Η σύγκρουση Μπογιόπουλου - "ξεφτιλισμένης ηγεσίας του ΚΚΕ" κορυφώνεται!

Πηγή: Ριζοσπάστης

ΛΑΘΟΣ ΠΟΡΕΙΑ

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):

«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». 

Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: 

«Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; 

Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος

μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Λαός απέναντι σε κοσμογονικές εξελίξεις — Ποιος ο ρόλος του Ε.ΠΑ.Μ.

4η Τακτική Σύνοδος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ε.Πα.Μ. Μάρτιος 2013

Πολιτική Εισήγηση του Γενικού Γραμματέα της Πολιτικής Γραμματείας, Δημήτρη Καζάκη

Συναγωνίστριες/στές,

Μιλώντας για το ζήτημα του πολιτικού σχεδιασμού τον οποίο αναπτύσσει το ΕΠΑΜ μπροστά στα προβλήματα και τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι έχει μεγάλη σημασία να κατανοούμε σε ποια περίοδο, σε ποια ακριβώς συγκυρία βρισκόμαστε, έτσι ώστε να μπορούμε να προσαρμόσουμε την τακτική μας και τους τακτικούς μας στόχους με τον τρόπο ώστε να εξυπηρετούν την Ελληνική κοινωνία συνολικά και με βάση τα δεδομένα που έχουμε στην πορεία μπροστά μας.

Το σημαντικό εδώ είναι, πώς πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε σε μια περίοδο καταιγιστικών εξελίξεων. Οι εξελίξεις αυτές δεν αφορούν μόνο την κυρίαρχη πολιτική, τον τρόπο που εφαρμόζονται ή επιβάλλονται οι πολιτικές στην κοινωνία, αλλά τον τρόπο που διαμορφώνεται συνολικά η κοινωνία στην Ελλάδα και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια.

Δεν είμαστε σε μια στατική περίοδο, δεν είμαστε σε μια περίοδο όπου είναι λίγο ως πολύ ομαλή η εξέλιξη του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά και η κατάσταση της κοινωνίας. Και δεν είμαστε σε μία, ας το πούμε έτσι, ανώμαλη περίοδο μόνο για την Ελλάδα. Είμαστε γενικότερα σε μια παγκόσμια ανακατάταξη η οποία έχει δραματικές πλευρές και διαστάσεις.

Το λέμε αυτό γιατί είμαστε από τους λίγους, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, πολιτικούς σχηματισμούς που συζητάμε επί της ουσίας τον τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας, έτσι ώστε να μπορούμε να τον ενσωματώσουμε στην πολιτική τακτική που πρέπει να έχει το Μέτωπο. Οι υπόλοιποι, όπως τουλάχιστον παρατηρούμε, συζητούν απλά με βάση τις δημοσιογραφικές εκτιμήσεις που υπάρχουν ή διατυπώνονται στα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είτε στο εξωτερικό, είτε στο εσωτερικό.

Έχει μεγάλη σημασία να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Από τη μια έχουμε τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι η παγκόσμια οικονομία της παγκοσμιοποίησης. Βαδίζει ταχύτατα σε μια κατάσταση, όπως την έχουν ονομάσει τα δικά τους επιτελεία, πλανητικής οικονομίας. Αυτή η πλανητική οικονομία, που σαν νεολογισμός ή ιδεολόγημα θα αρχίσει να κυριαρχεί σε λίγο, διότι οι ακαδημαϊκοί τους κύκλοι, οι δημοσιογραφικοί τους κύκλοι, και όλοι αυτοί, θα αρχίσουν να την αναπαράγουν και να την κυκλοφορούν ώστε να μπορούμε να την εμπεδώσουμε, όπως κάνανε τις προηγούμενες δεκαετίες με τον όρο παγκοσμιοποίηση, τι είναι στην πραγματικότητα; Είναι η δυνατότητα να ρευστοποιηθούν όλες οι χώρες, όλα τα κράτη, το σύνολο των λαών, στην δίνη της παγκόσμιας οικονομίας.

Αν η παγκοσμιοποίηση ήταν ο πολιορκητικός κριός για να καταλυθούν σύνορα, οικονομικά και πολιτικά, εθνικές ρυθμίσεις και κράτη, η πλανητική οικονομία είναι η κατοχύρωση του ρόλου του ιδιώτη, όχι με την αρχαιοελληνική έννοια αλλά με την οικονομικο-πολιτική έννοια που παίρνει σήμερα στην παγκόσμια σφαίρα. Καταργείται η έννοια της κοινωνίας, όχι μόνο σε ένα επίπεδο κράτους ή μιας περιφέρειας που είχαμε μέχρι τώρα, αλλά σε πλανητικό επίπεδο. Δεν υπάρχουν κοινωνίες, δεν υπάρχουν κράτη, δεν υπάρχουν λαοί. Υπάρχουν ιδιώτες που η νομική τους προσωπικότητα είναι παρόμοια, είτε πρόκειται για θεσμικό επενδυτή που παίζει με ομόλογα και παράγωγα στη διεθνή αγορά, είτε για επιχειρηματία, είτε για ένα άτομο που απλά, το μόνο που έχει να δώσει στην αγορά είναι η εργατική του δύναμη.

Όλοι αυτοί οι ιδιώτες λειτουργούν με όρους συμβατικούς στην αγορά. Το μόνο που τους χαρακτηρίζει είναι η δυνατότητα ιδιωτικών συμβάσεων. Ο ιδιώτης ως επιχειρηματίας της εργατικής του δύναμης δεν κάνει τίποτε άλλο παρά μια σύμβαση με αυτόν που θα απασχολήσει την εργατική του δύναμη. Το ίδιο συμβαίνει με τον δανειστή προς τον οφειλέτη, με τον θεσμικό επενδυτή προς τον αγοραστή ή τον διακινητή ή τον μπρόκερ των ομολόγων και των παραγώγων. Αυτό κυριαρχεί.

Η ίδια η έννοια του εμπράγματου δικαίου όπως έχει γεννηθεί παραδοσιακά, που έχει να κάνει με πραγματικές σχέσεις ιδιοκτησίας, κατοχής, νομής και κυριότητας, ξεπερνιέται πλέον. Η ίδια η ιδιοκτησία αποκτάει άυλο χαρακτήρα, γίνεται κινητή αξία και αυτή εκφράζεται δια μέσου των τίτλων, είτε αυτοί είναι πιστωτικοί τίτλοι, είτε τίτλοι στην αγορά, είτε πλασματικό κεφάλαιο, είτε χρήμα. Όλα ρευστοποιούνται. Και όχι μόνο το παραδοσιακό κεφάλαιο, αλλά το σύνολο του πλούτου που παραδοσιακά παράγει η κοινωνία – το σύνολο: τα εισοδήματα, τα μέσα παραγωγής, τα καταναλωτικά μέσα, ο τρόπος που μπορεί να αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος, τα πάντα μετατρέπονται σε κεφάλαιο και το κεφάλαιο αυτό μετατρέπεται σε κινητές αξίες οι οποίες μπορούν να αλλάξουν χέρια μέσα στην αγορά. Αυτή είναι η πλανητική οικονομία.

Ποιος ρυθμίζει αυτή την πλανητική οικονομία; Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί και οργανισμοί σε συνδυασμό με τους πιο ισχυρούς κρατικούς κατασταλτικούς παράγοντες. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει την μετεξέλιξη της Ευρωζώνης σε μια νέα κατάσταση την οποία οι ίδιοι έχουν ονομάσει Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που δεν αναγνωρίζει πλέον Εθνικά Κράτη, ούτε καν τυπικά την εθνική τους κυριαρχία, όπως ήταν μέχρι σήμερα που την αναγνώριζε μεν, αλλά την περιόριζε, μέσω της συνθήκης της Λισσαβόνας, της συνθήκης του Μάαστριχτ, ή μέσω των κανονισμών και των ντιρεκτίβων της Ευρωζώνης.

Μπαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία καταλύεται η εθνική κυριαρχία και αντικαθίσταται με αυτόν τον νεολογισμό που ανακοίνωσε ο Μπαρόζο, με την «συλλογική κυριαρχία». Δηλαδή, όλα όσα ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, είτε είναι η γη, ο αέρας, εμπράγματες ή μη εμπράγματες αξίες, βρίσκεται σε συλλογική κατοχή, δηλαδή ανήκει σε όλους τους Ευρωπαίους. Και ότι βρίσκεται σε συλλογική κατοχή έρχεται τελικά στην κατοχή του ισχυρού. Αυτού δηλαδή που έχει και τον ισχυρότερο τρόπο να επιβληθεί στα πράγματα.

Γι αυτό άλλωστε καταργείται η ίδια η έννοια της  εθνικής κυριαρχίας που περιέχει κανόνες δικαίου που προσπαθούν να εξισορροπήσουν την τυπική ισότητα και την τυπική ισονομία με την πραγματική ανισότητα. Ο φτωχός με τον πλούσιο μπορεί να έχουν τυπική ισότητα και ισονομία, δεν έχουν όμως πραγματική ισότητα και ισονομία, γι αυτό υπήρχαν τα εθνικά συστήματα δικαίου έτσι ώστε να μπορούν να υπάρχουν κανόνες δικαίου που να εξισορροπούν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, αυτό το μεγάλο έλλειμμα.

Σήμερα, μπαίνοντας στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, η ίδια η έννοια της εξισορρόπησης δια μέσου των κανόνων δικαίου, που δεν έφτανε ποτέ, αλλά υπήρχε έστω και τυπικά, καταργείται. Δεν μπορείς να έχεις κοινωνική προστασία ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο προστασίας. Είσαι ιδιώτης και πετυχαίνεις την αγορά δια μέσου της διαπραγμάτευσης του εμπορεύματος που μπορείς να διακινήσεις ή να ρίξεις στην αγορά, έστω και αν αυτό το εμπόρευμα είναι το τομάρι σου που προορίζεται να γδαρθεί. Σ’ αυτές τις συνθήκες, η Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά μετεξελίσσεται σε αυτό που λέμε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, το οποίο σήμερα ονομάζουν Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία εθνικών κρατών, για να μπορεί το νέο κρατικό μόρφωμα να ξεγελάσει τον κόσμο, ότι δίπλα στο νέο αυτό κρατικό μόρφωμα θα υπάρχουν τα παλιά κρατικά μορφώματα που είναι τα εθνικά κράτη.

Βεβαίως, ομοσπονδία και εθνικό κράτος είναι ασύμβατες έννοιες, εξαρχής, εξ ορισμού. Και το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Πώς το πετυχαίνουνε; Με τρεις τρόπους. Πρώτον, την επιβολή του δημοσιονομικού λεγόμενου προγράμματος σταθερότητας. Με αυτό τον τρόπο κανένα κράτος στην ευρωζώνη από την 1.1.2013 δεν έχει το δικαίωμα σύνταξης ούτε καν κρατικού προϋπολογισμού. Ο κρατικός προϋπολογισμός έχει περάσει στην αρμοδιότητα των ευρωπαϊκών οργάνων, αλλά και η εποπτεία των οικονομιών των κρατών-μελών έχει περάσει στην εποπτεία των ευρωπαϊκών οργάνων. Αυτοί αποφασίζουν, εσύ απλά εκτελείς εντολές. Κι αν δεν εκτελέσεις τις εντολές, ή οι εντολές αυτές δεν έχουν το απαιτούμενο αποτέλεσμα, τότε το κράτος   και ο λαός υπόκειται  σε μια σειρά από αυτοματοποιημένες ποινές, ρήτρες δηλαδή, που φτάνουν μέχρι το 1% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της χώρας, διότι δεν εφαρμόζεις αυτά που σου λένε οι άλλοι.

Το δεύτερο είναι η λεγόμενη τραπεζική ένωση. Τραπεζική ένωση σημαίνει ότι οι τράπεζες πλέον δεν μπαίνουν υπό την δικαιοδοσία κανενός θεσμικού οργάνου σε εθνικό επίπεδο, ούτε καν του εισαγγελέα. Δεν μπορεί πια να υπάρχει πρόσβαση κανενός είδους στις τράπεζες. Οι τράπεζες ελέγχονται αποκλειστικά από τα ευρωπαϊκά όργανα, κυρίως από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Το τρίτο είναι βεβαίως η δημιουργία του λεγόμενου ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου. Ο ευρωπαϊκός δημόσιος χώρος είναι αυτό που θα υποκαταστήσει τον εθνικό πολιτικό χώρο κάθε κράτους, δηλαδή, για να συμμετάσχουν σε εκλογές σε ένα ή δύο χρόνια από τώρα και για να χρηματοδοτηθούν για τη συμμετοχή τους σε εκλογές είτε σε εθνικό, ή μάλλον σε τοπικό επίπεδο – το εθνικό καταργείται, γίνεται τοπικό-, είτε  σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα πρέπει να εντάσσονται τα πολιτικά κόμματα σε ευρωπαϊκές ομάδες του ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου, δηλαδή να έχουν ευρωπαϊκή ιδεολογία και ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Από αυτά τα κόμματα, σύμφωνα με τον κύριο Μπαρόζο, εξαιρούνται δύο κατηγορίες, οι λαϊκιστές και οι εθνικιστές. Το τι προσδιορίζει ως λαϊκιστές και εθνικιστές ο κ. Μπαρόζο, ο καθένας μπορεί να καταλάβει, αυτούς δηλαδή που αρνούνται την ισοπέδωση του έθνους-κράτους στο όνομα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, της ευρωπαϊκής προοπτικής και όλα αυτά τα πράγματα. Γι αυτό, μόλις υπογραφούν οι νέες Συνθήκες, που όπως υπολογίζεται με βάσει τα ανακοινωθέντα από τον κύριο Μπαρόζο, αυτό θα γίνει γύρω στο 2015, θα καταργηθεί ακόμα και η εθνική ιθαγένεια και θα υποκατασταθεί με αυτό που σήμερα υπάρχει τύποις, αλλά στην ουσία δεν λειτουργεί ακόμα, την ευρωπαϊκή ιθαγένεια. Κι όποιος δεν δεχθεί να την πάρει, την ευρωπαϊκή ιθαγένεια, γιατί θα δοθεί βεβαίως όπως δημοκρατικά και αλληλέγγυα κάνουν πάντα οι Ευρωπαίοι, εθελοντικά, απλούστατα θα αποκλειστεί από την πολιτική δράση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, θα τεθεί δηλαδή εκτός νόμου.

