Δ. Καζάκης: Το χειρότερο κοινοβούλιο από την εποχή του εμφυλίου

του Δημήτρη Καζάκη
                   

Τα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα "αναβάθμισαν" το κοινοβούλιο από μνημονιακό σε ολοκληρωτικά κατοχικό. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν υπάρχει πλέον κανένα πολιτικο κόμμα στη σύνθεση της νέας Βουλής, που να θέτει - έστω και για το θεαθήναι - ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, πραξικοπηματικής κατάλυσης του Συντάγματος, ή έστω ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τον ελληνικό λαό.

                

Όλα τα κόμματα της νέας Βουλής - μηδενός εξαιρουμένου - αποδέχονται την κατάλυση της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας και την άσκηση κατοχής από τους Θεσμούς της ευρωζώνης. Ούτε που νοιάζονται για το αν τηρείται έστω και στο ελάχιστο η συνταγματική τάξη στη χώρα, αν υφίσταται έστω και στοιχειωδώς κράτος δικαίου για τους πολίτες. Το μόνο δίκαιο που αναγνωρίζουν, είναι το δίκαιο του δυνάστη, του ισχυρού, δηλαδή των επιτελείων της ευρωζώνης.

                    

Σκεφτείτε κατάντια. Οι μόνες δυνάμεις που στο νέο κοινοβούλιο καλούνται να υπερασπιστούν τη συνταγματική έννομη τάξη από τη χούντα των μνημονίων, είναι η ΧΑ και το ΚΚΕ. Δηλαδή δυο κόμματα που δεν δίνουν την ελάχιστη σημασία στην κατοχύρωση συλλογικών και ατοιμικών δικαιωμάτων. Το μεν ένα, η ΧΑ, γιατί ποθεί την ολική επαναφορά του "εθνικιστικού κράτους", δηλαδή όπως ήταν το κράτος κατά τον εμφύλιο. Ενώ το ΚΚΕ θεωρεί ότι συμβαίνει ως νομοτέλεια του καπιταλισμού κι επομένως του είναι παντελώς αδιάφορο.

                 

Ένα δεύτερο σοβαρό αποτέλεσμα είναι το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα και μαζί του το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, αλλά και της καταγγελίας του χρέους ως παράνομου με βάση το διεθνές δίκαιο, δεν έχουν πλέον κανένα εκπρόσωπο στη νέα Βουλή. Δεν υπάρχει πλέον κανένα κόμμα ενάντια στο ευρώ. Κι αυτό θα ανοίξει μια νέα περίοδο ακόμη χειρότερων αποκλεισμών, ίσως και αστυνομικών μέτρων εναντίον όσων επιμένουν ότι μόνο με την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, μπορεί να υπάρξει έστω μια πιθανότητα διεξόδου.

                        

Με εξαίρεση τα χρόνια του εμφυλίου, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ιστορική περίοδο με χειρότερη σύνθεση κοινοβουλίου. Η μεγάλη κατάκτηση των ξένων κέντρων δεν είναι η επικράτηση των πιο αδίστακτων, ανελέητων και τυχοδιωκτικών στοιχείων που διαθέτει ο βόθρος της εγχώριας πολιτικής από τον Τσίπρα και τον Καμμένο έως τον Λεβέντη, αλλά ο αποκλεισμός κάθε αληθινά αντιπολιτευτικής φωνής στο καθεστώς κατοχής.

                     

Σχεδόν έξι χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο, οι δανειστές και οι Θεσμοί της ευρωζώνης, έχουν το πιο εθελόδουλο κοινοβούλιο και ταυτόχρονα τους αναγκαίους πολιτικούς συσχετισμούς για να περάσουν ότι δεν μπορούσαν μέχρι σήμερα. Από εδώ και μπρος αρχίζει η Τελική Λύση για τους Έλληνες. Τώρα θα μάθουμε όλοι στην πράξη τι σημαίνει σφαγείο. Όχι μόνο για τις συντάξεις, τις δουλειές, τα μεροκάματα, αλλά για ολόκληρη τη χώρα.

