70 χρόνια σε περίμενα Έλα, ρε άτιμε. Έλα να τα πάρεις όλα

Πηγή: http://alfazita.blogspot.com

Έλα, ρε άτιμε. Έλα να τα πάρεις όλα. Και για όσα πάλεψαν οι πρόγονοί μου και για τα δύο μέτρα κήπο που μου άφησαν οι παππούδες μου. Έλα να πάρεις και τα μεροκάματα, τα σκληρά, που τα έβαζα στην άκρη για μια ώρα δύσκολη, εκείνη της αρρώστιας. Έλα να τα πάρεις όλα. Πάρε και τον ήλιο που τόσο τον γουστάρεις για να λιάζουν οι συφιλιδικοί τα κορμιά τους αποκτώντας το μεσογειακό χρώμα που τόσο επιθυμούν και τόσο απεχθάνονται. Πάρε ρε, και τις θάλασσές μου να εξάγεις αέριο και τα ποτάμια μου να παράγεις ενέργεια φθηνή μόνο για την πάρτη σου. Πάρε και το γάλα των προβάτων μας και τα στάρια των κάμπων μας.

Το ξέρω που το πας, άτιμε. Το πας εκεί που πάντα ήθελες να το φθάσεις. Να καταστήσεις έναν λαό υπηρέτη. Να βλέπω απελπισμένες μεσόκοπες να βγάζουν μεροκάματο σε μπουρδέλα παραπήγματα ενώ οι πιο νέες να φεύγουν καραβιές για τα διεθνή καλογυαλισμένα μπουρδέλα σου. Να βλέπω γέρους να πεθαίνουν από αφόρητο κρύο κλεισμένοι μέσα στα 20 τετραγωνικά λίγο πριν τους τα πάρεις κι αυτά ή από ασφυξία όταν θα τους κλείνεις τον διακόπτη από την συσκευή οξυγόνου λόγω ληξιπρόθεσμων λογαριασμών. Να βλέπω 50ρηδες σε απόγνωση , 40ρηδες στις ουρές ανεργίας και 20ρηδες να λένε την ξενιτειά πατρίδα τους. Να βλέπω τα παιδιά ως μελλοντικούς σκλάβους της Φάρμας των Ανθρώπων που χρόνια στήνεις και τώρα θα εγκαινιάσεις εκεί ακριβώς που ξεκίνησε ο Ανθρωπισμός.

Βλέπω που το πας. Δεν θα ρίξεις απλά το μεροκάματο στο 1 ευρώ την ημέρα για 18 ώρες δουλειάς. Θα μας κάνεις να χαιρόμαστε που ζούμε κι ας μην παίρνουμε ούτε το 1 ευρώ. Φτιάχνεις το νέο Νταχάου και αυτό θα είναι η ίδια μου η χώρα. Τα Νταχάου ποτέ δεν κλείνουν, απλά αναστέλλουν τις εργασίες τους, έτσι δεν είναι λουκανοθρεμμένε μου; Έφθασε η ώρα να μπουν μπροστά οι μηχανές αυτού του τεράστιου κρεματορίου που θα έχει για οροφή τον ουρανό που λατρέψαμε και για πάτωμα το χώμα που μας έθρεψε.

Έλα, ρε άτιμε, πισώπλατα αυτή την φορά γιατί την προηγούμενη που ήρθες είχες τουλάχιστον τα κότσια να μου υψώσεις κατάμουτρα το όπλο και να μου πεις να σκύψω. Και είχα την επιλογή ή να σκύψω ή να πάρω τα βουνά. Τώρα όμως μού έχεις κλέψει και τα βουνά. Μου μένει λοιπόν να σκύψω χωρίς τον φόβο της σφαίρας που θα έβγαινε από το προτεταμένο σου όπλο. Είναι τρελό να παραδίνομαι χωρίς να έχω πάρει εντολή για αυτό. Είναι τρελό να φοβάμαι μια σφαίρα που δεν υπάρχει. Πώς γίνεται να βλέπω μπροστά μου ένα όπλο που δεν υπάρχει; Άτιμε, τα όπλα σου αυτή την φορά δεν έχουν κάνη, ούτε σκανδάλη. Τα λάδωνες όμως δεκαετίες ολόκληρες και έχουν τις φάτσες όλων αυτών των υπανθρώπων που βγάζουν ακόμα λόγους, που κάνουν κόμματα και παρακόμματα, που σφάζονται μπροστά στην κάμερα ενώ πίσω από αυτή στήνουν το σχέδιο για το πλιάτσικο που έχει ξεκινήσει. Α, ρε άτιμε. Για αυτόν τον λόγο πέταγες ξεροκόμματα στα κομματόσκυλα της Ελλάδας. Για την στιγμή που θα τους έδινες την εντολή να κάνουν επίθεση πισώπλατα στον ίδιο λαό που τους έδινε τις ελπίδες του μέσα από ένα σταυρωμένο κωλόχαρτο.

Έλα, ρε μπούλη του Βορρά, να με συμμορφώσεις, να με κάνεις ευρωπαϊκό είδος, να φτιάχνομαι με Μότσαρτ και όχι να κλαίω όταν ακούω κλαρίνο. Να νιώθω «πολιτισμένος» με προθήκες Μουσείων και όχι με τους σπαρμένους κίονες στα χωράφια μας, που κράτησαν όλον τον δήθεν σου πολιτισμό. Έλα να σε πάω τελευταία βόλτα στα πατρικά μας να μυρίσεις την ακόμα καμμένη πέτρα των σπιτιών από τον πολιτισμό των δικών σου προγόνων.

Έλα να με κάνεις άνθρωπο εμένα, τον γύφτο του Νότου. Έλα για να δω αν τελικά έχει μείνει ίχνος Ελλάδας μέσα μου. Έλα ρε, για να μου αποδείξεις αν το μαχαίρι του παππού μου είχε τα αποτελέσματα που μου περιέγραφε ή ήταν ένα παραμύθι για να κάνω όνειρα κόκκινα.


Simple Man

Διαβάστε περισσότερα...

Μια φθηνή, μα ενίοτε εξαιρετικά αποτελεσματική συνταγή χειραγώγησης με πολλαπλά αποτελέσματα

Πηγή: seisaxthia.blogspot.com

του Δημήτρη Πατέλη

Οφείλουμε άραγε να δείχνουμε κατανόηση στην ανθρώπινη μικρότητα;

Ενδεχομένως ναι και σε κάποιο μέτρο.             

Όταν κάποιος έχει ταυτιστεί με την πανεπιστημιακή εξουσία-διοίκηση επί δεκαετίες, αποκτά κάτι σαν επαγγελματική νόσο, ως αποτέλεσμα της σύμφυσής του με τις εν λόγω θέσεις, ρόλους και λειτουργίες, λόγω του χρόνιου υποδουλωτικού καταμερισμού εργασίας.

Η σύμφυση με τις εν λόγω θέσεις, ρόλους και λειτουργίες, απαιτεί μονομερή ανάδειξη και καλλιέργεια αντίστοιχων δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών.

Ολίγη (απαραίτητη) θεωρία:

Όσο υπάρχουν στην κοινωνία ουσιώδεις διαφορές, και αντιφάσεις (υλικών προπαντός) συμφερόντων, συγκροτείται ένα πεδίο συσχετισμών, δυνάμεων και διαπάλης δραστηριοτήτων που αποσκοπούν στην ανάδειξη,στην προώθηση και διασφάλιση των συμφερόντων των εκάστοτε κυρίαρχων (ατόμων , ομάδων, τάξεων), οι οποίοι επιβάλλουν τα ιδιοτελή συμφέροντα τους ως γενικά, καθολικά συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας μέσω ενός οργανωτικού-διοικητικού, κανονιστικού και πολιτικού μηχανισμού, σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς της κοινωνίας (των ΑΕΙ συμπεριλαμβανομένων).

Βασικό χαρακτηριστικό της γραφειοκρατίας είναι η ιεραρχική δομή η οποία παράγει και αναπαράγει συγκεκριμένες σκοποθεσίες, στάσεις ζωής και συμπεριφορές. Γενική τάση αυτής της δομής είναι η διχοτομία μεταξύ υποκειμένου (διοικούντων) και αντικειμένου (διοικούμενων) της διοίκησης κατά την οποία το πρώτο θεωρείται ως αποκλειστικός φορέας ενεργητικότητας, γνώσης, συνείδησης κλπ. Η αντίληψη περί δήθεν "ιεραρχίας της γνώσης” δομείται με αλλεπάλληλους μετασχηματισμούς που υφίσταται η πληροφορία ενώ διαβιβάζεται από τα κατώτερα κλιμάκια στα ανώτερα, μέσω των γραφειοκρατικών κανόνων-εσωτερικών κανονισμών, οδηγιών και στερεοτύπων πρόσληψης και διαβίβασής της, ώστε να καταστεί συμβατή με την επίσημη «πραγματικότητα». Ο ιεραρχικά ανώτερος φαίνεται εξ’ ορισμού (θέσει) να «γνωρίζει περισσότερα» και έτσι αντιμετωπίζεται σε αυτό τον μηχανισμό αλλεπάλληλων αναθέσεων και αναλήψεων αρμοδιοτήτων, εξουσιοδοτήσεων και εκπροσωπήσεων κατωτέρων από τους ανώτερους (εξ ου και ο Πατερναλισμός, η κατάχρηση εξουσίας κλπ.). Η πυραμιδική ιεραρχία εξουσίας και γνώσης αμβλύνει την κριτική διάθεση, μυστικοποιείται και οδηγεί προοπτικά σε λατρευτική νοοτροπία (βλέπε π.χ. «προσωπολατρεία», μοναρχικές διαθέσεις, άκριτη αποδοχή των "ηγετών”, "εθναρχών”, λατρεία της "τάξεως και της ηθικής” που είναι σύμφυτη με την εκτελεστική υπακοή στον αρχηγό κλπ.).

