Δ. Καζάκης: Η τελική φάση της ελληνικής τραγωδίας

του Δημήτρη Καζάκη

Το ελληνικό χρηματιστήριο σημειώνει νέα πτώση ρεκόρ με πάνω από 8%. Το 3ετές ελληνικό ομόλογο παρουσιάζει επιτόκιο στη δευτερογενή πάνω από 11,0%. Το 5ετές έχει σκαρφαλώσει πάνω από 9,5%. Ενώ το 10ετές πάνω από 8,6%. Η κερδοσκοπική επίθεση στις ελληνικές χρηματαγορές, που επικεντρώθηκε στις τράπεζες οδήγησε σε ακόμη πιο βαθιά κρίση ρευστότητας. Δεν υπάρχει χρήμα στην αγορά και οι τράπεζες αδυνατούν να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες συναλλαγής.

Το καινούργιο στοιχείο είναι το γεγονός ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τρέχουσας ρευστότητας των τραπεζών και της κεφαλαιαγοράς στην Ελλάδα. Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση προσέτρεξε αγοράζοντας eurocommercial paper αξίας 79,4 δις ευρώ! Ιστορικό ρεκόρ από την εποχή που η Ελλάδα εντάχθηκε στο ευρώ. Πρόκειται για εκδόσεις χρεογράφων των συστημικών τραπεζών χρονικής διάρκειας μικρότερης του έτους, τα οποία αγοράζει το κράτος για να ενισχύσει την ρευστότητα των τραπεζών.

Μαζί με τα 40,6 δις ευρώ έντοκα γραμμάτια που η ελληνική κυβέρνηση ανακύκλωσε μέσα ...
στο 2014, οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμου χρέους για το 2014 ανήλθε στα 120 δις ευρώ! Αν σ' αυτά προσθέσουμε και την εξυπηρέτηση του χρέους κεντρικής κυβέρνησης, που ανερχόταν σε 30,68 δις ευρώ, τότε η συνολική εξόφληση χρέους το 2014 έφτασε στο ιστορικό ρεκόρ των σχεδόν 150,7 δις ευρώ!

Το σύνολο των δαπανών του κράτους μαζί με το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων εκτιμάται ότι θα ανέλθει το 2014 σε 57,3 δις ευρώ. Με άλλα λόγια η εξυπηρέτηση του χρέους στοίχισε μέσα στο 2014 σχεδόν 3 φορές το σύνολο των εξόδων του κράτους. Το 2015 εκτιμάται ότι θα πρέπει να εξοφληθεί βραχυπρόθεσμο χρέος της τάξης των 80, 0 δις ευρώ, ενώ θα πρέπει να πληρωθούν πάνω από 26,0 δις ευρώ σε τοκοχρεολύσια. Με άλλα λόγια η εξυπηρέτηση χρέους το 2015 θα απορροφήσει πάνω από 106,0 δις ευρώ!

Ταυτόχρονα, ο δείκτης Emerging Markets Corporate Plus της Bank of America Merrill Lynch μειώθηκε 13,4% μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου, η χειρότερη επίδοση από τον Οκτώβριο του 2008, λόγω του κατρακυλίσματος της τιμής του πετρελαίου, η οποία πυροδότησε μια νομισματική κρίση στη Ρωσία. Αυτή έφερε πτώση του τρέχοντος έτους σε 19,7%, το μέγιστο σε έξι χρόνια. Οι αναδυόμενες αγορές αντιπροσώπευαν 14 από τις 56 παγκόσμιες πτωχεύσεις (defaults) φέτος που καλύπτει η Standard & Poors.

Η Ελλάδα έχει ξοφλήσει, έχει καταρρεύσει ολοκληρωτικά και ετοιμάζονται τα κοράκια να αρπάξουν ότι έχει απομείνει. Να γιατί η Bank of America Merrill Lynch πρωτοστάτησε στην κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση στο Λονδίνο με το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει να πλασαριστεί για την ολοκληρωτική αρπαγή, οικοδομώντας σχέσεις με την επόμενη κυβέρνηση. Ετοιμαστείτε για την τελική φάση της ελληνικής τραγωδίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Δ.Χ. (Ε.ΠΑ.Μ. Hνωμένου Βασιλείου): Οι Νεογκιαούρηδες

του Δ. Χ. από το ΕΠΑΜ U-K

Σκέπτομαι ότι αν Ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν μάθησιν, χρειάζονται και άλλα πλην της μάθησις. Γνωρίζοντας και δυο τρία τρομακτικά που ζήσανε οι άμεσοι πρόγονοί μου αντιλαμβάνομαι ίσως ποιο έντονα το ιστορικό γίγνεσθαι. Η παλαιότερη αναφορά συγγενή μου που γνωρίζω είναι στα 1871, στην λίστα της New York Life Insurance των Ελλήνων και Αρμενίων που έκαναν ασφάλειες ζωής πριν τις σφαγές του 1915-22. Ο πατέρας μου ήταν στο ΕΑΜ. Ο μεγάλος αδερφός του ήταν αξιωματικός που πολέμησε σε Αλβανία, Αφρική και Ιταλία. Τον θείο μου αυτόν τον καθαίρεσαν ατιμωτικώς το 1946, έναν ριμινίτη βασιλόφρονα, διότι τα αδέρφια του ήταν Ελασίτες. Ο πατέρας μου επισκέφτηκε τον καθαιρεμένο λοχαγό στας φυλάκας Κερκύρης και βρήκε έναν άνδρα 1,90 να μοιάζει με λεπρό, και έκλαψε. Έτρωγε ξύλο κάθε μέρα και τα τραύματα του δίχως περιποίηση και επούλωση σκέβρωναν πάνω του. Φυσικά, και παρόλο που κανείς στο σόι δεν είχε σχέση με τον εμφύλιο ο θείος μου ο Τζαβέλας δεν απεκατεστάθη ποτέ στον βαθμό του.

Πατριδογνωσία το σόι όλο λέμε, να ξέρουμε και τα νησιά. Από το άλλο σόι έχω καταβολές από μικρασιάτες, μερικών που επέζησαν των αμελέ ταμπουρού, και πολέμησαν και το 40. Ο...

παππούς μου ήταν στην Αλεξάνδρεια δύτης, Καλύμνιος γαρ. Ο προπάππους και ο άλλος γιος του ήταν καπετάνιοι με την 'υπηρεσία' μεταξύ μικρασιατικής ακτής και νησιών. Ο λοχαγός που είχε τον θείο μου στην μονάδα του στις επιχειρήσεις στο αιγαίο ήταν ο Φανουράκης, οι ροδίτες ξέρουν την οδό λοχαγού Φανουράκη, που σκοτώθηκε από εξεπαφής σχεδόν βολή οπλοπολυβόλου στα 26 του. Στην προτομή του στην Ρόδο έρχονται ακόμη στα 90 τους ο λόρδος Τζέλικο και άλλοι θρύλοι των SAS, SBS and LRDG και καταθέτουν στεφάνι, μην μπαίνουν στον κόπο οι πολυάσχολοι κωσταράκοι δηλαδή. Από τα 12 μου πέρναγα από την προτομή αυτού του ιερολοχίτη και στεκόμουν προσοχή και χαιρέταγα, κάτι που βεβαίως δεν το είχα πει σε κανέναν πλην της μάνας μου μέχρι σήμερα, προς αποφυγή των γνωστών παρεξηγήσεων.

Η αντίληψή μου περί σημαίας, στολής και εθνοσήμου δεν οφείλεται απλά στο γεγονός ότι σε κάθε Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας τσούγκριζα τα αυγά σε στρατόπεδα και λέσχες αξιωματικών, αλλά ποιος να με καταλάβει. Έλεγα στον συχωρεμένο τον πατέρα μου να παίξει μαζί μου στρατιωτάκια σαν παιδί που ήμουν. “Πάρε συ τους Γερμανούς” του έλεγα, “δεν πας καλά, μα εγώ τους πολέμησα”, μου έλεγε. Καμιά φορά σκέπτομαι και μονολογώ “ρε πατέρα, δε σκότωσες αρκετούς Ναζί”. You killed nowhere near enough of them Nazis.

