Δ. Καζάκης, Λ. Βατικιώτης, Π. Κουρουμπλής, Α. Αλαβάνος στο Μοσχάτο — 26 Νοεμβρίου 2014.

Εκδήλωση «1013» στο Μοσχάτο με θέμα τη φοροεπιδρομή.

Την εκδήλωση οργάνωσε η «Αντιμνημονιακή Πρωτοβουλία Μοσχάτου & Ταύρου» στο Πολιτιστικό κέντρο Μοσχάτου.

Η εκδήλωση έγινε με πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου.

Μετά τον χαιρετισμο των διοργανωτών της κίνησης «είμαστε 1013″,μίλησε ο Δ. Καζάκης ο οποίος αναφέρθηκε με ιστορικά παραδείγματα στην μονομερή διαγραφή του χρέους και καταχειροκροτηθηκε. Ακολούθησε ο κ. Π.Κουρουμπλής ο οποίος διακόπηκε αρκετές φορές από κάποιες φωνές αποδοκιμασίας διότι κατά την άποψη τους δεν αναφέρθηκε στο χρέος. Ο Λ.Βατικιώτης έδωσε πολλά στοιχεία μιλώντας και αυτός (όπως κι ο Καζάκης) για μονομερή διαγραφή χρέους (σε κάθε αναφορά της οι παρευρισκόμενοι χειροκροτούσαν).Ο πρωτος γυρος των τοποθετήσεων, εκλεισε με τον Κ.Αλαβάνο, ο οποίος ανέφερε πως όταν διάβασε «το δόγμα του σοκ» πριν μερικά χρόνια θεωρούσε ότι ήταν υπερβολές στα όρια συνομωσιολογίας αλλά τώρα όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας. Αμέσως μετά ο κ Κουρουμπλής αποχώρησε.

- Δημήτρης Καζάκης 3:50

– Παναγιώτης Κουρουμπλής 20:55

– Λεωνίδας Βατικιώτης 37:25

– Αλέκος Αλαβάνος 54:20

Το δεύτερο μέρος της εκδήλωσης όπου οι παρευρισκόμενοι θα απηύθυναν τις ερωτήσεις τους και θα γινόταν συζήτηση επί αυτών, δεν πραγματοποιήθηκε λόγω δυστυχώς, ενός δυσάρεστου γεγονότος κατά την έναρξη του δεύτερου μέρους όπου κατά την πρώτη ερώτηση του ο συναγωνιστής από την Ελεύθερη Ελλάδα, Χαράλαμπος Δεληνταδάκης, έχασε τις αισθήσεις του και παρ” όλη την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλαν οι δύο γιατροί που παρευρίσκονταν στο χώρο έως να φτάσει ασθενοφόρο, δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Ο Χαράλαμπος Δεληνταδάκης έφυγε από την ζωή, μετά από έμφραγμα που υπέστη.

Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός η εκδήλωση φυσικά διεκόπη.

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Ψάχνουν να βρουν τρόπο για να μας φορτώσουν το χρέος για πάντα

του Δημήτρη Καζάκη

Διαβάσαμε την παρακάτω είδηση και τρομάξαμε. Σε 35σέλιδο επικαιροποιημένο άρθρο τους οι τρεις οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν μέσα από μαθηματικές διαπιστώσεις και στατιστικές αποτυπώσεις ένα σχέδιο για το πώς η ΕΚΤ μπορεί να παρέμβει για μια συνολική λύση στο πρόβλημα χρέους των χωρών της ευρωζώνης. Οι επίδοξοι εν λόγω οικονομολόγοι είναι οι Μηλιός, Λαπατσιώρας και Σωτηρόπουλος. Τρομάξαμε γιατί μέσα σε 35 σελίδες προσπαθούν να πουν περίτεχνα πώς ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο ελευθεροεπαγγελματίας, ο μικρομεσαίος, ο αγρότης και προπαντός ο νέος θα συνεχίσει να είναι ζεμένος στο μαγγανοπήγαδο του χρέους και μάλιστα υπό την αποικιακή κηδεμονία της ΕΚΤ.

Μια "τεχνική λύση" προς όφελος των δανειστών

Ο υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μηλιός, και ο Σπύρος Λαπατσιώρας, που συμμετέχει και στο Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, προσπάθησαν να δώσουν μια εκτενή «“τεχνική λύση” για το πρόβλημα της υπερχρέωσης στη Ζώνη του Ευρώ (ΖτΕ)», η οποία «παρακάμπτει» το «κούρεμα» για μια σειρά λόγους. Με άλλα λόγια ψάχνουν μια "τεχνική λύση", που θα αποκλείει ακόμη και το "κούρεμα" του χρέους.

Οι τρεις οικονομολόγοι προτείνουν η ΕΚΤ να αποκτήσει «(ολόκληρο) το χρέος και των 18 χωρών της ΖτΕ που βρίσκεται πάνω από το 50% του ΑΕΠ της κάθε χώρας και να το μετατρέψει σε ομόλογα μηδενικού κουπονιού (zero coupon bonds)». Με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι «το χρέος που αποκτά αρχικά η ΕΚΤ (το κατώφλι του 50% του ΑΕΠ στο βασικό μας σενάριο μπορεί να είναι διαφορετικό) τοκίζεται με επιτόκιο μικρότερο από τη μακροχρόνια μεγέθυνση (g>e) και έτσι σταδιακά θα μειώνεται σε σχέση με το ΑΕΠ». Με αυτό τον τρόπο υποστηρίζουν ότι «η ΕΚΤ αναλαμβάνει να διαχειριστεί για μεγάλο διάστημα σημαντικό τμήμα του χρέους της ΖτΕ, χωρίς στρατηγικού χαρακτήρα μεταβιβάσεις και χωρίς “πραγματικό” κούρεμα της ονομαστικής αξίας του χρέους παρ’ όλο που ό,τι κάνει λειτουργεί ως τέτοιο».

Όπως καταλαβαίνετε η "τεχνική λύση" που προτείνουν στηρίζεται σε τρεις αξιωματικές παραδοχές, που έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα, όσο τα δις του Σώρρα.

Πρώτο: Ας θεωρήσουμε ότι η ΕΚΤ δέχεται να φορτωθεί σχεδόν το μισό από το υφιστάμενο δημόσιο χρέος όλων των χωρών της ευρωζώνης, δηλαδή γύρω στα 4,5 τρις ευρώ. Ας δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει -δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς, αλλά το δεχόμαστε για λόγους συζήτησης- χωρίς να καταρρεύσει η ΕΚΤ κάτω από το βάρος ενός τεράστιου ισολογισμού, ο οποίος θα ξεπερνά τα 7 τρις ευρώ, ή γύρω στο 70% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Μπορεί να μας πει κάποιος απ' αυτούς του ευφυέστατους οικονομολόγους, τι περιοριστικές πολιτικές θα εφαρμόσει η ΕΚΤ για να συντηρήσει έναν τέτοιο ισολογισμό; Σήμερα για να συντηρήσει έναν ισολογισμό της τάξης των 2-3 τρις ευρώ τον χρόνο, συνθλίβει τις οικονομίες της ευρωζώνης. Φαντάζεται κανείς τι θα συμβεί αν εφαρμοστεί η πρόταση των ευφυέστατων οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεύτερο: Ποιος καθορίζει και εγγυάται τους μακροπρόθεσμους ρυθμούς ανάπτυξης; Και μάλιστα όταν η ευρωζώνη μόλις και μετά βίας κινείται με ρυθμούς λίγο πάνω από το μηδέν; Πώς είναι δυνατόν να καθοριστούν επιτόκια κάτω από τους ρυθμούς ανάπτυξης που κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα υπάρξουν; Όμως, ακόμη κι αν αυτό το πετύχει η ΕΚΤ -κοιτώντας προφανώς στη μαγική σφαίρα των μαθητευόμενων μάγων, συγνώμη των ευφυέστατων οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ- για να μην αυξάνεται το χρέος, θα πρέπει όλες οι χώρες να κυνηγάνε εσαεί και αιωνίως τα πρωτογενή πλεονάσματα. Και μάλιστα σε τέτοιο ύψος που να είναι αρκετό για να εξυπηρετήσει το σύνολο των τοκοχρεωλυτικών υποχρεώσεων κάθε κράτους προς την ΕΚΤ. Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Κι αν επιχειρηθεί, τότε αναγκαστικά θα οδηγήσει τα κράτη σε μια ατελέσφορη και αδιέξοδη περιοριστική πολιτική για να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Σε τι διαφέρει από αυτό που συμβαίνει σήμερα;

