Ο νέος Εφαρμοστικός Νόμος για τη Δανειακή Σύμβαση 2012-2015

Πηγή: http://epamkaterinis.wordpress.com

Efarmostikos_nomos_sxolia1

Διαβάστε περισσότερα...

Ομοιος τον όμοιο …. (Βίντεο)

Πηγή: http://tsak-giorgis.blogspot.com

Είχαμε αναφερθεί σε περασμένη ανάρτησή μαςγια κάποια Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που συστρατεύονται στο πλευρό της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής Από αυτή την συγχορδία (είναι ενορχηστρωμένη και καθοδηγούμενη από κάποια κέντρα;) δεν θα μπορούσε να απουσιάσει ο γνωστός γραφικός δημοσιοκάφρος Στέφανος Χίος.

Φιλοξένησε, λοιπόν χτες, στην εκπομπή του στο τηλεοπτικό κανάλι Extra3, τον φύρερ της ναζιστικής συμμορίας. Ν. Μιχαλολιάκο, προσπαθώντας να κάνει την «αγιογραφία» του για να βοηθήσει την Χρυσή Αυγή, το μακρύ χέρι του συστήματος, να αποκτήσει κοινοβουλευτική παρουσία. Παρά το γλείψιμο που έκανε ο δημοσιοκάφρος στον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, ο Μιχαλολιάκος έχει στο DNA το φασισμό και του βγήκε αυθόρμητα στον αποχαιρετισμό που του έκανε από την εκπομπή του ο Χίος. Σαν δημοσιοκαφρικό τσουτσέκι αυτός έκανε ότι δεν καταλαβαίνει και το γύρισε .. στο γέλιο.

Ομοιος τον όμοιο ….

Διαβάστε περισσότερα...

Δήλωση Μανώλη Γλέζου στην συνέντευξη τύπου (Video)

Πηγή: http://aristeri-diexodos.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Κεντρική Προεκλογική Συγκέντρωση του ΕΠΑΜ - ΟΧΙ

Διαβάστε περισσότερα...

Δελτίο τύπου – Καταγγελία

Ε.ΠΑ.Μ. Παλλήνης Παιανίας

Ο πυρήνας του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου των Δήμων Παλλήνης και Παιανίας καταγγέλλει την απαράδεκτη ενεργεία ΑΓΝΩΣΤΩΝ να καταστρέψουν ολοσχερώς σήμερα τα ξημερώματα (30/4/2012) το εκλογικό του περίπτερο επί της λεωφόρου Μαραθώνος.

Επίσης γνωστοποίει στους ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ τραμπούκους που υπηρετούν το σύστημα που έστησαν οι δοσίλογοι και οι προδότες πολιτικοί, ότι τα μέλη και οι φίλοι του ΕΠΑΜ Παλλήνης-Παιανίας, θα συνεχίζουν να αγωνίζονται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ για την ενημέρωση του Ελληνικού λαού παρακάμπτοντας τον αποκλεισμό του ψηφοδελτίου του ΟΧΙ από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ.

Διαβάστε περισσότερα...

ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

 της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (επικεφαλής του ψηφοδελτίου του "ΟΧΙ")

                                   28.4.2012

Οι «Μνημονιακοί», που υπέγραψαν και συναίνεσαν- αφού τα διάβασαν  ή και χωρίς- με  τα  ανατριχιαστικού περιεχομένου Μνημόνια κλπ., κλπ, της ντροπής και της καταστροφής, φαίνεται να έχουν καταλήξει  στο συμπέρασμα ότι η μοναδική οδός σωτηρίας τους είναι  η  κατατρομοκράτηση και ο αναίσχυντος  εκβιασμός του λαού.

Έτσι, με διλήμματα, παντελώς αβάσιμα, απευθύνονται στις Ελληνίδες και στους Έλληνες, βοηθούμενοι τον τελευταίο καιρό και από τους πανικόβλητους, για το αποτέλεσμα των  εκλογών της 6ης Μαΐου, ευρωπαίους εταίρους μας. Σταχυολογώ αυτά που είναι κατεξοχήν του συρμού και που   εκλαμβάνουν το λαό ως   διανοητικά καθυστερημένο:

*«Είναι θέμα ζωής και θανάτου να ψηφιστούν τα  Μνημονιακά κόμματα, προκειμένου να  περιφρουρηθεί η παραμονή μας στην ΕΕ και στο ευρώ, γιατί διαφορετικά θα περιθωριοποιηθούμε», υποστηρίζουν  οι οπαδοί των Μνημονίων κλπ.  Υποστηρίζουν, δηλαδή, και μάλιστα με σοβαρότητα (!!!) ότι  τώρα που χλευαζόμαστε από τους ιθύνοντες της ΕΕ-ευρωζώνης, τώρα που μας χρησιμοποιούν ως φόβητρο προς αποφυγή, τώρα που έχουμε εξαθλιωθεί με αυτοκτονίες που έφθασαν τις 2000,  τώρα που ο αριθμός των σιτιζόμενων ανέρχεται κατακόρυφα, τώρα που η ανεργία καλπάζει προς το  24%, τώρα που πολλαπλασιάζονται οι συμπατριώτες μας «σκουπιδοφάγοι»,  τώρα που τα  εμπορικά καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς εφιαλτικούς, τώρα που  γονείς αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους επειδή δεν μπορούν να τα διαθρέψουν, τώρα που τα  νοσοκομεία στερούνται από απολύτως απαραίτητα υλικά, και η οικονομία  μας βρίσκεται σε χειμερία  νάρκη,  ενόσω η  χώρα μας στενάζει  κάτω από   απάνθρωπη κατοχή……. τώρα λοιπόν τολμούν

να  μας λένε ότι «είμαστε καλά  και…. όχι περιθωριοποιημένοι». Και κατά τους λαγνομνημονιακούς πάντοτε, θα είμαστε «ακόμη καλύτερα» μετά τον Ιούνιο, τότε, δηλαδή, που η Τρόικα θα απαιτήσει  να  απομυζηθούν από το εισόδημα των Ελλήνων και, άλλα  16Ε δισεκατομμύρια,  υπέρ των δανειστών- ενώ οι δικοί μας αρμόδιοι θα «τσακιστούν» να εκτελέσουν τα αδιανόητα. Εξάλλου,  έτσι θα  έχουμε φθάσει πολύ κοντά   στο επίπεδο μισθών  και συντάξεων Βουλγαρίας –γύρω δηλαδή στα 180-200Ε – στόχος πρωταρχικός της Τρόικας, και από τις απαραίτητες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». 

Παράλληλα με την εσωτερική τους ενασχόληση,  οι «Μνημονιακοί» εξακολουθούν, παραδόξως,  να εκλαμβάνουν την ΕΕ και  την ευρωζώνη, ως ακλόνητο βράχο, γιατί  προφανώς τους έχει διαφύγει ότι ολόκληρο το  ευρωπαϊκό οικοδόμημα  τρίζει και κινδυνεύει ολοένα περισσότερο να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.

*  Δίνεται συνεχώς η «άνωθεν» υπόσχεση ότι «αν συμμορφωθούμε με τας υποδείξεις-δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα και …..όλα θα πάνε καλά». Καθώς, φυσικά, οι «Μνημονιακοί» συνηθίζουν να αποφθέγγονται, χωρίς και να επεξηγούν τα λεγόμενά τους, ερωτάται τι μπορεί να σημαίνει αυτή η διαβεβαίωση, όταν:

-Για περισσότερο από δύο χρόνια εφαρμόζεται στη χώρα μας αυτό το παρανοϊκό και εγκληματικό σχήμα, που υποστηρίζει ότι «η έξοδος από την ύφεση περνά μέσα από μεγαλύτερη ύφεση», και που φυσικά  στο ενεργητικό της, μετρά μόνο καταστροφές σε παγκόσμια βάση. Έτσι, η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, όπως άλλωστε ήταν εξαρχής  αναπότρεπτο. Αρκεί να υπενθυμίσω ότι  για το 2020 το ΔΝΤ μας πληροφορεί, με απάθεια,  ότι το χρέος μας, ως ποσοστό στο ΑΕΠ, θα είναι ανώτερο, και συνεπώς με μεγαλύτερη αδυναμία διαχείρισης του, από ότι  ήταν το 2009.  Και  ώ του θαύματος,  ο υπουργός οικονομικών ανήγγειλε, προεκλογικά, ότι η χώρα μας «θα εξέλθει του Μνημονίου το 2015»!!!. Ότι δεν θα μειωθούν κι άλλο μισθοί και συντάξεις και ότι δεν θα αυξηθούν οι φόροι…..παρότι  όλες αυτές οι συμφορές που πια αποτελειώνουν την Ελλάδα, αποτελούν ανειλημμένες υποχρεώσεις των «Μνημονιακών» απέναντι στην Τρόικα!!!! Καταρχήν, αυτή η δήλωση, από υπουργό οικονομικών,  με μηδενικές  άλλωστε γνώσεις μακροοικονομίας, ουδόλως  εκπλήσσει, μια και βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτήν του προκατόχου του -ο οποίος ωστόσο δήλωνε  επισήμως   «οικονομολόγος»-, και ο οποίος το 2009  μας διαβεβαίωνε  ότι…..σε δύο χρόνια η Ελλάδα θα «βγει στις αγορές»!!!. Και, καλά, οι «Μνημονιακοί» βαρύνονται με το έγκλημα της υπογραφής ή της αποδοχής, καθώς  και της  πιστής – συγκεκριμένα μονοδρομικής- εφαρμογής των σε θάνατο καταδικαστικών αποφάσεων της Ελλάδος  και του ελληνικού λαού. Αλλά, αφού διαπίστωσαν τη συμφορά στην οποίαν οδήγησαν τη χώρα, γιατί μα γιατί εμμένουν στην καταστρεπτική τους πορεία; Γιατί δεν αναγνωρίζουν τα τραγικά τους λάθη…..γιατί δεν παραιτούνται….αλλά  επιλέγουν  να παραπλανούν  και να τρομοκρατούν το λαό με ψευτοδιλήμματα  και Αρμαγεδδών…..γιατί;;;;

-Οι λάτρεις των Μνημονίων, στη χώρα μας,  εξακολουθούν απτόητοι να απειλούν και να εκβιάζουν το λαό ότι, δήθεν, αν δεν συναινέσει στην αυτοκτονία  του θα…..πάει στην κόλαση. Και δεν βλέπουν ότι έχει ξεσηκωθεί η Ευρώπη και πέφτει η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις, γιατί αρνούνται την  επιβαλλόμενη από την  κα Μέρκελ  αιματηρή λιτότητα, που   οδηγεί στην καταστροφή.  Από κοινού με τους χλευασμούς των εταίρων μας,  μας δίνουν εμάς τώρα  και τα ένσημα των «πιστότερων εφαρμοστών των Μνημονίων».

-Και τι, ακριβώς, εννοούν οι  «Μνημονιακοί», όταν τολμούν ακόμη και τώρα να μας διαβεβαιώνουν ότι «αν….θα πάμε καλά», και «αν δεν…..θα μας φάει ο λύκος»; Πως δηλαδή, αντιλαμβάνονται το « θα πάμε καλά»;;; Με 7 στους 10 νέους που πασκίζουν να φύγουν από τη χώρα; με τη μεσαία τάξη που έχει καταστραφεί; με  το κοινωνικό Κράτος που έχει καταποντιστεί; με μια αγορά εργασίας στην οποία επικρατούν οι νόμοι της ζούγκλας; με  150.000 έλληνες υπαλλήλους και δημόσιους λειτουργούς που θα πεταχτούν στο δρόμο, γιατί….δήθεν ο δημόσιος τομέας είναι  υπερμεγέθης- ενώ επίσημες μελέτες τον κατατάσσουν στον αντίστοιχο μέσο όρο των λοιπών κρατών-μελών της ΕΕ;;; 

Αλήθεια….είναι ακόμη και τώρα τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουν ότι διαπράττουν, σε καθημερινή βάση, εγκλήματα κατά συρροή;;; εγκλήματα, για τα οποία δεν μπορεί πια να υπάρξει συγνώμη, γιατί πρόκειται για ολοκληρωτική εθνική καταστροφή.

Έλεος πια. Όχι, άλλες σωτηρίες. Φθάσαμε ήδη τις 10!

Διαβάστε περισσότερα...

Σοκ-Σαμαρά στη πτήση 511 Στουτγάρδη-Θεσσαλονίκη-Αθήνα> Επί 40' οι επιβάτες τον γιούχαραν και του φώναζαν "προδότη" και "Συμπιλίδη"!

Πηγή: http://www.kourdistoportocali.com

Η πτήση 511 Στουτγάρδη-Θεσσαλονίκη-Αθήνα προσγειώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής στο Αεροδρόμιο της Μίκρας στη συμπρωτεύουσα. Περίπου 140 επιβάτες θα συνεχίζαμε την πτήση με τελικό προορισμό το Αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» της Αθήνας.