Αυτή είναι η πορεία που έχουν προδιαγράψει. Βεβαίως για εμάς, μην ανησυχείτε, δεν θα μας απασχολήσουν όλα αυτά. Θα έχουμε διαλυθεί ως χώρα πολύ νωρίτερα. Και θα έχουμε κομματιαστεί πάρα πολύ νωρίτερα, πριν φτάσουμε στο σημείο να συζητήσουμε τα ζητήματα αυτά. Αυτή είναι η πορεία της χώρας μέσω του ξεπουλήματος και όλων αυτών των διαδικασιών που έχουν ξεκινήσει. Τι έχουνε κατορθώσει τώρα: με βάση τα δεδομένα, έχουμε δύο γενικά αντίρροπες τάσεις, που γεννιούνται από τις εξελίξεις. Η πρώτη τάση είναι, όσο προχωρούν οι διαδικασίες στον οδοστρωτήρα των αγορών με στόχο την πλανητική λεγόμενη οικονομία, τόσο πιο ανεξέλεγκτος, αδυσώπητος και αδίστακτος να γίνεται ο ανταγωνισμός στις κορυφές του συστήματος, για την παγκόσμια κυριαρχία, την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής, τους τρόπους δηλαδή μεριδίων αγοράς. Και μάλιστα, όσο πιο αδίστακτος και αδυσώπητος θα γίνεται ο ανταγωνισμός, τόσο θα αυξάνεται η πιθανότητα μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης, σε διεθνές επίπεδο, ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Βεβαίως, οι πολεμικές συγκρούσεις δεν είναι απαραίτητο να έχουν τον χαρακτήρα των παγκόσμιων αναμετρήσεων που γνωρίσαμε ιστορικά, καθώς, τον συγκεκριμένο χαρακτήρα τον πήραν επειδή το κράτος εξακολουθούσε να είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Σήμερα δεν είναι το κράτος πρωταγωνιστής των εξελίξεων, είναι οι διεθνείς δυνάμεις της αγοράς, όπως έχουμε ακούσει πολλάκις να μας λένε. Άρα, οι πόλεμοι γίνονται με νέους όρους, με όρους εμφυλίων σπαραγμών, θρησκευτικών αναμετρήσεων, διαλυμένων κοινωνιών, όπως το βλέπουμε παγκόσμια.

Και βεβαίως, πώς καταλαβαίνουμε ότι αυτό συμβαίνει σε πλανητικό επίπεδο; Από τα οπλικά συστήματα που παράγουν οι μεγάλες δυνάμεις για τον εαυτό τους και για την παγκόσμια αγορά. Αυτή τη στιγμή, ενώ έχει αυξηθεί τρομακτικά η παραγωγή οπλικών συστημάτων, δεν σπαταλάνε ποσά. Υπολογίζεται ότι κάθε δεύτερο εξάμηνο έχουμε διπλασιασμό του συνολικού στοκ οπλικών συστημάτων σε πλανητικό επίπεδο. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει υπερδιπλάσια ταχύτητα εξοπλισμού της ανθρωπότητας από τις παραμονές, τόσο του Πρώτου, όσο και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Μόνο που τα οπλικά συστήματα αυτά που παράγουν σήμερα δεν είναι τόσο στρατηγικού τύπου, δηλαδή μεγάλα οπλικά συστήματα στρατηγικής σημασίας. Όχι, τώρα ειδικεύονται τώρα σε οπλικά συστήματα τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν με αυτονομία σε μικρά πεδία ή περιορισμένα πεδία μάχης αλλά ταυτόχρονα με εξαιρετικά μεγάλη βλητική ικανότητα, δηλαδή δύναμη πυρός. Για παράδειγμα, οι Αμερικανοί δεν ασχολούνται τώρα να μετεξελίξουν τα νέα καταδιωκτικά, νέας γενιάς. Τους ενδιαφέρει όμως εξαιρετικά η ρομποτική τεχνολογία π.χ. στα αεροσκάφη, τα λεγόμενα drones, τα αεροσκάφη δηλαδή που είναι τηλεκατευθυνόμενα και μπορούν να δράσουν σε οποιοδήποτε πεδίο μάχης χρειάζεται.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί ήδη έχει ξεκινήσει η πολεμική αναμέτρηση σε διεθνές επίπεδο. Μόνο που δεν γίνεται απευθείας αναμέτρηση ανάμεσα στους πόλους ισχύος, γίνεται με πιόνια. Είναι η πρώτη, ή μάλλον η δεύτερη μεγαλύτερη κλιμάκωση πολεμικών επιχειρήσεων που έχουμε στον πλανήτη Γη μετά τη μετασοβιετική εποχή, μετά την μεταπολεμική περίοδο, στην ουσία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πρώτη ήταν στη μετασοβιετική εποχή, δηλαδή στο γύρισμα του 90-91 που γινόταν ο χαμός, από τοπικούς πολέμους. Είμαστε στη δεύτερη περίοδο όξυνσης και είναι πολύ πιθανό το επόμενο χρονικό διάστημα, τα επόμενα ένα με δύο χρόνια ότι θα ξεπεράσει την περίοδο 90-91.

Η δεύτερη τάση είναι ότι όλο και περισσότερο θα αναγεννιέται κάτω από αυτές τις εξελίξεις το εθνικό ζήτημα για τους λαούς, όλους τους λαούς, που θα μετατρέπονται σε δουλοπάροικους των διεθνών αγορών. Και αν αυτό το εθνικό ζήτημα για τους λαούς δεν διεκδικηθεί στη βάση της δημοκρατίας με όρους κοινωνικής επανάστασης, είναι σίγουρο ότι θα γεννήσει εθνικούς και θρησκευτικούς πολέμους ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το εθνικό ζήτημα θα αναγεννηθεί έστω και αν αναγεννηθεί με όρους 17ου αιώνα, με όρους δηλαδή Τριακονταετούς πολέμου σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και εδώ βεβαίως παίζει μεγάλο ρόλο το πώς τα λαϊκά κινήματα θα αντιδράσουν ακριβώς, εδράζοντας το εθνικό ζήτημα ξανά στο ζήτημα της δημοκρατίας, διεκδικώντας πάλι το κράτος τους με τον τρόπο που το διεκδικούσαν πάντα τα μεγάλα λαϊκά κινήματα, βεβαίως με νέους όρους σήμερα. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα, μετά από τρία σχεδόν χρόνια επιβολής μνημονίων και δανειακών συμβάσεων μας έχουν φέρει σε μια κατάσταση, όπου οι λεγόμενες μνημονιακές δυνάμεις – εγώ θεωρώ ότι πιο σωστός επιστημονικά και πολιτικά αν θέλετε, είναι ο όρος κατοχικές δυνάμεις,  οι δυνάμεις δηλαδή της νέας κατοχής, είτε είναι οι δωσίλογοι είτε οι ξένοι αφεντάδες – κατάφεραν λοιπόν οι δυνάμεις αυτές να αλλάξουν ριζικά τη συνταγματική τάξη της χώρας, με τη βία, με εκτροπή, επιβάλλοντας ένα καθεστώς πλήρους ανομίας.

Αυτό το καθεστώς έχει αλλάξει τη συνταγματική τάξη πραγμάτων.  Δεν μπορούμε πλέον να  στηριχτούμε σε κανένα  θεσμικό πλαίσιο, σε καμιά διάταξη του υπάρχοντος συντάγματος.  Τι μένει μόνο;  Μένει η συνταγματική αναθεώρηση, να περάσουν δηλαδή αυτές τις αλλαγές, να τις αποτυπώσουν και σε  συνταγματικές διατάξεις. Επίκειται. Έχουν ανακοινώσει  ήδη ότι στις αρχές του καλοκαιριού  ξεκινάει η αναθεώρηση του συντάγματος.  Τι θα αναθεωρήσουν;  Θα σου αναθεωρήσουν το νόμο περί υπουργών – έτσι κι αλλιώς δεν τους χρειάζονται –  δεν θα έχει υπουργούς η νέα Ελλάδα, δεν υπάρχει θέμα, επαρχία θάμαστε, θα κλείσουν και μερικούς στη φυλακή, δεν τρέχει τίποτα, το παλιό πολιτικό προσωπικό το ξεφορτώνονται έχει παλιώσει πια. Αν δείτε την πολιτική συζήτηση που γινόταν στην κατεχόμενη  από τους ναζί Ελλάδα,  ήταν το άγριο κυνηγητό των παλιών πολιτικών οι οποίοι δεν συνεργάστηκαν με τους ναζί   και δέχτηκαν να την κοπανήσουν μαζί με τους βρετανούς.  Και έλεγαν τότε, να απαλλαγούμε από την πολιτική φαυλοκρατία του βρετανικού προτεκτοράτου και να μείνουμε, βεβαίως, γερμανικό προτεκτοράτο. Αυτή ήταν η λογική. Και τότε παιζόταν το ίδιο παιχνίδι όπως και τώρα, άρα λοιπόν δεν το χρειαζόμαστε. Με πρόφαση αυτό, θα βάλουν στο σύνταγμα όλες τις δεσμεύσεις που έχουν περάσει στο εσωτερικό δίκιο της χώρας. Να τις ενισχύσουν με συνταγματική ρήση και να σου πουν ορίστε, νάτο το σύνταγμα.

Ιδού ένα σενάριο το οποίο δεν είναι καθόλου φανταστικό. Φανταστείτε ότι γίνεται ένα μπαμ εκλογικό, όποτε κι αν γίνουν αυτές οι εκλογές, και βγαίνει μια πολύ ισχυρή αντιμνημονιακή πλειοψηφία. Και μάλιστα πιέζοντας ο κόσμος – ας πούμε το καλύτερο δυνατό σενάριο –  πιέζοντας ο κόσμος από κάτω και με την αγανάκτηση ανατρέπονται και οι υπάρχουσες ηγεσίες των αντιμνημονιακών κομμάτων και βγαίνουν κάποιες αντιμνημονιακές ηγεσίες οι οποίες είναι ξεκάθαρες και απέναντι και στο ζήτημα της διαγραφής του χρέους και στο ζήτημα της εξόδου από το ευρώ. Και φτάνουν σε μια μεγάλη πλειοψηφία. Είναι ικανή μια τέτοια πολιτική δύναμη να πάρει μια μεγάλη πλειοψηφία κάτω από τις συνθήκες που ζει ο λαός. Και φανταστείτε ποια θα είναι η αντίδραση. Θα βγει ο Πρόεδρος της δημοκρατίας και θα επικαλεστεί έκτακτες συνθήκες βαθύτατης εθνικής κρίσης η οποία έχει νομοθετηθεί από τον Άρειο Πάγο και από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Με αυτό το σκεπτικό των έκτακτων συνθηκών επιπέδου εθνικής κρίσης έχουν περάσει και έχουν αποδεχτεί τα μνημόνια τα Ανώτατα Δικαστήρια της χώρας. Υπάρχει νομική βάση δηλαδή. Και προφασιζόμενος, ή επικαλούμενος, με μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας που έχουν αποδείξει ότι τον έχουν και ερμηνεύοντας το άρθρο 11 και άρθρο 48 του συντάγματος, θα αρνηθεί να αποδεχθεί το αποτέλεσμα των εκλογών διότι στρατηγικές επιλογές της χώρας τίθενται εν’ κινδύνω και θα βάλει υπηρεσιακή ως οφείλει κυβέρνηση στην χώρα, που θα είναι από τους δικαστές αυτούς που έχουν νομολογήσει υπέρ του καθεστώτος της κατοχής, που είναι είτε ο πρόεδρος του Άρειου Πάγου ή ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και θα καλέσει συμμάχους να τον βοηθήσουν στην αποκατάσταση της τάξης για να μην κινδυνεύσουν τα εθνικά στρατηγικά συμφέροντα της χώρας.

Όποιος νομίζει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες, απλούστατα τρέφει αυταπάτες και μάλιστα άκρως επικίνδυνες αυταπάτες. Γιατί αυτά πρέπει να τα ξέρουμε για να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Τι θα γίνει τότε; Αν ο κόσμος απλά πάει στις εκλογές για να εκφράσει την διαμαρτυρία του έστω με αυτό τον μαζικό τρόπο και βρεθεί ανοργάνωτος μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση; Τι ακριβώς θα συμβεί; Μια άγρια καταστολή λαϊκών διαδηλώσεων, που σε αυτές θα τον καλέσεις. Κατεβείτε κάτω στο Σύνταγμα να διαδηλώσουμε ρε παιδιά, μας πήραν τις εκλογές. Και θα κατέβει ο λαός και θα του αλλάξουν τα φώτα. Και όταν του αλλάξουν τα φώτα έτσι ανοργάνωτος που θα είναι, πιθανά να εκδηλωθεί κοινωνική εξέγερση άτακτου χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα ένα φαινόμενο σαν τον Γρηγορόπουλο που είχαμε το 2008. Και τότε πολύ απλά η καταστολή θα γενικευθεί σε τέτοιο βαθμό, όπου βεβαίως θα υπάρξουν θύματα και βεβαίως ο ανοργάνωτος κόσμος θα ηττηθεί και θα γυρίσει σπίτι του.

Αυτό το σενάριο δεν είναι φανταστικό, το είπε ο Μητσοτάκης στην εκδήλωση για το βιβλίο του. Το ανέφερε μέσες άκρες. Και με την αριστερά απέναντι, η οποία βέβαια δεν αντέδρασε. Γιατί να αντιδράσει άλλωστε; Στο κόλπο είναι. Έτσι ή αλλιώς δεν έχει καμία διάθεση να συγκρουστεί σε αυτή την κατάσταση. Οπότε το να την απειλεί «ή θα σεβαστείτε τον νόμο – ποιο νόμο; – τον δικό μας νόμο,  τον νόμο της ανομίας, τον νόμο της ολιγαρχίας, ή απλούστατα θα σας θέσουμε εκτός νόμου». Το ‘πε ανοιχτά αυτό το πράγμα. Είναι πολύ απλό, είναι ένα σενάριο το οποίο είναι απόλυτα υπαρκτό.

Άρα έχει σημασία να δεις τι ακριβώς κάνεις και πως διαφοροποιείσαι σε σχέση με την πολιτική οργάνωση του κινήματος και πώς αντιδράς σε αυτή την μεθόδευση. Το πρώτο πράμα που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι όλη αυτή η ανάλυση κατατείνει στο εξής βασικό συμπέρασμα. Ότι όλα αυτά σημαίνουν ότι πλέον δεν υπάρχουν θεσμικά περιθώρια μέσα στο υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα όπως αυτό έχει διαμορφωθεί για τον λαό να διεκδικήσει το δίκιο του, να διεκδικήσει την χώρα του και να απαλλαγεί απ’ την κατοχή. Αυτό είναι η κατάκτηση 3 χρόνων συνθηκών κατοχής. Δεν ίσχυε αυτό στις 5 Μαΐου, στις 6 Μαΐου του 2010, ή την εποχή που έβγαιναν οι αυθόρμητες μάζες στις πλατείες και διεκδικούσαν ή εκδήλωναν την δυσαρέσκειά τους. Όμως τώρα ισχύει. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που κάλλιστα θα μπορούσαμε να δούμε την μέγιστη εκτροπή, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Γι’ αυτό και αυτοί προετοιμάζονται για την σύγκρουση, την θέλουνε την σύγκρουση. Αλλά με τους δικούς τους όρους.