Ταυτόχρονα, ο μηχανισμός έχει την τάση να απορρίπτει ανθρώπους πιο προικισμένους από τον προϊστάμενο, να μετατρέπει τον άνθρωπο σε εξάρτημα (γρανάζι, ιμάντα μετάδοσης κίνησης) του μηχανισμού και τελικά να συνθλίβει την αυτοτελή κριτική ικανότητα, την προσωπικότητα, ή ότι έχει απομείνει από αυτήν (μια τάση υπαρκτή, πλην όμως ανέφικτη σε απόλυτο βαθμό, λόγω της κλιμακούμενης αντίστασης και των ανατρεπτικών διαθέσεων που προκαλεί στον βαθμό της γενίκευσης της). Απόντος μέτρου σύγκρισης ανώτερου τύπου προσωπικότητας, ο αξιωματούχος γίνεται θύμα ενός ανατροφοδοτούμενου βρόγχου, αποτέλεσμα του οποίου είναι η περαιτέρω απόσπασή του απ' την πραγματικότητα και υπερεκτίμηση του εαυτού του.

Στο πλέγμα πρακτικών αυταπατών της γραφειοκρατίας η μορφή (ο τύπος) υποκαθιστά το περιεχόμενο, τα μέσα- το σκοπό. Το πλασματικό γενικό και καθολικό (το δημόσιο, το κρατικό) συμφέρον, αποκομμένο αυτονομημένο και επιβεβλημένο στο ειδικό, στο ατομικό κλπ. βιώνεται από τον χρονίως γραφειοκράτη ως ιδιωτική του υπόθεση (αποκλειστική δικαιοδοσία και τσιφλίκι του) και ανάγεται τελικά στον στενό ιδιοτελή ορίζοντα της σταδιοδρομίας του (βίωμα με συνεπακόλουθα τον καριερισμό, ποικίλα προνόμια, διαφθορά, νοσηρή τάση αυτοπροβολής, αρχομανία κλπ.). Ο κομφορμισμός, ο φορμαλισμός, η τυπικότητα, η διάσταση λόγων και έργων, η στρεψοδικία, ο αμοραλισμός και η αυθαιρεσία γίνονται μόνιμα γνωρίσματα του γραφειοκράτη. Τα φαινόμενα αυτά επιτείνονται με την τελειοποίηση των μηχανισμών χειραγώγησης (με τη χρήση κατά περίπτωση καταστολής, συναίνεσης, μέσων μαζικής ενημέρωσης κλπ.) και οξύνονται στο έπακρο στις ιστορικές περιόδους κρίσης, παρακμής και σήψης κοινωνικό-οικονομικών συστημάτων, σε βαθμό που να προσλαμβάνονται αντεστραμμένα ως γενεσιουργός αιτία αυτής της σήψης (θέση άκρως μονόπλευρη και ανιστορική).

Όσο έντονες και αν γίνονται οι τάσεις αυτονόμησης και αυτοαναπαραγωγης και της γραφειοκρατίας, ο σκοπός, το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας της διοίκησης ορίζονται πάντοτε έξω από τη σφαίρα της καθαυτής διοίκησης (προπαντός στην σφαίρα των κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων, της εκάστοτε διαπλοκής παραγωγικών δυνάμεων- σχέσεων παραγωγής), η οποία από τη σκοπιά του κοινωνικού όλου αποτελεί κατ’ εξοχήν μέσο για τους εκάστοτε σκοπούς του. Γι’ αυτό άλλωστε οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή (πόσο μάλλον ριζικός μετασχηματισμός και απονέκρωση) της διοίκησης είναι ανέφικτη ιεραρχικά, στα πλαίσια του υφιστάμενου γραφειοκρατικού μηχανισμού.

Σιγά-σιγά ο σύμφυτος με την καρέκλα γραφειοκράτης αποκόπτεται από την πραγματικότητα. Αρχίζει να νομίζει ότι είναι αναντικατάστατος, ανώτερο, άριστο, προικισμένο, χαρισματικό ον, που ανήκει σε μιαν ελίτ, τα μέλη της οποίας δεν χρειάζεται να λογοδοτούν σε κανένα!... Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο τραγική στους χρονίως γραφειοκράτες επιστημονικών-πανεπιστημιακών θεσμών, με ψυχοσωματική εξάρτηση από την καρέκλα. Η όποια ενασχόλησή τους με την επιστήμη, εκ των πραγμάτων παρακάμπτεται από την διοικητική λειτουργία τους, η οποία γίνεται βασικό πεδίο καταξίωσης και νοηματοδότησης της ζωής τους. Οπότε, η εκ των πραγμάτων αύξουσα επιστημονική ανεπάρκειά τους, υπεραναπληρώνεται ψυχολογικά και κοινωνικοψυχολογικά δια της υπερεκτίμησης της θεσμικής-διοικητικής αυθεντίας τους, και της θέσει δήθεν "γνωστικής ανωτερότητάς” τους, την οποία σπεύδουν να παγιώσουν με de facto εξουσιαστική μονοπώληση της άσκησης αξιολογικών λειτουργιών (ευελπιστώντας να μη διακινδυνεύσουν δυσμενή αξιολόγηση του εαυτού τους και να καταβαραθρώσουν κάθε προσωπικότητα ή συλλογικότητα που με τη λάμψη της θα επισκίαζε το δικό τους "μεγαλείο”)... Βλέπετε, αυτοί είναι οι ex officio υπηρεσιακοί φορείς της συστημικής αξιολογικής "αριστείας”, όσο πενιχρή κι αν είναι η επιστημονική τους συμβολή... 

Ο "λειτουργός” αυτού του συστήματος, δεν θέλει και πολύ "να καβαλήσει το καλάμι”... Η ιεραρχία του συστήματος εκλαμβάνεται σιγά-σιγά από τον σύμφυτο με την καρέκλα αξιωματούχο, αλλά και από τους άκριτα και εκτελεστικά υποτακτικούς σε αυτό "νομιμόφρονες υπηκόους” και ως δήθεν "ιεραρχία της γνώσης” (με τη νοοτροπία του "οι ανώτεροι, οι προϊστάμενοι πάντα ξέρουν καλλίτερα”, γεγονός που ενισχύεται Π.χ. και με το το "υπηρεσιακό απόρρητο”). Ο ίδιος ο χρονίως γραφειοκράτης, για να επιβιώσει και να αναρριχηθεί στο σύστημα, γίνεται κόλακας, θαυμαστής, εγκωμιαστής των εκάστοτε ανώτερων, στους οποίους πασχίζει να φανεί ως ο πλέον κατάλληλος, εξυπηρετικός, αποτελεσματικός, αυτός που αντιλαμβάνεται (ενίοτε μάλιστα προβλέπει-προτρέχει) και πραγματώνει κατά τον βέλτιστο τρόπο τις σκοποθεσίες της εξουσίας. Κατά κανόνα είναι κομφορμιστής σε διάφορες διαβαθμίσεις, ανάλογα με το βαθμό φιλοδοξίας και αρχομανίας του: από αυτήν του παθητικού χαμαιλέοντα Yes Man, μέχρι εκείνη του επιθετικού προκλητικού και τρόπον τινά ριψοκίνδυνου κομφορμιστή, με κορύφωση την επιδίωξη να είναι "βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως”...

 Αντιστρόφως ανάλογα του δέους που νοιώθει για τους ανώτερους, αντιμετωπίζει ο γραφειοκράτης τους ιεραρχικά κατώτερους, το "υλικό”, τα "αντικείμενα” της διοίκησης που ασκεί. Στο βαθμό που η θέση του εξαρτάται και από αυτούς, φροντίζει να κάνει τα πάντα για να τους καθιστά συναινετικά χειραγωγήσιμους, ως μάζα ιδιοτελών συμφερόντων (υποσχέσεις, εύνοια, εκδουλεύσεις, νομή κονδυλίων, προγραμμάτων, εξουσίας, διασυνδέσεων κ.ο.κ.). στο βαθμό που οι κατώτεροι εξαρτώνται από αυτόν, προσπαθεί να επιβάλλει πειθαναγκαστικά-κατασταλτικά την εξουσία του, με άσκηση συμβολικής ή/και υλικής βίας, με μεθόδους τιθάσευσης (ανταμοιβές υπάκουων, ποινές ανυπάκουων), πάντα στο πνεύμα της κυρίαρχης ιδεολογίας του κορπορατισμού.

