Απ. Αποστολόπουλος: Περί συμμαχιών και λογικής

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Κάθε επιδίωξη Συμμαχίας υπακούει σε ένα και μόνο κανόνα: Η Συμμαχία οφείλει να αυξήσει την ισχύ τουλάχιστον ενός εκ των συμβαλλομένων. 

Αυτονόητο είναι ότι υπάρχει κοινός στόχος, χωρίς αυτόν δεν υπάρχει Συμμαχία. Οι Συμμαχίες μπορεί να είναι πρόσκαιρες, να οφείλονται πχ στην ανάγκη να αντιμετωπιστεί κοινός ισχυρός (ισχυρότερος) εχθρός, ή να έχουν στρατηγική προοπτική, να εκφράζουν μακροπρόθεσμα συμφέροντα. 

Σύμμαχος μπορεί να είναι ακόμα και ένα μόνο άτομο αν πχ αποτελεί σύμβολο, διαθέτει εξαιρετική απήχηση και κύρος στον κόσμο. Με απλά λόγια οι Συμμαχίες είναι πρακτικό ζήτημα και όχι ιδεολογικό. Δεν χρειάζεται να αγαπάς ούτε καν να εκτιμάς το σύμμαχό σου. Αρκεί να καλύπτει συγκεκριμένη ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή. Όλα αυτά δεν είναι Θεωρία περί Συμμαχιών. Είναι η προαιώνια πρακτική τους. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν σύμμαχοι που προδίδουν, που μένουν πιστοί, που εγκαταλείπουν κλπ, κλπ.

Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τις Συμμαχίες έχει αποκτήσει ένα μάλλον σουρεαλιστικό περιεχόμενο. Η κουβέντα συνοψίζεται ως εξής: Αν συμμαχήσουμε με τους τάδε κάνουμε αριστερή στροφή ενώ αν πάμε με τους δείνα στρεφόμαστε προς τα δεξιά. Η πραγματικότητα είναι αντίστροφη. Έχεις πολιτική και στόχους και αναζητάς συμμάχους για να τους πετύχεις. Το πολύ που μπορούμε να πούμε είναι ότι η επιλογή των Συμμάχων επισημοποιεί και επισφραγίζει δημοσίως την προειλημμένη απόφαση.

Στο ΚΚΕ εσ. όπου υπήρχαν σημαντικές αντιθέσεις (και υπήρχαν) απόφευγαν να τις συζητήσουν επειδή φοβόντουσαν ότι θα τσακωθούν άγρια, ίσως διασπαστούν. Αυτή η υποκριτική στάση πέρασε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι αντί να συζητηθεί ευθέως κάθε επίμαχο ζήτημα δολιχοδρομούμε αναζητώντας παρακαμπτήριες. Αντί πχ να τεθεί ευθέως σε συζήτηση η στάση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Τουρκίας, κουβεντιάζουμε για τη Σαμπιχά. Αυτό δεν έβλαπτε ιδιαίτερα όσο η αριστερά ήταν στο 4%. Αλλά είναι κυριολεκτικά καταστροφικό αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Διότι η κυβέρνηση θα πάρει αποφάσεις, δεν θα κελαηδάει ασκόπως και ακόπως από την Κουμουνδούρου. 

Αν, όμως, η «υπόθεση Σαμπιχά» αποκαλύπτει «εξ όνυχος τον λέοντα» τότε μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι δεν χρειάζεται η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης ούτε το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος για να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ μια συγκεκριμένη πολιτική έναντι της Τουρκίας. Την έχει ήδη επιλέξει. Με απτές, καταγεγραμμένες αποδείξεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι η Σαμπιχά εξοντώθηκε και ο Χριστόπουλος έμεινε στο ευρωψηφοδέλτιο, παρά το ότι κάποιοι ζήτησαν να μην είναι υποψήφιος. Το ότι κανένα ρεύμα, καμία τάση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιδρά στο όργιο παραβιάσεων και απειλών της Τουρκίας στο Αιγαίο υποδηλώνει ότι όντως οι επιλογές είναι δεδομένες και δεν αμφισβητούνται.

Στα Οικονομικά, δηλαδή τη συνολική στάση έναντι των Μνημονίων/Χρέους/ Ευρώ κλπ έχουν ειπωθεί τόσα που δύσκολα ο οποιοσδήποτε σύμμαχος θα μπορούσε να τα θολώσει περισσότερο. Για να μιλάμε με ονόματα ποιος πιστεύει ότι ο χ Κουβέλης (ή ο ψ ΠΑΣΟΚ) θα αναγκάσει ή θα εμπνεύσει τον Δραγασάκη, τον Μηλιό, τον Σταθάκη ή τον ίδιο τον Τσίπρα να πάνε δεξιά ή πιο αριστερά; Να πάρουν αποφάσεις ριζικά αντίθετες με ότι έχουν ήδη καταλήξει;

Τι μένει; Να βρεθούν 121 ψήφοι για να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να πάμε σε εκλογές. Εδώ ο στόχος είναι περιορισμένος και σαφής. Αλλά δεν είναι κοινός. Διότι όσοι δεν θέλουν Πρόεδρο από αυτή τη Βουλή δεν θέλουν και εκλογές επειδή δεν ελπίζουν σε επανεκλογή τους, οι περισσότεροι. Το αντάλλαγμα θα είναι πχ να μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι αριθμητικά απαραίτητοι. Καλώς. Η κυβέρνηση θα πέσει και θα πάμε σε εκλογές. Αλλά τότε θα πρέπει να εξηγηθεί στον κόσμο πως αυτοί που αποδοκίμασε ρητά και κατηγορηματικά για όσα έκαναν βρέθηκαν στα αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Μα όπως βρέθηκε και ο Χριστόπουλος στο ευρωψηφοδέλτιο θα μπορούσε να απαντήσει ο τυχαίος. Αν, όμως, καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα, τότε, όπως ήδη προειδοποίησε στις ευρωεκλογές, ο τυχαίος θα μπορούσε στις εκλογές να αποβεί μοιραίος.

ΥΓ Το κείμενο δεν προτείνει λύση στο αίνιγμα όχι επειδή δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να υποδεικνύει λύσεις αλλά γιατί όσοι έχουν τα γένια οφείλουν να αποδείξουν στον κόσμο ότι έχουν και τα χτένια. Αλλιώς πως θα κυβερνήσουν;

από το «iskra.gr»

Διαβάστε περισσότερα...

Απλά, σας πηδάνε σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ...

«Δεν πρόκειται να μπει κανένας φυλακή για 5,000 ευρώ. Στην ανάγκη θα τα δώσει η ΝΔ»!

Μανώλης Κεφαλογιάννης στο Mega (27-02-2013).

_______________________________________________________________

  

του «askordoulakos»

Είναι γνωστή η χιτλερική ρήση ότι «…σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν και να πλουτίσουνε στη χώρα τους….».

Ένα από τα διαπρεπή (όχι από τα διαπρεπέστερα) φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που εξυπηρετούν πρόθυμα τους σκοπούς του κάθε αφεντικού, ξένου, ή ντόπιου είναι κι ο Μανώλης Κεφαλογιάννης εξ Ηρακλείου, που είναι συνεπώνυμος κι όχι συγγενής του μακαρίτη Μανώλη Κεφαλογιάννη εξ Ανωγείων και μπαμπά της Όλγας, ο οποίος ήταν (με απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ρεθύμνου παρακαλώ!) προστάτης των ναρκεμπόρων του Μυλοποτάμου!