Λίγο πριν την αναχώρηση επικρατεί μια απρόσμενη κινητοποίηση στο αεροπλάνο.

Η είδηση ότι το πλήρωμα περιμένει να ανέβει κάποιος επίσημος διαδίδεται από στόμα σε στόμα ανάμεσα στους επιβάτες.

Σε λίγο θα δούμε μια συνοδεία 10 ανδρών της Ασφάλειας οι οποίοι βρισκόντουσαν σε επαγρύπνηση λες και συνόδευαν τη Μέρκελ. 

Λίγο πιο μπροστά περπατούσε με το γνωστό νευρικό βηματισμό του ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.

Με το που κάθησε στη πρώτη θέση άρχισαν τα πρώτα οργισμένα σχόλια από τους συνεπιβάτες μου και σε λίγο όλο το αεροσκάφος πήρε φωτιά στη κυριολεξία!

Οι πιο πολλοί δίπλα μου άρχισαν να τον γιουχάρουν, να του φωνάζουν «φτού σου προδότη» και να τραγουδούν εν χορό «Συμπιλίδης-Συμπιλίδης».

Κάποιοι στιγμή 4 επιβάτες σηκώνονται και κατευθύνονται απειλητικά προς το μέρος του.

Τότε αναλαμβάνουν δράση οι γορίλες και οι επιβάτες κάθονται στη θέση τους αλλά τα γιούχα συνεχίζονται ασταμάτητα. Όσο κράτησε η πτήση οι επιβάτες έβριζαν και οι αεροσυνοδοί σοκαρισμένες σχεδόν παρακολουθούσαν το θέαμα.

Ακόμη κι όταν έκλεισαν οι συρόμενες πόρτες της πρώτης θέσης οι αποδοκιμασίες συνεχίσθηκαν η μάλλον δεν σταμάτησαν ποτέ.

Όσο κράτησε η πτήση από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα επικρατούσε μια εκρηκτική ατμόσφαιρα στο αεροπλάνο.

Όταν προσγειωθήκαμε στα Σπάτα οι σωματοφύλακες του Σαμαρά έκαναν ένα τείχος μπροστά από τους υπόλοιπους επιβάτες και ο αρχηγός της ΝΔ εγκατέλειψε σε δευτερόλεπτα το αεροπλάνο…

Διαβάστε περισσότερα...

Για τη σημασία των βουλευτικών εκλογών της 6ης Μαΐου, το στρατηγικό ερώτημα και την αμηχανία της Αριστεράς

Κανελλής Δημήτρης, Στόμη Παγώνα, Χήτας Λάμπρος (23-04-2012)

(Υποψήφιοι Βουλευτές & Συνεργαζόμενοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέλη της ΑΡιστερής ΑΝασύνθεσης)

1.  Από πολιτική άποψη βρισκόμαστε σε μια οριακή στιγμή. Όλη η ενέργεια που απελευθερωνόταν από τις σημαντικότατες λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, μοιάζει να συμπιέζεται πλέον εκρηκτικά μέσα στη βουβή προετοιμασία της αστικής κοινοβουλευτικής εκλογικής διαδικασίας. Μοιάζει αυτή η πολιτική μουγκαμάρα της δημοκρατίας fast food που επιβάλλεται στη χώρα, σαν την προσωρινή σιωπή που κάνει η χύτρα ταχύτητος, όταν της έχουν αφαιρέσει την βαλβίδα εκτόνωσης.

Είναι σαφές πως η συνεχιζόμενη αθλιότητα των συνεχών εκβιαστικών διλημμάτων που θέτει στον ελληνικό λαό το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ντόπια ολιγαρχία των τραπεζών του πολιτικού κατεστημένου και τωνmedia, φάνει σε ένα ποσοτικό όριο πέραν του οποίου, η ταχύτητα των πολιτικών εξελίξεων θα είναι ραγδαία και εκρηκτική.

Δύο ανοιχτά ενδεχόμενα υπάρχουν πέρα από αυτό το πολιτικό όριο που ζούμε σήμερα:

Α) Είτε η αστική κοινοβουλευτική διαδικασία θα αποκαταστήσει την πολιτική νομιμοποίηση της νεοφιλελεύθερης επέλασης: της εσωτερικής υποτίμησης, της ολοκληρωτικής αποπτώχευσης του ελληνικού λαού, της συντριβής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθερίων των εργαζομένων, του γενικευμένου εθνικού κοινωνικού και πολιτισμικού αποπληθωρισμού.

Β) Είτε το μεγάλο νεοφιλελεύθερο πείραμα της «αυτόβουλης» υποδούλωσης και της απελπισμένης αυτοχειρίας ενός ολοκλήρου λαού στο ναό του ΕΥΡΩ και των τραπεζικών κερδών, θα έχει αποτύχει. Μαζί θα έχει δεχτεί συντριπτική ήττα και το γαλλογερμανικό σχέδιο οικονομικής κατίσχυσης όλων των λαών της Ευρώπης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εάν συμβεί, αναγκαστικά θα ελευθερώσει σημαντικές πολιτικές δυναμικές τόσο για την ελληνική κοινωνία όσο και για το σύνολο των λαών της Ευρώπης αμφισβητώντας ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα του καπιταλιστικού χρήματος και του νεοφιλελευθερισμού.

2.       Συνεπώς αυτή η εκλογική αναμέτρηση ενέχει σήμερα μια τεράστια πολιτική σημασία. Σε πείσμα εκείνων των αριστερών αναλυτών που περιφρονούν την σημασία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η ιστορία πάντα πρωτότυπη, επιλέγει σε αυτήν τη χρονική στιγμή, η πορεία ενός ολόκληρου λαού να καθορίζεται από μια εκλογική διαδικασία με πανευρωπαϊκή πολιτική διάσταση και σημασία. (Σχετικά δείτε και την συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην ΙΣΚΡΑ: «Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΗ»). Αν το σκεφτούμε καλύτερα θα διακρίνουμε ότι δεν υπήρχε και άλλος τρόπος. Η εκλογική διαδικασία σταδιακά αναδεικνυόταν ως το πεδίο μιας συνολικής ταξικής αναμέτρησης με καθοριστική πολιτική σημασία και συνεπώς ως μια αναπόφευκτη πρόκληση για τις δυνάμεις της αριστεράς.

Άλλωστε η αυταρχική θωράκιση του κράτους απέναντι στα λαϊκά κινήματα, η συνεχής διαφυγή των κυβερνήσεων των μνημονίων στην ωμή αστυνομική βία ως πρακτική επίλυσης όλων των πολιτικών προβλημάτων, αποτέλεσαν πολιτικές επιλογές οι οποίες βάθαιναν συνεχώς το έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης τους. Συνεπακόλουθα η εκλογική διαδικασία σταδιακά αναδεικνυόταν ως η μοναδική επιλογή για τον αστικό συνασπισμό προκειμένου να διατηρήσει μια δυναμική ηγεμονίας. Αυτή η επιλογή του κράτους, το να μετατρέπει σε κόλαση αστυνομικής βίας, κάθε αυθόρμητη αγωνιστική εκδήλωση του λαού και η ταυτόχρονη επιλογή της συντριβής της εργατικής τάξης με ποσοστά ανεργίας που θυμίζουν τις προπολεμικές κρίσεις των δύο παγκοσμίων πολέμων, αναγκαστικά ανέδειξε και μια τάση για συνεχή αναβάθμιση των πολιτικών διλημμάτων και εκβιασμών. Το εκβιαστικό δίλλημα «ευρώ ή χάος» σταδιακά εγκαταστάθηκε μέσα από την ρητορεία του αστικού πολιτικού προσωπικού ως το σύγχρονο πολιτικό ανάλογο του «Καραμανλής η Τανκς». Πρόκειται για ανοιχτό εκβιασμό και απροκάλυπτη απειλή για τις λαϊκές μάζες. Από την άποψη αυτή το πολιτικό σύστημα επιλέγει τη συνεχή αναβάθμιση των πολιτικών επίδικων και διλημμάτων που θέτει. Η επιβολή ενός καθεστώτος αστυνομικής και κοινωνικής βίας από τη μια, σημαίνει και την ανάγκη για γενική πολιτική επικράτηση και την αναγκαστική επένδυση στο στοίχημα της στρατηγικήςαμηχανίας των αντιπάλων του.

Ήδη σε πολύ σύντομο χρόνο και ομολογουμένως με μεγάλο δείκτη ελαστικότητας και αποτελεσματικότητας, το πολιτικό σύστημα μπόρεσε να δημιουργήσει το νέο «κόμμα» (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τραπεζιτών), ως την ναυαρχίδα του στόλου του και ταυτόχρονα να προετοιμάσει ένα σύνολο εφεδρικών-γεννόσημων κομμάτων προκειμένου να συμπληρώσει την πολιτική του αρμάδα και να ελέγξει εκλογικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ κ.λ.π.)

Στη γενική κατεύθυνση της εκλογικής προετοιμασίας του πολιτικού συστήματος, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την αλλαγή βάρδιας που γίνεται και στο χώρο της ακροδεξιάς με την ενίσχυση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ως μια δύναμης που να μπορεί να δοκιμάζει να αναχαιτίζει το λαϊκό κίνημα με όρους ξενοφοβικού «ανορθόδοξου πολέμου» όπως επίσης κα την πειθάρχηση του ΛΑΟΣ σε ελάχιστα ποσοστά και με τον ταυτόχρονο μνημονιακό εξορθολογισμό του οικονομικού πολιτικού του προγράμματος (υπό την πολιτική επιτροπεία του Κύρτσου).

Σε αυτό το κλίμα δεν είναι τυχαία και η συστηματική επίθεση στην αριστερά, η προσπάθεια ανακοπής της επιρροής της, οι συνεχείς εμφυλιοπολεμικές αναφορές. Αστυνομική βία απέναντι σε κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα και συνεχής αναβάθμιση του στρατηγικού χαρακτήρα των πολιτικών διλημμάτων. Αυτή είναι η πολιτική επιλογή των αστικών επιτελείων. Δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία πως η επαύριο των εκλογών θα είναι κόλαφος για τις λαϊκές μάζες, εφόσον αυτές ηττηθούν πολιτικά.

3.        Σε αυτό το τοπίο και προχωρώντας προς τις εκλογές της 6^ης Μαΐου είναι πλέον φανερό πως το μεγάλο μέρος των δυνάμεων της αριστεράς (όλων των ιστορικών ρευμάτων) δεν μπορούμε να υπερβούμε την στρατηγική μας αμηχανία. Παρ΄ όλη την δυναμική που αναδείχτηκε από το λαϊκό κίνημα, παρόλη τη συντριβή της κυβέρνησης Παπανδρέου στις πλατείες και τις παρελάσεις και την αναπάντεχη φθορά της κυβερνητικής εφεδρείας της ΝΔ, εντούτοις κανένας από τους βασικούς πόλους της αριστεράς δεν μπόρεσε να το τροφοδοτήσει και να τροφοδοτηθεί με τρόπο ικανό ώστε να αντιπαρατεθεί στην αστική επίθεση. Η όποια δημοσκοπική ανάπτυξη της εκλογικής επιρροής της αριστεράς δε σημαίνει σε καμία περίπτωση και απάντηση των στρατηγικών ερωτημάτων της περιόδου. 

Γι’ αυτό άλλωστε και αυτή η δημοσκοπική ανάπτυξη παραμένει περιορισμένη σε σχέση με τις πραγματικές δυνατότητες που επιτρέπει η συνολική, η «οργανική» κρίση των σχέσεων εκπροσώπησης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Από την πλευρά του ΚΚΕ, η αύξηση του πολιτικού πήχη από τον αντίπαλο συνεχίζει να απαντιέται με ένα ιδιότυπο στρουθοκαμηλισμό που βλέπει τον αποδεκατισμό των δικαιωμάτων τη εργατικής τάξης ως μια ειδικού τύπου αυτοαναφορική δικαίωση και ως μια ευκαιρία για την διάλυση όλων των άλλων εκδόχων της αριστεράς, σε μια διαδικασία υπερμελλοντικής οργάνωσης της «Λαϊκής Εξουσίας». Η πολιτική του «Πέντε κόμματα δυο Πολιτικές» στις σημερινές συνθήκες μεταφράζεται σε αδυναμία ανάληψης κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας και την εμπέδωση μιας φοβικής στάσης απέναντι στα κινήματα.

