Χρ. Γιαννίμπας: Τι σόι καπιταλισμό έχουμε;

του Χρήστου Γιαννίμπα

Ένας είναι ο καπιταλισμός, θα μας έλεγε το ΚΚΕ (κατά το ένα είναι το κόμμα). Μωρέ ένας είναι, αλλά «τα πάντα ρει». Ο καπιταλισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα δεν υπάρχει. Από το 1973 έχει περάσει σε ένα νέο ποιοτικά στάδιο που ονομάζω Air Capitalism. Σ’ αυτό έχει διατηρήσει τα παλιά χαρακτηριστικά του, αλλά έχει προσθέσει και νέα.

Το 1973 είναι έτος «σταθμός». Με την έννοια πως δύο γεγονότα της χρονιάς αυτής σηματοδοτούν τις μετέπειτα εξελίξεις. (1ον) Με την πραξικοπηματική ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Σ. Αλιέντε στη Χιλή και την επιβολή της δικτατορίας του Α. Πινοσέτ, η Χιλή γίνεται η πρώτη χώρα στον κόσμο που εφαρμόζονται τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Είναι το πρώτο πειραματόζωο της «Σχολής του Σικάγο». (2ον) Ιδρύεται το πρώτο χρηματιστήριο παραγώγων προϊόντων στο Σικάγο. Σε ελάχιστο χρόνο στο «χορό» μπαίνουν πολλές πόλεις σε όλες χώρες.

Διευκρινίσεις. (1η) Στη συνέχεια Π = Παράγωγα (προϊόντα πάσης φύσεως). (2η) Τα Π δεν είναι πρόσφατο «φρούτο». Η ιστορία τους είναι πολύ παλιά (2.500 ετών) και η ιδέα Ελληνική. Ο πρώτος παραγωγάκιας, έτσι λένε στην χρηματιστηριακή αργκό τους παίκτες των Π, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη («Πολιτικά» βιβλίο 1 κεφ.11) ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος. (3η) Δεν αναφέρομαι στα κεφάλαια που κατευθύνονται στα Π για την κάλυψη, αντιστάθμιση κινδύνου/ων (hedging). Αυτά καλώς υπάρχουν αλλά είναι κυριολεκτικά σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τα συνολικά.

Πόσος είναι ο τζίρος των κεφαλαίων στα Π; Το 1980, μόλις 7 χρόνια μετά την ίδρυση των χρηματιστήριων Π, η αξία τους είναι όση και το παγκόσμιο ΑΕΠ. Το 1993 είναι ήδη 200% μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ (της ίδιας χρονιάς). Τριάντα χρόνια μετά, το 2010, η αξία των Π είναι 1200% μεγαλύτερη από την παγκόσμια οικονομία. Το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι 60 τρις $ και ο τζίρος των Π είναι 780 τρις $ !![1]  Δύο ακόμα «συγκρίσεις». Τα 780 τρις $ των Π είναι 3,5 φορές ο παγκόσμιος πλούτος που εκτιμάται σε 220 τρις $. Το 2004, μια ενδιάμεση χρονιά της τελευταίας 20ετίας, οι παγκόσμιες ημερήσιες συναλλαγές Π, ήταν μεγαλύτερες από τη συνολική αξία των εξαγωγών όλων των κρατών ενός ολόκληρου χρόνου !!

Για τους έλληνες, ίσως ένα από τα πιο γνωστά Π είναι τα CDS που τα έμαθαν με την κρίση. Στα χρόνια του ευρώ μέχρι και πριν το ξέσπασμα της κρίσης, η εξέλιξη των CDS φαίνεται στον παρακάτω πίνακα (τα ποσά σε εκατ. $).

Από τα 918 εκατ. του 2001 σκαρφαλώνουν στα 62.200 εκατ. (62,2 τρις) το 2007. Το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2007 ήταν 60 τρις $. Την ίδια χρονιά τα CDS ήταν 62,2 τρις $. Είναι σαν να ασφαλίστηκε ολόκληρο το ΑΕΠ του πλανήτη γη και έμειναν και 2,2 τρις $ με τα οποία ασφαλίστηκε το ΑΕΠ του πλανήτη Άρη. (Και μην ακούτε που λένε πως δεν κατοικείται). Κρίσιμο ερώτημα (ένα από τα πολλά).Ποιοι έχουν το οικονομικό μέγεθος να πουλάνε ασφάλεια (CDS) για αυτά τα αστρονομικά ποσά;Απάντηση ΚΑΝΕΝΑΣ.

Π.χ. από το χρέος της Ελλάδας (300 δις €), αρχές του 2010 είχαν ασφαλιστεί 128 δις € με CDS. Έστω ότι ο Παπανδρέου ως άλλος Ντάριο Φο αναφωνούσε: «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω». Τι θα γινόταν; Όχι με την Ελλάδα, τους Έλληνες και την ευρωζώνη. Με αυτούς που είχαν πουλήσει τα CDS (την μερίδα του λέοντος είχαν Goldman Sachs, JP Morgan και Morgan Stanley). Για να το γενικεύσω λίγο, ας πάρουμε και τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Το Σεπτέμβριο του 2009 δημιουργήθηκε στο Λονδίνο ο όμιλος Markit Group που έφτιαξε τον δείκτη iTraxx SovX Western Europe. (Βασίζεται στον μέσο όρο των CDS Ελλάδας και άλλων 14 Ευρωπαϊκών χωρών).

Επαναλαμβάνω το ερώτημα. Για αυτές τις 15 Ευρωπαϊκές χώρες ποιος έχει το οικονομικό μέγεθος, την οικονομική ισχύ, να εγγυηθεί τα δις χρέους της Ελλάδας και τα τρις των υπολοίπων 14 χωρών; Συγνώμη, αλλά και τους κώλους τους να πουλήσουν δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Ούτε καν τα 128 δις χρέους της Ελλάδας δεν είχαν και δεν μπορούσαν να εγγυηθούν. Για να πάρετε μια ιδέα, η μεγαλύτερη αμερικανική (και παγκόσμια) ασφαλιστική εταιρεία είναι η AIG. Η κατάρρευσή της το 2008 οφείλεται στην μεγάλη έκθεση ύψους 15 δις $ που είχε σε CDS (15 δις όχι τρις). Αν ο κολοσσός AIG δεν είχε το μέγεθος να καλύψει μόλις 15 δις έκθεση σε CDS, ποιος είχε το μέγεθος να καλύψει τα 128 δις χρέους σε CDS (από τα 300 δις χρέους) της Ελλάδας; Κανείς βέβαια και μην το συζητάμε καν για τις υπόλοιπες 14 Ευρωπαϊκές χώρες.

Αν η Ελλάδα «κατέβαζε ρολά», όλοι αυτοί που πουλούσαν ασφάλεια (CDS) για τα ελληνικά ομόλογα θα κατέρρεαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, και μαζί τους η παγκόσμια οικονομία.[2] 

Πολύ σωστά έγραφε ο Michael Lewitt σε άρθρο του στη New York Times (16/9/2008): «Οι εκδότες των παραγώγων CDS θα έπρεπε λογικά να διαθέτουν εγγυήσεις (ή αντασφαλίσεις) για να υποστηρίζουν τις μελλοντικές υποχρεώσεις τους, αλλά στο παράλογο χρηματοπιστωτικό περιβάλλον που ζούμε οι εγγυήσεις αυτές είναι εξαιρετικά χαμηλές. Έτσι, αν η φούσκα σκάσει, όπως στην περίπτωση των ακριβώς αντίστοιχων παραγώγων real-estate στις ΗΠΑ, τότε αδυνατούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους και τρέχει το κράτος -δηλαδή οι φορολογούμενοι- να πληρώσουν το πάπλωμα».[3]

Υπήρχε και υπάρχει βιομηχανικό ή παραγωγικό κεφάλαιο και χρηματικό κεφάλαιο που επενδύεται στο προηγούμενο. Σήμερα όλα αυτά μαζί είναι σταγόνα στον ωκεανό συγκριτικά με το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο. Μια θάλασσα κεφαλαίου που δεν είναι «παρκαρισμένο» στο σεντούκι της γιαγιάς, ούτε όμως και στην παραγωγική διαδικασία. Είναι στα εκατοντάδες χρηματοοικονομικά Π.

Με απλά ελληνικά είναι κυριολεκτικά σε αέρα κοπανιστό. Δεν παράγει απολύτως τίποτα που να χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους. Ούτε καν μια καρφίτσα ή μία βίδα. Κάτι που αναγνωρίζει (έστω και έμμεσα) ο Barack Obama όταν απευθύνει έκκληση στο Κογκρέσο λέγοντας πως: «Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε οτιδήποτε για να καταστήσουμε πιο πιθανό οι άνθρωποι να χτίζουν και να δημιουργούν πράγματα σε αυτήν τη χώρα».