"Ο κορπορατισμός κατακερματίζει την κοινωνία σε ομάδες αντιμαχόμενων συμφερόντων. Μετατοπίζει την πηγή της νομιμότητας από τους πολίτες στις ομάδες και εγκλωβίζει τα άτομα σε δομές που απαιτούν δουλική και υποτακτική συμπεριφορά αυλικού. Ο κορπορατισμός καλλιεργεί τη λατρεία του προσωπικού συμφέροντος και οδηγεί στην απαξίωση του κοινού καλού. Προάγει την τυποποίηση της σκέψης, το αγελαίο πνεύμα και το γενικευμένο κομφορμισμό. Στις σύγχρονες κοινωνίες, η δημόσια ανιδιοτέλεια που υπηρετεί το κοινό καλό τίθεται υπό διωγμόν, ενώ αντίθετα θεοποιείται το κυνήγι του χρήματος και η επιδίωξη του ατομικού πλουτισμού με κάθε μέσο. Ο Σολ δείχνει πόσο υποκριτικά και αβάσιμα είναι τα νεοσυντηρητικά επιχειρήματα που υμνούν τις αρετές της ελεύθερης αγοράς και δαιμονοποιούν το ρόλο της δημόσιας παρέμβασης για την προάσπιση του γενικού συμφέροντος. Η δημοκρατική συμμετοχή αποδυναμώνεται, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε ομάδες ειδικών και σε ομάδες συμφερόντων. Ο κορπορατισμός στηρίζεται σε μια πληθώρα κοντόφθαλμων «ειδικών», με αποτέλεσμα η ευρύτερη θεώρηση και η μακροπρόθεσμη προοπτική να χάνονται μέσα στον κυκεώνα των εξειδικεύσεων και των λεπτομερειακών δεδομένων” (βλ.

 http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/korporatismos-gr.html).

Ο γραφειοκράτης, με διάφορες μεθόδους (διαίρει και βασίλευε, εξαγορά, εκδουλεύσεις, υποσχέσεις εύνοιας, πατερναλισμός) επιδιώκει να προβάλλει ως μοναδικός και αναντικατάστατος φορέας ιδεολογικής συγκρότησης και συνοχής των διοικούμενων. Και το επιτυγχάνει αυτό σε βαθμό ευθέως ανάλογο της παθητικότητας, της στενότητας, της ανεπάρκειας ολόπλευρης ανάπτυξης και συγκρότησης των διοικούμενων ως προσωπικοτήτων και ως συλλογικοτήτων. Στο βαθμό που ενσωματώνεται ψυχοσωματικά στο σύστημα, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει δική του σκέψη και συνείδηση, πρωτοτυπία και αυτόβουλη, αυτοπροσδιοριζόμενη συνείδηση. Ως εξ ορισμού ετερόφωτο, είναι εμμενώς εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο πλέγμα ετεροπροσδιορισμών: πρέπει να είναι αρεστός κυρίως στους ανώτερους (έτσι μόνο νοιώθει "άριστος”) και αποτελεσματικός στη χειραγώγηση των κατώτερων. Σε αυτό το φάσμα κινείται η όποια διατήρηση και ανάπτυξη των "δεξιοτήτων” του.

Δεν έχει ιδεολογία. Ιδεολογία του είναι η εκάστοτε κυρίαρχη των κρατούντων. Γι' αυτό γίνεται φαιδρός όπου και όποτε επιδιώκει να αρθρώσει δικό του λόγο, μιας και είναι ανίκανος για οτιδήποτε άλλο εκτός από μηρυκασμό κυρίαρχων κοινότοπων αγοραίων ιδεολογημάτων. Τυχόν θητεία του στην αριστερά, τον καθιστά ακόμα πιο κυνικό και αδίστακτο, σύμφωνα με το σύνδρομο του γενίτσαρου. Δεν έχει πραγματικές αρχές. Αρχή του είναι η αρχομανία. Γι' αυτό και πασχίζει να εξοντώσει όποιους ανθρώπους βλέπει με αρχές: τους εκλαμβάνει ως Ερινύες, που καθιστούν έκδηλο και ευάλωτο το δικό του αμοραλισμό... Δεν έχει προσωπικότητα, δεν έχει πρόσωπο. Το μόνο που του απομένει τελικά είναι το θλιβερό προσωπείο της θέσης και του ρόλου  που απέβησαν μοναδική του ταυτότητα.  Στην περίπτωση που καθιστά στρατηγική επιβίωσής του την επιδίωξη να είναι "βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως”, πασχίζει να διαισθανθεί προς τα που φυσά ο άνεμος στις κορυφές της εξουσίας, ώστε να υπερθεματίσει αντίστοιχα λόγω και έργω. Αυτή η σπουδή του γίνεται νόημα ζωής, αυτοσκοπός, ταυτότητα.

Τυχόν απομάκρυνση του χρονίως γραφειοκράτη απ' την καρέκλα του αξιωματούχου, βιώνεται δραματικά. Ο ίδιος υποστασιοποιεί θεσμικά-υπηρεσιακά το νοσηρό του βίωμα: δεν είναι αυτός έκπτωτος, αλλά σκοτεινές δυνάμεις (δόλιοι υποκινητές) παρέσυραν το ποίμνιο και επήλθε "ακυβερνησία”! Άρα θα κάνει τα πάντα, ώστε αυτό το "ποίμνιο” να μην έχει λόγο, και αν παρ' ελπίδα έχει, να μην εκφράζεται επ' ουδενί κυριαρχικά. Αν π.χ. έχει σίγουρη την ανάδειξή του με την κυριαρχία πλειοψηφικά στην επικράτειά του του επιθυμητού για ότι πρεσβεύει τύπου κοινού, ότι ενδέχεται να μη διασφαλίζει την εξουσία του, θα επιδιώξει, αρχικά να το παρακάμψει πραξικοπηματικά και στη συνέχει να κάνει τα πάντα ώστε αυτό το πραξικόπημα να πάρει γενικευμένη θεσμική μορφή δια νόμου στην επικράτεια! Αν π.χ. σε συνθήκες κρίσης καταβαραθρώνεται, απονομιμοποιοείται στις συνειδήσεις των αγανακτισμένων ανθρώπων ότι αυτός (ως "βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως” κολαούζος της εξουσίας) και οι όμοιοί του πρεσβεύουν, τότε δεν φέρουν αυτοί και το είδος της διοίκησης που ασκούν καμία ευθύνη, αλλά και πάλι ενέχονται κάποιες δόλιες δυνάμεις (πάντα υποκινητές και υποκινούμενοι), κάποιες "μειοψηφικές” δυνάμεις "ανομίας”, "τρομοκρατίας”, "ανωμαλίας” κ.ο.κ., που βάλθηκαν να υπονομεύσουν το βασίλειο της δικής του "αριστείας”, "αρμονίας” και "ανάπτυξης”...  Θα κάνει τα πάντα να επανέλθει στην εξουσία, θα μετέρχεται κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέτρου. Γίνεται λοιπόν αδίστακτος και αν "το καθήκον” το επιβάλλει: πραξικοπηματίας, προβοκάτορας κ.ο.κ. Η πόλωση και η στοχοποίηση ορισμένου εχθρού, με κατάλληλη ιδεολογική επένδυση, τσιμεντάρει την επιθυμητή για το γραφειοκράτη συσπείρωση-συστράτευση του ποιμνίου.

Σκιαγραφήσαμε αδρομερώς τους δομικούς, λειτουργικούς και μορφολογικούς όρους και τα όρια του γραφειοκρατικού εκφυλισμού θεσμών και προσώπων. Τα υπόλοιπα είναι θέμα κλινικής ψυχολογίας, ψυχιατρικής ή και λογοτεχνίας του ψυχοδράματος.

Ολίγον πράξη:

Είστε χρονίως γραφειοκράτης, ψυχοσωματικά εξαρτημένος από την εξουσία; Κανένα πρόβλημα. Αρκεί να οσφραίνεστε καλά που φυσά ο άνεμος της εξουσίας στις κορυφές. Αν οι εξωθεσμικές λύσεις γίνονται σύστημα, σαφώς κερδίζει αυτός που θα ποντάρει σε κατά τόπους αυταρχικές-δικτατορικές λύσεις και ιδεολογικές πιρουέτες. Δείτε τη νέα μετάλλαξη του καθεστώτος με τη  χούντας του διεθνούς τραπεζίτη ως χρυσή ευκαιρία για νέο επιθετικό τυχοδιωκτισμό.

Διογκώνεται το κύμα της απονομιμοποίησης όλης της πυραμίδας της εξουσίας και η αγανάκτηση έναντι όλων των συστημικών εκφραστών της; Πληθαίνουν τα κρούσματα υποδοχής των πλέον προκλητικών φορέων της εξουσίας με δροσερά κηπευτικά, γαλακτοκομικά και ορνιθοτροφικά προϊόντα; Ολίγον πρόβλημα! Αλλά καθ' ότι τα παραπάνω είναι φαινόμενα προβλέψιμα (ιδιαίτερα εάν έχετε διακεκριμένη εμπειρία σε παρόμοιες εκδηλώσεις αγάπης του λαού), με ορισμένους "πονηρούς” χειρισμούς, μπορείτε να τα χειριστείτε και αυτά ως πλεονέκτημα που θα σας δώσει πόντους στο παιγνίδι. 

Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Ιδού η συνταγή:

1. Παρουσιάζετε τον εαυτό σας ως ύπατο υπηρεσιακό παράγοντα, άνθρωπο του καθήκοντος, εκφραστή της "τάξεως και της ηθικής”, της τήρησης των θεσμών και του Νόμου.

2. Παρουσιάζετε συλλήβδην και αδιαφοροποιήτως όσους δεν ασπάζονται αυτή τη "στράτευσή” σας ως δυνάμεις αναρχίας, δόλου, καταστροφής, ως "ακραίες δυνάμεις” και "μειοψηφίες μετρίων” με μόνη διαφοροποιητική διάταξη εντός τους την ύπαρξη "υποκινητών” και "υποκινούμενων”.