Νιώθω κάθε μέρα οργή για τον εμπαιγμό και την βεβήλωση του αίματος και των αγώνων αυτών και τόσων άλλων. Τα κόκαλά τους δεν τρίζουν απλά, κλακέτες παίζουν, και ως εκ τούτου βράζω και εγώ στο ζουμί μου όλο και ποιο πολύ. Την αντιστασιακή δράση του παππού μου την αναγνώρισαν μετά θάνατο. Ο αδερφός του, ζωή να έχει, και τα έχει και 400, αρνείται μέχρι σήμερα να λάβει το χαρτί της αναγνώρισης της δράσης του. Μου λέει “το πώς πολέμησα το ξέρω εγώ, οι δικοί μου, οι συμμαχητές μου και ο θεός μου. Δεν θα επιτρέψω κανέναν γελοίο να τύχει νομιμοποίησης από εμένα αναγνωρίζοντας λέει τον δικό μου αγώνα. Βάζοντάς με μάλιστα σε μια σακούλα με ανθρώπους που δεν έκαναν αντίσταση, αλλά ήταν με τον Γερμανό ή ήταν μικρά παιδιά ή και αγέννητοι ακόμα. Εδώ αναγνώριση σε πραγματικούς μάλιστα αγωνιστές γίνηκε ακόμα και με υπογραφή Παπαδόπουλου. ΠΟΙΟΙ να με αναγνωρίσουν;;;;”. Σαν τα ψηλά βουνά θείε μου Θεόφιλε.

Άνθρωποι που ήξερα από 10 χρόνια και βάλε, άνθρωποι που θεωρούσα ότι είχαν νόηση και ευαισθησία ανώτερη της δικής μου έχουν γίνει φερέφωνα της χειροτέρας προπαγάνδας του σύριζα. “ναι, το ξέρουμε ότι το αριστερό ρεύμα έφαγε άκυρο και άλλα τέτοια αλλά μη μου το κριτικάρετε το παιδί, άστε πρώτα να βγει!”. Πως είναι δυνατόν τόση βλακεία; Τόση απελπισία; Ο άλλος που τον είχα και σαν αδελφό μου είπε “εγώ δεν είμαι πατριώτης, είμαι αριστερός”. Τι εστί ρε αριστερός ξέρεις; “Αριστερός είναι αυτός που είναι ανθρωπιστής και οικολόγος”, μου λέει. Τι διάολο να τω πω; Ότι οι έννοιες του ανθρωπισμού και της οικολογίας είναι και εν δυνάμει αντίθετες; Κόψε το πολύ το κόκκινο και ξαναπιάσε το κάπνισμα; Σίγουρα θα είναι πολύ ποιο υγιές. Γιατί να προσβάλουν τόσο την νοημοσύνη τους; Και μαζί και την δική μου; Πονάω μόνο που τους σκέφτομαι, χώρια που εισπράττω και την αποφυγή τους πλέον.

Σήμερα μίλησα με το πατέρα του καλύτερού μου φίλου που κατέβηκε Ελλάδα για τις γιορτές μέσω Skype. Όταν του είπα να τον χαίρεται διότι τον έκανε καλό παιδί μου είπε “μόνο που μου τον έχεις μπάσει με τα πολιτικά εκεί πάνω”. Του απήντησα ότι δεν νοείται να αφήνουμε σε εγκληματίες το μέλλον μας. Άρχισε με πάθος να λέει τις γνώστες απόλυτες διαπιστώσεις, ότι η Ελλάδα είναι δούλα και δεν θα αλλάξει ποτέ, ότι καλά κάνουμε και ασχολούμαστε, λόγω νιότης στην συλλογιστική του, αλλά μετά πενήντα χρόνια που θα μεγαλώσουμε θα τα βλέπουμε αλλιώς και θα έπρεπε να κοιτάμε την απατή μας. Μου είπε ότι άκουσε τον Καζάκη μερικές φορές και του αρέσει αλλά δεν μας ξέρει κανείς, όπου και απήντησα “μας ξέρεις εσύ”, καθώς αναγνώρισα σε αυτόν τον τύπο του “καλά τα λες εσύ αλλά οι άλλοι δεν ακούνε”. Μου είπε ότι επί χούντας που “ψήφισε” στο εκλογικό κέντρο εξαφάνισαν την δική του ψήφου και όλες τις εμφάνισαν για τον Παπαδόπουλο, και με τουπέ μάλιστα τον έδιωξαν όταν απαίτησε να δει τουλάχιστον το ψηφοδέλτιο που εκείνος έριξε. Χούντα είχαμε, χούντα έχουμε. Του εξήγησα ότι τίποτε δεν αλλάζει απλά και μόνο μέσω εκλογών, αλλά τον πονά φαίνεται πάρα πολύ το ότι και ο ίδιος και κάποιοι φίλοι που λέγει ότι έπεισε ψήφισαν ΕΠΑΜ. Πρόλαβα να του πω για τα σχόλια του Κολοκοτρώνη και των αγωνιστών της αντίστασης για τους ραγιάδες των εποχών τους, καθώς σκέπτομαι “αν οι γενιές του 21 και του 40 είχαν τόση απάθεια και υποταγή να αντιμετωπίσουν, ποια διάολο είναι η δικαιολογία της γενιάς των 700 φθινόντων ΕΥΡΩ;” Προσπαθούσα έτσι να δώσω μια λογική μπας και των βοηθήσω να απεγκλωβιστεί από την απελπισία και την παράδοση, και ίσως θέλοντας να αποφύγει αυτό, καθώς θα του έθετε θέμα επιλογής τύπου ή ήρωας, ή προδότης, ή σκουλήκι άχρηστο σε αυτή τη γη, κατά κυρ παντελή, εκείνος έκανε ακόμη ποιο απόλυτο το λόγο του, δεν έκατσε να ακούσει αντίλογο και έφυγε βιαστικά.

Είμαι σίγουρος ότι άμα χρειαστεί ο συγκεκριμένος θα έκανε την επιλογή “ήρωας”, αλλά ρε γαμώτο, γιατί στο καλό να μην καταλαβαίνει οτι ο δικός μας αγώνας είναι να μην χρειαστεί να φτάσουμε να κάνει την επιλογή αυτή μέσα στην φωτιά; Ο γιος του αρπάχτηκε κάπως μαζί του αλλά προσπάθησα να τον δικαιολογήσω λέγοντας ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από άνθρωπο 80 ετών και φεύγα. Δεν μπόρεσα να ρωτήσω περισσότερα για την εμπειρία της δικής του γενιάς, παιδί κατοχής, εμφυλίου, χούντας και μεταπολίτευσης βλέπετε, διότι δεν ήθελε καν να ακούσει. “κοιτάτε την πάρτη σας και την ζωή σας και αυτά μόνο στον λεύτερο σας χρόνο” είπε πριν φύγει. Τουλάχιστον αυτός δεν έκατσε να ακούσει. Τι να κάνω και με τόσους και τόσους που με άκουσαν και δεν κατάλαβαν τίποτε. Ήθελα να μας πει για την κατοχή και τον εμφύλιο, που έζησε ως μικρό παιδί, να μας πει για την ελπίδα που είχε, ελπίδα που του επέτρεψε να δώσει αγώνα, αυτός και η γυναίκα του. Πως δεκετία μέσα, δεκαετία εξω οι συνθήκες βελτιόνονταν. Ήταν ένας αγώνας που έφερε στον κόσμο δύο παιδιά. Αγώνας που σπούδασε αυτά τα παιδιά και τους έδωσε τα καλύτερα δυνατά εφόδια για να διεκδικήσουν τις ζωές τους. Αγώνας που πάει χαράμι διότι η αναμενόμενη στάση από έναν γονιό είναι να μπαίνει μπροστά για τα παιδιά του τραβώντας τα και αυτά στον αγώνα. ΌΧΙ να μπαίνει μπροστά το παιδί του και αυτό να απηυδήζει επειδή ο πατέρας του του λέει να “κάτσει καλά”. Πως να του εξηγήσω ότι το παιδί του αγωνιζόμενο για την ζωή του δείχνει τον σεβασμό του στο δικό του αγώνα, για να πιάσει τόπο! Το αγώνα που έδωσε για να τον φέρει στον κόσμο και να τον κάνει εν δυνάμει χρήσιμο άνθρωπο στην κοινωνία. Πως διάολο να του δώσω να καταλάβει ότι η απόλυτη καταστροφή την οποία κατα τα άλλα βλέπει και αντιλαμβάνεται αφορά και τα δικά του δυο παιδιά, και αυτά δεν πρόκειται να την γλιτώσουν με το να κοιτάζουν την πάρτη τους; Ίσως να θεωρεί ότι καθώς το ένα του παιδί τα κουτσοφέρνει και το άλλο χτίζει την ζωή του στην ξενιτιά θα ψοφήσουν τα παιδιά των γειτόνων μόνο και όχι τα δικά του. Μου ανέφερε και τα περί μπροστάρη, αλλά δεν πρόλαβα να του πω βγάλε έναν του κύκλου σου για δικό σου μπροστάρη και πολλοί μπροστάρηδες μαζί θα την βρουν την άκρη... ή βγες εσύ στο κάτω κάτω! Τον φίλο μου τον πονάει η νοοτροπία αυτή του πατέρα του, ο οποίος κατηγορεί την νοοτροπία του Έλληνα αλλά δεν φαίνεται να μπαίνει στον κόπο να αλλάξει, να αναθεωρήσει έστω, την δική του νοοτροπία. Καλώς.

