Δ. Καζάκης: Ούτε η χούντα δεν τόλμησε να παραδώσει το Αιγαίο στο ΝΑΤΟ...

του Δημήτρη Καζάκη

Με μια πρωτοφανή κίνηση ενδοτισμού και υποτέλειας άνευ ιστορικού προηγουμένου, η κατοχική κυβέρνηση της χώρας παρέδωσε το σύνολο του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ. Κάτι που αρνήθηκαν όλες οι κυβερνήσεις να κάνουν από την εποχή της πρώτης ελληνοτουρκικής κρίσης τη δεκαετία του '60.

Μάλιστα, τον Ιούνιο του 1967 το αίτημα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ να δοθούν στρατιωτικές διευκολύνσεις στο Ισραήλ για την διεξαγωγή του πολέμου εναντίον της Αιγύπτου, απορίφθηκε ακόμη κι από την χούντα. Η χούντα τότε φοβήθηκε τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού και δεν προχώρησε σε επίσημες εκχωρήσεις.

Κάτι που έχει κάνει σήμερα η κυβέρνηση Τσιπροκαμμένου, η οποία όχι μόνο έχει υπογράψει συμφωνία στρατιωτικών διευκολύνσεων με το Ισραήλ, παραχωρεί τώρα ολόκληρο το Αιγαίο στο ΝΑΤΟ.

Να θυμηθούμε ότι το αίτημα πρωτοδιατυπώθηκε δημόσια στις αρχές αυτής της εβδομάδας από την Μέρκελ και τον Νταβούτογλου κατά τη διάρκεια επίσκεψης της πρώτης στην Τουρκία. Χωρίς να ρωτήσει κανένας την Ελλάδα, συνήλθε η σύνοδος του ΝΑΤΟ, η οποία απεδέχθη το αίτημα με τον κ. Καμμένο να υπογράφει κατόπιν εορτής σαν γιουσουφάκι.

Κι έτσι ναυτική δύναμη του ΝΑΤΟ κατευθύνεται άμεσα στο Αιγαίο για να συνδράμει - υποτίθεται - στην ανάσχεση της δράσης των δικτύων διακινητών προσφύγων μεταξύ Τουρκίας-Ελλάδας, ανακοίνωσε ο γγ της Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ μετά την ολοκλήρωση της συνόδου των Βρυξελλών. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του αμυντικού στρατιωτικού οργανισμού που αναλαμβάνει ανάλογη αποστολή αναγνώρισης και παρακολούθησης.

Ο Γενς Στόλτενμπεργκ επισήμανε ότι η Μόνιμη Ναυτική Δύναμη 2 (Standing Maritime Group 2) του ΝΑΤΟ, θα περιλαμβάνει πάνω από 57 πλοία του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας και άλλων χωρών μελών. Η δύναμη αυτή θα τελεί στην παρούσα φάση υπό γερμανική διοίκηση. Πράγμα που συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά όχι μόνο της Συμμαχίας, αλλά και της Γερμανίας.

Για πρώτη φορά μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνουν ανάλογη αποστολή. Κάτι που απαγορεύεται ρητά από τη Συνθήκη της Βόννης του 1951, αλλά και από τις συνθήκες ειρήνης που έχει η υπογράψει η Γερμανία με τους άλλοτε Συμμάχους.

Με τον τρόπο αυτό το ΝΑΤΟ, αλλά και οι ΗΠΑ, αποδέχονται όχι μόνο τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, αλλά και την αναβάθμιση του στρατιωτικού της ρόλου. Όπως και την ανάδειξη της Γερμανίας σε στρατιωτική δύναμη με ηγεμονικό ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις. Προς το παρών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και βασικό στόχο τη Ρωσία.

Η ναυτική δύναμη του ΝΑΤΟ θα πραγματοποιήσει - υποτίθεται - αποστολή αναγνώρισης και παρακολούθησης για να συνδράμει στην αντιμετώπιση της χειρότερης προσφυγικής κρίσης με την οποία έχει έλθει αντιμέτωπη η Ευρώπη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αποστολή δεν «είναι για να σταματήσουμε ή να απωθήσουμε προσφυγικά σκάφη» υπογράμμισε ο Στόλτενμπεργκ ανακοινώνοντας την έναρξη της ΝΑΤΟϊκής αποστολής κατόπιν αιτήματος Γερμανίας και Τουρκίας. Η Ελλάδα προσυπέγραψε το αίτημα κατόπιν εορτής.