Αφού πρώτα εκμαυλίσουν ή διαλύσουν κυριολεκτικά τον κοινωνικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας και γονατίσει το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού, που θα προσεύχεται στον Αλλάχ για ένα ξεροκόμματο. Δεύτερον θα διαλύσουν μέχρι τελευταίας μονάδας τις ένοπλες δυνάμεις, έτσι ώστε να μην είναι το αντίπαλο δέος σε μια τέτοια κίνηση καταστολής του ελληνικού λαού. Γιατί δεν τις ελέγχουν προς το παρόν. Και το τρίτο φυσικά να εξασφαλίσουν το ΜΠΛΟΚ του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, δηλαδή τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες που ορκίζονται πίστη στο υπάρχον πλαίσιο κοινοβουλευτισμού έστω και αν αυτό δεν έχει κανένα νόημα, δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Δεν υπάρχει συνταγματική τάξη που να επιτρέπει έστω το στοιχειώδη δημοκρατικό διάλογο. Δεν λέω τίποτα το φοβερό.

Σε αυτά τα τρία μέτωπα κινείται συστηματικά το υπάρχον κατοχικό σύστημα και το έχει πετύχει, ως ένα βαθμό το έχει πετύχει. Το πρόβλημα είναι ότι έχει γονατίσει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το ξέρουμε και αναπτύσσονται και αντίστοιχα αντανακλαστικά. Συντηρητικά αντανακλαστικά στην συνείδηση του.  Όλο και πιο συχνά ακούμε «προκειμένου να έχω τα 100€ στάχτη και μπούλμπερη. Και η χώρα, και η οικογένεια και τα παιδιά και τα πάντα». Ακούγεται όλο και πιο έντονα. Αν θέλετε στα πιο συντετριμμένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Το δεύτερο, βλέπουμε τι γίνεται στις ένοπλες δυνάμεις. Εκεί είναι το πιο κρίσιμο μέτωπο όπως εξελίσσεται αυτή την στιγμή, δεν έχει ολοκληρωθεί η διάλυση, πάνε όμως de jure και εκεί να τα διαλύσουν όλα. Και υπάρχει και το συνταγματικό τόξο. Εκεί πλέον έχουν ενταχθεί όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Αυτό υποδηλώνει η παρουσία τους στον Μητσοτάκη. Αυτό υποδηλώνει και η παρουσία κάποιων από αυτούς έστω, στο Μέγαρο Μουσικής με τον Καραμανλή. Και αν προσέξατε, παρά το γεγονός ότι είχαμε τους ανεξάρτητους Έλληνες μαζί μας στην διαδήλωση,  ο Καμμένος την επομένη ή τρείς ημέρες μετά αναδιπλώθηκε: “εντάξει βλέπουμε και τον κύριο Καραμανλή με εκλογή απευθείας από τον λαό, να είναι μια πιθανή πρόταση”.

Ας προσέξουμε τώρα, στο σενάριο που αναπτύχθηκε προηγουμένως, ας προσθέσουμε ορισμένα στοιχεία τα οποία είναι πολύ ενδιαφέροντα: Πρώτον, φανταστείτε μια συνταγματική αναθεώρηση,  που περιλαμβάνει απόδοση υπερεξουσιών στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αυτό δεν είναι τρομερό να το φανταστεί κανείς, αυτές τις υπερεξουσίες τις είχε με το αρχικό σύνταγμα μέχρι το ’75, τις αφαίρεσε η πρώτη αναθεώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου, μεταφέροντάς τες στον πρωθυπουργό, θα τις επαναφέρουμε τώρα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας ενισχύοντας τον παρεμβατικό του ρόλο υπέρ των στρατηγικών συμφερόντων του έθνους. Ποια είναι αυτά; Αυτά που ο ίδιος ερμηνεύει και ειδικά τα συμφέροντα που υπερασπίζεται.

Το δεύτερο: φανταστείτε αυτόν τον ίδιο τον προεδρικό θεσμό να τον εκλέγουν απ’ ευθείας από τον λαό, οπότε θα έχει και νομιμοποιητική βάση να είναι παντελώς αυθαίρετος. Δηλαδή να πει, ότι εφόσον με εξέλεξε εμένα ο Ελληνικός λαός, μπορώ να έρθω σε κόντρα ακόμα και με το πιθανό εκλογικό αποτέλεσμα που μπορεί να έχει μια εκλογική αναμέτρηση. Καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνα είναι όλα αυτά τα πράγματα και που πάμε;

Λοιπόν, σ’ αυτές τις συνθήκες, αν ο λαός είναι ανοργάνωτος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να οδηγηθεί σε μια άτακτη κοινωνική έκρηξη, που θα πνιγεί από πρωτοφανή καταστολή με την συνεπικουρία των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Ένα τέτοιο σενάριο βεβαίως δεν είναι επιστημονικής φαντασίας, το ξανάπαμε.

Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά; Στον τρόπο δηλαδή που κατανοούμε τα πράγματα; Και άρα το ζήτημα τακτικής που πρέπει να ακολουθήσει το μέτωπο, ο λαός, το λαϊκό κίνημα συνολικότερα;

Καταλαβαίνουμε τι σημασία έχει η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μπλοκ συνταγματικού τόξου και άρα η προσπάθεια να το διαλύσεις αυτό το μπλοκ;

Καταλαβαίνουμε γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους πολιτικής συνεργασίας με κανένα κόμμα ή πολιτική δύναμη που σήμερα δεν αποδέχεται το στόχο της συντακτικής εθνοσυνέλευσης, ο οποίος μπορεί να κατακτηθεί μόνο μέσα από μια πολιτική απεργία διαρκείας του ίδιου του λαού; Και πόσο ριζικά επανατοποθετεί το θέμα ακριβώς αυτό το ζήτημα; Και άρα δεν μπορείς να πας σε κανενός είδους συνεργασία σε μερικότερα ζητήματα, από αυτό το θέμα. 

Αυτή σου είναι η κόκκινη γραμμή στις σημερινές συνθήκες.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί επιμένουμε ότι η μόνη ενότητα που μπορεί να κατακτηθεί σήμερα και να είναι υπέρ του λαού είναι μόνο εκείνη που μπορεί να κατακτηθεί από τα κάτω, στο επίπεδο της γειτονιάς, της δουλειάς και των κινημάτων, δηλαδή του πεζοδρομίου. Στο επίπεδο αυτό, είμαστε και πρέπει να είμαστε ανοικτοί προς όλους, χωρίς καμιά διάκριση χωρίς κανέναν αποκλεισμό αρκεί να αναδεικνύονται τα κοινά λαϊκά αιτήματα και οι δράσεις πάνω στα οποία συγκροτούμε αυτή την ενότητα. Δεν έχει καμία σημασία από πιο πολιτικό ή κομματικό χώρο προέρχεται αυτός που εντάσσεται στην δράση, εκεί είμαστε ανοιχτοί.

Και αυτό μπορεί να γίνει διότι σήμερα, δεν υπάρχουν κομματικά στεγανά στην Ελληνική κοινωνία, ούτε ο λαός διαχωρίζεται από κομματικά τείχη.  Δεν πρέπει να ερμηνεύουμε την κατάσταση όπως την ερμηνεύαμε τα παλιότερα χρόνια, δηλαδή, εφ’ όσον για παράδειγμα ο Σύριζα έχει 27%, για να πλησιάσουμε στο το 27%, θα πρέπει να πάμε από τα πάνω προς τα κάτω, όχι, ακριβώς το ανάποδο, γιατί αυτό το 27% δεν το έχει, και δεν το έχει κατοχυρώσει ούτε καν εκλογικά, και δεν φαίνεται μόνο και είμαστε στις γειτονιές, ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει, ξέρουμε ποιες δυνάμεις είναι και δεν είναι, ή ποιό κόσμο μπορεί να παρασύρει ή δεν μπορεί να παρασύρει ο κάθε κομματικός μηχανισμός.

Αυτή την στιγμή κομματικά τείχη δεν υπάρχουν ούτε καν στην εκλογική βάση του ΚΚΕ. Ούτε καν. Κι εκεί καταρρέει το σύμπαν. Άρα έχουμε δυνατότητα να ασκήσουμε πολιτική ενότητας από τα κάτω  προς τα πάνω και με στόχο να διαλύσουμε τους μηχανισμούς. Όχι να μας υιοθετήσουν ή να τους υιοθετήσουμε.

Η συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής βάσης όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν νοιώθει καμιά υποχρέωση να ψηφίσει το κόμμα της επειδή δήθεν ανήκει σε αυτό. Αυτό έχει ξεπεραστεί  για το 60 – 70 % του εκλογικού σώματος ή της κοινωνίας. Ψάχνει και ψάχνεται για πολιτική έκφραση. Μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας, 70 – 80 % σύμφωνα με τις κοινωνικές μετρήσεις – όχι τις δημοσκοπήσεις, με τις κοινωνικές μετρήσεις, αυτές κοιτάμε, που δεν δημοσιοποιούνται, που όμως μετράνε τις τάσεις μέσα στην Ελληνική κοινωνία – δεν εκφράζεται από την σημερινή επίσημη πολιτική εκπροσώπηση, το λέει η ίδια, και δεν θέλει αυτή την κυβέρνηση, δεν θέλει αυτές τις πολιτικές, κτυπιέται με αυτές τις πολιτικές, αλλά το ίδιο ποσοστό σού λέει πως δεν θέλει να πάει σε εκλογές.

Προσέξτε μια αντίφαση: 70 – 80% του Ελληνικού λαού στις κοινωνικές μετρήσεις σου λέει δεν με εκφράζει αυτό το πολιτικό σύστημα, δεν με εκφράζει αυτή η κυβέρνηση, δεν με εκφράζει αυτή η πολιτική, δεν τρέφω αυταπάτες για τον βιασμό που μου κάνουν ή που θα συνεχίσουν να μου κάνουν, το ξέρω, αλλά όταν μπαίνει το ερώτημα «να πάμε σε εκλογές;» το ίδιο περίπου ποσοστό, 70 με 80% λέει όχι! Γιατί; Γιατί ξέρει ότι από αυτού του τύπου τις εκλογές δεν θα βγει αποτέλεσμα. Το ψυχανεμίζεται, το αισθάνεται.

Σε όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν έχει αντιταχθεί κανένα απολύτως κόμμα της αντιπολίτευσης.
Κανένα απολύτως. Κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν ασχολείται με το να αναλύσει την κατάσταση και να χαράξει πολιτική, με βάση τις πιο επείγουσες ανάγκες του λαού και της χώρας.

Συζητάνε και πολιτεύονται λες και έχουμε περιθώρια χρόνου. «Θα βγάλουμε μια φορολογική μεταρρύθμιση και σε δύο χρόνια που θα έχουμε βρει τα λεφτά, με την φορολογική μεταρρύθμιση, θα προχωρήσουμε περαιτέρω». Και δεν έχουν πάρει υπόψη τους ότι κάθε μήνας που περνάει αυτή την στιγμή σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ένα 10% του Ελληνικού πληθυσμού καταλήγει κάτω από το όριο της φτώχιας. Τι σημαίνει αυτό; Το καταλαβαίνουμε όλοι. Την εξάρτηση από το συσσίτιο, την εξάρτηση από την φιλανθρωπία, από την ελεημοσύνη, το στίγμα, την κοινωνική συνείδηση επαίτη, και βεβαίως τη δημιουργία ενός κεντρικού κινήματος που μπορεί να σου βγάλει και το φασιστικό φαινόμενο κυρίαρχο στην Ελλάδα.

Αλλά δεν τρέχει τίποτα, έχουμε περιθώρια, εμάς πιέζει η ιστορία; Το κράτος να είναι καλά να μας τα ρίχνει να κάνουμε πολιτική. Καμία ανάλυση για το επείγον της κατάστασης. Για το πόσο επείγουσα είναι η ανάγκη να ξεμπλοκάρει ο λαός να γλυτώσει από το σφαγείο, να περιοριστούν τα θύματα βρε αδερφέ. Πολιτεύονται λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στα τυφλά, ακλουθώντας απλά τις συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζονται.  Κάνουν πολιτική συνεπειών. Διαχειρίζονται συνέπειες των πολιτικών δεν επεμβαίνουν στην κατεύθυνση δεν ανοίγουν μέτωπα σχετικά με τους όρους που αναπαράγεται η σημερινή κατάσταση.

Εδώ έχει πολύ ενδιαφέρον να πούμε, ότι τα πολιτικά αυτά κόμματα και ιδιαίτερα εκείνα τα οποία ήδη από την αρχή της κρίσης, επέμεναν περί, «παγκόσμιας κρίσης», «διεθνούς κρίσης» και ότι «στο παγκόσμιο επίπεδο αυτό, δεν πρέπει να καθόμαστε στο εθνικό επίπεδο και να χάνουμε τον μπούσουλα, ας πούμε με τα της «επαρχίας Ελλάς». Αυτά τα κόμματα δεν ασχολούνται καθόλου, με το πως εξελίσσεται η παγκόσμια κρίση. Και ο λόγος είναι απλός. Έχοντας χάσει τον ορίζοντα του εθνικού και λαϊκού συμφέροντος, δεν το ξέρουν αυτό πιο είναι, δεν ασχολούνται με αυτούς τους όρους, έχουν χάσει και τον διεθνή ορίζοντα των εξελίξεων και το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν τους κεντρικούς τίτλους των ειδησεογραφικών πρακτορείων, τίποτα περισσότερο. Αυτή είναι η ανάλυσή τους. Και τα προσδιορίζουν με βάση τα πρόσημα που βάζουν, αν είναι αριστερά, ή επαναστατικά, ή κουμουνιστικά, ταξικά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο μπορεί να σκεφτεί ο νοσηρός εγκέφαλος των επιτελείων τους. Παπαγαλίζουν απλά την κυρίαρχη προβληματική που κυρίως έρχεται από το εξωτερικό. Βάζοντας βεβαίως τα δικά τους πρόσημα στη δική τους ανάλυση, τα  ντύνουν έτσι όμορφα και το πλασάρουν ως αριστερή, δεξιά οτιδήποτε ανάλυση.

Να δούμε ποια είναι η κατάσταση αυτή την στιγμή του επίσημου κομματικού συστήματος. Πρώτον, το ΚΚΕ πνέει τα λοίσθια.  Αυτή την στιγμή έχει φτάσει σε μια τελική φάση, όποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία του γνωρίζει πάρα πολύ καλά, είναι ένα ερείπιο που προέρχεται από μια άλλη προηγούμενη ιστορική περίοδο, δεν κατόρθωσε ποτέ να σταθεί στα πόδια του, και τώρα βρίσκεται στην πιο ταπεινωτική κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ πολιτικό κόμμα αντίστοιχης ιδεολογίας και πρακτικής. Διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Το δυστύχημα με αυτού του τύπου τα κόμματα είναι το εξής: ότι κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά ακριβώς στην πορεία διάλυσής τους. Εκεί κάνουν τη  χειρότερη και τη μεγαλύτερη  ζημιά.