Παρόμοια συμπεριφορά, αλλά ομολογουμένως ηπιότερη έχω αντιμετωπίσει και από την μάνα μου ακόμα. Η οποία το 2012 με έκανε να κλάψω κυριολεκτικά όταν μου είπε ότι ήταν στο σουαρέ της γερμανικής πρεσβείας, σφίγγοντας το χέρι εκείνου του μαλάκα που είχε το θράσος να πάει σε εκδήλωση στα Καλάβρυτα και να πει “σας αδικούσαμε τότε και για αυτό σήμερα σας βοηθάμε. Και η μάνα μου θέλει, και ίσως δίκιο έχει, να κοιτάξω λίγο παραπάνω την πάρτη μου.

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ή στρατιωτικός ή διπλωμάτης ή καθηγητής ιστορίας, λόγω επιρροών περιβάλλοντος και διαπαιδαγώγησης, και του ότι ο Σεφέρης, ο Δαβάκης, ο Τσιγάντες και ο Young Indiana Jones είναι οι παιδικοί μου ήρωες. Στην θητεία μου αποδέχτηκα όλη την ασχήμια της ελληνικής κοινωνίας την οποία αρνιώμουν ως τότε, μάλλον χάρη στο ότι από 18 ως 23 ζούσα και σπούδαζα έξω. Στην έπαρση σημαίας σε δύο περιπτώσεις άκουσα να βρίζουν την σημαία, με ενδιαφέροντες τρόπους, “πουτάνα τελευταία φορά που στα παρουσιάζω”. 10 λεπτά μετά αναρωτιόμουν πως στο καλό κατάφερνα να συγκρατηθώ και δεν άνοιξα κάνα κεφάλι με το κοντάκι του G3. Ήταν ένας ΕΠΟΠ, αγνό παιδί, εγγόνι μαχητή του 40 που κατέληξε από κρυοπαγήματα σε νοσοκομείο της Φλώρινας, που έλεγε ότι έγινε ΕΠΟΠ για να υπηρετήσει την πατρίδα. Το τι δούλεμα έτρωγε από τους άλλους ΕΠΟΠάδες δε λέγεται, κάτι ΕΠΟΠάδες που στο φυλάκιο ξεφύλλιζαν και το περιοδικό του χρυσού αυγού και πίνανε φραπεδιές τσιγαρίζοντας όταν οι έφεδροι μπροστά τους μάζευαν τις γόπες, το 2007-8 (προς αποφυγή παρεξηγήσεων από κάποιον ΕΠΟΠ, η ειρωνική διάθεση αναφέρεται σε μέγα μέρος συνάδελφων του, που δεν θα έπρεπε καν να φορούν στολή όπως και αρκετοί γαλονάδες τύπου Κωσταράκου). Πως διάολο θα μπορούσα να κυνηγήσω το προσωπικό μου όνειρο να φέρω στολή μέσα σε ένα τέτοιο άρρωστο περιβάλλον που δολοφονούσε κάθε έννοια ήθους και ηθικής που με δίδαξε η μάνα μου;

Θέλω να διδάξω ιστορία, έτσι έλεγα από 11 ετών, τουλάχιστον. Τι τυχεροί που είναι κάτι φίλοι μου φιλόλογοι στα λύκεια ρε: ο ένας δουλεύει για 600 ευρώ για τον ίδιο, άνεργη γυναίκα, δυο παιδιά και μια πεθερά με σύνταξη ΟΓΑ 150. Μάλλον τα καταφέρνει καθώς δίχως ακίνητο δεν πληρώνει χαράτσι. Ο άλλος έχει 9 χρόνια ωρομίσθιος συμβασιούχος, και κατέχει διδακτορικό από το Royal Holloway of London. Άσε τα ακαδημαϊκά, δεδομένου ότι όπως μου είπε και ένα από τους λίγους άξιους λέκτορες εν Ελλάδι οι ακαδημαϊκές θέσεις είναι δεσμευμένες για ημέτερους για δεκαετίες μπροστά, μην πιάσω και τα του εξωτερικού. Στην Διπλωματική σχολή δεν μπόρεσα να αιτηθώ διότι λόγω τίτλου σπουδών αλλοδαπής, αναγνωρισμένου μεν μη ισοτιμημένου και αντιστοιχισμένου δε, ελέω ΔΟΑΤΑΠ. Ας φρόντιζα να ξέρω τα εμπόδια από μικρός.

Για να ευλογήσω τα γένια μου, είμαι και αξύριστος, δυο συνταγματάρχες μια φορά δήλωσαν εντυπωσιασμένοι από τα περί διασποράς δυνάμεων και εσωτερικών ελιγμών που τους έλεγα και πρότειναν “να σε βάλουμε να διδάσκεις ιστορία στην Σχολή”, “μα” τους λέω “οι διδάσκοντες ιστορία στην Ευελπίδων είναι απόστρατοι”, και μου λένε “θα περάσουμε μια μέρα ένα νόμο για να σε πάρουμε και μετά τον καταργούμε”. Μάλιστα, για να σου αναγνωρίσουμε μια αξία αλλά και για να σε αφήσουμε να προσφέρεις πρέπει να υπάρχει από πάνω πλέγμα πατρονίας. Δεν διαφέρει αυτό καθόλου από τους ελεγκτές που εκβιάζουν ελευθεροεπαγγελματιες σαν νονοί της νύχτας απλά για να τους αφήνουν ήσυχους να κάνουν την δουλειά τους. Μου έλεγε δε ένας ανθυπολοχαγός ότι είχαν στην σχολή έναν γηραλέο τύπο που τους δίδασκε περί Β' παγκοσμίου και τους έβαζε να βαράνε προσοχές μέσα στην αίθουσα ενώ αυτοί ήταν από ολονυχτία. Στην θέση του μάλλον θα τους άφηνα να κοιμηθούν στα θρανία. Άκουσα την μάνα μου μια μέρα να λέει “ε δε γίνεται, να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αρχές και μετά να τους λέμε βάλε και λίγο νερό στο κρασί”, όταν της πρότειναν να βυσματώσει για μένα. Είμαι από εκείνους τους νέους Έλληνες που εξακολουθούν να δηλώνουν περήφανοι για τον γονιό τους, κάτι είναι και αυτό. Η μάνα μου, με κλονισμένη την υγεία, πλέον παρίσταται κάθε Τετάρτη στα ειρηνοδικεία βλέπετε. Αν και βεβαίως κάποιοι με λένε μεγάλο μακάκα που δεν έχω φροντίσει ποτέ να χρησιμοποιήσω τας διασυνδέσεις που είχα τριγύρω μου. Μια διασκευή του εχθρού του λαού του Ίψεν για την Ελλάδα του σήμερα θα ήταν “οι μακάκες του λαού”, οι γραφικοί και οι ονειροπόλοι του λαού. Κάποιο παιδί με περιέγραψε σε κοινό μας φίλο ως εξύς “καλό παιδί αλλά πολύ για Ελλάδα μιλάει”.