Να θυμήσουμε εδώ ότι ανάλογη πρωτοβουλία ανέλαβε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση τον Ιούνιο του 2015, όταν με δυνάμεις του πολεμικού ναυτικού της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας, να αντιμετωπίσει - υποτίθεται - τις ροές προσφύγων και μεταναστών από την Αφρική προς την ΕΕ. Η πρωτοβουλία είχε την επωνυμία EUNavforMed και είχε σαν στόχο να τσακίσει το δίκτυο δουλεμπόρων.

Η όλη επιχείρηση στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία. Βέβαια, εξαρχής όλοι οι ειδικοί έλεγαν ότι η εμπλοκή του πολεμικού ναυτικού στην αντιμετώπιση ανάλογων καταστάσεων, δεν συνιστά λύση. Όμως η ΕΕ είδε σαν ευκαιρία το δουλεμπόριο των προσφύγων, για τη δημιουργία ενός κεντρικά κατευθυνόμενου από τις Βρυξέλλες συστήματος ασφαλείας, που θα αποσπάσει από τα κράτη μέλη την άμυνα και τη φύλαξη των συνόρων τους.

Εκεί που απέτυχε η πρωτοβουλία της ΕΕ, αναλαμβάνει τώρα το ΝΑΤΟ. Το Αιγαίο περνά στον επιχειρησιακό έλεγχο του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας. Ποιός όμως θα επωφεληθεί από αυτό; Η χώρα με τις περισσότερες διαθέσιμες δυνάμεις. Δηλαδή η Τουρκία.

Κι αυτό επιχειρεί να κατοχυρώσει η Τουρκία προχωρώντας σε νέα πρόκληση με αφορμή την αρωγή και διάσωση στο νησάκι Κίναρος, όπου τα ξημερώματα της Πέμπτης κατέπεσε το Agusta Bell του Πολεμικού Ναυτικού. Το νησάκι Κίναρος και η γύρω περιοχή θεωρείται από την Τουρκία διαφιλονικούμενη ζώνη κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Κι έτσι μια νέα κατάσταση τύπου Ίμια, απειλείται να κλιμακωθεί στο Αιγαίο. Αν η Τουρκία θελήσει να προχωρήσει σε κλιμάκωση της πρόκλησης με πιθανή εμπλοκή ακόμη και σε θερμό επισόδειο, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη στιγμή.

Το υπουργείο άμυνας ήταν που ήταν, τώρα επί Καμμένου έχει μεταβληθεί σε παιδική χαρά. Στερείται σχεδόν παντελώς μέσων διαχείρισης κρίσης, ενώ τα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη με τα οποία έχει πλαισιωθεί η ηγεσία του υπουργείου διακρίνονται για την τραγική ανεπάρκειά τους. Όλοι τσανακογλύφτες της πολιτικής εξουσίας.

Όλα έχουν εναποτεθεί στον αυτόματο πιλότο του Βερολίνου, της Ουάσινγκτον και του ΝΑΤΟ. Ο κ. Καμμένος και η κυβέρνησή του είναι έτοιμη να ενδόσει σε ότι της ζητηθεί, όσο παράλογο κι αν είναι, προκειμένου να μην βρεθεί σε ανάλογη θέση μ' εκείνη του Σημίτη το 1996 με την κρίση των Ιμίων. Οι σημερινοί κυβερνώντες είναι πιο επικίνδυνοι για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ακόμη και από την χούντα.

Η κυβέρνηση Τσιπροκαμμένου αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει τη δοκιμασμένη οδό της διεθνούς έννομης τάξης. Να προσφύγει δηλαδή στο Διεθνή Ναυτικό Οργανισμό (International Maritime Organization) και να καταγγείλει την Τουρκία για παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου αρωγής και διάσωσης στη θάλασσα.

Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και γι' αυτό αρνείται να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που παρέχει το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς συμβάσεις και τα πρωτόκολα για τη διαχείρηση του προβλήματος των προσφύγων και προκλήσεων της Τουρκίας. Παρά τις αγωνιώδεις εισηγήσεις και τις εκκλήσεις υπερησιακών αξιωματούχων.

Η κυβέρνηση έχει παραδώσει το Αιγαίο, αλλά και το σύνολο της επικράτειας - όπως πολύ σύντομα θα φανεί - στον στρατιωτικό έλεγχο του ΝΑΤΟ. Ούτε η χούντα δεν τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο. Απ' ότι φαίνεται η χούντα δεν τελείωσε το '73 και οπωσδήποτε χρειαζόταν η αριστερά του Τσίπρα και ένας πατριδοκάπηλος του διαμετρήματος ενός Καμμένου για να ολοκληρωθεί η προδοσία. 30 ολόκληρα χρόνια μετά τον Αττίλα της Κύπρου.