Τρίτο: Απομείωση του χρέους μπορεί να υπάρξει μόνο όταν δεν υπάρχει ανάγκη νέου δανεισμού. Και κυρίως όταν δεν υπάρχει ανάγκη νέου δανεισμού για να εξυπηρετηθεί το τρέχων χρέος. Η Ελλάδα, σύμφωνα με την κυβέρνηση έχει να πληρώσει το 2015 γύρω στα 20 δις ευρώ τόκους και ληξιπρόθεσμα ομόλογα. Το ΔΝΤ ανεβάζει αυτές τις υποχρεώσεις γύρω στα 25 δις ευρώ. Ας υποθέσουμε ότι η ΕΚΤ ακολουθεί την πρόταση των ευφυέστατων οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ. Η εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων αυτών θα μετακινηθεί σε μια ετήσια καταβολή ίδιου ύψους. Μπορεί να μας πει κανείς που θα τα βρει η χώρα για να τα πληρώσει; Ή θα πρέπει να παράξει ισάξιο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης τουλάχιστον 14% επί του ΑΕΠ, ή να δανειστεί εκ νέου. Κι επειδή τέτοιο πρωτογενές πλεόνασμα είναι αδύνατον να υπάρξει -ακόμη και στη μαγική σφαίρα των Μηλιού, Λαπατσιώρα, Σωτηρόπουλου- η χώρα θα αναγκαστεί να δανειστεί για να πληρώσει. Δηλαδή, θα ακολουθήσει το γνωστό φαύλο κύκλο που την έφερε σ' αυτήν την κατάσταση χρεοκοπίας.

Η ΕΚΤ αποκτά εξουσίες φεουδάρχη

Περιττό να πούμε το τι εξουσίες θα αποκτήσει η ΕΚΤ σε βάρος των λαών και των κρατών μελών, αν τυχόν και εφαρμοστεί μια τέτοια πρόταση. Αν τώρα η ΕΚΤ έχει υπερεξουσίες έναντι των κρατών μελών και συνιστά έναν μηχανισμό παντελώς ανεξέλεγκτο, φανταστείτε τι θα γίνει έτσι και εφαρμοστεί μια ανάλογη πρόταση. Θα μεταβληθούν όλοι οι λαοί της ευρωζώνης σε αληθινούς δουλοπάροικους της ΕΚΤ και μάλιστα εσαεί.

Κι όλα αυτά γιατί; Διότι προφανώς η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει την υποχρέωση έναντι των δανειστών να μην θέσει καν ζήτημα "κουρέματος" του χρέους. Να γιατί ο Γ. Δραγασάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του («Real News» 27/9/2014) είχε δηλώσει ότι «αντί για “κούρεμα”, μπορεί να υπάρξει απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους». Μόνο που τα ίδια ισχυρίζεται και η κυβερνώσα συμμορία. Το χρέος δεν χρειάζεται κούρεμα, γιατί είναι βιώσιμο. Ποια η διαφορά με τις προτάσεις των επιφανών οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ;

Όπως καταλαβαίνει ακόμη κι ο πιο αφελής, όλα γίνονται για το χρίσμα. Το χρίσμα των δανειστών, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη νομή της εξουσίας. Κι επειδή οι διαφορές στις προτάσεις για το χρέος όλο και λιγοστεύουν με την κυβερνώσα συμμορία, γι' αυτό και έχουν επιδοθεί να ανακαλύψουν τη διαφορά σε "τεχνικές λύσεις". Μόνο που η άγνοια των ευφυέστατων οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ είναι ευθέως ανάλογη με τις σκοτεινές σκοπιμότητες που υπηρετούν. Κι έτσι δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να προτείνουν σε επίπεδο ευρωζώνης τη δημιουργία ενός τοκοχρεωλυτικού κεφαλαίου (sinking fund) υπό την ΕΚΤ.

Επαναφέρουν μια χρεοκοπημένη "τεχνική λύση" του 19ου αιώνα

Η ιδέα δημιουργίας ενός sinking fund για την απομείωση του χρέους είναι τόσο παλιά όσο και οι πέτρες. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη Βρετανία το 1716 κι από τότε κάθε φορά που το χρέος ξεπερνούσε κάθε δυνατότητα εξυπηρέτησης και οι πιέσεις από την κοινωνία και την προοδευτική κοινότητα εντείνονταν με σκοπό τη διαγραφή έστω μέρους του χρέους, οι κυβερνήσεις της ολιγαρχίας αντιπρότειναν πάντα ένα σχέδιο sinking fund. Με πολύπλοκους υπολογισμούς, στατιστικές και μαθηματικές αποτυπώσεις πρόκριναν την καλύτερη "τεχνική λύση". Μόνο που καμιά από όλες αυτές δεν πέτυχε ποτέ την απομείωση του χρέους. Απλά διευκόλυναν τη διαιώνισή του σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας.

O Γιουίλιαμ Κόμπετ, ένας από τους πιο διάσημους και ταλαντούχους προοδευτικούς δημοσιολόγους στη Βρετανία του 19ου αιώνα, έγραφε στα 1830 σχετικά με τα ποικίλες "τεχνικές λύσεις" του sinking fund: "Έχω επανειλημμένα δηλώσει και νομίζω έχω αποδείξει ότι το τοκοχρεωλυτικό κεφάλαιο (sinking fund) δεν έχει μειώσει καθόλου το εθνικό χρέος. Ότι δεν έχει την παραμικρή τάση για απομείωση αυτού του χρέους. Κι ότι οι λέξεις, απομείωση, αποπληρωμή, ρευστοποίηση, κλπ., κλπ., όσον αφορά στα αποτελέσματα αυτού του κεφαλαίου, του αποδίδονται εντελώς λανθασμένα και έχουν σαν σκοπό να εξαπατήσουν τον λαό..." (Selections from Cobbett's Political Works, Volume 2, London, 1835, σ. 2)