Μάθε παιδί μου γράμματα μας λέγανε. Έχω bachelor, 2 μάστερ, μια ντουζίνα vocational certificates και δουλεύω εκ περιτροπής γκαρσόνι στην ξενιτιά λαμβάνοντας και ένα μικρό προνοιακό επίδομα, και ευχαριστώ τον θεό που έχω την πολυτέλεια να την βγάζω με 500 το μήνα. Η ποιο καλοπληρωμένη δουλειά που έχω κάνει μέχρι τώρα στην ζωή μου ήταν σεκιούριτι σε νοσοκομείο, για 676 Ευρώ το μήνα. Μπορεί να μου πει κανείς ΠΩΣ στο δίαολο εξακολουθούν και μου λένε μαλακίες τύπου “κοίτα την δουλειά σου και χέσε την Ελλάδα;” Πως στο διάολο θα μπορέσω να επιτύχω οτιδήποτε στην ζωή μου, πόσο μάλλον τα όνειρα που είχα από παιδί δίχως ελευθερία; Της λέγω της μάνας μου ότι έχασα ήδη την πρώτη μου νιότη (20-30), και προκειμένου να μην χάσω την δεύτερη (30-40) πρέπει να έχω την ελευθερία μου. Πως στο διάολο ανέχεστε ρε κολόγεροι νεογκιαούρηδες του κερατά να λέτε στα παιδιά σας “εσείς θα ζήσετε πεντάκις τρισχειρότερα από όλες τις μεταπολεμικές γενεές, ναι, το καταλάβαμε, αλλά εσείς να κοιτάτε την πάρτη σας”; Η μάνα μου είναι τόσο φοβισμένη καμιά φορά που μου ζητά να μην μπλέκομαι, να μην στοχοποιούμαι, να μην... να μην... Και εξεγείρομαι. Καλή η ιδέα της λευτεριάς αλλά να μην εκτιθέμεθα κιόλα! Νεογκιαούρηδεσ, έ νεογκιαούρηδες. Το “νεοέλληνας” του Τζιμάκου είναι πολύ λίγο πλέον. Το έχω πάρει απόφαση και λέγω σε κάθε κνήτη, σε κάθε φασίστα, σε κάθε αριστερούλη άπατρι, σε κάθε ραγιά πουστόφρονα γενικώς το εξής: “άμα έρθουν τα χειρότερα και την βγάλουμε καθαρή, καλώς. Εάν δεν την βγάλουμε καθαρή δεν πρόκειται να ξανακούσετε από μένα το όνομα σας ή την προσφώνηση 'πατριώτη', νεογκιαούρηδες θα σας καλώ διότι αυτό θα έχετε αποδείξει ότι είστε, αν θα ζούμε κιόλας δηλαδή”.

Όταν με το καλό λευτερωθούμε, αν είμαι έξω θα ζητήσω να στήσω προξενική αρχή εδώ πάνω που βρίσκομαι, καθώς το πλησιέστερο εναπομείναν ελληνικό προξενείο είναι 3 ώρες με το αμάξι. Άμα είμαι μέσα θα φροντίσω να διδάξω στο λύκειο, να πειραματιστώ κιόλας με κάτι εφαρμογές θεατρικού παιχνιδιού για την διδαχή της ιστορίας, που τις έχω στο μυαλό μου από όταν παρακολουθούσα σεμινάρια του IDEA - International Drama and Theater in Education Association, και θα επιδιώξω να κάνω διδακτορικό σε κάθε περίπτωση. Άλλωστε τι στο καλό θα κάνω την λευτεριά, αν δεν την χρησιμοποιήσω για να κυνηγήσω τα όνειρά μου;

από το «http://www.epam.org.uk/» μέσω της σελίδας fb του Δ.Καζάκη

Διαβάστε περισσότερα...

Κ. Παπουλής: Εκλογές στη Νεοκατοχική Ελλάδα. Προσωρινά στη γωνία: οι δυνάμεις της εργασίας, της πατρίδας, της δημοκρατίας

του Κ. Παπουλή

Τεσσεράμισι χρόνια πέρασαν από τον Μάιο του 2010, όταν ο ξένος παράγοντας, σε συνεργασία με τους σύγχρονους δοσίλογους, επέβαλλε την κατάλυση κάθε έννοιας ελληνικής δημοκρατίας. Συμβαίνει, αυτό που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς στις 5 Μαΐου του 2010,- όταν ένα εξαγριωμένο πλήθος επιχείρησε να εισβάλλει στη βουλή, όχι για να καταστρέψει, αλλά για να δημιουργήσει μια νέα ελληνική δημοκρατία- η απόλυτη απουσία του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο.

Τον Μάιο του 2010, την ορμή του λαού ανέκοψαν οι νεκροί της Μαρφίν. Όμως σχεδόν για δύο χρόνια, ο λαός ήταν στο προσκήνιο. Tο καλοκαίρι του 2011 ο κόσμος απείλησε το καθεστώς, με έναν αγώνα διαρκείας, με τις πλατείες της δημοκρατίας, με κέντρο το Σύνταγμα. Αν ο λαός είχε νικήσει και η Ελλάδα έκοβε τον γόρδιο δεσμό των δανειακών συμβάσεων, τότε η πατρίδα μας θα βρισκόταν εκτός ευρωζώνης, έχοντας πάρει τον περήφανο δρόμο της Αργεντινής. Η χώρα θα είχε ανακάμψει, με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας.

Ο λαός βρέθηκε όμως μόνος του. Κανένας κοινοβουλευτικός πολιτικός φορέας δεν τον ακολούθησε στη ρήξη. Οι βουλευτές της αριστεράς έμειναν εντός του κοινοβουλίου, απολαμβάνοντας την λαϊκή μούντζα και νομιμοποιώντας την παράδοση της χώρας. Η στάση αυτή της αριστεράς, όχι μόνο έσωσε το ευρωζωνικό καθεστώς, αλλά άφησε και ελεύθερο χώρο στην Χρυσή Αυγή.

Από την πλατεία Συντάγματος που ήταν μια μεγάλη τομή στην ελληνική πολιτική ιστορία δεν γεννήθηκε ένας πλατύς πολιτικός φορέας για να ανατρέψει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ίσως η μόνη πολιτική πρωτοβουλία που γεννήθηκε από εκεί, να είναι το ΕΠΑΜ.

Σήμερα λοιπόν που η Ελλάδα έχει καταστραφεί, οι έλληνες με την αδράνειά τους, θυμίζουν...
τους γονείς τους και τους παππούδες τους στα πρώτα χρόνια της κατοχής. Μετά από έναν μεγαλειώδη τότε αγώνα στο αλβανικό μέτωπο, αφού ηττήθηκαν και προδόθηκαν, για ένα διάστημα κυριάρχησε η απελπισία και η παραίτηση.

Τώρα, ένα κόμμα με αριστερή καταγωγή, το οποίο έχει φυσικά και την κύρια ευθύνη για την παραίτηση του λαϊκού παράγοντα, αφού από την μια ηγείται της αντιπολίτευσης και από την άλλη συνέχεια τα τελευταία τρία χρόνια, ανέστελλε το πεζοδρόμιο, για την «επερχόμενη» πολιτική αλλαγή, υπόσχεται «ελευθερία» και άλλη πολιτική, εντός όμως της κατοχής της ευρωζώνης. Οι ψευδαισθήσεις που τρέφει ένα τμήμα του λαού σε σχέση με τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης με τις κατοχικές δυνάμεις, χωρίς το ίδιο να πολεμήσει και να σπάσει τους βασικούς όρους της κατοχής (χρέος-ευρώ), σύντομα θα εξατμιστούν. Η πολιτική αλλαγή θα αποδειχτεί απλή εναλλαγή, όπως άλλωστε συνηθίζεται στις ελληνικές εκλογές τα τελευταία 25 χρόνια.

Αυτή την στιγμή πραγματικά οι εκλογές θα διεξαχθούν χωρίς να συζητιέται το πραγματικό ζήτημα: Η απελευθέρωση και η ανάπτυξη της Ελλάδας.

Η γραμμή-ΣΥΡΙΖΑ στήριξε της ελπίδες της για συνεργασία στους ΑΝΕΛ, των οποίων η ηγεσία αποδείχτηκε μετά και το τελευταίο σήριαλ, για τα πανηγύρια. Η ατμόσφαιρα των εκλογών και το επίπεδο μεγάλου μέρους του πολιτικού κόσμου, είναι δυστυχώς ευθέως ανάλογη με την διεθνή κατάντια της χώρας.

Οι εκλογές που έρχονται και η επόμενη κυβέρνηση (όποια και αν είναι) θα σφραγίσει το αδιέξοδο. Θα τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε περισσότερο η Ν.Δ., διαθέτουν οποιαδήποτε ΣΧΕΔΙΟ Β. Το ΣΧΕΔΙΟ Α όμως, ακόμη και αν καλλωπιστεί με διάφορες ξερές κουραμάνες από το Βερολίνο, οδηγεί σε μια Ελλάδα φτωχιά, γερασμένη από την μετανάστευση, εξαθλιωμένη από την ανεργία, προτεκτοράτο των Βρυξελών.