Από εδώ και μπρος, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Ιδίως όσοι υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις. Ή με το λαό για την πατρίδα, ή προδότης με το καθεστώς κατοχής της πατρίδας; Το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος δείχνει το δρόμο για κάθε συνειδητό πολίτη, ένστολο και μη.

Διαβάστε περισσότερα...

Καζαντζάκης – τι θα πει ελευτερία;

- Αν είναι η πρώτη φορά που έρχουμαι στην Κρήτη; άρχισε, μισόκλεισε τα μάτια κι αγνάντεψε πέρα, από το παράθυρο, τον Ψηλορείτη που στραφτάλιζε.  Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Το '96 εγώ ήμουν άντρας ξετελεμένος. Τα γένια μου και τα μαλλιά είχαν το αληθινό τους χρώμα, μαύρο καραμπογιά. Είχα τριάντα δυο δόντια, κι όταν μεθούσα, έτρωγα τους μεζέδες κι ύστερα έτρωγα και το πιάτο που είχε τους μεζέδες. Κι ίσια ίσια ο διάολος το 'φερε κι εκείνη την εποχή σηκώθηκε πάλι η Κρήτη.

Έκανα τότε τον πραματευτή.  Γύριζα από χωριό σε χωριό στη Μακεδονία, πουλούσα ψιλικά κι έπαιρνα, αντίς για πλερωμή, τυρί, μαλλί, βούτυρο, κουνέλια, καλαμπόκι, τα μεταπουλούσα και κέρδιζα διπλά. Τη νύχτα, σε όποιο χωριό βραδιάζουμουν, ήξερα σε ποιο σπίτι να κονέψω - πάντα μια χήρα πονόψυχη, ας είναι καλά! βρίσκεται στο κάθε χωριό. Έδινα το λοιπόν μιαν κουβαρίστρα ή μιαν τσατσάρα ή ένα φακιόλι, μαύρο εξαιτίας του μακαρίτη, και κοιμόμουνα μαζί της. Φτήνια!

Φτήνια, αφεντικό, ζωή χαρισάμενη. Μα να σου ο διάολος, και πιάνει πάλι το τουφέκι η Κρήτη. Φτου, ανάθεμα τη μοίρα μου, είπα αυτή η Κρήτη δε θα μας αφήσει τέλος πάντων ήσυχους;» Παράτησα τις κουβαρίστρες και τις χήρες, πήρα ένα τουφέκι, έσμιξα με τους άλλους ρέμπελους και τραβήξαμε για την Κρήτη.

Ο Ζορμπάς σώπασε. Περνούσαμε τώρα ένα γυρογιάλι αμμουδερό, ήσυχο, τα κύματα έμπαιναν κι απλώνουνταν στον κόρφο του χωρίς να σπάσουν κι απίθωναν μονάχα λίγους αφρούς ολόγυρα στον άμμο. Τα σύννεφα είχαν σκορπίσει, έλαμπε ο ήλιος κι η άγρια Κρήτη χαμογελούσε ειρηνεμένη.

Ο Ζορμπάς στράφηκε και με κόχεψε κοροϊδευτικά.

- Ελόγου σου θαρρείς, αφεντικό, πως θα καθίσω τώρα να σου αραδιάσω πόσα τούρκικα κεφάλια έκοψα και πόσα τούρκικα αυτιά έβαλα στο σπίρτο - καθώς το συνηθούνε στην Κρήτη…

Βγάλ' το απ' το νου σου· βαριέμαι, ντρέπουμαι. Τι να ναι αύτη η λύσσα, στοχάζουμαι τώρα που έβαλα γνώση, τι να 'ναι αυτή η λύσσα να χιμάς να δαγκάνεις έναν άλλον άνθρωπο, που δε σου 'καμε τίποτα, να του κόβεις τη μύτη, να του παίρνεις το αυτί, να του ανοίγεις την κοιλιά και να φωνάζεις το

Θεό να κατέβει να σε βοηθήσει - πάει να πει, να κόβει κι αυτός  μύτες κι αυτιά και ν' ανοίγει κοιλιές; Μα τότε έβραζε, βλέπεις, το αίμα μου, που μυαλό να ξεψαχνίζω! Οι σωστοί, οι τίμιοι λογισμοί θέλουν ησυχία, γεράματα, φαφουταρία. Όταν είσαι φαφούτης, εύκολο είναι να λες: «Ντροπή, παιδιά, μη δαγκάνετε!» Μα όταν έχεις και τα τριάντα δυο σου τα δόντια… Θεριό είναι ο άνθρωπος στα νιάτα του, θεριό ανήμερο, και τρώει ανθρώπους!

Κούνησε το κεφάλι.