Ομιλούμε βέβαια, για ένα πρόσωπο ελλιπέστατης πνευματικής και πολιτικής συγκρότησης, έναν καλοαναθρεμένο και θρασύδειλο τσόγλανο, η θέση του  οποίου στο πολιτικό σύστημα οφείλεται στο... μπαμπά του, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον έτερο φελλό, χαζοχαρούμενο βλάκα και υπόδικο για κακούργημα, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Είναι αυτό, που αποτυπώνεται στη λαϊκή καθομιλουμένη: «Αν δεν είχε τις πλάτες του μπαμπά, δεν θα του ανέθεταν ούτε τη φύλαξη βαλσαμωμένου πουλιού, διότι θα του έφευγε...».

Ο γράφων έτυχε να συνευρεθεί πριν 3 χρόνια με τον Κεφαλογιάννη σε γάμο στο Ηράκλειο. Ήταν η εποχή, που οι αγανακτισμένοι «σάρωναν» κι  οι βουλευτές δεν κυκλοφορούσαν... άνετα. Δύο μέρες πριν, σ’ ένα χωριό κοντά στις Αρχάνες, οι καλεσμένοι είχαν πάρει στο κυνήγι κάποιους βουλευτές και πολιτευτές του Ν. Ηρακλείου, οι οποίοι είχαν την ατυχή έμπνευση να παραστούν σε γάμο και κατέληξαν να κρύβονται σε γειτονικά λιόφυτα! Ο κουραδόμαγκας λοιπόν, που κάνει τον καμπόσο, όταν βρίσκεται στο MEGA κι όταν συνοδεύεται από τους φουσκωτούς του, καθόταν πίσω-πίσω στην εκκλησία, σχεδόν κρυπτόμενος σαν το κουνάβι και με ύφος κακομοίρη. Θυμάμαι ότι είχα πει στο γαμπρό και καλό μου φίλο: «Σοβαρό μαλάκα κάλεσες στο γάμο σου Γιώργη. Πρώτη φορά βλέπω πολιτευτή να πηγαίνει σε γάμο, όχι για να δειχθεί, αλλά για να κρυφτεί». Για τέτοιον άντρα και Κρητικό (πανάθεμά τονε) μιλάμε!

Το διαπλεκόμενο αυτό σκουπίδι, είναι ο σύζυγος της Graziella Grollo, με την οποία τους πάντρεψε ο Δημήτρης Κοντομηνάς. Η κουμπαριά αυτή όμως δεν έχει... καμία σχέση με τη μη προφυλάκιση του Κοντομηνά για τα διαβόητα θαλασσοδάνεια. Απλά, οι δικαστικές αρχές «ευαισθητοποιήθηκαν» από το ξαφνικό πρόβλημα υγείας, που του παρουσιάστηκε κατά την ανάκριση!

Η σύζυγος του Κεφαλογιάννη έχει μαμά, η οποία λέγεται Ρεγκίνα Αμπουάφ κι η οποία με τη σειρά της έχει κι αυτή... μαμά, τη Graziella Grollo και γιαγιά της συζύγου Κεφαλογιάννη. Οι εν λόγω κυρίες πρέπει να είναι «διαόλου κάλτσες» και πολύ προκομμένες, αφού τα ονόματά τους φιγουράρουν στη Λίστα Λαγκάρντ, ως κάτοχοι του συνολικού ποσού του ενός δις ευρώ περίπου! Το «θάψιμο» της εν λόγω υπόθεσης, δεν είχε καμία σχέση με το γεγονός, ότι ο Κεφαλογιάννης ήταν μέλος της επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, που διερευνούσε το θάψιμο της Λίστας Λανγκάρντ!

Τοιούτου φυράματος υποκείμενα σας αποκαλούν ηλίθιους σε δημόσια θέα σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ! Κι εσείς κάθεστε και τους ακούτε, τους αφήνετε να ξεσαλώνουν γεμάτοι θράσος και χοντροπετσιά, χωρίς ούτε μια νύξη για το ποιόν τους.  Συμμετέχετε σε πάνελ εξαγορασμένων παπαγάλων κι αντί να τους τα «χώσετε», να τους ξεμπροστιάστε και να τους ξευτιλίσετε για το βρώμικο και χυδαίο ρόλο τους, μήπως και αναθαρίσει και πάρει κουράγιο ο (προσωρινά) ηττημένος κι απογοητευμένος λαός, εσείς ανέχεστε να σας ξευτυλίζουν τα δοσιλογικά τομάρια με τις πλάτες των ξεπουλημένων κονδυλοφόρων.

Γιατί; Μα διότι είναι φανερό, πως-προκειμένου να γευθούν τους καρπούς της εξουσίας- η μισή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεπουληθεί στα διεθνή FUNDS και στους εγχώριους νταβατζήδες, οι οποίοι προσπαθούν να εξαγοράσου και την υπόλοιπη!

Συνεχίστε έτσι σύντροφοι της Κουμουνδούρου, αλλά καλού κακού θυμηθείτε και τη ρήση του Μάο: «Αν νιώσεις ποτέ, ότι έχεις στα σκέλια σου τέσσερις όρχεις, να ξέρεις ότι δεν είσαι υπεράνθρωπος... Απλά σε πηδάνε».

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

από το «Βαθύ Κόκκινο»

Διαβάστε περισσότερα...

Το Ε.Πα.Μ. για τον διάλογο περί συνεργασιών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το τελευταίο διάστημα, αμέσως μετά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις και το συγκεχυμένο πολιτικό τοπίο, που δημιουργήθηκε εξ αιτίας των αποτελεσμάτων τους, πληθαίνουν οι δημόσιες εκκλήσεις, από διάφορες πλευρές, για τη δημιουργία συμμαχικών εκλογικών σχημάτων και συνεργασιών, απέναντι στις δυνάμεις που συγκροτούν το κατοχικό καθεστώς, εν όψει μάλιστα των πιθανολογούμενων εθνικών εκλογών το ερχόμενο φθινόπωρο.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, ανεξάρτητα των σκοπιμοτήτων που μπορεί, να υποκρύπτει η οποιαδήποτε πρόταση συνεργασίας και ανεξάρτητα, επίσης, με το ότι πιθανώς, πηγάζει μέσα από την κοινωνία ένα τέτοιο αίτημα, να «τα βρουν», δηλαδή, οι πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου «αντιμνημονιακού» χώρου, καλωσορίζει τις όποιες ειλικρινείς προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση.

Είναι γνωστό, ότι το Ε.Πα.Μ., από την εποχή της ίδρυσής του κιόλας, το καλοκαίρι του 2011, εργάζεται αδιάλειπτα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ευρύτατου δημοκρατικού μετώπου, που θα συσπειρώσει και θα προσφέρει αυτοπεποίθηση στον ελληνικό λαό, για να προχωρήσει μπροστά και να γίνει ο ίδιος ο ρυθμιστής των εξελίξεων στη χώρα και τελικά της ζωής του. Είναι γνωστές σε όλους οι πρωτοβουλίες μας, για τη συγκρότηση του μετώπου του «ΟΧΙ», ήδη από το φθινόπωρο του 2011, οι δημόσιες προσκλήσεις μας προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα, οι πρωτοβουλίες που κατέληξαν στη μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων στο «ΜΑΧ» του Πολυτεχνείου τον περασμένο Νοέμβρη κτλ.. Δυστυχώς μικροπολιτικοί υπολογισμοί και σκοπιμότητες δεν έφεραν, μέχρι τώρα, το ποθητό αποτέλεσμα.