Παρένθεση. Το 2006 ο Τζωρτζ Μπους διόρισε υπουργό οικονομικών τον Paulson. Το 2007 και ενώ η κρίση με τα subprime είχε ήδη ξεκινήσει δήλωνε: «Μια ανοιχτή, ανταγωνιστική, απελευθερωμένη χρηματιστική αγορά μπορεί να εξασφαλίσει πόρους και ευημερία πολύ αποτελεσματικότερα από τις κυβερνητικές παρεμβάσεις». Όταν αργότερα η κατάρρευση ήταν ήδη γεγονός, επέμενε ότι: «η ζημιά θα είναι πολύ περιορισμένη γιατί η παγκόσμια οικονομία είναι η ισχυρότερη εδώ και δεκαετίες».

Θα πείτε, «νεοφιλελεύθερος είναι, τι θα έλεγε;». Δείτε όμως. Ο ίδιος, όντας υπουργός οικονομικών, πόνταρε στην κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων δανείων. Το «Newsweek» ανεβάζει το ποσό που κέρδισε το 2008 σε τουλάχιστον 15 δις δολάρια!![4] Οι New York Times έγραψαν πως: «πρόκειται για τη μεγαλύτερη ίσως λεία στην ιστορία της Wall Street». Το 2009 ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Gregory Zuckerman, στο βιβλίο του Η καλύτερη συναλλαγή που έγινε ποτέ [5], αναλύει πώς ο Paulson «έγραψε χρηματοοικονομική ιστορία».

Πείτε μου τώρα. Αυτός ο άνθρωπος, που κέρδισε το αστρονομικό ποσό των 15 δις $, τι ακριβώς παρήγαγε που να ήταν χρήσιμο στους ανθρώπους; Ο Bill Gates έβγαλε περισσότερα, αλλά για πολλά χρόνια ο ίδιος και χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στη Microsoft «δημιουργούν πράγματα σε αυτήν τη χώρα»(Obama). Ο Paulson τι δημιούργησε; Το απόλυτο τίποτα. Ούτε καν μια καρφίτσα ή μία βίδα. Κλείνω την παρένθεση.

Σε σχέση με το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο, δεν μιλούμε για την υπεραξία του Μαρξ και το κόστος της εργατικής δύναμης. Ούτε καν για την κατά Άνταμ Σμιθ ανάγκη αναδιανομής ενός μέρους του πλούτου που παράγεται. Γιατί ο «πλούτος που παράγεται» από το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο δεν μπορεί καν να αναδιανεμηθεί. Και δεν μπορεί γιατί είναι εικονικός, πλασματικός. 

Δεν προκύπτει ούτε από χειρονακτική εργασία, ούτε από πνευματική εργασία.

Στην πραγματικότητα είναι υπεξαίρεση κεφαλαίου. Κοντολογίς έχουμε ένα νέο στάδιο του καπιταλισμού και μια νέα αντίθεση. Η προϋπάρχουσα αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, εμφανίζεται στη διαδικασία παραγωγής πλούτου του οποίου αποκλειστική πηγή είναι η εργασία (χειρονακτική ή και πνευματική). Στο στάδιο του Air Capitalism προστίθεται η αντίθεση παρασιτικού χρηματικού κεφαλαίου και αυτής καθαυτής της παραγωγής. Ο καπιταλισμός στο στάδιο αυτό κορύφωσε την κουλτούρα «ο νικητής τα παίρνει όλα».

Πριν 100 χρόνια ο Λένιν αναφερόταν στην κυριαρχία του χρηματικού κεφαλαίου στο βιομηχανικό ή παραγωγικό κεφάλαιο και στο διαχωρισμό του απ’ αυτά. Στο στάδιο του Air Capitalism η κυριαρχία πλέον έχει περάσει στο παρασιτικό κεφάλαιο που επίσης έχει διαχωριστεί από τα προηγούμενα δύο. 

Για την ακρίβεια έχει πλήρως αυτονομηθεί. Τα τελευταία 30 χρόνια, δεν έχουμε μόνο μεταφορά εισοδημάτων από τους πολλούς φτωχότερους στους λίγους πλουσιότερους. Έχουμε και μεταφορά κεφαλαίου από το βιομηχανικό ή παραγωγικό κεφάλαιο και το χρηματικό που επενδύεται σ’ αυτό, προς το παρασιτικό κεφάλαιο. Δηλαδή, ΚΑΙ από τον κόσμο του πλούτου (που όμως βρίσκεται στην παραγωγική σφαίρα), προς το παρασιτικό κεφάλαιο που κάνει υπεξαίρεση κεφαλαίου.[6]

Συμπερασματικά το παρασιτικό κεφάλαιο είναι στον αέρα και αυγατίζει με αέρα. Ποσώς ενδιαφέρεται για την πραγματική οικονομία. Παραγωγική διαδικασία, παραγωγή ή υπερπαραγωγή, προσφορά και ζήτηση του είναι παντελώς ανούσια. Χτίζει θέσεις στον αέρα (short ή long), πουλάει τις θέσεις του, παίρνει τα κέρδη του και για σας. Πάμε γι’ άλλα. Κι αν στραβώσει κάτι no problem. Ας είναι καλά το κρατικό ιππικό, δηλαδή το γκουβέρνο.

Λέει ο Paul Volcker [7]: «Δεν είναι λογικό τα κρατικά κονδύλια, τα χρήματα των φορολογουμένων δηλαδή, να προστατεύουν και να στηρίζουν κερδοσκοπικές δραστηριότητες». Το Δεκέμβρη του 2009 μιλώντας στο Sussex της Αγγλίας, σε μεγάλο ακροατήριο χρηματιστών και τραπεζιτών, τους άφησε όλους σύξυλους  όταν ξιφούλκησε ενάντια στα Π για να καταλήξει: «Τα παράγωγα προϊόντα δεν έχουν προσφέρει τίποτα απολύτως θετικό στην παγκόσμια οικονομία». Όταν αυτά τα λέει το «ιερό τέρας» των ΗΠΑ, εγώ τι να προσθέσω;

Οι σώφρονες επιχειρηματίες (οικονομικά μικροί ή μεγάλοι), ξέρουν καλά και έχουν κάθε λόγο να αναγνωρίζουν, ότι υπάρχει πραγματικό οικονομικό συμφέρον στην ευμάρεια των κοινωνιών στις οποίες δραστηριοποιούνται. Ότι η επιτυχία ή η αποτυχία δεν καθορίζεται αποκλειστικά από τα κέρδη. Ούτε από τα κέρδη ανά μετοχή και τα κέρδη των εταίρων. Μια πετυχημένη οικονομία πρέπει να έχει θεμέλια την εμπιστοσύνη τον αλληλοσεβασμό και όλα όσα αυτά συνεπάγονται. Αντίθετα, για το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο όλα αυτά είναι κουραφέξαλα.

Ανέκαθεν το «κλασσικό» κεφάλαιο επεδίωκε να έχει τα περισσότερα δυνατά ερείσματα στα κέντρα ισχύος της πολιτικής για ευνόητους λόγους. Σήμερα, στο στάδιο του Air Capitalism, το παρασιτικό κεφάλαιο δεν επιδιώκει απλώς αυτό. Επιβάλλει την πολιτική. Κυβερνήσεις και κράτη «χορεύουν» στο σκοπό που τους σφυρίζει. Δείτε π.χ. τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις. Έχουν ήδη απεμπολήσει την κυριαρχία της πολιτικής επί της οικονομίας. Έχουν αποδεχτεί την περιθωριοποίηση των πολιτικών επιλογών των λαών και την εξαφάνιση (αντικατάσταση) της πολιτικής από τους οικονομικούς δείκτες.

Στο στάδιο του Air Capitalism, η δυνατότητα των κρατών να ρυθμίζουν κυρίαρχα τη λειτουργία των κοινωνιών τους και των οικονομιών τους είναι από πολύ περιορισμένη έως ανύπαρκτη. Όταν όμως στο παρασιτικό κεφάλαιοδεν μπορεί να στήσει ανάχωμα η ισχύς των κρατών, και αποδέχονται την ανταλλαγή της κρατικής κυριαρχίας με τα «καλά λόγια» των αγορών (πχ. για την πιστοληπτική τους ικανότητα), τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός.

Ο Air Capitalism «πρόλαβε» να γνωρίσει 28 πιστωτικές κρίσεις, άλλες τόσες φούσκες (που φυσικά έσκασαν), 58 χρηματιστηριακές κρίσεις, 122 υφέσεις σε 21 αναπτυγμένες χώρες ενώ περισσότερα από τα μισά κράτη πτώχευσαν. Η τελευταία κρίση όμως δεν είναι μια ακόμα «συνήθης» κρίση. 