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι η ταλάντευση και η στρατηγική αμηχανία της προηγούμενης περιόδου και η αδυναμία ιεράρχησης ενός συνεκτικού αριστερού πολιτικού λόγου, σταδιακά αντικαθίσταται (για την πλειοψηφική ομάδα) από μια κατεύθυνση όπου αναμένει την αστική τάξη να επαναπροσδιορίσει τη στάση της σε προοδευτικότερη κατεύθυνση. Μοιάζει ως να αναμένει την όποια προοδευτική κοινωνική εξέλιξη όχι από την ριζοσπαστική δράση του λαού και της αριστεράς, αλλά μέσα από την ενδυνάμωση των αντιφάσεων της αστικής κίνησης. Κατ’ ελάχιστον είναι ανεδαφικό, το να θεώρει κάποιος ότι σε αυτήν την συγκυρία μπορεί να προστατευτεί το λαϊκό εισόδημα και η απασχόληση, να γίνει στάση πληρωμών στο ληστρικό χρέος, να ανοίξει ένας κύκλος παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και να παραμένουμε ταυτόχρονα και στο ευρώ, δηλαδή σε συμφιλίωση με την κυρίαρχη αστική επιλογή. Συνεπώς η όποια επίκληση ενότητας και πρόταση συνεργασίας που γίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την αριστερά, φέρει ταυτόχρονα και μιασυντηρητική στόχευση που μοιάζει να απευθύνεται στην αντίθετη εντελώς κατεύθυνση, εφόσον αυτή δεν περιλαμβάνει ως βασικό της στοιχείο την ανάγκη της πολιτικής και κινηματικής προετοιμασίας του λαού σε μια διαδικασία πολιτικών τομών και ρήξεων εντός της ελληνική κοινωνίας, διαδικασία αναγκαστική, εφόσον αναγκαστική είναι και σύγκρουση με την ευρωζώνη.

Στα πλαίσια αυτά, καμία αξία δεν μπορεί να έχει η όποια κυβερνητική στρατηγική της αριστεράς όσο ριζοσπαστικά και αν εκφέρεται, εφόσον δεν μπορεί να στηρίζεται σε ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα ιδεολογικά προετοιμασμένο για τις αντιφάσεις που ενέχει μια αλλαγή κατεύθυνσης για τη χώρα. Συνεπώς η άρνηση (της πλειοψηφικής ομάδας) του ΣΥΡΙΖΑ να αναφερθεί στην ανάγκη της ρήξης με το ευρώ και της ΕΕ, καθώς και η άρνηση της ρητής απαίτησης για διαγραφή του χρέους, εν τέλει σημαίνει άρνηση της σύγκρουσης με τους βασικούς πυλώνες της αστικής ιδεολογικής επέλασης. 

Είναι αφελές το να πιστεύει κάποιος πως το στοιχειό αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από τα λαϊκά στρώματα και πως αυτή η πολιτική φυγομαχία δεν συμβάλει τελικά στη νομιμοποίηση της αστικής ρητορείας και την εξουδετέρωση της αριστερής δυναμικής. Το γεγονός αυτό τελικά συμβάλει στην μείωση εν τέλη της αξιοπιστίας κάθε εναλλακτικής αριστερής και ριζοσπαστικής στρατηγικής.

Από την άλλη μεριά, μέσα σε αυτό το τοπίο και η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσε να αλλάξει τα δεδομένα. Χωρίς παλμό, χωρίς βηματισμό, χωρίς πρωτοβουλίες άμεσων αποφασιστικών και ειλικρινών πολιτικών κινήσεων που να προσπαθούν να συσπειρώσουν τις πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές της αντίστασης. Σε αυτήν τη συγκυρία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να σκορπά την ευκαιρία που αντικειμενικά είχε, να αποτελέσει τον πολιτικό καταλύτη μιας ανατρεπτικής ριζοσπαστικής και ενωτικής διαδικασίας εντός της αριστεράς. Η συνεχής ταλάντευση ανάμεσα στην ανάγκη να βαθύνει το προγραμματικό περιεχόμενο μιας αναγκαίας ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης με γειωμένες χωροχρονικές συντεταγμένες και στην έμφυτη ενόρμηση για αποφυγή των δύσκολων ερωτημάτων διαμέσου της ευκολίας του επαναστατικού βερμπαλισμού, τελικά την οδηγεί στο να παραμένει στα όρια της πολιτικής καταγραφής των ιστορικών οργανώσεων που την απαρτίζουν.

Αντικειμενικά τα όποια θετικά στοιχεία προκύπτουν, από την πολιτική διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με άξονες τη στάση πληρωμών προς τους δανειστές, τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και του νομίσματος, την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, αυτά εξανεμίζονται ακριβώς τη στιγμή που αδυνατεί να τα μετουσιώσει σε προγραμματικό πλαίσιο με το οποίο να μπορεί να συγκροτεί πολιτικές συμμαχίες και συνεργασίες.

4.       Ειδικότερα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αναγκαίο να επισημάνουμε πως όλη αυτή η αμηχανία που διαφάνηκε στην θετική απάντηση του ΜΕΤΩΠΟΥ Α&Α και την τελική άρνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πρόταση εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας (την οποία υποτίθεται πως η ίδια είχε αρχικά κάνει), τελικά δείχνει ακριβώς τα πολύ στενά πολιτικά όρια αυτού του πολιτικού χώρου.

Όλος αυτός ο τρόπος της «ιεροεξεταστικής» αξιολόγησης της ιστορικής διαδρομής των προσώπων και γενικότερα η εχθρική συμπεριφορά απέναντι στο πρόσωπο του Αλέκου Αλαβάνου, όσο όμως στο σύνολο των συντρόφων και αγωνιστών του ΜΕΤΩΠΟΥ Α&Α και κυρίως όλη η συμβολική σημασία που έχει η άρνηση συνεργασίας με εκείνες τις δυνάμεις που έδωσαν ανοιχτή πολιτική σύγκρουση με τα ίδια τα δικά τους πολιτικά σχήματα και παραδόσεις, εκφράζοντας την ανάγκη ριζοσπαστικού επανακαθορισμού της ελληνικής κοινωνίας και του εαυτού τους μέσα σε αυτή, αναγκαστικά σημαίνει και την πλήρη αντιστροφή της αναγκαίας ιεράρχησης των πολιτικών στόχων και προτεραιοτήτων της περιόδου.

Σε τελευταία ανάλυση, με ποιο κριτήριο το ΚΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκρινε πως ο Αλέκος Αλαβάνος περισσεύει από την εκλογική μάχη της 6ης Μάιου; Ποιος είναι αυτός ο Αλαβάνος και τι κακό έχει κάνει στο λαϊκό κίνημα; Δεν είναι αυτός που αρνήθηκε να παραμένει αρχηγός ενός αριστερού πολιτικού κόμματος που η πλειοψηφία του αρνούνταν επίμονα την ριζοσπαστικοποίηση του πολιτικού του λόγου; Ποιος άλλος αρχηγός κόμματος της αριστεράς στην Ελλάδα έχει συγκρουστεί από τα αριστερά με την κοινωνική βάση του κόμματος του και εξ αυτού έχει αρνηθεί τη βουλευτική του έδρα, προκειμένου να συναντηθεί με τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς; Δεν είναι αυτός που έδωσε τον κοινοβουλευτικό αγώνα για την πολιτική στήριξη του φοιτητικού κινήματος το 2006-2007 στη μάχη για την υπεράσπιση του άρθρου 16 του συντάγματος; Δεν είναι αυτός που στην εξέγερση που ακολούθησε την δολοφονία του Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008, αρνήθηκε να καταγγείλει την νεολαιίστικη αυθόρμητη αντιβία, σε πείσμα ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος (συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ); Τελικά ποιος είναι αυτός ο Αλέκος Αλαβάνος που περισσεύει από τη σημερινή αναμέτρηση; Έχει πολλούς Αλαβάνους η ελληνική αριστερά; Και αν τελικά αυτός ο άνθρωπος περισσεύει, τότε σε ποιον απευθύνεται η πρόταση για συγκρότηση πολιτικού «μετώπου ρήξης και ανατροπής» που έκανε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την κορυφαία πολιτική μάχη των εκλογών, ακριβώς σε εκείνη την χρονική περίοδο που επιχειρείται η εκλογική νομιμοποίηση μιας πολιτικής που σκοπεύσει στην ολοκληρωτική συντριβή των εργαζομένων, δυστυχώς δεν μπαίνει στον εκλογικό πολιτικό αγώνα αξιοποιώντας το σύνολο του διαθέσιμου αριστερού πολιτικού δυναμικού, ώστε να συμβάλει αποφασιστικά στο στόχο της εκλογικής συντριβής του ΠΑΣΟΚ&ΝΔ, και την ενίσχυση της ριζοσπαστικής αριστεράς πάνω από το αναγκαίο αναγνωρίσιμο όριο του 3%, δηλαδή πάνω από το όριο της έμπρακτης αποδυνάμωσης της κοινοβουλευτικής ισχύος του αντιδραστικού συνασπισμού, δηλαδή για την νίκη της αριστεράς στις εκλογές και την ενίσχυση των δυνάμεων που παλεύουν για την αποδέσμευση της χώρας από την μέγγενη του ΔΝΤ και του ΕΥΡΩ. Αντίθετα επιλέγει τη μειοψηφική εκλογική καταγραφή ενός καθαρού (υποτιθέμενου) πολιτικού ρεύματος αναδιπλασιάζοντας ως μικρογραφία την πολιτική του ΚΚΕ (και συνεπώς νομιμοποιώντας την κιόλας).

Η κίνηση αυτή βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα των αναγκαιοτήτων της περιόδου, αφού μεταφέρει το κέντρο βάρος της αντιπαράθεσης εντός του ενδοαριστερού εμφύλιου (χωρίς μάλιστα προφανή αιτία) ακριβώς την στιγμή που απαιτείται η μέγιστη κρουστική δύναμη από την πλευρά της αριστεράς για την αναχαίτιση της αστικής επίθεσης.

5.        Αυτή η στρατηγική αμηχανία της αριστεράς στην συγκυρία αποκτάει μια ειδικότερη (αρνητική βαρύτητα) εάν εξεταστεί υπό το πρίσμα της ίδια της κίνησης των λαϊκών μαζών και του τεράστιου μεγέθους και ιστορικής σημασίας λαϊκών κινητοποιήσεων που εξελίχθηκαν σε όλη την προηγούμενη περίοδο. Σε αυτό το φόντο η αναζήτηση των στοιχείων ενός αριστερού πολιτικού προγράμματος δεν μπορεί να γίνεται με όρους ιδεοληπτικούς, αλλά ως εκείνη η κοινωνική αναγκαιότητα και συνάμα εκείνη η πραγματική πολιτική δυνατότητα που αναδύεται μέσα από την ίδια την μαχητική διεκδίκηση και πάλη του λαού.

Από την άποψη αυτή είμαστε αναγκασμένοι να θεωρήσουμε πως, ανεξάρτητα από τις επιμέρους προσεγγίσεις και ιδιολέκτους, είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός Λαϊκού μετώπου με κέντρο την αριστερά, που να μπορεί να προωθήσει άμεσα τους αναγκαίους μεταρρυθμιστικούς στόχους, της στάσης πληρωμής του χρέους, της μονομερούς διαγραφής του, (ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του), της αποδέσμευσης της χώρας από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, την προστασία του λαϊκού εισοδήματος και της απασχόλησης, την προστασία των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Σήμερα είναι φανερό πλέον πως αυτό το περιεχόμενο δεν έχει μονοσήμαντα αριστερό πρόσημο, ούτε η επίτευξή του θα αποτελούσε την εγγυημένη απαρχή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Αποτελεί όμως την αναγκαία συνθήκη για την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού δύναμης, την αναγκαία διαδικασία για το ξεδίπλωμα όλης της δυναμικής του λαϊκού κινήματος, την αναγκαία κοινωνική και πολιτική συνθήκη για τη ρεαλιστική ωρίμανση των προϋποθέσεων της αριστερής ηγεμονίας και της αναζήτησης μια νέας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής.

Προφανώς αυτή η προοπτική του Λαϊκού μετώπου με κέντρο την αριστερά είναι διαφορετική από μια γενική επίκληση της ανάγκης ενός αριστερού μετώπου, ή της ανάγκης για ενότητα της αριστεράς. Η προοπτική του Λαϊκού μετώπου, συγκροτείται μέσα από την στοχοπροσήλωση της αριστεράς στην υπεράσπιση των αναγκών των λαϊκών μαζών. Αυτή η ισχυρή διασύνδεση της αριστεράς με τις λαϊκές μάζες είναι και η μοναδική συνθήκη, που μπορεί να επιτρέψει την ενδυνάμωση και ενίσχυσή της, αλλά και την ενδυνάμωση και ενίσχυση και των λαϊκών αγώνων.