Φαίνεται, ότι το αποτέλεσμα των εκλογών βοήθησε πολλούς να επανεξετάσουν τη στάση «αυτάρκειάς» τους. Ωστόσο το Ε.Πα.Μ. δεν στέκεται σε αυτό και δηλώνει πάντοτε έτοιμο, να συμμετάσχει στον οποιοδήποτε ειλικρινή δημόσιο διάλογο, που θα μπορούσε να καταλήξει στη δημιουργία ενός αξιόπιστου συμμαχικού σχήματος, ικανού να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά και να αλλάξει, προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, τους όρους του «παιγνιδιού».

Στην πραγματικότητα, ουδέποτε το Ε.Πα.Μ. έπαψε να προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες ενότητας στη βάση και στις δράσεις, σύμφωνα και με τις ομόφωνες αποφάσεις των δύο Συνεδρίων του, αλλά και να συμμετέχει σε πρωτοβουλίες διαλόγου με διάφορες συλλογικότητες και πολιτικά σχήματα. Πάντα όμως δημόσια, αρνούμενο να συμμετάσχει σε «υπόγειες» συνομιλίες «κορυφής» και σε τυχοδιωκτικές «συνευρέσεις».

Έτσι και σήμερα, αποδεχόμενο την πρόσκληση του κόμματος των «Πειρατών», θα προσέλθει με αντιπροσωπεία του, στο κάλεσμά τους, την Τρίτη 1η Ιουλίου, για συνάντηση και ανταλλαγή απόψεων πλέον των 16 συλλογικοτήτων και σχηματισμών. Προσερχόμαστε χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς δεσμεύσεις, με ειλικρίνεια και με μοναδικό σκοπό, πέραν της διερεύνησης των προθέσεων, την επιτυχία, με βάση την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα, του εγχειρήματος.

Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε με προσοχή τις διεργασίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τη δημόσια έκκληση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Α. Τσίπρα, για συμπαράταξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων. Μολονότι, ο ΣΥΡΙΖΑ, ουδέποτε απάντησε στις επανειλημμένες εκκλήσεις μας, αλλά και στα ερωτήματα που τίθενται, από τα πράγματα, σε κυριαρχικά ζητήματα, που αφορούν την απεμπλοκή μας από τα μνημόνια και τη ριζική αλλαγή πορείας που έχει ανάγκη η χώρα, δηλώνουμε ετοιμότητα κοινών δράσεων και αγώνων, που εξ άλλου ουδέποτε αρνηθήκαμε, αλλά πάντα βρισκόμαστε στην πρωτοπορία.

Επίσης, τις τελευταίες ημέρες, γίναμε μάρτυρες, μέσω δημοσιευμάτων, μιας πρωτοβουλίας που αναλαμβάνει ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ κ. Π. Καμμένος, μέσω της εφημερίδας το «ΧΩΝΙ». Δεν γνωρίζουμε κάτι πιο συγκεκριμένο, ούτε, προς το παρόν έχουμε λάβει, την οποιαδήποτε πρόσκληση, έστω ανεπίσημα. Εάν τέτοια πρόσκληση υπάρξει, είμαστε έτοιμοι να την αποδεχθούμε, αρκεί ο οποιοσδήποτε διάλογος να γίνει δημόσια, χωρίς διαμεσολαβητές, αλλά απ’ ευθείας και ενώπιον του λαού.  Δηλαδή να είναι ανοικτός με δυνατότητα παρακολούθησης ελεύθερα από τον κόσμο, η δε εφημερίδα το «ΧΩΝΙ» θα μπορούσε να έχει την ευθύνη του καλέσματος κομμάτων, πολιτικών σχηματισμών κλπ, καθώς και την ευθύνη της διοργάνωσης σε ανάλογο χώρο και όχι απλά μέσω αντιπαράθεσης δημοσιευμάτων και άρθρων από τις στήλες μιας εφημερίδας.

Το Ε.Πα.Μ. θα προσέλθει και θα συμμετάσχει σε οποιοδήποτε ειλικρινά διάλογο με σκοπό την ευρύτερη συνεργασία με κάθε συλλογικότητα και πολιτικό φορέα, χωρίς προαπαιτούμενα, παρά τις ξεκάθαρες θέσεις του. Προαπαιτούμενα, που θα μπορούσαν, να θεωρηθούν, ως προσπάθεια τορπιλισμού της όποιας σύγκλισης είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Όμως, αρνείται να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε συζήτηση με όλους αυτούς τους καιροσκόπους και τους τυχάρπαστους γυρολόγους -που όλοι γνωρίζουμε- και που εδώ και τρία χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να προσπαθούν, να διαλύσουν την οποιαδήποτε υγιή κοινή προσπάθεια. Καιροσκόπους και τυχοδιωκτικά στοιχεία, που αντιλήφθηκαν, ότι η συγκυρία τους ευνοεί τώρα, για να ξαναπιάσουν «δουλειά».

Επίσης, το Ε.Πα.Μ. δεν πρόκειται να συμμετάσχει στον οποιοδήποτε διάλογο τείνει να αναπτυχθεί, που δεν θα κατατείνει στην άμεση ανακούφιση του ελληνικού λαού από τη σκληρή μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων και δεν θα στοχεύει στην αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας και της δικαιοσύνης, που επλήγησαν βάναυσα από τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα του καθεστώτος, από το Μάιο του 2010 και μετά, με ταυτόχρονη παραπομπή στο φυσικό τους δικαστή και την τιμωρία, όλων των ενόχων, για την κατάσταση στην οποία έφεραν την πατρίδα και τον λαό μας, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους Νόμους του Ελληνικού Κράτους, όπως αυτοί ίσχυαν πριν (και, θεωρητικά μόνον, ισχύουν ακόμη). Διαφορετικά θα ήταν, γι’ εμάς, όπως κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, που ορισμένοι, καλοείδαν τη νομιμοποίηση της χούντας μέσω της «φιλελευθεροποίησης» του Μαρκεζίνη.

Αθήνα 25 Ιουνίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Διαβάστε περισσότερα...

Ν. Μπογιόπουλος: Γκόοοολ!

του Νίκου Μπογιόπουλου

Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;». Τις βλέπουμε άνθρωπέ μου. Αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ότι στη Βραζιλία δεν διαδηλώνουν ενάντια στο ποδόσφαιρο. Δεν διαδηλώνουν ενάντια στο παιχνίδι. Διαδηλώνουν ενάντια στη ληστεία της FIFA και στην ενδοτικότητα της εκεί κυβέρνησης απέναντί της.

«Και τι έγινε που ο Σαμαράς (σ.σ.: ο Γιώργος, εννοείται…) έβαλε το πέναλτι, μήπως σωθήκαμε...