Έχει ανοικτά υιοθετήσει και  αποτελεί πρότυπο θα έλεγα των πολιτικών δυνάμεων, που έχει ανοιχτά υιοθετήσει  την ταξική λογική του κοινωνικού περιθωρίου. Αυτό που λέγαμε προηγουμένως: «το ξεροκόμματο και να πάει να χαθεί η χώρα».  Αυτού του τύπου η «ταξική» ανάλυση, είναι η αντιταξική ανάλυση του ΚΚΕ. «Δεν με ενδιαφέρει η πατρίδα, δεν με ενδιαφέρει το εθνικό καθήκον, το πατριωτικό καθήκον απ΄ την σκοπιά του λαού ή των ασθενέστερων στρωμάτων. Με ενδιαφέρει ο καπιταλισμός. Δηλαδή, να έχω ένα μεροκάματο και δουλειά και από κει και πέρα όλα τ’ άλλα, ποσώς με ενδιαφέρει διότι αυτά εντάσσονται σ’ αυτή τη γενική έννοια που μπορούμε να την περιγράψουμε ως καπιταλισμό, που βεβαίως τον καταλαβαίνει με όρους εγχειριδίου, δικού του εγχειριδίου, μην κάνουνε κανένα λάθος και του βάλουνε κανένα άλλο εγχειρίδιο, γιατί έχουν δικά τους εγχειρίδια, αυτό οφείλουμε να το ομολογήσουμε.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, βρίσκονται σε μια κατάσταση κι αυτοί βεβαίως κατάρρευσης, αυτό το βλέπουμε όλοι, αλλά με μια ιδιοτυπία. Από τη μια έχεις ένα ριζοσπαστικοποιημένο κόσμο απ’ τα κάτω ο οποίος έχει λίγο έως πολύ συνειδητοποιήσει και είναι λίγο ως πολύ κοντά στα προτάγματα τα δικά μας, του μετώπου δηλαδή, αλλά έπεσε στη λούμπα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.  Χωρίς να θέλουμε να πληγώσουμε, ή να θίξουμε τον οποιονδήποτε, κοινοβουλευτικός κρετινισμός είναι πολιτικός όρος που έχει καταγραφεί στην πολιτική επιστήμη από τον 19^ο αιώνα. Δεν είναι βρισιά. Κοινοβουλευτικός κρετινισμός είναι το να εναποθέτεις τις τύχες σου σαν λαός, σαν κοινωνικό υποκείμενο, στις διαδικασίες εντός της βουλής και τελειώσαμε. Και έτσι τι έγινε; Εισέπραξαν αυτό που δεν ήθελαν, δηλαδή ένα κόμμα το οποίο αναπαράγεται στην κορυφή με τους ίδιους όρους και κανόνες  που αναπαράγεται το επίσημο πολιτικό σύστημα το οποίο έχει στρατευτεί στη λογική της κατοχής. Είναι τυχαίο το γεγονός  ότι έχεις βουλευτές εκεί μέσα που υποστηρίζουν τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες ενώ την ίδια ώρα στη Θράκη επάνω και αλλού, ΑΝΕΛ είτε που έχουνε φύγει είτε που βρίσκονται μέσα στο κόμμα τους είναι μαζί μας  στον αγώνα ενάντια στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες; Είναι τυχαίο ότι βουλευτές τους ψηφίζουν το ξεπούλημα των δημόσιων νησίδων της χώρας με την τροπολογία, την ίδια ώρα που πολύς κόσμος από εκεί διαδήλωνε ακριβώς ενάντια στο ξεπούλημα αυτής της χώρας; Είναι αυτή η αντιφατικότητα.

Από την άλλη μεριά, επειδή είναι προσωποπαγές – αυτό είναι προσωποπαγές κόμμα, το ότι «έτσι γουστάρει» ο αρχηγός και ό,τι λέει είναι νόμος και δεν τον ψάχνει κανένας – αυτό που βλέπουμε είναι η προσπάθεια του να επιβιώσει, μιλώντας για τον Πάνο Καμένο, κατανοητό γι αυτόν αλλά δεν μας αφορά αυτό, ούτε τον ελληνικό λαό, με τον μόνο τρόπο που έχει μάθει πολιτικά να επιβιώνει. Δηλαδή διά του παλαιοκομματισμού, την τακτική δηλαδή της πολιτικής φαυλοκρατίας , όπως ακριβώς αυτό το πράγμα δούλεψε για χρόνια στο επίσημο πολιτικό σύστημα εξουσίας, εναλλαγής στην εξουσία και ταυτόχρονα κάτω από τα φτερά ξένης δύναμης και ξένων πρεσβειών. Εξ ου και  το γεγονός της στροφής του στο δολάριο. Βλέπει ότι ο κύριος Τσίπρας μάλλον προωθείται, για να μην πω το χουμε ξεφτιλίσει το θέμα από την Ουάσινγκτον μεριά και σου λέει «κάτσε να πάρω και εγώ μερίδιο. Κάτσε εγώ πού θα μείνω; Στον άσσο;».

Ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως έκανε το καταπληκτικό. Έκανε κωλοτούμπα πριν πάρει την εξουσία. Το συνηθισμένο είναι να μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια, να βγαίνουν στην κυβέρνηση και μετά να μας αλλάζουν τα φώτα. Εδώ έχουμε μια πρωτοτυπία, οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε. Δεν τάξανε βεβαίως ποτέ τίποτα. Σκορποχώρι ήτανε ως προς τις θέσεις και τις λογικές τους. Και βεβαίως έκαναν κωλοτούμπα και στο σκορποχώρι που είχανε. Και έχουνε προσχωρήσει σε αντιδραστικότατες πολιτικές  θέσεις και λογικές. Μιλάω για την ηγεσία. Βεβαίως πάσχει ακριβώς από το ίδιο πρόβλημα με τους ΑΝΕΛ. Δηλαδή ο κόσμος που τους ψήφισε δεν νιώθει καμιά υποχρέωση να τους ξαναψηφίσει. Εκτός από ένα κομμάτι που τρέφει την αυταπάτη ότι “βρε παιδί μου να το ψηφίσω κάτι θα μου λύσει”. Κολοκύθια! Θα βιώσουμε καταστάσεις οι οποίες είναι χειρότερες από την Κύπρο, εάν προκύψει κάτι τέτοιο.

Ποιο είναι το θέμα τώρα. Δεν είναι μόνο ότι ασκεί πολιτική τύπου Ζάππειο 1, Ζάππειο 2 του Σαμαρά, θυμηθείτε  πίσω τι έλεγε  ο Σαμαράς όταν ήταν αντιπολίτευση και πρότεινε Ζάππειο 1 Ζάππειο 2, αλλά ανοιχτά προσχώρησε στο στρατόπεδο το Αμερικανικό, μετατράπηκε σε κόμμα των Αμερικάνων, υιοθετώντας τις βασικές  στρατηγικές επιλογές για την Ευρώπη της Ουάσινγκτον.  Νέο σχέδιο Μάρσαλ. Ο πρώτος που το πρότεινε ήταν ο Μπρεζίνσκι το 2009 για την Ευρώπη. Μετά το σιγοντάρισε και το χρυσοπλήρωσε ο Σώρρος για να εμφανίζεται κάθε τρεις και λίγο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δεύτερον Ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη για το χρέος με ρυθμιστικό παράγοντα τους Αμερικανούς. Γι αυτό μας  φέρνουν το παράδειγμα του ’53, όπου πλέον οι Αμερικανοί, καθ’ ότι δεν έχουν χρέη Ευρωπαϊκά στα χέρια τους, τα έχουν ξεφορτωθεί, μπορούν να παίξουν ένα καθοριστικό ρόλο ενισχύοντας το δικό τους πολιτικό παιχνίδι μέσα στην Ευρωένωση δια μέσου μιας τέτοιας  κίνησης. Στρατηγική επιλογή η οποία διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Μπερνάνγκι, ήδη από το 2010 για την Ευρώπη.

Αυτές οι λογικές, λογικές καθαρά Αμερικανικού πόλου, οι οποίες βεβαίως συνοδεύονται με όλα αυτά τα τραγελαφικά που βλέπουμε, ξαφνικά αγκαλιάστηκε με τον Καραμανλή και όλα αυτά τα πράγματα που υποδηλώνουν, ότι όσο αναπτύσσεται το λαϊκό κίνημα απ’ τα κάτω – αυτό γίνεται με την οργάνωση που λέμε και την αυτοοργάνωση του κόσμου και που ο κόσμος δεν μπαίνει σε λογικές να περιμένει πότε θα του βγει ο Τσίπρας για να του λύσει το πρόβλημα, γιατί πιέζεται από την κατάσταση – τόσο η διάλυση αυτών των κομμάτων και η αποσάθρωσή τους θα γιγαντώνεται και θα διευρύνεται.

Μπορούμε να εικάσουμε την πλήρη κατάρρευση του κομματικού συστήματος πριν καν προλάβουν να πάνε σε εκλογές για να εκτονώσουν κάπως την κοινωνική οργή. Έχουν όλα τα φόντα, όλα τα προσόντα για να γίνει αυτό.

Η πρόταση λοιπόν του ΕΠΑΜ και ο ρόλος του ΕΠΑΜ ποιος είναι;

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς είμαστε.

Έχουμε πει και όπως και το κάναμε, τουλάχιστον όσοι από εμάς είμαστε από την εποχή της ιδρυτικής, ότι είμαστε Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο και άρα αυτό δείχνει τη φιλοσοφία μας, να παίξουμε καταλυτικό ρόλο στην οργάνωση του λαού, γιατί πιστεύουμε ότι αυτός μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Όχι εμείς αντ’ αυτού. Αυτός! Και άρα η βασική μας δουλειά είναι να τον βοηθήσουμε να κατανοήσει, να αφυπνιστεί, να οργανωθεί και να έχει τη δυνατότητα να τελειώσει. Να ξεκαθαρίσει τους ανοιχτούς ιστορικούς του λογαριασμούς με αυτό το καθεστώς που βιώνει από την εποχή της Βαυαροκρατίας σε διάφορες παραλλαγές και τον έχει οδηγήσει εκεί που το έχει οδηγήσει.

Αυτό είναι η θεμελιώδης ειδοποιός διαφορά που έχει το ΕΠΑΜ με όλα τα υπόλοιπα σχήματα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή, πολιτικά, κοινωνικά, οτιδήποτε. Αυτό πρέπει να το κάνουμε συνείδηση, δεύτερη φύση στα μέλη του Μετώπου και στους φίλους του Μετώπου. Αυτό προκαθορίζει και το ποια θα είναι η τακτική μας. Με ποιο τρόπο απαντάμε στα ζητήματα αυτά. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι ο ρόλος του ΕΠΑΜ δεν είναι να τρέχει ξοπίσω σε κάθε τι που συμβαίνει. Σκέφτηκε κάποιος κάτι, το ανάρτησε στο διαδίκτυο, όλοι από πίσω, αλλά να επιλέξει το κατάλληλο εκείνο πολιτικό σχέδιο που θα επιτρέψει να λειτουργήσει καταλυτικά στην αφύπνιση, στην οργάνωση και στην κινητοποίηση του ίδιου του λαού. Το πολιτικό σχέδιο του ΕΠΑΜ έχει ως κεντρικό πολιτικό στόχο τη δημιουργία προϋποθέσεων Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος! Όχι γιατί μας αρέσει. Μας έχει επιβληθεί απ’ τα  πράγματα με βάση το που βρισκόμαστε σ’ αυτή τη φάση. Εάν δεν βοηθήσουμε τον ίδιο τον λαό με τη δική του οργανωμένη παρέμβαση, μέσα από μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας να ανατρέψει το συγκεκριμένο καθεστώς, δηλαδή να διαλύσει την υφιστάμενη βουλή και να ανατρέψει την κυβερνώσα  παράταξη εμμέσως ή αμέσως, τότε λύση δεν μπορεί να υπάρξει.

Κάθε ενέργεια, κάθε πρωτοβουλία, κάθε δράση, κάθε απόφαση του μετώπου, των πυρήνων του και των μελών του πρέπει να υπηρετούν αυτόν τον κεντρικό πολιτικό στόχο. Η συνέπεια με την οποία τον υπηρετούμε τόσο με την οργανωτική μας δουλειά όσο και με την πολιτική μας δουλειά θα κρίνει και τη δυνατότητα ενοποίησης του. Δεν είναι ‘’Α! Έχω κι αυτόν το στόχο άλλα τρέχω κι εκεί που μου λένε ότι κάτι βγήκε, κάνω μια παράκαμψη και ξανάρχομαι μετά..’’. Η επιλογή και η συνέπεια στο δρόμο που ακολουθείς θα κρίνει το σε ποιο βαθμό , σύντομα το ταχύτερο δυνατό, θα μπορέσει ο λαός να απαλλαγεί από τον Αρμαγεδδώνα και το σφαγείο το οποίο του έχουν επιβάλλει.  Όποιος νομίζει ότι με το να παρακολουθεί ότι κινείται, ή να τρέχουμε σε ότι κινείται, ή προσπαθώντας και βάζοντας νερό στο κρασί του, να μπούμε σε μια διαδικασία συνδιαλλαγής με οποιονδήποτε μπας και κερδίσουμε κάποιο χώρο στο κοινοβουλευτικό πεδίο ή για οτιδήποτε τότε τι κάνουμε? Δημιουργούμε προϋποθέσεις ήττας για το λαό.

Πρέπει να βεβαιωθούμε, να πιστέψουμε,  πως η τακτική αυτή με βάση την ανάλυση που κάνουμε είναι ο ταχύτερος, ο συντομότερος δρόμος για να μπορέσει ο λαός να ξεμπερδέψει με αυτό  το καθεστώς. Όλα τα άλλα μας πάνε πολύ μακριά και μας οδηγούν στην ήττα. Το λαό οδηγούν στην ήττα!

Η πολιτική απεργία δεν είναι σύνθεση και αποκορύφωση συνδικαλιστικών απεργιών αυτό το χουμε πει. Είναι παλλαϊκή αντίσταση μικρομεσαίων, αγροτών, εργατών, φοιτητών, που ξεκινάει από το πιο απλό: παλλαϊκή παύση πληρωμών προς το κράτος. Ο στόχος είναι πολύ συγκεκριμένος και μονοσήμαντος, ένας στόχος :’’Να φύγετε όλοι και ο λαός να αναλάβει την εξουσία, να πάρει τη χώρα στα χέρια του, δεν μας ενδιαφέρει πως και με ποια ταχύτητα θα φύγετε, ποιο μέσο θα χρησιμοποιήσετε, δεν μας ενδιαφέρει. Τα κλειδιά της εξουσίας και φύγετε». Δεν συζητάμε για το αν θα πάρουν αυξήσεις τα μεροκάματα, εάν θα γίνουν ή θα παρθούν πίσω κάποιες πολιτικές, δεν συζητάμε αν θα πάμε σε κάποιες εκλογές, ή να υπάρξει τέλος πάντων μία συζήτηση περί άλλων εκλογικών διαδικασιών. Συζητάμε μόνο ένα πράγμα, τον τρόπο που θα ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση.