- Τρώει κι αρνιά και κότες και γουρουνάκια, μα αν δεν φάει άνθρωπο, όχι, δε χορταίνει, πρόστεσε και ζούπηξε το τσιγάρο στο πιατάκι του καφέ. Όχι, δε χορταίνει! Τι λες και του λόγου σου, σοφολογιότατε;

Μα, χωρίς να περιμένει απάντηση:

- Τι μπορείς να πεις; έκαμε ζυγιάζοντάς με με τη ματιά. Καθώς καταλαβαίνω, η ευγενεία σου δεν πείνασες, δε σκότωσες, δεν έκλεψες, δε μοίχεψες - τι μπορείς λοιπόν να ξέρεις από κόσμο; Άπηχτο μυαλό, ανήλιαγο κρέας… μουρμούρισε με φανερή περιφρόνηση.

Κι εγώ ντράπηκα για τ' αδούλευτά μου χέρια, για το χλωμό μου πρόσωπο και την ανήλιαγη ζωή μου.

- Ας είναι, έκαμε ο Ζορμπάς κι απόσυρε. συγκαταβατικά τη βαριά του φούχτα απάνω στο τραπέζι, σα να κρατούσε σφουγγάρι κι έσβηνε· Ας είναι. Ένα πράμα μονάχα ήθελα να σε ρωτήσω· θα χεις ξεφυλλίσει ένα μπαούλο φυλλάδες. Μπορεί να ξέρεις…

- Για λέγε, Ζορμπά, τι;

- Εδώ γίνεται, αφεντικό, ένα θάμα… Ένα αλλόκοτο θάμα, κι ο νους μου σαστίζει. Όλες αυτές οι ατιμίες, οι κλεψιές, οι σφαγές, που κάμαμε εμείς οι αντάρτες, έφεραν τον πρίγκιπα Γεώργιο στην Κρήτη· τη λευτεριά!

Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, κατάπληχτος.

- Μυστήριοι. Μουρμούρισε· μυστήριο μεγάλο! Για να ’ρθει λοιπόν η λευτεριά στον κόσμο χρειάζουνται τόσα φονικά και τόσες ατιμίες; Γιατί, να καθίσω να σου αραδιάσω τι ατιμίες κάμαμε και τι φονικά, θα σηκωθεί η τρίχα σου. Κι όμως ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η λευτεριά! Αντί ο Θεός να ρίξει το αστροπελέκι του να μας κάψει, μας δίνει τη λευτεριά! Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

Με κοίταξε σα να ζητούσε βοήθεια. Το ‘βλεπες, πολύ τον είχε τυραννήσει το μυστήριο ετούτο και δεν μπορούσε να βρει άκρα.

Καταλαβαίνεις του λόγου σου, αφεντικό; ρώτησε με αγωνία.

Τι να καταλάβω; Τι να του πω; Ή δεν υπάρχει αυτό που λέμε Θεός, ή ο Θεός αγαπάει τα φονικά και τις ατιμίες, η αυτά που λέμε φονικά κι ατιμίες είναι απαραίτητα στον αγώνα και στην αγωνία του κόσμου…

Μα προσπάθησα να βρω για το Ζορμπά μια άλλη απόκριση:

- Πώς από την κοπριά κι από τη βρώμα φυτρώνει και θρέφεται ένα λουλούδι; Πες, Ζορμπά, πως κοπριά είναι ο άνθρωπος και λουλούδι είναι η ελευτερία.

- Μα ο σπόρος; έκαμε ο Ζορμπάς και χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι. Για να φυτρώσει ένα λουλούδι χρειάζεται ο σπόρος. Ποιος έβαλε έναν τέτοιο σπόρο στα βρωμερά σπλάχνα μας; και γιατί ο σπόρος αυτός να μην πετάει λουλούδι με την καλοσύνη και την τιμιότητα; μα να θέλει αίμα και βρώμα;

Κούνησα το κεφάλι.

- Δεν ξέρω, είπα.

- Ποιος ξέρει;

- Κανένας.

- Μα τότε λοιπόν, φώναξε ο. Ζορμπάς απελπισμένος κι έριξε γύρα του άγρια ματιά, τι να τα κάμω εγώ τα βαπόρια και τις μηχανές και τα κολάρα;

Δυο τρεις στραπατσαρισμένοι από τη θάλασσα, που κάθουνταν στο διπλανό τραπέζι κι έπιναν τον καφέ τους, ζωντάνεψαν, μυρίστηκαν καβγά και γόργωσαν το αυτί.

Ο Ζορμπάς σιχάθηκε να τον παρακατσεύουν, χαμήλωσε τη φωνή.