από το Μνημόνιο;» - επιμένει ο «δυσκοίλιος».  Όχι άνθρωπέ μου, δεν σωθήκαμε από τα Μνημόνια. Ούτε η πρόκριση ήταν προαπαιτούμενο για καμιά δόση από την… τρόικα. Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των Φόκλαντ που ποτέ δεν πέρασαν στην Αργεντινή επειδή ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας και της τo «κάρφωσε». Αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να φωνάξουμε: «Γκόοοολ»! 

Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!

Όσο για  τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι
.

Στο ποδόσφαιρο, αποκρυσταλλώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η σχέση του «εγώ» με το «εμείς». Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση του διαλεκτικού νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων»: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυΐες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.

Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση, όπως το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρείες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν, αξιοποιώντας το μηχανισμό της ταύτισης με την άλφα ή βήτα ποδοσφαιρική ομάδα, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο, να κερδίσουν προσεταιριζόμενοι την «πελατεία» του αθλήματος.

Πρώτον, γιατί οι τεράστιες μάζες των ανθρώπων που παθιάζονται με την μπάλα αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες, και ως εκ τούτου, κερδοφόρες αγορές.Δεύτερον, γιατί σε ένα άθλημα με τέτοια απήχηση η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, τα συμφέροντά σου, να προκαθορίζεις και να ελέγχεις την εξέλιξή του συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας.

Από δω και πέρα είναι που αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται το στήσιμο.

Το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ακόμα κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι δε θέλουν να το καταλάβουν, το καταλαβαίνουν οι πολυεθνικές. Αλλιώς, δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω στο ποδόσφαιρο. Το αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που ενσωματώνουν το ποδόσφαιρο στις μπίζνες τους. Το διαπιστώνουν και το εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι τζογαδόροι, ο υπόκοσμος και οι VIPs...

Το ποδόσφαιρο, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση διαπλοκής, οικονομικών συμφερόντων, πολιτικής και ιδεολογικής εκμετάλλευσης.

Το ποδόσφαιρο –ιδιοκτησία πλέον στα χέρια των προυχόντων, που αντιμετωπίζουν τους παρίες των κερκίδων σαν άτομα μειωμένης αντίληψης και σίγουρα μειωμένων κοινωνικών δικαιωμάτων– μετατρέπεται σε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο «συναίνεσης». Η μπάλα, που παίζεται από τα σοκάκια του βομβαρδισμένου Ιράκ μέχρι τα ιδιωτικά γήπεδα των τραπεζών της Ζυρίχης, το ποδόσφαιρο, αυτός ο σύγχρονος «ναργιλές» αποχαύνωσης και ορόσημο μιας κάποιας ανύπαρκτης αταξικής κοινωνίας, ξαναπαίζει το ρόλο που ήθελαν οι εργοστασιάρχες στην πρώιμη φάση του: Βάλιουμ εκτόνωσης των παθών των πολλών. Νυστέρι λοβοτομής και αποπροσανατολισμού. Ένας τόπος επιβολής –μέσα και έξω από το γήπεδο– της δικτατορίας των «εχόντων και κατεχόντων».

Σήμερα, την εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, η διαπλοκή του ποδοσφαίρου με τους οικονομικούς άρχοντες έχει πάρει απίθανες διαστάσεις. Έτσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά».

Οτιδήποτε αποτελεί «προϊόν» που μπορεί να πουληθεί στις μάζες το κατακτά. Το αλώνει. Το κουρσεύει. Και μετά το πουλά. Έτσι κερδίζει διπλά. Κερδίζει και ιδεολογικά και οικονομικά.

Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι, δε φταίει τίποτα για όλα αυτά. Οσο κι αν ασφυκτιά από την ποδηγέτησή του από τους κάθε λογής «παράγοντες», θα έχει πάντα για το ανθρώπινο είδος την αξία που του αποδίδει ο Γάλλος συγγραφέας Ζιροντού: «Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ... Όλα τα μεγάλα παιχνίδια του ανθρώπου είναι παιχνίδια με μπάλα... Στη ζωή μας η μπάλα είναι το πράγμα εκείνο που ξεφεύγει ευκολότερα από τους νόμους... Έχει την ιδιότητα κάποιας δύναμης που δεν μπορεί κανένας να τη δαμάσει απόλυτα».

Ναι λοιπόν! Παρά την καπηλεία που έχει υποστεί, παρά το σφετερισμό του από τους «άμπαλους» του χρήματος, παρά την βρωμιά που κρύβεται πίσω από την βιομηχανία του θεάματος, το ποδόσφαιρο είναι αθώο! Το ποδόσφαιρο δεν φταίει σε τίποτα. Γι’ αυτό το λατρεύουν και θα το λατρεύουν στις φαβέλες.

Το ποδόσφαιρο είναι αθώο και πάντα μια μπάλα θα φτάνει για να το αποδείξει! Μια μπάλα θα είναι αρκετή για να γίνεται πάλι το ποδόσφαιρο παιχνίδι! Μια μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, οτιδήποτε μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο: Η γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους.

Πριν χρόνια το πρακτορείο Magnum οργάνωσε μια περίφημη φωτογραφική έκθεση με τίτλο: «Πλανήτης Ποδόσφαιρο». Πράγματι, ζούμε σε έναν πλανήτη όπου: «Σε τόπους πολιτικών κρίσεων, στο πεδίο της μάχης, σε μικροαστικές αυλές, στις άθλιες παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, στις ευρωπαϊκές πλαζ, στους κύκλους των λουόμενων ινδουιστών στον Γάγγη, σε πάρκινγκ, σε αυλές ιταλικών μοναστηριών», όπου κι αν ταξιδέψεις συναντάς το ποδόσφαιρο. Το συναντάς «στην παιγνιώδη διάθεση των νεαρών μουσουλμάνων γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο κουκουλωμένες με την μπούρκα, στη στοργή που δείχνει ο ποδοσφαιρόφιλος στο μικρό του γιο (...) στα ξυπόλητα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο Καμερούν, στη χαρά των νεαρών Ιρλανδών ιερέων που βγάζουν τα ράσα για να παίξουν ποδόσφαιρο» (Γ. Καρουζάκης, «Φωτογραφίες στη γλώσσα του ποδοσφαίρου», Ελευθεροτυπία, 6/10/2004).

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παντού. Ανήκει σε όλους. Όπως και η ζωή. Κι ας το καρπώνονται οι λίγοι. Όπως και τη ζωή. Η μπάλα μοιάζει με τη ζωή. Εκεί οφείλεται η βασιλεία της. Στην μπάλα (όπως και στη ζωή) που την κλωτσούν οι αεριτζήδες και την λυμαίνονται οι παράγοντες. Που την ξεφουσκώνουν οι μεγιστάνες και το ιερατείο της UEFA και της FIFA. Που της ρουφάνε την ψυχή στήνοντας το παιχνίδι στα μέτρα της διαφημιστικής αρένας και της χρηματιστηριακής φούσκας. Στη μπάλα, σ’ αυτή η «θρησκεία» που όταν ξεχνιέται πως «θεός» της δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της εκάστοτε ΠΑΕ τότε… «χάνεται η μπάλα», με οργάνωση, με σχέδιο, με πειθαρχία, με ταλέντο, με κόπο, με ιδρώτα, με αγώνα, όλα είναι πιθανά! Όπως και στη ζωή!