3. Φωτογραφίζετε ως δόλιο και αιμοσταγή ιδεολογικό υπεύθυνο των δεινών της κοινωνίας όχι αυτούς που εξαπέλυσαν τον εν εξελίξει κοινωνικό πόλεμο, αλλά το κατάλληλο άτομο ή/και ομάδα (φορέα, Πολιτικό Μέτωπο), τους κατονομάζετε και τους στολίζετε με επιπλέον τραντακτές ιδιότητες: του ενόχου για σύσταση «ομάδας κρούσης», του «ηθικού αυτουργού» «για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί εις βάρος σας ή εις βάρος άλλων» κ.ο.κ.

4. Κάνετε τα πάντα να οξύνετε τα πνεύματα στο έπακρο από τα πριν. Εμφανιζόμενος στην αίθουσα διδασκαλίας μετά από χρόνια διοικητικής αργίας και με δεδηλωμένη την αρνητική στάση έναντί σας των φοιτητών, δείξτε ολίγον "ηρωισμό”. Προκαλέστε όσο μπορείτε τους πλέον ευερέθιστους νέους. Με την πρώτη εκτόξευση προϊόντος επιδιώξετε να αποκαλύψετε το δράστη, ώστε να προκληθεί και επεισόδιο χειροδικίας.

5. Δρομολογείτε το σενάριο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας σας σε πλήρες ανάπτυγμα, αξιοποιώντας όλα τα ερείσματα, τις διασυνδέσεις σας, τα Μ.Μ.Ε. κ.ο.κ.

6. Προβάλλετε ακαριαία το "σωστό” σενάριο. Δεν είστε αρχομανής χρονίως γραφειοκράτης που επιδιώκει να αναβαθμίσει το πολιτικό του κεφάλαιο ως βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως, αλλά: οσιομάρτυρας του καθήκοντος, θύμα δολίου επιθέσεως σκοτεινών δυνάμεων με καταδεδειγμένους τρομοκράτες, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. 

Δεν χρειάζεται να δένουν λογικά τα στοιχεία του σενάριου. Αρκεί να προβάλλονται συστημικά, καταιγιστικά και φορτικά. Η υπερβολή δεν βλάπτει (θυμηθείτε την τούρτα που φάγατε κάποτε και όταν σας πήραν στο ψιλό, δραματοποιήσατε εισέτι το γεγονός, με τοποθέτηση αρσενικού στο προϊόν, την ύπαρξη του οποίου προφανώς τεκμηριώσατε μετά από χημική ανάλυση στα ένδοξα εργαστήρια του Ιδρύματος!...).

Δεν έχει σημασία η αλήθεια, αλλά η επιβλητική και υποβλητική προβολή του σεναρίου (μελετήστε Γκέμπελς). Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως η πόλωση και η στοχοποίηση συγκεκριμένου εχθρού (Εβραίου, κομμουνιστή, φιλοσόφου κ.ο.κ.), με κατάλληλη ιδεολογική επένδυση, τσιμεντάρει την επιθυμητή για το καθεστώς (άρα και για το γραφειοκράτη) συσπείρωση-συστράτευση του ποιμνίου.

Φροντίστε να μην επιχειρείται λογική αποδόμηση των "ψευδοσυλλογισμών” σας:
Ψευδοπροκείμενες:

α. Ο χ (κατά δήλωση του ψ) είναι αιμοσταγής ιδεολόγος της τρομοκρατίας, ηθικός αυτουργός κάθε βιαιοπραγίας κ.ο.κ.
β. Ο ψ κατέστη θύμα βιαιοπραγίας
Ψευδοσυμπέρασμα:
γ. Θάνατος στον χ!

Ή σε άλλη εκδοχή ψευδοσυμπεράσματος:

Κάθε αντίρρηση στον ψ και σε ότι αυτός πρεσβεύει, είναι κατάλυση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, τρομοκρατική βιαιοπραγία, ηθική αυτουργία σε έγκλημα, κ.ο.κ.

Μη σας απασχολεί που δεν στέκει το εγχείρημα ούτε για μάθημα λογικής και φιλοσοφίας του γυμνασίου. Με το κατάλληλο κλίμα, θα βρεθούν πανεπιστημιακοί που θα σπεύδουν να δηλώνουν τα σέβη τους και την υποταγή τους στο πρόσωπό σας και σε ότι εσείς πρεσβεύετε, αρκεί να αποτινάξουν κάθε υποψία υπαγωγής στο φονικό ψευδοσυλλογισμό-παγίδα που θα στήσετε.

Άλλωστε, η φιλοσοφία και η λογική, θα αποκλειστούν από το "μεταρρυθμισμένο” κατοχικό πανεπιστήμιο της "αριστείας” που απεργάζεστε και πασχίζετε να εφαρμόσετε πιλοτικά, άρα όλο και θα λιγοστεύουν αυτοί που θα είναι ικανοί να αποκαλύπτουν χειραγωγικές απάτες αυτού και άλλων τύπων...

Ει δυνατόν, να κάνετε τον ψευδοσυλλογισμό δίπολο αποκλειστικής διάζευξης: "ή με εμένα, την νομιμότητα και το Νόμο 4009/2011 (των Άδωνη, Άννας, Άρη) ή με τους τρομοκράτες-εγκληματίες”. Παρουσιάστε εκβιαστικά την κατάσταση κατά τρόπο, ώστε όποιος δεν τάσσεται με εσάς να φαίνεται ως τουλάχιστον οπαδός της αντιακαδημαϊκής ανομίας και συνοδοιπόρος τρομοκρατών!

Το νοήμον κοινό σας θα τσιμπήσει ακόμα καλύτερα!

Τι κι αν ζηλώσατε την αίγλη του κοινού συκοφάντη και καταδότη, τι κι αν εισάγετε καθεστώς διώξεων με επικηρύξεις αντιφρονούντων στο Πανεπιστήμιο, τι κι αν το τεκμήριο της αθωότητος μετατρέπεται σε τεκμήριο ενοχής "για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε”; Κανένα πρόβλημα. Σας διαβεβαιώ ότι κάποιοι θα ενθουσιαστούν τόσο, που θα δουν τα παραπάνω και ως λυτρωτικά! Θα στοιχίζονται να προσυπογράψουν την κρυστάλλινη "λογική” σας!

Φροντίστε να περιφέρεστε συστηματικά ανά τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, ως διαμαντοπουλικός μεταρρυθμιστής οσιομάρτυρας, στολίζοντας δεόντως τους υποκινητές-ηθικούς αυτουργούς και τρομοκράτες. Βάλτε και μιαν έγκριτη φυλλάδα (ιδιαίτερα με προϊστορία δωσιλογισμού από την άλλη κατοχή, του 1940-44), π.χ. την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ να λέει: "Είχαν προηγηθεί, από τις 20/9, λεκτικές επιθέσεις κατά του κ. χ στο διαδικτυακό Βήμα Διαλόγου του Πολυτεχνείου. Ο καθηγητής κατονομάζει διδάσκοντα που αποκάλεσε όσους είναι υπέρ του νέου νόμου για τα ΑΕΙ «χουντικούς επιτρόπους, ταγματασφαλίτες και δωσίλογους», υποσχόμενος λαϊκά δικαστήρια ".
Η καλύτερή σας: όλα στο πνεύμα της συγκυρίας και της τροπής που επιδιώκουν να προσδώσουν στις εξελίξεις συγκεκριμένοι καθεστωτικοί κύκλοι.

Ίσως κάποιοι εκεί ψηλά, που ενδέχεται να αμφισβητούσαν την αξία σας, να αντιληφθούν επιτέλους ότι δεν είστε ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης (τις υπηρεσίες του οποίου πολλοί επιζητούν, αλλά τον ίδιο απαιχθάνονται, όπως μου δήλωσε χαρακτηριστικά κάποιος πολιτικός που υπηρετήσατε).  Θα δουν ότι είστε λειτουργός με διορατικότητα, που σπεύδει να χαράξει τις επόμενες πρακτικές του συστήματος, προτρέχοντας των εξελίξεων, πάντα με γνώμονα να υπερθεματίζει σε θεσμικές-εξωθεσμικές πιλοτικές παρεμβάσεις. Που ξέρεις; Μήπως οι άλλοι που έγιναν γραμματείς Υπουργείων, ακόμα και υφυπουργοί, είναι καλύτεροι;
Αν όλα σας έλθουν δεξιά, μπορεί να επιτύχετε: 1. παραδειγματικό διασυρμό, δίωξη και ει δυνατόν τιμωρία, πειθαρχική και ποινική, των στοχοποιημένων ενόχων, 2. άμεση εφαρμογή του αντισυνταγματικού νόμου 4009/2011 για τα ΑΕΙ με το καθεστώς χουντικής επιτροπίας, αρχής γενομένης από την εκλογή των 8 εσωτερικών μελών του Συμβουλίου, 3. άμεση κατάλυση του ασύλου με δυνάμεις καταστολής στα αμφιθέατρα, αρχής γενομένης απ' το Πολυτεχνείο Κρήτης κ.ο.κ.
Αναβαθμίζετε και το "θεσμικό” σας ρόλο, καταδεικνύοντας στο πανελλήνιο ότι για άλλη μια φορά είστε ικανός να παράξετε δια τετελεσμένων χειρισμών "δίκαιο", αρχής γενομένης από τα ΑΕΙ, σε δύο κύριους "καινοτόμους" άξονες: 1. Κάθε ανικαθεστωτική φωνή και δράση, στο εξής θα βαφτίζεται "σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης” και "άσκηση τρομοκρατίας” και θα στοχοποιείται προληπτικά, ως εκ προοιμίου ένοχη επί "ηθική αυτουργία”, εισάγοντας στα ήθη των ΑΕΙ το τεκμήριο ενοχής "για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε”. Κάθε κριτική θα συνιστά "λεκτική επίθεση” που οδηγεί σε τρομοκρατία.
2. Ποινικοποίηση των ίδιων των ιδεών και της διαφωνίας με απόλυτη κατάργηση κάθε ίχνους "τεκμηρίου της αθωότητος".
Το έθνος θα σας ευγνωμονεί: μετά τη κατάργηση του ασύλου, αυτή θα είναι η πλέον λαμπρή καινοτομία, με εισηγητή εσάς!
Ω, τι λαμπρόν μέλλον!
Φροντίστε μόνο να μη βρεθούν τίποτε δόλιοι και αρχίσουν να υπονομεύουν το θεάρεστο έργο σας με κρίση, σκέψη, συνείδηση και αξιοπρέπεια...