- Ας τ' αφήσουμε αυτά να παν στο διάολο, είπε. Όταν τα συλλογίζουμαι, μου 'ρχεται να σπάσω ο,τι βρω μπροστά μου, μιαν καρέκλα ή μια λάμπα ή το κεφάλι μου στον τοίχο. Κι ύστερα, τι καταλαβαίνω; Τον κακό μου τον καιρό! Πλερώνω τα σπασμένα ή πάω στο φαρμακείο και μου τυλίγουν με γάζες το κεφάλι. Κι αν υπάρχει Θεός, ε, τότε πια, μούντζωσ' τα! Θα με σεριανάει από τον ουρανό και θα σκάει στα γέλια.

Κούνησε την απαλάμη του απότομα, σα να διώχνε κάποια μύγα που τον βασάνιζε.

- Τέλος πάντων! είπε βαριεστισμένος. Αυτό που' ήθελα να σου πω είναι ετούτο: όταν έφτασε το βασιλικό βαπόρι σημαιοστόλιστο κι άρχισαν οι κανονιές και πάτησε ο πρίγκιπας το πόδι του στην Κρήτη… Είδες ποτέ σου λαό να ζουρλαίνεται όλος μαζί, γιατί είδε τη λευτεριά του; Όχι; Ε, τότε, κακομοίρη μου αφεντικό, στραβός γεννήθηκες, στραβός θα πεθάνεις. Εγώ, και χίλια χρόνια να ζήσω και μιαν μπουκιά μονάχα κρέας να μου μένει ζωντανό, αυτό το πράμα που είδα κείνη τη μέρα δε θα το ξεχάσω. Κι αν ήταν κάθε άνθρωπος να διαλέει την Παράδεισό του στον ουρανό, σύφωνα με τα γούστα του - έτσι πρέπει! αυτό θα πει Παράδεισο! -εγώ θα ‘λεγα του Θεού: «Θεέ μου, να ναι η Παράδεισό μου μια Κρήτη γεμάτη μερτιές και σημαίες· και να βαστά αιώνια η στιγμή που πατάει ο πρίγκιπας Γεώργιος το πόδι του στην Κρήτη… Τίποτα άλλο δε θέλω!»

Σώπασε πάλι ο Ζορμπάς. Έστριψε το μουστάκι του, ξεχείλισε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, το ‘πιε μονορούφι.

-Τι έγινε, Ζορμπά, στην Κρήτη; Λέγε!

- Λόγια θα λέμε; έκαμε ο Ζορμπάς κι αγρίεψε πάλι.  Μωρέ, εγώ σου λέω πως ο κόσμος ετούτος είναι μυστήριο κι ο άνθρωπος είναι χτήνος μεγάλο. Χτήνος μεγάλο και μεγάλος θεός. Ένας κακούργος κομιτατζής, που είχε κατέβει κι αυτός μαζί μου από τη Μακεδονία, ο Γιώργαρος με τ' όνομα, κι είχε κάμει τέρατα και σημεία, ένας βρωμερός χοίρος, έκλαιγε. «Τι κλαις, μωρέ Γιώργαρε;» του κάνω, κι έτρεχαν και μένα βρύσες τα μάτια μου. «Τι κλαις, βρε γουρούνι;» Μα αυτός έπεσε απάνω μου και δώστου να με φιλάει και να κλαίει σα μωρό παιδί. Κι ύστερα έβγαλε, αυτός ο τσιγκούναρος, το κεμέρι του, φκαίρεσε στην ποδιά του τις χρυσές λίρες, που είχε κουρσέψει από τους Τούρκους που σκότωσε κι από τα σπίτια που πάτησε, και τις πετούσε φούχτες φούχτες στον αγέρα. Κατάλαβες, αφεντικό; Αυτό θα πει ελευτερία!

Σηκώθηκα, ανέβηκα στη γέφυρα να με χτυπήσει ο καθαρός αγέρας.

Αυτό θα πει ελευτερία, συλλογίζουμουν. Να χεις ένα πάθος, να μαζεύεις χρυσές λίρες, και ξαφνικά να νικάς το πάθος και να σκορπάς όλο το έχει σου στον αγέρα!

Να λευτερωθείς από ένα πάθος, υπακούοντας σ' ένα άλλο υψηλότερο… Μα μήπως κι αυτό δεν είναι σκλαβιά; Να θυσιάζεσαι για μιαν ιδέα, για τη ράτσα σου, για το Θεό; Ή μήπως όσο πιο αψηλά στέκεται ο αφέντης τόσο και πιο μακραίνει το σκοινί της σκλαβιάς μας, πηδούμε τότε και παίζουμε σε πολύ πλατύχωρο αλώνι, πεθαίνουμε χωρίς να βρούμε την άκρα του, κι αυτό το λέμε ελευτερία;

_____

  ~ Καζαντζάκης Νίκος - Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

Διαβάστε περισσότερα...