Η μπάλα, παρά τους βιασμούς που υφίσταται από τους άθλιους διακορευτές της, οι αιώνια ερωτευμένοι με την τέχνη και το πάθος του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι συνεχίζει να υπάρχει. Αγνή, ζωντανή, στρογγυλή και απρόβλεπτη. Και ότι μπορεί να καταργήσει κάθε νόμο των πιθανοτήτων.

Ξέρουν ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν. Από το να πάρει η Εθνική το κύπελλο στην Πορτογαλία μέχρι να προκριθεί το τελευταίο δευτερόλεπτο στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, «όλα είναι δυνατά»! Ακόμα και η νίκη επί όσων μαγαρίζουν και τη μπάλα και τη ζωή μας. Αυτό είναι που δεν  κατάλαβε ποτέ ο ¨ποδοσφαιροφάγος» Ουμπέρτο Εκο.

Ευτυχώς το κατάλαβαν ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις και ο Αναγνωστάκης, ο Παζολίνι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Βιμ Βέντερς, ο Μονταλμπάν και ο Γκαλεάνο. Το κατάλαβε ο Καμί όταν έλεγε πως «όσα έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο». 

Να γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Η φράση του Γάλλου αναλυτή Κριστιάν Μπρομπερζέ είναι αξεπέραστη:«Ποδόσφαιρο: το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου».

Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο...

από το "enikos.gr"

Διαβάστε περισσότερα...

Τσίπρας: Συνεργασία με ΠΑΣΟΚ δεν είναι μια… «νέα Βάρκιζα»!

του Γιώργου Δελαστίκ

Τεταμένη ήταν η κατάσταση κατά τη διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με το κρισιμότατο θέμα των συμμαχιών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ένταση, τόσο της συζήτησης όσο και κυρίως των όσων λέγονταν στα "πηγαδάκια" των διαδρόμων, συμπύκνωσε η οργισμένη φράση του Αλέξη Τσίπρα: "Δεν θα ανεχτώ να λένε κάποιοι εδώ ότι το σχέδιο είναι να οδηγήσουμε τον λαό σε μια διάψευση, σε νέες Βάρκιζες" υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε μετά τις ευρωεκλογές. Τόσο η ΔΗΜΑΡ (η οποία καταβαραθρώθηκε από το 6,25% των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου 2012 στο 1,2%) όσο και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Πάνου Καμμένου (οι οποίοι βυθίστηκαν από το 7,51% στο 3,46%) απειλούνται πλέον με κοινοβουλευτική εξαφάνιση στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Είναι πια σχεδόν αδύνατο ή πολύ δύσκολο να περάσουν το όριο του 3%.

Ετσι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ στερείται ενός ή και δύο συμμάχων προκειμένου να σχηματίσει αντιμνημονιακή κυβέρνηση, αν φυσικά βγει πρώτος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Το δίλημμα που αναφύεται είναι πολύ σκληρό: αυτοδυναμία ή συνεργασία με το... ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, ή οποιοδήποτε κεντροαριστερό πολιτικό μόρφωμα προκύψει από διεργασίες στον χώρο αυτόν! Ενας ψυχρός παρατηρητής θα είχε την άποψη ότι ο συντομότερος δρόμος για να κατακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία είναι πλέον η συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ ή κάποιο άλλο κεντροαριστερό σχήμα, απαλλαγμένο από πρόσωπα που συμβολίζουν το Μνημόνιο. Αυτός ο παρατηρητής όμως προφανώς θα αγνοούσε τη σφοδρότατη αντιπάθεια που τρέφουν οι αριστεροί ψηφοφόροι προς ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία ορθώς θεωρούν υπεύθυνα για τα δεινά που υφίσταται σήμερα ο ελληνικός λαός.

Με δεδομένο ότι οι μισοί περίπου ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστεροί, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός: να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ πολλοί από αυτούς, αν κρίνουν ότι διολισθαίνει σε "ανίερη συμμαχία" με το ΠΑΣΟΚ! Ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να πείσει τους συντρόφους του, όπως ανέφερε στη δευτερολογία του, ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει στις δαγκάνες της Κεντροαριστεράς αν την αφήσουμε να ανασυγκροτηθεί" χωρίς την παρέμβαση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. "Αν πάνε όλοι στην ομπρέλα του Σαμαρά, θα είμαστε ευχαριστημένοι;" αναρωτήθηκε από του βήματος μιλώντας στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του, Νίκος Βούτσης. Εντελώς αντίθετη άποψη πρόβαλε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης: "Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν πρέπει να επιχειρήσει συνεργασίες συνολικά ή επιλεκτικά με κεντροαριστερές δυνάμεις, αλλά αντίθετα πρέπει να ανοίξει ισχυρό μέτωπο απέναντί τους, με στόχο τη συρρίκνωσή τους και τη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής βάσης τους" υποστήριξε.

Στην τροπολογία, άλλωστε, που είχε υποβάλει για τις συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερή Πλατφόρμα της οποίας ηγείται ο Π. Λαφαζάνης (και η οποία τροπολογία απορρίφθηκε από την ΚΕ με ψήφους 59 υπέρ και 84 κατά, 4 λευκά, 7 αποχές), κάθε συνεργασία με την Κεντροαριστερά καταδικαζόταν εκ προοιμίου. "Ενα μπλοκ Αριστεράς και Κεντροαριστεράς είτε στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη μορφή της συνεργασίας αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων δεν θα μετατόπιζε την Κεντροαριστερά σε αριστερές θέσεις, αλλά και με τη βοήθεια των κυρίαρχων τάξεων, ειδικά της μιντιοκρατίας, θα καθιστούσε σταδιακά τον ΣΥΡΙΖΑ αναξιόπιστο, απονευρωμένο και όμηρο του συστήματος" τονιζόταν μεταξύ πολλών άλλων. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για έναν "νέο συνασπισμό εξουσίας" και για μια "πλατιά δημοκρατική, προοδευτική και ριζοσπαστική συμμαχία για την ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων".

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ περιέγραψε σαφώς το πολιτικό άνοιγμα που θέλει να κάνει το κόμμα του ανοίγοντας τις εργασίες της συνόδου της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του: "Απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τον μνημονιακό χώρο και στρέφονται προς την Αριστερά. Τους ανεξάρτητους βουλευτές, τα ρεύματα και τις ομάδες που αμφισβητούν πλέον ανοιχτά την πολιτική του Μνημονίου. Δεν ζητάμε πιστοποιητικό ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας από κανέναν. Δεν κρατάμε πολιτικό μητρώο για το παρελθόν. Δεν θα τους αφήσουμε όμως και δεν πρέπει να τους αφήσουμε βορά στους εκβιασμούς των μνημονιακών μηχανισμών".

από το «Έθνος»

Διαβάστε περισσότερα...

Φωτογραφίες ντοκουμέντα: Ναζί "από κούνια" Μιχαλολιάκος - Παππάς. Αποδίδουν φόρο τιμής σε Χίτλερ - Μουσολίνι

Φωτογραφίες-ντοκουμέντα από τη δικογραφία φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα η "Εφημερίδα των Συντακτών" από τα πρώτα χρόνια της σύστασης της Χρυσής Αυγής.