Δεν αποκλείεται αλλού, π.χ. στην Ιταλία, σύντομα να δούμε το νέο Στάλινγκραντ των γερμανών και της ευρωζώνης. Δεν μπορούμε να περιμένουμε όμως από αλλού την λύση, οι έλληνες βρίσκονται στο έσχατο σημείο.

Σε αυτές τις εκλογές τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση δεν πρόκειται να ακουστεί κανένα μα κανένα πραγματικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, παρά μόνο συνθήματα. Θα παρακολουθήσουμε μια άθλια κοκορομαχία. Δυστυχώς η ανάγκη της ελπίδας, του κάτι να γίνει τώρα, και η απουσία ενός πειστικού πόλου για την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, θα ευνοήσει ως ένα σημείο την πόλωση.

Όσο αφορά το Κομμουνιστικό κόμμα, με την γνωστή υπερφίαλη και εκτός τόπου και χρόνου τοποθέτηση για άμεσο σοσιαλιστικό πέρασμα (και μάλιστα με πρότυπο τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε), είναι βέβαιο ότι με το ζόρι θα εισέλθει στη βουλή.

Σε πολιτικό επίπεδο θα υπάρξει ένα βροντώδες κενό. Η μόνη περίπτωση για ανατροπή αυτής της κατάστασης θα ήταν η συσπείρωση και η κοινή εκλογική κάθοδος μια σειράς δυνάμεων που έχουν ως κοινό ζητούμενο, την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, μέσω της άρνησης του χρέους και της απαλλαγής από τις δανειακές συμβάσεις, την έξοδο από το ευρώ, την ρήξη με την συνθήκη του Μάαστριχτ, την δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και εθνική οικονομική πολιτική με σκοπό την παραγωγική ανασυγκρότηση και την πλήρη απασχόληση.

Η κοινωνική βάση μιας τέτοιας συσπείρωσης δεν είναι μόνο η μισθωτή εργασία του ιδιωτικού τομέα, αν και οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας πρέπει να πρωταγωνιστήσουν. Είναι όλοι όσοι έχουν καταστραφεί, ή καταστρέφονται από την ιμπεριαλιστική πολιτική των δανειστών και της ευρωζώνης, σε μια χώρα μέσου επίπεδου ανάπτυξης με αποδιοργανωμένη και λαβωμένη οικονομία. Είναι οι άνεργοι, οι χρεοκοπημένοι, αυτοί που χάνουν το σπίτι τους, οι νέοι που δεν δούλεψαν ποτέ, οι επιστήμονες, οι αγρότες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικροεπιχειρηματίες, οι έμποροι της λιανικής, το παραγωγικό κεφάλαιο που απευθύνεται στην εγχώρια αγορά, ο τουρισμός κ.α. Η χώρα μετατρέπεται σε τρίτη περιφέρεια της Γερμανίας και για αυτό η αντίθεση με το κέντρο είναι σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση. Το «ταξικό» δεν μπορεί χωρίς το εθνικό. Το εθνικό συσπειρώνει όλους τους κοινωνικούς χώρους, και μπορεί να εκφράσει σήμερα την πλατιά συμμαχία που είναι απαραίτητη. Η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία στο βαθμό που κερδηθούν, θα δώσουν το απαραίτητο οξυγόνο και την δύναμη στις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας που σήμερα έχουν συντριβεί.

Χρειάζεται λοιπόν ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο όλων των ζωντανών δυνάμεων, της πατρίδας, της δημοκρατίας και των εργαζομένων, με προμετωπίδα την απαίτηση για εργασία, κοινωνικό κράτος, λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία. Μόνο έτσι μπορεί να εκφραστεί και να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Σήμερα το κύτταρα που εν δυνάμει μπορούν να οδηγήσουν σε ένα τέτοιο πολιτικό τοκετό είναι σχετικά μικρά και διάσπαρτα. Μερικές δυνάμεις είναι δυστυχώς (πολιτικά και ιδεολογικά) εγκλωβισμένες σε πολιτικές ΚΚΕ και πολύ στενών (αν όχι ανύπαρκτων) πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών.

Σήμερα μια συνεργασία σχημάτων όπως το ΣΧΕΔΙΟ Β, το ΕΠΑΜ, η ΔΡΑΧΜΗ, των περισσότερων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της μετωπικής συμπόρευσης, αλλά και άλλων όπως του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, η αυτών που κατατάσσονται στις αντιιμπεριαλιστικές κ.λ.π., αλλά και ανεξάρτητων προσώπων με συγκεκριμένη πολιτική ή επιστημονική διαδρομή, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ακόμη και την τελευταία στιγμή, μια λαϊκή δυναμική που θα έδινε το 3% σε αυτές τις εκλογές. Φυσικά ο χρόνος είναι μικρός για κάτι τέτοιο. Δυστυχώς όμως, πέρα από τον χρόνο, το ζήτημα είναι πόσες από αυτές κατανοούν ή έχουν ωριμάσει για αυτή την αναγκαιότητα, πόσες μπορούν να διαβάσουν την πραγματικότητα, και κατανοούν την τραγική θέση της χώρας και αν αυτές που κατανοούν τα παραπάνω, επαρκούν αυτή την συγκεκριμένη στιγμή, ώστε να δημιουργήσουν την απαραίτητη δυναμική.

Είτε από τις εκλογές είτε αμέσως μετά, η δημιουργία μιας τέτοιας πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας είναι απαραίτητη με σκοπό την δημιουργία του πόλου των δυνάμεων της εργασίας, της πατρίδας και της δημοκρατίας που θα οδηγήσει στην εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Μετά τις εκλογές κλείνει οριστικά ο κύκλος των ψευδαισθήσεων περί βιώσιμης παραμονής της χώρας στο ευρώ. Το πολιτικό σκηνικό θα είναι τελείως διαφορετικό και ανοίγει έτσι ο δρόμος να συζητηθεί στα ίσια το ζήτημα της απελευθέρωσης από χρέος-ευρώ. Αν και φαίνεται ότι ο κόσμος έχει καταθέσει τα όπλα, οι πολιτικές περιστάσεις οδηγούν στην δυνατότητα μιας δεύτερης μεγάλης ευκαιρίας η οποία θα χαρακτηριστεί από αναβαθμισμένη συνείδηση του λαϊκού παράγοντα.

από την ιστοσελίδα του Σχεδίου Β’

Διαβάστε περισσότερα...

Α. Γκράμσι: Παρελθόν και παρόν. Ευγενήs φιλοδοξία και ασήμαντες φιλοδοξίες. (απόδοση: Δ. Καζάκης)

του Αντόνιο Γκράμσι

Θα μπορούσε η πολιτική - δηλαδή, η ιστορία στη διαμόρφωσή της - να υπάρξει χωρίς φιλοδοξία! Η "φιλοδοξία" έχει αποκτήσει υποτιμητική χροιά και νόημα για δύο βασικούς λόγους: (1) διότι η (υψηλή) φιλοδοξία συγχέεται με τις ασήμαντες φιλοδοξίες. Και (2), διότι πολύ συχνά, η φιλοδοξία έχει οδηγήσει στην οππορτουνισμό και την προδοσία από εκείνες τις παλαιές αρχές και τους παλιούς κοινωνικούς σχηματισμούς που, κατά πρώτο λόγο, παρέχουν τις συνθήκες, οι οποίες επιτρέπουν στο φιλόδοξο άτομο να στραφεί σε πιο προσοδοφόρες και αμέσως κερδοφόρες δραστηριότητες. Τελικά, ο τελευταίος λόγος μπορεί να αναχθεί στον πρώτο: όλα έχουν να κάνουν με ασήμαντες φιλοδοξίες που είναι σε βιασύνη και θέλουν να αποφύγουν το γεγονός ότι πρέπει να ξεπεράσουν πάρα πολλές (ή μεγάλες) δυσκολίες [ή ότι χρειάζεται να διατρέξει πάρα πολλούς κινδύνους].