Ε.ΠΑ.Μ.: Ο αγώνας των αγροτών, αγώνας για την λευτεριά

Ανακοίνωση

Το ΕΠΑΜ χαιρετίζει τις δυναμικές κινητοποιήσεις των αγροτών από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα, διαμηνύοντας ταυτόχρονα ότι ο αγώνας αυτός μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την απαρχή για το ξερίζωμα του υποτελούς πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος στην Ελλάδα.

Δεν είναι απλά η ασφαλιστική και φορολογική λαίλαπα που απειλεί την αγροτιά και τον πρωτογενή τομέα στην χώρα. Είναι το καθεστώς κατοχής και εκποίησης που έχει επιβληθεί από Ευρωπαίους αποικιοκράτες και εφαρμόζεται από ντόπιους δωσίλογους πολιτικούς.

Αυτός είναι ο μονόδρομος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ.  Όλες οι κυβερνήσεις  που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τα μνημόνια, έχουν αποδεχτεί τον αφανισμό του πρωτογενούς τομέα. Έχουν αποδεχτεί και εφαρμόζουν στην πράξη  την διάλυση κάθε παραγωγικού ιστού που έχει ακόμα απομείνει σε αυτόν τον τόπο.

Ο αγώνας των αγροτών δεν πρέπει να ενδώσει στις σειρήνες και τις μεθοδεύσεις  όλων όσων τάζουν διαπραγματεύσεις και λύση στο πρόβλημα του ασφαλιστικού, από ‘όπου κι αν προέρχονται. Η ελληνική κοινωνία, όλες οι εργασιακές ομάδες  πλήττονται ανεπανόρθωτα σε όλα τα επίπεδα χωρίς εξαιρέσεις. Κανείς μας δεν θα γλυτώσει όσο κάθε τομέας, κάθε κλάδος προσβλέπει στην δική του εξαίρεση και παλεύει μόνο για την δική του επιβίωση.

Καμμιά ευρωπαϊκή επιδότηση δεν μπορεί να προσφέρει λύση, και δεν μπορεί να εντάσσεται στον καμβά των διεκδικήσεων των αγροτών, των κτηνοτρόφων, των αλιέων. Τα χρέη τους στο δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, οι πολιτικές των τραπεζών, ο αθέμιτος ανταγωνισμός των πολυεθνικών και η ανύπαρκτη προστασία της παραγωγής των προϊόντων από το κράτος, θα οδηγήσει μαθηματικά στην διάλυση της διατροφικής επάρκειας στην χώρα και στην άμεση εξαθλίωση  του 80% του αγροτικού πληθυσμού.

Γι’ αυτό, άμεσες προτεραιότητες είναι:

1. Διαγραφή όλων των χρεών προς τον ΟΓΑ και τις τράπεζες, για να αναπνεύσει ο αγρότης και να γλυτώσει το βιός και την περιουσία του, με εξαίρεση όλους του επιτήδειους ημέτερους που συμμετείχαν στην λεηλασία των δανεικών και αγύριστων.
2. Προστασία της εγχώριας γεωργικής, κτηνοτροφικής και αλιευτικής παραγωγής. Να σταματήσουν δια παντός οι ελληνοποιήσεις και να θεσπιστεί η απαγόρευση κάθε εισαγωγής έως ότου διατεθεί το σύνολο της εγχώριας παραγωγής του γεωργού, του κτηνοτρόφου, του ψαρά. Οι εισαγωγές επιτρέπονται μόνο όπου δεν επαρκεί η εγχώρια παραγωγή και μόνο με αντίστοιχης ποιότητας προϊόντα, ώστε να υπάρξει αληθινός ανταγωνισμός τιμών.
3. Εθνική πολιτική στήριξης των εισοδημάτων των γεωργών, των κτηνοτρόφων, με βασικό στόχο και κριτήριο την άμεση βελτίωση της παραγωγής και της ποιότητας του προϊόντος. Στήριξη της εγχώριας βιοποικιλότητας με αυστηρούς κανόνες αποτροπής στην καταστροφή της και την υπερεκμετάλευση.
4. Απαγόρευση των μεταλλαγμένων και όλων των ειδών που δεν είναι προσαρμοσμένα στο φυσικό περιβάλλον της χώρας. Ίδρυση δημόσιων τραπεζών σπόρων και βιολογικής έρευνας για την δωρεάν επιστημονική στήριξη του αγρότη με στόχο την ολοκληρωμένη διατροφική αυτάρκεια και υγεία του ελληνικού πληθυσμού.
5.  Εθνική πολιτική ενίσχυσης των εθελοντικών κοινοπραξιών από αυθεντικούς παραγωγούς με την κατάργηση του ΦΠΑ στα προϊόντα τους και κρατικές υποδομές διάθεσης ειδικά στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Τίποτα από τα παραπάνω απλά και αυτονόητα αιτήματα, δεν μπορεί να υλοποιηθεί όσο βρισκόμαστε στην μέγγενη των μνημονίων. Στην θηλειά της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο τελούμε υπό αποικιοκρατική κηδεμονία, υπό καθεστώς κατοχής της πατρίδας μας. Μόνο με αυτοτελή χρηματοδότηση, χωρίς την δημιουργία χρέους και εκτόξευση του δανεισμού μπορούμε να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον της δουλειάς μας, των παιδιών μας και της πατρίδας μας.