Πρόκειται για μια δομική κρίση που τραντάζει τους δύο βασικούς πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος. Από τη μια την κερδοφορία του βιομηχανικού (ή παραγωγικού) αλλά και χρηματικού κεφαλαίου, οικονομικός πυλώνας, και από την άλλη την κυριαρχία του, πολιτικός πυλώνας.

Πρόκειται δηλαδή για κρίση που ακουμπά τον «σκληρό πυρήνα» των σχέσεων παραγωγής αλλά και αναπαραγωγής του συστήματος.

Πριν 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης διαπίστωνε πως δεν υπάρχει αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος ως κοινωνικό όν διαμορφώνει τις συνθήκες και ταυτόχρονα καθορίζεται απ’ αυτές. Το θετικό είναι πως οι λαοί πλέον είναι οργισμένοι (σε Ευρώπη, ΗΠΑ κ.α.) και όπως έγραφε ο Καστοριάδης «Τα πάθη θεσμίζουν τις πόλεις». Τα ζητήματα έχουν ήδη τεθεί. Η οργή των λαών εδράζεται, έστω και υποσυνείδητα, στην επιθυμία να ζήσουν σε Δημοκρατία και όχι σε τραπεζική «δημοκρατία» αιχμάλωτοι ες αεί.

Μπορεί αυτή η οργή να είναι ακόμα εσωτερική ή να μην εκφράζεται έντονα και πολύ περισσότερο οργανωμένα. Ίσως ούτε και με νηφαλιότητα ούτε καν με λογική. Είναι όμως αναγκαία συναισθηματικά. Είναι η αναγκαία συνθήκη για να δώσει Ιστορικό ρόλο στην αισιοδοξία. 

Αναγκαία, όχι όμως και ικανή. Ικανή θα την καταστήσει ο καθένας από μας, που πρέπει να καταλάβει και να δράσει εκτός καναπέ. Μόνο έτσι θα ξεκουμπιστούν οι δουλοπρεπείς πολιτικοί της τραπεζικής «δημοκρατίας». Αυτοί που υπηρετούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το παρασιτικό κεφάλαιο που φωλιάζει μέσα σ’ αυτό. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να απαλλαγούμε από τους λαθρεπιβάτες της Ιστορίας. Άλλος τρόπος δεν υπήρξε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Ούτε και θα υπάρξει.

[1] Αυτονόητο πως είναι αστρονομικά μοχλευμένο χρήμα. Δείτε ενδεικτικά, Ενεργητικά (Ε) και Αξία Παραγώγων (ΑΠ). (Ποσά σε εκατ. $, στοιχεία των ισολογισμών τους).
JP Morgan:  Ε=1.791.060 $   ΑΠ=78.113.753 $
Citibank: Ε=1.216.291 $   ΑΠ=56.096.970 $
Bank of America Ε=1.454.051 $   ΑΠ=53.157.271 $
Οι τρεις πρώτες (σε ΑΠ) τράπεζες, όλες αμερικάνικες, έχουν μοχλευμένα κεφάλαια στα διάφορα παράγωγα (=αέρας κοπανιστός) 187.368 δις $ ήτοι 187 τρις $, όταν το ΑΕΠ του πλανήτη είναι 60 τρις $. Κάντε και την σύγκριση των 187 τρις της ΑΠ με τα 4,46 τρις του ενεργητικού τους. Μόχλευση 46 φορές!!!! Επιπλέον, οι Citibank και Bank of America διασώθηκαν από την κατάρρευση με χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων. Όμως όχι μόνο δεν συμμορφώθηκαν περιορίζοντας την μόχλευση τους στις τοποθετήσεις τους στα παράγωγα, αλλά αντιθέτως τις ενίσχυσαν. Από τη διάσωσή τους το 2008 και μόνο μέσα σε δύο χρόνια τις αύξησαν κατά 16 τρις $ η κάθε μία. Ποσό που είναι ίσο με το ΑΕΠ της Ευρώπης. Μήπως αναρωτιέστε που πήγαν τα τρις $ που τύπωσαν οι ΗΠΑ ή θέλετε τα αντίστοιχα ποσά για τις τράπεζες της ευρωζώνης;

[2] Γιατί λέτε τους είχε πιάσει τόση πρεμούρα να μας «σώσουν» ντε και καλά; Δυστυχώς όμως τα πολιτικά μας «ξεφτέρια» μπέρδεψαν το PSA που είναι εξέταση για τον προστάτη, με το PSI που είναι «εξέταση» για τους προστάτες.

[3] Μ’ αυτά που γράφει,  αν ζούσε ο Εντγκαρ Χούβερ (Δ/τής του FBI) ο Michael Lewitt θα ήταν αριστερός και η New York Times (τουλάχιστον) η ΑΥΓΗ.

[4] Αυτά είναι φράγκα Mr. G. Soros, όχι τα «ψίχουλα» του 1 δισ. $ που κέρδισες το 1992.

[5] Gregory Zuckerman: Τhe Greatest Τrade Εver, Βroadway Βooks, 2009.

[6] Επισημαίνει ο νομπελίστας Paul Krugman (Άρθρο του στους New York Times Νοέμβρης 2011): «Το σλόγκαν του 99% ίσως δεν είναι πολύ σκληρό και δεν λέει όλη την αλήθεια, καθώς ένα μεγάλο μέρος των κερδών του 1% έχουν καρπωθεί από ένα ακόμη μικρότερο γκρουπ, το 0,1% που είναι οι πλουσιότεροι».

[7] O Paul Volcker είναι η «ζωντανή οικονομική ιστορία» 60 χρόνων των ΗΠΑ. Ο Barack Obama τον επέλεξε ως πρόεδρο της επιτροπής σοφών για την κρίση (επίσημη ονομασία «Economic Recovery Advisory Board»). Από το 1952 (!) πηγαινοέρχεται συνεχώς και αδιαλείπτως ανάμεσα στα μεγαθήρια της Wall Street (κυρίως τον όμιλο Ροκφέλερ) και την εκτελεστική εξουσία. Ο ίδιος είναι δημοκρατικός αλλά δεν είχε πρόβλημα να εργαστεί (την οκταετία 1979 - 1987) στις κυβερνήσεις Τ. Κάρτερ και Ρ. Ρέιγκαν. Είχε προειδοποιήσει για: «επερχόμενο οικονομικό όλεθρο εάν η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν εξαναγκάσει το τραπεζικό σύστημα να αναθεωρήσει τις πρακτικές του».

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Τελικά για ποιούς δουλεύει το σημερινό ΚΚΕ;

του Δημήτρη Καζάκη

Οφείλω να ομολογήσω ότι έκανα λάθος για το ΚΚΕ. Έκανα λάθος όταν επίμονα ζητούσα από την ηγεσία του να μας εξηγήσει το "πώς" μπορεί η Ελλάδα να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να συντριβεί η κατάσταση του λαού. Και μάλιστα χωρίς πρώτα και κύρια να φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη.

Και κάναμε λάθος γιατί, όπως μας υπέδειξε πρόσφατα ένας σ/φος, η ΚΕ του ΚΚΕ μέσα στη σοφία της έχει ανακαλύψει πώς να τετραγωνίσει τον κύκλο! Μάλιστα κύριοι. Έχει βρει τον τρόπο για να γλυτώσουμε από την ΕΕ, να διαγράψουμε το χρέος και να ευημερίσει ο λαός. Έχει βρει τις προϋποθέσεις για να γίνουν όλα αυτά.

Δείτε τι αναφέρει η ΚΕ του ΚΚΕ σε απόφασή της στις 21 Σεπτεμβρίου 2015: Το ΚΚΕ "έκανε προσπάθεια να προβάλει την εναλλακτική πρόταση εξουσίας που μπορεί να οδηγήσει στον πραγματικά διαφορετικό, όχι μόνο εναλλακτικό, αλλά ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο, για ολοένα διευρυνόμενη λαϊκή ευημερία. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις (υπογράμμιση του ΔΚ)για έξοδο από την ΕΕ, προς όφελος του λαού, για μονομερή διαγραφή του χρέους και λύτρωση από τη μέγγενη των αγορών του κεφαλαίου. Σ' αυτόν το δρόμο ο λαός μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα, να διεκδικήσει βελτίωση της ζωής του."

Οφείλω λοιπόν να ζητήσω ταπεινά συγνώμη. Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ανακαλύψει όχι μόνο το πώς μπορούμε να φύγουμε από την ΕΕ - όχι όμως και από το ευρώ - να διαγράψουμε το χρέος και να λυτυρωθούμε από τη μέγγενη των αγορών κεφαλαίου, αλλά και πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε "ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο, για ολοένα διευρυνόμενη λαϊκή ευημερία...". Που; Μα ΕΝΤΟΣ της ΕΕ!