Ένας άλλος οικονομολόγος, ίσως ο τελευταίος από τους κλασσικούς της πολιτικής οικονομίας, ο Τζέιμς Ράμσεϊ Μακάλοχ, έγραφε σχετικά με την επινόηση της "τεχνικής λύσης" του sinking fund: "Κι όμως αυτή η άχρηστη χημική ένωση αυταπάτης και ανοησίας επικροτήθηκε από όλα τα κόμματα. Η αντιπολίτευση συναγωνιζόταν με το υπουργείο σε επευφημίες και εγκώμια. Το τοκοχρεολυτικό κεφάλαιο (sinking fund) θεωρήθηκε απ' όλους ως το μεγάλο προπύργιο της χώρας... Και η αυταπάτη ήταν τόσο διαρκής και ισχυρή, που ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια εμπειρία από αυτή την χειρότερη από το τίποτα, όταν ένα νέο χρηματοδοτικό σχέδιο εισήχθη το 1807, περιλάμβανε ένα σύστημα ελέγχων προκειμένου να αποτρέψει τα κακά που θα προέρχονταν από τη δυνατότητα του τοκοχρεολυτικό κεφάλαιο να συσσωρευτεί δίχως όρια και να κατακλύσει την χώρα με μια πλημμύρα πλούτου, μέσα από "μια πολύ γρήγορη απαλλαγή από το χρέος". Αμφιβάλουμε αν και κατά πόσο η ιστορία του κόσμου μπορεί να δώσει άλλο παράδειγμα ερωτικής τρέλας. Αν το τοκοχρεολυτικό κεφάλαιο προερχόταν από ακατάληπτα δόγματα, αν απευθυνόταν στα λαϊκά αισθήματα και πάθη, ή αν η έννοια της αποτελεσματικότητάς του προερχόταν από τον όχλο, η επικράτηση αυτής της αυταπάτης λιγότερο ασύδοτη. Όμως από την πρώτη στιγμή ήταν θέμα υπολογισμών. Την λύση υποστήριξαν μερικοί από τους πιο ενημερωμένους ανθρώπους της χώρας, οι οποίοι συνέχισαν για πάνω από είκοσι χρόνια να πιστεύουν ότι μείωναν δραστικά το χρέος με τη βοήθεια του τοκοχρεολυτικού κεφαλαίου, το οποίο ολόκληρο το διάστημα συντηρούνταν με καινούργια δάνεια!" (J. R. McCulloch,  A Treatise on the Principles and Practical Influence of Taxation and the Funding System, Edinburgh, 1863, σ. 481-482).

Κι όλα αυτά γιατί; Διότι οι πολιτικές δυνάμεις της Βρετανίας της εποχής έτρεμαν ακόμη και στην ιδέα "της πολύ γρήγορης απαλλαγής από το χρέος", μέσα από τη διαγραφή του. Κάτι που ήταν αυτονόητο ότι έπρεπε να συμβεί τόσο για έναν μάχιμο πολιτικό συγγραφέα σαν τον Κόμπετ, όσο και για έναν ακαδημαϊκό όπως τον Μακάλοχ. Κι έτσι συσκότιζαν το όλο ζήτημα μέσα από πολύπλοκους υπολογισμούς δήθεν απομείωσης του χρέους διαμέσου "τεχνικών λύσεων" τύπου sinking fund. Mόνο και μόνο για να μην φανεί πόσο ταυτισμένοι ήταν με τα συμφέροντα της χρηματιστικής ολιγαρχίας που δάνειζε το κράτος.

Όταν ο Γλάδστων εμφάνισε μετά τυμπανοκρουσιών το 1852 μια ακόμη άρτια "τεχνική λύση" που θα απομείωνε το χρέος χωρίς "κούρεμα", ή διαγραφή, ο Μαρξ βρήκε την ευκαιρία να ειρωνευτεί τους επινοητές τέτοιων σχεδίων και να γράψει: " Ίσως να μην υπάρχει σε γενικές γραμμές μεγαλύτερη απάτη από τα λεγόμενα χρηματοοικονομικά. Οι πιο απλές εργασίες σχετικά με τον προϋπολογισμό και το δημόσιο χρέος καλύπτονται από τους μύστες αυτής της απόκρυφης επιστήμης με μια δυσνόητη ορολογία, αποκρύπτοντας τους τετριμμένους ελιγμούς για τη δημιουργία αποθεμάτων διαφορετικής απόδοσης - την μετατροπή των παλαιών αποθεμάτων σε νέα, τη μείωση των τόκων και την αύξηση του ονομαστικού κεφαλαίου, την αύξηση του τόκου και τη μείωση του κεφαλαίου, την εγκατάσταση των ασφαλίστρων, των μπόνους, των ειδικών ομολόγων, τη διάκριση μεταξύ στις εξαγοράσιμες και μη εξαγοράσιμες προσόδους, την κατά βαθμίδες τεχνική μεταφοράς των χαρτιών διαφορετικής έκδοσης - κατά τρόπο που εξαπατά το κοινό με αυτούς τους απεχθείς σχολαστικούς υπολογισμούς χρηματισμού και την φοβερή πολυπλοκότητα των στοιχείων, ενώ οι τοκογλύφοι αποκτούν με κάθε νέο τέτοιο σχέδιο, μια ανυπόμονη ευκαιρία για την ανάπτυξη της αδίστακτης και αρπακτικής τους δραστηριότητας." (K. Marx & F. Engels, Collected Works, vol. 12, σ. 55).

Τα τελευταία αυτά λόγια του Μαρξ τα αφιερώνουμε ιδιαίτερα στο Μηλιό και την παρέα του, που επί χρόνια αυτοπροβάλλονται ως "αυθεντικοί μαρξιστές" ποδοπατώντας κατάφωρα κάθε έννοια λογικής και θεωρίας. Με την ίδια αδίστακτη και προκλητική διάθεση που θέλουν, διαμέσου μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, να βιάσουν βάναυσα τον έλληνα εργαζόμενο και την χώρα με τις "τεχνικές λύσεις" που προτείνουν. Έλεος πια με δαύτους!

Διαβάστε περισσότερα...

Το Ε.ΠΑ.Μ. για την απεργία της 27ης Νοέμβρη 2014

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 27ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση της φερόμενης ως ελληνικής κυβέρνησης στα δικαιώματα ολόκληρου του ελληνικού λαού, τα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία κήρυξαν πανελλαδική απεργία στις 27 Νοεμβρίου. Το πακέτο μέτρων που «πιέζονται» από την τρόικα να λάβουν οι δωσίλογοι πολιτικοί μας, «για το καλό μας» πάντα, έχει να κάνει με μια συνολική μεταρρύθμιση του Ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος, που φέρνει νέες μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις ορίων ηλικίας, με την κατάργηση οποιουδήποτε περιορισμού στις ομαδικές απολύσεις, με τη θέσπιση του δικαιώματος «ανταπεργίας» (lock out) των εργοδοτών και με τη θέσπιση αυστηρών, απαγορευτικών όρων συνδικαλιστικής δράσης, που οδηγούν στην ουσιαστική κατάργηση της δυνατότητας απεργίας.

Οι Βρούτσηδες, οι Γεωργιάδηδες, οι Μητσοτακαίοι, οι Σαμαροβενιζέλοι, οι Λοβέρδοι διαλαλούν ότι όλα αυτά τα μέτρα τα παίρνουν μέσα σε κλίμα διαβούλευσης και συναίνεσης με τους κοινωνικούς φορείς.

Στην πραγματικότητα η δοσίλογη συγκυβέρνηση του 20% που «κυβερνά» - υπό τις εντολές...

των δανειστών - καταστρέφοντας το υπόλοιπο 80% των πολιτών αυτής της χώρας, προσπαθεί τώρα να επιβάλει και την κατάργηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και του δικαιώματος στην απεργία!

Από την άλλη είναι δεδομένη η ανυποληψία των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος κυρίως των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ενώ έχει αποδειχθεί πλήρως η αναποτελεσματική δράση τους, προβαίνοντας κατά καιρούς σε «ντουφεκιές» στον αέρα μέσα στην τελευταία τετραετία τι στιγμή που κατακρεουργείται ο ελληνικός λαός και καταργούνται τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματά του, αυτές ανερυθρίαστα παρουσιάζονται ως συνομιλητές των δωσίλογων τοποτηρητών των δανειστών και της Ε.Ε. Οι ίδιες ηγεσίες εδώ και δεκαετίες, στα δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια σωματεία, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης απ’ τα κάτω υπηρετώντας την πολιτική του «ευρωμονόδρομου». Η καλλιέργεια αυτής της λογικής της ανάθεσης στο συνδικαλιστή, για να μας λύσει τα προβλήματά μας, οδήγησε μια τουλάχιστον γενιά εργαζομένων στον «καναπέ» της αδράνειας και δυο γενιές συνδικαλιστών στον παραγοντισμό που έθρεψε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ποιος, έχων σώας τας φρένας, νους μπορεί να εμπιστευτεί σήμερα τους Παναγόπουλους και τους Τσουκαλάδες;

Παράλληλα το Καθεστώς μέσω των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης, επιβάλλει ένα συνειδησιακό πογκρόμ στους συμπολίτες μας, μέσα στο ζοφερό πλαίσιο της μνημονιακής επέλασης, προκαλώντας ισχυρά πλήγματα στην αξιοπρέπεια εργαζομένων και ανέργων, όπως επίσης και ένα γενικευμένο αίσθημα αυτό-ενοχοποίησης, καθώς εν τέλει η αδυναμία ανταπόκρισης στις οικογενειακές υποχρεώσεις θεωρείται από πολλούς ως προσωπική ανικανότητα και αχρηστία, οδηγώντας χιλιάδες συμπολίτες μας στα όρια της κατάθλιψης. Στην ουσία δημιουργούν μια νέα κουλτούρα μετάθεσης της ευθύνης για την αποτυχία αλλά και για την σωτηρία στα ίδια τα θύματα. Εμείς αυτό το άθλιο παιχνιδάκι τους δεν πρόκειται να το παίξουμε.

