφανώς καθ’ υπόδειξη των προϊσταμένων) του ο ΠΜ μέλος της ΚΕ κατήγγειλε δημόσια 3 μέλη του Κόμματος (και μάλιστα με τα ονόματα τους) ως συνειδητά όργανα (πράκτορες) της αστικής τάξης. Με μόνες αποδείξεις απλώς και μόνο τις απόψεις που εξέφρασαν στο διάλογο και χωρίς μέχρι τώρα τουλάχιστον, να έχει δημοσιευτεί κάποια, έστω προσχηματική, σχετική απόφαση συλλογικού οργάνου. Το μπαράζ συνεχίστηκε τόσο με άρθρα και ομιλίες στελεχών (εκτός φυσικά διαδικασίας προσυνεδριακού διαλόγου) όσο και με κάποια “προφητικά” (αν δεχτούμε ότι όντως έχουν γραφτεί πριν τις 15/3) άρθρα διάφορων καλοθελητών μέσα στον προσυνεδριακό διάλογο.

Αυτό το κλίμα –και μάλιστα δημόσιας– πρακτορολογίας έχει πολλές δεκαετίες να δημιουργηθεί στο Κόμμα. Ακόμα και μπροστά στο 13^ο Συνέδριο που οδήγησε στη διάσπαση του ΚΚΕ μπορεί δικαίως ή αδίκως να ανταλλάχτηκαν οξείς πολιτικοί χαρακτηρισμοί («αναθεωρητές», «οπορτουνιστές», «σταλινικοί», «σκληροπυρηνικοί» κα) αλλά όχι τέτοιες αστυνομικές κατηγορίες.

***

Πέρα από την προσπάθεια χειραγώγησης του Δημόσιου Διαλόγου (επιφυλάσσομαι να αναπτύξω σε επόμενη δημοσίευση), είναι φανερό ότι αντίστοιχη προσπάθεια έγινε και στην εσωκομματική διαδικασία.

Προλαβαίνω όσους θα σπεύσουν να μιλήσουν για φράξιες που, δήθεν, μου εξασφαλίζουν πληροφορίες σημειώνοντας ότι το συμπέρασμα προκύπτει από στοιχεία προσβάσιμα στον καθένα. Ένα παράδειγμα: εδώ και χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία, καλλιεργείται από τους τιμονιέρηδες ένα νοσηρό κλίμα φόβου, και καχυποψίας με στόχο να ελέγξουν το Κόμμα είτε άμεσα με το φόβο της καθοδήγησης-κυρώσεων είτε με το φόβο του εχθρού («Καραμανλής ή τάνκς»). Αυτό το κλίμα καλλιεργήθηκε ακόμα και δημόσια με αρθρογραφία και παρεμβάσεις ανώτατων στελεχών για: «φραξιονισμό», «εισοδισμό», ευάλωτο τμήμα του κόμματος που επηρεάζονται από την αστική τάξη, «συστηματική διαφωνία», «εσωκομματική αντιπολίτευση» κλπ, ενώ πολλοί σύντροφοι έχουν διαγραφεί με αντίστοιχες στημένες κατηγορίες. ΌΜΩΣ το σοβαρότατο αυτό ιδεολογικό-πολιτικό-οργανωτικό θέμα αδικαιολόγητα απουσιάζει από τις Θέσεις (υπάρχει μόνο μια, από σπόντα σε εκτίμηση για την προπαγάνδα, αναφορά στο «φραξιονισμό μέσω internet» – ένας ακόμα απίστευτος όρος που αποτελεί άλλη μια παγκόσμια θεωρητική πατέντα τωντιμονιέρηδων). Η απουσία αναφοράς στο φλέγον αυτό θέμα χρησιμοποιήθηκε για να καλλιεργηθούν αυταπάτες σε μερίδα του κομματικού δυναμικού ότι  η ΚΕ (έστω σιωπηρά) αναδιπλώνεται και (τουλάχιστον προσωρινά) αναστέλλει το εσωκομματικό κυνήγι μαγισσών, παύει τις ακρότητες. Αυταπάτες που με τη σειρά τους αξιοποιήθηκαν για να αποσπαστεί από αρκετούς –μια έστω με κρύα καρδιά– υπερψήφιση των Θέσεων-Σχεδίων και έγκριση των πεπραγμένων της ΚΕ.