Αγαπητέ αναγνώστη, αγαπητή αναγνώστρια,
κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, δυστυχώς είναι πραγματική...
Η διάζευξη θα γίνεται όσο πάει και πιο αποκλειστική:
Τα όνειρά μας θα γίνουν εφιάλτες τους, ή το αντίστροφο!

Για την αντιγραφή-καταγραφή της συνταγής
Δημήτρης Πατέλης
 

Χανιά 20.11.11

Διαβάστε περισσότερα...

«Φασίστες, κομμουνιστές και μαλάκες»

Πηγή: http://mallon-akindynos.blogspot.com/

(2.57) Οι "αγανακτισμένοι" είναι "φασίστες, κομμουνιστές και μαλάκες"

Θ.Πάγκαλος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Παπαδήμου. Συνέντευξη στο Κανάλι 5 της Γαλλίας.

Τους κομμουνιστές τους είδαμε.

Κάτι φασίστες τους κυνηγήσαμε.

Για τον μαλάκα τώρα, απορώ: κύριε Πάγκαλε πώς κατάφερες και πέρασες απαρατήρητος από την πλατεία Συντάγματος;

Υ.Γ. Σαν σήμερα ο συνώνυμος παππούς του εν λόγω μαλάκα, απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια όταν βγαίνουν έξω. Συμπτώσεις και κληρονομικότητα... μαλακίας. 

Διαβάστε περισσότερα...

Υπάρχει ζωή μετά το ευρώ;

Πηγή: http://aristerovima.gr

του Γιώργου Αλεξάτου

εικ. Simon Spilsbury

«Το ζήτημα πια έχει τεθεί.

Ή θα συνεχίζουμε να γονατίζουμε ή θα υψώσουμε άλλον πύργο,

ατίθασο απέναντί τους»

(Μιχάλης Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων)

Καμιά διάθεση αστεϊσμού, καθώς το ερώτημα τίθεται εναγώνια από έναν ολόκληρο λαό, αν και, όπως φαίνεται από τις εντεινόμενες συζητήσεις των τελευταίων ημερών για την τύχη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, δεν αφορά μόνο τον δικό μας λαό. Και τίθεται με υπαρξιακούς όρους, καθώς οι υπερασπιστές του ευρωμονόδρομου (από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά) αρέσκονται να παρουσιάζουν το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη με όρους εθνικής καταστροφής. Στην περίπτωση, μάλιστα, μιας –όλο και πιο πιθανής- διάλυσης της Ευρωζώνης, η καταστροφολογία εκδηλώνεται σαν πανικός.

Η απάντηση των καταστροφολόγων παραπέμπει, όντως, στις σελίδες της «Αποκάλυψης». Αποκαλύπτοντας, έτσι, τη βαθιά, θρησκευτικού τύπου, δογματική προσήλωση τους στο αναπόδεικτο, με διακηρύξεις πίστης στη μόνη Αλήθεια, απειλώντας με δεινά τους άπιστους, που ενδέχεται να παρασυρθούν από τις δυνάμεις του Κακού. Στην προκειμένη περίπτωση, όσους αρνούνται να δεχτούν πως οι τύχες του λαού μας και των άλλων ευρωπαϊκών λαών εξαρτώνται από την τύχη ενός νομίσματος, που αντιμετωπίζεται ως φετίχ. Αναμφιβόλως, η σύζευξη μονοθεϊσμού και ειδωλολατρίας είναι εκπληκτική: ένας είναι ο Θεός, το ευρώ, και πέραν αυτού η γέενα του πυρός!

Παράδοξο μεν, αληθές δε! Οι ομνύοντες στον ορθολογισμό, οι τεχνοκράτες, που συνήθως εγκαλούν τους διαφωνούντες με τις όποιες προτάσεις τους, προβάλλοντας τη θετικιστική σχέση αιτίου-αποτελέσματος, αποφεύγουν να απαντήσουν στο πιο απλό και βασικότερο των ερωτημάτων:

Αν καθετί κρίνεται εκ του αποτελέσματος, πώς θα κρίναμε τα αποτελέσματα που επέφερε στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, ακόμα και πριν το ξέσπασμα της κρίσης, η κατάργηση των εθνικών νομισμάτων και η εισαγωγή του ευρώ;

Για τους υπερασπιστές της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής το ερώτημα δεν έχει καμιά σημασία, καθώς η εισαγωγή του ευρώ αποτελεί σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης. Γι’ αυτούς, τα αποτελέσματα δεν κρίνονται, σε καμιά περίπτωση, στο επίπεδο των επιπτώσεων στο βιοτικό επίπεδο των ευρωπαϊκών λαών, αλλά στη δυνατότητα ή μη του συνασπισμού των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων να ενισχύει τη θέση του στο πεδίο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Για την Αριστερά; Τι είναι αυτό που κάνει τις κύριες δυνάμεις της στην Ευρώπη, κάποια τμήματά της και στη χώρα μας, να αποφεύγουν το ερώτημα; Προς τι η εναρμόνιση με την καταστροφολογία, όταν είναι σαφές πως η πορεία προς την καταστροφή, όσον αφορά το εργατικό και λαϊκό εισόδημα έχει συνδεθεί αδιάσπαστα με την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος; Αυτή η Αριστερά του ορθολογισμού και της υπευθυνότητας, που θέλει να βασίζεται στη ρεαλιστική μελέτη των πραγματικών δεδομένων, γιατί επιμένει να αποσυνδέει τους δείκτες της σταθερής πτώσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων από την εισαγωγή του ευρώ; Επιπλέον, πώς είναι δυνατόν μια Αριστερά να αποφεύγει να τοποθετηθεί ως τέτοια (άρα ως έκφραση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων) στους εκβιασμούς που ασκούνται, με βάση ακριβώς το νόμισμα, για την αποδοχή των αλλεπάλληλων μέτρων που οδηγούν στην ολοκλήρωση της διαδικασίας ξεθεμελιώματος κατακτήσεων ενός αιώνα;

 Να αναμετρηθούμε με το ερώτημα

Αν κάποια Αριστερά επιμένει στην υπεράσπιση ενός «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», που θα… ίσως… αν… όταν… και τότε… που… προσεγγίζει τα όρια της ουτοπίας -μιας ουτοπίας θλιβερής, καθώς πλάθει μύθους στο πλαίσιο της αποδοχής της κυρίαρχης πραγματικότητας- πού βρίσκεται η άλλη Αριστερά; Πού βρίσκεται η απάντηση που δίνουν οι άλλες δυνάμεις, εκείνες που επιδιώκουν μια γειωμένη πολιτική παρέμβαση, που να πείθει ότι, ναι! Υπάρχει ζωή μετά το ευρώ! Ναι! Δεν είναι μοιραίο αυτός ο τόπος να φτάσει στην πλήρη καταστροφή, προς χάριν της στρατηγικής συμμαχίας του ελληνικού κεφαλαίου με τις άλλες ιμπεριαλιστικές κυρίαρχες τάξεις της Ε.Ε.!

Αυτή η Αριστερά, σε όλες της εκδοχές, είναι υποχρεωμένη να απαντήσει. Όχι τόσο στην κινδυνολογία των υπερασπιστών του ευρωμονόδρομου όσο στην εναγώνια ερώτηση που θέτει ο κόσμος της εργασίας: μετά το ευρώ, τι;

Είναι προφανές, πως η απάντηση έχει να κάνει με την εκτίμηση των όρων υπό τους οποίους η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτινάξει το ζυγό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σε άμεση σχέση με την αποτίναξη του ζυγού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Άρα, με την εκτίμηση της δυνατότητας ανατροπής της πολιτικής των μνημονίων και της δυνατότητας μιας διεξόδου που να εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, δηλαδή τα εθνικά, από τη σκοπιά του έθνους των εργαζομένων.

Με δηλωμένες τις θέσεις του συνόλου των αριστερών δυνάμεων, είναι σαφές ότι το τμήμα εκείνο που παραμένει προσηλωμένο στην ταύτιση των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων με την αστική στρατηγική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι μειοψηφικό, ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε και το κόμμα της ΔΗΜΑΡ, που βρίσκεται στα όρια μεταξύ της Αριστεράς και του Μαύρου Μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ.