Κόντρα στην πιο άθλια προπαγάνδα των μισθοφόρων -του συστήματος- δημοσιογράφων και στην απολογητική της μνημονιακής βαρβαρότητας που σοβεί στην Πατρίδα μας, οφείλουμε σαν εργαζόμενοι, σαν Πατριώτες και Δημοκράτες να συμβάλλουμε  άμεσα και πρακτικά στην κοινωνική, πολιτική οργάνωση και ανασυγκρότηση του κινήματος αντίστασης των εργαζόμενων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των αγροτών, της νεολαίας, των ανέργων, των ασφαλισμένων και των ανασφάλιστων, όλων των πολιτών που ορθώνουν το ανάστημά τους, αναδεικνύοντας τα πιο άμεσα και ζωτικά αιτήματα σε πρωτεύον πεδίο αναφοράς της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης.

Η πανελλαδική απεργία αποτελεί μια ευκαιρία, μέσα σε ένα ναρκοθετημένο περιβάλλον υπονόμευσης των αγώνων, ώστε οι εργαζόμενοι να εκφράσουν συντονισμένα το αγωνιστικό τους φρόνημα, να διευκολύνει κάθε εργαζόμενο ν’ ανοίξει συζήτηση για τις μορφές αντίστασης, γενικότερα για το συνδικαλιστικό κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα και να θέσει τα πραγματικά άμεσα ζωτικά αιτήματα του ως προμετωπίδα και σημαία της αντίστασής του πέρα από τους ψευδεπίγραφους διαχωρισμούς και διλήμματα που βάζει ο κομματικοποιημένος συνδικαλισμός.

Αποτελεί μια ευκαιρία να εκδηλωθεί μια παλλαϊκή αντίδραση ενάντια στο κοινό εχθρό ολόκληρου του ελληνικού λαού που είναι η Κοινοβουλευτική χούντα και οι Ευρωπαίοι δυνάστες μας. Να αναδειχτούν τα ζητήματα που οι δήθεν «σωτήρες» μας και τα παπαγαλάκια τους, οι γραφειοκράτες αριστεροί και δεξιοί δεν πρόκειται ποτέ να αναδείξουν. Αποτελεί μια ευκαιρία να γίνει ξεκάθαρο σε όλους πως δεν υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους, όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που τάχα «διαπραγματεύονται» οι δοσίλογοι, όσο μας κυβερνούν προδότες, όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι εργαζόμενοι κατανοούν, ότι το πατριωτικό τους καθήκον δεν είναι διάφορο των ταξικών αγώνων τους, αντίθετα, η διεκδίκηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας είναι προϋπόθεση για την υπεράσπιση και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους.

Το Ε.ΠΑ.Μ. καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Βήμα το βήμα, άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά με γειτονιά, το ΕΠΑΜ αναδεικνύει την τακτική της λειτουργικής κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας από τους ίδιους που τα δουλεύουν, σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους, σαν βασική πλευρά του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που οφείλουμε να δώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, να αφουγκραστούν τις πραγματικές ανάγκες των καιρών, να ανατρέψουν τις δωσίλογες ηγεσίες στα συνδικάτα και να προχωρήσουν μαζί με όλο το Λαό στη γενικευμένη αντεπίθεση απέναντι στις δυνάμεις του καθεστώτος, με τη διοργάνωση της ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ με καταλήψεις σε κάθε χώρο δουλειάς.

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε οφείλουμε να αγωνιζόμαστε με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο για τα δικαιώματα που ρίχνονται εν μια νυκτί στον μνημονιακό Καιάδα, για ένα κοινωνικό κράτος που διαλύεται στέλνοντας στην απελπισία χιλιάδες συμπολίτες μας, να αγωνιζόμαστε για να τιμήσουμε τους προγόνους μας που με το αίμα τους μας παρέδωσαν τις κατακτήσεις των αγώνων τους που οφείλουμε να μεταβιβάσουμε στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας, σήμερα οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.

Απεργούμε, στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στην πολιτική του καθεστώτος, που κατεδαφίζει τις ζωές μας, την πατρίδα και το βιός μας και τα ξεπουλάει στους τοκογλύφους ως υλικά οικοδομών και οικόπεδα.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ Ε.ΠΑ.Μ.

Αθήνα 26-11-2014

Διαβάστε περισσότερα...

Γ. Μακριδάκης: Οι Podemos και ο θείος τους

 

του Γιάννη Μακριδάκη

Διαβάζοντας χθες το άρθρο του Καρακούση στο Βήμα  για την μεγάλη κρίση της δεξιάς παράταξης δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ την ανάλογη μεγάλη κρίση της Αριστεράς. Η οποία μεταλλάχθηκε όπως ήταν φυσικό κι αυτή κατόπιν του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, σε συστημική Αριστερά, με την έννοια ότι είναι εγκλωβισμένη εντός των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, αποδέχεται πλήρως τους ορισμούς και τις αξίες του, πολιτεύεται δε με στόχο την συντήρηση και την επιβίωσή του και αυτό είναι πασιφανές κυρίως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης αλλά και απολύτως (φυσιο)λογικό αφού οι άνθρωποι οι οποίοι την αποτελούν είναι οι ίδιοι προσωπικά απολύτως εγκλωβισμένοι στο σύστημα ως καταναλωτές.

Έχουμε λοιπόν κατά το πλείστον μία Αριστερά καταναλωτών γαλουχημένων να επιβιώνουν κυκλοφορώντας το χρήμα, μη ικανών να επιβιώσουν απεκδυόμενοι την ιδιότητά τους ως γρανάζια του συστήματος που ζει και ανασαίνει από την κυκλοφορία του, μη γνωριζόντων και μη διανοουμένων καν πολλών από αυτών ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής και θεώρησης του κόσμου, με άλλα ιδανικά, αξίες και ορισμούς. Μία Αριστερά η οποία και λόγω ακριβώς αυτής της σύνθεσης της πλειονότητας των μελών της, άνοιξε τις αγκάλες της από ένστικτο αυτοσυντήρησης συστημικής σε κάθε καρυδιάς καρύδι μετά από την καταβαράθρωση του παραδοσιακού δικομματισμού και ενσωμάτωσε πάντες τους κομματικά ορφανούς ρηχούς, αδαείς, αμόρφωτους, ιδιοτελείς, επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου, καιροσκόπους πολιτικάντηδες και διάφορους άλλους τύπους, οι οποίοι, εκτός των άλλων, λόγω και του ότι θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο, καίγονται, όπως αποδεικνύουν περίτρανα οι βλακώδεις κατά καιρούς δηλώσεις τους, τις οποίες ηλιθιωδώς κατόπιν διευκρινίζουν απανωτά, να πραγματοποιηθεί ο διακαής τους πόθος για αλλαγή πολιτικής φρουράς (και μόνον) και (επ)άνοδό τους στα οφίτσια.