Ακόμη και η συμμετοχή σε εκλογές του μετώπου, με τις πρωτοβουλίες και τα κινήματα που συμμετέχει έχει μόνο αυτόν τον στόχο και κανέναν άλλο. Πως: εγκαλούμε συστηματικά τις ηγεσίες της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης να συνταχθούν με τα αναγκαία λαϊκά αιτήματα. Το κάνουμε όχι γιατί πιστεύουμε ότι μπορούν , το κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί ο κόσμος να συνταχθεί, αυτός που έχει την αυταπάτη ακόμη ή που τέλος πάντων πιστεύει ότι μέσα από  μία ψήφο σε αυτούς μπορεί αυτό να βγάλει κάπου αλλού. Τις εγκαλούμε για κάθε ολίσθημα που κάνουν σε βάρος του λαϊκού κινήματος και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να θολώσει, ή να υπονομεύει τα αιτήματα και τα προτάγματα που απαιτούνται  σήμερα για να γλιτώσει η χώρα και ο λαός από το σφαγείο. Εδώ είμαστε ανελέητοι, δεν αφήνουμε καρφίτσα να πέσει κάτω. Ανοίγουμε μέτωπα, ασκούμε πολεμική σε οποιαδήποτε προσπάθεια τρικλοποδιάς μπει, είτε σε επίπεδο αιτημάτων, είτε σε επίπεδο πολιτικής τακτικής, είτε σε επίπεδο διάλυσης και διαλυτικών διαδικασιών μέσα στο κίνημα που ασκούν οι μηχανισμοί, οι συγκεκριμένοι κομματικοί μηχανισμοί.

Επίσης πρέπει να λειτουργούμε από τα κάτω, δηλαδή διαλύοντας τους κομματικούς μηχανισμούς και να διευρύνουμε ταυτόχρονα τον κύκλο επιρροής παρέμβασης του Μετώπου και κυρίως των κινημάτων, της δυνατότητας δηλαδή να στρατεύεται με αυτούς ο κόσμος στην οργανωμένη κινηματική δράση. Δεν δεχόμαστε να συμμετέχουμε σε συναντήσεις υψηλών διοικητικών παραγόντων των κομμάτων δεν μπαίνουμε σε διαβούλια κορυφής για να συζητήσουμε τι; Τις αλλαγές στόχων; Μόνο από τα κάτω, συνεργασία θα υπάρχει μόνο με εκείνους που συγχρωτιζόμαστε στο πεζοδρόμιο, που ξέρουμε πως κινητοποιούνται, που έχουν αποδείξει τον εκτοπισμό τους στο κίνημα που ξέρουμε πως μπορούμε να οικοδομήσουμε ειλικρινείς σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ μας.

Φαντάσματα ή μιντιακές φούσκες δεν θα πριμοδοτήσουμε εμείς , δεν θα βάλουμε πλάτη , την πατήσαμε μία φορά, δεν πρόκειται να ξαναγίνει αυτό με τίποτα. Δεν θα βάλουμε πλάτη στον οποιοδήποτε για να πάρει εύσημα αντιμνημονιακότητας ή να μπορεί στην πλάτη μας, σε βάρος μας, ή αξιοποιώντας τη δική μας δουλειά μέσα στο κόσμο, τη συλλογική δουλειά, είτε αυτή είναι δουλειά αιτημάτων είτε δουλειά οργανωτική στις μάζες, να μπορεί να παίξει το δικό του παιχνίδι. Δεν θα ξαναγίνει αυτό.

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι για να μπορέσει το ΕΠΑΜ, το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, να παίξει το ρόλο που του αρμόζει ή τον ρόλο για  τον οποίο έχει ιδρυθεί  και στη βάση του οποίου επεκτείνεται αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη τη χώρα, είτε μέσα από τις δράσεις, τις  κινηματικές ή όχι, είτε μέσα από την οργανωμένη δουλειά μέσα από τους πυρήνες,το Επαμ θα πρέπει να γίνει μαζικό. Όλος ο λαός έχει θέση στο ΕΠΑΜ.Το ΕΠΑΜ δεν είναι ελιτίστικη οργάνωση. Δεν αναφέρεται μόνο σε επαγγελματίες ή όσους θεωρούν ότι είναι επαγγελματίες επαναστάτες. Το ΕΠΑΜ είναι η οργάνωση του απλού κόσμου, του μεροκαματιάρη που καταλαβαίνει ότι αν δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του δεν υπάρχει ζωή γι αυτόν. Έτσι προσπαθεί με χίλια ζόρια, αργά και βασανιστικά, να ξεμπερδέψει με αναστολές, με εμπόδια, με προβλήματα που μπορεί να έχει, συνειδησιακά ή με οτιδήποτε και αναζητά  τη συλλογικότητα και τη συλλογική δράση που θα τον βοηθήσει να τα ξεπεράσει και να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο. Γιατί κοινωνικό έργο είναι αυτό, κοινωνική αποστολή, ιστορικό καθήκον.

Το ΕΠΑΜ δεν είναι ακτιβίστικη οργάνωση, έστω κι αν δρα ορισμένες φορές ακτιβίστικα. Είναι μαζική, παλλαϊκή οργάνωση και για να γίνει μαζική, παλλαϊκή οργάνωση θα πρέπει να κάνει και το κάνει μέχρις στιγμής αλλά ακόμη πιο έντονα να το κάνει, να ανοίγει τις πόρτες του σε όλους τους αγωνιστές ανεξάρτητα από το που προέρχονται ή πως σκέφτονται ή ποια είναι η ιδεολογική τους ταυτότητα ή σε ποιο θεό πιστεύουν. Όποιος θεωρεί τον εαυτό του αρκούντως πατριώτη και δημοκράτη, ικανό να κατεβάσει το εγώ του στο επίπεδο του εμείς και συλλογικά να δράσει ενάντια στον κατακτητή, στην βάση των προταγμάτων του μετώπου έχει θέση στο μέτωπο και όχι απλά θέση αλλά έχει και ρόλο να παίξει.

Το ΕΠΑΜ δεν είναι οργάνωση κουκουλοφόρων παλικαράδων που νομίζουν ότι παίρνοντας τα κουμπούρια και βγάζοντας γιαταγάνι θα τελειώσει η ιστορία μια ώρα αρχύτερα. Το ΕΠΑΜ οφείλει να είναι οργάνωση λαϊκών αγωνιστών, όπου παρέχουν φυσικό παράδειγμα με την παρουσία τους σε ολόκληρο το λαό, αποτελούν πραγματικό παράδειγμα, φυσική παρουσία, ενός ανθρώπου που δεν λυγίζει από τις αντιξοότητες, δεν λυγίζει μπροστά στο φόβο και το κάνει αυτό το πράγμα, όχι γιατί είναι μάγκας και τσαμπουκάς , αλλά το κάνει για να δείξει στον κόσμο που λιγοψυχάει, και που είναι λογικό κάτω από τις σημερινές συνθήκες, ότι υπάρχει  δυνατότητα, υπάρχει συλλογικότητα, υπάρχει δύναμη που μπορεί να στηριχθεί πάνω της. Μπορεί να πάρει θάρρος  από το δικό μας θάρρος να πάρει.

Ο λαϊκός αγωνιστής μετράει τη ζωή του λαού, τη ζωή αυτών που καλεί στην κινητοποίηση, τη ζωή αυτών που πραγματικά συμμετέχουν  στον αγώνα, πολύ περισσότερο από τη δική του τη ζωή. Να γιατί κάνουμε και σχολή περιφρούρησης του ΕΠΑΜ. Γιατί αυτοί που θα είναι στην περιφρούρηση θα είναι οι καλύτεροι και οι ικανότεροι αγωνιστές από όλους μας. Γιατί για να είσαι στην περιφρούρηση λαϊκού αγώνα ή αν θέλετε καλύτερα ενός λαϊκού κινήματος, παλλαϊκού κινήματος, σημαίνει ότι βάζεις την προστασία του συναγωνιστή σου, του απλού ανθρώπου, της γιαγιάς, του παππού,  των παιδιών που θα έρθουν μαζί με τους γονείς τους πάνω από τη δική σου ζωή. Αυτό σημαίνει περιφρούρηση και γι αυτό συγκροτείται η σχολή.

Τούτος ο λαός έδωσε μάχες και πέτυχε και νίκησε με τους αριθμούς του, με την οργάνωση του, με τη μαζικότητα του και μετά κέρδισε με τα όπλα, όταν του το επέβαλε ο εχθρός – Και για να κερδίσεις, εάν και όποτε στο επιβάλλει ο εχθρός την όποια ένοπλη μορφή προκύψει – απευκταία από εμάς – γιατί ποτέ λαϊκό κίνημα δεν έκανε συνειδητή επιλογή όπλων αν είχε άλλη επιλογή, ποτέ στην ιστορία, όχι μόνο στην Ελλάδα, πουθενά σε ολόκληρη την ιστορία – για να κερδίσεις λοιπόν, πρέπει να έχει προηγηθεί μια βαθειά δουλειά οργάνωσης στον ίδιο το λαό. Έτσι να υπάρχει ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που να μπορεί να υποστηρίζει οποιαδήποτε μορφή μαζικής λαϊκής πάλης, όλες τις μορφές μαζικής λαϊκής πάλης. Αυτός είναι ο στόχος μας. Αυτή είναι η δουλειά μας και ο βασικός μοχλός για να το κάνουμε είναι το κάθε μέλος του ΕΠΑΜ. Το κάθε μέλος του ΕΠΑΜ πρέπει να αποτελεί το στήριγμα του λαού, φωτεινό παράδειγμα, φάρος για το πώς πρέπει να αντιδρά , το πώς πρέπει να στέκεται ο καθένας από τον κόσμο σε συνθήκες όπου έχει λιγοστές ψυχικές αντοχές σε συνθήκες όπου μαζικά τον χτυπούν, έτσι ώστε να τον οδηγήσουν στη μαζική μανιοκατάθλιψη.

Γι αυτό και μετράει ο τρόπος, η συμπεριφορά η στάση μας  η προσωπική, είτε μέσα στο μέτωπο είτε ευρύτερα και με αυτή την έννοια, η δική μας ιδέα για την ταυτότητα του αγωνιστή δεν κρίνεται στο διαδίκτυο ούτε στο πληκτρολόγιο, κρίνεται στο δρόμο, κρίνεται εκεί που τον καλεί ο λαός. 

Αθήνα, Μάρτιος 2013

Για την Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Ο Γ.Γ. Δημήτρης Καζάκης  

Διαβάστε περισσότερα...

Σαν σήμερα οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης

"Ετσι αγαπαμε εμεις την Ελλαδα με την καρδια μας και με το αιμα μας!"

Παρτε αλλον εναν εθνικιστη ξεφτιλισμένοι δήθεν "Αριστεροί", νεκροθάφτες του Ελληνικού Λαού από κοινού με το Καθεστώς της Χούντας!

Διαβάστε περισσότερα...

Ευρώ Κατοχής

του Γιάννη Μακριδάκη

Με αεροπλάνα και κοντέινερς, με στρατό και ελικόπτερα της αστυνομίας να πετούν από πάνω, μεταφέρθηκαν τα 5 γερμανικά δις ευρώ Κατοχής στην Κύπρο.

Καμιά αμφιβολία πλέον ότι την Βέρμαχτ, τους αλεξιπτωτιστές, τα άρματα και τον στρατό Κατοχής, τα έχει σήμερα αντικαταστήσει απόλυτα το ευρώ. Την κυβέρνηση Τσολάκογλου, οι τωρινές προδοτικές κυβερνήσεις. (Τωρινές εννοούνται όλες αυτές από την ένταξή της κάθε χώρας στο ευρώ, μέχρι σήμερα. Πρώτος δωσίλογος στην σύγχρονη στην Ελλάδα κατά την σύγχρονη αυτή επέλαση του νεοναζισμού, ο γερμανοτραφής Σημίτης). Τις εκτελέσεις και τα αντίποινα, η εξαθλίωση και οι πολιτικές δολοφονίες με τη μορφή αυτοκτονιών.

Μονάχα η πείνα και τα συσσίτια είναι απολύτως ίδια για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Κι αυτό διότι ενώ μεταλλάχθηκαν οι άνθρωποι σε άτομα – καταναλωτές, έγιναν γρανάζια που....
κινούνται με ευρώ και “ζουν” τον “ελεύθερο χρόνο τους” (τι ύβρις) μέσα από οθόνες, έγιναν έτσι εύκολοι στόχοι και θύματα για τον πλούσιο και αδίστακτο κατακτητή Γερμανό, ο οποίος τους καθυπόταξε με το υπερόπλο του, το ευρώ, παρόλα αυτά όμως η φύση των γραναζιών, την οποία ξέχασαν αυτά, αλλά αυτή δεν ξέχασε, δεν μπορεί να αλλάξει κι έτσι η φυσική πείνα, η φυσική αγανάκτηση, η φυσική κατάθλιψη, η φυσική οργή, όλα τα φυσικά υπάρχουν ακόμα μες στα γρανάζια, εν ενεργεία ή άνεργα, και βγαίνουν κάποτε κάποτε στην επιφάνεια κάνοντάς τα κάτι τις να νιώθουν, κι ας μην ξέρουν πια τι σημαίνει συναίσθημα.

Μια Ευρώπη αριθμών, μια Ευρώπη γραναζιών που μετρούν και κινούν την γερμανική πολεμική μηχανή του ναζισμού, την Οικονομία.

Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ, το κατάφερε η Μέρκελ κι ο Σόϋμπλε. Όχι επειδή είναι ικανότεροι. Μα επειδή εμείς ξεπέσαμε τόσο.

Ανασύνταξη δυνάμεων και πόλεμος ενάντια στο ευρώ, η μόνη πρόταση αντίστασης που επείγει. Για την καταπολέμηση της αποικιοκρατίας, του ναζισμού, του φασισμού, του ρατσισμού, του ξεπουλήματος της πατρίδας, η μόνη συνισταμένη είναι ο πόλεμος ενάντια στο ευρώ.

Διαβάστε περισσότερα...

Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανεξάρτητα από την έκβαση τον κυπριακού δράματος, το Βερολίνο θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την αλαζονεία τον, παρασύροντας την Ευρωζώνη με τη μορφή που γνωρίζουμε σε διάλυση

Στις 21 Μαρτίου ενώ η Μέρκελ έβγαζε καπνούς απ’ το “ΟΧΙ” της κυπριακής βουλής, η Βελγική L’Echo, κάτω απ’ τον τίτλο “Σε αναζήτηση των υπευθύνων” έριχνε ευθύνη για τη νέα απροσδόκητη κρίση της Ευρωζώνης όχι στη Λευκωσία αλλά στο Βερολίνο.