Με δηλωμένες τις λαϊκές διαθέσεις, μέσω αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων, η έξοδος από το ευρώ εκφράζει σημαντικό τμήμα του λαού μας, που όλο και αυξάνεται. Μόνο που αυξάνεται ταυτόχρονα και η αγωνία, την οποία εκφράζει το ερώτημα «μετά το ευρώ, τι:», που τίθεται καλοπροαίρετα, με επίγνωση ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για τους εργαζόμενους, όσο η χώρα παραμένει στην Ευρωζώνη.

Τι απαντάμε; Με εξαγγελίες οραματικών στόχων; Με βερμπαλιστικές αναφορές στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό; Με «συνταγές για τις ταβερνούλες του μέλλοντος»;

Τι απαντάμε; Με κάλεσμα σε ενότητα κι αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή, και μετά… βλέπουμε; Μας αρκούν τα «αντί»; Πείθουν τον κόσμο που αγωνιά οι γενικόλογες τοποθετήσεις, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση ενός προγράμματος αριστερής διεξόδου, αλλά αποφεύγουν να αναμετρηθούν με το συγκεκριμένο; Και ποιο είναι, στην προκειμένη περίπτωση, το συγκεκριμένο;

Αν μόλις πριν δυο χρόνια έθετε κάποιος το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ρεφορμιστή: Όταν η παραγωγική ανασυγκρότηση προτείνεται από αριστερές δυνάμεις στο πλαίσιο των κυρίαρχων σχέσεων ταξικής εξουσίας, επιχειρείται η υπεράσπιση λαϊκών συμφερόντων με όρους διατήρησης αυτών των σχέσεων, που δεν αμφισβητούνται.

Τι άλλαξε μέσα σ’ αυτά τα δυο χρόνια; Μπορούμε σήμερα να μιλήσουμε για παραγωγική ανασυγκρότηση, χωρίς να κινδυνεύουμε να περιορίσουμε την παρέμβασή μας στα όρια που θέτει η κυρίαρχη κατάσταση; Κι αν ναι, γιατί;

Θεωρώ πως μπορούμε και επιβάλλεται να το κάνουμε! Ακριβώς γιατί αποτελεί απαίτηση εργαζόμενων λαϊκών δυνάμεων και δεν προκύπτει ως εγκεφαλική σύλληψη κάποιων αριστερών, που εννοούν να συμβουλεύουν το κεφάλαιο για την καλύτερη διαχείριση των ζητημάτων καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ακριβώς γιατί η οποιαδήποτε συζήτηση για παραγωγική ανασυγκρότηση σήμερα, μας υποχρεώνει να αναμετρηθούμε με το κεντρικό ζήτημα της εξουσίας!

Παραγωγική ανασυγκρότηση και Αριστερό Μέτωπο

Το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης προκύπτει ως αναπότρεπτο ερώτημα, μετά την απάντηση στο αν υπάρχει ζωή μετά το ευρώ. Σχετίζεται άμεσα με το ποιος θα έχει την εξουσία σε μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη. Γιατί δεν έχουν εντελώς άδικο οι καταστροφολόγοι, δεξιοί και αριστεροί.

Η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα, που μπορεί να προκύψει είτε ως συνέπεια της εξώθησης από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε. σε έξοδο από το ευρώ είτε ως αναγκαστική συνέπεια της διάλυσης της Ευρωζώνης, εμπεριέχει σαφείς και προφανείς κινδύνους για το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο αν την πρωτοβουλία κινήσεων την έχει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Αν η έξοδος από το ευρώ έρθει ως συνέπεια της ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος του κόσμου της εργασίας.

Κι εδώ είναι που τίθεται το ζήτημα του προγράμματος. Το οποίο δεν μπορεί να προκύψει ξαφνικά, μετά την ενδεχόμενη ανατροπή, ούτε αποτελεί υπόθεση ετούτης ή της άλλης μικρής ή μεγαλύτερης αριστερής πολιτικής συλλογικότητας (κόμματος, οργάνωσης, μετωπικού σχήματος), όσο κι αν κάθε προσπάθεια σε μια τέτοια κατεύθυνση μόνο ως θετική θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί.

Η επεξεργασία ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης αποτελεί υπόθεση συνδυασμένης προσπάθειας πολιτικών συλλογικοτήτων, επιστημονικών κύκλων, συγκροτημένων δυνάμεων του εργατικού, νεολαιίστικου και λαϊκού κινήματος. Μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί τη μελέτη της σύγχρονης ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας, την εξέταση των δυνατοτήτων που προσφέρονται για αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη και για αναπροσανατολισμό των οικονομικών μας συναλλαγών (άρα και των πολιτικών μας σχέσεων) σε διεθνές επίπεδο, σε μια συνθήκη που θα διαμορφώνει η ανατροπή της αστικής πολιτικής κυριαρχίας με την ενεργό και σταθερή παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα.

Θα ήταν έως και γελοία κάθε αναφορά σε έναν απροσδιόριστο «σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό», που δεν θα έπαιρνε σοβαρά υπόψη τα καθήκοντα που ανατίθενται στην Αριστερά και στα μαζικά κινήματα σε μια περίοδο μετάβασης. Σε μια περίοδο δυαδικής εξουσίας, κατά την οποία διατηρείται μια επισφαλής και ασταθής ισορροπία ανάμεσα στον συνασπισμό δυνάμεων που χάνουν την εξουσία και στον συνασπισμό των δυνάμεων που τη διεκδικούν, έχοντας αναλάβει ήδη κυβερνητικές ευθύνες.

Είναι προφανές πως μιλάμε για το καίριο ζήτημα της εξουσίας, γιατί μόνο με τη διεκδίκησή της μπορούμε να κάνουμε λόγο για τη δική μας απάντηση στα ζωτικού χαρακτήρα ερωτήματα, τα οποία θέτει η αγωνία των κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και κατηγοριών που εντάσσονται εν δυνάμει σε ένα λαϊκό συνασπισμό, ικανό να στηρίξει μια ανατρεπτική διαδικασία.

Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, η απροθυμία μελέτης της ίδιας της πραγματικότητας που θέλουμε να αλλάξουμε και επεξεργασίας ενός συγκεκριμένου προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, ικανού να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η προοπτική της ενδεχόμενης –και επιδιωκόμενης- ανόδου στην εξουσία των αριστερών δυνάμεων, δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς, παρά με την υποψία (ή βεβαιότητα;) πως οι δυνάμεις αυτές δεν έχουν πειστεί και τόσο ότι πράγματι έχουμε μπει σε μια περίοδο που η ανατροπή είναι μια πραγματική δυνατότητα για το σήμερα ή έστω για το άμεσα προβλέψιμο μέλλον.

Την υποψία ενισχύει, δυστυχώς, μια σειρά γεγονότων. Με πιο χαρακτηριστική την τραγική αδυναμία κατανόησης της δυναμικής του κινήματος των πλατειών του καλοκαιριού, που αφέθηκε να εκπνεύσει, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια αναζωογόνησης με τον ερχομό του Σεπτέμβρη.

Την ανεπαρκή αντίδραση της Αριστεράς, στο σύνολό της, απέναντι στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έφερε στην κυβέρνηση το Μαύρο Μέτωπο. Το βασιλικό πραξικόπημα του ’65 αντιμετωπίστηκε με τα Ιουλιανά. Τώρα;

Τις χλιαρές –περιορισμένες σε φραστικό επίπεδο- αντιδράσεις για την ανάθεση της πρωθυπουργίας σε έναν κατ΄ εξοχήν εκπρόσωπο του μεγάλου κεφαλαίου και την υπουργοποίηση τσεκουροφόρων φασιστών, που σε άλλες συνθήκες θα ξεσήκωνε ακόμα και λαϊκή εξέγερση.

Ακόμα-ακόμα και την ανυπαρξία πρόνοιας για τη μαζική περιφρούρηση της κατάληψης της ΔΕΗ στη Μεσογείων, την πλήρη αδιαφορία για την οργάνωση ενός παλλαϊκού συλλαλητηρίου συμπαράστασης προς τους απεργούς της Χαλυβουργίας, που επί ένα μήνα μάχονται μόνοι.

Αλλά και την αδιανόητη αμηχανία (ή μήπως αδιαφορία;) μπροστά σε όσα συμβαίνουν στις ένοπλες δυνάμεις, με την πρωτοφανή για τα ιστορικά δεδομένα εισβολή απόστρατων διαδηλωτών στο Πεντάγωνο, τη στρατιωτική στάση, που εκφράστηκε με την απείθεια στις διαταγές του Μπεγλίτη, των επικεφαλής των στρατιωτικών δυνάμεων στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης στις 28 Οκτωβρίου, την αντικατάσταση, εν μια νυκτί, της ηγεσίας του στρατεύματος κ.λπ.