Το άλλο βεβαίως μέρος της Αριστεράς, η εσωτερική της μειονότητα που ανέχεται όλους αυτούς, αποτελεί και αυτό μίαν ακόμη πίκρα. Διότι στην πλειονότητά τους είναι παρωχημένα πλέον πολιτικά όντα, δίχως οικουμενικότητα στοχαστική, ένα κράμα καταναλωτή και παλαιο-σοσιαλιστή, μπερδεμένου απόλυτα, ως είναι φυσικό, ανάμεσα στις αλληλοσυγκρουόμενές του ιδιότητες, εξ ου και οι πολιτικές που προτείνουν είναι παρωχημένες εκτός από αποδεδειγμένα αδιέξοδες, π.χ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προτείνουν εκβιομηχάνιση, επαναφορά δηλαδή στην αποτυχημένη πεπατημένη του παγκοσμίου συστήματος η οποία μας έφερε ως ανθρωπότητα μέχρι εδώ, πρεσβεύουν δηλαδή το πισωγύρισμα του χρόνου και τίποτε παραπάνω.

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά , πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου, μια Αριστερά εκπροσωπούμενη, τουλάχιστον στις θέσεις των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτής, από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να τελούν πλέον υπό πολιτική απόσυρση λόγω ηλικίας τουλάχιστον, αντ' αυτού όμως κατέχουν θέσεις σημαντικές και επηρεάζουν με την συντηρίλα που αποπνέει ένας άνθρωπος της τρίτης ηλικίας τους νεώτερους και την πορεία του χώρου, έχουμε μία Αριστερά ιδεολογικά μεν ρηχή, ανεπαρκή και αραχνιασμένη, εμφανισιακά δε επηρεασμένη, μιμούμενη και απολύτως ομοιάζουσα με την συντηρητική δεξιά δίχως γραβάτα.

Εξ ου και στις πρόσφατες φωτογραφίες από την Ισπανία, ο Αλέξης δίπλα στους Podemos έμοιαζε, λόγω εμφάνισης και γλώσσας του κορμιού του, όπως σχολίασε εύστοχα μία καλή μου φίλη, σαν να ήταν ο Έλληνας θείος τους που ήρθε απ' τα παλιά.

Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης: Ο Αντιστράτηγος!

του Δημήτρη Καζάκη

Όχι δεν πρόκειται για τον κ. Κωσταράκο, σήμερα αρχηγός του ΓΕΕΘΑ και τους υπόλοιπους σαν κι αυτόν. Ο Αντιστράτηγος είναι μια ευφυέστατη επιφυλλίδα του Γεωργίου Βλάχου στην «Καθημερινή» και αφορούσε τον τότε αντιστράτηγο Μεταξά, όταν αυτός συνωμοτούσε για να οδηγηθεί η Μικρασιατική εκστρατεία σε καταστροφή. Η επιφυλλίδα δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 25ης Αυγούστου 1922 και αναδημοσιεύθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1934 στην εφημερίδα «Πατρίς» της Αθήνας. Την παραθέτουμε ολόκληρη και την αφιερώνουμε εξαιρετικά σ' όλους τους "αντιστράτηγους" του σημερινού επιτελείου με συνείδηση εθνικής μειοδοσίας ανάλογη μ' εκείνην του Ιωάννη Μεταξά.

Γράφει ο Γεώργιος Βλάχος:

Ένας κύριος εισέρχεται εις την Σχολήν των ευελπίδων, τρέφεται εκεί και εκπαιδεύεται, όπως όλοι οι μαθηταί, δι’ εξόδων σχεδόν του Κράτους. Γίνεται ανθυπολοχαγός, φορεί γαλόνια, του κάμουν σχήματα οι στρατιώται, παραμερίζουν οι πολίται όταν περνά, είναι αξιωματικός, παίρνει μισθόν. Προάγεται. Σήμερον λοχαγός, αύριον ταγματάρχης, μεθαύριον συνταγματάρχης, έπειτα αντιστράτηγος. Και τα έτη αυτά πληρώνεται, είναι σεβαστός, είναι σπουδαίος.

Το Κράτος εις το οποίον εστοίχισε τόσα, γυρίζει τον βλέπει, τον καμαρώνει: - Ιδού ένας κύριος, τον οποίον ανέθρεψα, εμεγάλωσα, ετίμησα, επλήρωσα, διά να τον έχω την στιγμήν της ανάγκης. Οιασδήποτε ανάγκης· αυτής την οποίαν κρίνω εγώ και υπέρ ης θα θυσιασθή ασυζητητί αυτός. Διότι θυσιάζονται άλλοι: χωρικοί, εργάται, άνθρωποι του γραφείου, πολίται και πολίται μηδεμίαν πραγματικήν έχοντες προς εμέ υποχρέωσιν, όταν εγώ το ζητήσω. Αυτά σκέπτεται το Κράτος.

Και η στιγμή έρχεται: Μία εκστρατεία και το Κράτος καλεί δεξιά και αριστερά τους Έλληνας· παιδιά δεκαοκτώ ετών, αφήνουν τα θρανία, άνθρωποι οικογενειάρχαι κλείνουν το σπίτι, το μαγαζί, ζώνονται τις παλάσκες, τον γυλιόν, τα φυσέκια, αποχαιρετούν άλλοι με ενθουσιασμόν, άλλοι με δάκρυα και στενοχώριαν, και τρέχουν εκεί που τους στέλλει το Κράτος. Πού πηγαίνουν; Δεν ερωτούν! Τι θα γίνει, δεν ξεύρουν. Εμπρός παιδιά! Και πηγαίνουν εμπρός. Σκοτωθήτε παιδιά! Και σκοτώνονται. Και όλοι είναι παιδιά; Όχι. Είναι και άνθρωποι προ πολλού καταθαλόντες θαρύν τον φόρον των θυσιών προς την πατρίδα, άνθρωποι κουρασθέντες από τα πολεμικά, άνθρωποι ξένοι και προς της νίκης τα αγαθά και προς της δόξης τα κέρδη. Εν τούτοις πηγαίνουν. Διότι έτσι είναι, διότι έτσι γίνεται. Διότι ο πολίτης δεν παζαρεύει με την Πατρίδα.

Τότε έρχεται και η σειρά του κ. Αντιστράτηγου: - Περάστε, κ. Αντιστράτηγε. Σας χρειαζόμεθα. Αρχηγόν του στρατού. Αρχηγόν του Επιτελείου, αυτό ή εκείνο..., λέγει πνιγμένον από την ανάγκην το Κράτος. - Δεν πάω, λέγει ο κ. Αντιστράτηγος. - Διατί; - Διότι η εκστρατεία αυτή δεν μου αρέσει. Διότι θα αποβή ολεθρία, διότι τα πράγματα θα πάνε έτσι κι έτσι... Και ο κ. Αντιστράτηγος προμαντεύει την καταστροφήν. Και το Κράτος; Το Κράτος το οποίον εφήρμοσε τον νόμον περί ληστείας διά να συλλάθει τους ανυποτάκτους της υπαίθρου της χώρας, το οποίον εφάνη αμείλικτον όταν κανείς τσοπάνης, πατήρ τεσσάρων ή πέντε τέκνων, δεν προσήλθεν εν καιρώ, κουνεί το κεφάλι του, μετρά τα έξοδα και τους μισθούς που επλήρωσε, καμαρώνει τα γαλόνια και τους βαθμούς και τον αφήνει και φεύγει.