Κι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν δεν μεταβούμε τώρα, σε εθνικό - κρατικό νόμισμα, αν δεν στηρίξουμε την ελληνική οικονομία με την δική μας δουλειά, την δική μας ανεξάρτητη παραγωγή, αν δεν γίνουμε εμείς νοικοκύρηδες κι αφέντες στον ίδιο μας τον τόπο.

Το ΕΠΑΜ διαισθανόμενο την κρισιμότητα του αγώνα, καλεί τους γεωργούς, τους κτηνοτρόφους, τους ψαράδες που τώρα βρίσκονται επί ποδός πολέμου, να διαισθανθούν με την σειρά τους το πατριωτικό τους καθήκον, να υπερασπίσουν την γη και την θάλασσα της Ελλάδας, συσπειρώνοντας όλους τους κλάδους, όλους τους Έλληνες, κάτω από το μοναδικά κυρίαρχο πρόταγμα που επιτάσσουν οι συνθήκες.

Αυτό της λευτεριάς της πατρίδας. Της οικοδόμησης μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης Ελλάδας.

Αθήνα 27 Ιανουαρίου 2016

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Η αριστερά υπάρχει μόνο και μόνο για να υπάρχει δεξιά.

του Δημήτρη Καζάκη

Η οργή της κοινωνίας κορυφώνεται. Μετά τη φιέστα του Τσίπρα για τον ένα χρόνο διακυβέρνησής του, είδα ακόμη και πιστούς του κόμματός του να φτύνουν τον κόρφο τους. "Τέτοιες επινίκειες φιέστες, μόνο επί χούντας έχουμε δει..." μου είπε ένα παλιό στέλεχος της αριστεράς από την εποχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Ο συγκεκριμένος ανήκει ακόμη στο κόμμα Τσίπρα, όχι λόγω εξουσίας, αλλά λόγω συναισθηματικών δεσμών και των γνωστών αριστερών κολλημάτων. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι η αριστερά που υπηρέτησε μια ζωή, είναι πράγματι ικανή για τέτοιες πρακτικές κι ακόμη χειρότερες.

Δεν ξέρω αν προσέξατε τις φάτσες που έδειχναν τα πλάνα από την συγκέντρωση. Παναγία μου, σώσε! Ποτέ άλλοτε δεν είδα προσωποποιημένη τέτοια ξινίλα, τέτοια απάθεια και αδιαφορία για την τύχη μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού. Ποτέ δεν είδα τέτοια βουλιμία για αρπακτή. Ούτε επί εποχής ΠΑΣΟΚ Σημίτη. Αυτό εξηγεί και το πρωτοφανές όργιο προσλήψεων συγγενών, κολλητών, ερωτικών συντρόφων, γνωστών και φίλων από τη σημερινή κυβέρνηση.

Θα μου πείτε και δικαίως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη. Όλοι οι σημιτάνθρωποι της εξουσίας και της αρπακτής υπηρετούν σήμερα την κυβέρνηση. Ορθό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Βλέπετε η βασική διαφορά ανάμεσα στους αριστερούς με τους προηγούμενους που εναλλάσονταν στην εξουσία, είναι ότι οι δεύτεροι δεν είχαν και δεν έχουν καμιά ιδεολογία. Η μόνη τους ιδεολογία ήταν και παραμένει η νομή της εξουσίας, η κονόμα κοινώς, ακόμη και υπό καθεστώς κατοχής της χώρας. Αντίθετα, ο αριστερός θεωρεί τον εαυτό του κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη κοινωνία και πολιτική. Θεωρεί τον εαυτό του ως φορέα της απόλυτης αλήθειας, που κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο δεν μπορεί να αντιληφθεί.

Μόνο αυτός ξέρει. Κι όπως είναι φυσικό, θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι το μοναδικό, ο μοναδικός φορέας για τη σωτηρία της κοινωνίας. Επομένως, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος ακόμη κι όταν διαπράτει τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Από τη στιγμή που παλεύει - όπως ο ίδιος νομίζει - για ένα καλύτερο αύριο της κοινωνίας, όλα του συγχωρούνται. Ακόμη και το να πάρει στο λαιμό του έναν ολόκληρο λαό.