Στα καρέ απεικονίζονται οι νεαροί τότε Ν. Μιχαλολιάκος και Χ.Παππάς με τη σημαία του στρατού κατοχής της Ελλάδας. Τα ντοκουμέντα βρέθηκαν στην κατοχή των ηγετικών στελεχών της Χ.Α. και καταδεικνύουν τη σχέση της με το ναζιστικό παρελθόν που προσπαθούν να αποποιηθούν με κάθε τρόπο.

Οι βουλευτές της Χ.Α. λένε σήμερα "δεν είμαστε ναζιστές, αλλά Έλληνες εθνικιστές", ωστόσο το υλικό μαρτυράει ότι η ηγεσία της οργάνωσης έχει βαθιές ναζιστικές ρίζες, ενώ οι τιμές σε Χίτλερ και Μουσολίνι φαίνονται ότι γίνονταν διαχρονικά και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

Το φωτογραφικό υλικό από το ξεκίνημα της Χρυσής Αυγής περιλαμβάνεται στη δικογραφία. Νίκος Μιχαλολιάκος και Χρήστος Παππάς φωτογραφίζονται μόνοι ή από κοινού με αρκετή υπερηφάνεια υψώνοντας τη δεξιά σε ναζιστικό χαιρετισμό έχοντας περασμένη στο μπράτσο τους τη σβάστικα. Σε άλλη φωτογραφία μάλιστα φορούν αυτοσχέδια ναζιστική στολή.

Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία από τα γραφεία του κόμματος όπου η σβάστικα έχει αντικατασταθεί από ένα ακόμη πιο μισητό σύμβολο, αυτό των αιμοσταγών SS. Μάλιστα ο Χ. Παππάς δεν διστάζει να φωτογραφηθεί σε στάση προσοχής και με τη σβάστικα στο μπράτσο την ώρα που χαιρετά ναζιστικά στο γερμανικό νεκροταφείο στον Διόνυσο.

Εκεί κάθε χρόνο στις 20 Απριλίου η οργάνωση έκανε ολονυχτία για να τιμήσει τα γενέθλια του Χίτλερ.

Σε άλλες φωτογραφίες ο Χ. Παππάς ποζάρει μαζί με τον Αντώνιο Ανδρουτσόπουλο (ο περιβόητος Περίανδρος) σε βουνά αλλά και στα γραφεία της οργάνωσης, ενώ σε μία από αυτές κρατούν τη σημαία της ναζιστικής Βερμάχτ, του στρατού κατοχής δηλαδή της χώρας μας.

Ο Χ. Παππάς έχει φωτογραφηθεί σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του χαιρετώντας φασιστικά στην κρύπτη όπου βρίσκεται θαμμένος ο Ντούτσε στη Ρώμη.

Η φωτογραφία του Η. Κασιδιάρη με τη συντροφιά μασκοφόρων μελών της οργάνωσης κρατώντας τη ναζιστική σημαία, είναι από τους εορτασμούς του θερινού ηλιοστασίου που μόνο χριστιανική δεν είναι, την ώρα που η οργάνωση προσπαθεί τελευταία να ντυθεί έναν πιο "χριστιανικό" μανδύα.

Δείτε τις φωτογραφίες παρακάτω:

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Διαβάστε περισσότερα...

Θ. Καρτερός: Μπουμπουνίσματα

του Θανάση Καρτερού

Έκανε ένα λαθάκι προχτές ο υπουργός δικαιοσύνης όταν δήλωσε ότι η δικογραφία για τα υποβρύχια κλέη στον Σκαραμαγκά έφτασε στη Βουλή στις 2, ή στις 3, του Ιούνη. Του τράβηξαν το αφτί εκ των υστέρων και δήλωσε ότι πρωτοκολλήθηκε στις 4 του Ιούνη, τη μέρα δηλαδή που έκλεισε η Βουλή, άρα έκλεισε μαζί της και η υπόθεση, άρα λάδι οι εμπλεκόμενοι υπουργοί. Μπαλώθηκε κουτσά στραβά το πράγμα αλλά αποδείχτηκε μπουμπούνας ο υπουργός: Βρε χριστιανέ μου, τόσος κόπος έγινε για να παραγραφούν τα πάντα με το κλείσιμο της Βουλής, κι εσύ πας και τα μπερδεύεις με τις ημερομηνίες;

Μπουμπούνας αποδείχτηκε και εν συνεχεία, από άλλη άποψη όμως. Γιατί μπουμπούνισε ότι έκαναν λάθος οι εισαγγελείς, διατυπώνοντας στην επίμαχη δικογραφία την άποψη για στοιχεία "περί ενδεχόμενης ποινικής ευθύνης" των Βενιζέλου και Παπακωνσταντίνου. Είπε κάτι νομικίστικα εκεί πέρα, αλλά το γεγονός παραμένει. Η ημερομηνία ήταν λάθος, οι εισαγγελείς έκαναν λάθος, άρα οι μόνοι που τα έκαναν σωστά είναι ο Βενιζέλος και ο Παπακωνσταντίνου. Ο πρώτος μάλιστα όχι μόνο τα έκανε σωστά, αλλά εξακολουθεί να τα κάνει σωστά σε κοινή θέα και σε μια εργώδη προσπάθεια να σώσει τη χώρα και να αναστηλώσει την κεντροαριστερά.

Τελικώς ο μπουμπουνισμός του Αθανασίου αποδείχτηκε και στον ηθικοπλαστικό επίλογο της ιστορίας. Όταν μπουμπούνισε το ωραιότατο ότι ήθελε να έρθει η δικογραφία στη Βουλή για να δεχτεί πλήγμα η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει δηλαδή όσοι κράτησαν στα συρτάρια τους τη δικογραφία μέχρι να κλείσει η Βουλή. Εντάξει και μια χαρά κι όσοι οργάνωσαν το πράγμα ώστε να ξεμπλέξει ο Βενιζέλος τους. Εντάξει κι ο ίδιος ο Αθανασίου που για κάνα δυο μήνες την είχε τη δικογραφία στο μαξιλάρι του και αναρωτιόταν to be or not to be. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εντάξει και το γλίτωσε δυστυχώς το πλήγμα στην αξιοπιστία του, επειδή έκλεισε η Βουλή.

Ε, μετά από αυτά έπεσαν και οι σχετικές στρακαστρούκες από τον του ΠΑΣΟΚ Ρήγα και τον του ΠΑΣΟΚ Τριαντάφυλλο. Που τραμπούκισαν αγρίως την Κωνσταντοπούλου και τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τολμούν να αμφισβητούν τον Βενιζέλο και τον Αθανασίου. Εμ γα@ούν, εμ σκούζουν, που μονολογούσαν οι παλιοί. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τον Αθανασίου. Αυτός απλώς μπουμπουνίζει....

από την «Αυγή»

Διαβάστε περισσότερα...

"Πιτσιρίκος": Είτε βλέπω πολύ μπροστά, είτε έχω παραισθήσεις

του "Πιτσιρίκος"

Φ​ίλε Πιτσιρίκο, το τελευταίο διάστημα πέφτουν μέσα στο «αγαπημένο» σου Ποτάμι μια σειρά στελεχών από τον λεγόμενο Κεντροδεξιό και τον λεγόμενο Κεντραριστερό χώρο, εν ολίγοις άτομα φιλόδοξα, γραμματι-ζούμενα, που δεν τους πάει η καρδιά να γίνουν φασίστες αλλά από την άλλη δεν βρί-σκουν καμιά προοπτική πολιτικής ανέλιξης στο χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας της ΠΑΣΟΚοΝεοΔημοκρατίας.