Τότε εις την έξοδον τον συλλαμβάνει ένας δημοσιογράφος - ο δημοσιογράφος είναι εν ζωή και γράφει αυτήν την στιγμήν - και του λέγει: - Κύριε Αντιστράτηγε, κάτι εκρυφάκουσα από την πόρτα: Θεωρείτε την εκστρατείαν καταστρεπτικήν; Έτσι την νομίζω και εγώ. Έρχεσθε σεις με το κύρος σας και εγώ με την πένναν μου, να το ειπούμε εις τον κόσμον; Διότι είναι φοβερόν, να ξέρετε ότι θα επέλθη μία καταστροφή και ούτε να πηγαίνετε να την καταστήσετε ίσως μικροτέραν, ούτε να επιχειρήτε να την σταματήσετε, εκ φόβου ότι θα χάσετε αγαθά της προφητείας.

Αλλ’ ο κ. Αντιστράτηγος θεωρεί τούτο καταστρεπτικόν. Και σιωπά και πηγαίνει εις το Φάληρον και κλειδώνεται και περιμένει. Τι περιμένει. Περιμένει ως κόραξ την καταστροφήν, τον θάνατον, από τον οποίον πρόκειται να τραφή η φιλοδοξία του. Κάτω εις τα πεδία των μαχών γίνονται λάθη. Ο Αντιστράτηγος τα γνωρίζει και σιωπά. Γίνονται επιχειρήσεις μέλλουσαι να φέρουν την προφητευθείσαν κατα­ στροφήν. Ο κ. Αντιστράτηγος τας γνωρίζει και σιωπά.

Και όταν η καταστροφή επήλθε, όταν κλαίουν όλα γύρω του όταν ο οίκος της Ελλάδος επληρώθη από τραυματίας, νεκρούς, πρόσφυγας, δυστυχίαν, ο κ. Αντιστράτηγος φορεί το φράκο του και της κτυπά την θύραν. - Τι θέλετε; - Είμαι ο κ. Αντιστράτηγος. Θέλω να γίνω πρωθυπουργός. Έχω τα χαρτιά μου εν τάξει: «Τα έχω ειπεί». Αλλ’ η Ελλάς έχει εργασίαν, μαζεύει τα τέκνα της. Αν δεν είχε, θα έπαιρνε την σκούπαν και θα του έλεγε εκεί, εις την οδόν: - Φύγε, απ’ εδώ. Άνθρωπε μικρέ, που περίμενες να κατασκευάσης πρωθυπουργικόν φράκον από τα ράκη. Φυγ’ απ’ εδώ, ανυπότακτε στρατιώτατων αναγκών μου, αυτόκλητε κηδεμών της ατυχίας μου, τέκνον άχρηστον, άνθρωπε μηδέν. Αυτά θα έλεγε εις τον Αντιστράτηγον κ. Μεταξάν δακρύουσα η Ελλάς, αν έστρεφε ποτέ προς τον κ. Μεταξάν η Ελλάς τα βλέμματα.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Δημήτρης Καζάκης απαντά στο ΓΕΕΘΑ

του Δημήτρη Καζάκη

Αγαπητοί κύριοι του ΓΕΕΘΑ*

Με έκπληξη έλαβα το μήνυμά σας σχετικά με τη συμμετοχή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ σε εκδήλωση της Γερμανικής πρεσβείας στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Διονύσου. Προφανώς δεν έχετε ούτε την ιστορική γνώση, ούτε την εθνική ευαισθησία για να αντιληφτείτε το τραγικό ολίσθημα. Με καλείται να διορθώσω το άρθρο μου, όταν εσείς οι ίδιοι επιβεβαιώνεται πλήρως αυτά που έγραψα. Δεν ανέφερα τίποτα το ψευδές, ούτε το ανακριβές. Απλά ισχυρίζομαι ότι κανένας σώφρων Έλληνας αξιωματικός με στοιχειώδη εθνική συνείδηση, που σέβεται τη στολή και το εθνόσημο που φέρει, ειδικά όταν είναι επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας, δεν θα συμμετείχε σε μια τέτοια τελετή.

Γιατί έγινε η επιμνημόσυνη δέηση;

Λέτε ότι η "εν λόγω επιμνημόσυνη δέηση πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Γερμανικής Πρεσβείας στη μνήμη όλων όσων έχασαν τη ζωή τους λόγω πολέμων και βίαιων καθεστώτων. Ειδικότερα όπως αναφέρεται και στη επίσημη πρόσκληση η τελετή  έγινε στη μνήμη των θυμάτων των αγώνων για τον εκτοπισμό της βίας και της τυραννίας από τον κόσμο και όσων εκδιώχθηκαν με οιοδήποτε τρόπο λόγω θρησκείας, χρώματος ή φυλετικής διάκρισης."

Καταρχάς ποιός έδωσε το δικαίωμα στη Γερμανική Πρεσβεία να αναλάβει μια τέτοια πρωτοβουλία σε στρατιωτικό νεκροταφείο; Τα δυο Γερμανικά στρατιωτικά νεκροταφεία βρίσκονται στην Ελλάδα υπό ειδικό καθεστώς. Και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει αποδεχθεί να κείτονται στο έδαφός της νεκροί στρατιώτες μιας δύναμης που βυσσοδόμησε εναντίον του ελληνικού λαού, όσο κανένας άλλος κατακτητής, συνιστά μέγιστη τιμή για την ίδια τη Γερμανία.

Έμειναν στην Ελλάδα μόνο για λόγους ανθρωπισμού. Για κανέναν άλλο λόγο. Στους χώρους τους δεν επιτρέπονται πολιτικές και στρατιωτικές εκδηλώσεις, ούτε κανενός είδους σύμβολα εκτός από τους λιτούς σταυρούς που δεσπόζουν. Ειδικά στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Διονύσου αναφέρεται αυτό ρητά στην είσοδο του χώρου. Μόνο τελετές ιδιωτικού χαρακτήρα για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους επιτρέπονται και μάλιστα μετά από ειδική άδεια. Κι όλα αυτά για να μην προκαλείται το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων. Μάλιστα, η ίδια η Γερμανία είχε αναθέσει τη συντήρηση του χώρου σε ιδιωτικό σύλλογο.

Πώς λοιπόν και με ποιανού την άδεια η Γερμανική Πρεσβεία παίρνει την πρωτοβουλία για επιμνημόσυνη δέηση στο στρατιωτικό νεκροταφείο; Μήπως η Γερμανική Πρεσβεία θέλησε να τιμήσει τους νεκρούς σε ανθρώπινο επίπεδο; Όχι. Αν ήθελε κάτι τέτοιο θα τελούσε την επιμνημόσυνη δέηση σε κλειστό κύκλο παρουσία συγγενών των νεκρών. Δεν θα καλούσε στρατιωτικές και διπλωματικές αρχές από άλλες χώρες για να αποτίσουν φόρο τιμής με στεφάνια και σε στάση προσοχής για την απόδοση στρατιωτικών τιμών.

Επομένως, η πρωτοβουλία της Γερμανικής Πρεσβείας είναι ξεκάθαρο ότι έγινε για να τιμηθούν οι νεκροί του στρατιωτικού νεκροταφείου όχι ως άνθρωποι, αλλά ως πεσόντες στρατιώτες της Γερμανίας. Μόνο που αυτοί οι στρατιώτες της Γερμανίας σκοτώθηκαν γιατί είχαν έρθει στην Ελλάδα ως εισβολείς, κατακτητές, βιαστές, βασανιστές και δολοφόνοι του ελληνικού λαού. Και οι περισσότεροι από δαύτους σκοτώθηκαν όταν πήγαιναν, ή γύριζαν από μαζικές σφαγές αμάχων. Σε τέτοια εκδήλωση συμμετείχε ο κ. Κωσταράκος και κατέθεσε στεφάνι ως αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Απέδωσε δηλαδή στρατιωτικές τιμές στους πεσόντες των κατακτητών και εξολοθρευτών του ελληνικού λαού. Και το όνειδος αυτό δεν μπορεί να συγκαλυφθεί με καμιά δικαιολογία.