   

Είναι ο χαρακτήρας του κάθε ηγέτη να είναι φιλόδοξος, δηλαδή, να προσβλέπει με όλες τις ενέργειές του να κερδίσει την κρατική εξουσία. Ένας μη φιλόδοξος ηγέτης δεν είναι ηγέτης και είναι ένα επικίνδυνο άτομο για οπαδούς του: είναι ανόητος και δειλός. Θυμηθείτε τη δήλωση του Αρτούρο Βέλλα¹: "Το κόμμα μας δεν θα είναι ποτέ ένα κυβερνών κόμμα". Με άλλα λόγια, θα είναι πάντα ένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Όμως τι σημαίνει να προτείνει κανείς να μείνει για πάντα στην αντιπολίτευση; Αυτό σημαίνει ότι θέτει τη βάση για τις χειρότερες καταστροφές: το να ανήκεις στην αντιπολίτευση μπορεί να είναι βολικό για τις αντιπολιτευόμενους, αλλά δεν είναι "βολικό" [ανάλογα βέβαια με τη φύση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης] για τους αρχηγούς των κυβερνήσεων, οι οποίοι κάποια στιγμή θα πρέπει να εξετάσουν το θέμα της καταστροφής της αντιπολίτευσης και το σάρωμά της. Εκτός από το γεγονός ότι είναι απαραίτητη για τον αγώνα, η ευγενής φιλοδοξία δεν είναι ηθικά κατακριτέα. Ακριβώς το αντίθετο: όλα εξαρτώνται από το αν το «φιλόδοξο» πρόσωπο υψώνεται αφού προκαλέσει γύρω του την ερήμωση, ή αν η άνοδός του εξαρτάται (συνειδητά) από την άνοδο ενός ολόκληρου κοινωνικού στρώματος - αν το φιλόδοξο άτομο βλέπει πραγματικά τη δική του άνοδο ως μέρος της γενικής ανόδου.

    

Συνήθως, γινόμαστε μάρτυρες ενός αγώνα της μικροαστικής φιλοδοξίας (του συγκεκριμένου ατόμου) εναντίον της υψηλής φιλοδοξίας (η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κοινό καλό). Αυτές οι παρατηρήσεις σχετικά με τη φιλοδοξία θα μπορούσαν και θα πρέπει να συνδυάζονται με τις άλλες παρατηρήσεις σχετικά με τη λεγόμενη δημαγωγία. Δημαγωγία σημαίνει διάφορα πράγματα: με την υποτιμητική έννοια, σημαίνει εκμετάλλευση των λαϊκών μαζών, να ξεσηκώνεις έξυπνα και να ανατροφοδοτείς πάθη, για τους δικούς σου ιδιοτελείς σκοπούς, για τις δικές σου ασήμαντες φιλοδοξίες. (Το κοινοβουλευτικό και εκλογικό σύστημα παρέχει ένα γόνιμο έδαφος για τη συγκεκριμένη μορφή της δημαγωγίας που κορυφώνεται σε Καισαρισμό και βοναπαρτισμό με το δημοψηφισματικό καθεστώς του.) Αλλά αν ο ηγέτης δεν θεωρεί τις ανθρώπινες μάζες ως δουλοπρεπή όργανα, χρήσιμα να πετύχει τους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς και στη συνέχεια, πρέπει να απορρίψει, αλλά αποσκοπεί, αντιθέτως, να επιτύχει οργανικά πολιτικά αποτελέσματα (εκ των οποίων οι μάζες αυτές είναι οι απαραίτητοι ιστορικοί πρωταγωνιστές), αν ο ηγέτης ασκεί «συντακτικό» εποικοδομητικό έργο, τότε διαθέτει μια ανώτερη "δημαγωγία". Οι μάζες δεν μπορούν παρά να βοηθηθούν να εξυψωθούν μέσα από την άνοδο συγκεκριμένων ατόμων και μιας ολόκληρων "πολιτιστικών" στρωμάτων. Ο κατακριτέος "δημαγωγός" θεωρεί τον εαυτό του ως αναντικατάστατος, δημιουργεί μια έρημο γύρω από τον εαυτό του, συστηματικά συνθλίβει και εξαλείφει δυνητικούς αντιπάλους, θέλει να έχει άμεση σχέση με τις μάζες (δημοψήφισμα, κλπ, μεγαλοπρεπή ρητορική, σκηνικά εφέ, θεαματική φαντασμαγορική παρουσία - Ότι ο Μίχελς ονομάζει «χαρισματικό ηγέτη»). Από την άλλη πλευρά, ο πολιτικός ηγέτης με μια ευγενή φιλοδοξία, έχει την τάση να δημιουργήσει ένα ενδιάμεσο στρώμα μεταξύ του ιδίου και των μαζών, να ενισχύσει τους εν δυνάμει "αντιπάλους" του και τους ισότιμούς του, να ανυψώσει τις δυνατότητες των μαζών, να παράγει τα άτομα που μπορούν να τον αντικαταστήσουν ως ηγέτη. Το σκεπτικό του είναι σύμφωνο με τα συμφέροντα των μαζών, που δεν επιθυμούν να δουν την οργάνωση της κατάκτησης [ή κυριαρχίας] να διαλύεται λόγω θανάτου, ή ανημπόριας ανικανότητα ενός ξεχωριστού ηγέτη, ξαναρίχνοντας τις μάζες σε χάος και αρχική αδυναμία. Αν είναι αλήθεια ότι κάθε κόμμα είναι το κόμμα μιας συγκεκριμένης τάξης, τότε ο ηγέτης πρέπει να βασιστεί σε αυτό και να αναπτύξει ένα γενικό επιτελείο και μια ολόκληρη ιεραρχία. Αν ο ηγέτης είναι «χαρισματικής» καταγωγής, θα πρέπει να αποκηρύξει την καταγωγή του και να εργαστεί για να καταστήσει καθαυτό οργανική τη λειτουργία της ηγεσίας και με τα χαρακτηριστικά της μονιμότητας και της συνέχειας.

     

¹ Δεν είναι γνωστό πού και πότε ο Αρτούρο Βέλλα έκανε αυτή τη δήλωση. Το πιθανότερο είναι ότι Γκράμσι ακούσε να το λέει σε κάποια ομιλία του, ή σε ιδιωτική συνομιλία. Ο Αρτούρο Βέλλα (1886- 1943) ήταν μέλος της λεγόμενης αδιάλλακτης πτέρυγας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI). Μετά το σχίσμα του κόμματος στο συνέδριο του Λιβόρνο, τον Ιανουάριο του 1921, ο Βέλα ήταν μεταξύ των πιο ανένδοτων αντιπάλων της έκκλησης της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την συνεργασία του Ιταλικού σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κόμματος. Μια έκκληση που είχε την υποστήριξη του ηγέτη των Σοσιαλιστών, Τζιανσίντο Σερράτι. Τον Απρίλιο του 1923 με τον Σερράτι να κρατείται στη φυλακή από τη φασιστική κυβέρνηση, το PSI πραγματοποίησε το εθνικό συνέδριό του στο Μιλάνο, όπου ενέκρινε επισήμως τη μαξιμαλιστική θέση που υποστηριζόταν από τους Βέλλα, Πιέτρο Νέννι, και άλλους, οι οποίοι ήταν αντίθετοι στη συνεργασία με τους κομμουνιστές. Η άρνηση της συνεργασίας έδωσε δύναμη στον φασισμό να διασπάσει και να καθυποτάξει τις αγροτικές και εργατικές μάζες και τον κράτησε στην εξουσία μέχρι την πτώση του Μουσολίνι το 1943.

    

Μετάφραση από τα Τετράδια της Φυλακής. Notebook 6 (1930-1932). 82-83. Antonio Gramsci Prison Notebooks, vol.III, New York, 1975.

Διαβάστε περισσότερα...

B. Σιούτη: Φυγαδεύουν τα 11 δισεκατομμύρια του ΤΧΣ για να μην τα βρει ο ΣΥΡΙΖΑ

Εδώ και λίγο καιρό το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ πλανάται πάνω από την Ευρωζώνη και τρομοκρατεί την Γερμανία. Οι δανειστές μαζί με τους Αντώνη Σαμαρά και Βαγγέλη Βενιζέλο ξεκίνησαν ήδη να ναρκοθετούν το πεδίο για την περίπτωση που δεν θα αποτραπούν οι εκλογές , οι οποίες -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα δώσουν τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Το σχέδιο που μπαίνει σε εφαρμογή δεν είναι άλλο από το περιβόητο σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης».