Παρόλα αυτά αφού ολοκληρώθηκε σχεδόν η εσωκομματική διαδικασία αλλά και η δυνατότητα απάντησης μέσω του Δημόσιου Διαλόγου οι τιμονιέρηδες «στο παραπέντε» του Συνεδρίου θέτουν το θέμα εκτός Θέσεων και μάλιστα όχι μόνο ακόμα πιο σφοδρά (μιλώντας πλέον πέρα από φραξιονιστές και για πράκτορες) αλλά και εντελώς δημόσια. Αν αυτό δεν είναι τουλάχιστον απαράδεκτη μεθόδευση, τότε τι είναι?

«Σύντροφοι, είναι απέραντη η σοσιαλιστική πατρίδα,

κι όμως άλλος τόπος για υποχώρηση δεν υπάρχει. Πίσω μας είναι η Μόσχα…»

Και εδώ έρχεται να κολλήσει η φράση που επέλεξα για τίτλο.

Υπάρχει –όπως φαίνεται– σημαντικός αριθμός καλοπροαίρετων συντρόφων οι οποίοι (κακώς) κατέληξαν –για ιστορικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης να εξαντλήσουμε εδώ– να θεωρούν, σχεδόν, ταμπού τη μη υπερψήφιση μιας πρόταση ανώτερου οργάνου. Υπάρχει παράλληλα –επίσης ιστορικά διαμορφωμένη– διάχυτη μια βαθιά –κάποιες φορές τυφλή– εμπιστοσύνη γενικά προς το Κόμμα. Αυτή η εμπιστοσύνη μπορεί να έχει υγιή βάση αλλά στην υπερβολή της αποδεικνύεται επικίνδυνη –ιδιαίτερα μάλιστα όταν καταχρηστικά και μεταφυσικά επεκτείνεται και στην ηγεσία του– αφού χαλαρώνει την επαγρύπνηση και την προσωπική ευθύνη κάθε κομμουνιστή. Στη βάση αυτή αλλά και λόγω της μεθόδευσης-εξαπάτησης που περιέγραψα αμέσως παραπάνω είναι λογικό να υποθέσουμε ότι (πέρα και εκτός από τους συντρόφους που ήδη καταψήφισαν ή/και επιπλέον εξέφρασαν με θάρρος στο δημόσιο διάλογο την αντίθεση τους στη μετάλλαξη του ΚΚΕ) αρκετά μέλη του Κόμματος σκέφτηκαν λίγο-πολύ με το ακόλουθο σχήμα:

«Εντάξει, τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τη γραμμή-πρακτική, ενώ επιπλέον αυτή η γραμμή επαναλαμβάνεται σε Θέσεις-Σχέδια προκειμένου να γίνουν ντοκουμέντα και αυτό είναι ανησυχητικό. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι αναστέλλονται οι διώξεις όσων κάνουν κριτική, ότι έστω σιωπηρά παύουν οι ακρότητες. Επομένως καλύτερα είναι να κάνω μεν κάποιες διακριτικές παρατηρήσεις αλλά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή ας μην καταψηφίσω γιατί έτσι “εκθέτω το Κόμμα”, “συμβάλω στην πόλωση”, “αδυνατίζω την ενότητα του”, “απογοητεύω τους πιο άπειρους συντρόφους” κλπ. Άλλωστε “όπως ξέρουμε” το Κόμμα κλυδωνίζεται αλλά ποτέ δε βυθίζεται. Η ζωή από μόνη της σε 1, 2, 3 χρόνια θα αποδείξει λάθος αυτή τη γραμμή και το Κόμμα θα βρει το δρόμο του. Εδώ είμαστε και εδώ θα ‘μαστε και τότε».