Η σύνταξη της έγκυρης εφημερίδας δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει το γερμανικό σχέδιο προμελετημένης οικονομικής καταστροφής της νήσου με τον τούρκικο “Αττίλα”. Από κει και το απόσπασμα: “Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Κύπρος που αντιπροσωπεύει μόλις το 0,3% της Ευρωζώνης θα αναστάτωνε τόσο την Ευρώπη και πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Λονδίνο;

Οι κάτοικοι του νησιού θα θυμούνται πάντα δυο ημερομηνίες: το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, διχοτομώντας το σε ελληνική και τούρκικη ζώνη. Και εκείνο το άλλο Σάββατο, στις 16 Μαρτίου 2013, όταν αποφασίστηκε η δέσμευση και ο ακρωτηριασμός των καταθέσεων, ακόμη και των μικρών καταθετών. (…)

Η αμφιβολία φωλιάζει πλέον στο νου πολλών: η Ευρώπη, σε περίπτωση σοβαρών δυσκολιών οποιασδήποτε χώρας, έχει πλέον μισάνοιχτη την πόρτα για την υποχρεωτική φορολόγηση των καταθέσεων».

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν το κύριο άρθρο της έγκυρης Le Soir, υπό τον ευθύβολο τίτλο «Η αμέλεια είναι ευρωπαϊκή». Αντιγράφουμε: «Η κυπριακή κρίση είναι τραγική, πρώτα για τους κατοίκους της νήσου, αλλά βαθύτερα λόγω απαξίωσης των ευρωπαϊκών αρχών. Θα ήταν βολικό να ρίξουμε την ευθύνη στους Κύπριους ηγέτες, χαρακτηρίζοντας τους -όπως κάνουν οι Βρυξέλλες- ανίκανους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του Eurogroup. Λάθος! Εκείνες που έσφαλαν ήταν οι ευρωπαϊκές Αρχές που επικύρωσαν ομόφωνα αυτό το σχέδιο, το οποίο υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και στην ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να σεβαστούν το λόγο τους. Όταν οι υπουργοί Οικονομικών (δηλαδή η Γερμανία) επιβάλλουν με τόσο αμείλικτο τρόπο οδυνηρές αποφάσεις στις “ένοχες” χώρες, θα όφειλαν πρωτίστως να αναλάβουν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Ο κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη δεν είναι νομισματικός. Είναι η πλήρης έλλειψη διακυβέρνησης».

Μανιασμένο θηρίο…

Ακόμη και κάθε άλλο παρά φιλελληνικοί ή φιλοκυπριακοί κύκλοι πάγωσαν μπροστά στην εικόνα μιας Γερμανίας-μανιασμένου θηρίου, που δεν διστάζει να προκαλέσει οποιεσδήποτε καταστροφές στους γείτονες του, προκειμένου να εξοντώσει το μικρό κουνούπι που το ενόχλησε. Η Ευρωζώνη δεν μοιάζει με κοινότητα αλληλεγγύης, αλλά με «θάλαμο βασανιστηρίων του κυρίου Σόιμπλε» είχε γράψει, με αφορμή το ελληνικό δράμα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου. Με την απόφαση για την Κύπρο «η Ευρωζώνη επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες», σχολίαζε αυτή τη φορά η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας, προσθέτοντας: «Αντιμέτωποι με ένα κράτος που πνίγεται, αντί να πετάξουν σωσίβιο, οι ηγέτες προτίμησαν να του δέσουν μια πέτρα στο λαιμό». Όσο για την επίσης βρετανική Daily Mail, είχε το θάρρος να ονοματίσει στον πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της το κατ’ ευφημισμόν «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν οι Γερμανοί στο Eurogroup όπως πραγματικά του άξιζε: «Αυτό λέγεται ληστεία τραπεζών»!

Με την απόφαση του Eurogroup, εντελώς ανεξάρτητα από το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής, οι Γερμανοί είχαν ήδη ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, ακυρώνοντας το ρόλο της ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου και ωθώντας τη στην κοιλάδα των δακρύων μιας βαθιάς, μακρόχρονης ύφεσης.

Σε δεύτερο χρόνο θα έρθει η προσπάθεια του Βερολίνου να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και, πολύ φοβόμαστε, ένα νέο Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα συνοδεύεται από το δέλεαρ της ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, που υποτίθεται ότι θα απαλύνει κάπως το βίαιο ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμη κι αν πετύχει στο ακέραιο, όμως, αυτούς τους στόχους της, η Γερμανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την αλαζονεία της, παρασύροντας για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη.

Αλλάζει ο χάρτης

Η κρίση χρέους που πλήττει εδώ και πέντε χρόνια την ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τελευταίο αδύναμο κρίκο την Κύπρο, έχει ήδη αλλάξει δραματικά το γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επί μισό αιώνα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν διαιρεμένη σε μια Δυτική Ευρώπη, υποτελή της Αμερικής, και σε μια Ανατολική Ευρώπη, υποτελή της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θέση αυτής της «κάθετης» διαχωριστικής γραμμής αναδύεται σήμερα μια «οριζόντια», από πολλές απόψεις βαθύτερηκαι περισσότερο ταπεινωτική για τους αδύναμους: η διαίρεση ανάμεσα σε έναν πλούσιο και ισχυρό Βορρά, με πυρήνα τη Γερμανία, και σε ένα χειμαζόμενο Νότο, μια ζώνη μισοαποικιών, με ρόλο οικονομικής ενδοχώρας της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αν μέχρι χθες υπήρχε η Γαλλία να εξισορροπεί τη γερμανική ισχύ, δρώντας σαν γέφυρα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, σήμερα αυτή η ιστορική και υπερήφανη χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε«ελάσσονα εταίρο» της Γερμανίας, όπως η Βρετανία, μετά την απώλεια της Αυτοκρατορίας της, αρκέστηκε στο ρόλο του ελάσσονος εταίρου της Αμερικής.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται όχι μηχανισμός ευημερίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών, αλλά απόσπασης πλεονάσματος από τους πιο φτωχούς προς όφελος των πιο πλούσιων και πρωτίστως των Γερμανών. Πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα ντε Μασέντο και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα δώδεκα πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία συσσώρευσε πλεόνασμα 1 τρις ευρώ από τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα οποία τα 750 δις προέρχονταν από τα μέλη της Ευρωζώνης. Τα εν λόγω πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε προσκομίζει η Γερμανία από τις συναλλαγές της με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με δυο λόγια, η ευημερία της Γερμανίας, με το σημερινό οικονομικό της μοντέλο, προϋποθέτει τη δυστυχία της περιφέρειας: ο σύγχρονος γερμανικός Μολώχ απαιτεί κι αυτός κάποιου είδους ανθρωποθυσίες.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν απότομα οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία σπέρνει τον τρόμο σήμερα, αλλά θα θερίσει τους καρπούς του μίσους αύριο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών θέλει να φύγει η χώρα τους από την ΕΕ και το 91% των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.

Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4% εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται γιααπαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς γιακατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».

“Επίκαιρα”

Διαβάστε περισσότερα...

Οι κομμουνιστές ηγούνται των επαναστάσεων... δεν πάνε να τις κάνουν μόνοι τους!

ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ - Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη 27/3/2013

Κρίσιμα ζητήματα αυτού του Συνεδρίου είναι: το αντι-λενινιστικό περιεχόμενο των θέσεων και ο αντικαταστατικός τρόπος που καλλιεργήθηκαν και εφαρμόστηκαν πριν το συνέδριο.

Η αλλαγή του χαρακτήρα του Μετώπου, από Αντιιμπεριαλιστικό σε Αντικαπιταλιστικό, προετοιμάστηκε από τα τελευταία συνέδρια, όταν σταδιακά έπαψε να θεωρείται ότι κύριο χαρακτηριστικό της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι η εξάρτηση και της αποδόθηκαν χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικής δύναμης. Ετσι, η Ελλάδα έπαψε να ανήκει, κατά τη λενινιστική κατηγοριοποίηση, στην κατηγορία των χωρών με τυπική ανεξαρτησία, που «στην πράξη είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης».

Ξαφνικά, υιοθετήθηκε μια ανάλυση που ευδοκιμεί σε τροτσκιστές, αναρχικούς, αριστεριστές και ρεφορμιστές. Ως δια μαγείας, η Ελλάδα αναδύεται στις αρχές του 20ού αιώνα ως ιμπεριαλιστική δύναμη που καλπάζει ακηδεμόνευτη. Ιστορικά στοιχεία που να αναιρούν την ισχύουσα προγραμματική και καταστατική αντίληψη περί εξαρτημένης ανάπτυξης δεν παρουσιάστηκαν, καθώς θα έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με κάθε ιστορική ανάλυση του Κόμματος (εκτός του Β' Τόμου των Δοκιμίων, που είναι συγγραφικό έργο της ίδιας ηγετικής ομάδας). Η νέα άποψη έπρεπε να περάσει στα γρήγορα και η αποδοχή της θεωρήθηκε κριτήριο κομματικότητας.

Η ουσία της παραπάνω αντιπαράθεσης δεν έγινε αντιληπτή από πολλά μέλη και προσπεράστηκε με δύο τρόπους. Πρώτον: κάποιοι, μη αντιλαμβανόμενοι τις ολέθριες πολιτικές συνέπειες της «νέας» ιστορικής προσέγγισης της ηγεσίας, αντιμετώπισαν το ζήτημα ως σχολαστικό άνευ ουσίας. Δεύτερον: άλλοι, ενστερνιζόμενοι καλόπιστα τις «απαντήσεις» της ηγεσίας, αποδέχτηκαν μαζί και το παραμύθι-κατηγορία, ότι δήθεν «όσοι μιλούν για εξάρτηση, επιθυμούν συνεργασία με την ντόπια αστική τάξη και είναι οπορτουνιστές».

Ο πρώτος τρόπος οφείλεται κυρίως στην έλλειψη ιδεολογικής θωράκισης, καθώς τα ιδεολογικά μαθήματα είναι ανύπαρκτα και ο «Ριζοσπάστης» δεν αρκεί. Αυτή η έλλειψη προετοίμασε το δεύτερο τρόπο. Μην έχοντας συνειδητοποιήσει τις πολιτικές διαστάσεις της λενινιστικής αντίληψης περί εξάρτησης, τα μέλη που ήθελαν ειλικρινά να στηρίξουν το Κόμμα αποδέχθηκαν πάλι καλόπιστα, αλλά χωρίς κριτήρια, τις αλλαγμένες θέσεις που προωθούσε η ηγεσία και αποδέχθηκαν ταυτόχρονα την κατηγορία, ότι όσοι διαφωνούν είναι «αντικομματικά βαρίδια».

Ποια είναι η πολιτική συνέπεια; Αφού η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη, οι κομμουνιστές, λέει η ηγεσία, δεν πρέπει πια να αγωνίζονται για εθνική ανεξαρτησία και αποτίναξη του ζυγού των διεθνών μονοπωλίων και οργανισμών. Για τι πρέπει να αγωνίζονται; Απευθείας για ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό. Οσα κοινωνικά στρώματα πλήττονται από την πολιτική των ιμπεριαλιστών, αλλά δεν αντιλαμβάνονται το σοσιαλισμό ως λύση, τότε «κακό του κεφαλιού τους, γιατί εμείς οι κομμουνιστές δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε καταλαβαίνουμε από στάδια». Απαράδεκτη, παρεμπιπτόντως, είναι η δαιμονοποίηση της έννοιας του «σταδίου» και η αποκλειστική σύνδεσή της με το ρεφορμισμό. Για το μαρξισμό-λενινισμό, μεταβατικό «στάδιο» υπάρχει σε κάθε μορφή κίνησης της ύλης. Τόσο οι κοινωνικοί σχηματισμοί όσο και οι συνειδήσεις διανύουν μεταβατικά στάδια μέχρι να μεταπηδήσουν από μια παλαιά κατάσταση-ποιότητα σε μια νέα. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού (π.χ. έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) είναι αναγκαία, υπό την προϋπόθεση ότι υπηρετεί μια επαναστατική στρατηγική. Το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο είναι απαραίτητο για όσους θέλουν να αντιδράσουν στις αντιλαϊκές επιθέσεις, αλλά δε δέχονται την αναγκαιότητα συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Από την άλλη, το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο περιορίζει ασυγχώρητα τις κοινωνικές-πολιτικές συμμαχίες, λες και η ελληνική κοινωνία αποτελείται αποκλειστικά από εργάτες, και μας αδυνατίζει μπροστά στον κύριο αντίπαλο. Η απαίτηση να συνειδητοποιήσουν οι αυτοαπασχολούμενοι, μικροαστοί και μεσαία στρώματα ότι οι ανάγκες τους ικανοποιούνται μακροπρόθεσμα μόνο στο σοσιαλισμό και να γίνουν όλοι κομμουνιστές, είναι παράλογη. Τι λέει η ηγεσία; «Να πειστούν!» (βουλησιαρχία) ή «Δεν τους χρειαζόμαστε, μπορούμε μόνοι μας!» (σεχταρισμός). Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από το Αντικαπιταλιστικό ακυρώνει την ουσία του Μετώπου.

Τι έκανε η ηγεσία για να διασφαλίσει την υπερψήφιση των θέσεων; Διαδικασίες εξπρές, ταυτόχρονη ψήφιση νέου προγράμματος και καταστατικού, χωρίς συζήτηση για την ιδεολογική στροφή. Και γιατί να γίνει; Ηδη πλήθος μη λενινιστικών θέσεων αναπαράγονται συστηματικά στο Κόμμα και την ΚΝΕ μέσω ενός στρώματος μεσαίων, συχνά επαγγελματικών στελεχών, άρα «ενδιάμεσων και εξαρτημένων» (που δεν εργάζονται κανονικά κάπου και δεν έχουν την απαραίτητη προσωπική εμπειρία οργάνωσης κινητοποιήσεων, αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και πραγματικών απεργιών χωρίς δίχτυ ασφαλείας) και μέσω καθοδηγητικών άρθρων στο «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ.

Αντι-λενινιστικές θέσεις που καλλιεργήθηκαν συστηματικά, αντικαταστατικά και σε αντίθεση με το ισχύον πρόγραμμα: η αντίληψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, η αριστερίστικη πρακτική του διαχωρισμού από τις λαϊκές μάζες στο δρόμο και τα συνδικάτα, η απόρριψη κάθε τακτικής συμμαχίας με οργανώσεις - παρατάξεις - φορείς (δηλαδή με κάθε άλλο πολιτικό σχηματισμό που δεν αποδέχεται συνολικά το πρόγραμμά μας), η πομπώδης διακήρυξη της εκ προοιμίου απόρριψης κάθε περίπτωσης σχηματισμού κυβέρνησης λαϊκού μετώπου, η αντίληψη ότι δεν υπάρχει πιθανότητα κατακτήσεων εντός καπιταλισμού και η παραπομπή όλων των λύσεων στο σοσιαλισμό (ταύτιση τακτικής - στρατηγικής).

Κίνδυνοι από την εφαρμογή αυτών των θέσεων στο άμεσο μέλλον: περαιτέρω αποκοπή του Κόμματος από το λαό, αδυναμία διεξαγωγής νικηφόρων αγώνων, απώλεια βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και μεγαλύτερη εξαθλίωση και συντηρητικοποίηση του λαού μας.