Το κατασκεύασμα αυτό τον καναλαρχών έρχεται να καλύψει το κενό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Με αρχηγό ανδρείκελο του Ψυχάρη και του Μπόμπολα, υπό προθεσμία και καθημερινά κρινόμενο απο την δημοφιλία του στα κυλιόμενα γκάλοπ που διενεργούν τα καλόπαιδα.

Το θεωρώ πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, πως στις επόμενες εκλογές το Ποτάμι θα κατέβει με...

νέον αρχηγό, εφόσον ο Protagonistas δεν τραβάει.

Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι ο Μώραλης ή κάποιος άλλος ντόπιος «προκομμένος» και χωρίς κομματική ταυτότητα επιχειρηματίας.

Μπορεί και κάποιος φερέλπις από την Εσπερία που αγαπά την πατρίδα του πιο πολύ από την οικογένειά του και κυρίως τον κώλο του! Το τελευταίο το θεωρώ πολύ δύσκολο, εκτός αν δίπλα στην λέξη «πατρίδα» ανοίξεις μια παρένθεση και γράψεις την λέξη «Γερμανία».

Μετά, βέβαια, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να κλείσεις την παρένθεση έτσι ώστε να μην δούν τίποτα τα εγχώρια ζώα που θα κληθούν να τον ψηφίσουν.

Είναι λοιπόν το Ποτάμι, ένα κόμμα χωρίς αρχές, χωρίς απόψεις, χωρίς κανένα πρόβλημα να συμμαχήσει με όλους και με όλα προκειμένου να «σωθεί» ξανά η χιλιογαμημένη πατρίδα.

Ένα κόμμα που μπορεί να χωρέσει άνετα τους νέους «κοινωνικά ευαίσθητους» Ελληνες επιχειρηματίες, τους κρυφοφιλελέδες πρώην κομμουνιστές, τους ψευτο-ψαγμένους καλλιτέχνες και τους φαφλατάδες «λογοτέχνες».

Ένα κόμμα που μοιάζει με την Coca Cola! Πάει δηλαδή με όλα! Ακόμα και με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Στο μεταξύ, διαβάζω για μια δικογραφία για τον Βενιζέλο που έφτασε στην Βουλή την ημέρα που την κλείσανε (04/06/2014).

Πρόκειται βέβαια για την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων. Να σου θυμίσω ότι για την υπόθεση των υποβρυχίων μονάχα ο Άκης λέρωσε τα χέρια του από το ΠΑΣΟΚ. Σημίτης και Χαρδούβελης που εικονίζονται επίσης στην φωτογραφία που σου στέλνω ήτανε «καθαροί».

Ο βρωμερός όμως γουρούναρος που ακούει στο όνομα Βαγγέλης, παρήγγειλε επί υπουργίας του, μια από τα ίδια, και μάλιστα σε τιμή διπλάσια από εκείνη στην οποία αγόρασαν τα δικά τους υποβρύχια οι γείτονες Τούρκοι.

Γνωρίζοντας τώρα πια από την υπόθεση του υιού Ερντογάν το Τούρκικο πανηγυράκι με τις μίζες, ο καθένας μπορεί να κάνει υποθέσεις για το όργιο στο οποίο επιδόθηκε ο αντιπαθής χοντρός ρίχνοντας απλά και μόνο μια ματιά στην διαφορά της τιμής.

Εκείνο που με εξοργίζει (πάλι) είναι ότι ξαναβλέπω τον θίασο με τους βαριεστημένους ηθοποιούς να παίρνει θέση ξανά στην σκηνή.

Κατηγορίες από την αντιπολίτευση για συγκάλυψη του σκανδάλου, επιθέσεις ένθεν κακείθεν προς την «ανεξάρτητη» «δικαιοσύνη», καταγγελίες για ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου και στο τέλος παραγραφή.

Ό,τι έγινε με τόσα και τόσα σκάνδαλα από την μεταπολίτευση έως τώρα.

Εγώ θα περίμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ να βγει και να πει στον Βενιζέλο και στην παρέα του: «Βαγγελάκη, ό,τι και να κάνεις, θα πας φυλακή»!

Από ό,τι φαίνεται, όμως, θα περιμένω πολύ! Ετοιμάζομαι λοιπόν για την πρώτη «αριστερή» φιλομνημονιακή κυβέρνηση της μεταχρεοκοπημένης Ελλάδας. Θα το δώ κι αυτό, αλλά ευτυχώς είμαι πια μακριά και δεν θα το ζήσω.

Φιλιά πολλά

Ηλίας

Υ.Γ. Ο Τσίπρας που πήγε στον Ντράγκι να τον προειδοποιήσει για τον Στουρνάρα, μετά την τοποθέτηση του νέου διοικητή της ΤτΕ, μασάει αλήθεια Halls με μέντα ή μήπως κάνει γαργάρες με αλατόνερο;

(Αγαπητέ Ηλία, το Ποτάμι είναι χρήσιμο γιατί φιλοξενεί τα ορφανά της ΔΗΜΑΡ· που είναι πάντα κρατικοδίαιτα και κοντά στην εκάστοτε εξουσία, αν και πάντα δηλώνουν το αντίθετο. Έχω την εντύπωση πως, επειδή δεν ζεις στην Ελλάδα, εξωραΐζεις κάπως τους Έλληνες πολίτες. Θέλω να σε βεβαιώσω πως είναι όπως ακριβώς τους άφησες. Επίσης, μην κάνεις κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί απαγορεύεται· θα πεταχτεί κάνας πρώην φανατικός πασόκος και νυν φανατικός συριζαίος και θα μας πάρει ο διάολος τον πατέρα. Να είσαι καλά.)

Διαβάστε περισσότερα...

Απ. Αποστολόπουλος: Ο ρόλος της Ρωσίας και η πατριωτική αριστερά

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Μετά τον Πόλεμο επικράτησε η εντύπωση ότι ο Κόσμος ήταν χωρισμένος ιδεολογικά, σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Στην πραγματικότητα η ιδεολογία συγκάλυπτε βαθύτερες και σταθερές γεωπολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές αντιθέσεις. Η τσαρική Ρωσία ποτέ δεν αποτέλεσε οργανικό μέρος της Ευρώπης, η ΕΣΣΔ απομονώθηκε πριν και μετά τον Πόλεμο. Η Ρωσία, με καπιταλιστικό καθεστώς, είναι στόχος των Δυτικών Δυνάμεων. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η φύση του καθεστώτος (σοσιαλισμός ή καπιταλισμός) που προσδιορίζει την αντιπαλότητα. Όταν υπάρχει Δύναμη με βλέψεις και ικανότητα πλανητικής κυριαρχίας οποιοσδήποτε αποτελεί εμπόδιο γίνεται εχθρός, αποτελεί στόχο. Την κυρίαρχη Δύναμη δεν την ενδιαφέρει αν το εμπόδιο προέρχεται από καθεστώς διαφορετικής υφής ή από όμοιο αν απειλεί την κυριαρχία της. Με την οπτική των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δεν εξηγείται η αδιάλειπτη εχθρότητα προς τον Τσάρο, Λένιν, Στάλιν, Πούτιν. Με μια φράση: Η ΕΣΣΔ ήταν ο μόνος ικανός αντίπαλος της Δύσης για την παγκόσμια κυριαρχία και η Ρωσία είναι ο μοναδικός, αυτή τη στιγμή, κληρονόμος της. Επειδή μπορεί να ανταποδώσει ισοδύναμα πυρηνικό χτύπημα.

