Θ. Συμβουλόπουλος: Όπου ξαναγυρίζει ο Δεληγιάννης.

του Θ. Συμβουλόπουλου

Από το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη το «Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» άντλησα το παρακάτω κείμενο. Κι αν στα ονόματα των πολιτικών της εποχής βάλουμε των σημερινών, τότε θα κατανοήσουμε γιατί και πόσο επιμελώς, δεν διδάσκονται στα σχολειά και τα πανεπιστήμιά μας η πραγματική ιστορία του τόπου μας.

Αντικαταστήστε λοιπόν στο όνομα Δεληγιάννης το Τσίπρας, στο όνομα Καραπάνος το Βαρουφάκης, και στο όνομα Συγγρός και Βλαστός, το Σάλλας ή Κωστόπουλος, για να πάρετε την άλυτη εξίσωση που πονοκεφαλιάζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Κάθε ομοιότητα στην εξιστόρηση μόνο συμπτωματική δεν μπορεί να είναι!

«Η αλυσίδα τούτη από δάνεια φόρους, δασμούς, παραφουσκωμένους προϋπολογισμούς, ελλείμματα ανοικονόμητα και σχέδια απραγματοποίητα, έδωσε στον Δεληγιάννη την ευκαιρία να κερδίσει τις εκλογές πού 'γιναν τον Οκτώβρη του 1890. Ο παμπόνηρος Μωραΐτης πολιτικός κοντά στο παλιό συνηθισμένο προεκλογικό του σύνθημα «Κάτω οι φόροι», πρόσθεσε αυτή τη φορά και το «Κάτω τα Δάνεια» διακηρύχνοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να κηρύξει φτώχευση.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις..... πήραν στα σοβαρά τις δηλώσεις του και δεν είχαν καμμιά διάθεση να τον αφήσουν να τις πραγματοποιήσει. Ο Δεληγιάννης όμως μόλις κέρδισε τις εκλογές, έφερνε γύρο για καιρό τις διάφορες πρεσβείες και ορκιζόταν στους πρεσβευτές ότι δεν θα πέσει σε τυχοδιωκτισμούς που δεν συμφέρουν τις μεγάλες δυνάμεις και ότι θα πληρώσει στο ακέραιο μέχρι πεντάρα τα τοκοχρεολύσια. (Τσίπρας δήλωση στο Bloomberg μιά εβδομάδα μετά τις εκλογές του Γενάρη, και ακολούθως συμφωνία στο Eurogroup στις 20 Φλεβάρη, όπου δήλωσε πως θα πληρωθούν οι δανειστές πλήρως και εγκαίρως)

Κι έτσι πήρε την έγκρισή τους να σχηματίσει κυβέρνηση με υπουργό Οικονομικών τον Κ. Καραπάνο (Βαρουφάκη) δηλαδή τους ντόπιους και ξένους ομολογιούχους. Στην αρχή ο Δεληγιάννης, πιστός στο προεκλογικό του σύνθημα,προσπάθησε να συμβιβάσει τ' ασυμβίβαστα - και την πίτα σωστή και τους ομολογιούχους χορτάτους. Μ' άλλα λόγια και δάνειο να μην παίρνει και τα τοκοχρεολύσια να πληρώνει. Με τι να πληρώνει όμως; Η οικονομική κατάσταση ήταν απελπιστικότερη από κάθε άλλη φορά.

Τα τοκοχρεολύσια της 1ης εξαμηνίας του 1891 κατάφερε να τα οικονομήσει με έντοκα γραμμάτια, μ' ένα προσωρινό δάνειο από 6.250.000 φράγκα και κάτι ψίχουλα που είχαν απομείνει από το δάνειο των σιδηροδρόμων. Η 2η εξαμηνία πληρώθηκε με το άδειασμα του χρυσού αποθέματος (τα σημερινά αποθέματα της γενικής κυβέρνησης.. θυμάστε;) και τώρα ο Δεληγιάννης είχε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ανάγκη για συνάλλαγμα.

Η καινούργια όμως εξαμηνία για κείνους που χρωστάνε έρχεται πάντοτε με μεγάλη ταχύτητα κι ο φουκαράς Δεληγιάννης δεν είχε πια πεντάρα. Άρχισε τότε κι αυτός να ψάχνει για δάνειο στο εξωτερικό! Αλλά ο υπουργός του Καραπάνος.... πρότεινε την ειλικρινή μετά των δανειστών εξήγησιν και τον μετ' αυτών «έγκαιρον συμβιβασμόν» -Εδώ πραγματικά σε πιάνουν τα γέλια ή τα κλάματα- . Βρήκε λοιπόν εύκολα το φάρμακο ο Καραπάνος: «Ειλικρινή Συνενόηση» ή δημιουργική ασάφεια στο εκσυχρονιστικότερον. Ας δούμε λοιπόν τώρα πως την εννοούσε αυτή την συνενόηση.

Άρχισε τις διαπραγματεύσεις με τους ομολογιούχους και τα κανόνισαν μεταξύ τους να τους παραχωρήσει το μονοπώλιο του καπνού. Ακόμα ο Καραπάνος, για να πληρωθούν τα δάνεια κανόνιζε να βγούν στο σφυρί τα μεταλεία μας εις το διηνεκές. Ο Δεληγιάννης κατάλαβε τότε ότι ο υπουργός του το παράκανε.... διαφώνησε με τον Καραπάνο και τον έδιωξε.