Ανάγκη επεξεργασίας μιας λενινιστικής τακτικής: α) Ποιος είναι ο κύριος εχθρός; β) Με ποιους από αυτούς που έχουμε κοινό τον κύριο εχθρό μπορούμε να συμμαχήσουμε μακροπρόθεσμα, με ποιους βραχυπρόθεσμα και με ποιους ποτέ; γ) Αμεσοι στόχοι πάλης που υπηρετούν την κατάκτηση του στρατηγικού στόχου: καίριο χτύπημα στη στρατηγική των αστών (έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) και απαίτηση ικανοποίησης των στοιχειωδών αναγκών για επιβίωση. Από τα χαμηλότερα έως και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, δεν υπάρχει κανείς που να μη συμφωνεί ότι αυτά πρέπει να γίνουν και το κόστος να το πληρώσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές-μονοπώλια. Γιατί να μη γίνει μια τέτοια κοινωνική και πολιτική συμμαχία; δ) Προώθηση αυτού του πλαισίου πάλης σε συνδικάτα-φορείς, χωρίς ιδεοληψίες και συναισθηματισμούς, κάνοντας τις απαραίτητες «ανίερες» συμμαχίες που μας ενδυναμώνουν απέναντι στον κύριο αντίπαλο. ε) Χτίσιμο ενός ΑΑΔ Μετώπου που σε πρώτη φάση θα κινητοποιήσει όλα τα στρώματα που πλήττονται σήμερα από τον ιμπεριαλισμό και θα προετοιμάσει την περαιτέρω επαναστατικοποίησή τους στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Η προστασία του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος εξασφαλίζεται διά της εμβάθυνσης στο λενινισμό, με τον έλεγχο της ταξικής σύνθεσης του Κόμματος και τη μη μονιμότητα των επαγγελματικών στελεχών προς αποφυγήν γραφειοκρατικών φαινομένων. Η «πολιτική καραντίνα» δεν μας ωφελεί.

Μόνο η αλήθεια για τα προβλήματα θα μας κάνει πιο ισχυρούς!

Μιχάλης Χονδροκούκης
ΚΟΒ Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών

Διαβάστε περισσότερα...

Η εγγράμματη Αλέκα Παπαρήγα και οι… αγράμματοι διαφωνούντες

Δική μας σημείωση: Ο Δ. Καζάκης πριν κάποιες μέρες μίλησε για τον καιροσκοπισμό και την αθλιότητα της ηγεσίας του ΚΚΕ που στην προσπάθειά της να επιβιώσει θα στραφεί ενάντια και σε στελέχη του Κόμματος (π.χ. Μπογιόπουλος). Κάποια στελέχη του ΚΚΕ έσπευσαν να επιτεθούν τότε στον Δημήτρη. Ας διαβάσουν και από άλλους λοιπόν, την αλήθεια που δεν θέλουν να δουν...

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Όπως μας πληροφορεί ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης,  (στο φύλλο της 23^ης & 24^ης Μαρτίου), οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19^ο Συνέδριο εγκρίθηκαν ομόφωνα στην Συνδιάσκεψη της ΚΟ Θεσσαλίας. Από το βήμα αυτής της Συνδιάσκεψης, που δεν υπήρχε καμία «παραφωνία» -άρα υπήρχε πλήρης απουσία αντιλόγου- η Αλέκα Παπαρήγα, διαρκούσης της προσυνεδριακής διαδικασίας, αποφάσισε να επιτεθεί με πρωτόγνωρο και ανοίκειο τρόπο στις απόψεις που έχουν δημοσιευτεί στον προσυνεδριακό διάλογο και διαφοροποιούνται σε σχέση με τα προσυνεδριακά κείμενα της ΚΕ.

Το πρώτο που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι η ΓΓ του κόμματος παραβίασε κατάφορα κάθε έννοια καταστατικής λειτουργίας του ΚΚΕ και κάθε έννοια σεβασμού στην διαφορετική άποψη, εν απουσία φορέων της μάλιστα, διότι τέτοια άποψη -αν πιστέψουμε τον Ριζοσπάστη- δεν εκφράστηκε στην Συνδιάσκεψη ώστε να την υποχρεώσει να πάρει θέση. Το γράμμα και το πνεύμα του ισχύοντος καταστατικού λέει πως οι απόψεις που εκφράζονται στον προσυνεδριακό διάλογο, σχολιάζονται στο πλαίσιο του. Κι αυτός ο διάλογος -σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές- διατυπώνεται είτε με γραπτά κείμενα που δημοσιεύονται στον Ριζοσπάστη και στην ΚΟΜΕΠ είτε με τοποθετήσεις των μελών και των στελεχών του κόμματος στις συνελεύσεις και στις συνδιασκέψεις των κομματικών οργανώσεων. Άρα, οι οποίες απαντήσεις σε απόψεις θα έπρεπε να δίνονται, από μέρους της καθοδήγησης, σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο: Με άρθρα στις σελίδες των κομματικών εντύπων που δημοσιεύεται ο προσυνεδριακός διάλογος (και με τους ίδιους όρους που έχει θέσει για όλους η Επιτροπή Προσυνεδριακού διαλόγου) ή με τοποθετήσεις σ’ εκείνες τις κομματικές οργανώσεις, όπου εκφράζεται η άλφα ή η βήτα άποψη ώστε να ξετυλίγεται ένας διάλογος με λόγο και αντίλογο. Η καθοδήγηση δεν έχει από πουθενά περισσότερα δικαιώματα από τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου.

Το περίσσευμα… γενναιότητας της ΓΓ να κατακεραυνώνει και να χλευάζει, εν απουσία τους, συντρόφους με διαφορετικές απόψεις δεν αξίζει κανένα σχολιασμό. Είναι δείγμα μιας κομματικής συμπεριφοράς κι ενός κομματικού πολιτισμού -αντιγραφή των αρχηγικών αστικών κομματικών συμπεριφορών- που έφεραν το ΚΚΕ στη σημερινή τραγική του κατάσταση.

Ποιος είναι ο πάπας του καιροσκοπισμού;

Ας δούμε όμως τι ακριβώς είπε η Αλέκα Παπαρήγα: Καταρχήν κατηγόρησε για οπορτουνισμό στελέχη του κόμματος -τα οποία δεν ονομάτισε- γιατί, όπως υποστήριξε, ενώ είχαν διαφορετικές απόψεις από την εποχή του 18^ου Συνεδρίου δεν βγήκαν τότε να τις εκφράσουν δημόσια αλλά το κάνουν τώρα επειδή θεωρούν ότι τους ευνοούν οι συνθήκες. Τα λόγια της επί λέξει έχουν ως εξής: «Τότε μπορεί να μη βγήκαν πολλοί στο δημόσιο διάλογο γιατί ήταν άλλες οι συνθήκες, πίστευαν τότε ότι δε χρειάζεται να βγουν δημόσια, τώρα θεωρούν ότι είναι πιο εύκολο λόγω του εκλογικού αποτελέσματος - αυτό κι αν είναι οπορτουνισμός- δηλαδή να λέω δημόσια τη γνώμη μου, ανάλογα με το αν με παίρνουν οι συνθήκες. Πρέπει να τη λες, είτε σε παίρνουν είτε δε σε παίρνουν οι συνθήκες, άμα έτσι πιστεύεις». 

Εδώ φυσικά ο όρος «οπορτουνισμός» δεν χρησιμοποιείται με την εύνοια που έχει στον μαρξισμό-λενινισμό (οπορτουνισμός= δεξιό ή αριστερό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα) αλλά με την έννοια που δίνουν τα ερμηνευτικά λεξικά: «Οπορτουνισμός= Καιροσκοπισμός». Η ΓΓ του κόμματος καταγγέλλει τα κομματικά στελέχη που διαφωνούν για καιροσκοπισμό και επομένως, εμμέσως πλην σαφώς, τους αποδίδει σκοπούς και κίνητρα που δεν έχουν άμεση σχέση με το επικείμενο συνέδριο και τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα αλλά ενδεχομένως με άλλου είδους φιλοδοξίες τις οποίες επιδιώκουν να ικανοποιήσουν ανάλογα «με το αν με παίρνουν οι συνθήκες».

Θα μπορούσε να θυμίσει κανείς, στην Αλέκα Παπαρήγα, αρκετές περιπτώσεις στο παρελθόν που η ίδια ζητούσε (εκεί που θεωρούσε ότι την έπαιρνε) από στελέχη να εκφράζουν μεν την άποψή τους μέσα στο κόμμα αλλά να μην το κάνουν δημόσια, στο πλαίσιο μιας ανοικτής κομματικής συζήτησης, γιατί αυτό θα έκανε ζημιά στο κόμμα. Θα μπορούσε επίσης να της θυμίσει περιπτώσεις όπου στελέχη ή επώνυμα μέλη ελέγχθηκαν από κομματικά όργανα γιατί εξέφρασαν την άποψή τους σε δημόσιο κομματικό διάλογο. Θα μπορούσε ακόμη να της πει ότι -πέραν των δικών της καιροσκοπισμών και σε αντίθεση με αυτούς- στο λενινισμό υπάρχει η έννοια της επαναστατικής σκοπιμότητας που άλλοτε επιβάλλει την δημοσιότητα και άλλοτε μπορεί να την αναβάλλει. Όμως όλα αυτά είναι λίγα μπροστά σε όσα η ίδια έχει πράξει ως κομματικό στέλεχος και ως κομματικός ηγέτης.

Η Αλέκα Παπαρήγα είναι στην ΚΕ από το 10^ο Συνέδριο (1978), στο ΠΓ από το 1986 και ΓΓ από το 1991. Το ερώτημα που, αβίαστα, προκύπτει είναι πότε ανακάλυψε αυτή την… επαναστατική πολιτική που λανσάρει σήμερα στο Κόμμα; Διαφωνούσε με την μεταπολιτευτική πολιτική του κόμματος ως το 1991, που τώρα την χαρακτηρίζει απερίφραστα οπορτουνιστική; Αν ναι, τότε γιατί το κόμμα δεν πήρε χαμπάρι την διαφωνία της; Ή, εν πάση περιπτώσει, ποιά διαφωνία της πήρε χαμπάρι το κόμμα τα τελευταία 35 χρόνια; Διαφωνούσε και υποκρινόταν ότι συμφωνούσε για να παραμένει ηγετικό στέλεχος και για να γίνει Γενική Γραμματέας ή συμφωνούσε με όλες τις κομματικές αποφάσεις, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ακόμη και με κείνες που σήμερα τις στέλνει στον καιάδα ως το ακρον άωτον του οπορτουνισμού, πράγμα που σημαίνει ότι ποτέ δεν είχε γνώμη και άποψη; Αλλά αν συμβαίνει το δεύτερο, αν δηλαδή η Αλέκα Παπαρήγα δεν είχε ποτέ δική της άποψη, ποιοι είναι σήμερα αυτοί που της υποβάλλουν την γραμμή που φέρνει στο κόμμα;

Στο σπίτι του κρεμασμένου -λέει ο λαός- δεν μιλάνε για σχοινί. Αυτό, η ΓΓ θα έπρεπε να το λαμβάνει σοβαρά υπόψη της γιατί δεν είναι λίγα τα «αμαρτήματα» που θα μπορούσε κάποιος να της καταμαρτυρήσει. Δυστυχώς γι’ αυτή υπάρχουν πολλοί εν ζωή, με γνώση και με μνήμη. Υπάρχουν και τα γραπτά. Αλλά αφού η ίδια θέλει να ελέγχει τους άλλους για σκοπιμότητες και καιροσκοπισμό ας πει μπροστά σε ολόκληρο το κόμμα τί στάση κράτησε το 1991 μπροστά στο 13^ο Συνέδριο του κόμματος όταν παιζόταν η ίδια του η ύπαρξη; Ποια από τις, τότε, δημόσιες παρεμβάσεις της -που ήταν ελάχιστες- έδωσαν έστω και ένα επιχείρημα στα μέλη του κόμματος για να το υπερασπιστούν; 

Χαρακτηριστικός είναι ο τότε ακραίος καιροσκοπισμός της που ξεπέρασε τα όρια και της πιο αχαλίνωτης φαντασίας. Μιλώντας, για παράδειγμα, στην Συνδιάσκεψη της Αχτίδας της είχε τότε πει το εξής αμίμητο:«Απαιτείται θαρραλέα ανανέωση της ΚΕ και του ΠΓ, αλλά και επιλογή προσώπων που δεν έχουν ειδική ευθύνη στο διχαστικό, πολωτικό κλίμα που προκάλεσε η ΚΕ με τον αποτυχημένο τρόπο προπαρασκευής του Συνέδριου και με ανοχή παραβιάσεων κανόνων και καταστατικού. Αφορά όλους ανεξάρτητα ηλικίας. Είμαι μέλος της ΚΕ από το '78 και του ΠΓ από το 1986. Με δυο φράσεις χαρακτηρίζω την απόδοσή μου, ‘‘βασανιστική προσπάθεια προσφοράς και ανάπτυξης’’ από τη μια και ‘‘εμφανής αποτυχία’’ από την άλλη» (Ριζοσπάστης 5/2/1991).

Δηλαδή η σημερινή ΓΓ θεωρούσε όλη εκείνη την πάλη για την σωτηρία του κόμματος, ένα τυπικό διαδικαστικό ζήτημα  που μάλιστα οδήγησε σε διχαστικό και πολωτικό κλίμα όχι λόγω του αγεφύρωτου των απόψεων που υπήρχαν αλλά επειδή ο τρόπος με τον οποίο η ΚΕ είχε διοργανώσει την προσυνεδριακή διαδικασία ήταν αποτυχημένος. Έφτασε μάλιστα στο σημείο -στο πλαίσιο αυτής της εκτίμησης- να ζητεί την κεφαλή επί πίνακι όσων μελών της ΚΕ μπορούσαν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για το πολωτικό και διχαστικό κλίμα. Δηλαδή ανθρώπων σαν τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Νίκο Καλούδη, τον Αντ. Αμπατιέλο, τη Ρούλα την Κουκούλου, τη Λούλα τη Λογαρά και τόσους άλλους που με το κύρος και τη γνώμη τους πρωταγωνίστησαν στην εσωκομματική πάλη και βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να σωθεί το κόμμα. Τα πίστευε άραγε όλα αυτά η Αλέκα Παπαρήγα ή κάποιος αχαλίνωτος καιροσκοπισμός την έσπρωξε εναντίον των συντρόφων της; Ας απαντήσει η ίδια σ’ αυτό το ερώτημα. Οφείλει επίσης να απαντήσει και σ’ ένα δεύτερο ερώτημα: Πίστευε πραγματικά, τότε, ότι παρά τις προσπάθειες που έκανε για να προσφέρει τελικά κατέληγε να μην είναι τίποτε άλλο από μια εμφανής αποτυχία; Αν ναι, τότε γιατί δέχτηκε, στη συνέχεια, να γίνει ΓΓ του κόμματος; Για να αγκαλιάσει η δική της αποτυχία ολόκληρο το κόμμα; Αν όχι, τότε ποιος καιροσκοπισμός την έσπρωξε να αυτομαστιγώνεται με τέτοιο τρόπο;

Μιλώντας στην Συνδιάσκεψη της ΚΟ Θεσσαλίας η Αλέκα Παπαρήγα είπε ότι στο προηγούμενο συνέδριο στελέχη που διαφωνούσαν έλεγαν: «τι πράγματα είναι αυτά να μιλάμε για όξυνση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μέσα στο κίνημα, αυτό αφορά το κόμμα, στο κίνημα δεν μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα». Ποτέ κανένα στέλεχος δεν έβαλε τέτοια ζητήματα. Το κόμμα έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να ζυμώνει τη γραμμή του και ολοκληρωμένα την πολιτική του, να αναδεικνύει τις αιτίες των προβλημάτων της χώρας και του λαού. Επειδή όλα τα παραπάνω για τα οποία εγκαλεί τα στελέχη του κόμματος δεν είναι αλήθεια, της θυμίζουμε ότι πολλά στελέχη έβαλαν το ζήτημα, ότι η εργατική τάξη πρέπει να μπορέσει να δράσει ενιαία και όχι διαιρεμένη εναντίον του κεφαλαίου και της επίθεσης του. Μόνο έτσι διαμορφώνονται προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτής της επίθεσης και το άνοιγμα του δρόμου για ριζοσπαστικές αλλαγές. Διαφώνησαν κατηγορηματικά με τη θέση του 18^ου συνεδρίου ότι «δεν αρκεί το πλαίσιο των στόχων πάλης μέσα στο εργατικό κίνημα, αλλά πρέπει να μπαίνει το ιδεολογικό πλαίσιο που στηρίζει τους στόχους πάλης, το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται τα αιτήματα αυτά, οι ιδεολογικές θέσεις που τα διέπουν και ο σκοπός του αγώνα». 