Αυτή η προοπτική δεν είναι η αφηρημένη προβολή και η αυτοαναφορική πραγμάτωση των αριστερών στρατηγικών (πχ. η ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού αριστερού μετώπου ή η ενίσχυση του κομμουνιστικού κόμματος ή η αποδυνάμωση του ΚΚΕ και η ίδρυση ενός νέου κομμουνιστικού φορέα). Η επιμονή της τοποθέτησης αυτών των στρατηγικών αναζητήσεων ως προαπαιτούμενων και όχι ως ενδεχομένων κάθε μετωπικής πολιτικής προσπάθειας και συνεργασίας, αντικειμενικά αναπαράγει τη διάσπαση εφόσον αναπαράγει διαχωρισμούς ορισμένους με ιδεοληπτικούς όρους. 

Αντίθετα η υπαγωγή όλων των προτεραιοτήτων των αριστερών μετώπων στις ανάγκες και τους αγώνες των λαϊκών μαζών μπορεί να δώσει την δυναμική του επαναστατικού προσδιορισμού στην αριστερά. Επαναστατικού με την έννοια εκείνης της αριστεράς που ανατρέπει τους όρους κατίσχυσης των λαϊκών μαζών από τον συνασπισμό εξουσίας, δηλαδή επαναστατική με όρους πολιτικής διαδικασίας και όχι αυτοαναγόρευσης. Μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε άλλωστε να διεκδικεί στο δικό της στρατόπεδο δυνάμεις, όπως το ΕΠΑΜ και όχι να τις παραδίδει εν τέλει στην πολιορκία του πατριωτικού συντηρητικού χώρου. Επίσης μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε να ενισχύσει τη συζήτηση για την ανάγκη ανασύνταξης του κομμουνιστικού κινήματος με μαζικούς και λαϊκούς όρους και όχι με όρους ακαδημαϊκούς και εργαστηριακούς.

Αυτή η αντίφαση στο φόντο των εκλογών της 6ης Μαϊου γίνεται μέγιστη. Σε αυτό το φόντο η στρατηγική αμηχανία της αριστεράς από τη μία μεριά και το μέγεθος της αστικής επίθεσης από την άλλη oξύνουν όλες τις αντιφάσεις μας και αναδεικνύουν ότι στον πυρήνα της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος βρίσκεται και η αριστερά. Η ανατροπή του πολιτικού συστήματος και της συνθήκης κοινωνικής καταστροφής που επιβάλλεται σήμερα, περνάει μέσα από την ίδια την ανατροπή που πρέπει να γίνει στην αριστερά και την ανάγκη επαναστατικοποίησης των όρων ύπαρξης της.

Αυτή είναι και η μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη του κινήματος των πλατειών και των λαϊκών συνελεύσεων. Η πλατιά συνειδητοποίηση ότι στο μεγάλο κάδρο της πολιτικής κρίσης του πολιτικού συστήματος της χώρας, η αριστερά κατέχει τη δική της θέση. Τελικά το αίτημα των πλατειών, του «να γκρεμιστεί η κοινοβουλευτική χούντα», σταδιακά μετασχηματίζεται σε δήλωση καταγγελίας και της αριστεράς, εφόσον αυτή δεν οργανώνεται πολιτικά προκειμένου να αναλάβει την ευθύνη να υλοποιήσει αυτήν την ανατροπή.

Εάν τελικά αυτό δεν γίνει, εάν τελικά η αριστερά δεν ριζοσπαστικοποιηθεί, τότε αυτή η επίθεση που διεξάγει ο ταξικός αντίπαλος τελικά θα επιτύχει παράγοντας μη αντιστρεπτά αποτελέσματα. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εάν τελικά συμβεί, θα οφείλεται και στην αριστερά. Και το στοιχείο αυτό οι λαϊκές μάζες και θα το αξιολογήσουν και θα το αποδώσουν.

6.       Συνεπώς από αυτήν την άποψη η «πρόταση» του αριστερού και λαϊκού μετώπου παρ΄ όλη την σχετική της αποδοχή από ένα μεγάλο αριθμό πολιτικών στελεχών της αριστεράς σε όλες τις οργανώσεις και τα ιστορικά της ρεύματα, εντούτοις φαίνεται ότι αποτελεί μια μειοψηφική εκδοχή η οποία δεν καταφέρνει να δώσει τον ηγεμονικό τόνο, να ανασημασιοδοτήσει τις πολιτικές προτεραιότητες των οργανώσεων και των κομμάτων της αριστεράς, να ανοίξει γέφυρες επικοινωνίας και πολιτικής συνεργασίας, να συμβάλει καθοριστικά σε αλλαγή πορείας και στον αναγκαίο πολιτικό εξοπλισμό του λαϊκού κινήματος.

Παρά τις επιμέρους μάχες που δίνονται μέσα στις οργανώσεις και τα κόμματα της αριστεράς, παρά τις επιμέρους νίκες στα σημεία, σε γενικές γραμμές δεν έχει γίνει κατορθωτό να αλλάξει η συνολική πολιτική κατεύθυνση στην αριστερά, να είναι δηλαδή αυτή η κυρίαρχη εκδοχή της αναγκαίας και νικηφόρας αριστερής προοπτικής.

Το ερώτημα αυτό αναγκαστικά πρέπει να απαντηθεί αυτοκριτικά από το σύνολο αυτών των πολιτικών στελεχών της αριστεράς και να απαντηθεί αποφασιστικά εντός των χωροχρονικών αναγκαιοτήτων της εποχής. Είναι πλέον φανερό πως όσες επιμέρους μάχες και αν κερδηθούν μέσα σε κάθε πολιτικό χώρο της αριστεράς το τελικό αποτέλεσμα θα παραμένει αρνητικό, εφόσον και οι προτεραιότητες είναι αντεστραμμένες. Γιατί σε τελευταία ανάλυση το ερώτημα δεν είναι το τί πρέπει να κάνει η κάθε οργάνωση, ή πόλος της αριστεράς, αλλά τι θα πρέπει να γίνει με το λαϊκό κίνημα, το ερώτημα είναι το πού πάει μια ολόκληρη χώρα.

Συνεπώς η ίδια η επιλογή του πεδίου της μάχης, δηλαδή η επιλογή του να παραμένει αυτή η υπόθεση, εσωτερικό ζήτημα για κάθε οργάνωση ξεχωριστά, καθιστά τελικά περιορισμένης αξιοπιστίας το ίδιο το αίτημα της μετωπικής πολιτικής συγκρότησης της αριστεράς.

Όσο η γραμμή του Λαϊκού και αριστερού μετώπου θα δίνεται εντός των οργανώσεων με όλο το φορτίο των ιστορικών συμβολισμών, διαμεσολαβήσεων και αγκυλώσεων, τόσο αυτή η μάχη θα χάνεται. Αντίθετα θα πρέπει να υπάρξει μια καθαρή και αναγνωρίσιμη δύναμη στην ελληνική κοινωνία που να δοκιμάσει αυτήν την πολιτική πρόταση και να συμβάλει με τρόπο δημόσιο και αναγνωρίσιμο σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτή η πολιτική δύναμη αναγκαστικά θα φέρει τα χαρακτηριστικά ενός δικτύου προσωπικοτήτων που θα πρέπει να επιταχύνουν μια πορεία υπέρβασης του σημερινού τοπίου στρατηγικής αμηχανίας και κατακερματισμού των δυνάμεων της αριστεράς. Αυτή η πρωτοβουλία προσωπικοτήτων θα πρέπει να μπει κατ’ ευθείαν στα κύριο ζήτημα χωρίς υπεκφυγές και ταλαντεύσεις (κάτι που δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα το Αριστερό Βήμα).

7.        Από τη σκοπιά αυτή είμαστε και εμείς υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε στη δική μας ιδιαίτερη αυτοκριτική. Σε όλη αυτήν τη διαδρομή δώσαμε τη μάχη ως μέλη της ΑΡΑΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όσες δυνάμεις διαθέταμε, για να ενισχυθεί η δυναμική της πολιτικής πρότασης του Αριστερού και Λαϊκού μετώπου, εντός της ΑΡΑΝ και εντός του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτήν την κατεύθυνση την παλέψαμε στα σχήματα γειτονιών και συμμετείχαμε με όλες μας τις δυνάμεις, στην προσπάθεια να ενισχυθεί ο πολιτικός χαρακτήρας των κινημάτων των πλατειών, να ανδρωθούν οι λαϊκές συνελεύσεις, να ενισχυθούν τα κινήματα ανυπακοής, να ενισχυθούν οι πρακτικές λαϊκής αυτοοργάνωσης.

Σήμερα συνειδητοποιούμε πως αυτή η προσπάθεια δεν ήταν αρκετή. Σε ένα ορισμένο βαθμό επιτρέψαμε να διαμεσολαβείται η διάθεση μας για αγώνα και για ριζοσπαστική υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών στην αριστερά, από τα πολιτικά επιτελεία οργανώσεων και μετώπων που γεννήθηκαν όμως για να εξυπηρετήσουν μια άλλη συγκυρία αντιθέσεων.

Σήμερα η άρνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προχωρήσει σε συνεργασία με το ΜΕΤΩΠΟ Α&Α, αυτή η αλλαγή προτεραιοτήτων στην επιλογή της καταγραφής ενός μειοψηφικού πολιτικού ρεύματος και όχι στην υλοποίηση της απόφασης της συνδιάσκεψής της, δηλαδή στην οικοδόμηση ενός πολιτικού «Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής» ουσιαστικά μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας. 

Ουσιαστικά αυτή η πολιτική επιλογή, μας καθιστά de facto συνεργαζόμενους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και όχι μέλη με την πλήρη έννοια του όρου. Εφόσον η συμμετοχή μας σε αυτό το μέτωπο αφορά την προώθηση μέρους των διατεινόμενων στόχων και όχι του συνόλου των στόχων που τίθενται.

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε πως τα μέλη της ΑΡΑΝ αλλά και όλων των οργανώσεων που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλα τα μέλη όλων των τοπικών επιτροπών, οφείλουν να εγκαλέσουν τους εκπροσώπους τους, και να απαιτήσουν εξηγήσεις γιατί δε ζητήθηκε αποφασιστικά οι αποφάσεις να παρθούν στο 80μελες δημοκρατικά εκλεγμένο όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με σκοπό να απαιτηθεί μια άλλη ριζικά διαφορετική απόφαση.

Από την άποψη αυτή σε ότι μας αφορά, θεωρούμε για το επόμενο διάστημα όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά στο επίπεδο της πολιτικής μας στράτευσης, προκειμένου στην εξυπηρέτηση του στόχου του Αριστερού και Λαϊκού μετώπου, στο βαθμό που ένα τέτοιο ενδεχόμενο προωθηθεί από ένα ικανό σύνολο συντρόφων από όλους τους πολιτικούς χώρους της αριστεράς με τρόπο άμεσο, απτό και αποφασιστικό.

8.       Σε αυτές τις εκλογές κατανοώντας τον λυσιτελή χαρακτήρα του συνόλου των διαθέσιμων αριστερών προτάσεων, θεωρούμε πως πρέπει να στηρίξουμε τα εκλογικά ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτή τη συγκυρία δεν υπάρχει χώρος για αμηχανία. Απαιτείται με κάθε τρόπο η ενίσχυση των ψηφοδελτίων της αριστεράς και η πολιτική ήττα του αστικού συνασπισμού. Ειδικότερα η στήριξη των ψηφοδελτίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τις αντιφάσεις που όλοι μας διαπιστώνουμε, συμβάλλει στην ενδυνάμωση ενός πολιτικού ρεύματος που κινείται στη ρητή καταγγελία του χρέους, στην πολιτική δήλωση ανυπακοής προς τις τράπεζες και την στάση πληρωμών, την ανάγκη ρήξης με την ΕΕ και το ΕΥΡΩ. Τα στοιχεία αυτά θεωρούμε ότι είναι καθοριστικά στην ανάγκη συγκρότησης του αριστερού και λαϊκού μετώπου.

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε πως σε αυτές τις εκλογές το μεγάλο πολιτικό ζητούμενο είναι η νίκη της αριστεράς, και η πολιτική ήττα του αστικού συνασπισμού. Από την σκοπιά αυτή θεωρούμε πως δεν θα έχει κανένα πρακτικό και πολιτικό νόημα η οποιαδήποτε εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο βαθμό που συνολικά σε αυτές τις εκλογές θα ηττόταν η αριστερά.

Με αυτήν την οπτική είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε όλους εκείνους τους συντρόφους και αγωνιστές που δεν αρκούνται στην απλή εκλογική καταγραφή μιας πολιτικής διαμαρτυρίας, αλλά επιθυμούν με το δικαίωμα της ψήφου τους να συμβάλουν στην έμπρακτη κοινοβουλευτική αποδυνάμωση του αστικού συνασπισμού και στην ενδυνάμωση της αριστεράς. Συνεπώς σεβόμαστε όλους εκείνους του αγωνιστές που φέρουν αντίστοιχες αγωνίες και δίνουν τη μάχη σε αυτήν την κατεύθυνση μέσα από τα εκλογικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε θετικό ενδεχόμενο το να ενισχυθούν εκείνες οι συμμετοχές που στρατεύονται στην υπόθεση του Λαϊκού μετώπου με κέντρο την Αριστερά.