               

Το αποτέλεσμα αυτό ήταν πρώτα και κύρια προϊόν της μαζικής αποχής. Όσοι υποστήριξαν συνειδητά την αποχή ως πολιτική πράξη, έπαιξαν επάξια τον ρόλο τους ως Πέμπτη Φάλαγγα. Μ' αυτούς, όπως και με όσους εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων της κατοχής, μας χωρίζει αίμα. Το αίμα χιλιάδων συνανθρώπων μας, συμπατριωτών μας.

                  

Το 2015, σύμφωνα με τα ληξιαρχεία, θα έχουμε μεταπολεμικό ρεκόρ θανάτων στην πατρίδα μας, χάρις στην ολοκληρωτική απαξίωση των κοινωνικών υποδομών υγείας στη χώρα μας. Αλλά ποιός νοιάζεται; Πάντως όχι όλοι εκείνοι που συχνοτίζονται με τους δημίους της χώρας μας, ή καλούσαν τον λαό σε αποχή για να διευκολύνουν το καθεστώς κατοχής.

                 

Από πολιτική, εθνική και ταξική άποψη η αποχή σ' αυτές τις εκλογές έχειτην ίδια σημασία με την αποχή στις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946. Όπως τότε η αποχή του 50% - που λανθασμένα προκάλεσε το ΕΑΜ - άνοιξε το δρόμο στην κλιμάκωση του εμφυλίου, έτσι και η τωρινή αποχή. Γέννησε μια Βουλή ικανή ακόμη και να αιματοκυλήσει τον λαό με τα όπλα. Με ξένα όπλα. 

                

Με όλους αυτούς λοιπόν μας χωρίζει αίμα. Πολύ περισσότερο όταν αρχίζει να επικρατεί στον κόσμο η κοινωνική ηθική της εθελοδουλείας. Ο Ετιέν ντε λα Μποεσί είχε μιλήσει γι' αυτήν στην Πραγματεία περί εθελοδουλείας, που γράφτηκε τον 16ο αιώνα. Για φανταστείτε κατάντια. Να εξηγεί την κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων σήμερα, ένα δοκίμιο του 16ου αιώνα.

                 

Η υποτέλεια, έγραφε ο Μποεσί, ενισχύεται όταν οι άνθρωποι ανατρέφονται υπό καθεστώς υποταγής. Οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να λατρεύουν τους άρχοντες,δηλαδή  αυτούς που κατέχουν την εξουσία. Κι ενώ η ελευθερία έχει ξεχαστεί από τους πολλούς, υπάρχουν πάντα μερικοί που ποτέ δεν θα υποταχθούν. Και απ' αυτούς η εξαρτάται η πρόοδος του ανθρώπου.

                  

Όταν κυριαρχεί η εθελοδουλεία, ακόμη και η μεγαλύτερη διαστροφή της ανθρώπινης φύσης, φαίνεται σαν κάτι το φυσιολογικό και το δεδομένο. Η κοινωνική ηθική της εθελοδουλείας, δεν είναι παρά η κοινωνική ηθική του αλήτη. Κι ο αλήτης ξέρει μόνο να αρπάζεται από τις καταστάσεις, αδιαφορόντας για τις συνέπειες, αλλά και για όλους τους άλλους. Η πολιτική αδιαφορία και η αποθέωση της πάρτης μου, είναι το raison d'etre της αλήτικης ηθικής. Κι αυτή δυστυχώς τείνει να κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία.

                  

Αν τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, έγραφε ο Μποεσί, πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει το βαθμό στον οποίο τα θεμέλια της τυραννίας βρίσκονται στα εκτεταμένα δίκτυα των διεφθαρμένων ανθρώπων που ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της τυραννίας. Κι αυτά τα έγραφε για τη Γαλλία του 16ου αιώνα, αλλά ισχύουν απόλυτα και για την Ελλάδα του σήμερα. Επομένως η δουλειά όσων αγωνίζονται για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, οφείλει να είναι όχι απλά πολιτική, αλλά βαθύτατα διαφωτιστική. Η μάχη συνεχίζεται.