Της Βασιλικής Σιούτη

Πληροφορίες των τελευταίων ημερών μιλούν για επιχείρηση «φυγάδευσης» των 11 δισεκατομμυρίων ευρώ του ΤΧΣ (το περίφημο μαξιλάρι,  που είναι ομόλογα σε ηλεκτρονική μορφή, άμεσα ρευστοποιήσιμα και που κατέχει το ΤΧΣ ). Αυτή θα είναι η τελευταία πράξη της κυβέρνησης  με προφανή σκοπό να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια  του Αλέξη Τσίπρα , προκειμένου αυτός να μην μπορέσει  να υλοποιήσει το πρόγραμμα των πρώτων ημερών που είχε εξαγγείλει στην Διεθνή Έκθεση της  Θεσσαλονίκης, για το οποίο είχε υπολογίσει ως πηγή χρηματοδότησης και μέρος των χρημάτων αυτών .

 Η κυβέρνηση έχει οδηγηθεί εδώ και καιρό σε αδιέξοδο  και σε κάθε περίπτωση δεν διαφαινόταν ότι μπορούσε να αντέξει για πολύ ακόμα. Για αυτό και άρχισε  να βάζει σε εφαρμογή την στρατηγική της επόμενης περιόδου,  που αφορά κυρίως  το πώς θα παγιδεύσει  τον ΣΥΡΙΖΑ πριν καν αυτός αναλάβει την διακυβέρνηση της  χώρας. 

Βασική επιδίωξή του Αντώνη Σαμαρά και των δανειστών είναι να μην καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει ούτε καν το πρόγραμμα που εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη.  Ένα  πρόγραμμα ελάχιστων  (σε σχέση  με το κανονικό) μέτρων των πρώτων ημερών , που παρουσιάστηκε ως σχέδιο άμεσης ανακούφισης των θυμάτων  της  λιτότητας  και αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Σύμφωνα με όσα έχει  ανακοινώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ,αυτό  θα εφαρμοστεί αμέσως μόλις αναλάβει  την εξουσία, πριν αρχίσει η διαπραγμάτευση  και μέρος της χρηματοδότησης , είχε πει ότι θα προερχόταν από το περίφημο  μαξιλάρι του ΤΧΣ , που «περίσσεψε» από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι  Σαμαράς και Βενιζέλος μαζί με τους δανειστές σχεδιάζουν τη «φυγάδευση» των 11 δισεκατομμυρίων του ΤΧΣ,  ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να τα αξιοποιήσει όταν αναλάβει.

Η Γερμανία θα κάνει τα πάντα για να ναρκοθετήσει το πεδίο και να μην επιτρέψει στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να σταθεί, παρά μόνο αν αρνηθεί το πρόγραμμά της και μεταλλαχθεί και αυτή σαν την «αντιμνημονιακή» Ν.Δ του Α. Σαμαρά.

Το Βερολίνο θα επιμείνει στους 19 όρους που βάζει η τρόικα στο πλαίσιο της τελευταίας αξιολόγησης και στους 7 όρους των δανειστών για την πιστοληπτική γραμμή  (για να μας ξαναδανείσουν τα χρήματα που έχουμε ήδη δανειστεί με σκληρούς όρους) .  Όσο για τον Σόιμπλε, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός και του μιλήσει για κούρεμα, θα απαντήσει με τη γνωστή ατάκα, αλλάζοντας απλώς το μικρό όνομα: «Forget it Alexis”.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να καταθέσουν άμεσα ερώτηση προς την κυβέρνηση για το που βρίσκονται τα λεφτά του ΤΧΣ και για το ποιες ασφαλιστικές δικλείδες υπάρχουν.

Εντωμεταξύ ,  τεράστια επιχείρηση   δυσφήμησης του ΣΥΡΙΖΑ  ξεκινά στα γερμανικά ΜΜΕ εντός των επόμενων ημερών, κωδικός της οποίας θα μπορούσε να είναι η λέξη “ Schreckgespenst”,  που σημαίνει  κάτι σαν το «φάντασμα του τρόμου»  και πρόκειται για μία λέξη με την οποία άρχισαν ήδη να περιγράφουν την προοπτική διακυβέρνησης της Ελλάδας από την αριστερά.

Ήδη τα πρώτα δημοσιεύματα της περιόδου που εγκαινιάζεται,  μιλούν για τον Αλέξη Τσίπρα ως ένα «πρώην μέλος σταλινικού κόμματος», γράφουν ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας κομμουνιστής που θέλει να κουρέψει το ελληνικό χρέος, δηλαδή «να χάσουν οι γερμανοί φορολογούμενοι τα χρήματά τους».  Γράφουν ακόμα ότι  ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σταματήσει την εξυγίανση των δημοσιονομικών (εννοούν την λιτότητα) και ότι αν και λέει ότι αυτά  θα τα κάνει εντός ευρώ,  οι αναγνώστες να μην έχουν καμία αμφιβολία ότι θέτει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης.  Με δυο λόγια: ισχυρίζονται ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόσει το πρόγραμμά του και υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό, η Γερμανία θα τους πετάξει έξω από το ευρώ.

Όλα δείχνουν ότι δανειστές και κυβέρνηση αρχίζουν έναν ανελέητο πόλεμο προκειμένου είτε να ηττηθεί η αριστερά πριν καν  αναλάβει την εξουσία, είτε αν αναλάβει να αποτελέσει μία πολύ σύντομη παρένθεση.  Τα «όργανα» αρχίσαν και είναι τα τύμπανα του πολέμου.

 

Η Ελλάδα και το φάντασμα του τρόμου χωρίς γραβάτα.

Πηγή:  http://www.thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Η νάρκη είναι οπλισμένη και έτοιμη για την επόμενη κυβέρνηση

του Δημήτρη Καζάκη

Θυμάστε τις διθυραμβικές δηλώσεις ότι οι συστημικές τράπεζες "πέρασαν" επιτυχώς τα τεστ αντοχής της ΕΚΤ και είναι "θωρακισμένες" από άποψη κεφαλαίων; Θυμάστε που την ίδια διαβεβαίωση μας έδινε και ο φερόμενος ως επόμενος πρωθυπουργός κ. Τσίπρας από το κανάλι του Αλαφούζου την 1η Δεκέμβρη;

Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις ο εντεταλμένος του Ντράγκι στην Ελλάδα, Στουρνάρας με τ΄ όνομα, άλλαξε τροπάριο. Στις 15 Δεκεμβρίου ο Στουρνάρης μιλώντας για τον Ξ. Ζολώτα μας είπε: "Στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου ως Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και ως μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οφείλω να επισημάνω ότι η κρίση των τελευταίων ημερών λαμβάνει πλέον σοβαρές διαστάσεις, ότι η ρευστότητα στην αγορά μειώνεται με ταχύ ρυθμό, ότι ο κίνδυνος όχι μόνο ανακοπής της αναπτυξιακής πορείας που μόλις ξεκίνησε, αλλά ο κίνδυνος μιας ανεπανόρθωτης βλάβης της ελληνικής οικονομίας, είναι μεγάλος."

Καταλάβατε τι λέει; Η οικονομία έχει έλλειμμα ρευστότητας κι αν δεν ψηφίσουμε σύμφωνα με τα συμφέροντα των αποικιοκρατών "ο κίνδυνος μιας ανεπανόρθωτης βλάβης..., είναι μεγάλος." Απλά ομολογεί ότι οι τράπεζες - παρά τα εκατοντάδες δις ευρώ με τα οποία έχουν επιδοτηθεί - είναι και παραμένουν "κουφάρια", βαθαίνοντας την κρίση ρευστότητας στην οικονομία, για να πουλήσει προστασία στα θύματά του. Όπως ακριβώς κάνει η μαφία.

Χθες, ο Στουρνάρης έκανε ακόμη ένα βήμα: Οι τράπεζες χρειάζονται άλλα 25 δισ. ευρώ το Μάρτιο, δήλωσε χθες Κυριακή 21 Δεκεμβρίου. Ειδικότερα, ανέφερε ότι έως τον Μάρτιο οι ελληνικές τράπεζες πρέπει να επιστρέψουν 25 δισ. ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τα ομόλογα που εξέδωσαν στη διάρκεια της κρίσης. Μάλιστα, το θέμα συζητήθηκε την περασμένη εβδομάδα κατά την επίσκεψη του κεντρικού τραπεζίτη στη Φρανκφούρτη.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει δεχτεί να ανανεωθεί η διάρκεια των ομολόγων δυο φορές αλλά έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να το επαναλάβει, με αποτέλεσμα σε τρεις μήνες τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα να καλούνται να επιστρέψουν 25 δις και να βρουν άλλες εγγυήσεις για να αντικαταστήσουν τη ρευστότητα.