Πρώτα λοιπόν το ΚΚΕ θα οικοδομήσει ΕΝΤΟΣ της ΕΕ τον "ανώτερο τύπο οργάνωσης", που ονειρεύεται, πρώτα θα καταργήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία με ευρώ και ευρωδιευθυντήριο και μετά θα λυτρωθούμε απ' όλα αυτά. Έτσι είναι, αν έτσι πιστεύει η ΚΕ του ΚΚΕ.

Ας σοβαρευτούμε. Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να χαντακώσει κανείς το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ; Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να χαντακώσει κανείς το αίτημα της διαγραφής του χρέους; Είναι μια πολύ παλιά τεχνική συνθηκολόγησης με τον εχθρό. Αντικαθιστάς τα άμεσα αιτήματα και τους σημερινούς όρους για την επίτευξη τους, διαμέσου της ενότητας και του αγώνα του λαού, με τον δικό σου ιδεοληπτικό τελικό στόχο και ησυχάζεις.

Κι έτσι τα 'χεις όλα. Προδοσία με αριστερό, κομμουνιστικό περιτύλιγμα. Όπως ακριβώς συνέβη και στην παλιά κατοχή, όταν οι πράκτορες της κομαντατούρ σαν τον Τυρίμο, εγκαλούσαν το ΕΑΜ και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού από ταξική και σοσιαλιστική σκοπιά.

Μόνο που τότε για τους κομμουνιστές του ΚΚΕ ήταν αυτονόητο και διαχρονικό το ρητό του Φρ. Ένγκελς: "Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική μεταρρύθμιση όσο η κυριαρχία δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στο έθνος. δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία εφ 'όσον οι αρχές του συντάγματος του 1793 δεν έχουν γίνει πραγματικότητα."[1]

Η αναφορά είναι για το Σύνταγμα της Γαλλικής Δημοκρατίας που εγκρίθηκε από τη Συντακτική Συνέλευση κατά τη διάρκεια της επαναστατικής εξουσίας των Ιακωβίνων και συνιστούσε το πιο δημοκρατικό από τα αστικά συντάγματα του 18ου και 19ου αιώνα. Κι αυτό γιατί θεμελίωνε την πιο πρωθημένη μορφή αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μέσα από την κατοχύρωση της ελευθερίας του ατόμου, της συνείδησης, της έκφρασης δια του Τύπου, της υποβολής αναφορών, της νομοθετικής πρωτοβουλίας από τον ίδιο το λαό, το δικαίωμα στη δημόσια εκπαίδευση, την κοινωνική πρόνοια σε περίπτωση αδυναμίας, καθώς και το δικαίωμα της αντίστασης εναντίον της καταπίεσης από την εξουσία.

Να γιατί ήταν αυτονόητη για τους κομμουνιστές του ΚΚΕ της παλιάς κατοχής η ανάγκη για εθνική απελευθέρωση και λαοκρατία μέσα από μια παλλαική οργάνωση όπως το ΕΑΜ. Να γιατί η εκπόρθηση του ΚΚΕ από τους πράκτορες του κατακτητή εκείνη την εποχή απέτυχε. Παρ' όλα τα στραβά και τα ανάποδα που διέκριναν το ΚΚΕ τότε.

Κάτι που το κατάφεραν σήμερα. Βλέπετε δεν υπάρχουν πια στο ΚΚΕ και πρωτίστως στην ηγεσία του, κομμουνιστές σαν εκείνης της εποχής. Υπάρχουν μόνο φοβισμένα ανθρωπάκια, μια "αγέλη ηλιθίων", όπως έλεγε ο Ένγκελς όταν αυτός κι ο Μαρξ αποχωρούσαν αηδιασμένοι από το κόμμα τους, την Ένωση Κομμουνιστών, το οποίο είχε καταντήσει περίπου σαν το ΚΚΕ σήμερα:  "Και τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς, που φτύνουμε τη δημοτικότητα, που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους εαυτούς μας αν τυχόν και δούμε ότι αυξάνεται η δημοτικότητά μας, με ένα ‘κόμμα’, δηλαδή με μια αγέλη ηλιθίων που ορκίζονται στο όνομά μας επειδή νομίζουν ότι ήμαστε από την ίδια πάστα με δαύτους; Αλήθεια, δεν χάνουμε τίποτε αν πάψουμε να αποτελούμε πλέον την ‘ορθή και κατάλληλη έκφραση’ των αγράμματων κοπρόσκυλων με τους οποίους συχνωτιστήκαμε τα τελευταία χρόνια… "[2]

Κάποτε ο Λένιν, λίγο πριν τον θάνατό του, προειδοποιούσε εμφατικά τους συντρόφους του: «Εάν ξεφορτωθείτε όλους τους ευφυείς αλλά ελάχιστα υποταχτικούς ανθρώπους και κρατήσετε μόνο τους υποταχτικούς ηλίθιους, είναι απολύτως σίγουρο ότι θα φέρετε την καταστροφή στο κόμμα.»[3] Οι σύντροφοί του δεν τον άκουσαν κι έτσι με τα χρόνια τα κομμουνιστικά κόμματα μετατράπηκαν σε μηχανισμούς μαζικής παραγωγής υποταχτικών ηλιθίων. Ιδίως σε συνθήκες πολιτικής ομαλότητας. Ιδανικό περιβάλλον για την επικράτηση μιας άκρως ιδιοτελούς γραφειοκρατικής κάστας που έμαθε να ζει παρασιτικά από το κίνημα και όχι για το κίνημα.

Η εξάρτηση από την χρηματοδότηση του αστικού κράτους και τα δάνεια ήταν απλά η λογική συνέπεια. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο αβαντάζ για μια πουλημένη, πλήρως εξαρτημένη ηγεσία, για έναν αλωμένο κομματικό μηχανισμό, από το να διαθέτει υποταχτικούς ηλίθιους για κομματικά μέλη και οπαδούς που διακρίνονται για την θρησκόληπτη σχέση τους με το «κόμμα».

'Αλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να μπορούν οι ηγεμόνες διαχρονικά να εκπορθούν την κυβέρνηση, το κράτος, το κόμμα, έχει αναλυθεί από την εποχή του Μακιαβέλι: "Αυτός που επιθυμεί ή επιχειρεί να μεταρρυθμίσει την κυβέρνηση ενός κράτους, και επιθυμεί να την αποδεχθούν και να διατηρηθεί προς ικανοποίηση όλων, πρέπει τουλάχιστον να διατηρήσει την ομοιότητα με τις παλιές μορφές. έτσι ώστε να μπορεί να φαίνεται στους ανθρώπους ότι δεν υπήρξε καμία αλλαγή στους θεσμούς, ακόμη και αν στην πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικοί από τα παλιά."[4]

Βάλτε στη θέση του 'κράτους', τη λέξη 'κόμμα' και τότε έχετε τον τρόπο με τον οποίο έχει αλωθεί σήμερα το ΚΚΕ από τους πράκτορες του καθεστώτος. Η δουλειά τους είναι ίδια μ' εκείνη του Τυρίμου παλιά. Κρατάνε τη φάτσα και τα σύμβολα του ΚΚΕ ώστε να λειτουργούν ως Πέμπτη Φάλαγγα, υιοθετόντας με όλα τα απάραιτητα ταξικά και σοσιαλιστικά πρόσημα το δια ταύτα της άρχουσας τάξης.

Κι έτσι σε μια εποχή που προέχει το πατριωτικό καθήκον, η κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας από τον ίδιο τον λαό, αυτοί διεξάγουν τον ίδιο ταξικό και προδοτικό αγώνα εναντίον των εθνικοαπελευθερωτικών αιτημάτων, με τις υπόλοιπες επίσημες δυνάμεις του δοσιλογισμού. Συχνά με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα.

[1] Collected Works, vol. 6, σ. 363

[2] Επιστολή του Φ. Ένγκελς στον Κ. Μαρξ, 13/2/1851. K. Marx & F. Engels, Collected Works, vol. 38, Moscow: Progress Publishers, 1982, σ. 289-291.

[3] Το απόσπασμα αυτό αναφέρεται στην τοποθέτηση του Μπουχάριν στο 6ο συνέδριο της ΚΔ και περιλαμβάνεται στα Στενογραφημένα πρακτικά του VI συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τόμος Ι, Μόσχα-Λένινγκραντ: Κρατικό Εκδοτικό, 1929, σελ. 614

[4] Niccolò Machiavelli, The Prince and the Discourse s, New York: Modern Library, 1950, σ. 182.

Διαβάστε περισσότερα...