                

Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά. Οδυσσέας Ελύτης.
       

Διαβάστε περισσότερα...

O Παναγιώτης Γεννηματάς στηρίζει το ΕΠΑΜ (VIDEO)

 

Ο Παναγιώτης Γεννηματάς, πρώην Αντιπρόεδρος για 7 χρόνια και νυν Επίτιμος Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, στηρίζει το ΕΠΑΜ και την πρότασή του για μετάβαση σε Εθνικό Νόμισμα.

Διαβάστε περισσότερα...

Θ. Συμβουλόπουλος: Ενότητα με face control δεν μπορεί να προκύψει

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου.*

                 

Η Λαϊκή Ενότητα του κ. Λαφαζάνη, προϊόν διάσπασης του Σύριζα είναι πλέον γεγονός. Δεν έφτανε η πλήρης μεταστροφή και συνθηκολόγηση του κ. Τσίπρα με τους δανειστές και η υπογραφή του 3^ου μνημονίου. Έπρεπε να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ο πρώην πρωθυπουργός, για να διαφοροποιηθεί η πλευρά του Αριστερού Ρεύματος στον Σύριζα. Οι ευθύνες βέβαια του κ. Λαφαζάνη και της Αριστερής Πλατφόρμας, καθ’ όλη την διάρκεια της επτάμηνης διακυβέρνησης, όπως και όλων αυτών που ανήκαν στον Σύριζα και συντάσσονται σήμερα στην Λαϊκή Ενότητα, είναι πολλές και σημαντικότατες, αφού συντέλεσαν απόλυτα στο να βρεθεί η χώρα και ο λαός της στην πιο δύσκολη κατάσταση από την αρχή της κρίσης.

                         

Ουσιαστικά δεν υπάρχουν δικαιολογίες για όλους αυτούς. Απέδειξαν με την στάση τους και τον φτηνό τακτικισμό τους, αφ’ ενός την ασυνέπεια στον αγώνα κατά των μνημονίων και του καθεστώτος κατοχής, αφ’ ετέρου ότι προτεραιότητα και μέλημά τους ήταν να μην χρεωθούν οι ίδιοι την αποτυχία του Σύριζα. Γνωρίζοντας ουσιαστικά την κατάληξη της διαπραγμάτευσης, γνωρίζοντας τις προθέσεις και την προδοσία στο δημοψήφισμα της ηγετικής ομάδας του κόμματός τους, προτίμησαν να διατυμπανίζουν μεν την διαφωνία τους, αλλά να προσφέρουν την στήριξή τους στο όνομα της ενότητας του κόμματος και της αριστεράς. Αν δεν τους χαρακτηρίσεις αναντίστοιχους με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, το λιγότερο τους ονοματίζεις πολιτικά δειλούς.

    

Δυστυχώς, ούτε σήμερα με την σύσταση της Λαϊκής Ενότητας φαίνεται να θέλουν οι πρωτεργάτες της να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην κατεύθυνση της ενότητας της πλειοψηφίας του λαού και την δημιουργία μιας ευρείας συμπόρευσης δυνάμεων στην αντιμετώπιση του δοσιλογικού μνημονιακού στρατοπέδου. Μόνο συνθηματολογία και άγιος ο θεός. Πως να χαρακτηρίσει κανείς την φράση του κ. Λαφαζάνη: «... είμαστε πρωτότυπο πείραμα δημοκρατίας, που πρωτοεμφανίστηκε από το ΕΑΜ και την κυβέρνηση των βουνών»! όταν εκ των προτέρων θέτει ως προαπαιτούμενο το πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων και το face control, μόνο και μόνο για να κρατήσει τις νέες κομματικές ισορροπίες εντός του κόμματος; Ακόμα να καταλάβει ο κ. Λαφαζάνης ότι το ΕΑΜ συγκροτήθηκε όταν η αριστερά έπαιξε πραγματικά προοδευτικό ρόλο και σήκωσε το λάβαρο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην ανάγκη διεκδίκησης της πατρίδας; Τι σόι πατριωτικό μέτωπο διατείνεται πως θέλει να φτιάξει ο κ. Λαφαζάνης, όταν συνεχίζουν να επικρατούν οι αντιλήψεις της ενότητας στο όνομα μιας παρωχημένης αριστεράς των γκρουπούσκουλων, που έχει χάσει κάθε επαφή με την έννοια της υπεράσπισης της πατρίδας;