Είναι προφανές ωστόσο ότι η Ρωσία δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τον κάθε πατριώτη που...

μάχεται για την ανεξαρτησία του, δεν διαθέτει τόση ισχύ. Η ΕΣΣΔ υποστήριζε τις (συχνά αντικομμουνιστικές) ηγεσίες του όποιου αγώνα υπέρ της Ανεξαρτησίας. Η Ρωσία τηρεί αυτή την παράδοση, υπό την ηγεσία του Πούτιν πχ Συρία. Κριτήριο για τη στάση έναντι της Ρωσίας δεν είναι το (καπιταλιστικό) καθεστώς αλλά ο ρόλος της στην πλανητική σκακιέρα. Κριτήριο που ισχύει και για τις ΗΠΑ.

Μια πατριωτική Αριστερά, ως Κίνημα ή ως κυβέρνηση, θα ήταν φυσικό να στραφεί προς τη Ρωσία. Οι αντιδράσεις ωστόσο σε μια τέτοια προσέγγιση είναι αφόρητες, πχ οι πιέσεις στην κυβέρνηση της Βουλγαρίας έτσι ώστε η Σόφια να ματαιώσει τον αγωγό south stream, επί ζημία της χώρας. Κάθε κυβέρνηση οφείλει να υπολογίσει τρεις παράγοντες προκειμένου να προσεγγίσει τη Μόσχα: Πρώτον αν η Ρωσία θέλει και έως ποιο σημείο μπορεί να βοηθήσει. Δεύτερον αν έχει (η κυβέρνηση) την ψυχική αντοχή να αντέξει στις πιέσεις. Τρίτον αν έχει τις προϋποθέσεις να ανταπεξέλθει, αν έχει την ενεργό στήριξη του κόσμου, αν ελέγχει τους κρατικούς μηχανισμούς και αν αυτοί οι μηχανισμοί είναι ικανοί να δράσουν αποτελεσματικά. Χωρίς και τα τρία αυτά η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη. Λογικά μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι μετά τους εναγκαλισμούς του Καραμανλή με τον Πούτιν ακολούθησε ο Μνημονιακός κατακλυσμός. Έτσι ώστε κάθε διάδοχος πρωθυπουργός να μην μπορεί ούτε να διανοηθεί να κάνει «κόνξες» στην εξωτερική πολιτική. Ίσως μερικοί θεωρήσουν ότι αυτά είναι «θεωρίες συνομωσίας». Αλλά η αλληλουχία των γεγονότων δεν αμφισβητείται. Τώρα έχουμε επανέλθει στην Εποχή της Περιχαράκωσης, όπως επί Ψυχρού Πολέμου. Επιτρέπεται η εξαγωγή πορτοκαλιών και οι Ρώσοι τουρίστες αλλά όχι αγωγοί, τραίνα και λιμάνια, η πώλησή τους στους Ρώσους. Είναι λυπηρό ότι στην Αριστερά φλυαρούν αλλά δεν συζητούν τι σημαίνει η διακηρυσσόμενη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Ιδού μερικές όψεις.

Το ανολοκλήρωτο «Μάθημα της Ουκρανίας» περιλαμβάνει τρία τουλάχιστον Κεφάλαια: Αποδεικνύεται γελοία ή άποψη ότι οι ΗΠΑ αποσύρονται από την Ευρώπη. Αντιθέτως επεκτείνουν τη σύγκρουση σε όλο τον Πλανήτη, και προς την Κίνα. Αποδεικνύεται ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν πλήρως την ΕΕ (ειδικά τη Γερμανία) στη σύγκρουσή τους με τη Ρωσία. Αποδεικνύεται ότι οι κυρίαρχες ελίτ της Δύσης θεωρούν (από αιώνες) τη Ρωσία ως ξένο σώμα, ως αντίπαλο, πέρα από εφήμερες συμμαχίες λόγω υπέρτατης ανάγκης, πχ χιτλερική Γερμανία.

Οι Ευρωπαϊκές ελίτ διαθέτουν αμύθητο πλούτο αλλά η βάση της κάθε μιας είναι μικρά και διαιρεμένα Έθνη/Κράτη, εντελώς αδύναμα μπρος στο Ρωσικό γίγαντα. Η ΕΕ θέτει υπό έλεγχο τις διαφωνίες των ευρωπαϊκών ελίτ και η Παγκοσμιοποίηση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, προσφέρει τις ιδεώδεις συνθήκες για την επιβίωση τους. Το τίμημα είναι να ισοπεδωθούν οι ιδιαίτερες πατρίδες τους αλλά αυτό τις αφήνει αδιάφορες. Η Παγκοσμιοποίηση είναι ο διεθνισμός, του Κεφαλαίου. Συμπλέουν και πλειοδοτούν οι αιωνίως «χρήσιμοι ηλίθιοι» στην Αριστερά, οι ευφυέστεροι εξ αυτών με το αζημίωτο.

Η Ρωσία, ανέκαθεν απομονωμένη, τσαρική, σοσιαλιστική, καπιταλιστική, έχει εκ των πραγμάτων πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπεράσπιση του Έθνους. Ανησυχητική, για τις δυτικές ελίτ, είναι η ζωτικότητα της Ρωσίας. Τρεις φορές καταστράφηκε ή λεηλατήθηκε (οι δυο Πόλεμοι και η περίοδος Γέλτσιν) και σε «μηδέν χρόνο» ανασυγκροτήθηκε, ασχέτως καθεστώτος. Τώρα η Ρωσία (όπως και η Κίνα) είναι στο «τσακ» να περάσει από την «καθυστέρηση» στην άνθιση, την ώρα που ο δυτικός καπιταλισμός παραπαίει. Το «Ουκρανικό» είναι ο Γόρδιος Δεσμός της εποχής μας, το Σπαθί στη θέση της Διπλωματίας. Εξελίσσεται η κορυφαία, αποφασιστική, επίθεση της Παγκοσμιοποίησης με άμεσο στόχο να καταστραφεί η Ρωσία, το μοναδικό εμπόδιο (όπως η ΕΣΣΔ) στην απόλυτη, παγκόσμια, επικράτησή της. Τις προηγούμενες φορές, στους δυο Μεγάλους Πολέμους, η σύγκρουση κατέληξε σε απροσδόκητες κοινωνικές και γεωπολιτικές ανατροπές. Οι ευνοϊκές συνθήκες ανατροπών προήλθαν από εξωτερικές συνθήκες και όχι από τους εσωτερικούς αγώνες. Το Σύστημα κυριαρχίας εξασθένησε συνολικά και τότε έσπασε στον αδύναμο κρίκο του χωρίς το Σύστημα να μπορεί να υπερασπιστεί τη συνοχή του. Ηγεσίες με διαύγεια και τόλμη οδήγησαν στη νίκη ορισμένα λαϊκά Κινήματα.

από το «iskra.gr»

Διαβάστε περισσότερα...