Του αρκεί να πιστεύει ότι το κάνει από αγνές προθέσεις και για καλό σκοπό. Κι έτσι θα μπορέσει να δικαιολογήσει τα πάντα. Άλλωστε η κοινωνία από μόνη της δεν μπορεί. Έτσι πιστεύει ο αριστερός, κάθε λογής και απόχρωσης. Χρειάζεται την αριστερά.

Τι κι αν η αριστερά αποδείχθηκε επανειλλημένα ανίκανη κι ανήμπορη. Τι κι αν έχει οδηγήσει την κοινωνία από ήττα σε ήττα. Τι κι αν έχει αλωθεί πλήρως από την κοινωνική ηθική του όχλου και της χειραγώγησης των μαζών. Τι κι αν στις γραμμές της ανθεί η ιδιοτέλεια, η σκοπιμότητα, η διπλοπροσωπεία, η προδοσία, το παρασκήνιο και ο σκοταδισμός.

Όπως ακριβώς και στα άλλα κόμματα του καθεστώτος. Μόνο που όταν όλα αυτά διαπράττονται από την αριστερά, τον αριστερό, τότε είναι διαφορετικά. Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτός ονειρεύεται και παλεύει - όπως μόνο αυτός καταλαβαίνει - για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ονειρεύεται τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό και γενικά κάθε λογής ουτοπική προσμονή για το καλύτερο. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατό να τον βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους εξουσιαστές;

Όποιος σκέφτεται έτσι, έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα προς τον φασισμό. Έχει αποδεχθεί την εξαπάτηση και το έγκλημα ως αποδεκτό μέσο άσκησης της εξουσίας. Αρκεί να είναι η δική του. Άλλωστε τα αποδέχεται στο κόμμα του. Ρίξτε μια ματιά από τον Περισσό μέχρι και το τελευταίο γκρουπούσκουλο της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα διαπιστώσεται την ίδια ακριβώς νοσηρή, άρρωστη κατάσταση. Γιατί λοιπόν να μην αποδεχθεί τα ίδια και ως μορφή άσκησης της εξουσίας; Αρκεί βέβαια να είναι η δική του.

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένοι στην αριστερά διαβάζοντας αυτές τις γραμμές είναι έτοιμοι να μου πουν: Μη χύνεις νερό στο μύλο της αντίδρασης! Μόνο όποιος πάσχει από θρησκοληψία μπορεί να φοβάται την κριτική - που οφείλει πάντα να είναι ανελέητη, όπως έλεγε ο Μαρξ, προς όλους και προς όλα - προς την αριστερά, ή προς το κόμμα, που πάντα γράφονται με "α" ή "κ" κεφαλαίο, όπως τα θρησκευτικά κείμενα απόδίδουν την έννοια του θείου.

Δεν μπορούν καν να αντιληφθούν αυτό που έχει δείξει επανειλημμένα η ιστορία. Όποτε η μαύρη αντίδραση θέλησε να επιβάλλει τη δική της ανοιχτή δικτατορία εναντίον της κοινωνίας, έτρεξε να στρατολογήσει υποχείρια από την αριστερά. Τυχαίο;

Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά επινοήθηκε από τον κοινοβουλευτισμό μόνο και μόνο για να υπάρχει η δεξιά. Πώς αλλιώς θα ξεγελαστεί ο κόσμος ότι έχει επιλογές, ενώ δεν έχει; Πώς αλλιώς θα μπορεί να διασώζει η ολιγαρχία την εξουσία για τον εαυτό της, αν όποτε γλυστράει από το δεξί της χέρι δεν την πιάνει με το αριστερό;

Όποιος θέλει να πρεσβεύει το καλύτερο αύριο για την κοινωνία και ειδικά για τους πιο αδικημένους, το αποδεικνύει από σήμερα. Το αποδεικνύει μέσα από τους αγώνες για τη δημοκρατία, για την άσκηση της εξουσίας πρωτογενώς από τον ίδιο το λαό κι όχι από τους αντ' αυτού. Το αποδεικνύει καθημερινά με την αγώνα του ενάντια σε κάθε αδικία, για την κατοχύρωση του πιο θεμελιώδους δικαίωματος όλων, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης κάθε ξεχωριστού ανθρώπου, αλλά κι ολόκληρων λαών και εθνών. Όλα τ' άλλα είναι εκ του πονηρού και συνιστούν προσχήματα για ιδεολογίες και πρακτικές της πιο αδίστακτης τυραννίας.

Διαβάστε περισσότερα...