Με λίγα λόγια να μπαίνουν στο κίνημα και να επιδιώκουμε να γίνουν γραμμή και πολιτική του οι πολιτικές θέσεις, η στρατηγική, η ιδεολογία και οι επιδιώξεις του ΚΚΕ, δηλαδή να τίθεται η πάλη για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, άρα για το σοσιαλισμό. Αυτή ακριβώς η προσπάθεια ξεδιπλώθηκε σε σημαντική έκταση μετά το 18^οσυνέδριο και φυσικά είδαμε τα αποτελέσματα της. Αυτή η θέση είναι όντως σεχταρισμός και σε καμιά περίπτωση δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων και στο δυνάμωμα του ΚΚΕ. Δεν πρέπει λοιπόν να διαμαρτύρεται ότι «οι διαφωνούντες και άλλες δυνάμεις φορτώνουν στο ΚΚΕ την ευθύνη ότι με τη στάση του αυτή δυσκολεύει το κίνημα». Οι κομμουνιστές μπορούν και πρέπει να θέτουν και να προπαγανδίζουν το σύνολο της πολιτικής του κόμματος μέσα στο κίνημα και μέσα στο λαό. Όλα τα παραπάνω που αναφέρει το 18^ο συνέδριο πρέπει να επιδιώκουν να τα κάνουν πολιτική και θέσεις πάλης των συνδικάτων; Επιμένει σ’ αυτό η Αλέκα Παπαρήγα ακόμη, γιατί απ’ όσο ξέρουμε το 18^οσυνέδριο ισχύει.

Η εγγράμματη και οι αγράμματοι

Στην Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας η Αλέκα Παπαρήγα χαρακτήρισε ως αγράμματους τους συντρόφους που διαφωνούν. Είπε επί λέξει: «Διάβαζα π.χ. στον προσυνεδριακό διάλογο -κι εσείς βεβαίως θα διαβάσατε- ότι στην Ελλάδα υποχώρησε λέει η ανάπτυξη του καπιταλισμού γιατί κλείσανε επιχειρήσεις. Μα αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, φέρνει κρίση, φέρνει συγκέντρωση. Και υποχωρεί, λένε, ο καπιταλισμός, αν είναι δυνατόν! Δηλαδή είναι μη αναπτυγμένος ο καπιταλισμός λόγω κρίσης! Δηλαδή βλέπει κανείς, σύντροφοι, τι συμβαίνει, όταν στελέχη είμαστε και αγράμματα. Και τα στελέχη δε δικαιολογούμαστε να είμαστε αγράμματα, να είμαστε μάλιστα μέλη της ΚΕ μερικά χρόνια και να είμαστε αγράμματοι! Εντάξει, πιο συγκαταβατικά μπορεί να το δει κανείς και να μη φαίνεται η αγραμματοσύνη μας στις σχετικά εύκολες στιγμές, αλλά όταν επέρχεται ο φόβος της σύγκρουσης, η προσωπική υποχώρηση κ.λπ., τότε τι γίνεται με την αγραμματοσύνη; Γιατί, άμα έχεις και δυσκολίες και είσαι κι αγράμματος βράστα κι άστα, πού πάει το πράγμα». Θα ήταν ευχής έργον η ΓΓ να έλεγε ποιος διατύπωσε αυτές τις απόψεις τις οποίες, κατά την γνώμη της, τις  χαρακτηρίζει η αγραμματοσύνη. 

Διότι, απ’ όσο εμείς θυμόμαστε, η άποψη που έχει διατυπωθεί στον Προσυνεδριακό διάλογο είναι πως, λόγω της κρίσης, έχει υποχωρήσει η θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό, όμως, καμία σχέση δεν έχει με την δήθεν άποψη που κατακεραυνώνει η Αλέκα Παπαρήγα. Σε κάθε, πάντως, περίπτωση, είναι λογικό να θεωρήσουμε πως κάνει λόγο για αγράμματους κρίνοντας από τη θέση της εγγράμματης. Θεωρώντας δηλαδή ότι η ίδια είναι εγγράμματη. Αν αυτό δεν ισχύει τότε απλά, είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Αλλά πόσο εγγράμματη είναι η ίδια η ΓΓ το αποδεικνύει η… ευγένεια και το… υψηλό επίπεδο με τα οποία αντιμετωπίζει διαφορετικές -ενδεχομένως και λαθεμένες- απόψεις.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι το πόσο εγγράμματος είναι ο ένας ή ο άλλος σύντροφος αλλά το πόσο εγγράμματο είναι το κόμμα ως συλλογικότητα, ιδιαίτερα όταν πάει να κάνει συνέδριο. Στο ΚΚΕ υπάρχει μια παράδοση σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του. Όλα τα συνέδριά του μέχρι την κρίση του 1991 στηρίζονταν σε επιστημονικές μελέτες, που είχαν προηγηθεί, γύρω από την ελληνική οικονομία και κοινωνία και είχαν γίνει από κομμουνιστές επιστήμονες, από μελετητικές ομάδες του κόμματος, από τα ερευνητικά του ιδρύματα, από αστικούς επιστημονικούς φορείς, αστούς επιστήμονες κλπ. Αναφέρουμε ορισμένες περιπτώσεις: Όλο το 7^ο Συνέδριο του 1945 στηρίχτηκε στις μελέτες της εταιρείας του ΕΑΜ- «ΕΠΙΣΤΗΜΗ- ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ», στα δημοσιεύματα του επιστημονικού περιοδικού ΑΝΤΑΙΟΣ, και στο σύνολο των πορισμάτων της επιστήμης του αστικού χώρου. Το 9^ο Συνέδριο του 1973 σφράγισε η μελέτη του Μ. Μάλιου για την εξέλιξη του ελληνικού Καπιταλισμού. Έκτοτε, σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο το κόμμα έδινε ιδιαίτερο βάρος στη μελετητική δουλειά πάνω σε ζητήματα που άπτονταν της πολιτικής του. Τι να θυμηθεί κανείς; Τις μελέτες για την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, τις μελέτες για την ΕΟΚ, τις μελέτες για τον κρατικό τομέα της οικονομίας, τα  επιστημονικά συνέδρια (συμπόσια τα λέγαμε τότε) που διοργανώνονταν συχνά πυκνά, την δουλειά του ΚΜΕ, την έκδοση της Επιστημονικής Σκέψης, την αρθρογραφία στην ΚΟΜΕΠ και στον Ριζοσπάστη με αμιγώς επιστημονικά θέματα, τις εσωτερικές μελέτες  από τις κομματικές οργανώσεις, την αντίστοιχη δουλειά της ΚΝΕ… Ό,τι και να ειπωθεί είναι βέβαιο πως κάτι θα ξεχαστεί, και θα μείνει εκτός.

Μπορεί η ΓΓ να μας πει τι αντίστοιχο έχει γίνει στη δική της θητεία; Μπορεί να μας εξηγήσει γιατί το ΚΜΕ ουσιαστικά διαλύθηκε κι έχει καταντήσει σφραγίδα; Θέλουμε να είμαστε απολύτως επιεικείς μαζί της. Θα δεχτούμε ότι το 1991 με όσα συνέβησαν διεθνώς και στο κόμμα, το ΚΚΕ δέχτηκε τεράστιο πλήγμα. Θα δεχτούμε επίσης ότι χρειαζόταν πάρα πολύς καιρός για να αντιστραφεί η κατάσταση. Έχουν, όμως, από τότε περάσει 22 χρόνια. Έχει να μας δείξει η ΓΓ, τα τελευταία έστω χρόνια μια αντιστροφή της κατάστασης; Σε ποιες, για παράδειγμα, επιστημονικές μελέτες στηρίζονται τα προσυνεδριακά κείμενα του 19^ουΣυνεδρίου; Τα ίδια τα κείμενα αναφέρονται στο δοκίμιο του Β’ τόμου της ιστορίας του κόμματος και στις επεξεργασίες για τον Σοσιαλισμό. Δηλαδή σε αναγνώσματα που δεν έχουν καμία επιστημονική βάση και που έγιναν όχι για να εξαχθούν συμπεράσματα αλλά για να στηριχθούν συμπεράσματα που προϋπήρχαν. Οι θέσεις για τον Σοσιαλισμό -που είναι δουλειά του προηγούμενου Συνεδρίου (του 18^ου)- φτιάχτηκαν χωρίς καμιά σοβαρή μελέτη της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού για να υπάρχει ένα κείμενο προσανατολισμού της δουλειάς του κόμματος έξω και πέρα από το ισχύον πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου. Ο Β΄ τόμος της Κομματικής ιστορίας εξυπηρετούσε επίσης τον ίδιο στόχο αφού γράφτηκε για να βγάλει οπορτουνιστική όλη την προηγούμενη τακτική και στρατηγική του κόμματος και για να στηρίξει τη λογική του νέου προγράμματος που καλείται να εγκρίνει το 19^ο Συνέδριο. Πέρα από το γεγονός ότι οι απόψεις που περιέχονται σ΄ αυτόν είναι ένα κράμα νεοτροτσκισμού, μαοϊσμού και πάσης φύσεως αριστερισμού με μπόλικο μηδενισμό και λαθολογία που προέρχονται από το οπλοστάσιο του δεξιού αναθεωρητισμού, ο Β’ τόμος της κομματικής ιστορίας έχει και μιαν άλλη πρωτοτυπία. Είναι πρώτη φορά που μια μελέτη -η οποία φιλοδοξεί να χαρακτηρίζεται επιστημονική- επιβεβαίωσε την επιστημονικότατά της και την ορθότητα των πορισμάτων της, όχι με κάποια επιστημονική μέθοδο αλλά δια της ψηφοφορίας. Είναι γνωστό ότι αυτός ο τόμος εγκρίθηκε από πανελλαδική κομματική συνδιάσκεψή με ψηφοφορία κι έτσι απέκτησε το χαρακτήρα του εσωκομματικού νόμου. Της απόφασης, δηλαδή, που είναι δεσμευτική για όλους. Την απόφαση, μάλιστα, αυτή δεν την πήραν γνώστες της ιστορίας ή άνθρωποι που μελέτησαν τα ιστορικά τεκμήρια σε βάθος αλλά μέλη και στελέχη του κόμματός που εξελέγησαν όχι στην βάση της γνώσης αλλά στη βάση των εσωκομματικών συσχετισμών. Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται επιστράτευση της άγνοιας για να χτυπηθεί η γνώση. Τόσο εγγράμματο έχει καταστήσει το κόμμα η Αλέκα Παπαρήγα!!!

Αντί επιλόγου

Απ’ όλα τα παραπάνω τίθεται ευθέως το ερώτημα: Γιατί η ΓΓ του κόμματος αποφάσισε να επιτεθεί με τέτοιο αναιδή και προκλητικό τρόπο στις διαφορετικές απόψεις που με απόλυτα κομματικό-καταστατικό τρόπο εκφράστηκαν στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου; Είναι φανερό πως τόσο η ίδια όσο και η ηγετική ομάδα που συναθροίζεται γύρω της έχουν θορυβηθεί από την έκταση που έχουν πάρει οι διαφωνίες μέσα στο κόμμα. Μάλλον δεν το περίμεναν. Έτσι, μετά την έκπληξη αποφάσισαν να καταφύγουν στην μόνη μέθοδο που γνωρίζουν: Στο τσαλαπάτημα κάθε κομματικής- καταστατικής διαδικασίας. Στην σπίλωση και στην απαξίωση των διαφωνούντων. Στην εσωκομματική περιχαράκωση με στόχο την συσπείρωση δυνάμεων γύρω τους και στο κυνήγι μαγισσών που σημαίνει όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας.

Είναι οπορτουνιστές, είναι καιροσκόποι, εχθροί από παλιά, που τώρα βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν το κόμμα ανέκραξε από τη Θεσσαλία η Αλέκα Παπαρήγα προσθέτοντας και το «αγράμματοι» για να δώσει έναν τόνο υψηλού… επιπέδου στο λόγο της. Έτσι, με ένα αξίωμα που το συνθέτουν ανυπόστατες κατηγορίες έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της συσπείρωσης των φανατικών πιστών της ενάντια στους… άπιστους.

Μέχρι σήμερα, η συνειδητή προσπάθεια να κρατιέται η συλλογική σκέψη του κόμματος στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, η κολακεία της αγραμματοσύνης και των ποταπών ενστίκτων, η επιστράτευση της άγνοιας για την αντιμετώπιση της γνώσης ήταν τα μόνα όπλα στα οποία στηρίχθηκε η ηγετική ομάδα και τα οποία ομολογουμένως της απέδιδαν οφέλη. Όμως τώρα πια όλα αυτά τέλειωσαν και δεν μπορούν να γίνονται άλλο ανεκτά με την ελπίδα ότι η κατάσταση θα αντιστραφεί. 

Τέλειωσε επίσης και η ασυλία προσώπων που απ’ το φόβο να μην πληγεί το κόμμα έμεναν τα ίδια στο απυρόβλητο. Αν η Αλέκα Παπαρήγα ονειρεύεται τις ορδές των πιστών της να εκστρατεύουν κατά των συντρόφων που έχουν γνώμη και άποψη μέσα στο κόμμα, πολύ γρήγορά θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα κύματα της αλήθειας που αφορούν την ίδια και τους… εγγράμματους στενούς συνεργάτες της.

Αλέξης Θεοδώρου

Διαβάστε περισσότερα...