Στάθης: Η Αυλή των θανάτων

Η Αυλή των θανάτων

του Στάθη

Παρακμή, βαρβαρότητα, παθογένειες που θάλλουν. Κουρασμένη χώρα, βιασμένη. Πολλαπλώς, ποικιλοτρόπως, συνεχώς. Λέξεις κουρασμένες απ’ το παράλογο που τις καταδιώκει. Θρηνεί ο κ. Σπίρτζης για τις πράξεις του! Και για τον θρήνο του θρηνούν με μεγάλα χάχανα οι κουκουβάγιες στα βουνά κι οι ρέγγες στα ποτάμια.

Γεράσαμε να λέμε τα ίδια εναντίον της, αλλά η βαρβαρότητα τον χαβά της: βάζει ο φασίστας τη στολή του «αναρχικού», του νιχιλιστή, του «ό,τι δηλώνει πως είναι» και πλακώνει...
στις μάπες τον κ. Οικονόμου. Τον κ. Σαμαρά. Τον κ. Τσίπρα. Εμένα. Τον πατέρα μου, αν ζούσε. Διότι αυτός ο φασίστας είναι οΔικαστής Ες Ες, που έχει δικαίωμα ζωής, θανάτου, ξυλοδαρμού, προπηλακισμού επί πάντας τους υπανθρώπους. Το καθικάκι αυτό

έχει «άκρες» και τη γλιτώνει, είναι ο χρήσιμος αντιεξουσιαστής κάθε εξουσίας. Ο αντικρατιστής αυτός είναι ο χρήσιμος παρακρατικός. Ενας μπαχαλάκιαςυπεράνω του νόμου, όπως κι ένας τραπεζίτης. Τριάντα χρόνια η ίδια παθολογία.

Θλιβερή μέρα, μιας θλιβερής εποχής. Αίφνης ο κ. Λαζόπουλος. Για εμάς, όσους πάψαμε να υποστηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, o Λάκης έγινε εν μία νυκτί ατάλαντος, επειδή εξακολουθεί να τον υποστηρίζει;! Θαυμάσια! Απ’ την άλλη μεριά, χρόνια τώρα μια ελίτ (στρατευμένη αγρίως στον «εκσυγχρονισμό») κατηγορεί τον κ. Λαζόπουλο ότι είναι «στρατευμένος στον λαϊκισμό», ότι κάνει προπαγάνδα. Κατ’ αρχάς, η σάτιρα είναι πάντα στρατευμένη - το ερώτημα είναι υπέρ ποίουστρατεύεται; Υπέρ της απελπισίας (και της ελπίδας) των αδυνάμων ή υπέρ του κυνισμού των Δυνατών; Και κερασάκι στην τούρτα ο κ. Γεωργιάδης,

όστις ήθελε, ως άλλο τάγμα εφόδου, να μπουκάρει στην παράσταση του Λαζόπουλου!! Μεγάλος «ελληνιστής» ο τρισβάρβαρος ακροδεξιός! Αν το έκανε αυτό στην εποχή εκείνη που τόσον καπηλεύεται δηλώνοντας ότι τη θαυμάζει, οι Αθηναίοι θα τον πετούσαν στο Βάραθρο. Μια

Αυλή της παρακμής έχει γίνει η χώρα - στην τηλεόραση (όπου στα τοπία της «ψυχαγωγείται» ο φτωχός) δεκάδες φυλές νευρόσπαστων ωρύονται, χορεύουν, αλληλοϋβρίζονται, μαγειρεύουν, μαγειρεύουν έως σκασμού, κουτσομπολεύουν, δολοφονούν τα ήθη, στραγγαλίζουν τη γλώσσα, σίριαλ στα οποία οι οικογένειες γαβγίζουν για να συνεννοηθούν, βρίσκονται μονίμως σε κατάσταση νευρικού κλονισμού, τους βλέπεις και σε πιάνει άγχος, ένα ατέλειωτο

όργιο φάρσας μπούφας για κρετίνους! στα πάνελ οι πολιτικοί των ομογενοποιημένων κομμάτων ψεύδονται και ψεύδονται, κοκορεύονται, κοκορομαχούν, θεωρούν σαν χίλιοι πίθηκοι μαζί ηλίθιους τους πολίτες, γλείφουν τις λέξεις που έπτυαν χθες, πιπιλάνε κλισέ, μηρυκάζουν τερατολογίες, αυτάρεσκοι και αλαζονικοί, ενώ στις διαφημίσεις αυτή η χώρα

διάγει βίον ηδύ, όπου μας απασχολούν μόνον τα κινητά μας, τα ελαφρά τυριά και όπου οι τράπεζες μας φροντίζουν, ένας τόπος γεμάτος μαγικά βουνά και ανθισμένους κάμπους, ευτυχισμένα ψάρια στη θάλασσα, μια Ελλάδα να την πιεις στο ποτήρι των υδάτων που πουλάει ο κ. Τσίπρας στους Γάλλους, του ΟΛΠ που πουλάει κοψοχρονιά με σπαραγμό ο κ. Δρίτσας - μια θλίψη! Μια αποστροφή! Οπως όταν ο κ. Καμμένος,

μια σκιά πια που ομιλεί μέσα από τη σκιά του κ. Τσίπρα, εκρήγνυται και ερωτά (έμπλεος αηδίας για τον συνυπουργεύοντά του κ. Φίλη): «επιτέλους θέλετε τον Φίλη υπουργό Αμυνας;» - ώπα, μεγάλε! θα πιάσουν οι Τούρκοι τα γιοφύρια. Δεν θα αφήσουν μπεκάτσα για μπεκάτσα οι κτηνοβάτες! Θλίψη

και παρακμή, υπό το κράτος της οποίας ο κ. Τσακαλώτος (θαρρώ, ή κάποιος άλλος Υπουργός) αναφωνεί ότι «δεν συγκυβερνάμε με τους Γερμανούς». Και βέβαια δεν «συγκυβερνάτε»! διαταγές εκτελείτε! Κατά τα άλλα, απαντήθηκε επιτέλους το προαιώνιο ερώτημα εάν υπάρχει ζωή μετά θάνατον! Βεβαίως! Στο παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιος χάνει τη δουλειά του, το σπίτι του, το νόημα της ζωής του σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, ζει στην άλλη κβαντική ζωή, στο matrix του κυρ Φλαμπουράρη. Εκεί θα του αποστέλλεται και

η 13η σύνταξη, εκεί θα υπάρχει και η ξαναμανά «αριστερή» αντιπολίτευση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, οι 53+, η αριστερά μέσα στην αριστερά που έγινε δεξιά! Ωσαννά και σ’ ευχαριστώ, ω εταιρεία (των φίλων και των συντρόφων), που ανησυχείς μη μου φάνε τα ξένα funds το σπίτι, ενώ αυτά τα funds και άλλα εξίσου ωμοφάγα έχουν ήδη τρυπώσει στις μετοχικές συνθέσεις των τραπεζών.

Πόσο πουλήσατε τη μετοχή της Εθνικής; ένα λεπτό; Πόσο πουλάτε τον ΟΛΠ; στο μισό όσων κερδίζει σε ένα εξάμηνο; Μιλάτε πλέον και ασχημονείτε.Προσβάλλετε τη νοημοσύνη των δένδρων. Το μόνον που κάνετε καλά είναι η κρατικοποίηση της Αριστεράς. Με διορισμούς παντού στο ημετεράδικο. Και υποταγή στις ταξικές σκοπιμότητες των Δυνατών. Των Ισχυρών. Τον Αρπακτικών.

Έχει χυθεί αίμα, κι ο κοσμάκης δεν πληρώνει πια τις αβελτηρίες ή την ανικανότητα (που ακόμα κι αυτήν επικαλείσθε, προκειμένου να δώσετε συγχωροχάρτι στον εαυτόν σας), πληρώνει την υποταγή σας στις ταξικές σκοπιμότητες.

Έχει χυθεί αίμα και θα χυθεί κι άλλο. Μόνον που είναι καλό να ξέρουν οι αμέριμνοι ότι το αίμα κάποια στιγμή φεύγει απ’ τα χέρια και πάει στο κεφάλι...

από το "enikos.gr"

Διαβάστε περισσότερα...

Ε.ΠΑ.Μ.: Παλλαϊκή συμμετοχή στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου

Δελτίο Τύπου

                       

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) καλεί τα μέλη, τους φίλους του και κάθε δημοκράτη -πατριώτη να συμμετάσχει στην πορεία για την επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου, την Τρίτη 17/11/2015.

                 

Έχει μεγάλη σημασία, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου να αποτελέσει μια νέα αρχή στους αγώνες του λαού μας, αναβιώνοντας τα παλλαϊκά χαρακτηριστικά και τα πολιτικά αιτήματα του 1973, καθώς οφείλει να λογίζεται ως Ημέρα Εθνικής Ανεξαρτησίας στον αγώνα του ελληνικού λαού για την απεξάρτηση από κάθε είδους τυραννία.