Προσωπικά θεωρούσα και θεωρώ αυτή της συλλογιστική σοβαρά εσφαλμένη. Το θέμα είναι ότι, πέρα από την προσωπική μου γνώμη, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών καταρρίπτει εντελώς αυτή τη συλλογιστική αφού αποδεικνύει ότι οι τιμονιέρηδες είναι αποφασισμένοι να ακρωτηριάσουν το Κόμμα προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η εξουσία τους ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι τελικά θα ελέγξουν μόνο τα απομεινάρια, τη σκιά του ΚΚΕ. Εξανεμίζεται λοιπόν ακόμα και αυτή η μεταφυσική και αστήρικτη, κατά τη γνώμη μου, ελπίδα ότι το Κόμμα αυτόματα και μαγικά, κάποτε, θα βρει το δρόμο του.

 ***

Θα πει κάποιος: «μα γιατί το κάνει αυτό η ηγεσία?», «δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι δε θα μείνει τίποτα?» «ότι τελικά δε θα μπορεί να ικανοποιηθούν ούτε τα τυχόν ιδιοτελή συμφέροντα αφού δε θα υπάρχει Κόμμα να ελέγξουν?».

Κι όμως γίνεται, και όμως εξηγείται και υπάρχουν πάμπολλα αντίστοιχα παραδείγματα που έχουν από αιώνες αποκρυσταλλωθεί στην συλλογική ανθρώπινη θυμοσοφία:

• η Πανδώρα με το κουτί
• ο μαθητευόμενος μάγος που νόμισε ότι μπορούσε να βάλει το διάβολο να δουλέψει για λογαριασμό του για να γίνει κυρίαρχος του κόσμου αλλά τελικά «τον πήρε ο διάολος» και δυστυχώς όχι μόνον του
• οι άπληστοι που έσφαξαν τη χήνα με τα χρυσά αυγά γιατί βιάζονταν και δεν τους έφτανε το ένα που γεννούσε κάθε μέρα
• η ψεύτικη μάνα, στο μύθο του Σολομώντα που δέχτηκε να πάρει έστω το μισό παιδί αφού δεν το αγαπούσε ούτε το πονούσε ενώ η αληθινή ήταν έτοιμη να το εγκαταλείψει αρκεί να έμενε ολόκληρο και ζωντανό.

Είναι προφανές ότι το Κόμμα ήδη κατρακυλάει στο γκρεμό και το θέμα είναι αν προλαβαίνει από κάπου να αρπαχτεί για να μην τσακιστεί.

Επιπλέον μέσα στο ανώμαλο και νοσηρό κλίμα: πρακτορολογίας, ιδεολογικής τρομοκρατίας και φοβικών εκβιασμών, μόνο παρωδία συνεδρίου μπορεί να γίνει. Το Συνέδριο πρέπει να αναβληθεί, να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι, να αποκατασταθεί έστω στοιχειωδώς η κομματική τάξη. Και σε εύλογο διάστημα να συγκληθεί εκ νέου.  Υπάρχει ανάλογο και στην πρόσφατη ιστορία του Κόμματος (τηρουμένων των αναλογιών) οι Θέσεις για το 9^ο Συνέδριο αποσύρθηκαν και ξαναγράφτηκαν μετά την δημοσίευση τους και την κριτική που δεχτήκαν.

Οι απλές εκκλήσεις προς τους τιμονιέρηδες χτυπούν εδώ και χρόνια σε τοίχο, δεν αρκούν. Η λύση μπορεί μόνο να επιβληθεί. Και κανείς άλλος δεν μπορεί να την επιβάλλει εκτός από τα μέλη του Κόμματος. Είναι καταφανές πλέον ότι η μόνη ελπίδα του Κόμματος είναι η άμεση, αποφασιστική, μέχρις εσχάτων αντίσταση των κομματικών μελών και στελεχών, μέσα στις ΚΟΒ και τα όργανα που ανήκουν. Πρέπει να μπει φραγμός στην καταστροφή.

Άλλος χρόνος για αναμονή, άλλος τόπος για υποχώρηση δεν υπάρχει!

Αλέκος Χαλβατζής, 2/4/2013