Πάνω απ’ όλα, οι δυνάμεις εκείνες που συμπίπτουν πλέον, εδώ και καιρό, σε μια λίγο ως πολύ κοινή –όσο κι αν παραμένει γενικόλογη- πρόταση άμεσων στόχων (έξοδος από το ευρώ, ρήξη με την Ε.Ε., εθνικοποίηση των Τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος κ.λπ.), δεν φαίνεται να βιάζονται και τόσο! Αν δεν υπήρχαν οι ανεπάρκειες, όπως αυτές που αναφέρθηκαν μόλις πριν, θα σκεφτόμασταν ότι νομίζουν πως ο χρόνος δουλεύει για μας. Μάλλον, κατώτερες των περιστάσεων αποδεικνύονται. Κάπως σαν φοβισμένοι συμπεριφερόμαστε.

Τρομαγμένοι, μπροστά στα καθήκοντα που μας αναθέτει η συγκυρία της ολόπλευρης κρίσης του συστήματος, συνεχίζουμε με τους ρυθμούς που έχουμε συνηθίσει. Περιμένοντας τις εκλογές και την αξιοπρεπή καταγραφή, ίσως και μια εξέγερση που θα μας φέρει στο προσκήνιο. Μια εξέγερση που, όμως, ενδεχομένως να εκπνεύσει, κάτω από το βάρος της άγριας καταστολής από το Μαύρο Μέτωπο, λειτουργώντας ως πρόσχημα για την περαιτέρω μετάλλαξη του ίδιου του πολιτεύματος σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Ή και να αξιοποιηθεί από άλλες δυνάμεις, που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Ο Έλληνας Κίρχνερ θα ήταν η καλύτερη περίπτωση. Αλλά και τότε, η ιστορική ευκαιρία θα έχει χαθεί για μας, Και μαζί με μας και για τις κοινωνικές δυνάμεις που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε…

Υπάρχει ζωή μετά το ευρώ; Ασφαλώς και υπάρχει! Το ζήτημα είναι αν θα έχει τα χαρακτηριστικά που εμείς και ο εργαζόμενος λαός θέλουμε ή θα την καθορίσουν άλλοι παράγοντες εν τη απουσία μας.

Σήμερα, που το Μαύρο Μέτωπο χρωματίζει με την κυριαρχία του την καθημερινότητα αυτού του τόπου, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Η Ιστορία θα είναι αμείλικτη στην κρίση της.

Ή συγκροτούμε το Αριστερό Μέτωπο, επεξεργαζόμενοι σαφές πρόγραμμα ανατρεπτικής διεξόδου ή θα έχουμε την τύχη κινημάτων που έσβησαν ως πολιτικές δυνάμεις και μετατράπηκαν σε εξωιστορικά φαινόμενα.

Διαβάστε περισσότερα...

Nigel Farage - ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΙΤΑΛΙΑ

Τα σχόλια περιττεύουν...

Διαβάστε περισσότερα...

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ: Αξίζει να ΖΕΙΣ σαν ΣΚΛΑΒΟΣ;

Πηγή: http://seisaxthia.blogspot.com

Πρέπει να δώσεις μάχη, ν’ αντισταθείς στον κατακτητή, να τιμωρήσεις τους ξεπουλημένους, να κάνεις επανάσταση, αν θες να λέγεσαι ΕΛΛΗΝΑΣ…

Διαβάστε περισσότερα...

Σάλος από τις καταγγελίες για καταθέσεις βουλευτών στην Ελβετία

 Πηγή: http://www.ethnos.gr

Διευκρινήσεις ζητούν από τον πρόεδρο της Βουλής οι γαλάζιοι βουλευτές Γεράσιμος Γιακουμάτος και Κώστας Τζαβάρας, σχετικά με τα όσα υποστήριξε ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής του ελβετικού κοινοβουλίου, Ιωσήφ Ζησιάδης, σχετικά με την ύπαρξη μεγάλων καταθέσεων Ελλήνων βουλευτών σε τράπεζες της Ελβετίας.

Ο κ.Ζησιάδης, μιλώντας σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή του Mega, δήλωσε ότι κατέθεσε ερώτηση προς την υπουργό Οικονομικών της Ελβετίας η οποία φέρεται να ισχυρίστηκε ότι έχει προτείνει από το 2005 στην ελληνική κυβέρνηση μια φορολογική συμφωνία αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν απαντήσει. Με αφορμή την απάντηση της υπουργού, ο κ.Ζησιάδης εμφανίζεται να υποστηρίζει ότι "οι πιο πολλοί βουλευτές, δεξιοί, του ΠΑΣΟΚ, έχουν πάρα πολλά χρήματα εδώ στην Ελβετία".

Οι κ.κ.Γιακουμάτος και Τζαβάρας υπέβαλαν ερώτηση και προς τον υπουργό Οικονομικών αλλά και με αίτηση κατάθεσης εγγράφων που υπέβαλλαν προς τον ίδιο, ζητούν να μάθουν αν ευσταθεί ο ισχυρισμός του κ. Ζησιάδη ότι από το 2005 οι ελβετικές αρχές έχουν προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση μια φορολογική συμφωνία.

Ο κ. Πετσάλνικος, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει ήδη επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με τον κ. Ζησιάδη για να του ζητήσει σχετικές διευκρινήσεις και αναμένεται και νέα επικοινωνία τους.

Σε γραπτή απάντησή του προς τους δυο βουλευτές τους ενημερώνει ότι ήδη ο γ' αντιπρόεδρος της Βουλής και πρόεδρος της Επιτροπής Ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων και των βουλευτών, Βαγγέλης Αργύρης έχει ζητήσει από τον κ. Βενιζέλο κάθε διαθέσιμο στοιχείο για κατοχή τραπεζικών λογαριασμών στο εξωτερικό από πολιτικά πρόσωπα τα οποία τυχόν προέκυψαν από τους ελέγχους του υπουργείου Οικονομικών.

Διαβάστε περισσότερα...

ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ Η ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗ "ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ" ΤΟΥ ΕΥΡΩ!

Πηγή: www.iskra.gr

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ  ΣΤΗΝ "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΗ ΔΑΦΝΗ ΣΦΕΤΣΑ*

"Η Ευρωζώνη γίνεται εβδομάδα με τη βδομάδα παρελθόν" εκτιμά ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης και υποστηρίζει ότι αν η χώρα δεν απαλλαγεί από τη "δικτατορία του ευρώ" δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα διεξόδου και προόδου. Ο Παν. Λαφαζάνης μιλάει για την ανάγκη ενότητας των δυνάμεων της αριστεράς, αναφέροντας ότι η συμπαράταξη "πρώτα απ’ όλα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει καταστεί, σχεδόν, όρος επιβίωσης του ελληνικού λαού". Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι σημαίνει ο στόχος του προϋπολογισμού 2012 για πρωτογενές πλεόνασμα;

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το διαφημιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα είναι κυριολεκτικά μια τρύπα στο νερό! Ο προϋπολογισμός του 2012 δεν είναι μόνο ένας προϋπολογισμός χαριστικής βολής για τον τόπο αλλά δεν διαθέτει και καμία αξιοπιστία. Τα δεδομένα του για το έλλειμμα και την ύφεση, πέραν των άλλων, είναι πλήρως στον «αέρα»! Ο προϋπολογισμός του 2012 έχει καταρρεύσει, πριν καν ψηφιστεί!

ΕΡ: Σε μια εναλλακτική πολιτική, πως θα μπορούσε να γίνει δυνατός ο ισοσκελισμός χωρίς νέα μέτρα σε βάρος των νοικοκυριών; Όπως συνεχώς ρωτάν οι μνημονιακοί υπουργοί, που θα έβρισκε ο ΣΥΡΙΖΑ τα λεφτά;

ΑΠ: Ως αριστερά -και αναφέρομαι συνολικά- οφείλουμε επί τέλους να επεξεργαστούμε πολύ σοβαρά μια ριζοσπαστική, συνεκτική αλλά και πειστική πολιτική και προγραμματική εναλλακτική πρόταση απέναντι στον σημερινό αστικό συνασπισμό, χωρίς την οποία η αντιμνημονιακή ρητορική μοιάζει με ρόδα που γυρίζει στον αέρα.

 
ΕΡ: Στο πλαίσιο αυτό πως θα μπορούσαν να ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί, χωρίς θυσίες;

ΑΠ: Κατά τη γνώμη μου, οι ισοσκελισμένοι, σώνει και καλά, προϋπολογισμοί, είναι μια ανοησία και δεν μπορεί να είναι στόχος της αριστεράς. Το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν εν γένει τα μεγάλα ελλείμματα. Το έλλειμμα, ακόμα και το μεγάλο, δεν είναι ντε και καλά πρόβλημα. Το θέμα είναι ποια χαρακτηριστικά έχει ο προϋπολογισμός και που κατευθύνονται τα ελλείμματα. Το θέμα ήταν και είναι ότι οι προϋπολογισμοί και τα ελλείμματά τους δεν χρησιμοποιούντο αναπτυξιακά αλλά για να στηρίξουν το χρηματιστικό κεφάλαιο, πανύψηλα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα, γραφειοκρατικές αντιπαραγωγικές δομές και σχέσεις διαπλοκής. 

ΕΡ: Επομένως η Αριστερά;

ΑΠ: Η αριστερά δεν χρειάζεται απαραιτήτως να υιοθετήσει τη λογική της δραστικής μείωσης των ελλειμμάτων και πολύ περισσότερο την «ορθοδοξία» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Αυτό που η αριστερά πρέπει πρωτίστως να πράξει είναι να διαμορφώσει ένα ριζικά νέο προϋπολογισμό δικαιοσύνης στα έσοδα και νέας αναπτυξιακής, επενδυτικής, παραγωγικής και κοινωνικά αποτελεσματικής αξιοποίησης των δαπανών του, συμπεριλαμβανομένων και των ελλειμμάτων του! Το έλλειμμα από «συμφορά», μπορεί να γίνει μοχλός οικονομικής και κοινωνικής απογείωσης! Το τεράστιο βάρος από το οποίο πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαλλαγεί η χώρα και ο προϋπολογισμός, είναι το χρέος! 