Η Γερμανία ξεπλένει το παρελθόν της

Η πρωτοβουλία της Γερμανικής Πρεσβείας εντάσσεται στην προσπάθεια της επίσημης Γερμανίας να ξεπλύνει το παρελθόν της, να αθωωθεί για τα εγκλήματα του καθεστώτος Ράιχ, που η ίδια επιμένει ότι αποτελεί συνέχεια. Κι ο λόγος είναι για να διεκδικήσει ξανά τον στρατιωτικό και πολιτικό ρόλο στη διεθνή σκηνή, που την οδήγησαν να ξεκινήσει δυο παγκόσμιους πολέμους. Θέλει να οικοδομήσει ένα νέο δικό της σύγχρονο Ράιχ με προσαρτήσεις και αποικίες που μπορεί να ποδοπατά και να ξεζουμίζει. Να γιατί ο πρόεδρός της Γιοακίμ Γκάουκ μόλις φέτος απαιτούσε από το βήμα της 50ης Συνδιάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου (31/1/2014) να αποβάλλει η Γερμανία τα κόμπλεξ του παρελθόντος και να διεκδικήσει το διεθνή ρόλο που της αξίζει σαν παγκόσμια δύναμη. Ακόμη κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσει την Bundeswehr.

Στα πλαίσια αυτά η επίσημη Γερμανία θέλει να αναβιώσει τις στρατιωτικές και πολιτικές παραδόσεις του προπολεμικού ιμπεριαλισμού της. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο ναζισμός και η μαζική εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών για την επιβολή της νέας τάξης, δεν ήταν παρά ακρότητες της βίας, του πολέμου γενικά, όπως και κάποιων αδιευκρίνιστων τυραννικών καθεστώτων. Κι έτσι αθωώνεται ο επεκτατισμός, η επιβουλή εναντίον άλλων εθνών, λαών και κρατών, ο αλαζονικός ρεβανσισμός που επιτρέπει σε εκπροσώπους της επίσημης Γερμανίας σαν τον Γκάουκ να δηλώνουν απερίφραστα ότι "κτηνώδη καθεστώτα δεν πρέπει να επιτρέπεται να κρύβονται πίσω από τις αρχές της κρατικής κυριαρχίας και της μη επέμβασης", ακριβώς όπως ο κάιζερ, ή ο χίτλερ βάφτιζε "κτηνώδη καθεστώτα" όσα ήθελαν να ποδοπατήσουν οι στρατιές τους.

Μια τελετή σε ύποπτο χρόνο

Δεν απαιτώ από τον κ. Κωσταράκο και τους επιτελείς του ΓΕΕΘΑ να γνωρίζουν ιστορία ώστε να ξέρουν ότι αυτές οι λογικές ήταν που οδήγησαν την ανθρωπότητα σε δυο παγκόσμιους πολέμους και σε εκατοντάδες άλλους περιφερειακούς. Ούτε να απολογηθούν για τις βλέψεις της επίσημης Γερμανίας. Απαιτώ όμως από Έλληνες αξιωματικούς να έχουν την απαιτούμενη εθνική συνείδηση και αξιοπρέπεια ώστε να μην παρίστανται σε τέτοιες εκδηλώσεις ρεβανσισμού.

Και μάλιστα σε έναν καθ' όλα ύποπτο χρόνο. Δηλαδή σε μια εποχή όπου η Ελλάδα τελεί υπό αποικιακή κατοχή με πρωτοβουλία της επίσημης Γερμανίας. Εκτός κι αν η εποχή όπου η επίσημη ναζιστική Γερμανία διόριζε γκαουλάϊτερ για την κατακτημένη Ελλάδα, ήταν διαφορετική από σήμερα που επιβάλει πολιτικές και διορίζει επιτρόπους τύπου Ράιχενμπαχ και "υπουργούς επί ελληνικών θεμάτων" σαν τον Φούχτελ για να ελέγχει απόλυτα το κράτος και την εδαφική επικράτεια της χώρας.

Άλλωστε με βάση ποιο πρωτόκολλο ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ έπρεπε να παραστεί με τη θεσμική του ιδιότητα για να καταθέσει στεφάνι σ' αυτήν την εκδήλωση; Ποιος του έδωσε τέτοια εντολή; Πήρε μόνος του την πρωτοβουλία ντροπιάζοντας την στολή και το εθνόσημο που φέρει; Και τέλος ποιος έδωσε την άδεια στη Γερμανική Πρεσβεία να οργανώσει μια τέτοια τελετή απόδοσης τιμών στους νεκρούς στρατιώτες των ναζί; Για μένα μόνο δοσίλογοι, απάτριδες και προδότες θα έδιναν μια τέτοια άδεια και θα προκαλούσαν έτσι το πατριωτικό αίσθημα του ελληνικού λαού.

Τελετή μνήμης για θύματα, ή για θύτες;

Ας πάμε όμως και στη δικαιολογία ότι "η τελετή έγινε στη μνήμη των θυμάτων των αγώνων για τον εκτοπισμό της βίας και της τυραννίας από τον κόσμο και όσων εκδιώχθηκαν με οιοδήποτε τρόπο λόγω θρησκείας, χρώματος ή φυλετικής διάκρισης." Δηλαδή, στο Γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο του Διονύσου βρίσκονται θύματα "των αγώνων για τον εκτοπισμό της βίας και της τυραννίας απο τον κόσμο και όσων εκδιώχθηκαν με οιοδήποτε τρόπο λόγω θρησκείας, χρώματος ή φυλετικής διάκρισης"; Είσαστε σοβαροί κύριοι; Ή μας θεωρείτε ανόητους; Στο συγκεκριμένο στρατιωτικό νεκροταφείο δεν βρίσκονται "θύματα", αλλά θύτες, στρατιώτες ενός απάνθρωπου και φρικαλέου καθεστώτος που προκάλεσε ανήκουστες θηριωδίες. Κι εσείς τι κάνετε; Συμμετέχετε σε μια τελετή μνήμης και εξαγνισμού όσων πολέμησαν και εξόντωσαν μαζικά αθώους υπό τις διαταγές του ναζισμού.

Αν ήθελε κάποιος απ' όλους εσάς να τιμήσει στ' αλήθεια την μνήμη των θυμάτων, ας πήγαινε στα διάσπαρτα μνημεία των θυμάτων από τις θηριωδίες του ναζισμού. Αν ήθελε η Γερμανική Πρεσβεία να τιμήσει τα θύματα, ας έκανε τελετή για τη μνήμη όσων Γερμανών πολέμησαν τον ναζισμό και αντιστάθηκαν σ' αυτόν. Ας τελούσε επιμνημόσυνη δέηση στη Γερμανική αντίσταση και όχι σε εκείνους που πειθάρχησαν στο ναζισμό και μετατράπηκαν σε ανθρωπόμορφα κτήνη στο όνομα του "υπακούω σε διαταγές".

Η Γερμανική Πρεσβεία τίμησε του νεκρούς στρατιώτες του ναζισμού γιατί σκότωσαν και δολοφόνησαν όπως διετάχθησαν. Θέλει να τιμήσει την τυφλή πίστη και υπακοή που μετατρέπει τον στρατιώτη σε πειθήνιο όργανο μιας μηχανής που άλλοι διευθύνουν. Θέλει να τιμήσει όσους πολέμησαν πιστοί στον φριχτό ύμνο του Ράιχ "Deutschland über alles", που ακόμη και σήμερα διατηρεί ως "εθνικό ύμνο" η Γερμανία, αδιαφορώντας για το ποιος κυβερνά την Vaterland και για ποιου το συμφέρον ματοκύλισαν τους λαούς της Ευρώπης. Θέλει να τιμήσει το τυφλό όργανο της βίας και του εξανδραποδισμού, που απλά χρησιμοποιήθηκε από κάποιους κακούς.