   

Το πρωτότυπο πείραμα δημοκρατίας του ΕΑΜ που επικαλείται ο κ. Λαφαζάνης, θα έπρεπε να ξέρει πως είχε και έχει ιθαγένεια. Και ιθαγένεια σημαίνει, ότι η δημοκρατία αποτυπώνει τους ιστορικούς αγώνες ενός λαού ενάντια στην τυραννία. Τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά του. Τον τρόπο που επιδιώκει να τα εκπληρώσει, χωρίς αποκλεισμούς και αναχώματα. Δεν πείθει λοιπόν η φράση της Προγραμματικής Διακήρυξης της Λαϊκής Ενότητας πως «Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο αξιοπιστίας, συνέπειας και ανιδιοτέλειας» γιατί από την αρχή οι κομματικοί περιορισμοί και ιδεοληψίες, μόνο για το αντίθετο μας διαβεβαιώνουν.

    

Όσο για την σχέση και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι κύριοι της Λαϊκής Ενότητας την ανάγκη υιοθέτησης του εθνικού νομίσματος, εξαντλείται στην φράση: «Η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και η καθιέρωση, με νέους, δημοκρατικούς, κοινωνικούς και αναπτυξιακούς όρους, εθνικού νομίσματος, δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Είναι ένα από τα αναγκαία εργαλεία για την πραγματοποίηση των ριζοσπαστικών αλλαγών που περιγράψαμε - και για τις οποίες, βέβαια, τελικός εγγυητής δεν θα είναι το νόμισμα, αλλά ο αγώνας των λαϊκών τάξεων».

    

Δυστυχώς η ανάγκη για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας φαίνεται πως δεν γίνεται κατανοητή για τους κύριους αυτούς. Αγνοούν ότι η ύπαρξη του εθνικού νομίσματος, όπως και της σημαίας, του εθνικού συμβόλου, συνδέεται άρρηκτα με την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία μιας χώρας. Φαίνεται πως αγνοούν ότι η πρώτη πράξη εθνικής κυριαρχίας στα δημοσιοοικονομικά της μικρής απελευθερωμένης Ελλάδας του Καποδίστρια ήταν η προσπάθεια να εκδοθεί εθνικό νόμισμα, ο Φοίνικας. Τι μπορεί να γνώριζε ο Λίνκολν όταν λίγο πριν το τέλος του εμφύλιου στις ΗΠΑ έλεγε: «Δεν υπάρχει πιο επιτακτικό καθήκον για μια κυβέρνηση από το καθήκον που οφείλει στον λαό να του παράσχει ένα υγιές και ομοιόμορφο νόμισμα, καθώς και της ρύθμισης της κυκλοφορίας του μέσου της ανταλλαγής, έτσι ώστε η εργασία να προστατεύεται από ένα φαύλο νόμισμα, και το εμπόριο να διευκολύνεται από φθηνή και ασφαλή ανταλλαγή…» Όταν βέβαια αγνοείς πως το εθνικό – κρατικό νόμισμα ήταν η απάντηση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας στο μονοπώλιο των ιδιωτικών τραπεζών στην έκδοση χρήματος και της πίστης, και αντιστοιχεί σε πραγματικές υλικές αξίες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών μιας εθνικής οικονομίας, τότε σαφώς το αντιμετωπίζεις μόνο ως εργαλείο. Το εθνικό νόμισμα λοιπόν για τους κύριους της Λαϊκής Ενότητας, δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά εντάσσεται στην εργαλειακή αντίληψη άσκησης της πολιτικής τους.