ΕΡ: Τι πρέπει να γίνει; 

ΑΠ: Το χρέος δεν είναι μόνο φοβερά άδικο αλλά και απολύτως μη βιώσιμο. Ένα ασήκωτο βάρος, με τους τόκους και τα χρεολύσια, για την οικονομία και τον προϋπολογισμό. Το «κούρεμα» του 50% με τη συμφωνία της 26ης Οκτώβρη, που μάλλον και αυτό ναυαγεί, δεν δίνει καμία απάντηση στο πρόβλημα. Η μόνη ρεαλιστική και υπεύθυνη διέξοδος για το χρέος είναι η προσωρινή στάση πληρωμών για τη διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του, η οποία, αν δεν επιτευχθεί, η στάση πληρωμών επί του χρέους θα πρέπει να γίνει μόνιμη. Κι όμως, ακόμα και τώρα, η αριστερά δεν προβάλλει δημόσια αυτή τη θέση! 

ΕΡ: Η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου βρίσκεται ήδη στον αέρα. Η καμπάνα πια χτυπά για τις μεγάλες οικονομίες της Ευρώπης, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, ακόμα και για τη Γερμανία. Οι ισχυροί ωστόσο της Ευρώπης, εκτός από τον πόλεμο στις κοινωνίες, δείχνουν να μην έχουν άλλο σχέδιο για το μέλλον της. Γιατί, εκτιμάτε, η Γερμανία επιμένει, ακόμη και την ύστατη ώρα, στο νεοφιλελεύθερο δόγμα χωρίς να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω;

ΑΠ: Δεν είναι μόνο η Γερμανία που επιμένει στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, αλλά, δυστυχώς, όλες οι κυβερνήσεις από κοινού στην Ε.Ε. και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή του! Αυτό που ιδιαιτέρως κάνει η Γερμανία (κυρίως) είναι να μην αποδέχεται προτάσεις για έκδοση ευρωομολόγων και την εκτύπωση χρήματος από την ΕΚΤ για την ευνοϊκή χρηματοδότηση χωρών. Κι αυτές οι προτάσεις, όμως, τις οποίες υποστηρίζουν και μερίδες της Αριστεράς στη χώρα μας και την Ευρώπη, δεν είναι παρά «ασπιρίνες» και δεν θα μπορέσουν, κατά τη γνώμη μου, να προσφέρουν θετική διέξοδο στην Ευρωζώνη. Η Ευρωζώνη, για την οποία τόσο ευρεία συναίνεση υπήρξε και συνεχίζεται στη χώρα μας, γίνεται εβδομάδα με τη βδομάδα παρελθόν. Η Ευρωζώνη πολύ δύσκολα μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες νεοφιλελευθερισμού και καπιταλισμού, εκτός, ίσως, αν συνοδευτεί με τη διαμόρφωση ενός ακραία αντιδραστικού αυταρχικού «ευρωζωνικού» υπερκράτους, με τη σφραγίδα της Γερμανίας. Αλλά τότε αλίμονο… 

ΕΡ: Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ με επικεφαλής έναν άνθρωπο των αγορών δείχνει τη συσπείρωση που έχει πετύχει το αστικό μπλοκ. Με την αντίπερα όχθη τι γίνεται; Γιατί την ώρα που ο αντίπλαος προχωρά τόσο γοργά στην ανασυγκρότηση του, η Αριστερά αναρωτιέται ακόμη ποιοι είναι οι σύμμαχοι της;

ΑΠ: Όταν από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μίλαγα για την ανάγκη και τη ρεαλιστικότητα της συμπαράταξης της αριστεράς, πολλοί με παρουσίαζαν ως «συνοδοιπόρο» του ΚΚΕ και ορισμένοι με κακεντρέχεια ως όχημα, περίπου, για τη μετάβαση του ΣΥΝ στο ΚΚΕ! Σήμερα, σχεδόν, όλος ο κόσμος της αριστεράς, των φίλων του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένων, βλέπει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση! Η συμπαράταξη των αριστερών δυνάμεων, πρώτα απ’ όλα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει καταστεί, σχεδόν, όρος επιβίωσης του ελληνικού λαού και ύπαρξης προοπτικής για τη χώρα! Πιστεύω ότι η προγραμματική βάση αυτής της συμπαράταξης, όσο και αν είναι δύσκολη, μπορεί να υπάρξει και να είναι συνεκτική. Αρκεί να εκφραστεί ισχυρή ενωτική βούληση και διάθεση από όλους να κάνουν βήματα προσέγγισης, χωρίς να χάνουν τη φυσιογνωμία τους. 

ΕΡ: Σε πρόσφατο άρθρο σας υποστηρίζετε την ανάγκη συμπαράταξης της αριστεράς ώστε από κυβερνητική θέση να προχωρήσει σε συμμαχίες με την ευρωπεριφέρεια για τη διάλυση της ευρωζώνης και σε έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ποιες ορίζετε ως χώρες της ευρωπεριφέρειας; Αφού, όπως λέτε, η αριστερά μπορεί να γίνει πλειοψηφούσα παράταξη με την χώρα εντός Ε.Ε. και ευρωζώνης, γιατί η ευρωπαϊκή αριστερά δεν μπορεί να ανατρέψει τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική τους;

ΑΠ: Υποστηρίζω τη στάση πληρωμών επί του χρέους και την έξοδο από το ευρώ ως αφετηριακά σημεία μιας αριστερής κυβέρνησης, για την εφαρμογή ενός προοδευτικού προγράμματος σοσιαλιστικής προοπτικής στην Ελλάδα. Αυτός ο δρόμος εξόδου από το ευρώ και συνολικής σύγκρουσης με την Ε.Ε., ως προϋπόθεση για προοδευτικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις, νομίζω ότι είναι ο θετικότερος για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και ιδιαίτερα της ευρωπεριφέρειας, με την έννοια των οικονομικά πιο αδύνατων χωρών. Είναι προφανές ότι η συνεργασία των αριστερών δυνάμεων των ευρωπαϊκών χωρών πάνω σε αυτές τις κατευθύνσεις μπορεί να διαμορφώσει νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Νέες θετικές καταστάσεις με σειρά από χώρες που θα επιτυγχάνουν, η μια μετά την άλλη, την προοδευτική ανατροπή, θα αποκτούν την ανεξαρτησία τους και θα ακολουθούν νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς ορίζοντες, εκτός Ευρωζώνης και εκτός κανόνων ΕΕ και καθιστώντας την τελευταία παρελθόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θεωρώ ότι μπορεί να επαναδιαμορφωθεί, σε σύγχρονες προοδευτικές και σοσιαλιστικές βάσεις, μια νέα, πολύ προωθημένη, ισότιμη, προοδευτική και σοσιαλιστική ευρωπαϊκή συνεργασία!  

ΕΡ: Η επιμονή στη συζήτηση για το ευρώ δεν υπερεκτιμά τις δυνατότητες και τα όρια ενός νομίσματος; Το ευρώ φταίει για την πολιτική των ισχυρών σε Ελλάδα και Ευρώπη; Στόχος του κύριου Παπαδήμου, του κύριου Παπανδρέου κλπ είναι η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη ή η έξοδος από την κρίση σε βάρος της εργασίας με όποιο μέσο;

ΑΠ: Το ευρώ δεν είναι ένα απλό νόμισμα όπως όλα τα άλλα εθνικά νομίσματα, αν και καθένα από τα τελευταία έχει τη δική του θεσμική ιδιαιτερότητα. Το ευρώ πάνω στις ράγες της ΟΝΕ και στο πλαίσιο της ενιαίας «απελευθερωμένης» αγοράς της Ε.Ε. συνιστά ένα σκληρό μηχανισμό ηγεμονίας, ταξικού πολέμου και αποκλίσεων στην Ε.Ε., σε βάρος των εργαζομένων και ιδιαίτερα των οικονομικά ασθενέστερων.

Οι νεοφιλελεύθερες μονεταριστικές ηγεμονικές λογικές γέννησαν το ευρώ και το ευρώ με τη σειρά του τις στηρίζει, τις ενισχύει και τις αναπαράγει. Αν ο Παπανδρέου και ο Παπαδήμος τρομοκρατούν κι εκβιάζουν με την παραμονή στην Ευρωζώνη, είναι γιατί αυτή η παραμονή είναι απαραίτητη για το μεγάλο εγχώριο κεφάλαιο, πρώτα απ’ όλα το χρηματιστικό, για την ταξική λεηλασία της χώρας. Επιπλέον, γιατί ξέρουν ότι η άρνηση των μνημονίων, οδηγεί ευθέως στην έξοδο από το ευρώ και στη στάση πληρωμών επί του χρέους. Από κει και η «δικτατορία» του ευρώ που έχουν επιβάλλει, από την οποία, αν δεν απαλλαγεί η χώρα, δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα διεξόδου και προόδου.

* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην «Αυγή της Κυριακής» στις 27/11/2011.

 

Διαβάστε περισσότερα...