                  

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε πράξη την ιστορική ανάγκη της συντονισμένης και παλλαϊκής αντίστασης, μέχρι την οριστική ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος.

                    

Όλοι στην μεγάλη πορεία! Όλοι στον αγώνα!

                                                               

Συγκέντρωση στις 4:00 μ.μ., στα Χαυτεία 
(Πατησίων & Πανεπιστημίου)

                                                                                                           

Αθήνα 15/11/2015

Το Γραφείο Τύπου του ΕΠΑΜ

Διαβάστε περισσότερα...

Το ΕΠΑΜ για την επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα

Ανακοίνωση

                               

Με το πρόσχημα της ελληνογαλλικής φιλίας και κάτω από την υποστήριξη του προέδρου Ολάντ στην κυβέρνηση Τσίπρα για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων - παρωδία του καλοκαιριού με τους εταίρους, πραγματοποιείται η επίσημη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στην Αθήνα, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, που μόνο αναστάτωση δημιουργούν στην ομαλή ζωή της πόλης.

                            

«Ο πρόεδρος Ολάντ, ήρθε να δρέψει τις δάφνες του στην κατακτημένη περιοχή» αναφέρει η γαλλική εφημερίδα Le Figaro, υπενθυμίζοντας ετσι την γαλλικη κατοχή της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1916, εξευτελίζοντας την κυβέρνηση, τον ελληνικό λαό και την πατρίδα, παγκοσμίως.

                             

Επενδύοντας στο κίβδηλο άνοιγμα της συζήτησης για το ελληνικό χρέος, ο πρόεδρος Ολάντ, με την άδεια της Γερμανίας ως νέα κυβέρνηση Βισύ στην Γαλλία, διεκδικεί μερίδιο στο ξεπούλημα των ασημικών στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί του περισσότερους από 60 επενδυτές, στην προσπάθεια να εκμεταλευτεί το μαζικό ξεπούλημα της χώρας.

                          

Κατασκευές, ενέργεια και οικολογική βιώσιμη ανάπτυξη, παραχώρηση χερσαίων και θαλάσσιων οικοπέδων για αναζήτηση υδρογονανθράκων, νερό (ΕΥΔΑΠ – ΕΥΑΘ), μεταφορές, εξοπλισμοί, είναι οι βασικοί τομείς που ενδιαφέρονται να εκμεταλλευτούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα πίσω από τον Γάλλο πρόεδρο, συμμετέχοντας στον χορό του πλιάτσικου που σέρνει η κυβέρνηση Τσίπρα, ολοκληρώνοντας το χυδαίο έργο διάλυσης και κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας, θεμελιώνοντας την οικονομική κατοχή στην χώρα.

                 

Παράλληλα, ως εγγυητές της παραμονής της Ελλάδας στην παράνοια της ευρωζώνης και της «τήρησης των συμφωνηθέντων», ο Γάλλος πρόεδρος και ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Τσίπρας, αναμένεται να ενισχύσουν την επιτροπεία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, με νέους γάλλους τοποτηρητές στους ήδη υπάρχοντες στην Task Force, για την διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και τον «εκσυγχρονισμό» του φορολογικού συστήματος.

                        

Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αξιοθρήνητη, έχοντας μετατρέψει την Ελλάδα σε ευρωπαϊκή αποικία, παρασύροντας την χώρα και τον λαό της σε άνευ όρων παράδοσή στους νέους αποικιοκράτες. Και όλα αυτά με τις τιμές που αρμόζουν στους σύγχρονους κατακτητές.

                       

Το ΕΠΑΜ καταδικάζει την επίσκεψη αυτή που πραγματοποιείται κυρίως για την υφαρπαγή μεγάλης μερίδος του εθνικού μας πλούτου, επισπεύδοντας έτσι την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.

                     

Αθήνα 23/10/2015

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Δώστε, ρε παιδιά, μια ακόμη ευκαιρία στο παιδί!

του Δημήτρη Καζάκη

Κατατέθηκε στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο για την απελευθέρωση της δόσης των 2 δισ. ευρώ. Που θα πάει κι αυτή η δόση; Μα φυσικά στο χρέος. Ποιός θα την χρωστάει; Μα φυσικά όλοι εμείς. Τα γνωστά υποζύγια.

Ε, και; Τι μας νοιάζει; Αρκεί που στο παιδί, σ' αυτό το γλυκό παιδί της αριστεράς μαζί με τον Καμμένο Έλληνα, δώσαμε ακόμη μια ευκαιρία. Άλλωστε φροντίσαμε όλοι εμείς που θεωρούμε όλους το ίδιο, να έχει την καλύτερη συμπολίτευση και αντιπολίτευση που θα επιθυμούσε.

Το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο είναι το πρώτο από μια ολόκληρη σειρά ανάλογων νομοθετικών πρωτοβουλιών που απαιτούν οι δανειστές. Και προβλέπει τα εξής βασικά:

Από 1/1/2016 αύξηση φορολογίας: Σε εισόδημα από ενοίκια:

•          Εισόδημα έως 12.000 ευρώ: Φόρος 15% (από 11%)

•          Εισόδημα άνω των 12.000 ευρώ: Φόρος 35% (από 33%)

•          Αναδρομικός φόρος: Σε ανείσπρακτα ενοίκια (από 1/1/2015)

•          Θα πληρώνεται ΕΝΦΙΑ ακόμη για 1 ευρώ φόρο: Προηγούμενο όριο 5 ευρώ

•          Συμπληρωματικός φόρος ΕΝΦΙΑ: Στα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα

Κατασχέσεις για φοροδιαφυγή-ανακριβείς δηλώσεις:

•          50% καταθέσεων

•          50% μετρητών σε θυρίδες

•          100% περιεχομένου θυρίδων (κοσμήματα, έργα τέχνης κτλ.)

•          Φυλάκιση 1 έως 3 έτη για μη υποβολή δηλώσεων, ΦΠΑ, απόκρυψη στοιχείων

•          Πρόστιμα για μη έκδοση αποδείξεων

Ρύθμιση 100 δόσεων:

•          Λιγότερες δόσεις όταν ο οφειλέτης έχει την οικονομική δυνατότητα

•          Χάνουν τη ρύθμιση όσοι δεν πληρώνουν μέσα σε 30 μέρες τα νέα χρέη τους

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό

•          Επιβάλλονται ίδιες μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης σε Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

•          Καταργείται η δυνατότητα συνταξιοδότησης επαγγελματιών με χρέη στα ταμεία έως 25.000 ευρώ

•          Καταργείται η μείωση έως και 2 κατηγορίες ασφαλιστικών εισφορών για γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους

•          Καταργείται η επαναχορήγηση συντάξεις ΟΓΑ 360 € σε ανασφάλιστους υπερήλικες

•          Δίδεται η κατώτερη σύνταξη στους συνταξιούχους με αναπηρία (67% και άνω)

Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, όπως ενημέρωσε ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, «δεν έχουμε πίεση από έξω, θα μπορούσαμε να πηγαίναμε και περισσότερες μέρες. Αυτό που τους ενδιέφερε είναι να είναι κατατεθειμένο το νομοσχέδιο.»

Δεν χαίρεστε; Δεν αισθάνεσταε εθνικά υπερήφανοι που οι δανειστές μέσα στη μεγαθυμία τους, επιτρέπουν στο κατοχικό κοινοβούλιο της χώρας μας να συζητήσει - χωρίς κανένα αντίκρυσμα, χωρίς κανένα νόημα γιατί όλα έχουν προσυμφωνηθεί - για μερικές μέρες. Κι έτσι θα μας επιτρέψουν να χαρούμε κοινοβουλευτική πρόζα με πρωταγωνιστές το καλό παιδί Τσίπρα, τον Βαγγέλα, τον "αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία" Μιχαλολιάκο, τον "για όλα φταίει ο καπιταλισμός" Κουτσούμπας και φυσικά το τρίο Στούτζες, Λεβέντης, Φώφη, Σταύρος. Θα χαρούμε πολιτικό διάλογο.

Το μονοπρόσωπο νοικοκυριό στην Ελλάδα με μέσο εισόδημα και χωρίς ανήλικο τέκνο έχασε την περίοδο 2010-2014 από το ετήσιο εισόδημά του μετά τους φόρους πάνω από 3.400 ευρώ. Ένα μέσο νοικοκυριό με 2 ανήλικα τέκνα και 2 εργαζόμενους με τον ένα να παίρνει το μέσο εισόδημα και ο άλλος το 67% του μέσου εισοδήματος, έχασε στην ίδια περίοδο 6.200.