    

Όσο για την αναφορά στους στον αγώνα των λαϊκών τάξεων; Που ήταν όλοι αυτοί που 4 χρόνια τώρα διατείνονταν σε όλους τους τόνους, σε κάθε αποστροφή του λόγου τους , πως ο λαός μας δεν είναι έτοιμος και ώριμος για να διεκδικήσει την ανατροπή; Όταν μάλιστα φρόντιζαν σε κάθε μετερίζι αγωνιστικότητας και μαχητικότητας που δημιουργούταν από τα κάτω να σπεύδουν να το καταστείλουν, χρησιμοποιώντας τον κομματικό και συνδικαλιστικό μηχανισμό, οδηγώντας τα κινήματα στην λογική της ανάθεσης και λύσης των προβλημάτων τους, όταν με το καλό πάρουν αυτοί την εξουσία;

    

Κλείνοντας θέλω να ενημερώσω το οικονομικό επιτελείο της Λαϊκής Ενότητας, ότι με την υπαγωγή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, η Ελλάδα αν προχωρήσει σε μονομερή ενέργεια διαγραφής του χρέους και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, θέτει αυτόματα ζήτημα εξόδου και από την ΕΕ. Κι αυτό γιατί το Μνημόνιο Κατανόησης συνάδει πλήρως με τα μέτρα συντονισμού των οικονομικών πολιτικών που προβλέπονται στη ΣΛΕΕ [Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης], ιδίως με τυχόν πράξεις του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή αυτή την φορά το Μνημόνιο δεν είναι μια διμερής συμφωνία με το υπό χρηματοδότηση κράτος, όπως είναι η Ελλάδα, απόρροια μιας συγκεκριμένης δανειακής σύμβασης. Εντάσσεται στη ΣΛΕΕ και στο δίκαιο της ΕΕ. Και άρα η εφαρμογή του μνημονίου δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την συμμετοχή της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» Ας σταματήσουν λοιπόν την παραπληροφόρηση οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου της Λαϊκής Ενότητας, λέγοντας πως αν χρειαστεί λόγω της σύγκρουσης θα τεθεί θέμα εξόδου και από την ΕΕ, γιατί καμμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Η έξοδος από την ΕΕ καθίσταται πλέον αναπόφευκτη και καλό είναι να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη και την ετοιμότητα του λαού μας, όπως πάντα έκαναν.

     

*Ο Θ. Συμβουλόπουλος είναι Β’ Αναπληρωτής τηςΠολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Διαβάστε περισσότερα...

Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Με τον όρο επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου περιγράφονται τα γεγονότα του 1843, τα οποία κατέληξαν στην παραχώρηση συντάγματος από τον Όθωνα και στη μετάβαση της Ελληνικής πολιτείας από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική μοναρχία.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Κατάσταση της χώρας
• 2 Προετοιμασία
• 3 Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843
• 4 Η επόμενη μέρα
• 5 Μετά την επανάσταση: Η Α' εν Αθήναις Εθνική Συνέλευση του 1843
• 6 Παραπομπές
• 7 Πηγές

Κατάσταση της χώρας

Οκτώ χρόνια μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, η κατάσταση στον ελλαδικό χώρο ήταν δραματική. Μεγάλα προβλήματα, όπως η αγροτική γη, οι εθνικές γαίες, η εκπαίδευση κ.ά. συνέχισαν να ταλανίζουν τη χώρα, με αποτέλεσμα την δικαιολογημένη δυσφορία του λαού. Ο απολυταρχικός τρόπος άσκησης της εξουσίας του παλατιού πολλές φορές οδηγούσε σε μικροεξεγέρσεις, οι οποίες καταστέλλονταν αμέσως από τον κυβερνητικό στρατό. Το παλάτι συγκέντρωνε το γενικό μίσος και αποτελούσε τον στόχο της πολιτικής πάλης.