«Όλα αυτά τα ξέρουν οι αρχηγοί. Πρέπει να βρεθεί ένα νέο καλάθι δανεισμού» τονίζει ο κεντρικός τραπεζίτης στους συνεργάτες του όπως δημοσιεύει η Real News.

Καταλάβατε την παγίδα; Να γιατί οι Ευρωπαϊκοί αποικιοκράτες δέχτηκαν να πάμε σε έκτακτες εκλογές. Ξέρουν πολύ καλά ότι τα δημοσιονομικά ταμεία της Ελλάδας είναι παντελώς άδεια με σοβαρό πρωτογενές έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης. Μέχρι τον Μάρτιο πρέπει να "γυρίσουν" περί τα 13 δις ευρώ έντοκα γραμμάτεια. Πρέπει επίσης μέχρι τότε να πληρωθούν περί τα 6,5 δις τόκοι και ληξιπρόθεσμα ομόλογα.

Την ίδια ώρα τα διαθέσιμα στα ασφαλιστικά ταμεία δεν αρκούν ούτε για τις συντάξεις του επόμενου τριμήνου. Και επιπλέον βγαίνει ο Στουρνάρης και σου λέει ότι οι υποχρεώσεις των συστημικών τραπεζών μέχρι τον Μάρτιο φτάνουν τα 25 δις ευρώ. Σίγουρα είναι περισσότερα καθώς κάθε μήνα από τον Σεπτέμβριο οι τράπεζες αντλούν όλο περισσότερη ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Όλα λοιπόν είναι στημένα για την επόμενη κυβέρνηση. Για φανταστείτε λοιπόν να βγει ο Τσίπρας να θέλει να διαπραγματευθεί χωρίς να θέσει θέμα ευρώ και ΕΕ. Δεν θα έχει χρήμα να πληρώσει ούτε συντάξεις, η ΕΚΤ θα σταματήσει να παρέχει ρευστότητα και θα σκάει μια συστημική τράπεζα κάθε εβδομάδα. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση που δεν έχει σχέδιο άμεσης καταγγελίας και διαγραφής του χρέους; Τι θα κάνει όταν δεν έχει σχέδιο για την εξασφάλιση της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας χωρίς να εξαρτάται από την ΕΚΤ;

Λύσεις υπάρχουν, άμεσα εφαρμόσιμες για να ξεφύγουμε από την μέγγενη των εκβιασμών από τους δανειστές. Λύσεις όμως εντός του ευρώ και με όρους διαπραγμάτευσης χωρίς μονομερείς ενέργειες, αφήνουν την χώρα και τον λαό εκτεθειμένο σε εκβιασμούς, ώστε να του πουν, "δυστυχώς, δεν γίνεται τίποτε". Κι έτσι να του φορτώσουν τη νέα συμφωνία με τους αποικιοκράτες που είναι ήδη στα σκαριά.

Διαβάστε περισσότερα...

Άρης Σκιαδόπουλος: Το πάρτι του Πάρι, οι σκλάβοι κι η γυμνή με το…σούσι

του Άρη Σκιαδόπουλου

Ο Πάρις! Ο γόνος μιας φαμίλιας που έχει τις ρίζες της σ έναν δοσίλογο. Μιας φαμίλιας που εξουσιάζει τον τόπο και που ανδρώθηκε ,όπως κι άλλες σαν κι αυτήν, σε περιόδους που ο κάθε κατακτητής λυσσομανούσε σε βάρος του. Όπως οι τσιφλικάδες που πήραν δώρο από τους Τούρκους τη μισή Ελλάδα για να μας εμφανιστούν στην συνέχεια ως… ευεργέτες.

Ο Πάρις λοιπόν, το μονάκριβο αγόρι τής Μαριάννας, έχει τα γενέθλιά του. Και σε μια Ελλάδα φτωχοποιημένη κατά τα δυο τρίτα, μαζί μ ένα σωρό λακέδες γύρω του εορτάζει. Στο 32ο χλμ τής Αθηνών Λαμίας, στό Grey Warehouse. Ω, τι συγκίνηση!

Οι καλεσμένοι, λέει, άφησαν έξω τα κινητά τους και σύμφωνα με το κόνσεπτ της εκδήλωσης παρέλαβαν από μια βενετσιάνικη μάσκα. Οι μασκαράδες…

Μέσα, είχε φτάσει από ώρα η μαμά Μαριάννα, που φορούσε μια δαντελένια μάσκα, για να ξεχωρίζει από τούς άλλους μασκαράδες! Μέσα και οι… ακόλουθοι. Άνθρωποι της δημοσιογραφίας και πρόσωπα από την πολιτική ηγεσία.

Οι σερβιτόροι ήταν ντυμένοι σκλάβοι και γύρω περιφέρονταν χορεύτριες, που φορούσαν τα απολύτως απαραίτητα. Καί στο σούσι μπαρ ήταν αραχτή μια γυμνή κυρία, που κάλυπτε, λέει, τα γυμνά της σημεία με…. σούσι.

Τι γούστο! Τι αισθητική! Οι σκλάβοι, οι γυμνές κοπελιές…

Έτσι είναι. Αυτή είναι και η πολιτική αντίληψη. Σκλάβους μας θέλουν και γύρω μας να διασκεδάζουν με την απόλυτη κατάντια μας όλοι αυτοί. Να γλεντάνε με τη γύμνια μας και την πενία μας. Μια,Πομπηία πού φτύνει κατάμουτρα τον Πολιτισμό, την παράδοση και την ανάγκη. Ο απόλυτος ξεπεσμός μιας τάξης, σε μια χώρα που πνέει τα λοίσθια. Με νέους ανθρώπους να λιμοκτονούν και με τις αυτοκτονίες να είναι καθημερινή αναφορά του κοινωνικού μας στάτους.

Πέραν όλων αυτών όμως, το πάρτι του Πάρι με τις ξέκωλες έχει έναν συμβολισμό. Ότι η άρχουσα τάξη του τόπου έτσι μας θέλει. Ξέκωλους και σκλάβους. Με το κεφάλι σκυμμένο στα ελάχιστα αφεντικά που διαφεντεύουν χρόνια αυτόν τον τόπο. Πού τον λυμαίνονται μέσα από Τράπεζες και επιχειρήσεις. Και που ορίζουν τις ηγεσίες του.

Είναι αυτή, η Τάξη, που φροντίζει να φωτίζει πρόσωπα της επιλογής της και να μας τα φερμάρει μέσα από τα ΜΜΕ, πού φροντίζει να συντηρεί. Κι αυτά τα πρόσωπα, που επιλέγει, τα μοστράρει στη συνέχεια και ως πολιτική ηγεσία.

Εμείς, άβουλοι και μοιραίοι, πάντα έρμαια των επιλογών αυτής της τάξης, αναπαράγουμε κανονικά το πολιτικό τοπίο έτσι όπως μας το υπαγορεύουν. Κι ύστερα αρχίζουμε τη γκρίνια, αλλά είναι αργά για μάς. Μόνο πια, όταν η τάξη αυτή δει ότι κάποιοι δικοί της «καίγονται», τους ξαποστέλνει (αφού πρώτα τους έχει εξασφαλίσει το υπόλοιπον του βίου) και βγάζει από την καβάντζα άλλους (ίδε Θεοδωράκης).

Σ αυτή την τάξη βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν ενδιαφέρει καθόλου τον Σόιμπλε αν πλουτίζουν οι ελάχιστοι με τρόπο προκλητικό. Όχι. Για τον απλούστατο λόγο: Αυτοί οι ελάχιστοι είναι που ρυθμίζουν την επιθυμητή ισορροπία του συστήματος σ αυτόν τον έρμο τόπο. Διότι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλουν ακριβώς αυτό που συμβολίζει το πάρτι του Πάρι. Έναν λαό ξέκωλο με υποτακτικούς που τους κουμαντάρουν οι εντολοδόχοι διαχειριστές του μεγάλου κεφαλαίου.

Ένα κεφάλαιο, που επιβάλλει αστέρια στην πολιτική και στην τηλεόραση και που διαθέτει τους σκλάβους, τις ξέκωλες και τους κλόουν του.

Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Μήπως όμως ήρθε η ώρα, η δική μας, ν” ανοίξουμε τα στραβά μας, γιατί αρκετά πια ανοίξαμε τα… πόδια μας!

από το «Ημερόδρομος»

Διαβάστε περισσότερα...