Μέχρι το τέλος του 2015 θα έχουν χάσει ακόμη 1.000 με 1.200 ευρώ από το ετήσιο εισόδημά τους. Αυτό σημαίνει ότι το μονοπρόσωπο νοικοκυριό ίσα-ίσα θα τα βγάζει πέρα με 14.000 ευρώ μέσο ετήσιο εισόδημα μετά τους φόρους. Ενώ το νοικοκυριό με 2 εργαζόμενους γονείς και 2 ανήλικα τέκνα θα χρειάζονται επιπλέον 7.000 ευρώ ετήσια για να ισοφαρίσουν το επίσημο όριο φτώχειας.

Ε, καί; Το ευρώ να είναι καλά και οι δανειστές μας. Άλλωστε έχουμε εναλλακτικές. Θα τους τσακίσει η αντιπολίτευση. Θα τους δείξει η ΧΑ και προπαντός το ΚΚΕ. Τους βλέπετε πώς ιδρώνουν μόνο με την σκέψη ότι έχουν να αντιμετωπίσουν Μιχαλολιάκο και Κουτσούμπα.

Δεν βλέπετε επίσης το οργίλο ύφος των Χατζηνικολάου της στημένης ενημέρωσης; Δεν πάει άλλο, φωνάζουν αυτοί που έκαναν το παν να οδηγηθεί η χώρα και οι πολίτες της σ' αυτό το αδιέξοδο. Αλλά αυτοί ξέρουν να λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης της οργής του κόσμο, για να τους στήσουν την εναλλακτική. Αυτή είναι η δουλειά τους. Τζιτζικώστας θα λέγεται; Λεβέντης; Ε, όλο και κάποιον θα βρουν. Από υπόκοσμο αυτή η χώρα, άλλο τίποτε. Κι ο χειρότερος βρίσκεται ήδη στην επαγγελματική πολιτική, ή προσπαθεί να μπει σ' αυτήν.

Και τέλος πάντων, τι άλλο θέλετε; Όλοι ίδιοι είναι και δεν υπάρχει εναλλακτική. Τα κεφάλια λοιπόν μέσα και βιώστε το χειρότερο μνημόνιο που έχει εφαρμοστεί σ' αυτή την χώρα. Ίσως και παγκόσμια. Κι όποιος αποκτήσει επιτέλους προσωπική αξιοπρέπεια και μάθει αυτό που για αιώνες διδάσκει η ιστορία, ότι όποιος υποχωρεί γιατί φοβάται τα χειρότερα είναι απολύτως σίγουρο ότι θα τα ζήσει. Και συχνά τη στερνή του γνώση την αποκτά με κόστος την ίδια τη ζωή του, τη ζωή των δικών του και σίγουρα της πατρίδας του. Πάντως, όπως και νάχει, εδώ είμαστε εμείς.

Διαβάστε περισσότερα...

Λ. Βατικώτης: Καμιά φορά φεύγουν και οι αριστεροί με ελικόπτερο

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής δείχνει ότι εκεί όπου πηγαίνει το ΔΝΤ να επιβάλει τα προγράμματά του οι αριστεροί πρωθυπουργοί είναι αυτοί που φεύγουν με ελικόπτερο αν, αφού εκλεγούν για να βάλουν τέλος στη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, καταλήγουν να τις εφαρμόζουν. Η Ελλάδα δεν είναι Λατινική Αμερική, αλλά τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας να αποδειχτούν εξίσου αναλώσιμοι.

Προφανώς η ιστορία δεν κάνει κύκλους, ούτε επαναλαμβάνεται. Υπάρχουν όμως ομοιότητες που μόνο τυχαίες δεν είναι.

Στον Ισημερινό η ριζική αλλαγή που συμβόλιζε ο Αλφρέντο Παλάσιο, ο οποίος κυβέρνησε από τον Απρίλιο του 2005 μέχρι τον Ιανουάριο του 2007, σε σχέση με τον προκάτοχό του Λούτσιο Γκουτιέρες, συμπυκνώνεται σε μια φωτογραφία στην οποία ο Παλάσιο φοράει λευκή ιατρική ποδιά (εδώ οι συμβολισμοί πρέπει να ερμηνευτούν στο ειδικό πλαίσιο μιας φτωχής, αναπτυσσόμενης χώρας), ενώ δίπλα του βρίσκεται ο Γκουτιέρες φορώντας στρατιωτική στολή.

Ο καρδιολόγος Παλάσιο, υπουργός Υγείας τη δεκαετία του ’90 και με διεθνή καριέρα στην καρδιοχειρουργική, ανέλαβε τα πρωθυπουργικά καθήκοντα υποσχόμενος γενναίες επενδύσεις σε κοινωνικά προγράμματα. Τον αντίλογο που κάθε φορά διατυπωνόταν, ότι αυτές οι υποσχέσεις έρχονταν σε σύγκρουση με τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει ο Ισημερινός στο πλαίσιο της επιτήρησης από το ΔΝΤ, τις προσπερνούσε διά της σιωπής. Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και αποδείχθηκε ότι όλες εκείνες οι φιλολαϊκές υποσχέσεις, που του χάρισαν το χαρακτηρισμό «λαϊκιστής» από τη δεξιά αντιπολίτευση, απλώς αδυνατούσαν να εφαρμοστούν εφόσον προτεραιότητα είχαν οι δεσμεύσεις στο ΔΝΤ. Έτσι ο γιατρός, που ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του έχαιρε αποδοχής άνω του 62%, διέψευσε τις ελπίδες και τάχιστα μεταμορφώθηκε σε όργανο των πιστωτών, ανακοινώνοντας περικοπές και αιματοκυλώντας διαδηλώσεις. Μέχρι που αναγκάστηκε να φύγει νύχτα από το προεδρικό μέγαρο δίνοντας τη θέση του στον Ραφαέλ Κορέα…

Στη Βολιβία ο Εδουάρδο Ροντρίγκες μπορεί να κυβέρνησε από τον Ιούνιο του 2005 μέχρι τον Ιανουάριο του 2006, οπότε κέρδισε τις εκλογές ο Έβο Μοράλες, ωστόσο τα αρχικά σχέδια τον ήθελαν να αποτελεί εναλλακτική λύση, εκτονώνοντας την τεταμένη πολιτική ατμόσφαιρα. Δηλαδή, προοριζόταν να είναι κάτι περισσότερο από μεταβατικός πρόεδρος για να μπορέσει να συνεχίσει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που εφάρμοσε ο προκάτοχός του Κάρλος Μέσα, διαχειριζόμενος όμως τον λαϊκό παράγοντα. Πρόεδρος άλλωστε του Ανωτάτου Δικαστηρίου και γεννημένος στην Κοτσαμπάμπα, κάλλιστα μπορούσε να εμφανιστεί ως η ανατροπή του προηγούμενου καθεστώτος πλήρους υποτέλειας στους ξένους ιδιοκτήτες του κλάδου της ενέργειας.

Τα σχέδια έμειναν στα χαρτιά, καθώς η πλήρης συμμόρφωσή του Ροντρίγκες με τις πολιτικές εντολές που εκπορεύονταν από τη Σάντα Κρους, όπου έχει την έδρα της η αμερικανόδουλη ελίτ των γαιοκτημόνων, αλλά και η απόλυτη υποταγή του στα αμερικανικά σχέδια, με αποκορύφωμα την υφαρπαγή βολιβιανών πυραύλων από τις ΗΠΑ το φθινόπωρο του 2005, πρόσθεσε και τον ίδιο στη μακρά σειρά των ανυπόληπτων προέδρων της Βολιβίας που η θητεία τους στο Παλάσιο Κεμάδο, όπως λέγεται το προεδρικό μέγαρο στην πρωτεύουσα της Βολιβίας Λα Πας, ταυτίστηκε με βία εναντίον διαδηλωτών, σκάνδαλα και υποτέλεια στον ξένο παράγοντα. Το σημαντικότερο δε είναι ότι ούτε κι αυτός κατάφερε να εκτονώσει τη λαϊκή οργή ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

Στην Αργεντινή ο Φερνάρντο ντε λα Ρουα, σύμβολο των ελίκοπτερο-μεταφερόμενων πρωθυπουργών, αποτελεί την πιο χαρακτηριστική περίπτωση αριστερού… διά πάσα χρήση. Κέρδισε τις εκλογές τον Δεκέμβριο του 1999, διαδεχόμενος τον Κάρλος Μένεμ, ο οποίος επί μία δεκαετία εφάρμοσε το πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα στη Νότια Αμερική, μετά τη Χιλή του φασίστα Πινοτσέτ. Ο Φερνάντο ντε λα Ρούα ήταν, σε συμβολικό επίπεδο πάντα, η αναίρεση του Μένεμ. Το κόμμα του, η Ριζοσπαστική Πολιτική Ένωση, από την οποία προερχόταν και ο Ραοόλ Αλφονσίν (με τον οποίο, μεταξύ άλλων, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε σχηματίσει τη δεκαετία του ’80 την «Πρωτοβουλία των 6»), επί χούντας ήταν στην παρανομία, ανήκε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ενώ στο προεκλογικό του πρόγραμμα υποσχόταν ακόμη και σοσιαλισμό.