Προφανώς όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται, τόσο ο σπόρος της ελπίδας θα τινάζει ρίζες και το ενδεχόμενο μιας άλλης πορείας θα ξαναγεννιέται. Αυτό όμως δε σημαίνει πως η παρέμβαση της αριστεράς μπορεί να στερείται χωροχρονικών προσδιορισμών. Από την 7η Μαΐου είναι αναγκαίο να παρθούν όλες εκείνες οι πολιτικές πρωτοβουλίες που θα αλλάξουν το σημερινό τοπίο στην αριστερά. Σε άλλη περίπτωση τα αποτελέσματα θα είναι δραματικά.

Διαβάστε περισσότερα...

Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο 2012

Διαβάστε περισσότερα...

"Βούλιαξαν" οι Σέρρες με την συγκέντρωση του Σαμαρά!

Πηγή: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com

Στην "μπλέ" Μακεδονία κανείς ΘΑ περίμενε οτι θα γεμίζανε τουλάχιστον το μικρό γήπεδο των Σερρών όταν μάλιστα όπου πάει ο Σαμαράς τον ακολουθούν 5 πούλμαν με μισθοφόρους οπάδούς.

Δείτε τι πραγματικά έγινε στις Σέρρες:

Φυσικά ο σκηνοθέτης, το MEGA και τα υπόλοιπα κανάλια ποτέ δεν λένε τι πραγματικά συμβαίνει στις συγκεντρώσεις των "μεγάλων" κομμάτων!

ΥΓ1. Φυσικά η φωτογραφία στην αρχική είναι απο περασμένα μεγαλεία με τον Καραμανλή.

ΥΓ2. Μην πιστεύετε στις δημοσκοπήσεις! Πέφτει τρελό δούλεμα...

Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΑ... ΜΟΥΤΡΑ

Πηγή: http://iskra.gr

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Αναρωτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό: Γιατί να μην προταθεί η Αλέκα Παπαρήγα για πρωθυπουργός σε μια αριστερή κυβέρνηση; Κι έγινε της κακομοίρας. Από κείνους που έκαναν πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη τον οποίο κανένας δεν ψήφισε και κανένας δεν θέλει. Και είναι έτοιμοι να γίνουν πρωθυπουργοί με ποσοστά συντριβής του κόμματός τους, αρκεί να είναι πρώτο έστω και με 20%. Να είναι καλά το μπόνους των πενήντα εδρών.

Απ' αυτούς όμως το περιμένεις. Διαδέχονται τόσο χρόνια στην πρωθυπουργία ο ένας τον άλλο, τη θεωρούν αποκλειστικότητά τους, πώς λοιπόν να μη θεωρούν πρόκληση και εξτρεμισμό, ακόμα και τη σκέψη για κυβέρνηση από άλλο ανέκδοτο; Από πρωθυπουργό που να μην είναι σαν τα μούτρα τους; Και με πρόγραμμα που είναι στον αντίποδα του δυσλεκτικού τους εκβιασμού –ή εφαρμόζουμε τα μνημόνια της καταστροφής ή καταστρεφόμαστε;

Ορθώς και φοβούνται και θυμώνουν με το θράσος της αριστεράς αυτοί. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι στο πλευρό τους βρέθηκε η Αλέκα Παπαρήγα. Η οποία σχολιάζοντας τις σκέψεις του Τσίπρα μας είπε τα εξής άκρως διαφωτιστικά: «Δε μας έβαλαν στο χέρι το 1991, όταν το ΚΚΕ δεν ήταν αναγνωρισμένο κόμμα στη Βουλή. Θα μας βάλουν τώρα; Θα το πω λαϊκά: Ε, δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους...». Και εν συνεχεία έκανε λόγο για «ονειροφαντασίες» και για «γαλαντόμους που μοιράζουν υπουργεία και πρωθυπουργία».

Σηκώνει ανάλυση ο... πολιτικός αφορισμός «δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους»; Ναι, ναι, σηκώνει και ανάλυση και ψυχανάλυση. Γιατί η Αλέκα απαντάει με μια άκρως προσβλητική φράση σε μια πολιτική πρόταση; Μπορούσε να απαντήσει αρνητικά, με αυστηρότητα, να εκτιμήσει κακές προθέσεις, να αποκαλύψει χθόνια σχέδια. Γιατί βρίζει; Γιατί πάει να στήσει καυγά, που είναι σίγουρος αν κάποιος της απαντήσει στο ίδιο ύφος;

Γιατί επιχειρεί ελιγμό διαφυγής, αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση. Προτιμάει να μιλάει για μούτρα, γιατί η πολιτική της στο ζήτημα της ενότητας προκαλεί αντιδράσεις. Για να το πούμε λαϊκά: Είναι περικυκλωμένη από εκατομμύρια μούτρα απελπισμένα, θυμωμένα, που απαιτούν να γίνει κάτι τώρα από την αριστερά για να ανατραπεί η πολιτική των μνημονίων. Σ' αυτά τα μούτρα ας απαντήσει η ηγεσία του ΚΚΕ. Εκτός αν δε θέλει να είναι σαν τα μούτρα τους...

*Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ το Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Διαβάστε περισσότερα...

Ποιος θα βγάλει αυτούς τους ανθρώπους στην τηλεόραση;

Χάρυ Κλυν: Θα σας μαυρίσω από allthewebnews

Διαβάστε περισσότερα...

Είστε Λαμόγια και προδότες

Αθάνατη Κρήτη!

Διαβάστε περισσότερα...

«ΠΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΠΡΑΣΑ» ΓΙΑ ΝΟΘΕΙΑ Η ΠΑΣΚΕ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΕ ΟΤΑ

Πηγή: http://iskra.gr

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΣΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΝΟΘΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΣΚΕ

Η ΠΑΣΚΕ της ΠΟΕ ΟΤΑ με μια πρωτοφανή ενέργεια επιχείρησε να νοθεύσει ακόμα και το αποτέλεσμα των εκλογών στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας.

Συγκεκριμένα μέλος της εφορευτικής επιτροπής, στέλεχος της ΠΑΣΚΕ που είναι και πρόεδρος σε πρωτοβάθμιο σωματείο πιάστηκε στα πράσα ενώ συμμετείχε στην επιχείρηση νόθευσης των εκλογών. Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας από τον δικαστικό αντιπρόσωπο έγινε αντιληπτό, ότι το μέλος της εφορευτικής επιτροπής είχε στην κατοχή του 11 σφραγισμένους και υπογραμμένους φακέλους, που χρησιμοποιήθηκαν προφανώς με το γνωστό σύστημα «αλυσίδα» για τον εκβιασμό συνέδρων και την νόθευση του αποτελέσματος.

Ήδη η ΑΣΚ ΟΤΑ έχει καταθέσει ένσταση κατά της νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας, μιλώντας για καθαρή νοθεία και ταυτόχρονα έχει ζητήσει εισαγγελική παρέμβαση για τη σύλληψη των συνέδρων που συμμετείχαν στη νοθεία.

Φαίνεται ότι στην ΠΑΣΚΕ δεν «αρκούσε» το γεγονός ότι απέκλεισε 18 Σωματεία από το Συνέδριο με 100 περίπου αντιπροσώπους στα οποία κυριαρχούσε η Αριστερά αλλά επιδίωξε με αυτή την «βρώμικη» ενέργεια να νοθεύσει ακόμα και τις εκλογές για διοίκηση και αντιπροσώπους στην ΑΔΕΔΥ.

Δεν είναι λοιπόν μόνο επικίνδυνοι, αφού με τις αποφάσεις τους για αποκλεισμούς σωματείων από το συνέδριο έβαλαν σε κίνδυνο την ενότητα του εργατικού κινήματος, αλλά και αδίστακτοι αφού χρησιμοποιούν τη νοθεία για να έχουν τα αποτελέσματα που τους βολεύουν.

Παρασκευή 27 Απριλίου

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΕ ΟΤΑ!

ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ 18 ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ Η ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Με πραξικοπηματικό τρόπο η δικομματική συμμαχία της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ στο Συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ απέκλεισε από τις εργασίες του Συνεδρίου 18 Σωματεία με πάνω από 80 αντιπροσώπους στα οποία κατά κύριο λόγο κυριαρχούσαν οι δυνάμεις της Αριστεράς.

Αυτό οδήγησε στην πλήρη αποχώρηση του ΠΑΜΕ από το Συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ και στην απόφασή του να μην καταθέσει ψηφοδέλτια για την Διοίκηση της Ομοσπονδίας και αντιπροσώπους στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.

Πρόσχημα γι αυτή την αντιδημοκρατική μεθόδευση ήταν το γεγονός ότι σε μια σειρά σωματεία ψήφισαν οι συμβασιούχοι, το ευάλωτο τμήμα της εργατικής τάξης στο χώρο της Αυτοδιοίκησης, για αντιπροσώπους στην Ομοσπονδία.

Η αντιδημοκρατική τακτική των ηγεσιών ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, ο αποκλεισμός σωματείων και η μεθοδευμένη επίθεση στις δυνάμεις της Αριστεράς, μπορεί να πυροδοτήσει εξελίξεις και να βάλει σε κίνδυνο ακόμα και την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η τυχοδιωκτική στάση των ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ στην ΠΟΕ ΟΤΑ βρήκε ανοχή και υποστήριξη από την πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) που με τις αποφάσεις της ανέχτηκε και κάλυψε ουσιαστικά αυτές τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις.

Τον αποκλεισμό των Σωματείων και των αντίστοιχων αντιπροσώπων κατήγγειλε το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς.

*** Σε ανακοίνωση της η Αυτόνομη Συνδικαλιστική Κίνηση των ΟΤΑ αναφέρει:

Στην έναρξη του 41ου συνεδρίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ παίχτηκε η τελευταία πράξη ενός προσχεδιασμένου εγκλήματος, με ευθύνη των ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ, με καταπάτηση των δημοκρατικών διαδικασιών αλλά και με κινδύνους για την ενότητα τους εργατικού κινήματος στους ΟΤΑ.

Η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα αρνητική αφού οδηγεί σε περιπέτειες τον κλάδο, ίσως στην πιο κρίσιμη περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας αλλά και του εργατικού κινήματος.

Σε μια χρονική στιγμή που η κύρια επιδίωξη των συνδικαλιστικών παρατάξεων θα έπρεπε να ήταν η πρόσθεση και όχι η αφαίρεση δυνάμεων, με στόχο την οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων απέναντι στην αντεργατική λαίλαπα που βρίσκεται σε εξέλιξη και θα ενταθεί αμέσως μετά τις εκλογές, η δικομματική συμμαχία της ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ πυροδοτούν την ένταση και τορπιλίζουν αυτή την προσπάθεια.

Οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στην ΠΟΕ ΟΤΑ, λειτουργούν πλέον σαν συγκοινωνούντα δοχεία, ιδιαίτερα μετά τον Οκτώβρη και τη συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Από κοινού οργάνωσαν και υλοποίησαν με πραξικοπηματικό τρόπο τον αποκλεισμό των Σωματείων, την νόθευση της βούλησης των εργαζομένων με στόχο να διασωθούν εκλογικά και να αποτρέψουν την επερχόμενη ανατροπή των συσχετισμών στη νέα διοίκηση της Ομοσπονδίας και την άνοδο της δύναμης της Αριστεράς

Γι αυτό απέκλεισαν κατ' επιλογήν σωματεία με πρόσχημα ότι ψήφισαν συμβασιούχοι, ενώ νομιμοποίησαν άλλα που είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά, στα οποία οι αντιπρόσωποι ήταν φίλα προσκείμενοι προς την ΠΑΣΚΕ. Δεν μιλάμε απλά για αποκλεισμούς νομίμως εκλεγμένων αντιπροσώπων, αλλά για μεθοδεύσεις που οδηγούν σε νόθευση του αποτελέσματος του Συνεδρίου.

Οι τραμπουκισμοί και οι λεκτικές επιθέσεις απέναντι σε συνέδρους που δεν υποτάσσονται σε αυτές τις επιλογές, από την πλευρά της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ είναι πρωτοφανείς, με στόχο τον εκφοβισμό και την τρομοκράτησή τους.