Όταν η εθνική αξιοπρέπεια πάει περίπατο

Τέλος, αναφέρεται ότι "στην τελετή συμμετείχε μεγάλος αριθμός κρατών και ιδίως όσα κράτη μετείχαν στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους των οποίων οι πρέσβεις ή εκπρόσωποί τους κατέθεσαν στεφάνια εκ μέρους των κυβερνήσεων τους αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τον σκοπό της τελετής." Μάλιστα. Μια και θεωρείται σοβαρό ένα τέτοιο επιχείρημα, τότε να μου επιτρέψεται να ρωτήσω. Με πόσα από αυτά τα κράτη η επίσημη Γερμανία αρνείται ακόμη και σήμερα να υπογράψει συνθήκη ειρήνης; Σε πόσα από αυτά τα κράτη η επίσημη Γερμανία αρνείται ακόμη και σήμερα να αναγνωρίσει τα θύματα των φρικαλεοτήτων και των θηριωδιών που ο ναζιστικός στρατός κατοχής διέπραξε στο έδαφός τους; Σε πόσα από αυτά τα κράτη θεωρεί ως "νόμιμη" εκ μέρους των δυνάμεων κατοχής την διάπραξη μαζικών αντιποίνων εναντίον του πληθυσμού, λόγω της αντίστασής του;

Η επίσημη Γερμανία αρνείται ακόμη και σήμερα να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Ελλάδα. Κάτι που υποχρεούται ως αποτέλεσμα της λήξης του πολέμου. Κι επομένως όσο η επίσημη Γερμανία αρνείται, η Ελλάδα αναγκαστικά βρίσκεται τυπικά σε κατάσταση εμπολέμου χώας με αυτήν. Ο λόγος που αρνείται να υπογράψει η επίσημη Γερμανία, όπως έκανε με τις άλλες εμπόλεμες χώρες, είναι γιατί με τη συνθήκη ειρήνης ρυθμίζεται η αποκατάσταση των θυμάτων από τις θηριωδίες των δυνάμεων κατοχής, οι καταστροφές που επέφερε στις υποδομές της χώρας, αλλά και οι δανειακές της υποχρεώσεις απέναντι στην Ελλάδα.

Πώς είναι λοιπόν δυνατό να συμμετέχει ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ σε τελετή μνήμης σε στρατιωτικό νεκροταφείο ξένης δύναμης, η οποία αρνείται να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Ελλάδα; Πώς είναι δυνατόν Έλληνας αξιωματικός να ξεχνά ότι επίσημα η Γερμανία εξακολουθεί να θεωρεί ακόμη και σήμερα την αντίσταση του ελληνικού λαού εναντίον των δυνάμεων κατοχής του ναζισμού, ως δράση "τρομοκρατών"; Πώς είναι δυνατόν να ξεχνά ότι ακόμη και σήμερα τα ολοκαυτώματα του Διστόμου, των Καλαβρύτων και τόσων άλλων χωριών και περιοχών της Ελλάδας, θεωρούνται από την επίσημη Γερμανία ως "νόμιμα" αντίποινα των δυνάμεων κατοχής; Γι' αυτό άλλωστε και αρνείται να αναγνωρίσει τα θύματα και να τα αποκαταστήσει, όπως προβλέπουν οι αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών.

Εθνική αναξιότητα

Μπορεί να πει κανείς, ότι όλα αυτά είναι περασμένα, ξεχασμένα. Ας το πει όποιος θέλει, αλλά όχι αυτός που φέρει στολή, εθνόσημο και ορκίζεται "φυλάττω πίστη εις την πατρίδα...". Αυτός οφείλει να θυμάται και να τιμά τους αγώνες, αλλά και το αίμα του λαού του. Ο αξιωματικός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε μισθωτός επαγγελματίας. Ο επαγγελματισμός του αν δεν συνοδεύεται από μια βαθιά ευαισθησία για το καθήκον του απέναντι στον λαό και την πατρίδα, αν δεν συνδέεται με μια βαθιά αίσθηση εθνικής συνείδησης, αν δεν αποκτά βαθύτερο νόημα από ιδανικά και αξίες, τότε δεν διαφέρει σε τίποτε από τον επαγγελματισμό του επαγγελματία μισθοφόρου, του επαγγελματία δολοφόνου, του επαγγελματία εκτελεστή που ξέρει μόνο να υπακούει τυφλά σε διαταγές. Όπως ήταν κι αυτοί που κείτονται νεκροί στο Γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο.

Στη Συντακτική Πράξη υπ' αρίθμ. 6/1945 με βάση την οποία επρόκειτο να δικαστούν οι δοσίλογοι της ναζιστικής κατοχής, στο άρθρο 4, οριζόταν το αδίκημα της εθνικής αναξιότητος. Τιμωρείται επί Εθνική αναξιότητι, "όστις καίτοι μη υποπεσών εις αδίκημα φέρον άπαντα τα στοιχεία του άρθρου 1 (δοσιλογισμός και συνεργασία με τον κατακτητή), συνεργάσθην εν τούτοις μετά του εχθρού κατά τρόπον ανάξιον Έλληνος Πολίτου θίγοντα την Εθνικήν αξιπρέπειαν και διηυκόλυνεν ούτω το έργον της Κατοχής."

Για μένα η στάση του κ. Κωσταράκου και όσων συνέπραξαν σ' αυτήν την ανίερη πράξη εμπίπτει κατάφωρα στο αδίκημα της εθνικής αναξιότητος. Σαν Έλληνας πολίτης, αλλά και σαν πατέρας παιδιών, που αν συμβεί κάτι θα κληθούν να χύσουν το αίμα τους, τρέμω γι' αυτά, αλλά και για την πατρίδα μου, όταν η τύχη των ενόπλων δυνάμεων της χώρας βρίσκεται σε τέτοια χέρια. Και η εθνική αναξιότητα είναι το ελάχιστο που μπορεί να καταλογίσει κανείς στον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και τους υπολοίπους σαν κι αυτόν.

* Κύριε Καζάκη,

Σε συνέχεια άρθρου σας αναφερόμενου σε τελετή στην οποία παρέστη ο κ. Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και στην οποία κάνετε ιδιαίτερα προσβλητικά σχόλια θα θέλαμε να σας πληροφορήσουμε ότι η εν λόγω επιμνημόσυνη δέηση πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Γερμανικής Πρεσβείας στη μνήμη όλων όσων έχασαν τη ζωή τους λόγω πολέμων και βίαιων καθεστώτων.

Ειδικότερα όπως αναφέρεται και στη επίσημη πρόσκληση η τελετή έγινε στη μνήμη των θυμάτων των αγώνων για τον εκτοπισμό της βίας και της τυραννίας απο τον κόσμο και όσων εκδιώχθηκαν με οιοδήποτε τρόπο λόγω θρησκείας, χρώματος ή φυλετικής διάκρισης.

Η επιμνημόσυνη δέηση αναπεμφθηκε από εκπροσώπους και σύμφωνα με το λειτουργικό των Ορθόδοξων, Καθολικών, Αγγλικανικανικών και Προτεσταντικών Εκκλησιών.

Επισημαίνεται ότι στην τελετή συμμετείχε μεγάλος αριθμός κρατών και ιδίως όσα κράτη μετείχαν στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους των οποίων οι πρέσβεις ή εκπρόσωποί τους κατέθεσαν στεφάνια εκ μέρους των κυβερνήσεων τους αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τον σκοπό της τελετής.

Κατόπιν των παραπάνω, παρακαλούμε για τη διόρθωση του σχετικού σας άρθρου.

Με εκτίμηση.

Αντισυνταγματάρχης (ΔΒ) Νικόλαος Χολέβας

Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΕΘΑ

Διαβάστε περισσότερα...