Προετοιμασία

Το 1840, ο Μακρυγιάννης ίδρυσε μια -κατά τον Όθωνα- παράνομη οργάνωση, με σκοπό την επιβολή συντάγματος. Στην οργάνωση σύντομα μυήθηκαν οπλαρχηγοί και αγωνιστές του '21, οι οποίοι είχαν παραγκωνισθεί από τους Βαυαρούς. Τα μέλη της οργάνωσης δεσμεύονταν με όρκο στην πατρίδα και στην Ορθοδοξία. Μερικοί από τους οπλαρχηγούς που μυήθηκαν ήταν οι Θεόδωρος Γρίβας, Μήτρος Δεληγιώργης, Κριεζιώτης κ.α.

Στη συνέχεια ο Μακρυγιάννης έστρεψε την προσοχή του στους πολιτικούς και κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια, έτσι ώστε να μυήσει έμπιστα άτομα. Προσέγγισε και μύησε τον αρχηγό του Ρωσικού κόμματος, τον Ανδρέα Μεταξά, σημαντική προσωπικότητα της εποχής, ενώ στη συνέχεια προσχώρησε στο κίνημα και ο αρχηγός του Αγγλικού κόμματος, Ανδρέας Λόντος. Αυτοί οι δύο κατόρθωσαν να μυήσουν τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής όπως τους: Ρήγα Παλαμήδη, Κωνσταντίνο Κανάρη, Χρύσανθο Σισίνη, Κωνσταντίνο Ζωγράφο κ.α. Για να επιτύχει όμως το κίνημα χρειαζόταν και η συνεργασία του στρατού. Για τον λόγο αυτό μύησαν τον συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους φρόντισαν να τον μεταθέσουν από το Άργος στην Αθήνα και να τον διορίσουν στρατιωτικό διοικητή της Αθήνας. Ο Καλλέργης κατάφερε να φέρει σε επαφή τους κινηματίες και με άλλους στρατιωτικούς, όπως τον Σπυρομήλιο και να τους πείσει να προσχωρήσουν στην οργάνωση. Λίγο πριν το ξέσπασμα του κινήματος σχηματίστηκε τριμελής επιτροπή που σχηματίστηκε από τους Ανδρέα Μεταξά, Μακρυγιάννη και Δημήτριο Καλλέργη. Ο καθένας αντιπροσώπευε έναν διαφορετικό κόσμο: ο Μεταξάς τον πολιτικό, ο Μακρυγιάννης τον λαϊκό και ο Καλλέργης τον στρατιωτικό.

Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843

Η επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου
σε επιστολικό δελτάριο των αρχών του 20ου αι.

Η αρχική ημερομηνία εκδήλωσης του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επανάστασης. Ο ενθουσιώδης όμως Μακρυγιάννης διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευσθεί η εκδήλωση του κινήματος. Το κίνημα είχε αποφασισθεί να ξεσπάσει στους στρατώνες, έτσι ώστε να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Έτσι, τη νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου πολλά σημαίνοντα στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη για να δώσουν το τελικό σύνθημα. Η χωροφυλακή παρατήρησε τις ύποπτες κινήσεις γύρω από την οικία του και την περικύκλωσαν. Ο Καλλέργης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα "Ζήτω το Σύνταγμα". Αμέσως διέταξε έναν λόχο να διαλύσει την πολιορκία του οίκου του Μακρυγιάννη και άλλον ένα να ανοίξει τις φυλακές του Μεντρεσέ, ενώ αυτός παράλληλα κατευθυνόταν^[1] με 2.000 στρατιώτες στα ανάκτορα. Επιπλέον είχε στείλει στρατιωτικά αποσπάσματα να καταλάβουν το νομισματοκοπείο, την Εθνική Τράπεζα, το Δημόσιο Ταμείο και τα διάφορα υπουργεία.