Φαίνεται ότι ο απογαλακτισμός που θέλει να παρουσιάσει η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν έχει πραγματοποιηθεί, αντίθετα σήμερα ακολουθούν κατά γράμμα τις καταδικασμένες πρακτικές του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Βεβαίως δεν προξενεί εντύπωση η στάση της ηγεσίας της ΔΑΚΕ αφού φαίνεται ότι έχει εμπεδώσει πλήρως την επιθετική φρασεολογία Σαμαρά ενάντια στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά.

Σε αυτή την μεθόδευση τεράστια ευθύνη φέρει και η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) η οποία ανέχτηκε και συνέβαλε με τη στάση της να προχωρήσουν τα τυχοδιωκτικά σχέδια της ηγετικής ομάδας της ΠΑΣΚΕ στην ΠΟΕ ΟΤΑ, με την συναίνεση της ΔΑΚΕ.

Η αποχώρηση της ΔΑΣ-ΠΑΜΕ από το Συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ αδυνατίζει το μέτωπο των ταξικών δυνάμεων και διευκολύνει τους σχεδιασμούς της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ να ενισχύσουν, έστω και πλασματικά, τη δύναμή τους στην Ομοσπονδία και να ακυρώσουν στην πράξη τον αγώνα του εργατικού κινήματος σε μια κρίσιμη φάση. Ήταν μια προειλημμένη απόφαση που διευκολύνθηκε από την στάση των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.

Η ΑΣΚ-ΟΤΑ καταγγέλλει αυτές τις μεθοδεύσεις και τους αποκλεισμούς, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά προβλήματα και τις αγωνίες των εργαζομένων. Δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή των αντεργατικών πολιτικών που προωθούν Κυβέρνηση και τρόικα μαζί με όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από την εργασιακή τους σχέση. Θα δώσουμε τη μάχη και μέσα σε αυτό το Συνέδριο για την αποκάλυψη των επικίνδυνων σχεδιασμών της ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ γνωρίζοντας ότι μετά από αυτές τις εξελίξεις η μάχη δίνεται υπό δυσμενέστερους όρους. Η τελική έκβαση αυτού του αγώνα θα κριθεί εκεί όπου πραγματικά δίνονται οι μάχες στη ζωή και τη δράση των πρωτοβάθμιων Σωματείων, εκεί όπου ο κυβερνητικός συνδικαλισμός δέχεται καθημερινά ισχυρά πλήγματα.

Η ΑΣΚ ΟΤΑ καλεί όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς σε πλατύ ενωτικό μέτωπο με στόχο την ανατροπή των συμβιβασμένων ηγεσιών για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την ενιαία δράση όλων των εργαζομένων μέσα από τα Συνδικάτα, την ενιαία έκφραση όλων των εργαζομένων σε Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα ώστε να ανοίξει ο δρόμος για νικηφόρες μάχες τους εργατικού κινήματος.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Διαβάστε περισσότερα...

Δελτίο Τύπου Ε.ΠΑ.Μ. 27-04-2012

Η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή του ΕΠΑΜ κατά τη σημερινή της συνάντηση στα γραφεία του συνδυασμού του «ΟΧΙ» επεξεργάστηκε όλα τα νεώτερα στοιχεία γύρω από την προεκλογική περίοδο, ολοκλήρωσε τον σχεδιασμό της προεκλογικής εκστρατείας των υποψηφίων μας και ασχολήθηκε με την αυριανή πολιτική συνέντευξη των εκπροσώπων του «ΟΧΙ» στην ΕΣΗΕΑ, όπου θα παρευρίσκονται και όλοι οι υποψήφιοι του συνδυασμού στην περιφέρεια Αττικής.

Το πρώτο προεκλογικό υλικό έχει τυπωθεί και διατίθεται από τα κεντρικά γραφεία μας στην Αθήνα, Σφακτηρίας 23, Κεραμεικός και άρχισαν ήδη οι αποστολές στα τοπικά Ε.ΠΑ.Μ. εκτός Αθηνών. 

Όπως αποφασίστηκε το ΕΠΑΜ θα τιμήσει την Εργατική Πρωτομαγιά κάνοντας την κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση στο Περιστέρι, στην πλατεία Αγ. Αντωνίου την Τρίτη 1 Μαΐου, στις 7 μ.μ. Όλοι οι φίλοι και τα μέλη μας από τους πυρήνες της Αττικής και τις κοντινές περιοχές καλούνται να δουλέψουν γι' αυτήν, και να στηρίξουν με κάθε τρόπο την συγκέντρωση μας, που θα μεταδοθεί στο εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο (ΝΕΤ). 

Το κεντρικό εκλογικό κέντρο του «ΟΧΙ» θα λειτουργεί από αύριο Παρασκευή 27 Απριλίου, στην Ομόνοια, Αιόλου και Σταδίου, και καλούνται όλοι οι πυρήνες των Αθηνών να παρέχουν στήριξη και βοήθεια σε 24ωρη βάση.

Οι υποψήφιοι της κάθε περιοχής θα πρέπει να βρίσκονται κάποιες ώρες καθημερινά στα αντίστοιχα περίπτερα του «ΟΧΙ» μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του ΕΠΑΜ.

Από την Δευτέρα 30 Απριλίου ο συναγωνιστής Δημήτρης Καζάκης, μαζί με τους υποψηφίους συναγωνιστές και συναγωνίστριες, θα περιοδεύσουν σε όλα τα σημεία της Αττικής όπου υπάρχουν εκλογικά κιόσκια, συγκεντρώσεις και πυρήνες του ΕΠΑΜ.

Όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ οφείλουν, όσο πλησιάζει η ημέρα των εκλογών, να εντείνουν τις προσπάθειές τους για την ευόδωση των στόχων μας, για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη του ΕΠΑΜ μετεκλογικά και την καλύτερη εκπροσώπησή μας στο Κοινοβούλιο, για να εμποδίσουμε τα σχέδια του μαύρου μετώπου των μνημονιακών δυνάμεων, να ανατρέψουμε την κατοχή, αγωνιζόμενοι μέσα και έξω από την Βουλή. 

Καλούνται τα μέλη μας να μην λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις παραπλανητικές πληροφορίες για το "λευκό", την αποχή, ή την "χαμένη ψήφο", που διαδίδονται σκοπίμως από μνημονιακούς και "αντιμνημονιακούς" καλοθελητές, με σκοπό να αποδυναμώσουν το μόνο ενωτικό, συνεργατικό, αντικατοχικό ψηφοδέλτιο.

Να αντισταθούν, επίσης, στις διχαστικές και διασπαστικές ενέργειες που αναπτύσσονται εντέχνως εντός του Μετώπου μας την κρίσιμη αυτή ώρα.

Η δύναμή μας είναι η ενότητά μας.

Θα νικήσουμε!

Κεντρική Εκλογική Επιτροπή ΕΠΑΜ

Αθήνα, 26 Απριλίου 2012.

Διαβάστε περισσότερα...

Δυστυχώς είναι αλήθεια - Νέα αυτοκτονία καθηγητή Γεωλογίας - υποψήφιου λέκτρορα στο ΕΚΠΑ

Δική μας σημείωση: Για μας που τον γνωρίσαμε από τις συνεδριάσεις του Ε.ΠΑ.Μ. Χαλανδρίου, όπου ο Νικόλας ερχόταν ως φίλος του Μετώπου μας, πρόκειται για μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ στην οποία εξωθήθηκε από το Καθεστώς.

Προειδοποιούμε δε, τους "αχυρανθρώπους" που παριστάνουν την κυβέρνηση της Ελλάδος και εξωθούν τίμιους,ευσυνείδητους και ευγενείς ανθρώπους και συντρόφους στην αυτοκτονία, ότι θα ερθει η ώρα που θα το πληρώσουν πολύ ακριβά!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Νικόλα.... Καλή αντάμωση...




Πηγή: http://aristeri-diexodos.blogspot.com


Αλλη μια αυτοκτονία στο δελτίο αυτοκτονησάντων των ημερών....

Πριν απο λίγο πληροφορηθήκαμε για την αυτοκτονία του Νίκου Παλυβού ,λέκτορα υπο διορισμό στο τμήμα Γεωλογίας του ΕΚΠΑ κκαι μέλους της Πρωτοβουλίας  Α-λέκτωρ  .Ο  αυτόχειρας ειχε πλούσιο  επιστημονικό έργο ,ερευνητής γεωλόγος και δούλευε ως ελευθερος επαγγελματίας

Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 16;00 στο Κοιμητήριο Χαλανδρίου.

Την ανακοίνωση για το χαμό του εξέδωσε η ''Πρωτοβουλία μελών ΔΕΠ υπο αναμονή τοποθέτησης ,Α-λέκτωρ''΄΄

[η φωτο ειναι απο το blog που διατηρούσε * ]

''Βρισκόμαστε στην πολύ δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσουμε για ένα γεγονός που μας έχει συγκλονίσει. Εχθές, 23/04/2012, αυτοκτόνησε ο συνάδελφος και φίλος Νίκος Παλυβός.

Ήταν Λέκτορας υπό διορισμό στο Τμήμα Γεωλογίας του ΕΚΠΑ, μέλος της Πρωτοβουλίας και της συντονιστικής.»

 Ορισμένα στοιχεία απο το βιογραφικό του

Eρευνητής Γεωλόγος (Ελευθ. Επαγγελματίας),

Λέκτορας Τμ. Γεωλογίας Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) υπό διορισμό

Πρόσφατες θέσεις εργασίας:

Διδάσκων Π.Δ. 407/80, Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο  [1 Μαρ. 2010 - 31 Αυγ. 2010]

Εξωτ. Συνεργάτης (ερευνητής), Γεωδυναμικό Ινστιτούτο [1 Σεπτ. 2009 - 31 Δεκ. 2009]

Διδάσκων Π.Δ. 407/80, Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο  [1 Μαρ. 2009 - 31 Αυγ. 2009]

Εξωτ. Συνεργάτης (ερευνητής), Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο [1 Δεκ. 2006 - 31 Ιούλ. 2008]

Assegnista di Ricerca, Istituto Nazionale di Geofisica e Vulcanologia (Roma), sezione Roma 1, U.F. Tettonica Attiva [1 Μαϊου 2003 - 30 Νοεμβρ. 2006]

περισσότερα για το επιστημονικό του έργο στο blog του τραγικού αυτόχειρα 

------------------------------------------------------------------------------------

Προφανώς και δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για την απόφαση του Ν.Παλυβού να βάλει τέρμα στη ζωή του .Μια ματιά ομως στην παρακάτω ανακοίνωση δίνει το κλίμα μέσα στο οποίο ζουν και εργάζονται οι ''υπο αναμονή τοποθέτησης''

Πρωτοβουλία Μελών ΔΕΠ υπό Αναμονή Τοποθέτησης, Α-Λέκτωρ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

11 Απριλίου 2011

Αναμονή που φτάνει έως και τα δύο χρόνια· ασάφειες, παλινωδίες και εμπαιγμός από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας· επιστημονική, οικονομική και ψυχική φθορά: σε αυτά συνοψίζεται η κατάσταση την οποία αντιμετωπίζουν οι 800 και πλέον εκλεγμένοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που παραμένουν αδιόριστοι, ενώ ετοιμάζεται το νομοσχέδιο για την «αναβάθμιση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τις προηγούμενες μέρες, μέλη της Πρωτοβουλίας Α-Λέκτωρ κατέθεσαν αιτήσεις για την ολοκλήρωση της διαδικασίας του διορισμού τους στη Διεύθυνση Προσωπικού Ανώτατης Εκπαίδευσης του ΥΠΔΒΜΘ, με κοινοποίηση στα γραφεία της υπουργού, του υφυπουργού και του πρωθυπουργού. Σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, η διοίκηση υποχρεούται να απαντήσει στις αιτήσεις αυτές, οι οποίες εξάλλου αποτελούν προϋπόθεση για τη διεκδίκηση των διορισμών με ένδικα μέσα.

http://www.tometopo.gr/ 

Διαβάστε περισσότερα...

Εθνικό Νόμισμα: Το γιατί και το πώς.

Η ύπαρξη εθνικού νομίσματος συνδέεται άρρηκτα με την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία.

Από τους υστερικούς νεοφιλελεύθερους της δεξιάς, ως τους κοσμοπολίτες της αριστεράς, πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας δεν είναι το μείζον. Υιοθετούν στη πράξη, την αρπακτική λογική του διεθνούς κεφαλαίου, που θέλει να οικοδομήσει μια ενιαία παγκόσμια αγορά χρήματος, προϊόντων και εργασίας. Την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του τη χρειάζεται περισσότερο από οποιονδήποτε ο εργαζόμενος λαός, για να προστατεύσει και να θωρακίσει τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά του δικαιώματα απέναντι στη λαίλαπα των αγορών. Το εθνικό νόμισμα δεν είναι πανάκεια, είναι όμως απαραίτητο για να σταματήσει η αποικιοποίηση της χώρας και η μετατροπή των εργαζόμενων σε δουλοπάροικους. Άλλωστε το εθνικό νόμισμα δεν επινοήθηκε από τους ισχυρούς, αλλά από τις μικρές και αδύναμες οικονομίες. Είναι η αφετηρία ανάταξης και ανασυγκρότησης της οικονομίας, ένα εργαλείο προστασίας εισοδημάτων, καταθέσεων και λοιπών δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων. Γι αυτό δεν πρέπει να είναι ελεγχόμενο από υπερεθνικούς οργανισμούς, είτε ως...