Αυτός τότε προσπάθησε να τορπιλίσει τον πρωθυπουργό κι άρχισε να κάνει εδώ και στο εξωτερικό δηλώσεις που προφητεύανε την σύντομη χρεοκοπία της χώρας: Ενώ αν εφάρμοζαν όσα πρότεινε αυτός....

Τι να γίνει τώρα λοιπόν; Τα τοκοχρεολύσια δεν τον άφηναν να ησυχάσει. Έπρεπε να πληρωθούν με κάθε τρόπο, σύμφωνα με τις υποσχέσεις πού 'χε δώσει στους ξένους πρεσβευτές. Κι ο κυρ Θοδωράκης Δεληγιάννης λησμόνησε κι αυτή την φορά πάλι το κάτω οι φόροι κι αναγκάστηκε να φορτώσει τις κατάφορτες πλάτες του λαού με πολλούς καινούργιους φόρους και να φουσκώσει ξανά την αναγκαστική κυκλοφορία, πού 'φτανε το 1891 πάλι τα 53 εκατομμύρια. Ένα φράγκο άξιζε τώρα 1μισυ δραχμή, δηλαδή χρειαζόταν για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους 50% περισσότερες δραχμές από ότι πρώτα. Η ζωή είχε ακριβύνει πολύ κι οι προφητείες του Καραπάνου είχαν προκαλέσει στο χρηματιστήριο φοβερό πανικό, πού 'βλαψε τη νεογέννητη ελληνική βιομηχανία.

Στο τελευταίο τούτο γεγονός συντέλεσε και μια μεγάλη βρωμοδουλειά, που οργάνωσε τον ίδιο καιρό μια σπείρα τραπεζίτες, με αρχηγούς τον Συγγρό και τον Βλαστό (Σάλλας - Κωστόπουλος) Πρέπει να την προσέξει κανείς ιδιαίτερα, γιατί η ιστορία του μας κάνει να καταλάβουμε πιο εύκολα ποιοί ήταν οι οργανωτές της καταστροφής του 1897 και της επιβολής του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.

Ο Συγγρός, ο Βλαστός πού 'μενε στο Παρίσι και οι συνένοχοί τους είχαν ομολογίες των εξωτερικών μας δανείων. Καθίσανε λοιπόν τώρα και σκεφτήκανε ένα διαβολικό σχέδιο, που η πραγματοποίησή του θα σήμαινε την οριστική υποδούλωση της χώρας μας, υποδούλωση οικονομική και πολιτική. Το σχέδιο καταστρώθηκε σε συνεργασία με τους νέους τοκογλύφους. αφού έδωσε τις ευλογίες του ο βασιλιάς και τους υποσχέθηκε κάθε στήριξη.

Όλοι αυτοί πρότειναν να ιδρυθεί μια «Τράπεζα του Κράτους» με κεφάλαια δικά τους 50.000.000. Η τράπεζα αυτή θα αναλάμβανε να πληρώσει στους ξένους και ντόπιους τοκογλύφους όλα τα τοκοχρεολύσια του δημόσιου χρέους στην κανονική τους λήξη. Πως θα τα πλήρωνε; Όχι βέβαια από την τσέπη της, αλλά απλούστατα το κράτος θα της παραχωρούσε τα δικαιώματα της είσπραξης των καλύτερων δημόσιων προσόδων! Κοντά στ' 'αλλα σκόπευαν ν' απορροφήσουν κι όλες τις ντόπιες τράπεζες και να βάλουν στο χέρι κάθε είδους επιχείρηση και βιομηχανία, μια κι η τράπεζά τους, ρυθμίζοντας τις διάφορες αξίες, θα καταντούσε ο παντοδύναμος οικονομικός αφέντης του τόπου».

Από αυτή την μικρή ιστορία, πίσω στα 1890-91, μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει την σημερινή πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Η ιστορία αυτή ήταν ακόμα μία σπρωξιά στην επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας στα 1893, στον πόλεμο του 1897 με την Τουρκία που μας εξώθησαν οι δάνειες δυνάμεις, και τελικά στην επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στα 1898.

Πάντα στις πλάτες ενός λαού που χείμαζε, ενός λαού εξαθλιωμένου και πάμφτωχου, που βίωνε στο πετσί του την προδοσία και την υποτέλεια του δοσιλογικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.

Με εξαιρετικά ανάγλυφο τρόπο περιγράφει ο Γ. Σουρής την φοβερή κατάληξη της κυβέρνησης Δεληγιάννη, μιας κυβέρνησης που η σημερινή του Τσίπρα μοιάζει σαν ένα ημιακριβές αντίτυπο. Κι αν ο Σουρής βγεί αληθινός στο σήμερα, να περιμένουμε τις φιλανθρωπίες από τα ευαγή ιδρύματα του κ. Σάλλα και όλων των τραπεζικών παράσιτων που αρμέγουν τον λαό μας.

Ζήτω στους νέους ευεργέτες λοιπόν.

Ο τραπεζίτης ο Τσιγγρός και γεύματα θα κάμη

δια τον πάσχοντα λαόν καθώς και συναυλίας

και ίσως κάθε άπορον πανέλληνα συνδράμη

με χαρτονόμισμα πλαστόν Ηπειροθεσσαλίας.