Η άφιξη του στρατού με ζητωκραυγές και συνθήματα συντέλεσε, ώστε να σπεύσουν προς τα ανάκτορα και οι κάτοικοι της Αθήνας και να ενωθούν με τον στρατό. Ο Βασιλιάς έστειλε τον υπασπιστή του Γρίβα Γαρδικιώτη και τον υπουργό στρατιωτικών Αλέξανδρο Βλαχόπουλο να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να προσπαθήσουν να μεταπείσουν τους στρατιώτες. Κατά διαταγή όμως του Καλλέργη συνελήφθησαν αμέσως. Ο Όθωνας, φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάινστορφ, τον διαγγελέα του, στο Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα. Ο τελευταίος όμως προτίμησε να συνταχθεί με τους επαναστάτες.

Στις 3 τα ξημερώματα προσήλθαν και οι πολιτικοί αποστάτες και μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο Α. Μεταξάς, ο Α. Λόντος, ο Κ. Ζωγράφος, ο Ρ. Τζουρτζ, κάλεσαν τους υπόλοιπους συμβούλους της επικρατείας σε συνεδρία για να επικυρώσουν τις επαναστατικές πράξεις.^[2] Το συμβούλιο αναγνώρισε το κίνημα, καθόρισε τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης και διόρισε επιτροπή υπό τους Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στο Βασιλιά. Το νέο υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν στελέχη και από τα τρία μεγάλα κόμματα, είχε ως εξής (Κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά 1843): Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών Ανδρέας Μεταξάς, υπουργός στρατιωτικών ο Ανδρέας Λόντος, υπουργός Ναυτικών ο Κωνσταντίνος Κανάρης, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.

Η επόμενη μέρα

Ο λαός και ο στρατός διαλύθηκαν στις 3 το μεσημέρι, αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα έγιναν αποδεκτά. Τέλος, με βασιλικά διατάγματα η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρυσσόταν σε μέρα εθνικής γιορτής, ενώ ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορούνταν, ως αρχηγός^[3] του επαναστατικού κινήματος.

Μετά την επανάσταση: Η Α' εν Αθήναις Εθνική Συνέλευση του 1843

Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο έγιναν οι εκλογές του 1843 και οι εκλεγμένοι πληρεξούσιοι συγκρότησαν την συνταγματική Εθνική Συνέλευση που είχαν απαιτήσει όσοι έλαβαν μέρος στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου και συνέταξαν Σύνταγμα, το οποίο υπέγραψε ο Όθωνας. Από τότε η πλατεία των Ανακτόρων μετονομάστηκε σε Πλατεία Συντάγματος.

Παραπομπές

1. ↑ Ο Καλλέργης σε επιστολή του προς τον πρεσβευτή της Βαυαρίας στη Βιέννη αναφέρει οτι κατευθυνόταν με 2.000 στρατιώτες και 20.000 λαό. Το τελευταίο θεωρείται αρκετά υπερβολικό.
2. ↑ Τρύφων Ευαγγελίδης (1894). Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος 1832-1862. Αθήνα: Αριστείδης Γαλανός. σελ. 204.
3. ↑ Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο ιστορικού της εποχής: Χωρίς τον Μακρυγιάννη και τον Μεταξά η επανάσταση δε θα γινόταν. Χωρίς τον Καλλέργη η επανάσταση πολύ απλά δε θα πετύχαινε.

Πηγές[Επεξεργασία]

• Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεότερης και Σύγχρονης Ελλάδας, Εκδ. Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0
• Ε΄ Ιστορικά, Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου, Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, Αθήνα 2000
• Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού [1]
• Εγκυκλοπαίδεια Δομή
• Εφημερίς “Αθήνα” 6 Σεπτεμβρίου 1843 (Αθήνα) για την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου [2]

Διαβάστε περισσότερα...