«σκληρό» ευρώ, είτε ως «μαλακό» ευρώ, είτε ως επιστροφή στη «δραχμή». Στο βαθμό που θα ελέγχεται από την ΕΚΤ, την ΕΕ θα είναι κατοχικό νόμισμα, μέσο λεηλασίας του λαού και της χώρας. Έτσι, ένα γνήσια Εθνικό Νόμισμα είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Οι συνέπειες της ένταξης στην ευρωζώνη:

Η Ελληνική οικονομία έχασε με το ευρώ το 60% της ανταγωνιστικότητας που είχε με τη δραχμή!  Γι’ αυτό εκτινάχθηκαν τα εξωτερικά ελλείμματα και αποσαθρώθηκε η πρωτογενής και δευτερογενής παραγωγή. Επιταχύνθηκε η εγκατάλειψη της υπαίθρου και το κλείσιμο βιομηχανικών μονάδων, που είχε ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ’80, εξαιτίας της επιβολής μιας σειράς κανόνων και οδηγιών που είχαν σχεδιαστεί επί τούτου προς όφελος των ισχυρών στο εσωτερικό της ΕΕ. Έτσι, σε όλη την περίοδο του ευρώ η τάση αυτή αποσάθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας έγινε ο κύριος τροφοδότης της ανεργίας, που εκτινάχθηκε στα υψηλότερα μεταπολεμικά επίπεδα ακόμη και πριν τα μνημόνια, τη χρεοκοπία και την ύφεση. Ειδικότερα η μακροχρόνια ανεργία και η ανεργία της νεολαίας, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.

Την περίοδο του ευρώ, το 20% του πληθυσμού ήταν μονίμως κάτω από το επίσημο όριο της απόλυτης φτώχιας και εξαθλίωσης, δηλαδή περίπου το διπλάσιο από ότι ήταν την περίοδο της δραχμής. Επί ευρώ, η ποιότητα ζωής και εργασίας των Ελλήνων επιδεινώθηκε δραματικά φτάνοντας στο σημείο να δουλεύουν σκληρότερα και περισσότερες ώρες από το μέσο Ευρωπαίο, κερδίζοντας πολύ λιγότερα χρήματα και έχοντας τις χειρότερες κοινωνικές απολαβές, ενώ το μέσο νοικοκυριό είχε συνεχώς αρνητική ροπή προς αποταμίευση, σε αντίθεση  με την περίοδο της δραχμής. Γι’ αυτό και ο ιδιωτικός δανεισμός εκτινάχθηκε την περίοδο του ευρώ, κρύβοντας πίσω από μια φαινομενική και επίπλαστη ευημερία την πραγματική μείωση των εισοδημάτων, την αυξανόμενη φτώχεια.

Το συνολικά συσσωρευμένο ελληνικό δημόσιο χρέος σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο έως 31/12/2001, ανέρχονταν σε 122 δις ευρώ. Ενώ από 1/1/2002 έως 31/12/2009, σε οκτώ μόλις χρόνια ευρώ, το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε κατά 176 δις. Δηλαδή αυξήθηκε 2,4 φορές σε σχέση με ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο της δραχμής. Τότε όμως το 80% του χρέους ήταν δραχμικό και διαχειρίσιμο, ενώ με την ένταξη στην ευρωζώνη μετατράπηκε σε ξένο σκληρό νόμισμα. Αυτή ήταν η χαριστική βολή που έκανε το ελληνικό δημόσιο χρέος μη διαχειρίσιμο, ανοίγοντας το δρόμο στη χρεοκρατία. Ανάλογα συνέβησαν και με τη χρυσή λίρα το ’30.

Τα παραπλανητικά διλλήματα και η αλήθεια.

Δυο παραπλανητικά διλλήματα αποπροσανατολίζουν ως τώρα τον λαό μας. Δύο διλλήματα που προβλήθηκαν κι επιβλήθηκαν τόσο από τους ξένους τοκογλύφους, όσο κι από το πολιτικό πρόσωπο του δωσιλογισμού, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ, αλλά και ουκ ολίγους «αντιμνημονιακούς» που ψαρεύουν σε θολά νερά:           

1. Η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει μεταξύ πτώχευσης και σωτηρίας: Ψεύδος. Η χώρα μας δεν είχε ποτέ να επιλέξει μεταξύ πτώχευσης και σωτηρίας από την πτώχευση. Αντίθετα έχει να επιλέξει μεταξύ: α) τη μη αναγνώριση και διαγραφή του τερατώδους, παράλογου και παράνομου χρέους της, σύμφωνα και με το διεθνές δίκαιο και β) μιας πτώχευσης με τους όρους των ξένων δανειστών της και εγχώριους δανειστές, με την παράδοση σε αυτούς των περιουσιακών της στοιχείων (δημοσίων και ιδιωτικών) και με παράλληλη παραμονή σε ένα μηχανισμό χρέους όπου όσα περισσότερα πληρώνεις, τόσα περισσότερα χρωστάς.

2. Η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει μεταξύ παραμονής ή εξόδου από τη ζώνη του ευρώ: Όχι, δεν έχει να διαλέξει μεταξύ παραμονής και εξόδου από το ευρώ. Αλλά μεταξύ: α) μιας εξόδου από το ευρώ με τους δικούς της όρους, το δικό της εθνικό νόμισμα και το δικό της σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπου ο λαός μπορεί να γίνει νοικοκύρης στο τόπο του και β) μιας εξόδου υπό το καθεστώς διαρκούς χρεωκοπίας με κατοχικό νόμισμα, υπό πλήρη έλεγχο και κατοχή από τους δανειστές της. Η εξάρτηση, η υποτέλεια, η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδας εκφραζόταν πάντα από την εξάρτηση των συναλλαγών της από κάποιο διεθνές ισχυρό νόμισμα (χρυσή λίρα, δολάριο, ευρώ). Το βασικό επιχείρημα ήταν ένα: η εξάρτηση από ένα ισχυρό ξένο νόμισμα προσδίδει κύρος στην οικονομία, της εξασφαλίζει καλύτερη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και χαμηλότοκα δάνεια. Η αλήθεια ήταν και είναι διαφορετική!

Το νόμισμα απηχεί την υγεία και την παραγωγική συγκρότηση μιας οικονομίας. Δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρό ή ανίσχυρο νόμισμα από μόνο του, δίχως να το υποστηρίζει μια ισχυρή ή αντίστοιχα μια ανίσχυρη οικονομία. Γι’ αυτό η επιβολή ενός «ισχυρού νομίσματος» σε μια ανίσχυρη οικονομία, όπως συνέβη με το ευρώ, οδηγεί την τελευταία σε ασφυξία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που οδήγησε τη χώρα στη καταστροφή, δεν μπορεί να είναι ο δρόμος της 

σωτηρίας.

Για να απαλλαγεί η χώρα από το καθεστώς κατοχής, να σωθεί ο λαός από βέβαιο εξανδραποδισμό, πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά των διεθνών συμβάσεων και μνημονίων. Να βγούμε τώρα από το ευρώ. Ζητάμε εθνικό νόμισμα, όχι για να πληρώσουμε το δημόσιο χρέος, αλλά για να το διαγράψουμε. Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα προϋποθέτει τη μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους και την άρνηση πληρωμής του με βάση το διεθνές δίκαιο. Θα δώσει την αναγκαία ελευθερία κινήσεων, ώστε να είναι δυνατό να εφαρμοσθούν μέτρα και πολιτικές που θα αντιμετωπίσουν στη ρίζα τους τα μεγάλα δομικά προβλήματα και τα χρόνια διαρθρωτικά ελλείμματα της εθνικής οικονομίας. Θα επιτρέψει τον εθνικό οικονομικό σχεδιασμό, εξασφαλίζοντας τους αναγκαίους πόρους για την παραγωγική της ανασυγκρότηση και την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των εργαζόμενων μέσω της αναδιανομής εισοδήματος. Μόνο έτσι θα μπει σε κίνηση η αγορά, θα ανασάνει η μικρομεσαία επιχείρηση και θα καταργηθεί η ληστρική υπερφορολόγηση του εργαζόμενου λαού. Με την έξοδό μας από το ευρώ , ο λαός μας μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς την ελευθερία  και σε άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έξοδος από την ευρωζώνη: Η διαδικασία.

Η καθιέρωση εθνικού νομίσματος απαιτεί ένα συντονισμένο, καλά οργανωμένο σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη. Τα άμεσα μέτρα που απαιτούνται για να μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία αυτή είναι:

1. Εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας και των μεγάλων εμπορικών Τραπεζών, προκειμένου να εμποδιστεί η διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Επίσης, για να εκκαθαριστούν τα ενεργητικά τους και να φανεί η έκταση και το βάθος της κερδοσκοπίας σε βάρος του δημοσίου και του ελληνικού λαού, καθώς και της κατάχρησης της εμπιστοσύνης του καταθετικού και επιχειρηματικού κοινού και να οδηγηθούν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι.

2. Επιβολή καθεστώς αυστηρού ελέγχου στη συνολική κίνηση κεφαλαίων και ειδικότερα στην εξαγωγή χρήματος.

3. Δημιουργία μηχανισμού ελέγχου του συνόλου των εισαγωγών της χώρας, ώστε να σπάσει το καθεστώς μονοπωλιακού ελέγχου των διακινούμενων αγαθών από τις πολυεθνικές.

4. Μέσα στο μεταβατικό διάστημα των πρώτων λίγων μηνών, όπου θα πρέπει να δημιουργηθούν κατάλληλα συναλλαγματικά αποθέματα στην κεντρική τράπεζα που θα διευκολύνουν την κάλυψη των εισαγωγών, θα αποσυρθεί το μεγαλύτερο μέρος των χαρτονομισμάτων του ευρώ που κυκλοφορούν στην ελληνική οικονομία. Με την υπάρχουσα σήμερα κατάσταση στο έλλειμμα του εξωτερικού εμπορικού ισοζυγίου, το επιπλέον ποσό που θα χρειαστεί η οικονομία για να καλύψει τις ανάγκες της σε πληρωμές προς το εξωτερικό, ανέρχεται σε 5,6 δις ευρώ. Ποσό που μπορεί σχετικά εύκολα να εξοικονομηθεί με τη γενίκευση της χρήσης «πλαστικού» - «ψηφιακού» χρήματος. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα ενθαρρυνθούν να χρησιμοποιούν τραπεζικό χρήμα και αλληλόχρεους λογαριασμούς. Φυσικά επιβάλλεται η κατάργηση των τοκογλυφικών επιτοκίων. Υπολογίζεται, ότι έτσι μπορεί να ενισχυθούν τα συναλλαγματικά αποθέματα κατά 11-12 δις ευρώ, ποσό υπεραρκετό για να καλύψει τις αγορές εισαγομένων αγαθών, ακόμη και χωρίς άμεση επέμβαση στη σύνθεσή τους.

Η στήριξη του εθνικού νομίσματος:

Θα υπάρξουν διαρκείς υποτιμήσεις; Θα εκτιναχτεί ο πληθωρισμός; Θα καταστεί η χώρα έρμαιο της κερδοσκοπίας;

Όχι, απαντάμε κατηγορηματικά, εκτός κι αν αφήσουμε ελεύθερες τις αγορές και την κίνηση κεφαλαίων, αν συνεχίσουμε το δρόμο της εσωτερικής υποτίμησης με διαρκείς πολιτικές λιτότητας, που θα φέρουν ως φυσική συνέπεια την εξωτερική υποτίμηση και το πληθωρισμό. Το νόμισμα θα στηριχθεί. Όμως στήριξη του νομίσματος σε συνθήκες ανοιχτών αγορών κεφαλαίου και «απορυθμισμένου» πιστωτικού συστήματος, δεν μπορεί να υπάρξει. Η οικονομική κρίση έδειξε ότι αυτό είναι αδύνατο και για το ευρώ. Άλλωστε η ελληνική κρίση ήταν απότοκο της κρίσης του ευρώ, της ευρωζώνης!