Τους πρώτους μήνες της εκλογής του ανακοίνωσε αυξήσεις στους μισθούς των δασκάλων και ένα γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Παρ’ όλα αυτά, η μακρά περίοδο χάριτος που προμήνυαν τα πολύ ψηλά ποσοστά δημοτικότητάς του, που ξεπερνούσαν ακόμη και το 70%, δεν κράτησε πολύ. Η πολιτική κρίση, που εκφράστηκε με την παραίτηση του αντιπροέδρου του Κάρλος Αλβάρες, είχε αρχίσει να οδηγεί σε αποσύνθεση την κυβέρνηση ακριβώς ένα χρόνο μετά την εκλογή του. Έναν ακόμη χρόνο μετά ο «αριστερός» Φερνάρντο ντε λα Ρούα δραπέτευε με ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο, αφήνοντας πίσω του 22 νεκρούς και 200 τραυματίες.

Ενδεχομένως κάποιος να αντιτείνει ότι οι διαφορές του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι περισσότερες από τις ομοιότητες με τα πολιτικά συστήματα της Λατινικής Αμερικής, όπου συντελέστηκε η ελπιδοφόρα άνοδος και η ταπεινωτική και ταχύτατη πτώση των τριών κατ’ όνομα αριστερών προέδρων στους οποίους αναφερθήκαμε. Επομένως είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να επαναληφθούν στην Ελλάδα οι σκηνές λαϊκής αγανάκτησης και μαζικού ξεσηκωμού που είδαμε στο Μπουένος Άιρες με το Αργεντινάσο, τον Δεκέμβριο του 2001, ή στην Κοτσαμπάμα της Βολιβίας, στο πλαίσιο των αγώνων κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Εκ πρώτης όψεως όντως οι διαφορές είναι κάθε άλλο παρά αμελητέες. Η ελληνική Βουλή έχει κατά κανόνα περισσότερα χρόνια αδιατάρακτου βίου σε σχέση με τη μέση λατινοαμερικάνικη, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση στη Γηραιά “Ήπειρο θωρακίζει θεσμικά κάθε κυβέρνηση, εάν κι εφόσον υπηρετεί την πολιτική της, επιβάλλοντας έτσι τη νομιμοποίησή της κι έχοντας στην πράξη μετατραπεί σε υπερκράτος. Στη Λατινική Αμερική, αντίθετα, τα πολιτικά συστήματα αποδεικνύονται ευάλωτα στις ασύμμετρες και ενίοτε αμφίπλευρες πιέσεις και -μιλώντας για την τελευταία δεκαετία- πιο δεκτικά στις πιέσεις του «πεζοδρομίου». Η δε Ουάσινγκτον, παρότι έχει στο βιογραφικό της στρατιωτικά πραξικοπήματα, εισβολές και απόπειρες δολοφονίας εκλεγμένων ηγετών, αποδείχθηκε λιγότερο «σκληρή για να πεθάνει» πολιτικά σε σύγκριση με το Βερολίνο, τo οποίο έχει φροντίσει να περιβάλει με συνταγματικό μανδύα ακόμη και τα μέσα της πιο ωμής πολιτικής παρέμβασης στο εσωτερικό άλλων χωρών. Με άλλα λόγια, η CIA αποδείχθηκε λιγότερο αποτελεσματική από το ευρώ.

Περισσότερες οι ομοιότητες…

Με μια δεύτερη ματιά, όμως, ακόμη και αυτές οι ουσιώδεις διαφορές ωχριούν μπροστά στη σημαντικότερη ομοιότητα: την υποκείμενη συνάφεια μεταξύ των προγραμμάτων λιτότητας, όπως αυτά εφαρμόστηκαν στην αμερικανική υποήπειρο, πειραματικά στην αρχή και καθολικά στη συνέχεια, και των μνημονίων που εφαρμόζονται εδώ και πέντε χρόνια στην Ελλάδα, με ένα ανελέητο, συνεχές πολιτικό σφυροκόπημα που προκαλεί αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις στο πολιτικό σύστημα.

Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου ή δημοσιογραφική υπερβολή – το μέγεθος της «προσαρμογής» στην Ελλάδα μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με την «προσαρμογή» που επιβλήθηκε στη Λατινική Αμερική. Αρκεί να αναλογιστούμε τον τριπλασιασμό σχεδόν της ανεργίας, από το 9%-10% στο 27% και τη μέση πτώση των εισοδημάτων κατά 40%! Πρόκειται για επιδόσεις που θεωρούνταν αδιανόητες για την Ευρώπη και το περίφημο «κοινωνικό κεκτημένο» της και αφορούν μέτρα που ακόμη και τώρα σε καμία άλλη χώρα της ηπείρου -ούτε και σε αυτές που πέρασαν από μνημόνια, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος- δεν έχουν επιβληθεί. Επομένως, οι συγκρίσεις επιτρέπονται και δεν αποτελούν αυθαιρεσία…

Τη δική τους επιβεβαίωση στο σενάριο να φύγει νύχτα ο Τσίπρας, αφού αποδειχθεί λίαν συντόμως τι μεγάλος πολιτικός απατεώνας είναι, δίνουν και τα πολιτικά σενάρια που υφαίνει εν κρυπτώ το ίδιο το Μαξίμου. Είναι χαρακτηριστική η βολιδοσκόπηση προς το ΠΑΣΟΚ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, την επομένη κιόλας των εκλογών, κι ενώ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σχημάτιζαν άνετη κυβερνητική πλειοψηφία και φαινομενικά δεν είχαν ανάγκη καμία άλλη κυβερνητική συμμαχία.

Με αυτήν τη βολιδοσκόπηση επί της ουσίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε από τώρα να έχει το δικό της σχέδιο β για την περίπτωση που είτε η ομάδα των «53» είτε άλλη ομάδα διαφωνούντων από τις πολλές που έχουν αρχίσει να σχηματίζονται θα αρχίσει να προκαλεί ρωγμές στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και οι προεκλογικοί εσωκομματικοί κλυδωνισμοί θα αρχίσουν να μεταφέρονται στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Επιπλέον, οι γέφυρες προς τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, Ποτάμι) που κρατάει ανοιχτές ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνουν στην επιφάνεια τη βαθιά του ανασφάλεια για την επόμενη μέρα. Εκείνη τη μέρα, για την ακρίβεια, που θα αρχίσει να ψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους του τρίτου μνημονίου και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν μπροστά στο υπαρξιακό δίλημμα που βρέθηκαν την προηγούμενη πενταετία δεκάδες πασόκοι και δεξιοί συνάδελφοί τους: να σηκώσουν το χέρι και να ψηφίσουν, κινδυνεύοντας να τρώνε ξύλο από τους περαστικούς, ή να δηλώσουν παρόντες ή ακόμη και να καταψηφίσουν τα μέτρα λιτότητας, χάνοντας τα διόλου ευκαταφρόνητα υλικά προνόμια που εξασφαλίζει η βουλευτική έδρα…

Συμπερασματικά, το πείραμα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καινούργιο. Κάθε φορά που τα ενδεδειγμένα μέσα εξαντλούνται, δηλαδή τα αμιγώς αστικά κόμματα που κάνουν την αρχή, καταρρέουν από το τεράστιο πολιτικό κόστος που επισείει η εφαρμογή των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, τα κάστανα από τη φωτιά καλούνται να βγάλουν κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά και υπερέβησαν το εκλογικό περιθώριο αντιπροσωπεύοντας τα συμφέροντα όσων επλήγησαν από την κρίση. Αυτό ακριβώς που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα πρόγραμμα το οποίο ξεχείλιζε από αντιφάσεις, λογικά κενά και υποσχόταν το τέλος της λιτότητας. Μέχρι που και αυτά τα κόμματα να αποδειχθούν αναλώσιμα από μια κοινωνία που δεν αντέχει άλλες περικοπές στις συντάξεις. Ας μη χαίρονται επομένως στο Μαξίμου για την επιτυχία τους. Γρήγορα κι ο Τσίπρας θα έχει την τύχη που είχαν κι άλλες μαριονέτες της Αριστερός…

από το «Unfollow» μέσω του «Βαθύ Κόκκινο»

Διαβάστε περισσότερα...