Ένας άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος στήριξης του εθνικού νομίσματος ιδίως ως συναλλακτικό μέσο για τις σχέσεις με το εξωτερικό, είναι η αξιοποίηση των διαθέσιμων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, κυρίως των πιο πολύτιμων. Πάντα βέβαια με την προϋπόθεση ότι υπάρχει αποτελεσματικός έλεγχος της κίνησης του κεφαλαίου και του πιστωτικού συστήματος. Αντίθετα με τις νοοτροπίες της ψωροκώσταινα η χώρα μας είναι πλούσια και ικανή να θρέψει το λαό της. Άλλος τρόπος στήριξης του εθνικού νομίσματος είναι η ενεργητική πολιτική διακρατικών εμπορικών συμφωνιών με βάση το αμοιβαίο όφελος, έξω από τα κανάλια της ΕΕ, του ΠΟΕ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Άλλωστε ένα νόμισμα είναι τόσο πολύτιμο, όσο η συνολική αξία των εμπορικών συμφωνιών που αποτυπώνει. Και σ’ αυτόν τον τομέα η χώρα έχει τεράστιες δυνατότητες, ιδίως με τους γείτονές της, τις χώρες της ευρύτερης περιοχής και δεκάδες άλλες που αναζητούν εναγωνίως εμπορικές επαφές έξω από τα κανάλια των πολυεθνικών και των οργανισμών τους.

Η σταθερότητα του εθνικού νομίσματος εξαρτάται τέλος από το κατά πόσο μια χώρα είναι υποχρεωμένη να αγοράζει συνάλλαγμα για τις διεθνείς συναλλαγές της. Η αξιοποίηση μορφών συνεργασίας κλήρινγκ, διακρατικών προγραμματικών συμφωνιών, κοκ, βρίσκει τα τελευταία χρόνια θιασώτες σε πάρα πολλά κράτη για να γλυτώσουν από το δυσβάσταχτο κόστος της συντήρησης υψηλών συναλλαγματικών αποθεμάτων, π.χ. η συμφωνία Πετροκαρίμπε είναι ανοιχτή σε όλα τα κράτη της υφηλίου, στηρίζεται σε τέτοιες λογικές ακόμη και για την παροχή πετρελαίου σε προνομιακές τιμές.

Διαβάστε περισσότερα...

ΝΕΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!

Πηγή: http://iskra.gr

ΑΜΕΙΛΙΚΤΕΣ ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΟΥ 2ΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

ΕΜΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ ΜΕ ΨΕΥΔΟ-ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ Α. ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!

Απολύσεις από το Δημόσιο και νέες μειώσεις αποδοχών για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους-πέραν των ειδικών μισθολογίων- δρομολογούνται αμέσως μετά τις εκλογές, από τον προσεχή Ιούνιο, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος για τις περικοπές ύψους 11,5 δισ. ευρώ, που προβλέπει η νέα δανειακή σύμβαση!

Παρά τις διαβεβαιώσεις, που δίνονται στην προεκλογική περίοδο, η μισθολογική δαπάνη στο δημόσιο τομέα, με οποιοδήποτε τρόπο πρέπει να μειωθεί κατά 1% του ΑΕΠ ή κατά 2,06 δισ. ευρώ, στη διετία 2013-2014, που σημαίνει ετήσια εξοικονόμηση κατά 1 δισ. ευρώ.

Επιστρέφει η τρόικα

Όπως σημειώνουν αρμόδιοι παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών, που έχουν γνώση των απόψεων της τρόικας, στόχος των ελεγκτών, που επανέρχονται στα μέσα Μαΐου για έλεγχο και διαβουλεύσεις με τη νέα κυβέρνηση, είναι η μείωση της μισθολογικής δαπάνης στο δημόσιο τομέα, που σήμερα καλύπτει το 42% των πρωτογενών δαπανών του προϋπολογισμού, ή το 32,5% των συνολικών δαπανών του προϋπολογισμού (πλην χρεολυσίων).

Ο στόχος θα επιτευχθεί μέσα από την υλοποίηση της «Διοικητικής Μεταρρύθμισης», που ενσωματώνει πλήθος από πολιτικές που φτάνουν μέχρι και τις απολύσεις, αλλά και επιπλέον αν δεν εξασφαλιστεί η εξοικονόμηση του ποσού των 1 δισ. ευρώ ετησίως, η νέα κυβέρνηση θα προχωρήσει στη νέα μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα, στοχευμένα, σε υψηλόμισθους ή οριζόντια που θα αφορά όλους.

Αναλυτικότερα, οι παρεμβάσεις μέσω των οποίων σχεδιάζουν να επιτευχθεί η εξοικονόμηση των 2 
δισ. ευρώ, στη διετία 2013-2014 είναι:

1. Η υποτιθέμενη αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, ουσιαστικά με κατάργηση διευθύνσεων, τμημάτων και υπηρεσιών.

2. Ο περιορισμός των νέων προσλήψεων σε αναλογία μεγαλύτερης του 1/5, με τον συνυπολογισμό και των μετατάξεων υπαλλήλων από φορείς που θα ανασταλεί η λειτουργία τους.

3. Το κλείσιμο ή συγχωνεύσεις δεκάδων δημοσίων φορέων.

4. Η ένταξη σε καθεστώς εφεδρείας των υπαλλήλων των συγκεκριμένων φορέων, με ερωτηματικό τη διάρκειά της εφεδρείας, όσων είναι μακριά από τα όρια συνταξιοδότησης.

5. Η πιστή εφαρμογή του καθεστώτος της προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας, που αφορά υπαλλήλους του Δημοσίου, που απέχουν δύο χρόνια από τη συμπλήρωση ορίου συνταξιοδότησης.

6. Οι απολύσεις υπαλλήλων, που θα κριθεί ότι είναι υπεράριθμοι.

7. Οι νέες μειώσεις των αποδοχών όλων των υπαλλήλων, σε συνέχεια της μείωσης που έχουν υποστεί οι αποδοχές τους, κατά 35% σε σύγκριση με το ύψος των μισθών τους στις 31-12-2009.

Αξιολόγηση στα τέλη Μαΐου

Πάντως, περί τα τέλη Μαΐου έχουν προγραμματιστεί οι γραπτές εξετάσεις που θα υποβληθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι προκειμένου να αξιολογηθούν οι σπουδές, οι ικανότητες, οι ξένες γλώσσες και η πείρα που διαθέτουν για τη θέση που κατέχουν, και τα αποτελέσματά τους θα αποτελέσουν ένα σοβαρό κριτήριο για την τύχη των υπαλλήλων. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Δημ. Ρέππας, δεν έχει αποκλείσει τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Επομένως με σαφήνεια πλέον είναι ορατή η άμεση σύνδεση της υποκριτικής αξιολόγησης με τις απολύσεις.

Ωστόσο το νέο ζήτημα που μπαίνει στη συζήτηση είναι η νέα μείωση των μισθών, στο Δημόσιο, η οποία θα επεκταθεί και στις ΔΕΚΟ. Το ύψος της μισθολογικής δαπάνης στο δημόσιο τομέα (συνυπολογιζόμενης της μείωσης των ειδικών μισθολογίων) για φέτος έχει προσδιοριστεί σε 20,52 δισ. ευρώ, παραμένοντας σχεδόν στα ίδια επίπεδα με εκείνα του 2011 (20,51 δισ. ευρώ) και έναντι 21,91 δισ. ευρώ, που ήταν το 2010.

Ειδικά μισθολόγια

Οι μειώσεις στις αποδοχές των υπαλλήλων του Δημοσίου που επέφερε το νέο μισθολόγιο-βαθμολόγιο, θα επεκταθούν και στα ειδικά μισθολόγια, που μέχρι τώρα έχουν εξαιρεθεί.

Οι μειώσεις θα είναι της τάξης του 12% κατά μέσο όρο, αλλά με σημαντικές διαφοροποιήσεις, μεταξύ των επιμέρους κατηγοριών υπαλλήλων και θα εφαρμοστεί από τη μισθοδοσία του Ιουλίου.

Στόχος είναι η εξοικονόμηση δαπανών ύψους 0,2% του ΑΕΠ ή 410 εκατ. ευρώ ετησίως (ή 210 δισ. ευρώ, στο β' εξάμηνο του 2012), ενώ το συνολικό κονδύλι των αμοιβών των ειδικών μισθολογίων ξεπερνά οριακά το ποσό των 6 δισ. ευρώ, ετησίως.

Τα περιθώρια παρεμβάσεων, από την επόμενη κυβέρνηση για τα ειδικά μισθολόγια είναι περιορισμένα και θα προβλέπουν την κατάργηση του επιδόματος γάμου και θα χορηγείται οικογενειακή παροχή μόνο σε όσους έχουν παιδιά, όπως προβλέπεται στο νέο μισθολόγιο του δημόσιου τομέα, καθώς επίσης και του επιδόματος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών.

Επίσης θα καταργηθούν τα επιδόματα ταχύτερης και αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων και βιβλιοθήκης, που λαμβάνουν οι δικαστικοί, η πάγια αποζημίωση για συμμετοχή σε συνέδρια, που λαμβάνουν οι πανεπιστημιακοί, η πάγια αποζημίωση για συμμετοχή σε σεμινάρια και ενημέρωση βιβλιοθήκης που λαμβάνουν οι γιατροί του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), το κίνητρο απόδοσης των διπλωματικών υπαλλήλων, εξομάλυνσης μισθολογικών διαφορών, που χορηγείται στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμενων και στα Σώματα Ασφαλείας.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι θα διατηρηθούν, αλλά θα περικοπεί το ύψος τους, το επίδομα νοσοκομειακής απασχόλησης για τους γιατρούς του ΕΣΥ, τα επιδόματα κινδύνου και αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και το ερευνητικό επίδομα για τα μέλη Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ

Μονόδρομο θεωρούν τις απολύσεις!

Τα συναρμόδια υπουργεία Οικονομικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης θεωρούν μονόδρομο τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα, διαπιστώνοντας ότι η εφεδρεία και οι απολύσεις των περίπου 7.500 υπαλλήλων που υπηρετούν στους καταργούμενους ή συγχωνευόμενους φορείς, δεν επαρκεί για να καλύψει το στόχο της μείωσης του προσωπικού κατά 150.000 άτομα μέχρι το έτος 2015. Η υλοποίηση του συγκεκριμένου στόχου απαιτεί αποχωρήσεις από την ενεργό υπηρεσία με οποιονδήποτε τρόπο περισσότερων από 30.000 υπαλλήλων το χρόνο.

Μελέτη για περικοπές 11,5 δισ.

Σύμφωνα με τη νέα δανειακή σύμβαση, η νέα κυβέρνηση υποχρεούται να μειώσει τις δαπάνες του προϋπολογισμού κατά 5,5% του ΑΕΠ ή κατά 11,5 δισ. ευρώ στα έτη 2013 και 2014, που σημαίνει λιγότερα κονδύλια για μισθούς και συντάξεις, λειτουργικές δαπάνες, επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων, κοινωνικές δαπάνες, επιχορηγήσεις κ.λπ. κατά ποσό ύψους 5,75 δισ. ευρώ το χρόνο.

Πρόκειται για εφιαλτική υποχρέωση, που θα φέρει σε δύσκολη θέση το οικονομικό επιτελείο της νέας κυβέρνησης, καθώς οι περικοπές θα είναι τεράστιες και επώδυνες. Ο υπουργός Οικονομικών,Φίλιππος Σαχινίδης, δήλωσε πρόσφατα πως έχει ανατεθεί στο Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών η σύνταξη μελέτης σε συνεργασία με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για τη σκοπιμότητα των υφιστάμενων δαπανών, η οποία θα παραδοθεί στη νέα κυβέρνηση και θα είναι ο οδηγός για τις περικοπές! Σύμφωνα με τον κ. Σαχινίδη, οι μειώσεις θα αφορούν σε:

* Κοινωνικές μεταβιβάσεις 1,5% του ΑΕΠ ή 3,09 δισ. ευρώ.

* Διοικητική μεταρρύθμιση 1% του ΑΕΠ ή 2,06 δισ. ευρώ.

* Επισκόπηση δαπανών Γενικής Κυβέρνησης 3% του ΑΕΠ ή 6,18 δισ. ευρώ.

Η τρίτη κατηγορία «επισκόπηση δαπανών κεντρικής κυβέρνησης» λόγω του γενικού της χαρακτήρα μπορεί να επεκταθεί και να καλύψει κενά που θα αφήσουν οι εξοικονομήσεις από τη διοικητική μεταρρύθμιση και τις μειώσεις των κοινωνικών μεταβιβάσεων, δεδομένου ότι οι μεγαλύτερες κατηγορίες των δαπανών του προϋπολογισμού είναι οι μισθολογικές δαπάνες και ακολουθούν οι επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων.

Το κείμενο βασίστηκε στο άρθρο του εξαίρετου δημοσιογράφου ΠΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ από τη naftemporiki.gr

Διαβάστε περισσότερα...